Printable View
Εγω ξέρεις τι διακρίνω σε κάποιους ανθρώπους μπλου? Οτι έχουν αυτα που θέλουν μπροστά στα πόδια τους, αλλα αντι να σκύψουν να τα πάρουν κάθονται και κλαίνε την τύχη τους.Quote:
Originally Posted by Blue1
Όσον αφορά αυτο που έγραψες περι επιθυμιών, όπως και να το κάνουμε υπάρχουν και βασικές ανάγκες τις οποίες δεν μπορείς να αγνοήσεις, είναι θέμα ανθρώπινης φύσης.
Τέλος, σε αυτο με το μπολντ συμφωνώ απολύτως. Εκεί χρειάζεται και στήριξη απο φίλους κτλ.
σιγουρα υπηρξε καποια στιγμη που η ψυχαναλυση και πιθανον και η φαρμακευτικη αγωγη θα βοηθουσε εγκαιρα και καθοριστικα αλλα δεν υπηρχε η δυνατοτητα και μιλαμε για αλλες εποχες.
Φιλους/ες την πρωτη δεκαετια που εφυγα απο το σπιτι δεν ειχα,οσο πιο πολυ με συμπαθουσε καποιος τοσο πιο τρεχοντας εφευγα....δεν μπορουσα να διαχειριστω ουτε καν την πιο απλη συμπαθεια.
Την δευτερη δεκαετια που μπηκα σε μια σταθερη σχεση ,μπορεσα σιγα σιγα να κοινωνικοποιηθω ,να μη φοβαμαι τοσο τους ανθρωπους,γνωρισα φιλους του συντροφου μου και τις κοπελες τους κι αργοτερα κοπελες απο την δουλεια μου.Ολες οι φιλες μου ομως τωρα ειναι τουλαχιστον 10 χρονια μικροτερες.Νεα παιδια με τα δικα τους προβληματα....τι να πεις...οκ εχω αυτο το προβλημα αλλα ολα εινα υπο ελεγχο....πιο πολυ το ρολο της μαμας παιζω.
Στην σχεση μου ολα ειναι καλα κι ειμαστε αγαπημενοι γιατι αποφευγω τις συγκρουσεις σαν το διαολο το λιβανι....καθε δικο μου ξεσπασμα ακομα και απλα νευρα αντιμετωπιζονταν παντα τρομερα επιθετικα....εγω δινω αναφορα για ολα,που πηγα ,ποιους ειδα,τι φοραω,τι κοιταω στο ιντερνετ....δεχομαι τον ελεγχο,οχι γιατι φοβαμαι,αλλα γινομαι εκεινο το παιδακι πισω στο σπιτι που πρεπει να απαντα με πληρη ειλικρινια και λεπτομερεια για να μη κατηγορηθει ή τιμωρηθει ή εξευτελιστει ......
Το προβλημα ομως εινα πως προσφατα νιωθω σαν να βγηκα απο ενα βαθυ υπνο....πως η ηρεμια μου ειναι μια φολα που ταιζω τον εαυτο μου.Νιωθω να πνιγομαι και δεν εχω υπομονη για τιποτα κι υστερα νιωθω ξαφνικα εκεινα τα γνωριμα σημαδια της καταθλιψης που τα τρεμω οσο τιποτα....και μαζευομαι και προσπαθω να ηρεμησω και να γινω παλι το ζομπι που ειμαι γιατι οταν σκαλιζω κι αναμασαω οπως τωρα σαν την κατσικα ολα τα πριν και ολα τα βαθια τωρα, δεν με χωραει ο τοπος κι αυτο το χω ζησει και το ξερω καλα και ειναι φρικτο και δεν θελω να το ξαναζησω.
Ενφλου, μια ερώτηση: Ποιο είναι το χειρότερο στάδιο (ή πράγμα) που έχεις περάσει στην ζωή σου? Η μεγαλύτερη τραματική εμπειρία να το πω έτσι. Και με το χερι στην καρδιά, επιρρεάζει αρνητικά πάνω στην αρνητική ψυχολογία που βιώνεις σήμερα? Ή το χεις ολοκληρωτικά ξεπεράσει?
Νομιζω πως ηταν οσα περασα μεσα στην οικογενεια μου απο τα 14 και μετα....φυσικα παντα υπηρχαν καυγαδες.
πριν ομως ημουν πολυ χαρουμενο παιδι....οταν αρχισα να γινομαι απο κοριτσακι γυναικα η μανα μου επεσε πανω μου να με φαει....φρικτα πραγματα....μια μερα βρηκε σε ενα τετραδιο μου μια αφελη,κοριτσιστικη εξομολογηση...ξερεις μια καρδουλα και πανω ενα δημητρη σάγαπαω ενα συμμαθητη μου...
αυτο ηταν το τι ακουγα απο κει και περα δεν το φανταζεσαι....τσ....λα, .πουτ....να, που εχεις γκομενους ολο το Μ....(η περιοχη μας)που γαμ...σαι ακομα και με τις φιλες σου και με τους αδελφους των φιλων σου....υστερικα ξεσπασματα οποτε της την βαραγε,ακομα και μεσα στην νυχτα.Φυσικα αν τυχαινε να ειμαστε μαζι και να με κοιταξει ενα αγορι στο δρομο το τι ακουγα μετα....
