Originally Posted by
void
Αχ ρε κενό...σου διαφεύγει η ουσία. Έχουμε κάνει πολλές συζητήσεις, όχι μόνο μαζί μου βέβαια αλλά και με άλλα άτομα εδώ μέσα, ειδικά κοέλες, τις οποίες βέβαια με την πρώτη ευκαιρία τις βάζεις στο στόχαστρο. Τα είπαμε τα ξανάπαμε, παρολαυτά συνεχίζεις να το βλέπεις μονοδιάστατα το θέμα, ρίχνοντας στους άλλους τη δική σου αποκλειστική ευθύνη.
θα σου πω λοιπόν ορισμένα πράγματα, αν και μου είναι πολυ δύσκολο να τα αναμοχλεύω και εύχομαι να σε αγγίξουν ούτως ώστε να σταματήσεις επιτέλους αυτό το ατέρμονο κυνήγι απόδοσης ευθυνών στους άλλους.
Σου λέω λοιπόν και στο υπογράφω, ότι εάν όντως τα εννοείς αυτά που λες και η στάση ζωής σου είναι αυτή που αποτυπώνεται εδώ μέσα, υπάρχει πραγματικά μεγάλη πιθανότητα να καταλήξεις σαν αυτόν τον αυτόχειρα από το Ηράκλειο. Και δε θα φταίνε ούτε οι μαλακισμένες που δε ξέρουν τι θα πει αγάπη, ούτε το ελλαδιστάν που είναι ένα ατελείωτο μπουρδέλο, ούτε οι γονείς σου που δε σε αγπάνε και δεν τους αντέχεις, ούτε οι φίλοι που δεν έχεις ούτε ένα σωρό άλλοι παράγοντες που πάντα βρίσκεις να κατηγορήσεις.
Εσύ έχεις την ευθύνη του εαυτού σου σε ό,τι κι αν κάνεις. Σε σένα οφείλονται τόσο οι επιτυχίες όσο και αοι αποτυχίες.
Εγώ που λες είχα κάποτε έναν αδερφό. Δεν το έχω αναφέρει γενικά ποτέ εδώ μέσα. Αλλά ναι, είχα έναν αδερφό.
Αυτός ο αδερφός λοιπόν, λόγω του ότι ήταν και ο κανακάρης της οικογενείας, είχε πάντα ό,τι γούσταρε. Είχε πάντα ευνοϊκότερη μεταχείριση σε σχέση με εμένα και την αδερφή μου, του συγχωρούνταν όλες οι ατασθαλίες. Κάποια στιγμή λοιπόν της ζωής του ο αδερφούλης είχε μπλεχτεί με παλιοπαρέες, χασίσια και συναφείς μαλακίες. Τότε είχε αρχίσει να αντρεύει και να νιώθει τη σωματική του δύναμη οπότε δε σήκωνε ο καλός μου και πολλά πολλά. Σήκωνε βέβαια χεράκι στους δικούς του ανθρώπους εάν δεν του έκαναν αυτό που ήθελε, έβαγζε και μαχαίρι ενίοτε στον πατέρα του όταν του έκοβε το χαρτζιλίκι και δεν είχε να αγοράσει τον μπάφο του. Εμείς φταίγαμε έλεγε που δε βγήκε σωστά πέρα. έφταιγα εγώ που σπούδαζα ενώ αυτός ήταν άχρηστος, έφταιγε ο πατέρας μου γιατί ήταν κλασσικός έλληνας πατέρας - τουρίστας στο σπίτι, έφταιγε η μάνα μου γιατί με την υπερπροστασία της τον είχε κάνει μαλθακό, έφταιγαν στο σχολείο οι καθηγητές που του δημιουργήσουν τραύματα και χίλιες δυο τέτοιες παπάτζες. Ο ίδιος βέβαια δεν έφταιγε ποτέ σε τίποτα. Δεν έφταιγε αυτός που μας χτυπούσε, ούτε που ποτέ δεν είχε δώσει τίποτα απολύτως στην οικογένειά του. Δεν έφταιγε αυτός που πάντα ό,τι όμορφο μπορούσε να συμβεί το αμαυρωνε γιατί επιζητούσε συνεχώς τα βλέμματα σε αυτόν. Δεν έφταιγε εννοείται που έκανε μπάφους και είχε φτάσει στο σημείο να παρανοεί και να την πέφτει στην αδερφή του. ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΦΤΑΙΓΕ ΣΕ ΤΙΠΟΤΑ.
