Αλλαγη Θεραπευτη

να πω και μερικα καλα γι αυτη την οικογενεια... μπορουσες να εισαι ο εαυτος σου... δεν χρειαζοταν να εισαι τελειος.... ηταν ευχαριστα
κι ηταν πολυ ψαγμενοι ανθρωποι. ψαγμενοι... πως να το πω, συναισθηματικα. δλδ δεν φοβοντουσαν τιποτα. να σκεφτουν, να αναλυσουν. χυμα στο κυμα. ενταξει κι υπηρχε τρομερη αγαπη και δεσιμο με μενα και τη κοπελια.
εκει παντως ενοιωθα... χαλαρα. σα να μπορω να εχω ψεγαδια.
αλλα δεν ειχα συνηθισει.
και σαφως δεν ηταν ολα ροδινα, υπηρχε παθολογια.
απλως σαν να εκμηδενιζονταν τοσο η παθολογια της δικης μου οικογενειας οσο και της δικης της οταν ημασταν μαζι, οι δυο μας.

ομως να, δεν υπηρχε πατρικη παρουσια κι εκει και λιγακι σαν η μαμα της να ζουσε μεσα απο τα παιδια της και κατ επεκταση και την κοπελα μου. δεν νομιζω οτι ηθελε να την αφησει. και στη δικια μου μανα μια φορα η οικογενεια της δεν φερθηκε καλα, χωρις κανενα λογο (κι αυτη ηταν η ταφοπλακα νομιζω, ασχετα που ηταν βραδυφλεγης). παρολο που η κοπελα μου ηταν αψογη



γι αυτο και θεωρουσα οτι αν φευγαμε,λιγακι μακρυα απο τις οικογενειες μας, θα τα καταφερναμε. βεβαια κι εγω ειχα αλυτα θεματα με τον πατερα μου κι οι συνθηκες ευννουσαν αρκετα να μεινουμε σε αποσταση αναπνοης απο τη μαμα της. δλδ οχι ακριβως ευννοουσαν, ηταν σχεδον καταναγκαστικο αλλα τελος παντων.
εκεινη δεν φοβοταν να βουτηξει στο σκοταδι της. εγω ημουνα ξερεις τωρα υπερανω και καλα. και μου λεει αν δεν τον κανεις καποια στιγμη μπορει να σε φαει! βεβαια και κεινη ειχε προβληματα κι ευχομαι να ειναι καλα και οσο γινεται να εχουν ξεπεραστει.
δεν νομιζω οτι ειμαστε πια ιδιοι ανθρωποι. εγω οχι.
ερωτικα ενταξει, ηταν πολυ ομορφη αλλα ελεγα τοσο εκεινη οσο και γω πρεπει να απογαλακτιστουμε ακομα περισσοτερο πριν κανουμε οικογενεια. περναγαμε τελεια. στις αρχες τουλαχιστον ηταν ενας μικρος παραδεισος. νομιζω λαμπαμε κι οι δυο.
κι οταν ημασταν μονοι μας ηταν μια χαρα. αλλα υπηρχαν συνεχεια παρεμβολες. να πω τη μαυρη μου αληθεια (μπορει να κανω και λαθος) νομιζω οτι η μαμα της ηταν πιο υποστηρικτικη απο οτι η δικια μου (αλλα και πιο παρεμβατικη). γι αυτο ελεγα να φευγαμε να δοκιμαζαμε αν μπορουσαμε να πατησουμε στα ποδια μας. μακρυα, αυτονομοι. αλλα κανεις δεν μπορεσε. θελει κι αλλη να δει το ατσαλι στο βλεμα σου οταν το λες αυτο κι εχω ισως δεν το ειχα.

