Βουλιμία=δυστυχία ...

Quote:

---

Originally posted by μυριαμ
δεν ειναι ευκολο να μοιραστεις ολη αυτην την σκοτεινη μαυριλα που αγγαλιαζει καθε σου σκεψη, καθε σου λεξη.. τι να πεις, κι ολοι οι υπολοιποι τι σου φταινε; σημερα για πρωτη φορα αποφασισα να ψαξω στο google την λεξη καταθλιψη κι ετσι σας βρηκα. εχω πεσει παρα πολυ ψυχολογικα, με δυσκολια μπορω εστω να μιλησω, το σωμα μου εχει βαρυνει πολυ, καποιες φορες μου φενεται δυσκολο να κανω τις πιο απλες κινησεις. Τα πραγματα γενικα στην ζωη μου τον τελευταιο καιρο πανε καλα, θετικες αλλαγες που τις περιμενα (μερικες για χρονια), επιτελους ειναι πια μια πραγματικοτητα,ομως εγω νιωθω πως αδειασα, απο δυναμη απο ενεργεια, απο χαρα, απο θεληση.Βιωνω ενα πονο που με συγκλονιζει καθημερινα, ειναι σαν να μου εχει συμβει το χειροτερο κακο, ενας θανατος η ενα δυσβασταχτο πενθος,δεν ειναι ομως ετσι, δεν ξερω τι μου συμβαινει, κι αυτο που με τρομαζει περισσοτερο ειναι οτι τις περισοτερες φορες δεν με ενδιαφερει κιολας. Εχω χασει καθε ενδιαφερον για οτιδηποτε. τιποτα δεν θελω. ενα βαθυ κι ατελειωτο παραπονο μ ακολουθει οτι κι αν κανω. Δεν εχω οεξη να δω η να μιλησω σε κανεναν.Αποφευγω οποιαδηποτε επαφη, το βλεπω σαν κατι που θα μου κανει κακο, και σε τελικη δεν νομιζω οτι εχω και την δυναμη

---

γραφεις βιωνω ενα πονο
μηπως θα μπορουσες να τον περιγραψεις λιγο πιο λεπτομερως ?
λες τελευταια τα πραγματα μου πανε καλα
πως κανεις την διαφορα αναμεσα σε αυτο που νοιωθεις και στο οτι τελευταια τα πραγματα πανε καλα ?
Πριν τι ακριβως συνεβαινε οταν ηταν κακα?

οι θετικες αλλαγες που εχουν συμβει τωρα τελευταια ( και μιλαω για τον τελευταιο 1.5 μηνα), ειναι οτι επιτελους μετα απο μια πολυχρονη ανεχεια και οικονομικη στερηση ξεκληδωσαν καποιες κληρονομικες υποθεσεις και πολλα χρεη μου καλυφθηκαν, οχι ακομα ολα, αλλα συντομα θα υπαρξει ολοκληρωτικη καλυψη, θα εχω την δυνατοτητα να μετακομισω σ ενα καλυτερο σπιτι, ν αγορασω ενα αυτοκινητο, ισως οχι ολοκαινουργιο, αλλα σιγουρα ελπιζω σε καλη κατασταση,.. σταματησα απο την δουλεια μου η οποια ειναι εποχιακη, και στην οποια πιεστηκα αφανταστα πολυ ψυχολογικα γιατι το κλιμα ηταν χαλια, και το οτι σταματησα μου εδωσα μια ανακουφιση, μαλιστα σταματησα και νωριτερα απο το αναμενωμενο, αν δεν ειχαν ερθει αυτα τα λεφτα στα χερια μου με τις υποχρεωσεις που ειχα να καλυψω ..θα ειχα μαλλον αυτοκτονισει..ομως τωρα δεν με νοιαζει, ηταν για μενα καλυτερα που εγινε ετσι,.Εχει αρχισει να υπαρχει και περισσοτερο ερωτικο ενδιαφερον απο καποια ατομα που μου αρεσαν αλλα δεν ειχα δειξει κατι, ετσι κι αλλιως δεν ειχα την διαθεση να κανω καποια παραπανω κινηση(ενας μεγαλος ερωτας για μενα, δεν ειχε καλη καταληξη κι αυτο μ εκλεισε για πολυ καιρο).. στα γραφω ολα αυτα για να απαντησω στην παραπανω ερωτηση σου.. ειναι ενα γεγονος οτι συμβαινουν ολα αυτα , ομως με καποιο τροπο περνανε στο πισω μερος του μυαλου, σαν μια απλη γνωση που ομως εγω απ αυτην δεν μπορω να αντλησω τα θετικα της και βασισμενη πανω σε αυτα να ανεβω και ψυχολογικα. δεν νοιωθω ανκουφηση, δεν νοιωθω ικανοποιηση, ειναι σαν να συμβαινουν σε καποιον αλλο στην αλλη την μυριαμ η οποια και να ειναι αυτη. εγω ειμαι ενα στεναχωριμενο θλιμενο τιποτα που θελει μοναχα να μεινει μονο και να κρυφτει. Με δυσκολια προσπαθω να δειξω οτι συμετεχω σε καποιες ευχαριστες συζητησεις με τους γονεις μου που κι αυτοι μετα απο πολυ καιρο και μεγαλη χρηματικη ταλαιπωρια θα επωφεληθουν επισης..γενικα ενα κλιμα αισιοδοξιας και χαρας υπαρχει στον αερα, που ομως εμενα πραγματικα δεν με αγγιζει. η μανα μου την τελευταια φορα που με ειδε με ρωτησε τι εχω.. της ειπα οτι ειμαι καλα, απλα περναω μια φαση που θα μου περασει..εχουμε καλη σχεση, δεν μπορω να της μιλησω ομως για αυτα....Οσο για τον πονο ειναι μια αισθηση καταναγκαστικης πιεστικης αναγκης αποχωρισμου, δεν ξερω πως αλλοιως μπορω να το εξηγησω..θυμιζει την αισθηση να θελεις κατι παρα πολυ αλλα να μην μπορεις να το εχεις ενω στην τελικη δεν θελεις τιποτα , μονο την ησυχια σου.