Ένα βράδυ λοιπόν, από τα πολλά που που τον περιμέναμε ξάγρυπνοι μέσα στο άγχος, με έφερε τόσο πολύ στο αμήν, που του είπα "δεν αυτοκτονείς καλύτερα, να μας απαλλάξεις από τη θλιβερή σου παρουσία?"
Την επόμενη μέρα τον βρηκαμε κρεμασμένο από τη ζώνη του.
Το χειρότερο όμως δεν ήταν αυτό.
Το χειρότερο ήταν ότι μέσα στην οδύνη μου αισθάνθηκα ανακούφιση.
ναι ναι μιλάμε για απίστευτη ανακούφιση.
Και αυτό είναι που με κάνει να τον λυπάμαι. Όχι ότι έχασε τη ζωή του. Αλλά ότι αυτό που άφησε σε άτομα που τον αγαπούσαν, παρόλο που αυτός έλεγε συνεχώς ότι είναι μόνος του, ότι κανείς δεν τον νοιάζεται, αυτό που άφησε λοιπόν ήταν μια ανκούφιση που πέθανε.
Είναι τραγικό. Φυσικά μετά οι συνέπειες για την οικογένεια ήταν το κάτι άλλο...καταθλιψη γονιών, τροχαίο λόγω μυαλού αλλού ντ'αλλου, ενοχικός πατέρας ημιανάπηρη μάνα με αντικαταθλιπτικά και χάπια πολλών ειδών για την υπόλοιπη ζωή της.
Δε λυπάμαι λοιπόν για κανέναν αυτόχειρα κενό. Ο καθένας είναι άξιος της μοίρας του και επιλέγει είτε τον αγώνα είτε την ηττοπάθεια.
Πιο πολύ λυπάμαι τον εαυτό μου που έφαγα στη μάπα τόσα χρόνια τις επιλογές του "αγαπητού" μου αδερφού. Που θα νιώθω ενοχές για την υπόλοιπη ζωή μου , επειδή κάποτε είπα κάτι που ένας σκατάνθρωπος το χρησιμοποίησε εναντίον μου, επειδή πάντα θα πρέπει να ζω με τη ρετσίνια της γυναίκας που ο αδερφός της αυτοκτόνησε, επειδή πάντα η οικογένιά μου θα είναι δαχτυλοδειχτούμενη και πάντθα έχω την εικόνα του αδερφού μου νεκρού μέσα στο γαμομπάνιο του σπιτιού μου που λόγω οικονομικών δυσκολιών δεν καταφέραμε να το αλλάξουμε. που δε θα καταφέρω να τον συγχωρήσω ποτέ για αυτό που μας έκανε, που δε θα καατφέρω να λυτρωθώ.
Λυπάμαι και την οικογένεια μου, που ενώ πάντα λειτουργούσε με γνώμονα την αγάπη εισέπραξε τη χειρότερη τιμωρία.
Κενό, υπάρχουν δύο επιλογές στο πως κάποιος θα διάγει τη ζωή του.
Η μάχη και η παραίτηση.
Η μάχη είναι δυσκολότερη σίγουρα, αλλά αξίζει τον κόπο, ειδικά όταν μάθεις να ζεις και πέρα από τα όρια του μικρόκοσμου σου.
Η παραίτηση είναι ένας μονόδρομος που καταλήγει σε αδιέξοδο.
Όταν καταφέρεις να βρεις και να διαπιστώσεις και από μόνος που κάνεις λάθος, τότε θα δεις και μόνος σου ότι τα μάγια θα λυθούν.
Αυτά στα λέω φιλικά και γιατί πραγματικά θέλω να σε βοηθήσω να δεις. Να βλέπεις όχι απλά να κοιτάζεις Κενό.
