Printable View
Το υποσυνειδητο του παιδιου γραφει το κάθε τι που βλεπει να συμβαινει στους γονεις και γραφετε ανεξίτηλο έστω και αν συνειδητα εκεινη τη στιγμη το παιδι μπορει να μην αντιλαμβάνεται. Και ότι βρισκεται στο υποσυνειδητο καποτε θα βγει στην επιφανεια. Ειτε θα κανει τα ιδια λαθη με τους γονεις του (που λειτουργουν ως αρνητικα προτυπα) ειτε λόγω έλλειψης θετικων εμπειριων δε θα ξερει τον τροπο οποτε θα πελαγοδρομει ή θα κανει τα δικα του λαθη.Quote:
Originally Posted by nflu
Με κάλυψες απόλυτα ioannis2.Quote:
Originally Posted by ioannis2
Και μένα φύσικα με κάλυψε ο ιωαννης σ' αυτο που είπε, τα παιδιά αντιλαμβάνονται τα πάντα με τους μηχανισμους που αναπτύσσουν μεγαλώνοντας.
Και οι δυο γονεις έχουν ευθύνη και οφείλουν να συμμετέχουν στο να εξασφαλισουν στο παιδί αυτο που είπα πριν, ένα υγιες ισορροπημένο περιβαλλον.
Και αυτο σημαινει να τα έχουν βρει με τον εαυτο τους και μεταξύ τους.
Δε νομίζω ότι διαφωνει κανεις εδώ.
Quote:
Originally Posted by Frini
Καλημέρα, συμφωνώ απόλυτα και με τον Γιάννη και με τη Φρύνη,
τα παιδιά είναι προτιμότερο να μεγαλώνουν τελικά, αν οι συνθήκες είναι καβγάδες και δυστυχία με τον ένα γονιό και ισορροπημένα, απ' ότι με δύο ανθρώπους που πλέον
δεν μπορούν ν' ανταποκριθούν στο ρόλο τους κι έτσι επιλέγουν ν' αφήνουν και τη πεθερά ν' ανακατεύεται στα μεταξύ τους μ' αποτέλεσμα, να διαλυθεί το σπίτι τους.
Δυστυχώς, γι' αυτούς και γι' αυτούς τους λόγους έχουμε σήμερα τόσα προβλήματα σαν κοινωνίες, με το να θέλουμε δηλ. να διαιωνίζουμε παρωχημένες αντιλήψεις.
αυτο που προσπαθησα να πω χτες παιδια...ειναι οτι τα παιδια δεν τα ξεγελας.....ακομα κι αν προσποιησε μπροστα τους πως δεν τρεχει τιποτα και ολα ειναι οκ....
κι οπως ειπε και ο Ιωαννης ειτε συνειδητα ειτε αασυνειδητα τα παιδια τα αντιλαμβανονται ολα.....
γιαυτο συμφωνω με τα κοριτσια....πιο πανω οτι ειναι καλυτερα να φτιαξουν την σχεση μεταξυ τους τωρα ...που ειναι και νωρις...παρα να αφησουν την κατασταση να σαπισει σιγα σιγα....
και για να το παω πιο μακρια λιγο...χωρις να αναφερομαι στο γαμο της κοπελας......ειναι καλυτερο δυο ανθρωποι να χωριζουν και να ειναι ξεκαθαρο για το παιδι τι συμβαινει...παρα να μενουν μαζι...για χαρη των παιδιων....και να υποβοσκει ενταση εχθροτητα καμμια φορα ακομα και μισος......
Βρε παιδιά, το αναλύουμε, το ξανα-αναλύουμε το θέμα κλπ. Και όλες οι απόψεις δεκτές, φυσικά.
Αλλά, είναι δυνατόν όταν γεννήσεις να μην ξανακάνεις και σεξ με τον άντρα σου? Ή να κάνεις μία στο τόσο μετά από παρακάλια και συζητήσεις? Έ, όχι, δεν γίνεται αυτό. Και στην τελική, προσπαθείς να βρεις άκρη με τον άντρα σου, μία δύο τρείς, ένα χρόνο... πόσα χρόνια πρέπει να χάσεις?
Ποιος σας είπε ότι το νόημα της ζωής είναι να κάνεις απογόνους και μετά τέλος?
