Κοινωνική φοβία.

[giannis94]

Γειά σας παιδιά. Πάσχω απο κοινωνική φοβία και θέλω να βρω άλλα άτομα με αυτή την πάθηση, για να ανταλλάξουμε εμπειρίες και για αλληλουποστήριξη. Θα ήθελα περισσότερο, να γνωρίσω άτομα από κοντά, γιατί κακά τα ψέματα το internet είναι κάπως απρόσωπο.

Θα ήθελα πολύ, εν τέλει, να γίνει ένα meeting στην θεσσαλονίκη για αυτόν τον σκοπό.

και εγώ πάσχω σε μεγάλο βαθμό από το ίδιο. ενώ γνωρίζω πολλά άτομα δεν ξέρω πως να κάνω το βήμα παραπάνω. εκτός από το δημοτικό δεν είχα ποτέ φίλους. ίσως και το ότι οι γονείς μου
δεν με άφηναν να βγαίνω έξω ως πέρσι ΄να φταίει. ωστόσο φέτος πέρασα στο πανεπιστήμιο στην θεσσαλονίκη, γνώρισα πολλούς αλλά γενικά δυσκολεύομαι, δεν εχω παρεες, συνήθως δεν μου έρχεται κάτι να πω, δεν ξέρω γιατί. οι περισσότεροι με θεωρούν πολύ ντροπαλό. και ανησυχώ ότι ποτέ δε θα καταφέρω να αλλάξω

Δεν θα ήταν ωραίο να γίνει μια συνάντηση στην Θεσσαλονίκη για αυτόν τον σκοπό, για να ανταλλάξουμε απόψεις και για αλληλουποστήριξη με άλλα άτομα που έχουν το ίδιο;

[sandy25]

γιαννη αυτοπου λες δεν μου ακουγεται καλη ιδεα ,οχι οτι μπορω να ερθω γιατι ειμαι μακρια .
αυτες οι συναντησεις πρεπει να γινονται κατω απο την επιβλεψη ψυχολογου η καποιου ειδικου .
αν μαζευτουν 10 ατομα και ο καθενας λεει τις δικες τους φοβιες πολυ πιθανον ειναι ο ενας να ¨κολλησει¨απο τον αλλον .
και δεν ειναι οτι καλυτερο να βγεις εξω και να συναντησεις εναν που ειστε μαζι και ¨λετε¨τα προβληματα σας και εκεινος να σε σχολιασει στην παρεα του .
ειμαστε ακομα πολυ πισω για να μπορουμε να βγουμε και να λεμε τα προβληματα μας χωρις κοινωνικη κριτικη .
εχεις καταθλιψη και νομιζουν οτι εισαι ¨τρελος για δεσιμο ¨.να ειναι καλα ο μαλελης με το βιλβιο του ,τουλαχιστον βαζει καποια πραγματα στην θεση τους .
αλλα δεν λεει τον τροπο που το ξεπερασε.
αυτην ειναι η γνωμη μου .
γιατι δεν δοκιμαζεις καποια ομαδα ψυχοθεραπειας?στην θεσσαλονικη σαφως και θα εχει παρα πολλες τετοιες

[XartinOneiro]

το συγκεκριμενο προβλημα κατα μεγαλο η μικρο βαθμο νομιζω το αντιμετωπιζουμε οι περισσοτεροι ... και εγω εχω ανασφαλεια οταν εχει πολυ κοσμο ... κομπλαρω δεν ειμαι ανετος και ολα τα σχετικα ...



Δεν θα ήταν ωραίο να γίνει μια συνάντηση στην Θεσσαλονίκη για αυτόν τον σκοπό, για να ανταλλάξουμε απόψεις και για αλληλουποστήριξη με άλλα άτομα που έχουν το ίδιο;


συμφωνω απολυτα!!!!!!!

[NamelessOne]

Ε ρε παιδιά κάντε την! Εγώ αν ήμουν Θεσσαλονίκη, ερχόμουνα 100%.