Αν βεβαια ημουν ολα αυτα που ελεγε θα την ειχα γραψει στα αρχ....α μου αλλα βλεπεις ημουν πολυ αθωο παιδι,οσα μου ελεγε μου φαινονταν τερατωδη,σιχαινομουν την ζωη μου,αυτους ολους,τα παντα.....για να γλιτωσω απο την μανια της κουρεψα τα μαλλια μου,αγοριστικα,αποβαλα καθε θηλυκη κοκεταρια και κλειστηκα σπιτι....εφτιαξα και σενα χαρτονι οπως οι φυλακισμενοι τις μερες μεχρι να γινω 18 και να φυγω απο το σπιτι και της εσβηνα μια μια.Σχολειο,σπιτι,και μετα στο δωματιο μου....ουτε τηλεοραση δεν εβλεπα...καθε φορα που εβλεπε σε καποιο σηριαλ ή ταινια εστω και ενα αθωο φιλι ξεκινουσε το τροπαρι ....αυτα ειναι τσοντες και σενα σαρεσει να βλεπεις τσοντες.
Φρικη,απολυτη σιχαμαρα....οταν πετυχε αυτο που ηθελε αρχισε αλλο...στα 18 με φωναζε γεροντοκορη,αχρηστη.Την πρωτη φορα που εδωσα πανελληνιες και δεν εγραψα καλα σε ενα μαθημα την πηρα καταστεναχωρημενη να της το πω....ξερεις τι μου απαντησε; αχρηστη,το ξερα πως εισαι αποτυχημενη,καθαριστρια θα καταντησεις.....δεν ειχαμε επαφες με κανεναν,δεν μαφηνε να εχω φιλες,ουτε να πηγαινω εγω πουθενα ουτε να ερχονται αυτες,ολες ηταν που....νες που περνανε ναρκωτικα. Αυτα και αλλα πολλα....
Αυτο με σημαδεψε,με εκανε εναν ανθρωπο που φοβοταν την ζωη χωρις καμμια αυτοπεποιθηση κι οσο κι αν παλεψα εχασα πολυ χρονο.
Όταν γράφεις πιο πάνω "Το προβλημα ομως εινα πως προσφατα νιωθω σαν να βγηκα απο ενα βαθυ υπνο....πως η ηρεμια μου ειναι μια φολα που ταιζω τον εαυτο μου."
εννοείς οτι αισθάνεσαι σαν να είχες θάψει επιθυμίες βαθιά μέσα σου, οι οποίες και "επαναστάτησαν" κατα μια έννοια? Γιατι έτσι αντιλαμβάνομαι το νόημα αυτων των προτάσεων.
Επίσης, έχεις εντοπίσει καθόλου μέσα σου ελλείψεις (συναισθηματικές) οι οποίες σου προκαλούν τα γνώριμα σημάδια της κατάθλιψης που γράφεις παραπάνω? Αισθάνεσαι συναισθηματική μοναξιά? Έχεις προσδιορίσει μέσα σου τι ακριβώς σε βασανίζει ή πιστεύεις οτι όλα είναι καλά στην ζωή σου εκτός απο τον ψυχικό σου κόσμο και εκει ειναι το όλο πρόβλημα?
Γιατι τα ρωταω ολα αυτά? Για να δω εαν έχεις προσπαθήσει καθόλου μέσα σου να εντοπίσεις το πρόβλημα και εαν αλληλεπιδροά ενεργά το παρελθόν. Όχι με την έννοια του οτι απλά έχασες κάποια χρόνια και αυτη η στεναχώρια σε ρίχνει ψυχολογικά, αλλα με την έννοια του οτι κάποια τραυματικά επειισόδια του παρελθόντος έχουν διαταράξει τον τρόπο σκέψης σου και τον ψυχισμό σου γενικότερα, οπότε ανεξάρτητα απο τις συνθήκες της ζωής σου δεν μπορείς η ίδια να νιώσεις καλά γιατι αλληλοεπιδρούν παρελθοντικές αρνητικές εμπειρίες. Εσυ ξέρεις τις απαντήσεις θαρρώ, αν κρίνω με βάση τις λίγες συμβουλές που έχεις δώσει σε άλλους, φαίνεσαι συγκροτημένο άτομο.
Θα σου πω τι εννοω.....καποια στιγμη προκειμενου να μπορεσω να αντιμετωπισω την πραγματικοτητα που με φρικαρε κατεβασα σκοπιμα τους διακοπτες μεσα μου...παγωσα,καθε φορα που με επιανε ενας φοβος μεσα μου καθησυχαζα τον εαυτο μου λεγοντας του...δεν πειραζει οτι ωρα παραπαει κατι θα αυτοκτονησεις,η πορτα ειναι αυτη...ετσι εβλεπα μια διεξοδο και ηρεμουσα.