Όχι kuxu Μου φυσικα και δεν είναι το νόημα της ζωης αυτο. Απλά όταν κάνεις παιδιά η προτεραιοτητα σου ειναι αυτή. Αν δεν μπορεις να τους εξασφαλίσεις ένα υγιες περιβάλλον ναι, χωρίζεις, γιατί αν μαραζώνεις σ' ενα γάμο και εισαι δυστυχισμένος , τα παιδιά σου το εισπράτουν και σαφέστατα τους επηρεάζει.
Απλά οφείλεις να εξαντλησεις όλους τους δυνατους τρόπους για να φτιάξεις την σχέση σου και ιδιαιτερα όταν μιλάμε για μια σχέση δυο χρονων μόνο.
Μα, ναι Frini, συμφωνώ με αυτό.
Απλά κάποιες προηγούμενες απόψεις με προβλημάτισαν...
Εννοείται πως αν δεν είσαι εσύ μέσα σου καλά, δεν μπορείς να κάνεις κανέναν γύρω σου να νιώθει καλά, και αυτό δεν ισχύει μόνο για τους συντρόφους, ισχύει και για τα παιδιά. (νομίζω...)
Ντανιέλα, έχω την εντύπωση πως έφτιαξες μιά εικόνα του άντρα σου να σε διεκδικεί και τη συγκρίνεις με την πραγματικότητα. Φυσικό είναι να μην ταιριάζουν αυτά τα δύο. Ο άντρας σου φαίνεται πως πήρε το μήνυμα και το μετέφρασε με το δικό του τρόπο, που άντανακλά τους ρυθμούς και την ιδιοσυγκρασία του. Μπορείς να απαιτείς από μία χελώνα να γίνει σπρίντερ?
Δύο είναι οι πιθανότητες: Είτε κάνει αυτό που μπορεί, είτε κάνει μιά χλιαρή προσπάθεια για να διασκεδάσει τις εντυπώσεις. Στην πρώτη περίπτωση είναι θέμα χαρακτήρα και χαμηλών συναισθηματικών αποθεμάτων που έχει από τη φύση του. Στη δεύτερη περίπτωση είτε δεν βρίσκεσαι στο επίκεντρο του ενδιαφέροντός του (είναι επικεντρωμένος στο παιδί και στη δουλειά), είτε αντιμετωπίζει ψυχολογικά προβλήματα. Πάντως, αναγνωρίζεις κι εσύ οτι προσπαθεί να σε "συναντήσει", έστω στη μέση της διαδρομής.
Σκέψου τι πραγματικά θέλεις από τον άντρα σου, αλλά κυρίως από τον εαυτό σου. Ιεράρχησε τις ανάγκες και τις επιθυμίες σου. Το παιδί είναι η καινούργια σημαντική παρουσία στη ζωή σου. Μήπως φοβάσαι οτι με την έλευσή του οι ανάγκες σου πέρασαν σε δεύτερη μοίρα? Ακόμα και αν συνέβη αυτό, αναζήτησε τις νέες ισορροπίες ανάμεσα σε σένα και τον άντρα σου. Αν είσαι σίγουρη πως οι ισορροπίες έχουν χαθεί οριστικά, είναι προτιμότερο να φύγεις με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, ώστε η σχέση σας απέναντι στο παιδί να μη διαταράξει την ανατροφή του...
Καλημερα Μαρκέλα,Quote:
Originally Posted by μαρκελα
Συμφωνω μαζι σου όπως και μ αυτο που λεει η nflu ότι "ειναι προτιμότερο δυο ανθρωποι να χωριζουν και να ειναι ξεκαθαρο για το παιδι τι συμβαινει...παρα να μενουν μαζι...για χαρη των παιδιων".
Εχω δει παιδια να ζουν με τον ενα γονιο και να ναι ισορροπημενα και παιδια που ζουν με τους δυο γονεις να φορτωνονται ψυχολογικα. Επειδη αμα δυο ανθρωποι χωριζουν, παύουν οι εντασεις και τα μεταξυ τους προβλήματα, τα οποία βίωναν μαζι τους τα παιδια και ο καθενας αν δεν εχει δικα του θεματα βρίσκει τη ψυχικη του ηρεμια και ισορροπία πλεον την οποια με τη σειρα της μεταδιδει στα παιδια.
