Οταν μεγαλωσεις θα περνας καλα και μονος. Σαν αυτιστικος δεν σε κουραζουν οι ανθρωποι;
Printable View
Ναι,με κουράζουν και πολύ βέβαια και τους μισώ,γιατί δεν δείχνουν κατανόηση,συμπόνια και ενδιαφέρον (με λίγες εξαιρέσεις φυσικά,το τονίζω) σε αυτόν που είναι λίγο διαφορετικός και εξάλλου είναι πολύ ήπια μορφή αυτό που χω οκ.Αρχίζω και καταλαβαίνω,δεν είναι ο αυτισμός που με κατέστρεψε,αλλά η αντίληψη των ανθρώπων πάνω σε αυτό,διότι μία ζωή την ζω μέσα στην αδιαφορία και στην κακία των άλλων,δεν γίνεται να είμαι για πάντα έτσι.Έχω κουραστεί να με μειώνει αυτή η κωλοκοινωνία,ακόμα και όταν είμαι στις καλές μου,αλλά τι μπορώ να κάνω για να αλλάξει φίλε μου; Τίποτα!
Ειλικρινά δεν ξέρω άμα υπάρχει διαφυγή πάνω σε αυτό. Με το που κάθομαι κάπου στο σχολείο,δραστηριότητα ή όπου αλλού,δε θέλει κανείς να με πλησιάζει ακόμα και αν κάνω το 1ο βήμα.Δεν αντέχω άλλο να μου συμπεριφέρονται σαν να μην αξίζω,σαν να είμαι κάτι κατώτερο,ενώ δεν ισχύει. Δε μου αξίζει αυτή η καταδίκη ρε γαμώτο!
Θα σου απαντήσω την ερώτηση με ερώτηση,στους άλλους ανθρώπους γιατί υπάρχει κατανόηση,συμπόνια και ενδιαφέρον μεταξύ τους;
Βλέπω τόσες παρέες έξω που να περνάνε καλά και να μοιράζουν τις χαρές και τις δυσκολίες μεταξύ τους,ένω εμένα όχι.Ειλικρινά δε ξέρω πια τι μπορεί να φταίει,ο χρόνος θα δείξει και ας ελπίσουμε να βοηθήσει.
Τέλοσπάντων δεν έχει νόημα αυτή η συζητήση σε thread που δεν είμαι εγώ θεματοθέτης,καλύτερα να τα πούμε κάπου αλλού
Η αλήθεια είναι δε το σκέφτηκα έτσι,παρ όλα αυτά η αδελφή μου λέει πως βγάζω μία συμπεριφορά αυτισμού στην κοινωνιά ακόμα και χωρίς να το καταλαβαίνω,από τότε που μου το πε δε μου φεύγει από το μυαλό.Μήπως έτσι εξηγείται γιατί νιώθω πως όλοι απομακρύνονται από εμένα με το που προσπαθώ να κοινωνικοποιηθώ?
Άμα όντως ισχύει αυτό είμαι τελειωμένος. Αλήθεια δε ξέρω πως μπορεί να λυθεί όλο αυτό. Οι ειδικοί λένε πως δεν υπάρχει θεραπεία,δηλαδή να σου φύγει ο αυτισμός τελείως,άρα χωρίς θεραπεία there is no escape φίλε μου.
Το οτι δεν εχεις τα απαραιτητα κυκλοματα στον εγκεφαλο που να σε βοηθησουν δεν σημαινει πως δεν μπορεις να κανεις αλλα. Αλλα πρεπει να εισαι περιεργος, πως σκεφτονται οι αλλοι, πως επικοινωνουν, πως νοιωθουν. Και εγω μαλλον ειμαι αυτιστικος, αλλα αφου δεν μου το ειπαν ποτέ δεν μου ηταν προβλημα που ειμαι διαφορετικος, το αντιθετο, μου αρεσε που ειμαι το μαυρο προβατο.
Από ότι μου φαίνεται αυτή είναι η καλύτερη επιλογή,γιατί απ ότι πιστεύω ούτε στο φόρουμ οι περισσότεροι με θέλουν,έχω πει εκατό φορές να μου στείλουν,δε το κάνουν,τους στέλνω με αγνοούν. Όπου κι αν πάω,ότι κι αν κάνω τα ίδια,για αυτό καλύτερα βόλτα στη φύση ή να διαβάσω βιβλίο.Κρίμα,μακάρι να μπορούσα να μπω στη παρέα.
