ΔΕΝ ΜΕ ΘΕΛΕΙ Η ΜΑΝΑ ΤΟΥ.....

Quote:

---

Originally Posted by Αλαφροίσκιωτος

Να σου πω,μηπως εισαι απο πιο φτωχη οικογενεια απο αυτους,ή θελουν να παντρευτει καποια πλουσιοτερη απο τους ιδιους?
Οι ελληνες γονεις ειναι Πονηροπουλοι,αν εχει ο γαμπρος ή η νυφη λεφτα,του κανουν τεμεναδες,αν οχι τον φτυνουν.
Δεν νομιζω να ειχαν προβλημα δηλαδη,αν ειχες οικογενειακα προβληματα,αλλα παραλληλα ησουν κορη εφοπλιστη ας πουμε ;)

---

Απο φτωχη οικογενεια δεν ειναι ουτε αυτος ουτε εγω. Μια χαρα τα βγαζουν περα. Κ εγω απο την μερια μου εχω την δουλεια μου και ενα σπιτι να μενω χωρις ενοικια. Η οικογενεια μου εχει ακινητα που θα καταληξουν σε εμενα και στον αδερφο μου. Αλλα τι σημασια εχει αυτο? Οι φτωχοθ δεν παντρευονται? Εκεινη του λεει συνεχεια οτι θα πρεπει να παντρευτει στα 30 του και οχι πιο νωρις. Και δεν λεω οτι εχει αδικο. Αλλα εδω μιλαμε για σχεση. Για συγκατοικηση. Οχι γαμο ακομα....

Quote:

---

Originally Posted by αλεξανδρος_77

προσεχε μονο μη σου κολησω στη μυτη καμια φραση κανενος με καθρεφτες κ μετα δε θα ξερεις τι να απαντησεις

---

Για σπαστο και ξαναριχτο

Σίγουρα μην το αφήσεις όπου πάει πάρε τις αποφάσεις σου άμεσα και ξεκαθάρισε την θέση σου ή γάμος ή τίποτα αλλά τώρα όχι του χρόνου. Έτσι ώστε να μην χάνεις το χρόνο σου που είναι και πολύτιμος.

Λοιπόν empty bottle.... το κλειδί στην όλη ιστορία είναι η δική σας στάση σε όλο αυτό (και περισσότερο του φίλου σου).
Κάντε συστηματική προσπάθεια να αποφύγετε τις ενοχές, τις φοβίες και μη δίνετε δικαιολογίες. Και συνεχίστε απρόσκοπτα την πορεία που θα επιλέξετε.
Πρώτα απ' όλα, υπάρχουν αρκετοί γονείς που καταπιέζουν όλα τους τα παιδιά και αρκετοί που δεν παρεμβαίνουν (τουλάχιστον με τον ακραίο τρόπο που περιγράφεις), ακόμα και στο μοναχογιό.
Και δυστυχώς αυτό γίνεται σε κάθε ηλικία, αν δεν τεθούν εξαρχής τα όρια. Μπορώ να σου πω για 45ρηδες που ακούν τις οδηγίες της μαμάς και χαραμίζουν τη ζωή τους με ενοχές κι εξαρτήσεις. Μπορώ όμως και να σου πω για ανθρώπους που αγνόησαν πλήρως τους γονείς και η ιστορία τους είχε ευτυχή κατάληξη. Έχω πρόσφατο παράδειγμα ζεύγους γύρω στα 35, που για δέκα χρόνια οι γονείς του ήταν απίστευτα προσβλητικοί κι απαξιωτικοί προς την κοπέλα. Τελικά παντρεύτηκαν λόγω εγκυμοσύνης κρυφά απ' όλους και το ανακοίνωσαν λίγο πριν γεννηθεί το παιδί. Σε πληροφορώ ότι τα ξινισμένα μούτρα των γονέων μετατράπηκαν σε πλατιά χαμόγελα - ίσως όχι τόσο αυθεντικά κι εγκάρδια :P ... πάντως το πήραν απόφαση κανονικότατα.

