Θα ξεπεράσει την απιστία;

Όσο τον αφήνεις να σου φέρεται έτσι, τόσο θα συνεχίσει να το κάνει. Κατά τη γνώμη μου, παίρνει την εκδίκησή του τελείως απενοχοποιημένος. Θα μπορούσες να είσαι λιγότερο ανεκτική. Θα σου πω τι θα έκανα εγώ, μια και δεν μπορώ να σου πω τι να κάνεις εσύ.
Θα του έλεγα ότι αν δεν ξεκαθαρίσει ότι θέλει να είναι μαζί μου και δεν ξεκόψει οριστικά με την άλλη - από τη στιγμή που ισχυρίζεται ότι δεν τρέχει τίποτα - θα πρέπει να φύγει από το σπίτι. Επίσης, ότι θα πρέπει να αποφασίσει αν μπορεί να ξεπεράσει το δικό μου παραστράτημα και να μην ξανααναφερθεί σ' αυτό. Θα τον έβαζα να πάρει αποφάσεις και να της τηρήσει. Αν δεν μπορούσε, ο χωρισμός θα ήταν αναπόφευκτος.

Δύσκολη κατάσταση, αλλά σε μακροχρόνιες σχέσεις δεν είναι και τόσο σπάνια. Θα συμφωνήσω με όσα λέει η marian_m αλλά το θέμα είναι και πώς εσυ μπορείς να το δουλέψεις μέσα σου όλο αυτό. Κάπου πρέπει να μιλήσεις. Θα βοηθούσε ένας πνευματικός, αν είχες, αλλά και ένας ψυχολόγος. Δεν έχει σημασία που ο άντρας σου δε δέχεται αυτη τη στιγμή βοήθεια, ζήτησε εσύ, μίλησε με κάποιον, για να μπορέσεις να καθαρίσεις το μυαλό σου.
Για μένα το παιχνίδι δεν έχει χαθεί. Είναι μια μάχη που πρέπει να δώσετε ως ζευγάρι. Στο χέρι σας είναι.

Σας ευχαριστώ πάρα πολύ για τις απαντήσεις σας..κι εμένα με ενοχλεί που φέρεται λες κι αυτός είναι παντελώς αθώος κι εγώ η αμαρτωλή..δεν βλέπει που του φέρθηκα τόσο όμορφα απο την ΄πρώτη στιγμή..να τον προσεγγίσω και σαν ηλιθια να του αναφερθώ σε δικά μου λάθη για να τα έχει σαν παράδειγμα. ΑΠο τότε..υπάρχουν φορές που μου δείχνει πως και που είναι σπίτι πολύ μου πέφτει..άλλες πάλι που μου φέρεται με αγάπη αν και δεν το λέει ποτέ πια όπως έκανε παλιά.
Εχει τόσο θυμό μέσα του..γιατί; Αυτός δηλαδή δεν έπεσε στην παγίδα; Δεν ήρθε πολύ κοντά της και του ήρθε να την φιλήσει όπως μου είπε;; Και πως τα δέχτηκα όλα αυτά εγώ ; Με τι ψυχραιμία; Εϊμαι τόσο ηλίθια που όταν μου είπε ότι δεν ξέρει αν θέλει να σταματήσει να τη βλέπει και πως δεν έχει αποφασίσει τι νιώθει, ΄μέσα σε κλάματα του είπα..αν θέλει αλλη μια βδομάδα να το σκεφτεί και να τη βλέπει δεν έχω πρόβλημα..αρκεί να μου το πει..τίποτα..παρόλο που σταμάτησε να τη βλέπει και μου το ξεκαθάρισε έχει μια περίεργη στάση απέναντί μου πότε ποτε..
Όσο για ψυχολόγο...μακάρι να μπορουσα..με τι λεφτά πλέον; Εχουμε και αυτά απο πάνω να μας απασχολουν...

Το μόνο σίγουρό είναι ότι έχετε λερωμένη και οι δύο τη φωλιά σας. Θα μου φαινόταν λογικό να κηρύξετε ανακωχή.