Δεν το ειχες η δεν το ειδε

η φοβηθηκε


παντως μια υπερπροστατευτικη μαμα δεν αφηνει ετσι ευκολα την κορη της

αυτο που εβλεπες ως ελευθερια ειναι πως οι γυναικες εκφραζομαστε λιγακι πιο ευκολα οσον αφορα τα σοψυχα μας


ωστοσο η υπερπροστατευτικοτητα καλα κρατουσε Aλεξανδρε


ολα ηταν ομορφα


και το πιστευω


αλλα τοσο οσο καθε φορα..... μην επαναλαμβανεις το παλιο κλασικο μοτιβο του διχρονου μεσα μας ....φταιω εγω για ολα


δεν εισαι παντοδυναμος ... ησουν εκει και αγαπουσες και αγαπηθηκες πολυ. ωστοσο....


ναι ωστοσο.... τι θα γινει τωρα? για ποσο θα αυτομαστιγωνεσαι για υπερπεπλεγμενα δεσιματα που εσυ με το Ατσαλενιο σου κορμι και το σπαθι του ζορο δεν ....ελυσες ????


what????


οχι οτι δεν το κανω και εγω σε μενα


αλλα επιτελους ποσο παντοδυναμοι ειμαστε πια????

Quote:

---

Originally Posted by alexandros3

εκεινη δεν φοβοταν να βουτηξει στο σκοταδι της. εγω ημουνα ξερεις τωρα υπερανω και καλα. και μου λεει αν δεν τον κανεις καποια στιγμη μπορει να σε φαει! βεβαια και κεινη ειχε προβληματα κι ευχομαι να ειναι καλα και οσο γινεται να εχουν ξεπεραστει.
δεν νομιζω οτι ειμαστε πια ιδιοι ανθρωποι. εγω οχι.
ερωτικα ενταξει, ηταν πολυ ομορφη αλλα ελεγα τοσο εκεινη οσο και γω πρεπει να απογαλακτιστουμε ακομα περισσοτερο πριν κανουμε οικογενεια. περναγαμε τελεια. στις αρχες τουλαχιστον ηταν ενας μικρος παραδεισος. νομιζω λαμπαμε κι οι δυο.
κι οταν ημασταν μονοι μας ηταν μια χαρα. αλλα υπηρχαν συνεχεια παρεμβολες. να πω τη μαυρη μου αληθεια (μπορει να κανω και λαθος) νομιζω οτι η μαμα της ηταν πιο υποστηρικτικη απο οτι η δικια μου (αλλα και πιο παρεμβατικη). γι αυτο ελεγα να φευγαμε να δοκιμαζαμε αν μπορουσαμε να πατησουμε στα ποδια μας. μακρυα, αυτονομοι. αλλα κανεις δεν μπορεσε. θελει κι αλλη να δει το ατσαλι στο βλεμα σου οταν το λες αυτο κι εχω ισως δεν το ειχα.

---

Κοιτα απο οσα λες αρκετα προβληματα υπηρχαν σε αυτη τη σχεση, καθε δευτερη γραμμη σε δυο παραγραφους μονο σε αυτο το μηνυμα (γιατι τα εχεις αναφερει και σε αλλα) διαβαζω για μητερα, για παρεμβατισμο, για καταναγκασμο, για ζωη μεσα απο τα παιδια, για απογαλακτισμο, δικο σου, δθικο της, ανικανοτητα να φυγετε, περναγατε τελεια μονο οταν ησασταν μονοι σας κτλ κτλ κτλ. Δεν ηταν τοσο καλη η σχεση αυτη, ισως ηταν η καλυτερη που ειχες, αλλα νομιζω οτι απεχει παρασαγκας απο μια πραγματικα καλη υγιη σχεση με ωραιες προοπτικες ωριμων ενηλικων. Μην την εξιδανικευεις τοσο, γιατι οσο μενεις με αυτη την εικονα στο μυαλο σου δεν θα μπορεσεις να βρεις στο τωρα και στο μελλον κατι καλυτερο απο αυτο.....
ΕΠισης, οσον αφορα το σκοταδι, οπως λεω στην υπογραφη μου, πρεπει να μπεις σε ολες τις απαγορευμενες ζωνες του μυαλου σου και του ασυνειδητου σου, και να γυρισεις την καθε πετρα, οσο κι αν ποναει. Ετσι ερχεται η "θεραπεια"..