[giannis94]

Όποιος ενδιαφέρεται για κάποια συνάντηση για άτομα με κοινωνική φοβία στην Θεσσαλονίκη ή για αλληλουποστήριξη, μπορεί να μου στείλει πμ και μετά θα το συζητήσουμε αν,πώς και με ποιους θα το κανονίσουμε

[Μαρούλι]

Για Πάτρα δεν παίζει τίποτα; Κανένας Πατρινός/Πατρινή;

[πίστη]

και εγώ από πάτρα είμαι!!!!!!βασικά σπουδάζω πάτρα

[pacific]

Είμαι 30 ετών και πάσχω από κοινωνική φοβία από τα 14-15 μου χρόνια. Δεν έχω επισκεφθεί ποτέ κάποιον ειδικό, ούτε έχω ακολουθήσει ποτέ φαρμακευτική αγωγή με αποτέλεσμα η κατάσταση να έχει παγιωθεί. Μέχρι τα 14 μου χρόνια ήμουν μεν ντροπαλός αλλά είχα μια καλή κοινωνική ζωή, με αρκετούς φίλους, ήμουν δημοφιλής στο σχολείο (μέχρι πρόεδρος της τάξης είχα βγει) και ήμουν πολύ καλός μαθητής. Το πρόβλημα εμφανίστηκε όταν σε εκείνη την ηλικία, πηγαίνοντας φροντιστήριο ξένων γλωσσών, έπρεπε μια φορά την εβδομάδα στο speaking, να μιλήσω μπροστά στην τάξη για κάποιο θέμα για 5-10 λεπτά. Παρατήρησα τότε ότι αγχωνόμουν υπερβολικά, κοκκίνιζα στο πρόσωπο, ίδρωναν οι παλάμες μου και μετά από λίγα λεπτά ίδρωνα υπερβολικά και στο πρόσωπο σε σημείο να τρέχει ο ιδρώτας ποτάμι. Και όσο καταλάβαινα ότι το άγχος μου γινόταν αντιληπτό από τους άλλους, αγχωνόμουν ακόμα περισσότερο. Κατά τη διάρκεια της χρονιάς έφτασα στο σημείο να μην πηγαίνω στο φροντιστήριο εκείνη την ημέρα της εβδομάδας που είχαμε speaking προφασιζόμενος ασθένεια ή άλλη υποχρέωση για να βγω από τη δύσκολη θέση. Μεγαλώνοντας η κοινωνική φοβία επεκτάθηκε και σε άλλες κοινωνικές δραστηριότητες πέρα από την ομιλία σε ακροατήριο. Π.χ δεν ήθελα να τρώω μπροστά στους άλλους γιατί πίστευα ότι όλοι με κοιτάνε, αγχωνόμουν υπερβολικά κάθε φορά που πήγαινα στο κομμωτήριο γιατί πίστευα ότι την ώρα που κουρεύομαι γίνομαι το κέντρο της προσοχής, απέφευγα να πάω για μπάνιο στη θάλασσα γιατί λόγω και των παραπάνω κιλών μου θεωρούσα ότι σχολιάζομαι αρνητικά από όλους τους άλλους λουόμενους, δεν έμπαινα ποτέ σε λεωφορείο που ήταν ασφυκτικά γεμάτο με κόσμο και περίμενα να περάσει κάποιο άδειο για να μπω, απέφευγα με κάθε κόστος να πάω σε εκδηλώσεις όπου θα είχε πολύ κόσμο (π.