Επιστρέφω μετά απο τόσο καιρό γιατί νιώθω απελπισμένη...δεν ξέρω τι φταίει..τι ακριβώς συμβαίνει..ποτε νιώθω πολύ καλά και αισιοδοξη και ποτε πέφτω ξανά κάτω με τα μουτρα..Απο τότε που έγιναν τα γεγονοτα έχουμε περάσει από πολλές καταστάσεις..καυγάδες, αδιαφορίες,αγάπες και ξανά πάλι ένας κύκλος...προσπαθώ να δω όμως κάτι αισιοδοξο και δεν μπορώ..προσπαθώ να νιώσω χαρουμενη και δε με αφήνει..θέλει χρόνο και χώρο να σκεφτεί λέει. Κανένα πρόβλημα..τα έχει και τα δυο..όμως με μπερδεύει..απο καλός γίνεται αδιάφορος παντελώς σε σημείο να κάθεται μονος του να βλεπει ταινιες και να με αφήνει μονη μου στο δωμάτιό μας..και μάλιστα τα προηγουμενα λεπτά να του έχω δείξει με κάθε τρόπο ποσο ευτυχισμένη είμαι μαζί του, να τον γεμιζω φιλιά, χάδια, να του ανοιγω την καρδιά μου και να του λέω πως περίμενα όλη μέρα να βρεθουμε..κι εκείνος να μου ζητάει να δει ταινία..κι αν θέλω,αν..να πάω μαζί του..αν δε θέλω δεν πειράζει..ας μείνω μονη μου..
Πληγώνομαι..εκνευρίζομαι..π άω να κάνω ένα βήμα πιο πέρα και με γυρνάει δέκα..το μυαλό μου κάνει σενάρια..σενάρια που πληγώνουν..πάει σε εκείνην..ότι την σκέφτεται ,ότι μπορεί να έχει απωθημένα που δεν μπορεσε τελικά να κάνει κάτι μαζί της, ότι είναι μαζί μου, μια γυναίκα που με ξέρει τόσα χρόνια και με έχει βαρεθεί και ακόμη χειρότερα με βεβαρημένο ιστορικό..δεν αντέχω άλλο...δεν μπορώ να το βιώνω μονη μου όλο αυτό..πονάω..όλη μέρα περιμένω ποτε θα τελειώσουμε απο τις δουλειές να βρεθουμε κι εκείνος με αγνοεί...
πως πρέπει να φερθώ; να μην του μιλάω καθόλου και να περιμένω ποτε θα του περάσει; Ή να συνεχίσω να είμαι αισιοδοξη και θερμή απέναντί του;; τι στο καλό πρέπει να κάνω;;;;

και δηλαδή για να καταλάβω όταν λέει χρόνο και χώρο να σκεφτεί δεν του φτάνει ολόκληρη μέρα που λείπει;; Δε θέλει να περάσει μια δυο ώρες μαζί μου μιλώντας;; δεν είμαι και όλη μέρα κολλημένη πάνω του! Ενα βράδυ έχουμε μαζί και στο τέλος ουτε αυτό!!! τόσο λάθος είμαι;