Θα πρότεινα λοιπόν να συζητήσετε ξανά και ξανά με τον φίλο σου και να προχωρήσετε στο δρόμο που σας εκφράζει, αν βέβαια μπορείτε ψυχολογικά και πρακτικά να τον υποστηρίξετε. Αν όμως δεις πως επηρεάζεται υπερβολικά, βασανίζεται και υπαναχωρεί, αυτό δεν είναι καλό σημάδι.
Α, κι όσο για το γεγονός ότι η μαμά του είχε παρόμοια εμπειρία με τα πεθερικά της... αυτό είναι πολύ συνηθισμένο: Οι άνθρωποι δείχνουν ιδιαίτερη σκληρότητα σε όσους τους μοιάζουν, γιατί δεν μπορούν να συγχωρήσουν τον δικό τους αδύναμο εαυτό ή τον δικό τους αδύναμο σύντροφο. Έτσι ταυτίζονται με τον 'κακό' της ιστορίας, μήπως και νιώσουν λίγο πιο δυνατοί.

Quote:

---

Originally Posted by empty bottle

......
Ετσι εχει η κατασταση εως σημερα δυστυχως. 4 χρονια μετα. Ειμαστε ακομα μαζι και αγαπιομαστε. Καταλαβαινω την θεση γιατι ειναι μοναχογιος και εμαθε παντα να περιμενει να εγκρινουν τις επιλογες του. Ξερω τα δυσκολα παιδικα του χρονια και προσπαθω να του δωσω να καταλαβει οτι η ζωη ειναι δικη του χωρις ποτε να αναφερομαι αρνητικα στους γονεις του. Αληθεια παιδια δεν εχω νιωσει ασχημα για εκεινους. Καταλαβαινω την θεση τους και τις αντιδρασεις του. Ενα παιδι εχουν μονο. Αλλα γιατι? Δεν εκανα ποτε κατι που να φερει σε κινδυνο τον γιο τους. Ουτε οπως λενε ψαχνομαι να παντρευτω να φυγω απο το σπιτι. Εχω παρει την ζωη στα χερια μου χρονια τωρα. Και επειδη η μαμα μου περασε ασχημα στον γαμο της προσεχω πολυ τις επιλογες μου. Και για να ειμαι ειλικρινης πολλες φορες του ζητησα να χωρισουμε για να μην ειμαι η αιτια που τσακωνονται. Αλλα παντα ερχοταν στο σπιτι μου με κλαμματα λεγοντας μου οτι ειμαι οτι πιο ωραιο εχει συμβει στην ζωη του. Και παλι με ριχνει γιατι τον αγαπω.

Τους τελευταιους μηνες σκεφτομαι πολυ τι θα κανω. Ειμαι 26 και φοβαμαι οτι θα περνανε τα χρονια ετσι. Χωρις καποιο σκοπο. Καποιες στιγμες μου μιλαει για γαμο αλλα την ιδια στιγμη σκεφτεται οτι θα χασει τους δικους του μια για παντα. Δεν ξερω πια τι να υποθεσω. Βλεπω την ζωη μου στσιμη για ακομα πολλα χρονια και δεν με νοιαζει ο γαμος... απλα δεν θελω να φτασω 30+ και να φοβαμαι αν θα μπορω να κανω ευκολα παιδια. Βλεπω σιγα σιγα τους φιλους μου να παντρευονται και εγω εχω ηδη διαγραψει αυτην την επιθυμια απο το μυαλο μου...το βλεπω πια πολυ μακρινο... φοβαμαι οτι στο τελος θα μεινω μονη μου. Και δεν ξερω αν πρεπει να τον αφησω να παω παρακατω η να μεινω και οπου βγει... τα εχουμε συζητησει ολα αυτα αλλα καταληγουμε στο να μου λεει ο ιδιος να χωρισουμε και μετα τα ξανα έιμαστε μαζι στις επομενες ωρες. Ενας φαυλος κυκλος δηλαδη.....
.....