Μύριαμ,δώσε λίγο χρόνο στον εαυτό σου.Κοίτα,οι θετικές αλλαγές που σου συμβαίνουν,δε σημαίνει πως αυτόματα θα πατηθεί ένα κουμπί και θα λάμψει ο κόσμος γύρω και μέσα σου.

Να σου πω ένα απλό παράδειγμα;Αν σπάσει κάποιος το πόδι του και μπει ένας γύψος,το πόδι μετά δε θα το νιώθει κάπως αδύναμο,δε θέλει να προσαρμοστεί ξανά στο περπάτημα;

Έτσι και ο δικός σου οργανισμός,θέλει λίγο χρόνο να προσαρμοστεί,να χωνέψει τα νέα δεδομένα,να τα επεξεργαστεί και σύντομα,η Μύριαμ θα χαμογελάσει πάλι!

Μυριαμ,

λες δλδ πώς εξω ολα μοιαζουν να κυλουν καλα, αλλα αυτο μεσα σου δεν περναει. Σαν να μη νιωθεις την θετικη εξελιξη? Εχεις καποιες σκεψεις που σε κανουν να το εξηγεις καπως ολο αυτο?

υπηρξαν πολυ παραγοντες, πολλες καταστασεις στην διαρκεια των τελευταιων χρονων που δυσκολεψαν πολυ την ζωη μου. Και πρακτικοι και συναισθηματικοι. Θα μπορουσα να γραψω σελιδες ατελειωτες...πιστευω ομως μετα απο σκεψη πως αυτο που μου εχει δημιουργησει αυτην την βαρια αρνητικη και βαθια καταθλυπτικη αισθηση ειναι το οτι παντα ενοιωθα μονη. απο οταν θυμαμαι τον εαυτο μου ειχα αυτην την αισθηση της μοναξιας και του περιθωριου.Ποτε δεν μπορεσα να αναγνωρισω στον εαυτο μου την ομορφια η την εξυπναδα η τα ταλεντα που κατα καιρους καποιοι πιστευαν η πιστευουν για μενα. Οτι κι αν ξεκινησα το αφησα στην μεση, 4 φορες εφτασα λιγο πριν απο το γαμο, ομως την τελευταια στιγμη εκανα πισω, χαλασα τις σχεσεις μου κι εφυγα...εχω ζησει πολλα χρονια στο εξωτερικο, χωρις κανενα δικο μου ανθρωπο διπλα μου, την τελευτσια φορα που ειχα φυγει εκανα 5 χρονια να επιστρεψω στην ελλαδα η να συναντησω την οικογενεια μου(μιλουσαμε μονο απο το τηλ), αφου τους εμποδιζα να ερθουν να με επισκεφτουν. Παντα οπου κιαν πηγα, ακομα και χωρις να γνωριζω την γλωσσα η να εχω αρκετα χρηματα καταφερνα οχι μονο να μαθω την γλωσσα σε χρονο ρεκορ αλλα παντα εγκλιματιζομουν και παρα πολυ γρηγορα.., δηλ μετα απο ενα χρονο δεν ελεγες πια οτι ειμουν μια ξενη. παντα ειχα μια καλη δουλεια ενα καλο σπιτι φιλους, εχω κανει αρκετα ταξιδια..το ηθελα αυτο, μου αρεσε αυτη η ζωη γιατι για μενα δεν θα ειχε τελικα νοημα η ζωη μου αν δεν τα ειχα κανει ολα αυτα. Ειχα παντα την περιεργεια να δω και να ζησω κατι διαφορετικο απο αυτο που ηδη γνωριζα.δεν εχω κρατησει ουτε μια φιλια, ουτε μια επαφη με κανεναν απο τους ανθρωπους(φιλους η σχεσεις) που γνωρισα. Και οχι δεν ειχε συμβει τιποτε ασχημο, απλα ενοιωθα οτι ειχε ερθει η ωρα να φυγω κι απλα εφευγα. Ξεκινουσα κατι εντελως καινουργιο(χωρα, σπιτι ,.φιλους, γκομενο,εργασια) και δεν κρατουσα τιποτε παλιο.