χ γάμους, βαφτίσια, τραπέζια, πάρτυ, γιορτές κλπ.) γιατί πίστευα ότι λόγω του άγχους μου θα φερόμουν παράξενα και οι υπόλοιποι θα με περνούσαν για βλάκα και τέλος δεν έκανα ποτέ σχέση με το άλλο φύλο γιατί ακόμα και στη σκέψη ότι θα έπρεπε να πάω να μιλήσω και να ζητήσω ραντεβού ή τηλέφωνο με έπιανε πανικός. Το πιο εμφανές (και ντροπιαστικό για μένα) σύμπτωμα που είχα όταν βρισκόμουν σε τέτοιες καταστάσεις ήταν ο υπερβολικός ιδρώτας, ειδικά στο πρόσωπο ακόμα και σε συνθήκες απόλυτου κρύου. Και καταλαβαίνετε πώς σε βλέπουν και σε σχολιάζουν οι άλλοι όταν χειμώνα καιρό με κοντά 0 βαθμούς κελσίου, γίνεσαι κάθιδρος από το άγχος. Στο Πανεπιστήμιο απομονώθηκα εντελώς, δεν είχα απολύτως καμία παρέα στη Σχολή, με έπιασε κατάθλιψη και έμεινα πίσω στις σπουδές. Άλλη μια τρομακτική εμπειρία ήταν η παρουσίαση εργασιών στους συμφοιτητές. Θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι σε μια παρουσίαση που χρειάστηκε να μιλήσω συνεχόμενα 10 λεπτά μπροστά σε 50 συμφοιτητές και 8 καθηγητές, είχα κατεβασμένα τα μάτια στο κείμενό μου όλη την ώρα, αισθανόμουν το πρόσωπό μου να έχει γίνει κατακόκκινο και να στάζει ο ιδρώτας και σε κάποια στιγμή που σήκωσα τα μάτια μου τυχαία, είδα τον ένα καθηγητή να χασκογελάει και να κάνει νόημα στους από κάτω για μένα. Μετά το Πανεπιστήμιο η κατάσταση βελτιώθηκε κάπως. Μέχρι φέτος που άλλαξα επάγγελμα. Το νέο μου επάγγελμα είναι ό,τι χειρότερο για κάποιον με κοινωνική φοβία. Έχει συναναστροφή με πολύ κόσμο και την ώρα της δουλειάς είσαι απέναντι σε τουλάχιστον 50 ανθρώπους που σε παρατηρούν από την κορυφή ως τα νύχια. Όπως καταλαβαίνετε τη νύχτα πριν από την πρώτη μέρα στη δουλειά δεν κοιμήθηκα καν και τις πρώτες μέρες ήμουν κόκκινος σαν το πατζάρι και σκούπιζα τον ιδρώτα από το πρόσωπό μου που έτρεχε ποτάμι. Η κατάσταση έχει βελτιωθεί λίγο με τον καιρό αλλά και πάλι τρέμω κάθε φορά μήπως κάνω κάποιο λάθος και γίνω αντικείμενο αρνητικού σχολιασμού. Όσο για τη σχέση με το άλλο φύλο; Ούτε λόγος... Η κατάσταση αυτή με οδήγησε να ψάξω λίγο παραπάνω για την περίπτωσή μου και βρήκα αυτό το φόρουμ. Ανακουφίστηκα διαβάζοντας τα υπόλοιπα μηνύματα και διαπιστώνοντας ότι υπάρχουν κι άλλοι άνθρωποι σαν κι εμάνα (όχι τόσο σοβαρά αλλά τέλος πάντων). Επίσης σκέφτομαι να πάω να δω κάποιον ειδικό για πρώτη φορά. Διάβασα ότι η Συμπεριφορική Ψυχολογία βοηθάει αρκετά. Δε θέλω όμως επουδενί να πάρω χάπια. Θέλω να βρω κάποιον ψυχολόγο (άντρα κατά προτίμηση γιατί με γυναίκα θα αισθάνομαι άβολα) με ειδίκευση στην κοινωνική φοβία που να ακολουθεί τη Γνωστική - Συμπεριφορική Μέθοδο. Αν μπορεί κανείς να μου προτείνει κάποιον έστω και με προσωπικό μήνυμα θα του ήμουν ευγνώμων (για Αθήνα πάντα). Αυτά και ελπίζω όσοι αντιμετωπίζουμε αυτό το πολύ ενοχλητικό πρόβλημα που δε μας αφήνει να ζήσουμε φυσιολογικά, να βρούμε κάποια στιγμή τη λύτρωση. Να είστε όλοι καλά.
Pacific