imagination καλησπερα!Μου φανταζει αφορητος ο πονος που περνας.
Εχω ζησει παρομοια κατασταση με τη μητερα μου και με επηρεασε πολυ λογω καποιων εμπειριων μου.
Θελω λοιπον να σου πω καποια πραγματα που εχω αποκομισει απο ολη αυτη την ιστορια.Πρωτον :αυτο που περνας τωρα δεν προκειται να σταματησει εαν εσυ η ιδια δεν το ληξεις.
Ο συζυγος εκμεταλλευεται το χρονικο αυτο περιθωριο που συνεχως αυξανεται και πολυ λογικο μου φαινεται καθε "εξυπνος" αντρας το ιδιο θα εκανε στη θεση του.
Δευτερον:Τα φιλια που ανεφερες ειναι δικαιολογιες.Και οταν λεω δικαιολογιες εννοω πως τα χρησιμοποιεις εσυ για να δικαιολογησεις την αδικαιολογητη συμπεριφορα του προς εσενα.Κανενας δεν αξιζει τετοια αντιμετωπιση απο κανεναν ποσο μαλλον απο τον ανθρωπο του.Τριτον ειναι λογικο να σκεφτεται την κοπελιτσα-και ποιος δε θα τη σκεφτοταν-οπως ειναι λογικο να σκεφτεται και την οικογενεια του η μαλλον αυτα που του προσφερει η οικογενεια του.Τα βαζει λοιπον κατω και τα ζυγιζει για να αποφασισει.Ελα ομως που το καθενα εχει και τα καλα του εχει και τα κακα του..Και τι καλυτερο οταν εισαι αναμεσα σε 2 πραγματα απ'το να εχεις και τα δυο ταυτοχρονα για οσο μπορεσεις...
Τεταρτον αυτο που εχω καταλαβει εν τελει ειναι πως πρεπει σε τετοιες καταστασεις να ορθωνουμε το αναστημα μας.Πραγμα πολυ δυσκολο αν αναλογιστεις τι περνας.Δεν ειναι ομως ακατορθωτο.Μαζευεις τα κομματια σου λοιπον και παιρνεις ΕΣΥ την αποφαση οχι εκεινος!Δεν αξιζει να την παρει εκεινος!Δεν σου αξιζει να ζεις μεσα στην αβεβαιοτητα και να τρως απορριψη καθημερινα!Οχι απο εκεινον!Οχι μετα απ'οσα συνεβησαν!Οταν το κανεις λοιπον αυτο θα δεις εναν αλλο ανθρωπο απεναντι σου.Το εζησες αν θυμαμαι καλα οταν πηρες την αποφαση να τον διωξεις.Εκει θα ερθει αντιμετωπος με την πραγματικοτητα.Γιατι μιλαμε για ανθρωπους και για συναισθηματα οχι για παιχνιδια!Ειναι λογικο να μην εχει εκτιμηση ο αλλος προς εμας οταν του δειχνουμε εμεις οι ιδιοι πως δεν εκτιμουμε τον εαυτο μας!Δεν εχει κανενα ενδιαφερον..
Ξυπνα και παρε το παιχνιδι στα χερια σου!!!

Quote:

---

Originally Posted by imagination

και δηλαδή για να καταλάβω όταν λέει χρόνο και χώρο να σκεφτεί δεν του φτάνει ολόκληρη μέρα που λείπει;; Δε θέλει να περάσει μια δυο ώρες μαζί μου μιλώντας;; δεν είμαι και όλη μέρα κολλημένη πάνω του! Ενα βράδυ έχουμε μαζί και στο τέλος ουτε αυτό!!! τόσο λάθος είμαι;

---

Εισαι σοβαρη?Τι ακριβως διαπραγματευεσαι εχεις καταλαβει?

prwta apola mpravo kai stous duo sas gia thn eikrinia sas....makari na eixa mia sigourh apanthsh sto provlhma sou...alaa den exw to kono pou mporw na s pw einai na kaneis upomonh an sagapaei den tha se afhsei gia tipota ston kosmo arkei fusika na einai etoimos na dextei olo auto pou toso ksafnika tou sunevei.....ola theloun to xrono tous......ase to xrono na milhsei apo monos tou....euxomai ola na sou pane opws ta oneireuesai

imagination, το μέλος babel παραπάνω πολύ σωστά γράφει πως όσο ο σύζυγος μπορεί να έχει δυο πράγματα ταυτόχρονα, γιατί να μην τα έχει? Συμφωνώ βέβαια πως όταν μιλάμε για συναισθήματα, διλήμματα και πιθανές αλλαγές στη ζωή, χρειάζεται και χρόνος και κατανόηση. Κάποια στιγμή όμως καλό είναι να μπαίνει ένα όριο, αλλιώς δεν υπάρχει κανένα κίνητρο να αποφασίσουμε. Θεωρώ ότι σωστά προσπάθησες να συζητήσεις τα συναισθήματά του και να αναλύσεις τα δεδομένα, επίσης σωστό είναι αν αγαπάμε και ενδιαφερόμαστε για έναν άνθρωπο, να το δηλώσουμε. Αυτά τα έχεις ήδη κάνει και με το παραπάνω.