---

το "γιατι", το απαντησες μονη σου στην αρχη της ιστοριας.
δεν τους "γεμισες το ματι" λογω του οικογενειακου ιστορικου σου και θεωρησαν οτι εισαι κακη επιλογη γα τον μοναχογιο τους.
το θεμα σου ειναι ΑΥΤΟΣ τι κανει, πως σου φερεται και τι σκοπους εχει.
αν εχει σκοπο να παντρευτει, του αρεσει ο γαμος και εχει τετοια ονειρα για τον εαυτο του, αλλα το αποκλειει μαζι σου, ειναι πολυ υποτιμητικο για σενα και πολυ δυσοιωνο βεβαια , μιας και εχεις στο μυαλο σου κι εσυ τον γαμο.
σε αυτην την περιπτωση, αδικα χανεις τον χρονο σου. κανε ενα ξεκαθαρισμα μαζι του σε μερα που ειστε σε πολυ καλη φαση και παρε τις αποφασεις σου.
αν ομως δεν τον ενδιαφερει ο γαμος γενικοτερα, αλλα τον ενδιαφερει να ειστε μαζι με καθε κοστος και νοιωθεις κι εσυ ετσι, συνεχισε μαζι του κι οπου σας βγαλει. :)

Quote:

---

Originally Posted by empty bottle

Απο φτωχη οικογενεια δεν ειναι ουτε αυτος ουτε εγω. Μια χαρα τα βγαζουν περα. Κ εγω απο την μερια μου εχω την δουλεια μου και ενα σπιτι να μενω χωρις ενοικια. Η οικογενεια μου εχει ακινητα που θα καταληξουν σε εμενα και στον αδερφο μου. Αλλα τι σημασια εχει αυτο? Οι φτωχοθ δεν παντρευονται? Εκεινη του λεει συνεχεια οτι θα πρεπει να παντρευτει στα 30 του και οχι πιο νωρις. Και δεν λεω οτι εχει αδικο. Αλλα εδω μιλαμε για σχεση. Για συγκατοικηση. Οχι γαμο ακομα....

---

Δεν ξερεις καλα τους ΕΛ γονεις γλυκια μου.

ΥΓ Ισως να φοβουνται οτι θα πληρωνετε μεγαλο ΕΝΦΙΑ τελικα :confused:

Έτσι κάνουν πολλές μανάδες με τους γιούς, τους χωρίζουν από τη γυναίκα που αγάπησαν και μετά όταν περνάνε τα χρόνια και μένουν ανύπαντροι κλαίγονται ότι δεν βρέθηκε καμιά καλή κοπέλα γι αυτούς. Στα 47 μου χρόνια το έχω δει το έργο πολλές φορές από γνωστούς και συγγενείς.

Κοπελα μου θελω να σου υπογραμμισω το λογο που γινονται ολα αυτα και απορω πως δε τον εντοπισε κανενας απ τους συνδικτυους παραπανω. Οι αντιδρασεις των γονιων του και ειδικα της πεθερας ειναι πολυ φυσιολογικες, διοτι θελουν να αποφυγουν να μεινει στο μερος σου ο γιος τους αν προχωρησετε παραπανω. Εφοσον οι ιδιοι μενουνε πολυ μακρια, αν εσεις παντρευτειτε ας πουμε θα βλεποσαστε μια στο τοσο. Αυτο ειναι κατι πολυ φυσιολογικο, μη το καταδικαζεις. Δεν ειναι καλο πραγμα ο γονιος να βλεπει το παιδι του μια στο τοσο. Ποσο μαλλον που δεν εχουν κ αλλο παιδι.

