Originally Posted by
carrie
Eγω οπως εξηγησα και παραπανω μετα απο χρονια μαυριλας απο περυσι κρατιεμαι με νυχια και με δοντια στο φως, αλλα κατι τετοια με ριχνουν ακομα. οταν αισθανομαι ανεπαρκης, ανεπαρκης να του αλλαξω γνωμη, ανεπαρκης να τον κανω να βαλει πρωτα τη ζωη, και παει και πιο προσωπικα, σαν να εχω ανεπαρκη επιρροη στη ζωη του, και να προτιμαει το θανατο απο μενα. Δευτερον, δε μπορω, για τον λογο που ειπα παραπανω, να εχω πια γυρω μου ατομα που σκεφτονται ετσι και να μου βγαζουν εμενα ολη αυτη τη καταθλιψη τους, γιατι με ριχνουν, μακαρι να ηταν τριγυρω μου και να μη με εριχναν. Αλλα με ριχνουν και δεν το θελω αυτο πια.. Η πρεπει να δυναμωσω, ή να ξεκοψω..