Αυτο ομως ειχε σαν αποτελεσμα να χασω καθε επιθυμια για να διεκδικησω κατι καλυτερο για τον εαυτο μου,δεν με ενδιεφερε τιποτα ,αφου στο μυαλο μου δεν υπηρχε αυριο δεν υπηρχαν ουτε ονειρα ουτε ελπιδες.Σιγα σιγα αυτο μεσα μου παγιωθηκε και εγινε αυτοματο.....προχωρουσα απο κεκτημενη ταχυτητα.
Εφτιαξα μια ζωη απο την οποια δεν εχω παραπονο,εχω και αγαπη κι ας υπαρχουν ενα σωρο προβληματα που ομως για ειναι φυσιολογικα για τον καθε ανθρωπο.
Ημουν λοιπον κοιμισμενη κατα καποιο τροπο,δεν ενιωσα ποτε ευτυχισμενη,δεν επιθυμισα ποτε τιποτα πολυ...ουτε ομως παραπονεθηκα και ποτε,εφτασα να ειμαι συναισθηματικα επιπεδη,αν μου πεις αυριο πεθαινεις θα σου πω οκ δεν τρεχει τιποτα και θα το εννοω.
Τωρα μαλλον φταιει που μπηκα στα 41 ,ενιωσα ξαφνικα πως η ζωη μου τελειωνει χωρις να εχω κανει τιποτα αξιολογο...
Μα τα γραφεις λιγο μπερδεμένα ρε συ Ναντια, τι σε "φρίκαρε" δλδ απο την πραγματικότητα τα τελευταία χρόνια αφου όπως γράφεις "δεν έχεις παράπονο και όλα κυλάνε σε φυσιολογικά για τον κάθε ανθρωπο πλαίσια"? Αυτα που γράφεις δεν συνδέονται και πολύ μεταξύ τους.
Αυτο που αποκομίζω εγω απο τα γραπτά σου είναι οτι σου λείπουν συναισθηματικές εμπειρίες (πχ κατι που θα σε συγκλονίσει θετικά) και οτι εξ αρχής θυσίασες την ζωή σου χωρίς να επιλέξεις εσυ τπτ (παθητική στάση απέναντι στην ζωή), οπότε αναλογιζόμενη σήμερα το παρελθόν έχεις μελαγχολήσει αισθανόμενη αποτυχία. Κάνω λάθος?
Αυτη την κατάσταση την έχω περάσει κι εγώ σχεδόν μέχρι κεραίας, ακριβως οπως τα γράφεις. Κατα βάθος όμως είχα επίγνωση του τι φταίει και είναι όλα χάλια. Αλλα, όπως κι εσύ γράφεις, συμβιβάστηκα στο αυτόματο.Quote:
καθε φορα που με επιανε ενας φοβος μεσα μου καθησυχαζα τον εαυτο μου λεγοντας του...δεν πειραζει οτι ωρα παραπαει κατι θα αυτοκτονησεις,η πορτα ειναι αυτη...ετσι εβλεπα μια διεξοδο και ηρεμουσα.
Αυτο ομως ειχε σαν αποτελεσμα να χασω καθε επιθυμια για να διεκδικησω κατι καλυτερο για τον εαυτο μου,δεν με ενδιεφερε τιποτα ,αφου στο μυαλο μου δεν υπηρχε αυριο δεν υπηρχαν ουτε ονειρα ουτε ελπιδες.Σιγα σιγα αυτο μεσα μου παγιωθηκε και εγινε αυτοματο.....προχωρουσα απο κεκτημενη ταχυτητα.
Ημουν λοιπον κοιμισμενη κατα καποιο τροπο,δεν ενιωσα ποτε ευτυχισμενη,δεν επιθυμισα ποτε τιποτα πολυ...ουτε ομως παραπονεθηκα και ποτε,εφτασα να ειμαι συναισθηματικα επιπεδη,αν μου πεις αυριο πεθαινεις θα σου πω οκ δεν τρεχει τιποτα και θα το εννοω.
Επίσης θέλω να σε ρωτήσω κατι που το 'χω μεγάλη απορία: Την μια λες "το σύμπαν μου έδωσε οτι του ζήτησα" και την άλλη λες "Ενας διαολος ή ενας θεος που με κυνηγαει ασταματητα αλλα δεν θα του περασει....εγω ακομα τον κοιροιδευω και του λεω να παει να γαμηθει..."
Ρε συ Νάντια, αυτες οι δυο θέσεις παίζουν μποξ αναμεταξύ τους. Αμα το συμπαν (ή ο Θεός) σου δωσε οτι ακριβώς επιθυμούσες, που κολλάει η 2η θέση σου??? Εξήγησε μου να καταλάβω δλδ. Εγω το μεγαλύτερο πρόβλημα και παράπονο που χω αν θές απέναντι στο σύμπαν (ή Θεό) είναι οτι ΔΕΝ μου έδωσε οτι του χω ζητήσει. Εσένα που το δωσε, τι πρόβλημα έχεις και νιώθεις τόσο χάλια? Μήπως δεν ήξερες τι ακριβως ήθελες/θέλεις ή μήπως με τον καιρό άλλαξαν μέσα σου τα πράγματα? Κάτι δεν κολλάει πάνω σε αυτα που γράφεις αμα κάτσεις και τα συνδυάσεις...