Αυτο μου δημιουργουσε μια αισθηση δυναμης και ελεγχουν πανω στην ζωη μου και ενα βαθυ υπεροπτισμο(που βεβαια δεν τον εδειχνα).Μπορουσα να κανω ο,τι οι περισσιτεροι φοβοντουσαν η δεν ειχαν τα κοτσια να το κανουν.. κι ολο αυτο το μοτιβο ζωης συνεχειστηκε για αρκετα χρονια, απο τα 17 μου. αυτο που καταφερε να τσακισει η προφανως να φερει στην επιφανεια το προβλημα της συναισθηματικης ανεπαρκειας μου ηταν ηταν 2 πολυ μεγαλοι ερωτες στην ζωη μου που πηγαν σκατα(συγνωμη για την εκφραση, αλλα δεν βρισκω καλυτερη) εκει που εμπιστευτηκα και ηθελα δεν ηθελα αφησα τον εαυτο μου ελευθερο ν αγαπησει να ανοιχτει, πληγωθηκα αφανταστα, απεριγραπτα, απολυτα. Δεν το ξεπερασα ποτε το οτι μεσα στην δυσκολια μου να ταυτιστω και να συμβαδισω με καποιον αλλο οταν τελικα το ειχα περισσοτερο αναγκη απο ποτε εμεινα και παλι μονη μου( ενισχυθηκαν στο επακρο ολες οι φοβιες και σε τελικη πιστηκα πως δεν υπηρχε κανενας ανθρωπος σε ολο τον πλανητη που να μπορει να με αγαπησει και να με καταλαβει, να με αποδεχτει για αυτο που πραγματικα ειμαι. οταν μετα απο πολλα επεστρεψα στην ελλαδα εκανα μια παρα πολυ καλη σχεση μ ενα παιδι απο θεσσαλονικη , που γνωριστηκαμε στις καλοκαιρινες διακοπες μας. ανεβηκα θεσσαλονικη και μειναμε μαζι για 2.5 χρονια περιπου, οπου και μου εκανε προταση γαμου. Μεσα σε 3 μηνες τα ειχα μαζεψει και γυρισα στο σπιτι μου..θα μου πεις γιατι; γιατι οσο καλο παιδι και να ηταν δεν τον ειχα ερωτευτει και πιστευα οτι πρεπει ν αγαπας πολυ και να εισαι ερωτευμενος με καποιον για να κανεις οικογενεια.ειμαστε ακομα φιλοι επικοινωνουμε που και που, ανταλασουμε χρονια πολλα, ομως η σχεση αυτη εχει τελειωσει. Γυριζω πισω αποφασισμενη οτι θα ζησω για παντα μονη αφου δεν μπορω να βρω εναν αντρα να τον ερωτευτω και φτιαξω μια ζωη μαζι του,...κι εδω ειναι που ξεκιναει το τριτο μερος της επεισοδιακης αφηγησης μου και το χειροτερο. ο ερωτας νουμερο 3(για να κανω και λιγο χιουμορ- με βαρια καρδια βεβαια), ομως αυτο θα παρει αλλο τοσο χρονο και χωρο και πρεπει να φυγω, θα ηθελα ομως να μιλησω για αυτο, γιατι τελικα υπηρξε το κερασακι στην καταθλιπτικη τουρτα μου , κι ακομα δεν εχω τελειωσει με αυτο. σε γενικες σοφια μου ειναι η απογοητευση και η σιγουρια μου οτι κανενας δεν με καταλαβαινει , κανενας δεν με αγαπα, κανενας δεν με νοιαζεται (ισως μονο οι γονεις μου, κι αυτο τωρα προσπαθω να επιτρεψω στον εαυτο μου να το αποδεχτει, αλλα παντα με μετρο, κραταω σταθερα τις αποστασεις μου). Κλεινοντας αυτην την ατελειωτη παραγραφο, θελω πραγματικα να σας ευχαριστησω που ενω δεν με γνωριζεται, απαντησατε σε οτι εγραψα, κανοντας μου θετικα σχολια και ερωτησεις που με εκαναν να σκεφτω.

