Originally Posted by
kaneis
καλησπέρα σας. τι κάνερε; καιρό είχα να γράψω και είπα να ικανοποιήσω λίγο τον εγωισμό μου με το να μου δώσει κάποιος σημασία!
Μπαίνουμε στον τελευταίο μήνα του καλοκαιριού και είναι αλλο ένα που το περνάω μόνο μου. Διακοπές δε θα πάω κάπου, με έχει φάει η ρουτίνα της καθημειρνότητας. Δε με πειράζει η δουλειά μου και η κούραση που κουβαλάω από αυτήν. Με πειράζει που μετά γυρνάω και δεν έχω έναν άνθρωπο, μια κοπέλα να πάω μία βολτα στην παραλία, στην εξοχή, να φύγω για μία ώρα από τη μιζέρια.
Την Κυριακή ξύπνησα πάλι με ένα πλάκωμα στο στήθος. Σκέφτομαι διάφορα. Βουρκώνων συχνά πυκνά, μιλάω στον εαυτό μου σαν να είχα καποιον μπροστά μου. Έχω γεμίσει αποθημένα. Αποθημένα, αποθημένα, αποθημένα. Ποτέ δεν τόλμησα να πως κάτι, να κάνω κάτι. Και μετά είναι πάντα πολύ αργά να κανω κατι.
Υπάρχουν φορές που θέλω να μου συμβεί αυτό που λένε «θόλωσε το μυαλό του» μπας και κανω κακό στον εαυτό μου. Έτσι απλά. Μια στιγμή να μπλοκάρει ο εγκέφαλος, να τα δει όλα μαυρα. Αλλά οκ δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας. Και αυτό αποθημένο θα μου μείνει! Μια ζωη δειλός ήμουνα σε όλα. Δειλός, θύμα, κορόιδο, μαλάκας... Συνώνυμα όλα. Ένα και το αυτό. Αυτοεκτίμηση μηδέν, αυτοσεβασμός μηδέν. Υπάρχω μόνο ως βιολογική οντότητα. Απλά υπάρχω. Απλά κινούμαι. Δεν υπάρχει κάτι πίσω ούτε μπροστά.