Όπως τα λέει η κάρι. Και αφού πλέον ξέρεις πως δεν ήσουν καλά πραγματικά, να κοιτάξεις να γίνεις (και το λέω και στον εαυτό μου ε?). Κοίτα Αλέξανδρε- η αλήθεια είναι πως στις σχέσεις μας, όταν δεν το έχουμε δουλέψει το πράγμα, κάνουμε επιλογές συντρόφων βασισμένες στα παιδικά μας πρότυπα. History tends to repeat itself. Εξάλλου, το γνωστό μας παρέχει ασφάλεια. Είναι οικείο ρε παιδί μου και δε φοβίζει. Έλα που ό,τι μας φοβίζει είναι αυτό που μας χρειάζεται για να ξεκολλήσουμε. Δεν είναι καθόλου εύκολο, γιατί όταν δεν έχεις μάθει να κοιτάζεις πίσω από τις επιλογές σου, δεν το κάνεις, απλά. Μία κοπέλα λοιπόν που σου θύμιζε κάποιο σου οικείο πρόσωπο, τη μητέρα σου, με την αμέριστη δοτικότητα, προσφορά και υπεραγκαλιαστική διάθεση, σε έκανε να αισθάνεσαι ωραία και χουχουλιάρικα. Έπαιρνες αυτό που χρειαζόσουν, την αποδοχή, δίχως να πολυκοπιάσεις γι αυτήν. Άσε με, γιατί κι εγώ κατάλαβα πως καιρό τώρα το έκανα, και έχω όσο να το πεις φάει μία ήττα, λολ. Να ξαναγυρίσουμε σε μας. Να στραφούμε πάλι προς τα μέσα, αυτό. Να εξετάσουμε τα κίνητρα, τα μοτίβα, τα πλαίσια που κινούμασταν και δεν είχαμε τη γνώση ούτε την αυτοπαρατηρητικότητα να το κάνουμε.
Μέσα από όλο το χαμό, αν το καλοσκεφτείς, και τις λανθασμένες επιλογές του παρελθόντος ή του παρόντος μας, γλουπς, λολ, κάποια μηνύματα παίρνουμε. Πως δεν το πηγαίναμε και πολύ καλά, πως χρειαζόταν ψάξιμο, πονάει φυσικά αλλά θα δούμε αποτελέσματα. Και το ζήτημα δεν είναι στο να αρχίσουμε να μας δέρνουμε με ενοχές, το ζήτημα είναι να σκεφτούμε τα γιατί, να τα ανακαλύψουμε, να δούμε τα μοτίβα μας, να δουλέψουμε για την ανατροπή τους.

Γενικά, επικεντρώνομαι σε κάτι που αναγνώρισα πρόσφατα και γύρω από το οποίο επίσης ο ψυχολόγος μου με έστρεψε να σκεφτώ. "In times of distress, we tend to cling to that which is familiar"
Όταν θα έπρεπε να κάνουμε το αντίθετο:P
Γιατί, με λίγα λόγια, γυρνάμε ξανά πίσω αντί να πάμε μπροστά. Άρα ο προσανατολισμός μας εμμένει στην παρελθοντική του φύση, και δεν προσανατολιζόμαστε προς τον μελλοντικό μας εαυτό.

Ελπίζω να μη σε μπέρδεψα περισσότερο, λολ
Όσο για τις σκοτεινές μας περιοχές, ας ανάψουμε τη λάμπα επιτέλους και ας σταματήσουμε να ρίχνουμε κατάρες στο σκοτάδι.:D
Και όταν βλέπουμε πως κάτι επιμένουμε να κάνουμε συνέχεια, να σκεφτόμαστε όχι πως είμαστε τα τέρατα και οι λίγοι και οι μαζόχες και οι κάκιστοι, λολ, για να μιζεριάζουμε και να βαλτώνουμε ουσιαστικά, αλλά να περνάμε σε δράση. Θα βρούμε την άκρη όταν υπάρχει η διάθεση να το κάνουμε, παρόλο το φόβο. Και δικαιούσαι και το λάθος, όπως όλοι μας εξάλλου.:)

Πρέπει να μοιράσετε Φήμη και αλλού πριν δώσετε στον/στην RainAndWind ξανά.