Διαβάζω και αναλογίζομαι πόσο διαφορετικά έχουν ζήσει μερικοί άνθρωποι.Αλλοι θα ήταν γεμάτοι έχοντας τόσες εμπειρίες η εντύπωση που μου δίνεις είναι ότι όταν πετυχαίνεις κάτι θέλεις κάτι περισσότερο γενικά είσαι ανικανοποίητη ίσως να έψαχνες τι είναι αυτό που σε εμποδίζει ή φοβίζει να στεριώσεις κάπου;η δέσμευση ίσως;

ναι, ειναι η δεσμευση αλλα απο την αποψη οτι ο φοβος της αποριψης και παλι(εφοσον παντα καθε φορα που ερωτευτηκα κι αγαπησα με παθος ισοπεδωθηκα), θα ειναι το τελος μου. Ειναι το τελος μου. Να συμπληρωσω οτι εχω βιωσει κι απο τις στενες μου φιλιες με γυναικες και τις συνεργασιες μου σε επαγγελματικο επιπεδο μεγαλες απογοητευσεις. Ειναι σαν να με κυνηγαει μια καταρα που δεν με αφηνει να στεριωσω πουθενα. Μπορει να μην κυνηγησα παντα την σιγουρια, αλλα ειμαι ανθρωπος, εχω αναγκη την ανθρωπινη αποδοχη κι αγαπη, και σε ερωτικο και σε φιλικο επιπεδο. Καθε φορα ομως που ενιωσα πραγματα για ανθρωπους και νοιαστηκα πραγματικα η αγαπησα με πατησανε, λες και δεν ηταν μια ανθρωπινη σχεση αλλα ενας πολεμος μια μαχη, που επρεπε να υπαρχει ενας νικητης και ενας νικημενος. Ενταξει, θα μου πεις πως ετσι ειναι η ζωη.Ενα σκληρο παιχνιδι που αναλογα τις περιστασεις πρεπει να δειχνουμε και το σκληρο μας προσωπο. Μεχρι ενα σημειο ομως...Ειμαι 39 χρονων. Κουραστηκα. Χρειαζομαι ενα λιμανι αγαπης κι ανθρωπιας. Καποιον που να μπορει να με καταλαβει. Ολο αυτο το\"κανενας δεν νοιαζεται και δεν μ αγαπα\", εχει διογκωθει μεσα μου και δεν ξερω αν μπορω να απαλλαγω. Ακομα κι αν κατι ομορφο ερχοταν στην ζωη μου τωρα, δεν ξερω αν θα μπορουσα να το χειριστω . Οχι πως δεν το εχω αναγκη..αλλα πως; Νιωθω αγριεμενη,απογοητευμενη και ενα τεραστιο γαμωτο πλανιεται σαν συννεφο πανω απο το κεφαλι μου.Θελω να συμπληρωσω και κατι, οσον αφορα το λογο που επελεξα το topic αυτο για να ξεδηπλωσω το προβλημα μου. Ειμαι χρονια βουλιμικη. παντα στις απογοητευσεις μου πεφτω με τα μουτρα στο φαι( ποσες φορες ειπα:\"χιλιες φορες να ειμουν αλκοολικη\".Οχι πως κι αυτο δεν ειναι ενα σκληρο προβλημα..αλλα εχω τοσο πολυ μπουχτισει απο το παχαινε-αδυνατιζε κι ολες τις ενοχες και τα προβληματα που ακολουθουν ...).Παιρνω και χανω πολλα κιλα και σε συντομα χρονικα διαστηματα. 30 πανω, 30 κιλα κατω.40 κιλα πανω , 40 κιλα κατω. Εχω χασει μεσα σε 4 μηνες 42 κιλα. απο την απολυτη υπερφαγια πεφτω στο τιποτα απο την μανια μου να ξαναβρω τον εαυτο μου. Αλλα μετα παλι κατι γινετε και κλεινομαι στο σπιτι και τρωγω. Ενδιαμεσα 8, 10, 12, κιλα(αυτα τα χανω σε ενα μηνα). Τελος παντων μονιμως ασχολουμε με το παχυνε - αδυνατισε. Ουτε απο αυτο αντεχω αλλο πια...Μεγαλη πικρα. Μπορει καποιος να πει: εισαι 39 χρονων γυναικα και κλαιγεσαι σαν το κακομαθημενο παιδι*ομως οταν για τοσα πολλα χρονια δεν εχεις νοιωσει οτι καπου η σε καποιον ανηκεις, η ζωη σταματα να εχει νοημα. Δεν μπορεις μια ζωη ν ασχολησε μονο με τον εαυτο σου. Θελεις να μοιραστεις , να δωσεις και να παρεις, να νοιωσεις οτι υπαρχει καποιος να σε στηριξεικαι να τον στηριξεις μια δυσκολη στιγμη.