καλησπερα κι απο εμενα :)
Σου γραφω για να σου πω να προσπαθησεις!
Θέλω να δεις οτι δεν εισαι μονη σε αυτο που νιωθεις,γτ τα ιδια πραγματα σχεδον ,εχω αισθανθει κι εγω η ιδια!
Παραιτηση...
Κι ομως κατι υπαρχει μεσα σου ακομα που σε ταρακουναει που και που..οπως τωρα!
με ποιον τροπο?ΜΕ ΠΟΝΟ!!
Ισως αν ακολουθησεις αυτο που λες οτι ηδη εζησες,αλλα δεν θες να ξαναζησεις?
Γτ ισως ησουν καπως αλλιως τοτε?
φωτεινη αυτο που εζησα ηταν βαρια καταθλιψη και πιστεψε με δεν θελω να το ξαναζησω....
γιαννη πραγματικα εγω δεν βλεπω αντιθεση...ισως ομως να εχω εκφραστει λαθος.εγραψα το συμπαν μου εδωσε οτι του ζητησα αστειευομενη περισσοτερο γιατι πραγματικα με πολυ ελαφροτητα ειχα ζητησει εναν συντροφο με εξι συγκεκριμενα χαρακτηριστικα,μετα απο χρονια κι οταν ημουν ηδη στην σχεση το θυμηθηκα και μου εκανε εντυπωση....ωστοσο πιθανον ηταν απλη συμπτωση γιατι εγω αυτα εκτιμουσα σε εναν ανθρωπο κι οταν τα ειδα ανοιχτηκα.
ωστοσο δεν με εκαιγε να βρω συντροφο,στην πραγματικοτητα ειχα βολευτει στην μοναξια μου και δεν ηθελα κανεναν εισβολεα....
Τωρα σε οτι αφορα την θεση μου πως το συμπαν φροντιζει τους καλους ανθρωπους κλπ ειχα αναλυσει τι εννουσα στο μηνυμα που δεν μπορεσα να γραψω αλλα θα προσπαθησω νατο πω τωρα....
Οπως λοιπον κι αν το πεις θεο ,συμπαν ή οτι αλλο ειναι μια δυναμη για μενα που δεν σου χαριζει τιποτα αν δεν φτυσεις πρωτα αιμα.το παραδοξο ειναι οτι οσο καλυτερος γινεσαι τοσο πιο πολυ σε βασανιζει και στο τελος χωρις απαραιτητα να σου αφαιρεσει τις δυσκολιες σου δινει αυτο που γουσταρει αυτο και οχι αυτο που ζητας εσυ.....κι αν καθισεις και σκεφτεις μπορει τα οσα ζητουσες να ηταν ουτοπικα και εγωιστικα και αυτο που τελικα περνεις να ειναι αυτο που πραγματικα θα σε βοηθησει να γινεις ακομα καλυτερος.
Βεβαια ολα αυτα μπορει και να ειναι παρηγορια στον αρρωστο.Ωστοσο εμενα μου εδωσε αυτο που ισως να ειχα πιο πολυ αναγκη,το να μην ποναω ψυχικα 24 ωρες το 24ωρο.Δεν σου λεω πως δεν το εκτιμαω απλα μερικες φορες μου την βαραει και νιωθω ενα τιποτα.
Το χειροτερο σε ολα αυτα (κι εσυ με τις εξαιρετικα εκμαιευτικες ερωτησεις σου,με βοηθησες να το εντοπισω) ειναι πως προσφατα κανοντας μια αναδρομη σε ολα οσα εχω ζησει ,καταλαβα για πρωτη φορα τοσο ξεκαθαρα οτι ο μονος υπευθυνος για ολα τα λαθη στην ζωη μου ημουν εγω,πως παντα αντιδρουσα παρορμητικα,εντονα συναισθηματικα και σπασμωδικα..... το ειδα σαν εξωτερικος παρατηρητης πως να στο πω οτι σε καθε τι στην ζωη μου αυτος που εβαζε την πρωτη πετρα και την τελευταια ημουν εγω.
Σε ολα θα μπορουσα να ειχα αλλες αντιδρασεις δεν μου λειπε τιποτα απο τα βασικα που πρεπει να εχει ενας ανθρωπος....ουτε εξυπναδα,ουτε υγεια,ουτε εμφανιση ουτε χαρακτηρας.... και με πατησα κατω εγω και μονο εγω.
Αυτο ηταν η πιο σοκαριστικη συνειδητοποιηση απο ολες και πρεπει να την διαχειριστω και να την ξεπερασω κι αν μπορω απο δω και μπρος να αλλαξω πλευση.....
