Originally Posted by
M87
Ο πιο πιθανός λόγος για τον οποίο η ψυχιατρική / ψυχολογία ενοχλείται με μια τίμια τοποθέτηση σε ότι αφορά την άποψη τους για το τι συμβαίνει μετά θάνατον - εάν φυσικά δεχθούμε ότι είναι μέρος "της δουλειάς τους" μιας και διατείνονται ότι είναι "επιστήμη" - είναι να ελέγχουν την μη-αποθεραπεία των θεραπευομένων.
Υποθέτω ότι πολύ νωρίς διαπίστωσαν ότι έχει "πολύ ψωμί" ο ψυχικά ασθενής οπότε και έψαξαν να βρούν τρόπο προκειμένου να ελέγξουν το τελικό αποτέλεσμα και συγκεκριμένα ότι εκείνος δεν θα γίνεται ποτέ καλά.
Έπρεπε να είναι συμφέρον του ψυχοθεραπευτή, ο θεραπευόμενος να μην αποθεραπεύεται ποτέ. Θα ήταν σχετικά απλό εάν βασίζανε στην απληστία το όλο εγχείρημα, αλλά αυτό δεν εξασφάλιζε ότι ο πιθανός ψυχοπονιάρης ψυχοθεραπευτής δεν θα βοηθούσε κάποιον περισσότερο από όσο έπρεπε. Έπρεπε λοιπόν, να βρουν τρόπο, οι όποιες ηθικές αξίες τις οποίες διέθετε ένας ψυχολόγος / ψυχοθεραπευτής να παραγκωνιστούν. Το πρόβλημα με αυτό ήταν ότι οι ηθικές αξίες οποιουδήποτε, είχαν άμεση σχέση με την οικογένεια του και την εκκλησία. Ειδικά αν πίστευε ο ψυχοθεραπευτής σε Χριστιανικά ιδεώδη, μάλλον θα το βρήκαν αδύνατο να τον κάνουν ψυχοθεραπευτή έτσι όπως τον ήθελαν [στυγνό εκμεταλλευτή ο οποίος "σφάζει με το βαμβάκι"]. Θα έπρεπε λοιπόν να βρεθεί τρόπος να καμφθούν οι αντιστάσεις τις οποίες παρουσίαζε ο εν δυνάμει ψυχοθεραπευτής και οι οποίες οφείλονταν στην πίστη του.
Ο μόνος τρόπος να γίνει κάτι τέτοιο, είναι αν ο μελλοντικός ψυχοθεραπευτής αφήσει πίσω του τις διδαχές της οικογένειας και της εκκλησίας του, και δεχθεί έναν νέο τρόπο σκέψης πολύ πιο "εύκολο" ο οποίος δεν περιορίζεται στα στενά ηθικά πλαίσια τα οποία εκείνος μέχρι τότε είχε. Δηλαδή έπρεπε να εισαχθεί η έννοια του ΑΘΕΙΣΜΟΥ.
Πόσο δύσκολο να είναι, για έναν ΚΑΘΗΓΗΤΗ - ο οποίος φαινομενικά φέρει κύρος - να επιβληθεί σε 18χρονους σπουδαστές διδάσκοντας τους ότι:
α. ΨΥΧΗ = ΣΚΕΨΕΙΣ + ΙΔΕΕΣ + ΠΑΡΟΡΜΗΣΕΙΣ + ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ + ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ.
β. Μετά τον θάνατο οι ΣΚΕΨΕΙΣ, ΙΔΕΕΣ, ΠΑΡΟΡΜΗΣΕΙΣ, ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ, ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ παύουν.
Κάποιοι από τους σπουδαστές μπορεί να αναρωτηθούν για την ορθότητα των παραπάνω [α. και β.], όπως έκανα και εγώ στα σχόλια (#565, #570, #577, #587, #604, #610, #612) και υποθέτω ότι εκείνοι θα εγκατέλειπαν το πρόγραμμα εκπαίδευσης πολύ νωρίς. Λογικά, τα ερωτήματα αυτά τίθενται και "απαντώνται" νωρίς στο εκπαιδευτικό πρόγραμμα οπότε και η ολοκλήρωση της διαλογής μεταξύ εκείνων οι οποίοι [είτε για λόγους ασθενών ηθικών αρχών, είτε περιορισμένης αντίληψης, είτε και τα δύο] δέχονταν χωρίς πολλά-πολλά τα α. και β. και μεταξύ εκείνων στους οποίους "δεν τους καλοκάθονται" οι παραπάνω έννοιες, να ολοκληρωθεί όσο πιο σύντομα γίνεται, ώστε ο σπουδαστής να βρεθεί μεταξύ ομοίων του.