Quote:

---

Originally posted by μυριαμ
Μπορει καποιος να πει: εισαι 39 χρονων γυναικα και κλαιγεσαι σαν το κακομαθημενο παιδι*ομως οταν για τοσα πολλα χρονια δεν εχεις νοιωσει οτι καπου η σε καποιον ανηκεις, η ζωη σταματα να εχει νοημα. Δεν μπορεις μια ζωη ν ασχολησε μονο με τον εαυτο σου. Θελεις να μοιραστεις , να δωσεις και να παρεις, να νοιωσεις οτι υπαρχει καποιος να σε στηριξεικαι να τον στηριξεις μια δυσκολη στιγμη.

---

μυριαμ,

αισθανθηκα πολυ εσωτερικα, πολυ δικα σου τα οσα γραφεις κ με δεδομενη τη δυσκολια που επικαλεστηκες στο να ανοιχτεις κ να επικοινωνησεις εκ πρωτης, ποσο μαλλον να απαντησεις στις ερωτησεις, σε θαυμαζω:) Με συνεπηραν τα οσα εγραψες.

Εισαι λοιπον πολυ μοναχικη οπως λες, ομως παρολα αυτα αναγνωριζεις την αναγκη που τοσο ομορφα περιγραφεις: να μοιραστεις, να δωσεις,να παρεις. Σε μια ασχημη στιγμη λες, και σε μια ομορφη να συμπληρωσω εγω ή σε μια απλη καθημερινοτητα. Κι ειναι σημαντικο να ακους τις αναγκες σου. Κι εγω κ ολοι μας. Κ δεν ειναι καθολου απλο, ουτε καθολου αυτοννοητο.

Μπορει τωρα λοιπον, στα 39 η αναγκη να διογκωθηκε, η αληθεια να μοιαζει πιο καθαρη και οι απαιτησεις σου πρωτα πρωτα απο τον ιδιο σου τον εαυτο να ναι επιτακτικοτερες απο ποτε.

Παρατηρω πώς απο την απολυτη μοναχικοτητα (τουλαχιστον οπως την περιγραφεις) περνας στην σχεση γαμου, με σχετικη ευκολια. 4 φορες δεν ειναι καθολου λιγες. Ειδικα για μια γυναικα που ενιωθε παντα μονη...Δε νομιζεις:)? Αυτο δειχνει τολμη, αναγκη για συντροφικοτητα, αλλα επαναλαμβανεται χωρις το τελικο σταδιο που ειναι κ η αναληψη μιας ευθυνης απο μερους σου. Απεναντι σε σενα πρωτα πρωτα, και απεναντι στον αλλο βεβαια.

Αλλαζεις χωρες, μελλοντικους συζυγους με ευκολια, αποδεικνυοντας οτι μπορεις να το κανεις. Αλλα να αποδειξεις στους αλλους κατι ή σε σενα? Και αν ναι, τι να ναι αυτο?Μπορεις να αλλαζεις χωρις να πονας? Χωρις να δεσμευεσαι πραγματικα? Ειναι ντροπη ο πονος ή κατι που δεν \"πρεπει\" να νιωθεις?

Και φτανουμε στο σημερα οπου αν θυμαμαι καλα, ήταν στο αρχικο μηνυμα σου που ελεγες οτι δεν μπορεις να αισθανθεις την θετικη εξελιξη των οσων συμβαινουν σημερα στη ζωη σου. Νομιζω πώς αν εχεις μαθει να παγωνεις τη στεναχωρια, το ιδιο μπορεις να κανεις κ με τη χαρα. Αν εχεις μαθει να παιρνεις αποσταση απο ενα συναισθημα, ειναι ευκολο να παρεις κ απο καποιο αλλο που δεν του μοιαζει.