[αλεξανδρος_77]

Ανακουφίστηκα διαβάζοντας τα υπόλοιπα μηνύματα και διαπιστώνοντας ότι υπάρχουν κι άλλοι άνθρωποι σαν κι εμάνα

δε διαβασα επ ακριβως ολα αυτα αλλα περιπου καταλαβα τι παιζει εγω το πρωτο πραγμα που θα σκεφτομουν αν ακουγα ολο αυτο ειναι οτι ζοριζοσουν υπρβολικα να μιλησεις ξενογλωσσα η δεν ηθελες.

[καθρεπτης]

κάλα ρε άνθρωπε και αφού ξέρεις το πρόβλημα σου γιατί άφησες την προηγούμενη δουλειά σου και πήγες σ' αυτή? δεν σκέφτεσαι μήπως λόγω της φοβίας σου δεν μπορείς να αποδώσεις γενικά στην δουλειά? δεν μπορείς να πάρεις προσωπικό μήνυμα ακόμα... πρέπει να έχεις κάποιον ελάχιστο αριθμό μηνυμάτων. 50 νομίζω
πάντως είναι πολύ θετικό το ότι αποφάσισες να δεις ειδικό έστω και καθηστερημένα... και αν σου προτείνει φαρμακοθεραπεία μην αρνηθείς... εγώ στην αρχή έλεγα όχι γιατί είχα το κομπλέξ "μα καλά τόσο μεγάλο πρόβλημα έχω? μα καλά τι είμαι και δεν μπορώ να ελέγξω τον εγκέφαλο μου?" τελικά το μόνο που κατάφερα ήταν να χάσω πολυτιμο χρόνο μην κάνοντας τίποτα ουσιαστικό και να επιδεινώνεται η κατάσταση μου... συνήθως επιδείνωση υπάρχει.. σπάνια κάποιος καταφέρνει να ξεπεράσει το ψυχιατρικό πρόβλημα μόνος του...

[Delmem080319a]

Γεια σου pacific, όπως θα είδες και στο φόρουμ, πάσχουμε αρκετοί και από αυτό... και μπορούμε να καταλάβουμε τα όσα περιγράφεις. Αυτό που ανέφερες παρουσίαση εργασιών... το πόσο σε καταλαβαίνω...! εγώ δεν είχα ιδρώτα (ή είχα ίσως κρύο ιδρώτα, ταχυκαρδία, αμηχανία και γενικώς ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί). Αλλά και σε άλλα που αναφέρεις σε καταλαβαίνω, είναι δύσκολη κατάσταση.
Λοιπόν εγώ νομίζω ότι είναι καλό που έχεις αυτή τη δουλειά, γιατί κατά κάποιο τρόπο εκτίθεσαι περισσότερο στη φοβία και με τον καιρό θα μειωθεί η έντασή της. Άλλωστε και κάποιες ψυχοθεραπευτικές μέθοδοι βασίζονται στην έκθεση σταδιακά στην όποια φοβία. Οπότε πάρε το θετικά με την καινούρια δουλειά, θα σου βγει σε καλό πιστεύω. Αφού θα ψάξεις σε Αθήνα για ειδικό, πιστεύω θα βρεις τον κατάλληλο για τέτοιου είδους θέματα. Δε νομίζω ότι θα σου προτείνει χάπια από τη στιγμή που είσαι αρκετά λειτουργικός στην καθημερινότητά σου, στη δουλειά σου.
Ως κοινωνιοφοβικό άτομο, και σχετικά με την έκθεση σε αυτό που μας φοβίζει, να σου περιγράψω και εγώ πριν κάποιους μήνες σκέφτηκα να ξεκινήσω αθλητικό περπάτημα, μόνη μου σε μια περιοχή με αρκετούτσικο κόσμο που βολτάρει, κάθεται σε παγκάκια κλπ. Στην αρχή έρχονταν όλες οι σκέψεις τύπου "τώρα όλοι θα με βλέπουν που περπατάω έτσι, σαν τη μουρλή", "θα με σχολιάζουν πίσω από την πλάτη μου" (κάποιοι ναι μπορεί και να το κάνουν στα αλήθεια), "θα με κοιτούν περίεργα" και άλλα τέτοια χαζά ... Όμως δεν έδινα σημασία, συνέχισα να βγαίνω όσο συχνότερα μπορούσα και να επικεντρώνω μόνο σε αυτό που ήθελα να κάνω, δηλαδή την άσκηση, τίποτε άλλο. Με τον καιρό απέκτησα μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση. Τώρα αν με ρωτήσεις ούτε που μου καίγεται καρφί τι λένε ή τι παρατηρούν οι άλλοι, κατά κάποιο τρόπο εξέθεσα τον εαυτό μου σε μια δύσκολη κατάσταση για μένα και διαπίστωσα ότι μπορούσα να ξεπεράσω τις φοβικές σκέψεις.
Καλή δύναμη σου εύχομαι και να έχεις πείσμα, μειώνονται οι φοβίες!

[pacific]

κάλα ρε άνθρωπε και αφού ξέρεις το πρόβλημα σου γιατί άφησες την προηγούμενη δουλειά σου και πήγες σ' αυτή? δεν σκέφτεσαι μήπως λόγω της φοβίας σου δεν μπορείς να αποδώσεις γενικά στην δουλειά? ... νομίζω πάντως είναι πολύ θετικό το ότι αποφάσισες να δεις ειδικό έστω και καθηστερημένα... και αν σου προτείνει φαρμακοθεραπεία μην αρνηθείς...

