Η κόλαση και ο παράδεισος είναι εδώ

Οι δαίμονες του φόβου. Οι άνθρωποι τους εχουν πολεμήσει απο την αρχη της ύπαρξης τους. Οι μάχες των προγόνων ειναι μια ιστορία γραμμένη στο αίμα μας. Δεν εχουν όλοι οι άνθρωποι την τύχη να δουν κατα πρόσωπο τους δαίμονες. Συνήθως βλέπουν τις σκιές τους και νοιώθουν την ανάσα τους να τους σπρώχνει σε πράξεις ακατανόητες. Αν κοιτάξουμε ενα δαίμονα δεν υπαρχει επιστροφη. Μια μάχη σπανια εχει τελος. Στη διάρκεια της μάχης κάθε χτύπημα που καταφέρνουμε μοιαζει με μια τρύπα σε ενα σκοτεινό δωμάτιο που αφηνει να περάσει φως ζεστό και αναζωογονητικο. Υπάρχουν και περίοδοι ειρήνης, που εχουν τη γλυκα του παραδείσου. Ίσως ειναι και ο μόνος πραγματικός παράδεισος.

Καλημέρα σε όλους. Τα κείμενα που δημοσιεύω δεν έχουν στόχο κάποια επίδειξη της γλαφυρότητας του λόγου μου. Είναι αλήθεια ότι κάποιες φορές το γράψιμο με βοηθάει να γαληνεύω. Δεν είναι όμως η μόνη πράξη που κάνω. Τη φράση "ο παράδεισος και η η κόλαση είναι εδώ" τη χρησιμοποιώ για να εκφράσω την εικόνα μου για την καθημερινότητα ενός ανθρώπου που βιώνει κατάθλιψη, η οποία κάνει κάποιες μέρες της ζωής του να μοιάζουν με κόλαση. Και αυτές ακριβώς οι μέρες δίνουν ακόμα μεγαλύτερη αξία στις άλλες που η γαλήνη του νου τις κάνει παράδεισο.

Ποια είναι η αιτία του προβλήματος σου φίλε?

Εκεινο το περιστατικο υγειας από μονο του εμενα δεν μου φανταζει ικανο να οδηγει κάποιον στην κατασταση ψυχολογιας που περιγραφεις, εκτος κι αν τρόμαξες με το που συνέβη σε τέτοιο υπερβολικό βαθμό ώστε να σου αφησει μόνιμα σημάδια, ενώ πριν όλα κυλούσαν ρόδινα στη ζωη σου με ευχαριστες αποχρωσεις.

Έχεις δίκιο Γιάννη. Το πρόβλημα υγείας ήταν μια αφορμή για να αποκαλυφθούν άλλα πιο ουσιαστικά ζητήματα. Τα αίτια της κατάθλιψης έχουν τη ρίζα τους στα πρώτα χρόνια της ζωής μου. Η ζωή μου δεν κυλούσε με ευχαρίστηση για αυτό άλλωστε και η κατάθλιψη ήταν ένα φυσικό επόμενο. Θα μπορούσα να πω μάλιστα ότι πλέον υπάρχουν στιγμές που απολαμβάνω και είναι οι παράδεισοι που αναφέρομαι. Παράλληλα συνειδητοποίησα ότι οι δομές του παρελθόντος είχαν κλείσει τα κανάλια προσφοράς και πρόσληψης αγάπης. Όλα τώρα είναι περισσότερο ξεκάθαρα. Όμως οι σκέψεις προτιμούν τα μονοπάτια που είχαν μάθει να περπατούν τα προηγούμενα χρόνια. Το υποσυνείδητο κάνει συχνά το δικό του, ανεξάρτητα από τη θέληση μου. Ο λόγος που μπήκα στο φόρουμ δεν είναι γιατί περιμένω να συμβεί κάποιο θαύμα, αλλά μια ακόμα προσπάθεια να ανακαλύψω μέσα από την οπτική άλλων ανθρώπων κάτι καινούργιο. Το χιούμορ για παράδειγμα, στο οποίο αναφέρθηκε ένας χρήστης είναι λυτρωτικό. Όμως η πηγή του βρίσκεται στις ίδιες περιοχές που γεννούν την κατάθλιψη και το στρες, τα οποία για μένα τουλάχιστον το εξουδετερώνουν.