Τελος γραφεις για απογοητευση. Απο τα μεχρι τωρα, απο τους αλλους. Δεν νομιζω να υπάρχει ανθρωπος γυρω μας που να μην εχει εισπραξει απογοητευση, ματαιωση των προσπαθειων του για καποια σχεση φιλικη ή ερωτικη. Ομως καλη μου, αν αυτο επαναλαμβανεται σαν ενα γνωριμο μοτιβο, οπως εχεις παρατηρησει κ μας γραφεις, τοτε μηπως εχει αξια να δεις εσύ πώς συμβαλεις σ αυτο? Εστω αθελα σου? Γιατι, δεν τραβαμε γυρω μας ανθρωπους τυχαια, καπως τους επιλεγουμε, καπως προχωραμε τις σχεσεις μας μ αυτα τα ατομα.

Ελπιζω να μην σε κουρασα, ηθελα να μοιραστω κι εγω μερικες μου σκεψεις πανω σ αυτα που ειπες:)

οχι σοφια μου, καθολου δεν με κουρασες.Σ ευχαριστω που διαβασες το κατεβατο μου και μου απαντησες παλι κατι χρησιμο που με εβαλε σε σκεψη: ο λογος που επιλεγω τα συγκεκριμενα ατομα.Μπορω να πω με σιγουρια οτι ηταν δυσκολα συναισθηματικα προσβασιμα ατομα, βρηκα ομως σ αυτους η αυτες κατι απο εμενα κι ετσι πιστεψα οτι θα καταλαβαιναμε και θα αγαπουσαμε ο ενας τον αλλο γιατι ακριβως ειμασταν διαφορετικοι.

διαφορετικοι ή κατα καποιο τροπο ίδιοι:)?

ps. κι εγω σ ευχαριστω :)

δυσκολευομαι παρα πολυ να ελενξω τις βουλιμικες τασεις. Ενω για παρα πολους μηνες ηταν υπο ελεγχο(καταφερα να χασω 22 κιλα) εδω και 2 εβδομαδες περιπου επεσα παλι με τα μουτρα στο φαγητο λες και δεν υπαρχει αυριο. Σιγουρα συνεβαλε σ αυτο και το πισωγυρισμα μου σε μια λαθος σχεση που μου ειχε προκαλεσει πολυ πονο στο παρελθον, και σιγουρα δεν προκειται να υπαρξει και κανενα μελλον.. μην με ρωτησετε γιατι...(υπερεκτιμημενη αυτοπεπιθηση, δεν ξερω, τι να πω...).Ενω απο την μερια του αλλου προσωπου το ενδιαφερον δεν εχει μιωθει, εγω σιγουρα δεν μπορω να το συνεχισω..Η πρωταρχικη ιδεα μου οτι μπορω να συγχωρησω και να κανω μαζι του μια καινουργια αρχη, εστω και κατω απο τις δυσκολες για αυτην την \"σχεση\" υπαρχουσες συνθηκες, ηταν ενα μεγαλο ψεμα στον ιδιο μου τον εαυτο.Δεν μπορω να το κανω...ολο μου το σωμα και το μυαλο μου επαναστατησε και στραφηκε εναντιον μου.Απο την στιγμη που το συνηδητοποιησα, η βουλιμικη υπερφαγια μετριαστηκε, αλλα οχι αρκετα για να μπορεσω να μπω σε ενα πιο υγιεινο προγραμμα διατροφης. Πεφτω πολυ ψυχολογικα απο την ολη ιστορια και χρειαζεται να βρω την δυναμη... αποφευγω να τον συναντησω, προφασιζομαι συνεχεια διαφορους λογους για να μην τον δω, γιατι ουτε για το οριστικο αντιο ειμαι ετοιμη..(αυτο κι αν θα με ριξει...),.Ξερω βαθια μεσα μου οτι δεν ειναι το σωστο ατομο για την ζωη μου, ομως εχοντας νοιωσει ολα αυτα τα πραγματα γι αυτον στο παρελθον δυσκολευομαι να ξεκολισω εντελως...Παντως ειδα μεγαλες διαφορες στην σχεση μου με τον εαυτο μου , απο την στιγμη που συστηματικα αρχισα να αποφευγω και παλι το ατομο αυτο..Οποτε απο οτι φενεται αυτος ειναι και ο δρομος που πρεπει να ακολουθησω. Δεν την παλευω αλλιως ...