Μην κοιτας εσυ που εισαι στο μερος σου και εχεις τη μαμα σου διπλα και να τη βλεπεις κ να σε βοηθαει αν χρειαστει. Δεν ειναι λοιπον οτι ειναι μαμακιας ο φιλος σου απλα προσπαθει να βρει τη χρυση τομη. Σκεψου και τον εαυτο σου μελλοντικα, πως θα σου φαινοταν να μεγαλωνες ενα μοναχογιο και καποια στιγμη να πηγαινει στην αλλη ακρη. Ποιος θα τους κοιταξει αυτους στα γεραματα? Ειναι νορμαλ να βλεπονται μια στο τοσο με το γιο τους? Αυτο ειναι το θεμα λοιπον κ οχι τα υπολοιπα.

Quote:

---

Originally Posted by empty bottle

Καλημερα! Καινουργια και εγω. Κατα καιρους μπαινω και διαβαζω αρκετα θεματα και τελικα ηρθε και η σειρα μου. Το θεμα το δικο μου ισως ακουστει πολυ γνωστο. Πεθερα-διαβολος.... φιλος-μαμακιας! (Ας μου επιτραπει αυτη η εκφραση).

Κςι η ιστορια εχει ως εξης. Τον φιλο μου το γνωρισα το 2011. Μενει στο τοπο που γεννηθηκα και κατοικω λογω επαγγελματος. Οι γονεις του ειναι αρκετα μακρια. Ειμαστε ιδια ηλικια και ειναι μοναχοπαιδι. Με τον καιρο δεθηκαμε και αγαπηθηκαμε πολυ. Περασαμε αρκετα σκαμπανεβασματα με μικροτσακωμους και χωρισμους της στιγμης μεχρι να γνωρισουμε καλα ο ενας τον αλλον και να ταιριαξουμε.

Με τον φιλο μου λοιπον σοβαρα θεματα δεν εχουμε. Περναμε δυσκολα οικονομικα αν και δουλευουμε και οι δυο. Εκεινος μενει μονος και εγω με την οικογενεια μου. Αλλα τις περισσοτερες μερες τις περναμε μαζι και μενουμε μαζι. Εχουμε μαθει να συνυπαρχουμε μιας και ο ιδιος ειναι πολυ δυσκολος ανθρωπος. Ολα ξεκινησαν οταν γνωρισα τους γονεις του 7 μηνες μετα την γνωριμια μας... Τυπικα και μονο οταν ηρθαν να τον δουν. Απο την πρωτη στιγμη τους συμπαθησα και αυτοι εδειχναν το ιδιο. Ομως ο φιλος μου γνωριζωντας τα οικογενειακα προβληματα που ειχα, (χωρισμενοι γονεις και διαλυμενη οικογενεια) σε μια οικογενειακη συζητηση που ειχαν, αρχισαν να με κρινουν για την εμφανιση μου, την συμπεριφορα μου, τα λογια μου ακομα και για το τι παραγγειλα οταν βγηκαμε εκεινη την νυχτα εξω, αρδισε να με δικαιολογει λεγοντας τα προβληματα που αντιμετωπιζα στο σπιτι μου.

Το αποτελεσμα λοιπον ηταν να νομιζουν οτι ψαχνω να παντρευτω για να γλιτωσω και να τον τυληξω!!! Αρχισαν να του κανουν πολεμο και να τον απειλουν οτι αν δεν με χωρισει να τους ξεχασει κτλ. Εκεινος αρχισε να τα χανει γιατι τους υπερ αγαπα. Να ξεσπα πανω μου για ολα και να μιυ ριχνει ευθυνες. Να σημειωσω εδω πως η συμπεριφορα μου ηταν αψογη και πως ουτε μια στιγμη δεν εδωσα δικαιωμα για να με σχολιασουν. Ακομα ομως και τα λιγα κιλα που ειχα παραπανω λογω σοβαρου προβληματος υγειας τους ενοχλησαν και με αποκαλουσα χοντρη και π@τ@ν@.