Ενα απο τα ζητήματα που με ζορίζουν ειναι οτι τα πρωινα χρειαζεται να περνάω αρκετές ώρες μόνος. Δε μένω σπιτι, συνήθως πηγαίνω σε καποιο καφε, αλλα δεν εχω κοινωνικο κύκλο που μπορει να ακολουθήσει το προγραμμα μου. Οποτε σκεφτόμουν καποιες συναντήσεις που όσοι δε θέλουν να ειναι μόνοι σπιτι μαζευόμαστε σε καποιο καφε, ο καθένας κανει καποια ασχολία, λιγη κουβεντούλα, κ.λπ. Μπορει να προκύψει και καποια δημιουργική ιδέα απο αυτές τις συναντήσεις.

[QUOTE=gmo;490972 τη χρησιμοποιώ για να εκφράσω την εικόνα μου για την καθημερινότητα ενός ανθρώπου που βιώνει κατάθλιψη, η οποία κάνει κάποιες μέρες της ζωής του να μοιάζουν με κόλαση. Και αυτές ακριβώς οι μέρες δίνουν ακόμα μεγαλύτερη αξία στις άλλες που η γαλήνη του νου τις κάνει παράδεισο.[/QUOTE]



gmo , αυτο ειναι ενα μερος της μυστικης δυναμης της καταθλιψης ( ετσι το αποκαλω ) . Το αλλο ειναι , οταν σου περασει , εκτιμας περισσοτερο τα μικροπραματα που σε κανουν ευτυχη .

Quote:

---

Originally Posted by ioannis2

Ο θεματοθετης μπορει να ειχε υπόψη του (φαινεται αλλωστε εκλεπτισμενο ατομο) ή να άκουγε απο το παραθυρο... Βίκυ Μοσχολιού "Ξενύχτησα στην πόρτα σου και σιγοτραγουδώ. Εδώ είναι ο παράδεισος κι η κόλαση εδώ":p
....γι αυτο έβαλε τετοιο τίτλο!!

---

Καλέ τι εκλεπτυσμένο ύφος....ποιητής είναι ο άνθρωπος δεν τον βλέπεις;

Diana. Νομίζω πως απέχω αρκετα και απο το εκλεπτυσμένα ύφος και απο την ποίηση. Τα κείμενα αυτα γράφτηκαν σε δύσκολες φάσεις και τα δημοσίευσα για να παρουσιάσω τον εαυτο μου στο forum.

Σε νιωθω gmo,μου αρεσουν τα κειμενα σου μην μασας.

Quote:

---

Originally Posted by gmo

Έχεις δίκιο Γιάννη. Το πρόβλημα υγείας ήταν μια αφορμή για να αποκαλυφθούν άλλα πιο ουσιαστικά ζητήματα. Τα αίτια της κατάθλιψης έχουν τη ρίζα τους στα πρώτα χρόνια της ζωής μου. Η ζωή μου δεν κυλούσε με ευχαρίστηση για αυτό άλλωστε και η κατάθλιψη ήταν ένα φυσικό επόμενο. Θα μπορούσα να πω μάλιστα ότι πλέον υπάρχουν στιγμές που απολαμβάνω και είναι οι παράδεισοι που αναφέρομαι. Παράλληλα συνειδητοποίησα ότι οι δομές του παρελθόντος είχαν κλείσει τα κανάλια προσφοράς και πρόσληψης αγάπης. Όλα τώρα είναι περισσότερο ξεκάθαρα. Όμως οι σκέψεις προτιμούν τα μονοπάτια που είχαν μάθει να περπατούν τα προηγούμενα χρόνια. Το υποσυνείδητο κάνει συχνά το δικό του, ανεξάρτητα από τη θέληση μου. Ο λόγος που μπήκα στο φόρουμ δεν είναι γιατί περιμένω να συμβεί κάποιο θαύμα, αλλά μια ακόμα προσπάθεια να ανακαλύψω μέσα από την οπτική άλλων ανθρώπων κάτι καινούργιο. Το χιούμορ για παράδειγμα, στο οποίο αναφέρθηκε ένας χρήστης είναι λυτρωτικό. Όμως η πηγή του βρίσκεται στις ίδιες περιοχές που γεννούν την κατάθλιψη και το στρες, τα οποία για μένα τουλάχιστον το εξουδετερώνουν.