Quote:

---

Originally posted by μυριαμ
οι θετικες αλλαγες που εχουν συμβει τωρα τελευταια ( και μιλαω για τον τελευταιο 1.5 μηνα), ειναι οτι επιτελους μετα απο μια πολυχρονη ανεχεια και οικονομικη στερηση ξεκληδωσαν καποιες κληρονομικες υποθεσεις και πολλα χρεη μου καλυφθηκαν, οχι ακομα ολα, αλλα συντομα θα υπαρξει ολοκληρωτικη καλυψη, θα εχω την δυνατοτητα να μετακομισω σ ενα καλυτερο σπιτι, ν αγορασω ενα αυτοκινητο, ισως οχι ολοκαινουργιο, αλλα σιγουρα ελπιζω σε καλη κατασταση,.. σταματησα απο την δουλεια μου η οποια ειναι εποχιακη, και στην οποια πιεστηκα αφανταστα πολυ ψυχολογικα γιατι το κλιμα ηταν χαλια, και το οτι σταματησα μου εδωσα μια ανακουφιση, μαλιστα σταματησα και νωριτερα απο το αναμενωμενο, αν δεν ειχαν ερθει αυτα τα λεφτα στα χερια μου με τις υποχρεωσεις που ειχα να καλυψω ..θα ειχα μαλλον αυτοκτονισει..ομως τωρα δεν με νοιαζει, ηταν για μενα καλυτερα που εγινε ετσι,.Εχει αρχισει να υπαρχει και περισσοτερο ερωτικο ενδιαφερον απο καποια ατομα που μου αρεσαν αλλα δεν ειχα δειξει κατι, ετσι κι αλλιως δεν ειχα την διαθεση να κανω καποια παραπανω κινηση(ενας μεγαλος ερωτας για μενα, δεν ειχε καλη καταληξη κι αυτο μ εκλεισε για πολυ καιρο).. στα γραφω ολα αυτα για να απαντησω στην παραπανω ερωτηση σου.. ειναι ενα γεγονος οτι συμβαινουν ολα αυτα , ομως με καποιο τροπο περνανε στο πισω μερος του μυαλου, σαν μια απλη γνωση που ομως εγω απ αυτην δεν μπορω να αντλησω τα θετικα της και βασισμενη πανω σε αυτα να ανεβω και ψυχολογικα. δεν νοιωθω ανκουφηση, δεν νοιωθω ικανοποιηση, ειναι σαν να συμβαινουν σε καποιον αλλο στην αλλη την μυριαμ η οποια και να ειναι αυτη. εγω ειμαι ενα στεναχωριμενο θλιμενο τιποτα που θελει μοναχα να μεινει μονο και να κρυφτει. Με δυσκολια προσπαθω να δειξω οτι συμετεχω σε καποιες ευχαριστες συζητησεις με τους γονεις μου που κι αυτοι μετα απο πολυ καιρο και μεγαλη χρηματικη ταλαιπωρια θα επωφεληθουν επισης..γενικα ενα κλιμα αισιοδοξιας και χαρας υπαρχει στον αερα, που ομως εμενα πραγματικα δεν με αγγιζει. η μανα μου την τελευταια φορα που με ειδε με ρωτησε τι εχω.. της ειπα οτι ειμαι καλα, απλα περναω μια φαση που θα μου περασει..εχουμε καλη σχεση, δεν μπορω να της μιλησω ομως για αυτα....Οσο για τον πονο ειναι μια αισθηση καταναγκαστικης πιεστικης αναγκης αποχωρισμου, δεν ξερω πως αλλοιως μπορω να το εξηγησω..θυμιζει την αισθηση να θελεις κατι παρα πολυ αλλα να μην μπορεις να το εχεις ενω στην τελικη δεν θελεις τιποτα , μονο την ησυχια σου.