Περασα αρκετα δυσκοκα και ανεχτηκα πολλες βρισιες. Ποτε κατα προσωπο. Πανα τα μαθαινα απο τον φιλο μου. Τους ενοχλουσε που περνουσαμε χρονο μαζι και μεναμε μαζι πολλες φορες. Νομιζανε οτι τον εκμεταλευομαι και του τρωω τα λεφτα. Ποτε δεν εγινε ομως αυτο.

Καποια στιγμη ο φιλος μου απο τον ψυχολογικο πολεμο που του εκαναν αφου δεν ου μιλουσα για εβδομαδες αναγκαστηκε να τους πει οτι χωρισαμε χωρις βεβαια να ισχυει αυτο. Και καθε φορα που μιλανε στο τηλεφωνο και ερχονται να τον δουν να κρυβομαι σαν να μην υπαρχω..... πολλες φορες κατι καταλαβαιναν και εκαναν μερες να ου μιλησουν. Και οταν πηγαινε διακοπες γυρνουσε αλλαγμενος. Πιο επιθετικος και παντα λεγοντας μου οτι η μαμα του εχει δικιο και πως τον αγαπαει και θελει να το προστατεψει.

η κατασταση λιγο ηρεμησε οταν αρχισε σιγα σιγα να βλεπει τι γινεται. Να νιωθει οτι καταπιεζεται απο τους γονεις του και να κουραζεαι ψυχολογικα με ολο αυτον τον πολεμο. Οι δικοι του μαθανε μια μερα απο τον ιδιο οτι δεν χωρισαμε ποτε και εγινε αγριος καυγας. Εκανα καιρο να μιλησουν. Τα ξανα βρηκαν αλλα λεγοντας του οτι ποτε δεν θα με δεχθουν ακομα και αν παντρευτουμε στο μελλον δεν προκειται να ερθουν ουτε στο γαμο.

Ετσι εχει η κατασταση εως σημερα δυστυχως. 4 χρονια μετα. Ειμαστε ακομα μαζι και αγαπιομαστε. Καταλαβαινω την θεση γιατι ειναι μοναχογιος και εμαθε παντα να περιμενει να εγκρινουν τις επιλογες του. Ξερω τα δυσκολα παιδικα του χρονια και προσπαθω να του δωσω να καταλαβει οτι η ζωη ειναι δικη του χωρις ποτε να αναφερομαι αρνητικα στους γονεις του. Αληθεια παιδια δεν εχω νιωσει ασχημα για εκεινους. Καταλαβαινω την θεση τους και τις αντιδρασεις του. Ενα παιδι εχουν μονο. Αλλα γιατι? Δεν εκανα ποτε κατι που να φερει σε κινδυνο τον γιο τους. Ουτε οπως λενε ψαχνομαι να παντρευτω να φυγω απο το σπιτι. Εχω παρει την ζωη στα χερια μου χρονια τωρα. Και επειδη η μαμα μου περασε ασχημα στον γαμο της προσεχω πολυ τις επιλογες μου. Και για να ειμαι ειλικρινης πολλες φορες του ζητησα να χωρισουμε για να μην ειμαι η αιτια που τσακωνονται. Αλλα παντα ερχοταν στο σπιτι μου με κλαμματα λεγοντας μου οτι ειμαι οτι πιο ωραιο εχει συμβει στην ζωη του. Και παλι με ριχνει γιατι τον αγαπω.

