Γειά σου! Δεν πρόσεξα το ψευδώνυμο δίπλα στη δημοσίευση αυτή όταν την διάβαζα και μετά είδα το δικό σου. Χαίρομαι που έγραψες αυτή τη δημοσίευση και επέλεξες να μοιραστείς τον προβληματισμό σου και να μας εμπιστευτείς. Δεν ξέρω αν μετράει κάπως η γνώμη μου, επειδή είμαι θεωρητικά, ηλικιακά πιο άπειρη από εσένα, όμως, επειδή από τότε που πέρασα στη σχολή και πέρασα την κατάθλιψη είχα λιώσει στο γιουτιούμπ να βλέπω ψυχοθεραπευτές και συμβούλους διαφόρων ειδών να μιλάνε για διάφορα θέματα, κατέληξα από τύχη να εργάζομαι στον τομέα της γυναικείας ενδυνάμωσης συνεργαζόμενη με εξωτερικό και έχω να μοιραστώ κάποιες σκέψεις και από αυτά που έχω μάθει αλλά και σκέψεις προσωπικές από τη δική μου πείρα και συναναστροφή με άντρες.
Δεν είναι στις μέρες μας ΚΑΘΟΛΟΥ εύκολο να βρεις «τον άνθρωπό σου» ή έστω έναν άνθρωπο για να ταιριάζετε. Πρέπει να υπάρχουν κοινές αρχές, κοινές αξίες, να έχετε χημεία, να έχετε κοινό χιούμορ, να μπορείτε να είστε καλοί φίλοι και εραστές, να έχετε κοινό όραμα για το μέλλον (δηλαδή ή να θέλετε και οι δύο παιδιά, και οι δύο να μη θέλετε παιδιά, ή να είστε ανοιχτοί στο ενδεχόμενο και οι δύο μόνο αν τύχει ατυχηματικά χωρίς να το επιδιώκετε) και να έχετε τις ίδιες απόψεις και τα ίδια γούστα πάνω στο σεξουαλικό κομμάτι. Όλα αυτά να συντρέχουν σωρευτικά είναι ΔΥΣΚΟΛΟ.
Ή θα βλέπεις άντρες που θέλουν απλά να σε χρησιμοποιήσουν για να πάρουν και όχι να δώσουν, ή άντρες που θα θέλουν να παντρευτούν για να τους νταντεύεις και να σε κάνουν δούλα, ή άντρες που θα σε δουν σαν αναπαραγωγική μηχανή για να τους κάνεις παιδιά και να τα μορφώσεις, ενώ παράλληλα θα κάθονται όλη μέρα πάνω από το ίνσταγκραμ και θα κοιτάνε πωπούς και άλλα. Ο μέσος παντρεμένος Έλληνας, αυτό κάνει.
Το να βρεθεί άντρας που να ερωτευτεί μια γυναίκα ειλικρινά, να θέλει μαζί της να κάνει οικογένεια, να είναι πιστός, να μην απατάει σωματικά αλλά και συναισθηματικά είναι κάτι σπάνιο.
Αυτό στο οποίο θέλω να δώσεις βάση είναι το εξής. Μην πέφτεις στην παγίδα να συγκρίνεσαι με συνομήλικες. Ποτέ δεν ξέρεις τι συμβαίνει πίσω από τις κλειστές πόρτες. Μπορεί να καυχώνται για τον άντρα τους, ότι κάνει δουλειές, ότι είναι «βοηθητικός», ότι το ένα, ότι το άλλο και να ανοίξεις το ίνσταγκράμ του και να δεις να ακολουθεί κάθε μέρα και 10 καινούργιες προκλητικές με όλα έξω. Πετυχημένος γάμος είναι αυτό ή κάτι άλλο; Ή μπορεί να βλέπεις εσύ ένα «ευτυχισμένο» ζευγάρι με παιδιά και η γυναίκα να τραβάει τα πάνδεινα στο σεξουαλικό κομμάτι γιατί ο άλλος μπορεί να απαιτεί πράγματα που εκείνη δε θέλει και να τα κάνει με το ζόρι.
Το θέμα είναι να βρεθεί κάτι σωστό. Και το σωστό είναι δύσκολο. Οι περισσότερες σχέσεις είναι σχέσεις συμβιβασμού και γίνονται για την εξυπηρέτηση διαφορετικών συμφερόντων από την πλευρά του καθενός. Το θέμα είναι να βρεθεί κάποιος με τον οποίο η σχέση δε θα έχει κάποιο υλιστικό σκοπό (και η απόκτηση παιδιών τέτοιος σκοπός είναι, το να παντρεύονται οι άνθρωποι μόνο για να κάνουν παιδιά χωρίς να υπάρχει κάποια άλλη σύνδεση), με τον οποίο η σχέση θα έχει ως σκοπό την ίδια την αλληλεπίδραση, το μοίρασμα και τη δημιουργία ενός καινούργιου κόσμου.