Στην σύντομη ολοκλήρωση των παραπάνω βοηθάει και το κοινωνικό status το οποίο φέρει ένας "ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΑΣ", έστω και αν μόνο λίγοι αντιλαμβάνονται ότι είναι "γίγαντες με πήλινα πόδια" και ότι μόνο επιστήμονες δεν είναι. Ο σπουδαστής ο οποίος καταπίνει τα α. και β. "αμάσητα", αν δεν το κάνει ελλείψει ικανοτήτων [ηθικές αξίες, ευστροφία] μπορεί να το κάνει είτε για το κοινωνικό status, είτε για προσωπικούς λόγους ("εγώ δεν θα δουλέψω στα χωράφια"), είτε για τα λεφτά. Και ο σίγουρος τρόπος να ιεραρχήσει τις αμοιβές πάνω από τον θεραπευόμενο ήταν να είναι σίγουρο ότι ο νέος επαγγελματίας θα βομβαρδισθεί με έξοδα (φόρους, τέλη, εισφορές, ΟΤΕ, ΔΕΗ, ΕΥΔΑΠ, νοίκια, θέρμανση, ένδυση, μεταφορές). Με τον τρόπο αυτό ο θεραπευόμενος έμπαινε σε φάση ισόβιας συντήρησης από την πρώτη κιόλας μέρα για οποιονδήποτε ιδιώτη ψυχοθεραπευτή ο οποίος θα εστίαζε εμμονικά στα ΔΕΥΤΕΡΕΥΟΝΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ του πελάτη προκειμένου να του προσφέρει την ψευδαίσθηση της προόδου ενώ παράλληλα κάνανε μαζί "μια τρύπα στο νερό" επειδή δεν ασχολιόντουσαν ΠΟΤΕ με τα ΚΥΡΙΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ του.
Αυτά εξασφαλίζονταν στην περίπτωση πλήρους ιδιωτικής οικονομίας. Για την περίπτωση δημόσιων παροχών υγείας έπρεπε να είναι σίγουροι ότι ο ψυχοθεραπευτής του δημόσιου τομέα δεν θα ανταγωνίζεται τον ιδιώτη ψυχοθεραπευτή γιατί εκείνος είχε μισθό βρέξει-χιονίσει. Δύο πράγματα έπρεπε να υλοποιηθούν προκειμένου να επιτευχθεί αυτό:
1. Τα δημόσια ασφαλιστικά ταμεία δεν έπρεπε να συμμετέχουν με οποιονδήποτε τρόπο σε ψυχοθεραπεία. Για ψυχοφάρμακα και εγκλεισμό η συμμετοχή του ασφαλιστικού ταμείου δεν ενοχλούσε, πολύ απλά επειδή δεν πείραζε τον αρχικό στόχο (να μην αποθεραπευεται κανείς).
2. Ο δημόσιος τομέας υγείας δεν έπρεπε να παρέχει τίποτα άλλο από την πιο light αηδία την οποία θα μπορούσε να παρέχει η ψυχοθεραπεία. Ψυχολογική υποστήριξη. Δεν σε πάει πουθενά, δεν σε βγάζει από προβλήματα και γενικώς είναι εγγυημένο χάσιμο χρόνου.
Τα παραπάνω άφηναν στην τύχη μόνο τον πιθανό έλεγχο του ιδιώτη ψυχοθεραπευτή είτε από τον πελάτη, είτε από τους αρμόδιους φορείς υγείας. Τον έλεγχο από τον πελάτη δεν μπορούσε κανείς να τον απαγορεύσει, οπότε έπρεπε να καλλιεργηθεί η συντεταγμένη άρνηση της συμμετοχής του ψυχοθεραπευτή σε συνεργασίες οι οποίες περιελάμβαναν τον έλεγχο του από οποιονδήποτε και για οποιονδήποτε λόγο και αυτό έπρεπε να γίνει βίωμα του ψυχοθεραπευτή πολύ νωρίς στην εκπαίδευση του.
Όσο για τους ελέγχους από τους αρμόδιους φορείς υγείας, με την εξαγορά των κατάλληλων ανθρώπων στις κατάλληλες θέσεις (νομοθέτες και υπουργοί κυρίως) αποτρέπονται και αυτές... ειδικά σε ένα κράτος το οποίο αποτελεί ΠΡΟΤΥΠΟ ΧΑΟΥΣ! σε ότι αφορά την γραφειοκρατία, πάντα υπάρχουν λόγοι στους οποίους μπορεί κανείς να ρίξει την ευθύνη. Τρέχα μετά να διεκδικήσεις το δίκιο σου με κινήματα "ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΕΣ" style.
Τί έμεινε; Η παραγωγικότητα. Η παραγωγικότητα σε τέτοιου είδους επαγγέλματα παρακολουθείται με στατιστική επιτυχία. Θα έπρεπε λοιπόν να καλλιεργηθεί η εντύπωση κατ΄αρχάς της χαμηλής στατιστικής επιτυχίας σε ότι αφορά την αποθεραπεία (σαν να κερδίζεις το λόττο ένα πράγμα) έστω και αν αυτό δεν είναι αλήθεια και παράλληλα οι συνήθεις τρόποι παρακολούθησης της χρονικής εξέλιξης της απόδοσης της ψυχοθεραπείας "να πνιγούν". Με απότέλεσμα ΣΕΨ, ΠΨΣ, Υπουργείο υγείας, ΕΛΣΤΑΤ να μην διαθέτουν οποιαδήποτε στατιστική σχετική με την επιτυχία [ή αποτυχία] των ψυχοθεραπευτικών τεχνικών στη χώρα για τα προηγούμενα 53 χρόνια.