Όμως η καθημερινή προσπάθεια που περιγράφεις, να δείξεις πόσο ευτυχισμένη είσαι μαζί του, τα φιλιά και τα χάδια, καθώς κι η στεναχώρια που ακολουθεί την έλλειψη ανταπόκρισης, είναι πολύ πιθανό να τα μεταφράζει ο σύζυγος όχι σαν αγάπη, αλλά σαν απελπισία και ενοχή. Κατά τη γνώμη μου, δεν είσαι ένοχη για κάτι. Το αντίθετο μάλιστα... Αυτό που σου συνέβη πριν από μερικά χρόνια, χωρίς να είναι 'σωστό', είναι πολύ ανθρώπινο και συνηθισμένο κι επιπλέον το διαχειρίστηκες μόνη σου και αποτελεσματικά, βάζοντας κάτω ρεαλιστικά τα δεδομένα. Κάτι που ο σύζυγος αδυνατεί να κάνει κι αυτή τη στιγμή, νιώθει ασφάλεια μέσα στην ανοχή σου, έχει ως άλλοθι την υποτιθέμενη 'ενοχή' σου κι εντέλει πολλά περιθώρια να παίζει ψυχολογικά παιχνιδάκια χωρίς ουσία και ξεκάθαρη κατεύθυνση.

Άποψή μου λοιπόν είναι, να μην μένεις σε αυτό το παθητικό μοτίβο της απολογητικής συμπεριφοράς και των εκδηλώσεων λατρείας, αλλά
1. να πιστέψεις ότι δεν έχεις καθόλου 'μαυρισμένο μητρώο' και να δηλώσεις ότι δεν πρόκειται να ξαναδεχτείς υποτίμηση ή παιδιάστικες 'εκδικήσεις'. Ο μοναδικός σκοπός αποκαλύψεων για ιστορίες που αφορούν στο παρελθόν και έχουν λήξει, είναι να επικοινωνήσουμε πιο αποτελεσματικά χωρίς να ζούμε σε ροζ συννεφάκια - όχι να τις πιπιλάμε σαν καραμέλα σε κάθε τωρινή στραβοτιμονιά. Κλείσε λοιπόν αυτό το ζήτημα και σταμάτα οποιαδήποτε αναφορά σε αυτό.
2. να του πεις ότι εκτιμάς που σου ανοίχτηκε και μοιράστηκε όσα τον βασανίζουν, κατανοείς το πώς μπορεί να νιώθει, αλλά πως χρειάζεται να αποφασίσει πλέον χωρίς τη δική σου συνδρομή και πως δεν είσαι διατεθειμένη να δώσεις κι άλλη παράταση. Τόνισε τα όσα έχετε ζήσει και όσα σας ενώνουν και πες του πως μπορείτε να συζητήστε οτιδήποτε νομίζει πως μπορεί να βελτιώσει τη μεταξύ σας σχέση, εάν και εκείνος κρίνει πως αξίζει μια όμορφη συνέχεια και
3. αποστασιοποιήσου λίγο, μπορείς να είσαι χαλαρή και χαμογελαστή, χωρίς πολλά-πολλά φιλιά και χάδια, γιατί αυτή τη στιγμή λειτουργούν σαν μοχλός πίεσης και προς εκείνον και προς εσένα, χωρίς όμως να δίνουν την ευκαιρία να ξεκαθαριστούν τα συναισθήματα και να αλλάξουν οι συνθήκες.

sumfwnw me marina!