Δεν θέλουν όλοι παρέα. Μεγαλώνοντας συνηθίζεις να ζεις μόνος. Φτιάχνεις το πρόγραμμα σου και δεν σε αποσπά την προσοχή κανείς. Σε 14 μήνες μπορεί να ξεκινήσεις την φοιτητική ζωή, για να έχεις παρέες πρέπει να προσποιείσαι πως περνάς καλά μαζί τους να αποδέχεσαι ότι κάνουν και λένε. Ίσως βρείς άτομο σαν εσένα και να σε νιώθει και να μπορείτε να επικοινωνήσετε. Διαφορετικά θα περάσουν τα χρόνια, θα πας στρατό και εκεί θα νιώθεις μόνος και μετά με συναδέλφους ...
Στο forum εδώ μπορείς να μπαίνεις και να γράφεις την άποψη σου. Πολλές φορές η αλήθεια και η διαφορετική γνώμη δεν αρέσει και υπάρχουν διαμάχες. Γιατί περιμένεις προσωπικό μύνημα?
Αυτό παίζει να είναι το χειρότερο πράγμα για μένα,να ξέρω ότι μπορεί να μείνω μόνος για πάντα.Αλλά σε αυτό έχεις δίκιο,μερικές φορές είναι ωραίο να είσαι μόνος και να έχεις και την ιδιωτικότητα σου,ειδικά όσο μεγαλώνεις,όμως όχι συνέχεια. Ειλικρινά φοβάμαι πολύ για το πανεπιστήμιο,αν σχηματίσουν την ίδια αρνητική άποψη για μένα όπως στο σχολείο; Επίσης νιώθω πως ένα χρόνο τώρα δε με έχει βοηθήσει ο ψυχολόγος μου. Δε μπορώ όμως να κάνω και πολλά,όπως είπε ο axl,δε μπορώ να επιβάλλω στο κόσμο να με συμπαθεί.Δυστυχώς δεν υπάρχει θεραπεία,γεννήθηκα με αυτισμό και θα πεθάνω με αυτό.Αλλά δε φταίω εγώ ρε φίλε,δε το επέλεξα εγώ!
Όσο για το προσωπικό μύνημα το ανέφερα σαν ένα εύκολο τρόπο για να επικοινωνώ,επειδή δε ξέρω πότε θα ξαναφτιάξω thread.
Η αλήθεια είναι αυτό που είπες με έφερε σε σκέψεις και έτσι εξηγεί τον τρόπο σκέψης μου,αλλά δε μπορώ να μη κάνω τίποτα. Άμα υπήρχε ένας καλύτερος τρόπος να βρω ένα άτομο σαν εμένα θα ήταν πιο εύκολο και δε θα ήταν έτσι όπως λες.Μήπως για αυτό όμως αισθάνομαι ότι ο κόσμος με αγνοεί δε ξέρω.
Σχετικά με αυτό που είπα,επίσης κάνω ένα ομαδικό με τον ψυχοθεραπευτή μου που συμμετέχει ένα παιδί όμως η αλήθεια είναι ότι έχει σοβαρότερα προβλήματα από εμένα,δε μπορεί να μιλήσει καν ορθά και με αναγκάζει ο ψυχολογος να κάνω παρέα μαζί του ενώ δε θέλω.
Δε θέλω να ξοδέψω όλη μου την ζωή σε αυτή τη κατάντια,είμαι στα καλύτερα χρόνια τώρα καταλαβαίνεις,απλά είναι κρίμα.
Τζάμπα ασχολείσαι αδερφέ Μ και τσιτωνεσαι
Δε τη χρησιμοποιώ για να συμπεριφέρομαι άσχημα,ξέρω πως άμα το κάνω αυτό θα τα κάνω χειρότερα τα πράγματα.Ζητάω απλά αποδοχή σε συτήν την κοινωνία και δεν την πέρνω γιατί έχω διαβάσει threads και ισχύει αυτό που λέω,όλοι αυτό λένε για τη συγκεκριμένη διάγνωση.Ίσα που κάνω το αντίθετο,εγω φέρομαι ωραία σε ανθρώπους,ΑΥΤΟΙ με πληγώνουν με την αδιαφορία και την κακία τους,και στην τελική ξέρεις τι, δεν επιβάλω κάτι,εγώ προσπαθω να φέρομαι όμορφα.