Πάντως γενικά σε μία σχέση πρέπει να το παλεύουμε και να έχουμε υπομονή. Πιστεύω πως στη ζωή υπάρχουν πολλές φάσεις. Μακάρι όλα να τα ξέραμε από την αρχή και να μην χρειαζόταν να τα ζήσουμε , να έχουμε μεγαλώσει και μετά να κοιτάμε προς τα πίσω και να διαπιστώνουμε πως άδικα αγχωνόμασταν για κάποια πράγματα και ότι η ζωή μάς επιφύλασσε πολύ μεγαλύτερες δυσκολίες ή το χειρότερο δεν μπορούσαμε να είμαστε ευτυχισμένοι ενώ ήταν τόσο εύκολο.Θέλω να πω πως η Ντανιέλα θα μπορούσε να αφήσει στην άκρη μικροεγωισμούς , να κάνει το πρώτο βήμα προσέγγισης και το δεύτερο και το τρίτο , αν βέβαια αγαπά πραγματικά τον σύντροφό της, και εφόσον δεν συντρέχει ουσιαστικός λόγος δυσαρμονίας στη σχέση, να κάνει υπομονή και ένα ήρεμο πλησίασμα προς τον άλλον , όχι απαιτητικό, σαν να λέει "ήρθα για να πάρω ό,τι μου ανήκει δικαιωματικά", αλλά "ήρθα να σου δώσω αυτό που μπορώ και θα ήθελα και εσύ να μου δώσεις αυτό που μπορείς,έχουμε ένα παιδί να μεγαλώσουμε, ένα παιδί που εμείς επιλέξαμε να το φέρουμε στον κόσμο, είμαστε υπεύθυνοι γι' αυτό, ας αγκαλιαστούμε οι δυο μας για αρχή και ας αφήσουμε στη συνέχεια μια τόση δα τρυπούλα να χωρέσει στην αγκαλιά μας αυτό το μικρό πλασματάκι 2.5 μηνών που το μόνο που ζητά είναι αγάπη αγάπη αγάπη!!!!"
Καλησπέρα παιδια... εχουν περάσει 3 χρόνια..
Και κάθησα και διάβασα τωρα ξανα απο την αρχή ολο το ποστ μου και όλες τις απαντήσεις σας. Πολλά συναισθήματα τα οποια με τον καιρο εχουν αλλάξει.. μου ηρθαν ξανα στο μυαλο.
Ζητώ συγνώμη που εξαφανίστηκα τοσο απότομα.. αλλα η ζωή μου άλλαξε αρκετα και δεν ειχα ουτε την διαθεση ουτε το μυαλο... για κατι τοσο προσωπικο οσο ενα φόρουμ.
Ευχαριστω και το Φόρουμ αυτο που υπάρχει και προσφερε σε μενα την δυνατότητα να δω το πρόβλημα μου απο τοσο διαφορετικες οπτικες γωνίες χαρη στα μελη του.. ειτε με αρνητικές , ειτε θετικές κριτικές και γνωμες.
Γεια σου Ντανιέλα,σε τι φάση βρίσκεσαι τώρα εάν επιτρέπεται;;Quote:
Originally Posted by Ντανιέλα
ρε συ ντανιελα να ξερεισ ομωσ οτι για καποιουσ ειναι μεγαλο ξενερωμα
να βλεπουν τη γυναικα τουσ μητερα ετσι εγω νομιζω θα ξενερωνα αρκετα με την ολη διαδικασια
του να γινεισ μητερα και ολο αυτο με την εγκυμοσυνη
είναι δυνατόν να ξενερώνει ένας άντρας με το να βλέπει τη συζυγό του να είναι μητέρα? Συγγνωμη αλλα αυτό που λες εγώ τουλάχιστον πρώτη φορά το ακούω! δεν υπάρχει πιο όμορφο πράγμα από τη γυναίκα που γίνεται μητέρα...Quote:
Originally Posted by elis
με τη διαφορά ότι η γυναίκα οφείλει σε όλες τις φάσεις της να είναι περιποιημένη και να μην παραμελεί τον εαυτό της!