---

Μιλησες ξεκάθαρα. Στα πρωτα χρονια της ζωης σου ειναι η ριζα του κακού. Ένα τετοιο περιστατικο υγειας ο οποιοσδηποτε αλλος απλα θα το προσπερνουσε ως εαν να μη συνέβηκε. Εσενα σου ξύπνησε αυτα που υπέβοσκαν μεσα σου. Οι δομες του παρελθόντος, σου έχουν γίνει το γνώριμο, ειναι ο χωρος σκεψης στον οποιο ο εαυτος σου εμαθε να ζει, κι αυτο ειναι που συμβαινει όταν λες πως το υποσυνείδητο κάνει συχνά το δικό του. Το υποσυνειδητο δεν κανει το δικο του εκει που κανεις υπερβασεις, δλδ του πας κοντρα, οταν δλδ κανεις πραγματα τα οποια ποθεις αλλα ο ευατος σου σε σπρωχνει να μην τα κανεις επειδη δεν του ειναι γνώριμα.
Η επιστημη λεει πως το υποσυνειδητο επαναπρογραμματίζεται. Αυτο ειναι πιο εφικτο όσο πιο μικρης ηλικίας εισαι, λόγω του ευπλαστου και δεκτικου χαρακτηρα σε τεοιες ηλικιες, και με τη βοηθεια καποιου καλου ειδικου της ψυχολογιας. Κι αυτο το να κανεις πραγματα που ποθεις τα οποια ειναι κοντρα στο γνωριμο ειναι επαναπρογραμματισμος, δρομος προς την αλλαγη. Πιστευω το υποσυνειδητο λειτουργει μια χαρα στην παιδικη ηλικια, ειναι αυτο που τοτε μας ελεγε δεν ειναι αυτο που θελω, δεν παιρνω ωραια, δεν μου αρεσει αυτη η κατασταση. Αυτο το ανικανοποιητο ειναι πηγη της καταθλιψης στο σημερα μας.

Η αλλαγη προϋποθετει να επιδιωκεις τη συναναστροφη, να ξανοιγεσαι στους αλλους, να δραστηριοποιείσε ειτε με εργασια, ειτε με χόμπις ειτε με σπουδες, να εχεις επιτυχίες, να τολμας να κανεις ότι ο εαυτος σου σε απωθουσε. Με τετοια γινεται η αλλαγη, η βελτιωση στη ζωη μας. Με τετοια καταπολεμας και την καταθλιψη.

Οι στιγμες που απολαμβάνεις ειναι καποια λίγα, μέσα στον κυκεώνα, ευχαριστα περιστατικα που συνεβησαν στη ζωης σου, καθώς και οι στιγμες όταν η σκεψη δημιουργει ευχαριστα συναισθηματα ή φανταστικα ευχαριστα γεγονοτα. Εκει ειναι οι παραδεισοι σου κι όχι στην καθημερινή σου ζωη.

Οταν δεν κάναμε αυτο που ποθουσαμε ηταν γιατι δεν είχαμε επάρκεια σθένους να πάμε κόντρα σε αυτα που μας επέβαλαν με τη λεκτική η σωματική βία. Η απειλή της εγκατάλειψης σε μια ηλικια που ειναι πραγματικη απειλή, γινεται ενας φόβος χωρις ρεαλιστικη υπόσταση στα μετέπειτα χρονια. Οσο μεγαλυτερη αυτη η απειλή στο ξεκίνημα τοσο μεγαλύτερος ο φόβος στη συνεχεια. Φτάνεις στα 40 και ανακαλύπτεις οτι παράλογα φοβάσαι αυτα που δικαιολογημένα θα επρεπε να φοβάσαι στα 5 σου.
Οσο για τις στιγμες που μοιάζουν με παράδεισο βρίσκονται στην καθημερινη μου ζωη, οταν ο νους καταφέρνει να ξεφύγει απο τα δεσμά της ανασφάλειας και των φόβων και κανει πραξη το επιθυμητο η απλα απολαμβάνει την ευχαριστηση της ύπαρξης σε ενα κοσμο που ολα δείχνουν την όμορφη πλευρα τους.
Το σθενος η η τόλμη, οπως λες ειναι το κλειδί για το δωμάτιο της ευχαρίστησης. Όσοι ομως εχουν αυτο το σθενος συνήθως δεν φτάνουν στην καταθλιψη. Διαβάζω κείμενα στο φόρουμ ανθρώπων με φοβίες. Οι άνθρωποι αυτοί ειναι στο κεφαλόσκαλο της κατάθλιψης αν δεν το εχουν περάσει ηδη. Και ο λογος ειναι οτι συνειδητοποιούν πως ο νους τους ειναι αυτος που δεν αφηνει τις επιθυμίες τους να γίνουν πράξεις.