Ναι, αλλα αυτο που σου φαινεται ομορφο σε σενα στους αλλους μπορει να ειναι ασχημο. Θα σου δωσω ενα παραδειγμα. Οταν ημουν μικρος με ειχε αφησει η μανα μου σε μια κοπελα να με προσεχει. Αυτη ειχε περασει καποια ασθενια και εμεινε νανο. Εγω ημουν 5 χρονων και αυτη ηταν λιγο ποιο ψηλη απο μενα. Ειχα μεινει με την εντυπωση πως νανος ειναι κατι πολυ γλυκο και ομορφο και την ειπα "νανακι" και αυτη αρχησε να κλαιει. Εννοειται το ξυλο που εφαγα μετα ακομα το θυμαμαι χαχαχαχα
αν ησουν αχρηστος δεν θα ησουν εδω και συνηδειτοποιεις το οτι εισαι αχρηστος, θα γυρνουσες οπου ναναι και θα φερωσουν σαν ξιπασμενος και συνχρονος θα νομιζες οτι εισια κατι αμαν και διθεν
Την παρέα πρέπει να την ακολουθείς σε όλα, με το πρόβλημα σου εσύ μένεις στο περιθώριο, αντιδρας αρνητικά σε ότι γίνεται, θυμώνεις εύκολα και δεν δέχεσαι διαφορετική άποψη, ακόμα και σε συζήτηση θα λες μόνο ότι σε ενδιαφέρει, στα υπόλοιπα δεν θα μιλάς. Αν είναι έτσι όπως τα γράφω τότε πώς να σε καλέσει κάποιος να πάτε βόλτα αφού ξέρει πως εσύ θα λες τα ίδια μόνο για το θέμα που σε ενδιαφέρει.
Στο πανεπιστήμιο υπάρχουν ομάδες, (θεατρική, αιμοδοσίας, δαπνδφκ , ΠΑΣΠ, ΚΝΕ) μπορείς να βρείς και οργανώσεις. Πάντως σε τόσα άτομα δεν γίνεται να μην βρείς κανέναν "αντικοινωνικό" θα δεις από το αστικό, μέχρι και στην αναμονή για το μάθημα κάποιους να είναι μόνοι . Πρέπει να τους πλησιάζεις, μπορεί να έχουν φίλους που δεν παρακολουθούν μαθήματα ή είναι σε άλλο τμήμα αλλά πρέπει να κάνεις γνωριμίες. Ακόμα και στο κυλικείο η για φαγητό πρέπει να πηγαίνεις θέλει θάρρος να κάτσεις με έναν άγνωστο που μπορεί να μην ξέρεις ούτε το όνομα του αλλά αν τον βλέπεις καθημερινά μπορείς να πιεις μια κουβέντα ίσως τελικά προκύψει κάτι φιλικό. Αν ντρέπεσαι να κάθεσαι μόνος σου σε διπλανό τραπέζι και αν δείς πως έχει όρεξη για κουβέντα προτείνεις εσύ να κάτσετε μαζί ή να πάτε κάπου κάποια μέρα.
Καλημέρα παιδιά και καλό μήνα!
Νιώθω χάλια τώρα, είδα ένα πολύ άσχημο και βίαιο όνειρο που με τάραξε πολύ... Θα συνέλθω, απλώς ήθελα να το γράψω μέχρι να μου περάσει...
Χαχαχα ναι μπορώ να το φανταστώ,αλλά νομίζω είναι ανάλογα και την περίπτωση,δεν ισχυεί πάντα.Θα σου πω ένα δικό μου παράδειγμα,μια στιγμή στο σχολείο μου είχα χαιρετήσει έναν καθηγητή και του είπα χρόνια πολλά γιατί ήταν μετά από γιορτές,να δεν ήταν κάτι κακό.Αντί να μου απαντήσει με αγνόησε και χαιρέτησε κάτι άλλα κορίτσια,εγώ πληγώθηκα,μου φέρθηκε λες και ήμουν κανένα πράγμα.Μετά προσπάθησα να του ανοίξω συζήτηση και με απέφευγε,ένω στους άλλους μιλούσε με τόση τρυφερότητα δε φαντάζεσαι.
Επίσης αυτός ξέρει ότι έχω προβλήματα κοινωνικοποίησης,νομίζω το κάνει επίτηδες για να παίξει με την ψυχολογία μου,εσείς τι νομίζετε;
Ισχυει αυτό που λες,πάντως ναι θα ήταν πράγματι ένας τρόπος να ξεκικήσεις μία φίλια ή σχέση άμα είναι μία κοπέλα που θα σου άρεσε,πιο πολύ το σκέφτομαι αυτό για το πανεπιστήμιο,στο σχολείο δεν γίνονται και πολλά πλέον.Όμως μου έχουν έρθει ευκαιρίες να μιλήσω με κάποιον,για παράδειγμα με μία κοπέλα μου μιλησε και της απάντησα όταν περιμέναμε στις για εξετάσεις σε ένα μάθημα,όμως εγώ φοβόμουν να το συνεχίσω.Απαιτει πολύ κοινωνικό θάρρος αυτή η διαδικασία,ακόμα και όταν γνωρίζω κάποιον παγώνει το αίμα μου,μακάρι να ξερα πως αντιμετωπίζεται αυτό και αν.