δεν μπορω να ξεπερασω τους γονεις μου

Το περιεχόμενο του ποστ του John11 (ως απάντηση στο σχολιασμό της Betty) με βρίσκει σύμφωνη. Δεν αρκεί να το να φέρνεις στη ζωή "όχι τυχαία" μια ζωή, για να είσαι σπουδαίος. Ούτε το δεδομένο της "μη εγκατάλειψης" θα έπρεπε να θεωρείται κριτήριο γονεικού μεγαλείου. Όσο για την ωρίμανση μέσα από τα λάθη τους, πάλι αν το καλοσκεφτείς, είναι μία ωρίμανση που για ένα παιδί γίνεται εκβιαστικά και εξ ανάγκης. Και να μη μιλήσουμε για τις ευαλωτότητες που αφήνει μία διαπαιδαγώγηση λειψή και τραυματική. Όσο για το σχόλιό σου πως θα άφηνες όποιον έκρινε τους γονείς σου έτσι, μου δείχνει φόβο. Τι σημαίνει "δε μας καθιστά ικανούς να μιλάμε απαξιωτικά για κείνους" ? Τι ακριβώς είναι το να γίνεις γονιός, σου προσδίδει κάποια ιδιότητα θεική, είναι ένα βάθρο που κανένας δεν έχει το δικαίωμα να σε κρίνει όταν ανέβεις εκεί πάνω? Ο οποιοσδήποτε μπορεί να κάνει παιδιά αν δεν έχει προβλήματα γονιμότητας που να του το καθιστούν αδύνατο, είναι το κοινότερο και ευκολότερο πράγμα στον κόσμο. Δεν σε κάνει αυτόματα άξιο άνθρωπο, ούτε σπουδαίο, ούτε σου προσθέτει τίποτε αυτό και μόνο.Ως προς το γιατί είσαι τόσο απόλυτη, μπορεί να είναι γιατί θεωρείς αυτή τη στιγμή στη ζωή σου τη μητρότητα ως κάτι το υπερβολικά σπουδαίο για σένα, άρα και το εξιδανικεύεις. Μπορεί το βιολογικό σου ρολόι να χτυπάει και ο ήχος του να είναι τόσο ψηλά, που να καλύπτει άλλους ήχους που θα σου έδιναν άλλα μηνύματα.

researcher,

διαβασα λίγο το θέμα σου, τουλάχιστον το αρχικό μηνυμα και καποια άλλα ενδιαμεσα. και γραφω καποιες σκεψεις, ελπιζω να μαι στα πλαισια της αποψης που θελεις να εκφρασεις εδώ.

Η αγάπη και γαλήνη σε ένα ζευγαρι, η παντοτινή πληροτητα την οποια νοιωθει ο ενας για τον άλλο, διοχετευονται στα παιδιά, ως οικογενειακή ευτυχία σε ολες τις τες διαστάσεις. Τα παιδια με τη σειρά τους ανταποδιδουν αυτο το υπεροχο αισθημα ως ευγνωμοσύνη, εκτίμηση και εμπιστοσύνη στους γονείς. Δεν ειναι απλά το αισθημα οτι με εφεραν στον κόσμο, είναι και αυτή η ξεχωριστη προσφορα που πηγαζει μεσα απο τη δικη τους αρμονία. Και αυτό ειναι φυσιολογικό και είναι ίσως η τελειότητα να υπαρχει αυτή η αλληλεπίδραση.
Όμως, γνωμη μου, δεν πρεπει να φτανει σε σημειο εξαρτησης. Από καποιο σταδιο στη ζωή μας και μετα ο άνθρωπος αρχίζει να ανεξαρτητοποιείται και κινηται προς τη δημιουργια του δικού του χωρου, χρωστωντας παντα την ευγνωμοσυνη προς αυτους που τον εφεραν στη ζωή. Ο λόγος: η σχετικότητα της ανθρώπινης ύπαρξης. Η απώλεια που μπορεί να συμβεί στον καθενα την οποια μονο ο Θεος προγνωρίζει. Και δεν μπρουμε να κανουμε διαφορετικα, ειτε το θελουμε ειτε οχι, πολλοί από μας εχουμε βιωσει απώλειες και γνωρίζουμε καλήτερα τη σημασία.