Οι σχέσεις είναι δύσκολες στις μέρες μας. Και όμως υπάρχουν εξαιρέσεις. Το πότε θα συμβεί η εξαίρεση στη ζωή της καθεμιάς μας είναι κάτι που δεν το γνωρίζει κανείς. Σε άλλες συμβαίνει νωρίς, σε άλλες σε «κανονικό» χρόνο, σε άλλες αργά, σε άλλες ποτέ. Οφείλουμε να συμβιβαστούμε με το τελευταίο ενδεχόμενο όλες μας και όχι απλά να συμβιβαστούμε αλλά να είμαστε χαρούμενες πραγματικά ακόμα και στην ιδέα ότι δε θα μας συμβεί ποτέ.
Εγώ, ίσως λίγο η ιστορία της μάνας μου, ίσως λίγο τα όσα έχω ζήσει με τους άντρες μέχρι στιγμής, όχι απλά έχω συμβιβαστεί με αυτήν την ιδέα, αλλά αυτό έχει γίνει η ευχή μου, να παραμείνω για πάντα χωρίς άντρα και χωρίς παιδιά και να έχω όλη μου τη ζωή μπροστά να τη ζήσω προοδεύοντας, κάτι που μου έχει λείψει. Παρόλα αυτά, υποστηρίζω την επιθυμία και την επιλογή κάθε γυναίκας ως προς την αντίθετη κατεύθυνση, άλλωστε, ποτέ δεν ξέρεις αν μου τη δώσει και αρχίσω και εγώ να έχω τέτοιες επιθυμίες, αφού μόνιμα αλλάζουμε και το λέω έτσι, γιατί κατά βάθος, δεν πιστεύω ότι αυτό το κομμάτι μου θα αλλάξει ποτέ. Έχω μια φίλη που είναι 45 χρονών και πλησιάζει στην κλιμακτήριο και της λέω πόσο τυχερή είναι και πόσο θέλω όταν φτάσω 45 να είμαι και εγώ έτσι. Το ίδιο θα πω και σε εσένα, μακάρι όταν φτάσω τα 36 να είμαι χωρίς άντρα και παιδί. Αυτό που ζεις, για μένα, είναι όνειρο.
Ως προς τα παιδιά, ξέρω ότι ίσως να ακουστώ περίεργη ή κάπως «τρελή» αλλά εγώ πιστεύω στις μεταφυσικές θεωρίες που λένε ότι τα παιδιά, ως ψυχές, επιλέγουν τους γονείς τους. Αυτό σε βοηθάει να αφαιρέσεις όλο το άγχος από πάνω σου. Αν είναι γραφτό να γίνεις μάνα, θα γίνεις όποτε το παιδί το έχει επιλέξει, όποτε έχει επιλέξει μια ψυχή να ενσαρκωθεί. Αν δεν είναι, δε θα γίνεις. Άρα, η αίσθηση ότι μπορείς να ελέγξεις όλο αυτό και η αίσθηση ότι μια σχέση ή ένας γάμος σε φέρνει πιο κοντά σε αυτό είναι ψευδαίσθηση. Υπάρχουν παντρεμένοι για χρόνια που προσπαθούν για χρόνια και το παιδί δεν έρχεται ποτέ, επειδή (σύμφωνα με αυτή τη λογική) καμία ψυχή δεν τους επέλεξε. Υπάρχουν άλλοι που απλά συνευρίσκονται την πρώτη φορά και η γυναίκα ατυχηματικά μένει έγκυος, επειδή απλά τους επέλεξε μια ψυχή. Υπάρχουν και αυτοί που προσπαθούν και που τα καταφέρνουν, επειδή έτυχε να συμπίπτει η δική τους βούληση, η γήινη, με τη βούληση μιας ψυχής που θέλει να ενσαρκωθεί. Αυτή η θεωρία λέει ότι αν μια ψυχή δεν διαλέξει κάποιους για γονείς, δε σημαίνει ότι είναι κακοί άνθρωποι ή ότι αυτοί που επιλέχθηκαν είναι καλύτεροι, αλλά απλώς έτυχε το βίωμα και η εμπειρία που μπορούν δύο γονείς να προσφέρουν να μην κουμπώνει με τα ζητούμενα κάποιας ψυχής. Όταν λέω ζητούμενα, εννοώ τα βαθύτερα ζητούμενα. Πολλές φορές οι ψυχές επιλέγουν, σύμφωνα με αυτή τη θεωρία, γονείς κακοποιητικούς γιατί τα αρνητικά βιώματα είναι κυρίως αυτά που εξελίσσουν. Δεν εννοώ ότι κανένας καλός γονιός δεν επιλέγεται ποτέ. Τέλος πάντων, εύχομαι αυτό που είπα για αυτή τη θεωρία να ακούστηκε «καλά» και να μη φάνηκα πολύ τρελή. Φυσικά αν κάτι σου λέει, την κρατάς, αν όχι, την πετάς, δεν τη γράφω για να την επιβάλλω, άλλωστε και εγώ δεν είμαι σίγουρη για τίποτα και ας κλίνω προς το να την αποδεχτώ.
