Originally Posted by
unlucky
Εδειξα ουκ ολιγη συμπονια στη ζωη μου γιατι ετσι είναι ο χαρακτηρας μου, όχι ακριβως συμπονια, κατανοηση, αγαπη για τον διπλανο μου που υποφερει ή τον βασανιζει κατι και συγχωρουσα ευκολα και μοιραζομουν τα παντα, προσφερα οσο και οτι μπορουσα και όχι για να παρω ανταλλάγματα αλλα επειδή ετσι ενιωθα και μου αρεσει να βλεπω τους αλλους χαρούμενους και χαμογελαστους.
Εμενα παλι δεν μου "σταθηκε" ΠΟΤΕ το τονιζω ΠΟΤΕ κανενας, το αντιθετο μαλιστα με προδωσαν και με εστησαν ΟΛΟΙ μα ΟΛΟΙ στον τοιχο και εγινα δεκτης απίστευτης κακιας. Ο κοσμος αυτος δεν αλλαζει, οσο παει εκδηλωνει και περισσοτερο το πραγματικο του προσωπο γιατι δεν του απεμεινε καμια αξια και δεν εννοω χρηματικη.Το καλο θα ηταν να το ειχα συνειδητοποιησει νωρίτερα αλλα η ελπιδα για ότι δεν είναι ολοι το ιδιο, δε με αφηνε να το παρω αποφαση.
Το μονο που εχω να πω είναι ότι όταν από αγαπη αποδεχεσαι το πρόβλημα του αλλου ή της οικογενειας του, να αναρωτιέσαι αν θα εκανε και ο άλλος το ιδιο για εσενα ή θα σου γυρνουσε αδιαφορώντας την πλατη. Επισης αυτοι που είναι και πιο σκάρτοι- αυτοι που θα σε προδωσουν πιο γρηγορα εννοω, είναι τα φαινομενικα ιδανικα ατομα, από προσωπικες εμπειριες παντα..