Νάντια καλημέρα και καλό μήνα καταρχάς. Λοιπόν, εσυ μπορει να μην βλέπεις αντιφάσεις πάνω σε αυτα που γράφεις αλλα εγω διακρίνω πολλές και χοντρές μάλιστα. Την μια γράφεις "ειχα βολευτει στην μοναξια μου και δεν ηθελα κανεναν εισβολεα" και λιγες γραμμές πιο κάτω γράφεις "μου εδωσε αυτο που ισως να ειχα πιο πολυ αναγκη,το να μην ποναω ψυχικα 24 ωρες το 24ωρο".Quote:
Originally Posted by nflu
Εξάγεται λοιπον το ερώτημα: Εάν είχες βολευτεί στην μοναξιά σου και δεν ήθελες (=επιθυμούσες πραγματικά δλδ) κανέναν εισβολέα, γιατι πονούσες επι 24ωρου βάσεως? Νάντια, αντιφάσκεις άγρια ή η ίδια δεν έχεις πραγματικά συνειδητοποιήσει τι γίνεται μέσα σου και κρίνεις εσφαλμένα ή επιφανειακά, όπως ακριβώς διακρίνω και πιο κάτω όταν "διαπιστώνεις" οτι ο υπεύθυνος είσαι ολοκληρωτικά εσύ (και κανένας άλλος). Γιατι στο λέω αυτό? Γιατι αυτα τα οποία γράφεις τα χω περάσει και ζω σχεδόν μέχρι κεραίας, και πολλές φορές έχω βγάλει αυτο το συμπέρασμα, οτι δλδ φταίω εγω και κανένας άλλος. Έλα όμως που αν κάτσω και το αναλύσω ΠΙΟ διεξοδικά, και σκαλίσω και τπτ δεδομένα του παρελθόντος (γραπτά) βλέπω οτι και πάλι κάνω λάθος, και δεν ευθύνομαι συνολικά εγω...
Πρόσεξε τώρα: στο τελευταίο που έγραψα έκανα συσχετισμό, επειδή αυτα που γράφεις τα χω ζήσει σε αντίστοιχο ρόλο. Οπότε μπορει να μην ισχύει το τελευταίο και όντως να ευθύνεσαι αποκλειστικά εσυ για όλα στην ζωή σου, αυτο όμως μονο εσύ μπορείς να το πεις, ΕΑΝ ΚΑΙ ΕΦΟΣΟΝ φτάσεις σε θέση να σκαλίσεις το παρελθον απο όλες τις οπτικές γωνίες και κρίνεις αντικειμενικά. Εδω σε θέλω μάστορα. Γιατι κι εγω εχω πιάσει ουκ ολίγες φορές να κατηγορώ τον εαυτό μου για λάθη του παρελθόντος, ελα όμως που σε κάποια άλλη στιγμή μου ρχονται στο μυαλό οι συνθήκες και οι συμπεριφορές που είχα απέναντι μου, και εκει συνειδητοποιώ το πόσο αδίκησα τον εαυτό μου όταν τον κατηγορούσα αποκλειστικά για παρελθοντικά "λάθη".
Εκει που ταυτίζομαι απόλυτα είναι σε αυτό που έγραψες "το παραδοξο ειναι οτι οσο καλυτερος γινεσαι τοσο πιο πολυ σε βασανιζει". Έτσι ακριβώς Νάντια, αυτο ζω εδώ και χρόνια. Όσο ήμουν ανέμελος παρτάκιας και έφτυνα αυτην που είχα δίπλα μου, τόσο καλύτερη ήταν απέναντι μου και τόσο περισσότερο μ' αγαπούσε, μέχρι που γύρισε το τροχός που λένε και "εκδικήθηκε". Να σου πω την αλήθεια τωρα, αυτο το βλέπω πολύ άδικο απέναντι μου. Αφου στην ουσία έτσι με ήθελε, μετα γιατι να εκδικηθεί? Τεσπα, όταν σε κάποια φάση της ζωής μου στα 22-23 μου είπα μέσα μου "κομμένες οι μλκίες" και έστρωσα χαρακτήρα, απο κει και πέρα δεν έχω δει άσπρη μέρα. Και το γαμώτο της υπόθεσης ξέρεις ποιο είναι? Ότι όταν κάνω κάτι κακό, αυτο μου ρχεται μετά και το λουζομαι στην μάπα, άγρια μάλιστα. Όταν απο την άλλη κοιτάζω να είμαι σωστός και καλό παιδί να το πω έτσι, τότε μου σκάνε όλα τα παλαβά και η αχαριστία μπροστά στα μάτια μου, και αρχίζουν τα χαστούκια στην καρδιά. Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα δλδ.
Για να σου πω τώρα το συμπέρασμα που έχω βγάλει εγώ πάνω στο θέμα που συζητούσαμε (του τι σου δίνει το συμπαν ή Θεός), αυτο που εγω βλέπω και αντιλαμβάνομαι αν κρίνω ευρύτερα γύρω μου (γνωστούς, φίλους κτλ) είναι οτι άλλα άτομα είναι πάντοτε τυχερά κι άλλα άστα να πάνε... Όσο και να μιλάνε κάποια τσιτάτα περι προσπάθειας που ευδοκιμεί, περι μυαλού, περι οδηγού επιτυχίας κτλ, στην πραγματικότητα σαχλαμάρες λένε. Δίκαιο και "παίρνεις οτι ζητήσεις" εγω δεν έχω δει (απεναντίας μάλιστα), και αυτο έχει να κάνει με τον άνθρωπο, το κατα πόσο τυχερός ή όχι είναι (αντιλαμβάνεσαι οτι και μόνο αυτό εξανεμίζει οτιδήποτε επιχείρημα περι ισορροπίας και δικαίου μεταξύ των ανθρώπων απο το σύμπαν ή τον Θεό που βάσει των θρησκειών θεωρείται οτι δίνει οτι ζητήσεις, και βλέπει ισόνομα τους ανθρώπους κτλ). Μακάρι να είμαι απλά λάθος σ αυτο που λέω, αλλα τα δεδομένα/εμπειρίες μου άλλα λένε...