Καλησπέρα και ευχαριστώ πολύ για τις απαντήσεις σας. Για να ξεκαθαρίσω όμως κάτι πλέον δεν την βλέπει ουτε της μιλάει.Ετσι λέει τουλάχιστον και επειδή ξέρω τι άνθρωπος είναι, θέλω να τον πιστέψω. Είναι σπιτι γιατί θέλει να προσπαθήσει για μας. Αλλά τη μια μέρα θα μου πει κάτι γλυκό και μετά για καμιά βδομάδα θα με έχει γραμμένη. Πρόσφατα έγινε και μάχη μεταξύ μας και δεν μπορώ να πω ότι φέρθηκε και με τον καλύτερο τρόπο...όποτε αναφέρομαι στη συμπεριφορά του μου λέει πως πλέον δεν μπορεί να με δει το ίδιο και εκεί είναι λέει το πρόβλημα. Με πληγώνει πάρα πολύ αυτό..εγώ γιατί να ξεχνάω τα πάντα με την άλλη που εντάξει μπορεί να μην την άγγιξε όπως λέει αλλά δεν ήταν και λιγο ...με πληγώνουν αλλά τα ξεχνάω.. πριν λιγο του είπα ξεκάθαρα πως δεν είναι μονο εκείνος που αποφασίζει για τη σχέση μας...πως ουτε κι εγώ μπορώ να δεχτώ ότι έγινε με την άλλη ..κι εκείνος απαντάει πως τίποτε δεν έγινε με την άλλη και πως εγώ έκανα χειρότερα.
Εχει δίκιο όμως είναι η αλήθεια ...αλλιώς είναι να φιλήσεις και να αγγίξεις τον άλλον κι αλλιώς απλώς να μείνετε μονο στα λόγια και στις αγάπες..που κι αυτά βέβαια πληγώνουν..απο την άλλη πάλι κάποια άλλη στιγμή του είπα το εξής: ότι θα τον περιμένω όσο χρόνο κι αν χρειαστεί γιατί ο κάθε άνθρωπος μέσα σε αυτή την οικογένεια πρέπει να αισθάνεται άνετα να περνάει τις φάσεις του σαν άνθρωπος χωρίς να φοβάται μήπως τον κατακρίνουν ή τον απορρίψουν..εγώ και τα παιδιά είμαστε η οικογένειά του και δε θέλω να νιώθει άσχημα μέσα σε αυτήν..θέλω να τον δεχόμαστε(κυρίως εγώ) όπως νιώθει αυτή τη στιγμή..και να του δίνουμε το χρόνο και το χώρο που θέλει..δεν ξέρω αν σκέφτομαι λογικά ή όχι..δεν ξέρω πλέον τι είναι σωστό και λάθος..ξέρω όμως ότι δεν έχω μια ξεκάθαρη στάση απέναντί του..πότε έτσι ποτε αλλιώς..αλλά το ίδιο συμβαίνει και με εκείνον..τη μια μέρα σε προσωπική μας στιγμή(και μονο τότε!!) θα μου πει ότι μαγαπάει και την επόμενη μέρα το ίδιο τροπάρι...

Πραγματικά μια τρίτη γνώμη θα με βοηθουσε πάρα πολύ. Δεν μιλάω σε κανένα δικό μου άτομο για όλα όσα περνάω και ειλικρινά δεν ξέρω αν λειτουργώ σωστά ή όχι. Αν τον πιέζω πολύ ή όχι..αν έχω δίκο ή άδικο..τίποτα..απλώς λειτουργώ με βάση τη λογική μου και τη διαίσθησή μου..αλλά και πάλι δεν βλέπω πρόοδο..μήπως πρέπει να πάψω να έχω σαν στόχο να φτιάξουμε τη σχέση μας και να τον αφήσω όποτε αποφασίσει και ό,τι αποφασίσει; Σαφώς και έχω ήδη απομακρυνθεί κάπως και κοιμόμαστε χωριστά(μια νύχτα μονο προς το παρόν) και λέω να μείνω σταθερή σε αυτό.

εγω συμφωνω με οσα σου ειπε η μαρινα.
οσο τον αφηνεις να αποφασισει οτι θελει, οποτε θελει, αφενος υιοθετεις σταση ενοχης, αφετερου του ανοιγεις τον δρομο να κανει δοκιμες εκ του ασφαλους. εφοσον ενοχοποιησε εσενα κι εφοσον το δεχτηκες, να μην εισαι καθολου σιγουρη οτι δεν την βλεπει.

ΚΑΙ ΚΕΡΑΤΑΣ ΚΑΙ ΔΑΡΜΕΝΟΣ (ΕΣΥ)
αχ αντρες! τετοια κανουν και μετα γινομαστε εμεις σκυλες
πρωτον δεν τα λενε ποτε αυτα... οσο καλα και εαν ειστε οση κριση ειλικρινιας σε πιασει
δευτερον καλα του εκανες ειδες τι τραβας τωρα?
καλη τυχη!