Έχεις δίκιο να έχεις αυτή την απορία έτσι όπως το έγραψα αλλά δεν ήθελα να το αναλύσω περισσότερο. Από την προηγούμενη δουλειά μου έβγαζα 2.000 ευρώ το χρόνο ενώ από την τωρινή 2.000 ευρώ το μήνα. Και καταλαβαίνεις ότι πρέπει να πάρεις κάποια στιγμή την απόφαση να ανεξαρτητοποιηθείς από το χαρτζηλίκι των γονέων και να σταθείς στα πόδια σου όταν σου δίνεται η ευκαιρία, ειδικά αν είσαι 30 ετών. Οπότε το να αλλάξω δουλειά ήταν μονόδρομος, έγινε αναγκαστικά. Βέβαια τα έχω βρει μπαστούνια στη διαχείριση του άγχους, γι' αυτό και άρχισα να ψάχνω το θέμα και να σκέφτομαι σοβαρά να ζητήσω βοήθεια. Όσο για τα φάρμακα σε αυτή τη φάση είμαι κάθετος. Δεν πρόκειται να πάρω. Δεν ξέρω τι θα κάνω αν τα πράγματα χειροτερέψουν κι άλλο αλλά προς το παρόν θέλω μόνο να ξεκινήσω συνεδρίες με κάποιον ψυχολόγο με ειδίκευση στην πάθησή μου.

[Jo1996]

