Originally Posted by
NikosD.
Ειλικρινά χαίρομαι απεριόριστα όταν βλέπω προβληματισμούς και συζητήσεις σαν την τρέχουσα!
Δεν είναι καθόλου αβάσιμη και διόλου τυχαία η αίσθηση που διατυπώθηκε σχετικά με το πόσο βοηθητικό/θεραπευτικό είναι να ακολουθούμε μια ιδεοληψία και να προσπαθούμε να την καθησυχάσουμε ή να την \"λύσουμε\" καταθέτοντας επιχειρήματα και σκέψεις που απαντούν σε αυτή καθαυτή την ιδεοληψία.
Για να τοποθετηθώ ξεκάθαρα, οφείλω να σας πω ότι κατά κανόνα βοηθά να ακούσουμε και να ακολουθήσουμε την ιδεοληψία, όχι όμως και να την \"καθησυχάσουμε\".
Εάν απλώς την καθησυχάσουμε, ρίχνουμε αλάτι στην πληγή. Αρχικά το άτομο θα αισθανθεί να μαλακώνει η αφόρητη ένταση που βιώνει, στη συνέχεια όμως είναι βέβαιο ότι θα επανέλθει με μια νέα ιδέα. Θα το καθησυχάσουμε, θα επανέλθει, θα το ξανα καθησυχάσουμε, θα ξανα επανέλθει και έτσι θα συντελέσουμε στο να παραμείνει εγκλωβισμένο στην ιδεοληψία.
Για να μπορέσουμε ωστόσο να κάνουμε μια παραπομπή, χρειάζεται... δουλειά. Η παραπομπή, για να εισακουστεί, χρειάζεται να προκύψει μέσα από ενσυναίσθηση.
Εάν συναισθανθούμε, όχι την ιδεοληψία, αλλά το αφόρητο άγχος που αυτή δηλώνει, τότε το άτομο έχει πιθανότητες (και όχι βεβαιότητα) να μπορέσει να ακούσει το μήνυμα της παραπομπής σε ειδικό.
Κάτι ανάλογο ισχύει σε όλο το φάσμα της ψυχοπαθολογίας. Συνηθισμένο παράδειγμα, οι κρίσεις πανικού ή η νοσοφοβία.
Το άτομο βιώνει τρομακτική ένταση και θέλει να καθησυχαστεί ότι δεν θα λιποθυμήσει, δεν θα τρελαθεί, δεν θα πάθει κάτι (οργανικό).
Εάν σπεύσουμε να το καθησυχάσουμε ότι όλα θα πάνε καλά, τότε αυτό θα επανέλθει με την επόμενη αφορμή.
Φυσικά, δεν εννοώ ότι πρέπει να πάμε στο αντίθετο άκρο και να το τρομάξουμε. Αλλωστε, αυτό δεν θα ήταν ρεαλιστικό και δεν θα ανταποκρινόταν στους πραγματικούς κινδύνους μιας κρίσης πανικού.
Και πάλι χρειάζεται να συναισθανθούμε πόσο δύσκολα το άτομο βιώνει την κατάσταση του. Η κριτική, σε αυτές τις περιπτώσεις, δε βοηθά.
Απλοϊκά μιλώντας, όταν κάποιος λέει αγχώνομαι και εμείς ανταποκρινόμαστε με έναν τρόπο που λέει \"μην αγχώνεσαι\", τότε είναι σαν να αρνούμαστε το συναισθημα του, σαν να μην το αναγνωρίζουμε, σαν να μην αποδεχόμαστε ότι αυτός ο άνθρωπος έτσι βιώνει την πραγματικότητα του.
Το αποτέλεσμα σε μια τέτοια περίπτωση είναι,
είτε να κλείσουμε τον δίαυλο επικοινωνίας,
είτε να το ωθήσουμε στο να προσπαθεί να μας πείσει πόσο δύσκολα περνά,
είτε να το κάνουμε να αισθανθεί πως \"δεν τον καταλαβαίνουμε\".
Πολλές φορές, βοηθά να αναρωτηθούμε για ποιον ανταποκρινόμαστε με τον τρόπο που ανταποκρινόμαστε. Φαινομενικά, η απάντηση είναι εύκολη και έχει να κάνει με τον άλλο. Ενδέχεται όμως πολλές φορές η αποκριση μας να μην αφορά τον άλλο αλλά να αφορά εμάς. Εμείς νιώθουμε την ανάγκη να τον καθησυχάσουμε γιατί πχ, εμείς δεν αντέχουμε να τον βλέπουμε να πονά.
Κλείνοντας, νιώθω την ανάγκη να μοιραστώ ότι από να εγκλωβιστούμε στον σωστό τρόπο με τον οποίο θα βοηθήσουμε τον άλλο, είναι προτιμότερο να τον βοηθήσουμε με όποιο τρόπο ξέρουμε και μπορούμε, αρκεί αυτός ο τρόπος να είναι γνήσιος και με ζεστασιά.
Αυτό δείχνουν άλλωστε και οι έρευνες. Η σχέση είναι που φέρνει ένα θεραπευτικό αποτέλεσμα και όχι το \"εργαλείο\"/η τεχνική που θα χρησιμοποιήσουμε.
Αυτή τη ζεστασιά της ενσυναίσθησης, αυτή την ορμή της γνησιότητας προς τους άλλους είναι που έχω θαυμάσει εδώ μέσα και αυτή είναι που έχει σταθεί βοηθητική σε ανθρώπους των οποίων τα μηνύματα στο φόρουμ ήταν \"ακραία\", δύσκολα, αυτοκτονικά κτλ.
Πρόκειται για ένα φόρουμ αυτοβοήθειας. Πολύτιμη η αναζήτηση στο θέμα αυτό του πως να ανταποκρινόμαστε στους ανθρώπους. Δείχνει βαθύ σεβασμό στον άνθρωπο. Ομως, ας μη γίνει αφορμή να προσθέσουμε στην καμπούρα μας το βάρος της σωστής απάντησης. Αλλωστε, άλλο πράγμα η θεραπεία, άλλο πράγμα η υποστήριξη.