Τέλος, σου επισημαίνω και πάλι οτι είσαι ιδιαίτερα "σφικτή" σε κάποια πράγματα και πέφτεις σε αντιφάσεις. Το "βολεύτηκα στην μοναξιά μου και δεν ήθελα κανέναν" δεν κολλάει καθόλου με το "πονούσα 24 ωρες/24ωρο και πέρασα βαριά κατάθλιψη" και το "παντα αντιδρουσα παρορμητικα,εντονα συναισθηματικα". Τελικά, είσαι συναισθηματικός άνθρωπος Νάντια ή οχι? Τι είναι το νούμερο 1 πράγμα που υπολογίζεις στην ζωή σου, ο έρωτας, η καριέρα, η δόξα, το χρήμα, ή στην ουσία πραγματικά δεν ξέρεις?
Και τελευταία ερώτηση: Πιστεύεις οτι είσαι επιπόλαια?
Χαιρετώ, σεντόνι βλέπω έγραψα... :rolleyes:
Λοιπον ας τα δουμε ενα ενα.....καταρχην δεν ειχα καμμια ορεξη να ερωτευτω...ειχα ηδη ερωτευτει και δεν πιστευα πως θα μου συνεβαινε ξανα...οσες σχεσεις εκανα ,ο θεος να τις κανει,δεν με ενδιεφεραν ουτε συναισθηματικα ουτε για τιποτα περισσοτερο και σάυτο ημουν παντα ξεκαθαρη....μολις ενιωθα οτι καποιος μου γινοταν συνηθεια οπου φυγει φυγει.
Αυτο που ηθελα να παψει να με ποναει ηταν ο διαολος της καταθλιψης που δεν ξερω αν την εχεις περασει ποτε....στις εντονες κρισεις ειχα φτασει να κρυβομαι
μεχρι και 5 σερι μερες κατω απο την κουβερτα με ολα τα παραθυρα κλειστα οσο πιο κουλουριασμενη γινοταν......εντρομη.Αυτο ειναι κατι που συμβαινει μεσα σου χωρις να υπαρχει απαραιτητα καποιο εξωτερικο ερεθισμα ακομα κι αν ολα γυρω σου ειναι σχετικα καλα....ειναι κατι που δεν παλευεται ευκολα γιατι ο εχθρος ειναι ο ιδιος σου ο εαυτος.Απο αυτο ηθελα να παψω να ποναω και ακομα και τωρα το τρεμω.....
Τωρα μπορει να σου φανει καπως ,αλλα εγω ετσι ενιωθα,τους εβλεπα γυρω μου ολους κλουβιους,με διαβαθμισεις αλλος λιγοτερο αλλος περισσοτερο.
Εμενα με απασχολουσαν αλλλα πραγματα,ηθελα αλλες συζητησεις,ειχα ερωτηματα και ποθουσα απεριοριστα να βρω εναν ανθρωπο να μιλησω σοβαρα....εναν ανθρωπο που δεν σε ακουει μονο και μονο ανυπομονα μεχρι να τελειωσεις εσυ αυτο που λες και να πει τα δικα του....εναν ανθρωπο που να ΑΚΟΥΕΙ και μετα να εχει κατι ουσιαστικο να πει που θα το ακουσω κι εγω και θα με κανει να σκεφτω.....τι στο διαολο στην τελικη εμεις οι Ελληνες ανακαλυψαμε την διαλεκτικη.Δεν με ενδιεφεραν οι ελαφρες συζητησεις,χεστηκα και για τις βιτρινες και για τα κουτσομπολια και γιατι ο Χ ειναι ετσι και ο ψ αλλιως.
Πανω απο ολα ηθελα κατι που να γεμιζει την ψυχη μου να με κανει να νιωθω οτι ανηκω καπου,οχι σε καποιον,καπου....γιατι ενιωθα σαν να ημουν απο το αλφα του Κενταυρου.Αυτο το καπου ομολογω πως ουτε κι εγω ξεκαθαρισα ποτε μεσα μου τι ακριβως ηταν και δεν το βρηκα ποτε.
Καποια στιγμη χαλαρωσα ψυχικα λιγο,η καταθλιψη ειχε αρχισει ολο και περισσοτερο να υποχωρει.....τοτε γνωρισα τον συντροφο μου.Μεχρι τοτε τα κριτηρια μου ηταν πολυ αυστηρα με τους ανθρωπους....ηθελα καποιον να διαβαζειννα ειναι γεματος προβληματισμους κι ενα μυαλο σαν σβουρα,παθιασμενο να γνωρισει ,να ψαξει,να αμφισβητησει.....θα μου πεις....τι μαλακιες μας λες.
