Originally Posted by
Natalia_sups
Δεν είμαι ιδιαιτερα θρησκο άτομο ουτε κάνεις στην οικογένεια μου ήταν ποτέ. Είμαι ο τύπος που προσεύχεται όταν απογειώνεται και προσγειώνεται το αεροπλάνο για να καταλάβετε :P Ειδικά άμα έχει αναταράξεις.
Ωστόσο δεν ξέρω γιατί, ο πένθιμος ήχος της καμπάνας σήμερα μου φάνηκε ο τελειότερος ηχος που έχω ακούσει και που δεν ήξερα ότι τον χρειαζόταν η ψυχή μου. Ακούμπησε τόσο απόλυτα μέσα μου, με τραβαει τόσο πολύ και με αγαλλιάζει...Στον δρόμο μου για να πάω κάπου είδα την εκκλησία από όπου χτυπούσε η καμπάνα, και είπα να μπω να ανάψω ένα κερι και να προσκυνήσω τον επιτάφιο, ετσι...δεν θυμάμαι πλέον αν ήταν πλησιάζοντας τον επιτάφιο η μετά, αλλά κάποια στιγμή άρχισα να βουρκωνω. Βγαίνοντας από την εκκλησία και ακουγοντας την καμπάνια ξανά δεν μπορούσα να σταματησω τα δάκρυα μου. Προσπαθούσα γιατί ερχόταν κόσμος και ντραπηκα. Δεν ήθελα να φύγω από την αυλή της εκκλησίας, με τραβούσε, ήθελα απλα να μείνω εκεί να ακούω την καμπάνα. Αποφάσισα να φύγω.
Μετά με συνάντησαν οι γονείς μου απο έξω στον δρόμο τους για κάπου και με επανεφερε η μάνα μου στις εγκόσμιες σκοτουρες...ότι πάει να ψωνίσει στο σουπερμαρκετ, ότι φαίνεται ωραίο το δερμάτινο μπουφάν μου, τι θα φάω σήμερα...της είπα να μπει κι αυτή να προσκυνήσει τον επιτάφιο, είπε οκ, πήγα μαζί της να την περιμένω. Είχα κάτσει σε μια καρέκλα μέσα στην εκκλησία πίσω πίσω και περίμενα. Σκέφτηκα πάλι ότι θα ήθελα απλά να μείνω και να κάθομαι εκεί...αισθανομουν σαν να μου καλύπτονται όλα τα κενά μόνο με την παρουσία μου εκεί, βασικά είχα στιγμιαία ξεχάσει ότι είχα κενα μέσα μου. Ήθελα απλά να ακούω την καμπάνα και να έχω αυτή την αίσθηση ότι είμαι μέσα στην εκκλησία. Αλλά δεν πήγαινα ποτέ συχνά στην εκκλησία, ούτε ξέρω τι κάνει ο κόσμος εκεί και αν είναι νορμάλ απλά να καθεσαι χωρίς κάποια λειτουργια, νομίζω όχι, ούτε ηθελα να γεννήσω την περιέργεια σε κανέναν γύρω μου με τα δάκρυα που είχαν αρχίσει ξανά και δεν έλεγαν να σταματήσουν.
Σκουπισα ότι μπορούσα από τα μάγουλα μου και το έπαιξα νορμάλ όταν τελείωσε η μαμα μου, φύγαμε μαζι από εκεί...
Τι έγινε; Δεν ξέρω τι να σκεφτώ...προσπαθώ να το δω και ανοιχτομυαλα αλλα και λογικά...
Η αλήθεια είναι πως καταβαθος θελω να σημαίνει κάτι, αλλά από την άλλη ξέρω και πως είμαι φορτισμένη τελευταία και ότι πιθανοτατα θα το ξεχάσω παλι όταν μπει η ζωή μου στην συνήθη της τροχιά, είναι εκλογικευσιμο δηλαδή. Τελοσπαντων...
Ασχέτως πίστης ευχομαι στον καθένα σας ότι εχει ανάγκη η ψυχή σας, είτε ξέρετε τι είναι αυτό είτε όχι.
Καλή Ανάσταση