Είμαι 30 ετών και πάσχω από κοινωνική φοβία από τα 14-15 μου χρόνια. Δεν έχω επισκεφθεί ποτέ κάποιον ειδικό, ούτε έχω ακολουθήσει ποτέ φαρμακευτική αγωγή με αποτέλεσμα η κατάσταση να έχει παγιωθεί. Μέχρι τα 14 μου χρόνια ήμουν μεν ντροπαλός αλλά είχα μια καλή κοινωνική ζωή, με αρκετούς φίλους, ήμουν δημοφιλής στο σχολείο (μέχρι πρόεδρος της τάξης είχα βγει) και ήμουν πολύ καλός μαθητής. Το πρόβλημα εμφανίστηκε όταν σε εκείνη την ηλικία, πηγαίνοντας φροντιστήριο ξένων γλωσσών, έπρεπε μια φορά την εβδομάδα στο speaking, να μιλήσω μπροστά στην τάξη για κάποιο θέμα για 5-10 λεπτά. Παρατήρησα τότε ότι αγχωνόμουν υπερβολικά, κοκκίνιζα στο πρόσωπο, ίδρωναν οι παλάμες μου και μετά από λίγα λεπτά ίδρωνα υπερβολικά και στο πρόσωπο σε σημείο να τρέχει ο ιδρώτας ποτάμι. Και όσο καταλάβαινα ότι το άγχος μου γινόταν αντιληπτό από τους άλλους, αγχωνόμουν ακόμα περισσότερο. Κατά τη διάρκεια της χρονιάς έφτασα στο σημείο να μην πηγαίνω στο φροντιστήριο εκείνη την ημέρα της εβδομάδας που είχαμε speaking προφασιζόμενος ασθένεια ή άλλη υποχρέωση για να βγω από τη δύσκολη θέση. Μεγαλώνοντας η κοινωνική φοβία επεκτάθηκε και σε άλλες κοινωνικές δραστηριότητες πέρα από την ομιλία σε ακροατήριο. Π.χ δεν ήθελα να τρώω μπροστά στους άλλους γιατί πίστευα ότι όλοι με κοιτάνε, αγχωνόμουν υπερβολικά κάθε φορά που πήγαινα στο κομμωτήριο γιατί πίστευα ότι την ώρα που κουρεύομαι γίνομαι το κέντρο της προσοχής, απέφευγα να πάω για μπάνιο στη θάλασσα γιατί λόγω και των παραπάνω κιλών μου θεωρούσα ότι σχολιάζομαι αρνητικά από όλους τους άλλους λουόμενους, δεν έμπαινα ποτέ σε λεωφορείο που ήταν ασφυκτικά γεμάτο με κόσμο και περίμενα να περάσει κάποιο άδειο για να μπω, απέφευγα με κάθε κόστος να πάω σε εκδηλώσεις όπου θα είχε πολύ κόσμο (π.χ γάμους, βαφτίσια, τραπέζια, πάρτυ, γιορτές κλπ.) γιατί πίστευα ότι λόγω του άγχους μου θα φερόμουν παράξενα και οι υπόλοιποι θα με περνούσαν για βλάκα και τέλος δεν έκανα ποτέ σχέση με το άλλο φύλο γιατί ακόμα και στη σκέψη ότι θα έπρεπε να πάω να μιλήσω και να ζητήσω ραντεβού ή τηλέφωνο με έπιανε πανικός. Το πιο εμφανές (και ντροπιαστικό για μένα) σύμπτωμα που είχα όταν βρισκόμουν σε τέτοιες καταστάσεις ήταν ο υπερβολικός ιδρώτας, ειδικά στο πρόσωπο ακόμα και σε συνθήκες απόλυτου κρύου. Και καταλαβαίνετε πώς σε βλέπουν και σε σχολιάζουν οι άλλοι όταν χειμώνα καιρό με κοντά 0 βαθμούς κελσίου, γίνεσαι κάθιδρος από το άγχος. Στο Πανεπιστήμιο απομονώθηκα εντελώς, δεν είχα απολύτως καμία παρέα στη Σχολή, με έπιασε κατάθλιψη και έμεινα πίσω στις σπουδές. Άλλη μια τρομακτική εμπειρία ήταν η παρουσίαση εργασιών στους συμφοιτητές. Θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι σε μια παρουσίαση που χρειάστηκε να μιλήσω συνεχόμενα 10 λεπτά μπροστά σε 50 συμφοιτητές και 8 καθηγητές, είχα κατεβασμένα τα μάτια στο κείμενό μου όλη την ώρα, αισθανόμουν το πρόσωπό μου να έχει γίνει κατακόκκινο και να στάζει ο ιδρώτας και σε κάποια στιγμή που σήκωσα τα μάτια μου τυχαία, είδα τον ένα καθηγητή να χασκογελάει και να κάνει νόημα στους από κάτω για μένα. Μετά το Πανεπιστήμιο η κατάσταση βελτιώθηκε κάπως. Μέχρι φέτος που άλλαξα επάγγελμα. Το νέο μου επάγγελμα είναι ό,τι χειρότερο για κάποιον με κοινωνική φοβία. Έχει συναναστροφή με πολύ κόσμο και την ώρα της δουλειάς είσαι απέναντι σε τουλάχιστον 50 ανθρώπους που σε παρατηρούν από την κορυφή ως τα νύχια. Όπως καταλαβαίνετε τη νύχτα πριν από την πρώτη μέρα στη δουλειά δεν κοιμήθηκα καν και τις πρώτες μέρες ήμουν κόκκινος σαν το πατζάρι και σκούπιζα τον ιδρώτα από το πρόσωπό μου που έτρεχε ποτάμι. Η κατάσταση έχει βελτιωθεί λίγο με τον καιρό αλλά και πάλι τρέμω κάθε φορά μήπως κάνω κάποιο λάθος και γίνω αντικείμενο αρνητικού σχολιασμού. Όσο για τη σχέση με το άλλο φύλο; Ούτε λόγος... Η κατάσταση αυτή με οδήγησε να ψάξω λίγο παραπάνω για την περίπτωσή μου και βρήκα αυτό το φόρουμ. Ανακουφίστηκα διαβάζοντας τα υπόλοιπα μηνύματα και διαπιστώνοντας ότι υπάρχουν κι άλλοι άνθρωποι σαν κι εμάνα (όχι τόσο σοβαρά αλλά τέλος πάντων). Επίσης σκέφτομαι να πάω να δω κάποιον ειδικό για πρώτη φορά. Διάβασα ότι η Συμπεριφορική Ψυχολογία βοηθάει αρκετά. Δε θέλω όμως επουδενί να πάρω χάπια. Θέλω να βρω κάποιον ψυχολόγο (άντρα κατά προτίμηση γιατί με γυναίκα θα αισθάνομαι άβολα) με ειδίκευση στην κοινωνική φοβία που να ακολουθεί τη Γνωστική - Συμπεριφορική Μέθοδο. Αν μπορεί κανείς να μου προτείνει κάποιον έστω και με προσωπικό μήνυμα θα του ήμουν ευγνώμων (για Αθήνα πάντα). Αυτά και ελπίζω όσοι αντιμετωπίζουμε αυτό το πολύ ενοχλητικό πρόβλημα που δε μας αφήνει να ζήσουμε φυσιολογικά, να βρούμε κάποια στιγμή τη λύτρωση. Να είστε όλοι καλά.
Pacific

αυτο το παθαίνω και εγώ.