+100000000000

Ευχαριστώ κάρι μου.
Με βοήθησες κι εσύ με τον τρόπο σου να ψαχτώ αυτές τις μέρες. :)

Kι εγω βρηκα αυτο το ποστ σου πολυ βοηθητικο, οπως πολλα αλλα, βοηθα με να σε βοηθω να ανεβουμε στο βουνο!! Παντως ειναι αληθεια, αυτο που μας κανει να νιωθουμε "καλα" επειδη ειναι το γνωριμο ενω ειναι προβληματικο, ειναι αυτο που πρεπει να ξεπερασουμε για να νιωθουμε πραγματικα ΚΑΛΑ.

researcher, carrie, rain ευχαριστώ πολύ για τις αποψεις σας και τις προσεγγισεις σας που με βοηθουν και με κανουν να βλεπω πραγματα απο αλλες οπτικες γωνιες, και με αλλους χρωματισμους που δεν ξερω.
συγκράτησα αρκετα απλώς θα έρθω στο "Έπαιρνες αυτό που χρειαζόσουν, την αποδοχή, δίχως να πολυκοπιάσεις γι αυτήν"
μπορει να ειναι ετσι rain, σιγουρα σε παρα πολυ μεγαλο βαθμο εχεις δικιο. αλλα και η κοπελα επαιρνε ενα παιδι που της αρεσε πολυ εμφανισιακα, ηταν παντα διπλα της και τη στηριζε σε ολα (μιλαμε για τις αρχες της σχεσης κυριως) και που μπορουσανε να μιλησουνε εντελως ανετα για τα θεματα που τους ποναγανε χωρις κανενος ειδους επικριση, η ακομα κι ελλειψη κατανοησης σε οτιδηποτε.
απο την αλλη ναι, ειχε καποια προβληματα που τις δημιουργουσε το αγχος (η ελλειψη πατερα και η παρεμβατικη και κτητικη μανα, όπως ειχα κι εγω που μου δημιουργουσε η ελλειψη πατερα και η "υπερηφανη" μανα) (τα λεω οπως τα βλεπω).
αλλα σιγουρα υπηρχε κι αυτο: οτι σαν ολα να ηταν ετοιμα και τοσο μανα και κορη να περιμεναν το "γαμπρο", σε ενα περιβαλλον ετοιμο που μονο αυτο ελειπε. αισθανθηκα ασχημα με αυτο. πρωτον γιατι το ειδα να γινεται ολο παρα πολυ γρηγορα και δευτερον γιατι θεωρουσα οτι επρεπε πρωτα να φιαξω ενα τετοιο κοσμο δικο μου ωστε να μπορω να διεκδικησω πραγματα που θελω.
ναι ηταν ενα χουχουλιαρικο περιβαλλον (αλλα το εβλεπα και αρρωστο μερικες φορες - ολοι εχουμε τις παθογενειες μας εννοειται) αλλα απο ενα σημειο και μετα σαν να γινοταν ενα "δηλητηριωδες" μαξιλαρι. και σ' αυτό βεβαια δεν κατηγορω κανεναν γιατι εμεινα εκει. και πραγματικα ελεγα οτι αν κανω το βημα και μετακομισω μονιμα στο διοροφο μετα θα βαραω το κεφαλι μου στο τοιχο σε τρεις μηνες. απτην αλλη ηταν τοσο γλυκα εκει μεσα που δεν ηθελα να φυγω, απο την αλλη ελεγα οτι πραγματα δεν εχουν ρυθμιστει ακομα μεσα μου κι οτι ξεπουλαω και τη μανα μου δινοντας μια αντρικη παρουσια σε δυο γυναικες που προφανως την χρειαζονταν πολυ αλλα θα ηθελα πρωτιστως να την εδινα μονο στην κοπελα μου και να αγαπουσαμε τους γονεις μας απο αποσταση. δεν ξερω πως αλλιως να το πω και μπορει να κανω και λαθος.