Η τελευταία σου παράγραφος είναι ακριβώς αυτό που βίωσες και αυτό που βιώνουν πολλοί άνθρωποι σε μεγαλύτερες ηλικίες...
είναι τα πράγματα ακριβώς όπως τα έθεσες....δεν θα μπορούσες να γίνεις πιο συγκεκριμένος!

Αφού λοιπόν ξέρεις την αιτία προφανώς μπορείς να ανακαλύψεις τον τρόπο....
Η αλλαγή υποσυνειδήτου μπορεί να γίνει ανα πάσα στιγμή σε κάποιον άνθρωπο-υπάρχουν κάποιοι θεραπευτες που βοηθούν σε αυτή την κατεύθυνση...θα σου πρότεινα να επισκεφτείς κάποιον τέτοιο....
Ακόμα και στο ίντερνετ νομίζω ότι υπάρχουν μουσικές για αλλαγη του υποσυνειδήτου φυσικά προς το θετικό.
Είναι σίγουρο ότι όλα τα προβλήματα υγείας προέρχονται κατα κύριο λόγο από άσχημα συναισθήματα τα οποία προήλθαν κατα κύριο λόγο τα πρώτα χρόνια της ζωής μας-μέχρι την ηλικία των 7 περίπου όταν υποσυνείδητα βιώσαμε την εγκατάλειψη,τον φόβο,την απόρριψη,την ανασφάλεια,την έλλειψη αγάπης και συναισθήματος.

Βλέπω ότι είσαι αρκετά ενήμερος,άρα πιστευω ότι η ωρα της "θεραπείας" σου δεν θα αργήσει να έρθει.
Σου εύχομαι κάθε τι καλό! :)

Ευχαριστω Diana. Συνεργάζομαι με ψυχοθεραπευτη περίπου 3 χρονια. Μεσα απο τη συνεργασία αυτη ανακάλυψα πολλές απο τις αιτίες. Ομως οι ψυχοθεραπευτες δεν ειναι μάγοι. Η χημεία βοηθα την καταστολή των φόβων. Τα "κολλημματα" του νου μοιάζουν σα μια τσίχλα που εχει κολλήσει στο δάχτυλο σου και προσπαθείς να την τινάξεις, αλλα δε φεύγει. Ξέρεις τι συμβαινει, γιατι συμβαινει, αλλα η σκεψη κανει τη δικη της παράσταση, στην οποια είσαι ενας απλός θεατής, βλέποντας μαλιστα ενα έργο που δεν σου αρεσει.
Γνωρίζετε αν στο forum καποια απο τα άτομα που συμμετέχουν ειναι ειδικοί; Η ειμαστε όλοι ασθενείς που μοιραζόμαστε τις εμπειρίες και τις σκεψεις μας;

Γνωρίζετε ποια φάρμακα υπαρχουν για αγχώδη διαταραχή και δεν εχουν την ταμπέλα του εθισμού, οπως το Lexotanil η το Ζαναξ;

Quote:

---

Originally Posted by gmo

Γνωρίζετε ποια φάρμακα υπαρχουν για αγχώδη διαταραχή και δεν εχουν την ταμπέλα του εθισμού, οπως το Lexotanil η το Ζαναξ;

---

Γενικά τα περισσότερα ηρεμιστικά έχουν την ιδιότητα του εθισμού...
Θα σου πρότεινα αντικαταθλιπτικά τα οποία έχουν χαλαρωτικές ιδιότητες και αντικαταθλιπτικές-εαν το παλεύεις βέβαια δεν χρειάζεται να ξεκινήσεις τίποτα
Εάν δεν το παλεύεις όμως......κάνε κάτι για να σε βοηθήσει!