Ας χρωστούμε λοιπόν στους γονείς ευγνωμοσύνη και ας προσπαθουμε με την καθημερινη ζωή και τις πραξεις μας να τους κανουμε ευτυχισμενους, με την προκοπή μας, στη δική μας ζωή, ειναι γι αυτούς το μεγαλητερο δωρο που περιμενουν απο μας. Από την αλλη ας προσπαθεί ο καθενας σταδιακα να διαμορφωνει το δικό του χωρο τόσο εξωτερικάόσο και ψυχικά.

Quote:

---

Originally Posted by John11

Το πόσο "παράπονο" έχει κάποιος είναι μια κλίμακα που ξεκινά από το 1% και φτάνει στο 100%. Σε κάποιες περιπτώσεις δυστυχώς είναι μεγάλο.

Γράφεις δεν ξέρω γιατί. Εγώ θα σε ρωτήσω να μάθεις να βρεις και να πεις το γιατί. Και λες για την πραγματική αλήθεια. Ποιά είναι η πραγματική αλήθεια; Πάντως η φράση "αν ησουν ο φιλος μου και μου μιλουσες ετσι για τους γονεις μου, θα σε αφηνα" μάλλον δείχνει δογματισμό. Αν κάποιος μου έλεγε κάτι λάθος, πρώτα θα προσπαθούσα να του εξηγήσω ότι λέει λάθος. Και έχω την εντύπωση ότι κανένας άνθρωπος δεν πρέπει να μένει στο "απυρόβλητο" αλλά έχουμε το δικαίωμα να κρίνουμε και να δούμε κάθε άνθρωπο. Αν σταματήσει η κρίση, τότε είναι δογματισμός.
Και το επόμενο που μου έρχεται στο μυαλό είναι ότι βάζεις στο ίδιο επίπεδο τους γονείς σου με τους γονείς κάποιου άλλου. Αισθάνεσαι ίδια, αν εγώ μιλώ για τους γονείς άλλου με το αν μιλούσα για τους γονείς σου.
Σκέψου τα λίγο αυτά.

---

Προς john11(kai rain epeidh diavasa tin apantisi tis) Δε διαφωνω στο οτι δεν πρεπει να ειμαστε απολυτοι, οι ιδιοι μεσα μας. John11, δεν εξηγω, ειδικα οταν προκειται για ενηλικα. Δεν ειναι λαθος η αποψη σου, αφου ειναι δικη σου. Δεν υπαρχει λαθος ή σωστο.------> Οσο για την ταυτιση, νιωθω πως με την researcher μεγαλωσαμε σε '''παρομοιο''' σχεσιακο οικογενειακο μοτιβο. Δε θα επεκταθω............ το μονο που θα ηθελα να πω ειναι πως πρεπει να ειμαστε προσεχτικοι στις κρισεις μας

Quote:

---

Originally Posted by researcher

Jimm


καλημερα

δυστυχως δεν εχω μαγικη συνταγη

οταν λεω εχει ληξη εννοω πως πηρα αυτα που ηθελα και δεν με καιει πια να το συζητω

αλλα απο διαισθηση εφαρμοζω ο,τι μπορω !


αν διαβασεις προσεκτικα τις σελιδες αυτες

θα δεις και την πορεια μου

αλλα και πολυτιμες συμβουλες υποδειξεις και αναγνωρισεις πολλων μελλων

ειλικρινα στο συνιστω να το διαβαζεις


οσο τα διαβαζω τοσο μεγαλωνει μεσα μου η ιδεα πως αυτα τα κειμενα πρεπει να γινουν βιβλιο !!!!! και το λεω πολυ σοβαρα!

δεν νομιζω να υπαρχουν τοσο ζωντανα κειμενα σε καποια εκδοση αυτην τη στιγμη :)


καλη συνεχεια


ειναι ωραιο που βρηκες αυτο το φορουμ


να ξερεις πως δεν εισαι μονος σου σε αυτο που περνας



και πως η χαρα της ζωης παει παραλληλα με ολα αυτα που μας ταλαιπωρουν :)

---

Χαιρομαι πραγματικα researcher για οσα γραφεις εδω!!Ειλικρινα σου το λεω!!!!! Φιλια πολλα!!