Δεν ειπε κανεις οτι δεν επαιρνε κι αυτη πραγματα, αλλα ασχολουμαστε με σενα τωρα! Κατα τα αλλα καλα τα λες, αλλα βλεπω παλι να θες να προστατευεις τη μαμα σου. Πιστευεις οτι αυτο μπορει να σταμτησει? Και η μονη εναλλακτικη ειναι να αγαπατε τους γονεις σας απο αποσταση με την ιδανικη μελλοντικη συντροφο σου? Εσυ τωρα αγαπας τη μητερα σου απο αποσταση?

αυτο που ελεγα ηταν οτι σαν η μανα μου να ειναι ριγμενη που ημουνα συνεχεια εκει δινοντας αυτη τη διπλη προστασια και με τη μαμα της και την αδερφη της να ερχονται σχεδον οποτε θελουν μεσα ενω η μανα μου ηταν μονη της. φανταζομαι οτι επιθυμουσα ενα ειδος ισονομιας σ' αυτο το πραγμα κι ημουνα ετοιμος να το πληρωσω υλικα και συναισθηματικα ωστε να δημιουργηθει τουλαχιστον μια αμλιβαια φυσικη αποσταση απο τις μητρικες εστιες που ηλπιζα οτι θα γινοταν και συναισθηματικη απο ενα σημειο και μετα. εκει συναντησαμε πολυ μεγαλη αντιδραση απο τη μαμα της.
επισης κατι αλλο που με ξενισε παρα πολυ ηταν στο πρωτο "οικογενειακο" ντινερ που σαν να αντιμετωπιζαν τη μανα μου σα τη τριχα στο ζυμαρι που θα επρεπε να πεταξουν εξω. και εννοειται οχι η κοπελα μου, αλλα υποηρξε ενα πολυ ασχημο φερσιμο τοτε. ιδιως απο την αδερφη της η οποια ειχε αρκετα προβληματα (ακομα και λειτουργικοτητας) και η μανα του δικου της αγοριου δεν τη χωνευε καθολου. ουτε καν ειχε πατησει ποτε ποδι στο σπιτι. ενω η κοπελα μου κι η μανα μου ειχανε γινει σχεδον κολλητες για καποιο καιρο. υπηρχε σαφως ενας αμοιβαιος σεβασμος να το πω καλυτερα. εκει εγω σοκαριστικα με αυτη τη συμπεριφορα και την ελλειψη τακτ γενικοτερα, και μετα αυτο χτιζοταν μεσα μου. η κοπελα μου ειπε μια ζωη πληρωνω αυτο το πραγμα. αλλα βεβαια αγαπουσε την αδερφη της (παρα τις κοντρες, και υπηρχαν) κι αυτο ηταν σεβαστο. θα περιμενα να ειναι σεβαστο και το γεγονος οτι δεν επιτιθεσε ετσι στον αλλο, ακομα και να μην ξερεις γιατι το κανεις.
τωρα στη σχεση με τη μητερα μου εχει γινει ενα πισωγυρισμα κι επειδη εχουν παρουσιαστει νεα δεδομενα αναγκης υποστηριξης τελικα πηρα την ατνιθετη αποφαση και αποφασισα να μην βοηθαω τοσο πολυ. ειναι επωδυνο (να μη το κάνω)

