Originally Posted by
Lena01
Αυτή η ερώτηση μου θυμίζει ερωτήσεις του τύπου "πώς φαντάζεστε τον ιδανικό γονιό, δάσκαλο, κλπ". Υπάρχει ιδανικός όμως?
Μεγάλο θέμα που θα γέμιζε σελίδες αν προσπαθούσαμε να το συζητήσουμε.
Για μένα, λειτουργική φιλία είναι το να δίνεις και να παίρνεις. Ιδέες, γνωριμίες, να σου ανοίγει ο άλλος τον κύκλο του, συζητώντας να σε πηγαίνει λίγο πιο πέρα, να βλέπεις μέσα από άλλο πρίσμα, αν έχεις κάποιο πρόβλημα, να βοηθάει αν μπορεί με όποιο τρόπο μπορεί... Εννοείται με ειλικρίνεια, σεβασμό και κατανόηση. Αν σε θάβει πισώπλατα, σε κρίνει, συγκρίνει, τότε δεν υπάρχει φιλία!
Τώρα για τη σοβαρή βιώσιμη σχέση φαντάζομαι τα ίδια συν το ερωτικό κομμάτι. Και εφόσον υπάρχει προοπτική γάμου και οικογένειας, οι κοινοί στόχοι, το μοίρασμα, η υποστήριξη.
Στην κοινωνία που ζούμε δεν βρίσκεις εύκολα ούτε την αληθινή φιλία ούτε την ειλικρινή σχέση. Πόσες λυκοφιλίες δεν υπάρχουν μόνο για να έχουμε μερικούς ανθρώπους να βγούμε ένα βράδυ για ποτό ή για καφέ? ή για να παριστάνουμε ότι είμαστε διχτυωμένοι σε έναν κύκλο? αλλά και πόσες σχέσεις/γάμοι δεν γίνονται για το θεαθήναι? για να περνάει κανείς καλά? για να λέει ότι έχει σύντροφο, έκανε παιδιά και τακτοποιήθηκε?
Νομίζω οι περισσότεροι κινούνται σε τέτοια πλαίσια, σπάνια βλέπεις "φιλία" που ο ένας δεν θάβει τον άλλο ή συντρόφους που δεν έχουν αλληλοσιχαθεί...
Για το τί επιλέγει να κάνει ο καθένας μας, εξαρτάται από το χαρακτήρα του, την ανατροφή του, τις αρχές, τις αξίες που έχει, πόσο μπορεί να πάει κόντρα στο κυρίαρχο ρεύμα κλπ.