Εβαλα ομως νερο στο κρασι μου,ειχε 5 καλα στοιχεια τα εκτιμησα και προχωρησα κυριως γιατι ηταν ενας ανθρωπος που απο την πρωτη στιγμη που τον γνωρισα αισθανθηκα σαν να τον ηξερα χρονια.Απο κει και περα ακολουθησε ο υπνος,τωρα μαλλον πιο πολυ νερο πινω παρα κρασι.Εγινα κατα καποιο τροπο πραγματα που δεν ηθελα να γινω....εκανα φιλες και ελαφρες συζητησεις,εμαθα να μαγειρευω να φροντιζω το σπιτι και με καποιο περιεργο τροπο αφησα εναν αλλον ανθρωπο να οριζει τον πρωην απειθαρχητο χαρακτηρα μου.....μη φανταστεις υπςρβολικα πραγματα....απλα να....δεν ειχε ποτε την ποιοτητα που ονειρευομουν.
τωρα σε αυτο που λες για το ποσο φταιμε εμεις ή οχι.....σιγουρα εχω πληρη επιγνωση και σιγουρα οι συνθηκες ηταν ακραιες καθε φορα και οπως ακριβως λες κι εσυ σκανε ολα τα παλαβα.....αλλα ειδα τον εαυτο μου απεξω....και σκεφτηκα πως θα μπορουσα να ειχα επιλεξει αλλιως,λεω να εκει σε εκεινη την στιγμη αν ειχες πει αυτο ή ειχες κανει το αλλο......και παντα ενιωθα σαν να με κηνυγουσε κατι και ρε πουστη μου,τι ηταν αυτο το κατι και γιατι σταθηκα τοσο ανοητη και αδυναμη και δεν μπορεσα να το αντιμετωπισω.....
Το αν ειμαι επιπολαια οχι σιγουρα δεν ειμαι,οι αποψεις μου ειναι σταθερες αλλα ειναι και ανοιχτες διαπλατα....αν εσυ μου πεις κατι που το κρινω σωστο,το βλεπω σαν δωρο που με βοηθα να δω κατι απο μια αλλη οπτικη που μεχρι τοτε δεν μπορουσα να εντοπισω.....ειμαι εντελως ανοιχτη στους ανθρωπους που εχουν πραγματικα να πουν κατι ,γιατι η ουσιαστικη διαλεκτικη ειναι τροφη για την ψυχη....
Τωρα τι πραγματικα θελω....θα ειμαι ειλικρινης μαζι σου....δεν εχω ουσιαστικα ιδεα...κατι λειπει απο την ψυχη μου που με κανει να μην επιθυμω τιποτα πολυ....φυσικα εξαιρειται ο πρωτος μου ερωτας...αλλα αυτο παει.
Νάντια κατα βάθος βλέπω οτι δεν έχεις ξεκαθαρίσει πολλά πράγματα μέσα σου. Με βάση αυτα που γράφεις (πλην της τελευταίας σου πρότασης), το πρόβλημα δεν είναι το περιβάλλον γύρω σου ή ο συντροφος σου αλλα η ανήσυχη ψυχή σου και ο άστατος πνευματικός σου κόσμος. Εκεί είμαστε εκ διαμέτρου αντίθετοι, και δεν θα μπορούσα να σου γράψω κάτι που ίσως θα σε βοηθούσε. Δεν μου λες κατι να καταλάβω, γιατι εξαιρείται ο πρώτος σου έρωτας, αυτος δλδ σου έδινε οτι ακριβώς ζητούσες/σου έλλειπε? Ή και σε αυτόν αναγκάστηκες να βάλεις νερό στο κρασί σου (όπως γράφεις για το μετά)? Σε ρωτάω για να δω κατα πόσο ασταθής γενικά είσαι, το αντιλαμβάνεσαι πιστευω. Κοιτα, ουτε ψυχολόγος είμαι ουτε και έχω ασχοληθεί ποτε, αυτο στο ξεκαθαρίζω. Απλός άνθρωπος είμαι σαν εσένα, και προσυπογράφω απόλυτα αυτό που έγραψες => αν εσυ μου πεις κατι που το κρινω σωστο,το βλεπω σαν δωρο που με βοηθα να δω κατι απο μια αλλη οπτικη που μεχρι τοτε δεν μπορουσα να εντοπισω.....ειμαι εντελως ανοιχτη στους ανθρωπους που εχουν πραγματικα να πουν κατι ,γιατι η ουσιαστικη διαλεκτικη ειναι τροφη για την ψυχη....
Αλλα απο εκεί και πέρα, οταν μου γραφεις οτι "ειχα κατάθλιψη χωρίς να ξέρω γιατι, απλα έτσι", τοτε θα σου πω αγαπητή Νάντια οτι πρέπει να απευθυνθείς σε ειδικό (ψυχολόγο ή κατι συναφές). Αμα αντιλαμβάνεσαι ΓΙΑΤΙ είσαι χάλια, να το συζητήσουμε. Αλλα αμα πραγματικά δεν αντιλαμβάνεσαι τι είναι αυτο που σε κάνει χάλια, τοτε είναι ενα πρόβλημα που δεν μπορεί να σε βοηθήσει κάποιος μή εξειδικευμένος ψυχολόγος.