Quote:

---

Originally Posted by ioannis2

researcher,

διαβασα λίγο το θέμα σου, τουλάχιστον το αρχικό μηνυμα και καποια άλλα ενδιαμεσα. και γραφω καποιες σκεψεις, ελπιζω να μαι στα πλαισια της αποψης που θελεις να εκφρασεις εδώ.

Η αγάπη και γαλήνη σε ένα ζευγαρι, η παντοτινή πληροτητα την οποια νοιωθει ο ενας για τον άλλο, διοχετευονται στα παιδιά, ως οικογενειακή ευτυχία σε ολες τις τες διαστάσεις. Τα παιδια με τη σειρά τους ανταποδιδουν αυτο το υπεροχο αισθημα ως ευγνωμοσύνη, εκτίμηση και εμπιστοσύνη στους γονείς. Δεν ειναι απλά το αισθημα οτι με εφεραν στον κόσμο, είναι και αυτή η ξεχωριστη προσφορα που πηγαζει μεσα απο τη δικη τους αρμονία. Και αυτό ειναι φυσιολογικό και είναι ίσως η τελειότητα να υπαρχει αυτή η αλληλεπίδραση.
Όμως, γνωμη μου, δεν πρεπει να φτανει σε σημειο εξαρτησης. Από καποιο σταδιο στη ζωή μας και μετα ο άνθρωπος αρχίζει να ανεξαρτητοποιείται και κινηται προς τη δημιουργια του δικού του χωρου, χρωστωντας παντα την ευγνωμοσυνη προς αυτους που τον εφεραν στη ζωή. Ο λόγος: η σχετικότητα της ανθρώπινης ύπαρξης. Η απώλεια που μπορεί να συμβεί στον καθενα την οποια μονο ο Θεος προγνωρίζει. Και δεν μπρουμε να κανουμε διαφορετικα, ειτε το θελουμε ειτε οχι, πολλοί από μας εχουμε βιωσει απώλειες και γνωρίζουμε καλήτερα τη σημασία.

Ας χρωστούμε λοιπόν στους γονείς ευγνωμοσύνη και ας προσπαθουμε με την καθημερινη ζωή και τις πραξεις μας να τους κανουμε ευτυχισμενους, με την προκοπή μας, στη δική μας ζωή, ειναι γι αυτούς το μεγαλητερο δωρο που περιμενουν απο μας. Από την αλλη ας προσπαθεί ο καθενας σταδιακα να διαμορφωνει το δικό του χωρο τόσο εξωτερικάόσο και ψυχικά.

---

Πολυ ωραια απαντηση!!!

Quote:

---

Originally Posted by Betty-

Χαιρομαι πραγματικα researcher για οσα γραφεις εδω!!Ειλικρινα σου το λεω!!!!! Φιλια πολλα!!

---

να εισαι καλα :)

Quote:

---

Originally Posted by Betty-

το μονο που θα ηθελα να πω ειναι πως πρεπει να ειμαστε προσεχτικοι στις κρισεις μας

---

πιστευεις πώς οσοι δεν συμμεριζονται τις αποψεις σου στο σχετικο θεμα, δεν ειναι προσεκτικοι στις κρισεις τους?

Egrapsa alla alaxa gnwmh, as svhstei apo tous mods. Tha mpw se antiparatheseis kai den exw kammia orexh, eipa thn apopsh mu. koybenta de tha anoixw giati exw aythn thn apopsh. den apantw se ola ta giati, me kourazei. ayta... cu gyrw gyrw

Quote:

---

Originally Posted by weird

Τα έχω περάσει.
Να μεταμορφώνομαι.
Η λάμψη μου και όλη μου η αυτοπεποίθηση να σκιάζονται στον δρόμο για το πατρικό.

ΠΟλλές φορές έτρεμα να πάω.

Θα έχανα για ακόμη μια φορά τον ενήλικο εαυτό μου και άντε να συνέλθω μετά.

Πλήρης αποδιοργάνωση.

Κι εσύ να μην μπορείς να το ελέγξεις.

---

Α ρε συ weird γιατι έφυγες...
οντως και το αντιδοτο ερχεται σε δυο χαπακια: όρια και ευσταθεια