Originally Posted by
donald_girl
Φοβάμαι πολύ πως το χάνω το μυαλό μου. Είχα περίπου 2,5 χρόνια να αισθανθώ τόσο πάτος.... Πάντα πάτος ήμουν δεν λέω... Αλλά τόσο πάτος είχα να νιώσω από τον Ιανουάριο του 2010 που είχα έναν άσχημο χωρισμό.
Και για το σήμερα δεν ξέρω με ποιον να τα βάλω... Να τα βάλω με τους πολιτικούς; Να τα βάλω με τον δικό μου (για όσο παραμείνει "δικός μου" , που δεν το βλέπω για πολύ) ο οποίος δεν ακολούθησε στη Ρόδο επειδή δεν ήθελε να αφήσει τη μάνα του; Να τα βάλω με τη μάνα του που επειδή "είμαι ακατάστατη και βρωμιάρα" ουσιαστικά με έδιωξε- αφού η μόνη λύση πια (λόγω οικονομικού μια και δεν είχαμε ούτε για το ενοίκιο) ήταν να μέναμε λίγο όλοι μαζί μέχρι να δούμε τι θα γίνει...
Ποιος φταίει που τα έχασα όλα και ήρθα στη Ρόδο; Φταίνε όλοι μαζί; Φταίει κάποιος συγκεκριμένος; Γιατί αν είχαμε δουλειές μαζί θα ήμασταν, από την πλευρά μου τουλάχιστον υπήρχε μεγάλη αγάπη... Τώρα υπάρχει και πικρία... Και πόνος, και απόγνωση. Και λύπη, και θυμός... Και ένα μεγάλο γιατί! Γιατί αναπάντητο...
Το μεγαλύτερο μου όνειρο ήταν να έχω έναν άνθρωπο δίπλα μου να είναι η οικογένεια μου. Η οικογένεια που δεν είχα... Η οικογένεια που δεν με αγκάλιασε...
Και για λίγο ήταν, και έκανα μεγάλα όνειρα... Η μάνα του που τώρα λέει για μένα τα χειρότερα μου είχε πει να τη βλέπω σα δική μου μάνα- και το πίστεψα. Και μετά με πλήγωσε... Λίγο καιρό μετά αφότου άρχισα να μένω με το Χρήστο άρχισε να λέει για μένα άσχημα πράγματα, και ποτέ μα ποτέ δεν κατάλαβα το γιατί. Εγώ είχα κρατήσει την υπόσχεση, εγώ πίστεψα, εμπιστεύθηκα και είχα την ψυχή μου ανοικτή. Για να ακούσω μετά ένα σωρό ανυπόστατα...
Δεν ξέρω, κάποιοι μ είπαν πως αντέδρασε έτσι επειδή της "έκλεψα το γιο της". Τώρα αυτή είναι μια χαρά. Δε λυπήθηκε, δεν ρώτησε ποτέ αν είμαι καλά ή όχι, και φυσικά δεν έμαθε ποτέ τι συμβαίνει σε μένα ΚΑΙ εξαιτίας της. Δε λέω σκέτο εξαιτίας της γιατί φταίνε και άλλοι.
Στο Χρήστο του την είπα επειδή ποτέ μα ποτέ δεν πήρε το μέρος μου- άσχετα αν εκείνος ισχυρίζεται το αντίθετο- και επειδή ποτέ δεν την έκρινε για την επιλογή που πήρε να μη μας βοηθήσει. Για την ιστορία εγώ ως τότε πλήρωνα το νοίκι με βοήθεια των γονιών μου, και όταν μαγείρευα με τα χρήματα των γονιών μου μαγείρευα για όλους- και για εκείνη π με αποκάλεσε βρωμιάρα και μου αρνήθηκε τη βοήθεια... Ο Χρήστος όμως δεν την έκρινε ποτέ για τις επιλογές της. Δε θα της άλλαζε τη γνώμη, αλλά τουλάχιστον θα γνώριζε πως οι πράξεις της είχαν ολέθριες συνέπειες. Εγώ αν ήξερα πως και εξαιτίας μου βασανίζεται ένας άνθρωπος θα ένιωθα πολύ άσχημα. Δυστυχώς αυτή η γρία όμως δεν έχει συνείδηση και απλώς είναι πιο χαρούμενη και από 15χρόνο και ο μήνας έχει 9...
Ο πατέρας μου σήμερα μου είπε να με πάει σε ψυχίατρο να αρχίσω πάλι φάρμακα. Εγώ πάλι αναρωτιέμαι, εγώ είμαι που έχω το πρόβλημα και τα φάρμακα θα με "αλλάξουν", ή άλλοι μου κατέστρεψαν την ζωή;
Σήμερα δεν το κόβω να κοιμάμαι... Δεν μπορώ... Όταν είμαι έτσι, καθόλου ήσυχη δεν γίνεται. Και τέτοιο χάλι έχω να αντιμετωπίσω 2,5 χρόνια