Πάμε παρακάτω, γραφεις "ηθελα αλλες συζητησεις,ειχα ερωτηματα και ποθουσα απεριοριστα να βρω εναν ανθρωπο να μιλησω σοβαρα.."
Ερώτηση: Γιατι πρέπει ντε και καλά αυτός ο άνθρωπος να είναι σε ρόλο συντρόφου στην ζωή σου??? Φίλους/ες που θα μπορούσαν να σου καλύψουν αυτη την επιθυμία δεν έχεις?
Κλείνω σχολιάζοντας την τελευταία σου πρόταση, βάσει της οποίας εξάγεται το συμπέρασμα οτι... στην ουσία είσαι ακόμα (ναι, ακόμα, και ας μην βρίσκεις το θάρρος να το παραδεχθείς) κολλημένη με τον πρώτο σου έρωτα, γιατι ουσιαστικά ποτε δεν βρήκες κάτι καλύτερο να τον ξεπεράσεις. Καλως ήρθες στο κλάμπ αγαπητή Νάντια!
YannisCrete εισαι δυνατος παιχτης ( καθως και η nflu ) με συγκροτημενη αποψη και σκεψη . Ενώ ξεχωριζει ο τροπος που ξεδιπλωνεις τις σκεψεις σου και τα συμπερασματα και εμπειρειες σου , νομιζω ότι μονος σου στο τελος το χαλας . Για παραδειγμα ενώ εγραψες στο πιο προηγουμενο ποστ τοσες ενδιαφερουσες διαπιστωσεις και συμπερασματα , στο τελος του ποστ κλεινεις με την ερωτηση - Και τελευταία ερώτηση: Πιστεύεις οτι είσαι επιπόλαια? -
Όταν διαβαζα με ενδιαφερον πριν το ποστ σου , όταν διαβασα αυτό στο τελος , προβληματισθηκα . Αισθανθηκα σαν να ακυρωσες μονος σου τον ευατο σου . Όπως επισης και στο τελευταιο σου ποστ συνεβηκε κατι αντιστοιχο .
Θα μπορουσες να βαλεις την ερωτηση που εκανες προς την nflu - Και τελευταία ερώτηση: Πιστεύεις οτι είσαι επιπόλαια? - να την εβαζες αυτην την ερωτηση στην μεση του κειμενου . Δηλαδη να διαμορφωνες αλλιως το ποστ σου και να ειχες άλλο τελειωμα . Δεν χρειαζοταν να προσθεσεις κατι παραπανω από οσα ηδη εγραψες , απλως να εκλεινες διαφορετικα
Δηλαδη μονος σου εκοψες δυναμη από το ποστ σου .
Φυσικα ολο αυτό που σου εγραψα δεν το ειπα για να σου υποδειξω πως να γραφεις αλλά για να σε ρωτησω μηπως κανεις κατι αντιστοιχο και στην ζωη σου ? Μηπως όταν φθανεις καπου και τα εχεις παει μεχρι εκει τελεια , τοτε ένα βημα πριν την επιτυχια , κανεις κατι και τα καταστρεφεις όλα μονος σου ? Μηπως εχεις μεσα σου τον φοβο της επιτυχιας και όταν φθανεις στο τελευταιο σκαλοπατι , ένα βημα πριν το τελος , τοτε κατι συμβαινει μεσα σου και τα παρατας ή τα χαλας μονος σου ?
Μηπως ο ευατος ( που δεν υπαρχει ) σου σε τιμωρει γιατι εσυ απλως δεν κανεις την μια επιπλεον κινηση ?
nflu,
μιλαμε περισσοτερο δεν θα μπορουσα να ταυτιστω..!!!
Αυτο το μπερδεμα,αυτο το ακατανοητο μα συναμα τοσο γνωριμο :)
Αυτο που σ λεει ο Γιαννης με ενδιαφερει κι εμενα!Δηλαδη:
Εχεις διαπιστωσει μεχρι στιγμης τι ησουν και τι εκανες κι αυτο ειναι μεγαλο βημα γλυκεια μου!Εισαι σε φαση αναζητησης των αιτιων?Εχεις ακομα λιγη απο τη θολουρα της καταθλιψης και αυτο σε εμποδιζει,αλλα εχεις βρει καποια αιτια?
Εγω νομιζω ναι!
Μια αιτια που διακρινω εγω ειναι το "μαντρωμα σου",αυτο που επεβαλες εσυ σε εσενα και καλα χαριν του να μην πονας 24 ωρες το 24ωρο!
Σου ελειπαν πολλα παρα πολλα και απο το τιποτα,δεχτηκες το πρωτο προχειρο δεκανικι..εσυ ομως ανακαλυπτεις οτι δεν γουσταρεις τα δεκανικια κι οτι ετσι ατροφησαν τα ποδαρακια σου?