αλέξανδρε θέλω να σου πω μια ιστορία.....
ένας από τους καλυτερους μου φίλους είχε σχέση με μια γυναίκα και λέω γυναίκα γατί ήταν σε ώριμη ηλικία, (40) και όχι κανένα κοριτσάκι.
Τον έπρηζε να παντρευτούν, ενώ αυτή ήδη είχε ένα γάμο στο ενεργητικό της και η κόρη της είχε φύγει στο εξωτερικό για σπουδές.
Ο φίλος μου ήταν πέντε χρόνια μικροτερος της, πάνω στην τρέλλα της καριέρας και στο κυνήγι της επιτυχίας, αλλά ήταν πολύ ερωτευμένος μαζί της και ειδικά τα πρώτα χρόνια ζούσαν σε έναν παράδεισο. Με τον καιρό μπήκαν σε κουβέντες για επισημοποίηση και αυτός παρόλο που γονείς του δεν ήταν και ιδιαίτερα ενθουσιασμένοι με την ιδέα, προχωρούσε χωρίς να δινει καμία σημασία.
Παράλληλα αυτή αγόρασε ένα οικόπεδο και άρχιζε να χτίζει. Ο φίλος μου δέν συμμετείχε σε αυτό, (οικονομικά εννοώ), οπότε δεν πολυασχολήθηκε με το θέμα.
Ξέρεις τι έφτιαξε η γυναίκα?
Μια τεράστια μεζονέτα με επίπεδα και δωμάτια όπου θα έμεναν η κόρη, η μητέρα της και η αδελφή της :ρ.
Τι θέλω να πω με αυτό?
Είχε την πολυτέλεια να φτιάξει ένα σπίτι με τεσσερις ορόφους και να μένει ο καθένας σπίτι του, ΟΜΩΣ, επειδή ήθελε όλα τα κομματάκια που την κάνουν ευτυχισμένη γύρω της και από τρομερή ανασφάλεια ακόμη και για τη σχέση της, τους ήθελε όλους μαζί.
Ξεκίνησε η συγκατοίκηση μαζί φυσικά με όλα τα προβλήματα που μπορει να φέρει ένα τέτοιο μοντέλο.
Περάσαμε μήνες συζητήσεων και αναλύσεων ώστε να βρούμε γιατί το έκανε αυτό και πάντα καταλήγαμε πως δεν είχε διαχωρίσει στο κεφάλι της τις σχέσεις της, και δεν υπήρχε πραγματική αγάπη από μέρους της, αλλά ανασφάλεια και προσπάθεια δικής της ισορροπίας χωρίς να νοιάζεται για να συναισθήματα και τις δυσκολίες του φίλου μου.
Χώρισαν, ο φίλος μου είναι ήδη με άλλη γυναίκα η οποία είναι έγγυος και είναι πραγματικά ευτυχισμένοι.
Γιατί έγραψα την ιστορία?
Μου τη θυμισε αυτό που ειπες για την πρώην κοπέλα σου, πως έλλειπε ένας άντρας απ το σπίτι τους και πως ένιωθες πως "ρίχνεις" τη μητέρα σου.
Έτσι είναι. Αν σε αγαπούσε πραγματικά, (με την έννοια πως δεν ήθελε και άλλους δίπλα της για να ολοκληρώνουν την ευτυχία της), θα είχε φύγει από κει και τώρα θα ήσασταν ευτυχισμένοι.
Δεν ξέρω τι αισθήματα έχεις πλέον για εκείνη, αλλα δεν νομίζω πως άξιζε τον κόπο.
Εύχομαι να βρεις την ευτυχία.

