Originally Posted by
Tonya
ξύπνησα στην εντατική. παραπέρα από τη δεξιά μου πλευρά έβλεπα μια παχιά γυναίκα ξαπλωμένη με μηχανήματα ολόγυρα. θυμάμαι τα παχουλά της δάχτυλα με κόκκινα μακρυά νύχια. μια γυναίκα γιατρός κάθισε στα πόδια του κρεβατιού μου. "κοίτα την" μου είπε. "πεθαίνει". μετά μου είπε και κάτι άλλο που δεν το θυμάμαι, κάτι σαν "ήθελες να ήσουν στη θέση της?", κάτι τέτοιο. θυμάμαι ότι ήμουν απόλυτα αδιάφορη σε αυτό που μου έλεγε. παράξενη μεταμόρφωση συμβαίνει στην ψυχή του ανθρώπου, από το τίποτε έρχεται σιγά-σιγά πίσω στον κόσμο, σαν να ξαναγεννιέται. πολύς άδικος πόνος για αιτίες που τελικά είναι συζητήσιμο αν είναι άξιες να τις χαρίσεις τη ζωή σου. νάταν τουλάχιστον και ιδανικά....μερικά χρόνια αργότερα ένας νεαρός άντρας με πλησίασε στο αστικό. "χαίρομαι πολύ που είστε καλά" μου είπε. "ημουν νοσηλευτής τότε που προσπαθούσαμε να σας φέρουμε πίσω" μου είπε. "εγώ σας έβγαλα τα ρούχα" και χαμογέλασε. χαμογέλασα κι εγώ, δεν είχα να συζητήσω τίποτε. κάποτε -τότε που ήθελα να θυμάμαι ακόμα- έγραψα ένα σχετικό κείμενο. δεν το ξαναδιάβασα ποτέ. κάποτε θα πρέπει να ξεφορτωθώ αυτά τα κείμενα πριν πληγώσουν και άλλους ανθρώπους μετά το φυσικό θάνατό μου.