---

ειναι απολυτα φυσικο να μην εφυσηχαζεις αφου στην ουσια φτωχηνες και δεν πλουτισες με την εκποιηση της περιουσιας που κληρονομησες και την αγορα αυτων που εχεις αμεση αναγκη!
στην θεση σου η πρωτη σου δουλεια ειναι να βρεις την αυτοσυγκεντρωση σου για να επανακτησεις την παραγωγικοτητα σου γιατι τα χρηματα τρωγονται πολυ ευκολα αν δεν συμπληρωονται καθε μηνα με ενα νεο εισοδημα απο την δουλεια σου !
δεν βλεπω κανενα επειγον προβλημα που προηγειται απο αυτα που σου εγραψα , γιατι ενα ακαταλληλο επαγγελματικο καθεστως και περιβαλλον , ενας αποτυχημενος ερωτας και μια οικονομικη δυχερεια ειναι πολυ αρκετα για να βγαλουν τον καθε ενα απο τα ρουχα του ....
Στοχος πρωτος
ανακτηση οικονομικης αυτοδυναμιας και σωστη επενδυση της εναπομεινασας περιουσιας σου
στοχος δευτερος
ενα καλο παιδι που να σε δεχθει οπως εισαι και εσυ αυτον , για να κανετε οικογενεια ...
στοχος τριτος
αν τα κανεις αυτα και συνεχιζεις να μην εισαι ευτυχισμενη και καλα με τον εαυτο σου , τοτε μονο να σκεφθεις αν μια ψυχοθεραπεια θα μπορουσε να βγαλει απωθημενα στην φορα και να σε λυτρωσει απο εσωτερικες πιθανες συγκρουσεις !
Αν ομως δεν τα καταφερνεις να τα κανεις τα δυο προηγουμενα
ισως να πρεπει να σκεφτεις να ζητησεις την βοηθεια ενος ψυχολογου , αν στερεισαι στο περιβαλλον σου ατομα της απολυτης εμπιστοσυνης για να σε συμβουλεψουν σωστα για τα προηγουμενα ....
η σειρα παντως , νομιζω οτι δεν πρεπει να αλλαξει...

Η εκποιηση της περιουσιας δεν ηταν στο ονομα μου. Εγω επωφελουμε μονο εμμεσα, αλλα ουσιαστικα, απο το γεγονος αυτο. Ανακουφιζομαι απο χρεη κι εχω την δυνατοτητα ετσι να καλυτερεψω καπως την ζωη μου (τιποτα το υπερβολικο, αλλα πραγματι απαραιτητο). Ηταν κατι που επρεπε να γινει γιατι ο κομπος ειχε φτασει στο χτενι, και τα τελευταια χρονια ειχαμε υποφερει πολυ, λογω των οικονομικων δυσκολιων, η οικογενεια μου και εγω. Οποτε δεν μου περναει καθολου απο το μυαλο το οτι φτωχηναμε κατα οποιονδηποτε τροπο( υπαρχει καποια ακινητη περιουσια ακομα που θα μπορουσε, πρωτα ο θεος, στο μελλον να χρησιμοποιηθει). Οσο αφορα το οτι πρεπει να βρω καποιο ατομο το οποιο θα με αποδεχεται και θα με αγαπαει γι αυτο που ειμαι, οπως κι εγω εκεινο, ειναι το μονο σιγουρο. Ελπιζω κι ευχομαι να συμβει, γιατι το εχω πραγματι αναγκη, να φτιαξω επιτελους την ζωη μου πανω σε μια υγειη και στερεη βαση(οσο μπορει να ειναι κατι σταθερο και βεβαιο σ αυτη την ζωη...). Για την καταθλιπτικη διαθεση μου σκεφτηκα να με βοηθησω λιγο χρησιμοποιωντας καποια ειδη οπου διατηθονται χωρις συνταγη γιατρου στο εμποριο, οπως καψουλες μουρουνελαιου και εκχυλισμα σαφραν,(αυτα τα βρηκα ψαχνοντας σε καποιες ιστοσελιδες, αλλα απο οτι ειδα, αναφερονται απο καποιους και μεσα σ αυτο το site..). Δεν ξερω κατα ποσο πραγματικα βοηθουν στο να ισσοροπησει μια στεναχωρη διαθεση, εφοσον δεν τα εχω χρησιμοποιησει ποτε στο παρελθον,(παντα ειμουν αντιθετη στο να περνω οτιδηποτε, αλλα απο οτι φενεται εχω φτασει σε μια φαση που χρειαζομαι μια ωθηση, καποιο βοηθημα). Αν καποιος διαβασει αυτα που γραφω και γνωριζει με σιγουρια καποιον \"φυσικο τροπο\" που να βοηθαει στην πεσμενη διαθεση, χωρις ανεπιθυμητες παρενεργιες(αυξηση της ορεξης, ανισορροπες μεταπτωσεις στην διαθεση, υπερενεργειτικοτητα, κ.α.), θα τον παρακαλουσα να με διαφωτησει. Πανο εχεις απολυτο δικιο για ολα οσα εγραψες, αν δεν σταθεροποιηθουν και δεν ξεκαθαρησουν τα πρακτικα καθημερινα ζητηματα, γινονται τροχοπεδι και για ολα τα υπολοιπα. Πρεπει να μπουν στοχοι και καποιες προτεραιοτητες.

μυριαμ έχεις U2U

τι ενοεις; τι ειναι το U2U;