Originally Posted by
pacific
Είμαι 30 ετών και πάσχω από κοινωνική φοβία από τα 14-15 μου χρόνια. Δεν έχω επισκεφθεί ποτέ κάποιον ειδικό, ούτε έχω ακολουθήσει ποτέ φαρμακευτική αγωγή με αποτέλεσμα η κατάσταση να έχει παγιωθεί. Μέχρι τα 14 μου χρόνια ήμουν μεν ντροπαλός αλλά είχα μια καλή κοινωνική ζωή, με αρκετούς φίλους, ήμουν δημοφιλής στο σχολείο (μέχρι πρόεδρος της τάξης είχα βγει) και ήμουν πολύ καλός μαθητής. Το πρόβλημα εμφανίστηκε όταν σε εκείνη την ηλικία, πηγαίνοντας φροντιστήριο ξένων γλωσσών, έπρεπε μια φορά την εβδομάδα στο speaking, να μιλήσω μπροστά στην τάξη για κάποιο θέμα για 5-10 λεπτά. Παρατήρησα τότε ότι αγχωνόμουν υπερβολικά, κοκκίνιζα στο πρόσωπο, ίδρωναν οι παλάμες μου και μετά από λίγα λεπτά ίδρωνα υπερβολικά και στο πρόσωπο σε σημείο να τρέχει ο ιδρώτας ποτάμι. Και όσο καταλάβαινα ότι το άγχος μου γινόταν αντιληπτό από τους άλλους, αγχωνόμουν ακόμα περισσότερο. Κατά τη διάρκεια της χρονιάς έφτασα στο σημείο να μην πηγαίνω στο φροντιστήριο εκείνη την ημέρα της εβδομάδας που είχαμε speaking προφασιζόμενος ασθένεια ή άλλη υποχρέωση για να βγω από τη δύσκολη θέση. Μεγαλώνοντας η κοινωνική φοβία επεκτάθηκε και σε άλλες κοινωνικές δραστηριότητες πέρα από την ομιλία σε ακροατήριο. Π.χ δεν ήθελα να τρώω μπροστά στους άλλους γιατί πίστευα ότι όλοι με κοιτάνε, αγχωνόμουν υπερβολικά κάθε φορά που πήγαινα στο κομμωτήριο γιατί πίστευα ότι την ώρα που κουρεύομαι γίνομαι το κέντρο της προσοχής, απέφευγα να πάω για μπάνιο στη θάλασσα γιατί λόγω και των παραπάνω κιλών μου θεωρούσα ότι σχολιάζομαι αρνητικά από όλους τους άλλους λουόμενους, δεν έμπαινα ποτέ σε λεωφορείο που ήταν ασφυκτικά γεμάτο με κόσμο και περίμενα να περάσει κάποιο άδειο για να μπω, απέφευγα με κάθε κόστος να πάω σε εκδηλώσεις όπου θα είχε πολύ κόσμο (π.χ γάμους, βαφτίσια, τραπέζια, πάρτυ, γιορτές κλπ.) γιατί πίστευα ότι λόγω του άγχους μου θα φερόμουν παράξενα και οι υπόλοιποι θα με περνούσαν για βλάκα και τέλος δεν έκανα ποτέ σχέση με το άλλο φύλο γιατί ακόμα και στη σκέψη ότι θα έπρεπε να πάω να μιλήσω και να ζητήσω ραντεβού ή τηλέφωνο με έπιανε πανικός. Το πιο εμφανές (και ντροπιαστικό για μένα) σύμπτωμα που είχα όταν βρισκόμουν σε τέτοιες καταστάσεις ήταν ο υπερβολικός ιδρώτας, ειδικά στο πρόσωπο ακόμα και σε συνθήκες απόλυτου κρύου. Και καταλαβαίνετε πώς σε βλέπουν και σε σχολιάζουν οι άλλοι όταν χειμώνα καιρό με κοντά 0 βαθμούς κελσίου, γίνεσαι κάθιδρος από το άγχος. Στο Πανεπιστήμιο απομονώθηκα εντελώς, δεν είχα απολύτως καμία παρέα στη Σχολή, με έπιασε κατάθλιψη και έμεινα πίσω στις σπουδές. Άλλη μια τρομακτική εμπειρία ήταν η παρουσίαση εργασιών στους συμφοιτητές. Θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι σε μια παρουσίαση που χρειάστηκε να μιλήσω συνεχόμενα 10 λεπτά μπροστά σε 50 συμφοιτητές και 8 καθηγητές, είχα κατεβασμένα τα μάτια στο κείμενό μου όλη την ώρα, αισθανόμουν το πρόσωπό μου να έχει γίνει κατακόκκινο και να στάζει ο ιδρώτας και σε κάποια στιγμή που σήκωσα τα μάτια μου τυχαία, είδα τον ένα καθηγητή να χασκογελάει και να κάνει νόημα στους από κάτω για μένα. Μετά το Πανεπιστήμιο η κατάσταση βελτιώθηκε κάπως. Μέχρι φέτος που άλλαξα επάγγελμα. Το νέο μου επάγγελμα είναι ό,τι χειρότερο για κάποιον με κοινωνική φοβία. Έχει συναναστροφή με πολύ κόσμο και την ώρα της δουλειάς είσαι απέναντι σε τουλάχιστον 50 ανθρώπους που σε παρατηρούν από την κορυφή ως τα νύχια. Όπως καταλαβαίνετε τη νύχτα πριν από την πρώτη μέρα στη δουλειά δεν κοιμήθηκα καν και τις πρώτες μέρες ήμουν κόκκινος σαν το πατζάρι και σκούπιζα τον ιδρώτα από το πρόσωπό μου που έτρεχε ποτάμι. Η κατάσταση έχει βελτιωθεί λίγο με τον καιρό αλλά και πάλι τρέμω κάθε φορά μήπως κάνω κάποιο λάθος και γίνω αντικείμενο αρνητικού σχολιασμού. Όσο για τη σχέση με το άλλο φύλο; Ούτε λόγος... Η κατάσταση αυτή με οδήγησε να ψάξω λίγο παραπάνω για την περίπτωσή μου και βρήκα αυτό το φόρουμ. Ανακουφίστηκα διαβάζοντας τα υπόλοιπα μηνύματα και διαπιστώνοντας ότι υπάρχουν κι άλλοι άνθρωποι σαν κι εμάνα (όχι τόσο σοβαρά αλλά τέλος πάντων). Επίσης σκέφτομαι να πάω να δω κάποιον ειδικό για πρώτη φορά. Διάβασα ότι η Συμπεριφορική Ψυχολογία βοηθάει αρκετά. Δε θέλω όμως επουδενί να πάρω χάπια. Θέλω να βρω κάποιον ψυχολόγο (άντρα κατά προτίμηση γιατί με γυναίκα θα αισθάνομαι άβολα) με ειδίκευση στην κοινωνική φοβία που να ακολουθεί τη Γνωστική - Συμπεριφορική Μέθοδο. Αν μπορεί κανείς να μου προτείνει κάποιον έστω και με προσωπικό μήνυμα θα του ήμουν ευγνώμων (για Αθήνα πάντα). Αυτά και ελπίζω όσοι αντιμετωπίζουμε αυτό το πολύ ενοχλητικό πρόβλημα που δε μας αφήνει να ζήσουμε φυσιολογικά, να βρούμε κάποια στιγμή τη λύτρωση. Να είστε όλοι καλά.
Pacific