Τους τελευταιους μηνες σκεφτομαι πολυ τι θα κανω. Ειμαι 26 και φοβαμαι οτι θα περνανε τα χρονια ετσι. Χωρις καποιο σκοπο. Καποιες στιγμες μου μιλαει για γαμο αλλα την ιδια στιγμη σκεφτεται οτι θα χασει τους δικους του μια για παντα. Δεν ξερω πια τι να υποθεσω. Βλεπω την ζωη μου στσιμη για ακομα πολλα χρονια και δεν με νοιαζει ο γαμος... απλα δεν θελω να φτασω 30+ και να φοβαμαι αν θα μπορω να κανω ευκολα παιδια. Βλεπω σιγα σιγα τους φιλους μου να παντρευονται και εγω εχω ηδη διαγραψει αυτην την επιθυμια απο το μυαλο μου...το βλεπω πια πολυ μακρινο... φοβαμαι οτι στο τελος θα μεινω μονη μου. Και δεν ξερω αν πρεπει να τον αφησω να παω παρακατω η να μεινω και οπου βγει... τα εχουμε συζητησει ολα αυτα αλλα καταληγουμε στο να μου λεει ο ιδιος να χωρισουμε και μετα τα ξανα έιμαστε μαζι στις επομενες ωρες. Ενας φαυλος κυκλος δηλαδη.....

συγνωμη για το μεγεθος της ιστοριας μου.... μπορω να γραφω απειρα γεγονοτ και καταστασεις.... χρειαζομαι απλα την γνωμη σας... για να δω αν τα βλεπω λαθος.....

---

εγω ολιγον μεγαλυτερος σου εχω μπλεξει με μια κοπελα δω κ ενα χρονο κοντα, μεγαλυτερη μου 8 χρονια, σωστο κοριτσι σωστος ανθρωπος, διπλα μου σε ολα βραχος. το μεγαλυτερο λαθος που κανα οχι οτι δε θα το καταλαβαιναν ηταν να πω μανα βρηκα κοριτσι. η δευτερη της κουβεντα ποσο χρονω ειναι, της κανω 32... τι ηθιελα και το λεγα. ποσοοοοοοοοοοο μου κανει? τοσο της κανω. απο τοτε ξεκινησε ο αρμαγεδωνας. εως σημερα δε μ εχουν αφησει σε χλωρο κλαρι μανα κ αδελφη καθως ο πατερας μου δε ζει. εγω στην αρχη τα τρωγα, καταπινα καταπινα δεχομουνα δε μιλαγα, δεν ηξερα να πω μανα οχι σε οτι και να μου λεγε. και θα μεγαλωσει και θα κανει και θα ρανει και ειναι π....α και ιστοριες τετοιες, και να χω και την αδελφη μου να τη τσιγκλάει περισσοτερο. ρε δω ρε εκει, πουθενα τα φτιαξαμε 1/10/18. σε λιγους μηνες συμπληρωνουμε οπως ειπα ενα χρονο μπαμ. εμαθε ο ενας τον αλλον, ειχαμε και εμεις σκηνικα με χωρισμους αλλα καταλαβαμε οτι χωρις τον εναν ο αλλος δεν κανει κ ολα τα σχετικα. τα βρισκουμε παντου. η μανα μου ειναι και χειριστικη το χω επιβεβαιωσει, δεν εβγαινα ποτε απ το σπιτι και τωρα που αλλαξα χουγια και αερα πριν κανα 4 χρονια ξεπορτιζοντας αυτο ηταν το κερασι στη τουρταααααα. ενα θα σου πω και βαλτο καλα στο μυαλο σου γιατι μαμακιας σορρυ που θα στο πω δεν ημουνα ποτε, οσο και να λεει η μανα για τη δικια μου, ποτε δε την αφησα μοναχη της τη κοπελα μου, παντα διπλα της, και να βαρανε τα τηλεφωνα απ το σπιτι και γω να καθομαι να πινω καφε μαζι της και με τη παρεα γενικως. επισης και μενα μου πανε οτι αν παντρευτω δε θα ρθουν στο γαμο, και αν με ρωτανε για τη μανα να λεω οτι πεθανε. τα λογια της μανας μου αυτα προς εμενα. της κανω μην ερχεστε ετσι φλου και ψιλοχαζογελωντας και ηρεμα. και απειλες οτι θα με τζασουν απ το σπιτι και ιστοριες για αγριους, αλλο που δε θελω γω. δοξα το θεο εχω φιλαρακια να με φιλοξενησουνε. τα χω εξηγησει ομορφα το τι ρολο βαραει το κοριτσι, ασχημα, ηρεμα, ωραια δε χαμπαριαζουν. ποσες φορες καθοτανε η μανα στη κουζινα με το τσιγαρο κι εκλαιγε απ τα νευρα της.. και γω τι να κανω? να πω ωχ μανα εχεις δικιο... στο βρακι σου θα κατσω? και με εγκεφαλικα ιστοριες μου χει αραδιασει ενω ημουν εξω, και να συμμετεχει και η αδελφη μου. αυτα εχει η ΧΕΙΡΙΣΤΙΚΟΤΗΤΑ. μανα μανα οπως της εχω πει την αγαπω την εκτιμω, μεχρι εκει ομως. και ας τσιναει οσο θελει, απο τα λογια δε προκειται να παθει τιποτα, και δεν ειμαι και ο μονος που τα περναει! αλλα ξαναλεω καλυτερα χωρις χερι χωρις ποδι, παρα μαμοθρεφτος και μανουλα μου να τρεξω να μαι παντα στο βρακι σου! η αδελφη μου δυστυχως ακολουθει τα βηματα της και ειναι μαμοθρεφτη. και τελος κλεινω ολο το σοι να μου ρθει, και ο θεος ο ιδιος ακομα, οτι αγαπαω το υποστηριζω.