Θεοφανεία, σ' ευχαριστω που μοιραστηκες αυτη την ιστορια. εχει πολλα κοινα με εμενα (στην ηλικια, εκει ημουνα 2 χρονια μεγαλυτερος της) αλλα ακριβως σ αυτο. στο "στησιμο" ενος "πυργου". η διαφορα νομιζω ειναι οτι η μαμα της ηθελε αυτο το πραγμα. η κοπελα μου νομιζω απλα δεν μπορουσε να ξεκολλησει. επισης ειχε η ιδια η κοπελα μου επιβαρυνθει εξαιρετικα πολυ οικονομικα για να παρει το σπιτι κατω απο της μαμας της και ηταν "δεμενη" για μια ζωη να το πω ετσι. και αυτο ηταν αποφαση της μαμας της. βεβαια λυσεις υπηρχαν (κι ειμαι καλος στη διαχειριση περιουσιας). η μαμα της της ειχε πει, μην ανησυχεις θα βρεθει καποιος και θα το μοιραζεστε το κοστος. συμφωνω 100% αλλα οχι εκει... και το μισο κοστος κι ολοκληρο το κοστος αν αντεχα και χρειαζοταν αλλα καπου δικο μας. οχι δικο της και εννοω της μαμας της η οποία ηταν καλος ανθρωπος και τυρανυσμενος ανθρωπος αλλα ειχε αυτο το πραγμα.
βεβαια σιγουρα ο καθενας παιρνει τις δικες του αποστασεις απο τους δικους του ανθρωπους. καταλαβαινα την ανασφαλεια της κοπελας μου να απομακρυνθει (πολυ καλα) αλλα πραγματικα πιστευα οτι αν επροκειτο να λειτουργησει αυτο το πραγμα θα επρεπε να υπαρξει μια αμοιβαια αποσταση. δεν ηξερα αν η φυσικη αποσταση θα ηταν αρκετη για να ακολουθησει και η συναισθηματικη, αλλα πραγματικα κατι μου ελεγε, οχι δεν ειναι σωστο ετσι. δεν θα δουλεψει ολοι μαζι στο "πυργο".
τα συναισθηματα μου για την κοπελα πια, ειναι πολυ θερμα και νομιζω οτι ως ενα βαθμο παλευαμε στα ιδια νερα κι ελπιζω και οι δυο να καταφερουμε να βρουμε αυτο που ζηταμε. εγω νομιζω οτι εχω διαλεξει το δρομο μου. ευχομαι το καλυτερο για εκεινη, μερικες φορες μου λειπει πολυ η συναισθηματικη της ασφαλεια και το ποσο καλα περναγαμε στην αρχη, ιδιως οταν γινεται κατι ασχημο στο παρον μου.

θεοφανεια, ξαναδιαβαζοντας το μηνυμα σου θα ηθελα να σου πω οτι ηταν πολυ απελευθερωτικο. αυτο.

Quote:

---

Originally Posted by ανεμος

Κατα αρχην ραιην και ολοι οσοι εχετε γραψει στο <<δικο μου>> ποστ εχετε καταθεσει κατι δικο σας,αυτο εμενα ουσιαστικα με ευχαριστει...δικο μου,σου,σας δεν εχει σημασια εγω εχω παρει πολλα πραγματα οπως και να χει και σας ευχαριστω ετσι και αλλιως.........και ειδικα εσενα Αλεξανδρε γιατι αισθανθηκα οτι εχω κατι κοινο να μοιραστω μαζι σου και οτι με καταλαβαινεις γιατι εχεις φορεσει τα παπουτσια μου και γω τα δικα σου.Πιστευω πολυ στην αλληλεπιδραση και την στηριζω μεσα και εξω απο εδω.....
Σημερα πηγα και ειδα τους γονεις μου αποφασισμενος να φερθω πραγματι σαν ενηλικας......νομιζω οτι καταφερα επιτελους χωρις να θυμωσω ιδιαιτερα να δειξω στον πατερα μου ειδικα και σε μενα οτι το να ανοιγω συναισθημα μαζι του δεν ειναι επικυνδινο αλλα θαραλλεο...του ειπα οτι επρεπε να ειναι εδω περισσοτερο για μας και λιγοτερο για τον εαυτο του και οτι ωραια τα χρηματα που εστελνε αλλα εγω ειχα αναγκη αυτον....του ειπα επισης οτι δεν μπορει να με αγαπαει μονο οταν κανω τα χατηρια του μα νιωθει περηφανος για μενα και οταν αποφασιζω για μενα και δεν συμφωνει ,να ειμαι το μαυρο προβατο και μη αποδεχτος......ακομα του ζητησα να αναγνωρισει σε μενα οτι εχω σταθει στα ποδια μου χωρις την βοηθεια του και τα λεφτα του και οτι σε σχεση με τον αδερφο μου ειμαι παλι ρηγμενος.....νομιζω οτι σημερα αισθανθηκα πολυ διαφορετικα απο καθε αλλη φορα και οτι η ενοχη του να στηριζω εμενα υποχωρησε αρκετα ως πολυ.....βεβαια με ακουσε με την παρεα κρασιου και αυτο ειναι καπως αλλα με ενοιαζε να τα πω και μονο απλως για να τα βγαλω απο μεσα μου....η μανα μου με αφορμη την κοπελα μου που ηρθε σπιτι και ειδε τον πατερα μου στουπι παραδεχτηκε μπροστα μου οτι ο πατερας μου ειναι αλκοολικος και οτι το γνωριζει πια....πολυ σημαντικη παραδοχη και αυτη.....και επισης οτι δεν θελει να μου γραψει ενα εξοχικο που εχει στο ονομα της γιατι στην ηλικια των 70 μπορει και να χωρισουν και να εχει κατι δικο της λολ....φυσικα εκει τα ακουσε γιατι μου πεταξε για αλλη μια φορα οτι δεν χωρισε πριν για μας(ετσι αν δεν ριξει ενοχη δεν ειναι καλα) και φυσικα της ειπα <<γαμω το Χριστο σου,πια>>.....αλλα δεν με νοιαζει πια θελω επιτελους να ελευθερωθω..............
Αυτα κανει η αλληλεπιδραση........................ .......

υ.γ ραιην θα ηθελα να γραψεις κατι σε αυτα που με ειχες ρωτησει γιατι αισθανθηκα λιγο καπως οταν απαντησα και συ οχι.....αν θες φυσικα.....

---

Άνεμε, απλώς διαβαζοντας το μηνυμα σου μου ηρθε στο μυαλο μια περιπτωση με ενα γνωστο μου. ο πατερας του εχει κανει τρεις γαμους και εχει τρεις γιους (εναν απο το καθεναν). τα περιουσιακα μαλλον θα πανε ολα στο τελευταιο κατι που στεναχωρει το φιλο μου γιατι το θεωρει αδικια (και ειναι αδικια). και ξερω και μια πρωην κοπελια μου που τα παντα θεωρουσε οτι ειχαν παει στον αδερφο της και ποσο μεγαλο αισθημα αδικιας ενοιωθε. και βεβαια το εχω νοιωσει και γω. Απλως αυτο, οτι ξερω οτι ειναι επωδυνο οταν δεν υπαρχει μια ισονομια. και δε νομιζω οτι ειναι τοσο τα περιουσιακα, οσο κατι αλλο.

rein, απλως να προσθέσω ότι το δικαιωμα αυτό που πήρα, δεν αναιρεί τα αδερφια μου απο το να το χρησιμοποιησουν κι αυτα. αυτο ηταν κατι που εγω το ηξερα. ο πατερας μου φαινεται οχι. αν περιμενε λιγακι και δεν με απειλουσε με το δικαστηριο θα του το ειχα πει.
ενημερωσα ομως την αδερφη μου γι αυτο.

αχ βρε Αλεξανδρε.. Τι να πω.. Δεν εχω τι να πω! Η κατασταση ειναι ετσι, το μονο που μπορει να την αλλαξει, ειναι το πως την βλεπεις εσυ.... Δες την οσο πιο θετικα μπορει να γινει... Πρωτα για σενα, για να νιωσεις εσυ καλα, να εισαι καλα και να κανεις πραγματα που σου αρεσουν, και μετα για το οτι μπορει να αλλαξει η κατασταση αν αλλαξει και η σταση σου (γιατι και αυτο ενδεχεται να γινει)