Τώρα, θέλω να σταθώ σε αυτή τη φράση που έγραψες: «Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που είναι μόνοι τους και τα καταφέρνουν μια χαρά.» Όλοι οι άνθρωποι είναι μόνοι τους, είτε έχουν σχέση, είτε έχουν γάμο, είτε έχουν παιδιά. Είναι μεγάλο ψέμα ότι ο άνθρωπος παύει να είναι μόνος αν έχει σύντροφο ή οικογένεια. Πολλές φορές μέσα σε μια σχέση ή σε ένα γάμο μπορεί να αισθανθούμε μόνοι μας. Είτε επειδή βλέπουμε ότι ο άλλος εν τέλει δεν είναι όπως νομίζαμε, είτε σε στιγμές διαφωνίας για πράγματα που για εμάς είναι πολύ σημαντικά, είτε επειδή και ας είμαστε σε σχέση καταλήγουμε να παραμελούμε τον εαυτό μας ως ολότητα και κάτι μας φταίει και νοιώθουμε μόνοι και αποξενωμένοι από τον εαυτό μας και άρα μόνοι γενικά. Επίσης, η ιδιότητα του γονιού δεν είναι συνταγή που απομακρύνει τη μοναξιά. Άλλο το ότι, ειδικά στα πρώτα χρόνια της ζωής του παιδιού, είναι μόνιμα on the run και κυρίως η μητέρα. Μπορεί και 24/7 απασχολημένη με το παιδί να είναι και να νοιώθει μόνη, αν δεν έχει την υποστήριξη που αξίζει ή αν το παιδί είναι «δύσκολο». Επίσης, όταν το παιδί μεγαλώνει, ανοίγει τα φτερά του (και έτσι πρέπει) και μπορεί να φύγει στο εξωτερικό ή να μένει σε μια πολύ μακρινή περιοχή από εκεί που μένουν οι γονείς του ή η μάνα του, άρα εν τέλει η μάνα μόνη είναι. Πόσες γυναίκες γνωρίζω που μένουν χήρες αργά ή γρήγορα και που τα παιδιά τους ζουν μακριά; Το ότι παντρεύτηκαν και έκαναν παιδιά δεν είναι εισιτήριο που εξασφαλίζει παρέα για όσο. Εγώ φαντάζομαι πόσο πνιγηρή μπορεί να φτάσει να είναι μια πραγματικότητα με άντρα και παιδί και πραγματικά φρίττω. Να έχεις άντρα που να βγει άπιστος και ότι ξενοκοιτάει στα σόσιαλ, να μη συνεργάζεται μαζί σου όπως πρέπει, να πρέπει να φροντίζεις τα παιδιά όταν γυρνάς από τη δουλειά σου, εκεί να δεις μοναξιά. Ή πχ να χωρίσεις και να είσαι σινγκλ μάδερ, να τα βγάζεις πέρα δύσκολα και να είναι 1000 φορές δυσκολότερο να βρεις σύντροφο με τις νέες συνθήκες αυτές, ως μάνα. Τώρα μπορεί να ακούγομαι καταστροφολόγος, αλλά θέλω να πω ότι αυτά δεν είναι απλά η εξαίρεση αλλά σχεδόν ο κανόνας στις παντρεμένες γυναίκες, αυτού του τύπου η μοναξιά. Ενώ όταν είσαι σίνγκλ, μπορείς να καλλιεργήσεις τη μοναχικότητα, που είναι υπέροχη, είναι δημιουργική, σε θεραπεύει, σου γεμίζει την ψυχή. Θα μου πεις, ναι, μπορείς αυτά τα ωραία να τα ζήσεις με το σωστό άνθρωπο και θα σου πω, σίγουρα, ναι, αλλά αν δεν βρίσκεται, η λύση είναι η μοναχικότητα. Ήθελα να πω επίσης με αφορμή αυτή τη φράση, είναι σαν να απορρέει από αυτήν ότι υποσυνείδητα αισθάνεσαι ότι θα τα κατάφερνες καλύτερα στη ζωή αν είχες άντρα και παιδί από ότι αν είσαι μόνη σου και χωρίς παιδί. Δεν ισχύει. Κάποιοι που έχουν άντρα και παιδί όχι απλά δεν τα καταφέρνουν καλά, αλλά καταλήγουν να γίνονται και εχθροί του εαυτού τους. Φυσικά κάποιοι έχουν και τα καταφέρνουν μια χαρά. Το πόιντ μου είναι ότι δεν είναι τα πράγματα μονοδιάστατα, δηλαδή, αν παντρευτώ και κάνω παιδί, όλα θα πάνε τέλεια και αν δεν τα κάνω αυτά, όλα θα πάνε χάλια. Το γνωρίζω ότι το γνωρίζεις αλλά αν το επαναλάβω και εγώ ίσως να το τονίσεις και εσύ περισσότερο στον εαυτό σου!