[καθρεπτης]

καλά το φαντάστηκα πως ο λόγος θα είναι οικονομικός... πάντως μπορεί να σου συμβεί και αυτό που λέει η breath, ο ειδικός όμως σίγουρα θα σε βοηθήσει... μην το αφήσεις στην τύχη του...

[kaity]

Ποσο σας καταλαβαινω..εμενα μου παρουσιαστηκε κοινωνικη φοβια στα 30 περιπου μετα απο καποια πολυ ασχημα γεγονοτα και σοβαρα (θανατου αγαπημενου μου ανθρωπου)και γενικα λαθος ανθρωπους διπλα μου.τα κρατουσα ολα μεσα μου και τα περνουσα ολα μονη..πληγωνομουν συνεχως λαθη πολλα.απο κει και περα δυσκολευομαι να πιω εστω κι εναν καφε με εναν ανθρωπο.πρεπει να νιωθω φοβερη ασφαλεια για να το κανω.οταν νιωσω το βλεμμα του αλλου πανω μου εστω να με παρατηρει τα χανω.νομιζω οτι με κρινει.επισης δυσκολευομαι να παρω αποφασεις ,δεν εχω σωστη κριση δε μπορω να χαρω απλα τη ζωη μου,δε μπορω να κανω σχεση,γενικα τιποτα.ολο αυτο με κανει αδυναμη ενω δεν νομιζω οτι ειμαι.ειχα και τσαμπουκα και δεν το εβαζα κατω παρολο που ειχα το αγχος μου αλλα χωρις ψυχοσωματικα.εχω χασει τον εαυτο μου εδω και καιρο.κριμα.εφτασα σε σημειο να με λυπαμαι.ποιος θα σε σεβαστει οταν νιωθεις ετσι για σενα?κανεις.μια σκεψη επικρατει -μην εκτεθεις ,μην εκτεθεις-ειμαι δεσμια του μυαλου μου δε μπορω να ξεφυγω εχω προσπαθησει αλλα τιποτα.μου ρχεται αυτο το τερας που θελω να το λιωσω το μισω αλλα με νικαει στο τελος.ειναι βεβαια κοματι του εαυτου μου ειναι η αμυνα του οργανισμου μου ισως,για ολα αυτα που περασα.εσπασα μετα απο ενα σημειο και μετα.και απο ολα αυτα καταλαβα οτι δεν αξιζει για τιποτα να αγχωνεσαι.ολα ξεκινανε απο την παιδικη ηλικια .πρεπει αυτο πρεπει εκεινο..φτανει πια με τα πρεπει.τι καταλαβαμε?εγω μια μιση ζωη.δε θυμαμαι τον εαυτο μου χωρις αγχος.αλλα η ζημια εγινε τωρα.και οχι δεν μπορω να αποδεχτω τον εαυτο μου ετσι.με κατευθυνει το μυαλο μου ,οχι εγω αυτο.και τι να κανεις?φαρμακα?δε βοηθανε ιδιαιτερα,κουβεντα με ειδικο?υπαρχει και οικονομικη δυσκολια γι αυτο και δε νιωθω και ανετα.θελω να μιλαω σε φιλους αλλα δε καταλαβαινουν μονο οσοι ξερουν ,οσοι το εχουν νιωσει..μονοι ειμαστε και αν δεν εισαι δυνατος την γ...σες.δε συζηταω να εισαι ευαισθητος.σε γ...σαν.και ειναι σκληρο ολο αυτο .οι ανθρωποι και η ζωη γενικα.πως επιβιωνεις οταν εισαι απλα ανθρωπος και εχεις ευαισθησιες?εχω αποξενωθει απο τους ανθρωπους εφτασα στο σημειο να πω οτι δε θελω κανεναν πια.καλυτερα μονη.αλλα δε γινεται ανθρωπος εισαι.τελοσπαντων,μου βγηκαν πολλα οταν ξερω οτι υπαρχουν κι αλλοι ανθρωποι που "τυρανιουνται".εγω παντος εχω τυρρανηθει για αλλους ανθρωπους και ξανα δε θα κανω το λαθος αυτο.γινομουν θυμα στις επιδιωξεις των αλλων.και για ολα φταιμε εμεις κανεις αλλος.αυτα.καλο κουραγιο τωρα