Quote:

---

Originally Posted by ΚΑΣΣΑΝΔΡΑ

Έτσι κάνουν πολλές μανάδες με τους γιούς, τους χωρίζουν από τη γυναίκα που αγάπησαν και μετά όταν περνάνε τα χρόνια και μένουν ανύπαντροι κλαίγονται ότι δεν βρέθηκε καμιά καλή κοπέλα γι αυτούς. Στα 47 μου χρόνια το έχω δει το έργο πολλές φορές από γνωστούς και συγγενείς.

---

με μενα δε προκειται να γινει, αρχιζουν και κουραζονται. αλλα οσο και να λενε, και τα ξερει και η δικια μου, τα γραφει ολα στο γνωστο σημειο οπως και γω... και με απειλες δωσε μου το τηλεφωνο να τη παρω, και θα πιασω τη μανα της να της πω τι δουλεια εχει αυτη με σενα. καντο της κανω, και δε ξερω ποτε θα τα ξαναπουμε. ο αγιος ειδικα αν λεγεται μανα θελει πολλες φοβερες, αν δε πιανουν οι φοβερες περναμε στις πραξεις μετα. εξου και η φραση 'μακρυα κι αγαπημενοι'. εγω σ αυτη τη παγιδα οπως εχουν πεσει πολλοι οπως τ αναφερεις αλλωστε, ΔΕΝ! και το ξαναλεω ο θεος ο ιδιος να κατεβει, ΔΕΝ!

Τοξικό περιβάλλον, δεν σου κάνει. Κι εγώ είμαι μοναχοπαίδι αλλά ποτέ μαμάκιας, και οι γονείς μου πάντα με είχαν ελεύθερο. Πάντως ήμουν με κοπέλα η οποία ήταν μαμάκιας και στον δεύτερο χρόνο της σχέσης μας χώρισα, γιατί δεν άντεχα άλλο το κόλλημα που είχε με την μάνα της.
Άνθρωπος μαμάκιας δεν θα δεθεί συναισθηματικά ποτέ μαζί σου. Θα είναι πάντα δεμένος με την μάνα του. Οπότε δεν αξίζει, άστον. Έχεις χρόνια μπροστά σου για οικογένεια, νέα είσαι, θα βρεις την τύχη σου!
Μην συνεχίσεις αυτή την τοξικότητα!