Moonlight ειμαι 33 και εχω κανει 15 σχεσεις.Το ζητημα ειναι οτι δεν ενοιωσα ουτε καψουρα,ουτε ερωτα ουτε αγαπη και οταν καναμε ερωτα ερχομασταν πιο κοντα συναισθηματικα.Εχω καποιους καλους φιλους που βγαινουμε σε καφετεριες και κλαμπ οπου διασκεδαζουμε.Αυτο που με ενδιαφερει ειναι να βρω καποια κοπελα να υπαρχει ρομαντισμος αναμεσα μας και να αγαπιομαστε αφου ειναι κατι υπεροχο.Εδω συμμετεχω με οσα με απασχολουν για να μου δωσετε τις αποψεις σας σε αυτο το ζητημα.
Ρε συ ιππότη... Διάβασα αυτό "ειμαι 33 και εχω κανει 15 σχεσεις" και έτοιμη ήμουν να φωνάξω δυνατά "ΩΡΑΙΑΑΑ!". Δηλαδή δεν περίμενα να είσαι τόσο έμπειρος γιατί συνήθως όσοι δεν έχουν εμπειρίες είναι αυτοί που "απελπίζονται" και ψάχνουν απεγνωσμένα κοπέλα. Μην με παρεξηγήσεις έτσι όπως τα γράφω, δεν τα λέω για κακό και επειδή δεν σε ξέρω ίσως κάνω και λάθος. Εγώ θα σου πω την άποψή μου που είναι βασισμένη στην "εμπειρία" μου. Εμπειρία σε εισαγωγικά γιατί ουσιαστικά είμαι τελείως άπειρη, ΚΙ' ΟΜΩΣ ποτέ δεν με απασχόλησε τόσο αυτό το θέμα και θα σου εξηγήσω πώς το σκέφτομαι.
Στα 22 χρόνια που ζω δεν έχω δώσει ούτε φιλί, οι 2-3 καλές φίλες που έχω κάνουν σαν μανούλες και με ρωτάνε συχνά πότε θα βρω κάποιον γιατί θέλουν να με δουν με ένα καλό παιδί, η μάνα μου απ' την άλλη το ίδιο, κάποιοι άκυροι παραξενεύονται όταν στις ερωτήσεις τους απαντάω με άνεση "Ε όχι δεν έκανα ποτέ σχέση και δεν το επιδιώκω" κλπ. Θα μπορούσε όλο αυτό να μου δημιουργήσει τεράστιο κόμπλεξ γιατί ΗΔΗ έχω αρκετές ανασφάλειες. Απλά ξέρεις τι; Θέλω πρώτα να είμαι εντάξει με την μοναξιά μου, με τους φίλους μου και ΑΝ έρθει στην ζωή μου κάποιος άνθρωπος που θα τον εκτιμήσω πραγματικά και τα αισθήματα θα είναι αμοιβαία, τότε δεν θα τον απορρίψω κι' ας μην είμαι καλά μέσα μου. Γι' αυτό και δεν το επιδιώκω (και εννοείται πως δεν σου λέω να πας στο άλλο άκρο και να κλειστείς στο σπίτι). Αν είμαι τυχερή, κάποια στιγμή θα εμφανιστεί αυτός ο άνθρωπος και δυστυχώς αυτό είναι και το πιο δύσκολο ειδικά στις μέρες μας. Να βρεις έναν άνθρωπο που θα καταλαβαίνεστε, που θα συνεννοείστε, που θα είστε ο εαυτός σας και θα δέχεστε/σέβεστε ο ένας τον άλλον, που θα γοητεύεστε ο ένας από τον άλλον, και που εν τέλη θα περάσετε κάποια πράγματα μαζί ώστε να μπορείτε πλέον να νιώθετε πως ΑΓΑΠΑΤΕ ο ένας τον άλλον. Αυτά δεν τα παραγγέλνεις και δεν τρέχεις για να πάρεις το δώρο. Το εκτιμάς και δρας ανάλογα την στιγμή που σου έρχεται. Ελπίζω να με πιάνεις...
Συνεχώς ακούω να μου λένε πως δεν ξέρω τί χάνω, ότι είναι απίστευτα όμορφο συναίσθημα ο έρωτας και εννοείται πως αυτό πρέπει να καταλήξει κάπου (σε μια σχέση π.χ) κι' εγώ να' μαι κάπως "Το ξέρω ρε παιδιά, το βλέπω, το καταλαβαίνω και αν είμαι τυχερή θα το ζήσω κιόλας" γιατί σαν συναίσθημα η αλήθεια είναι πως το ένιωσα έντονα 2 φορές. Ποιά είναι η διαφορά όμως; Όσο δεν το νιώθεις, αν αρχίσεις να βλέπεις τα πράγματα με τον τρόπο που τα βλέπω εγώ, δεν θα σε επηρεάζουν ούτε οι άλλοι (ακόμη κι' αυτοί που ξέρεις πως έχουν κάθε καλή πρόθεση όταν στα λένε). Δεν θα νιώθεις πια δηλαδή αυτή την ανάγκη και για να πω την αμαρτία μου, ακόμη προσπαθώ να καταλάβω τους ανθρώπους που θέλουν ντε και καλά να κάνουν κάποια σχέση απλά για να είναι με κάποιον, για να μην μείνουν μόνοι στα γεράματα, επειδή λένε πως είναι ωραίο και θέλουν να ζήσουν την εμπειρία, για να μην νιώθουν άσχημα που οι άλλοι σχολιάζουν "Βρε δες τον τάδε. Είναι τόσον χρονών και ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟΣ" και μπλα μπλα μπλα... Ανάγκες και πάλι ανάγκες που θες να στις καλύψει ο άλλος και αυτό είναι το "λάθος" για μένα. ΟΛΟΙ ΜΑΣ έχουμε ανάγκες, αλλά νιώθω πως είναι πολύ διαφορετικό να θες έναν ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ άνθρωπο, κάποιον που έχεις ΗΔΗ στο μυαλό σου και βασανίζεσαι είτε επειδή δεν το νιώθει κι' αυτός, είτε επειδή δεν βοηθάνε οι συγκυρίες, είτε επειδή νιώθεις πως δεν μπορείς να κάνεις βήμα και να εκφραστείς λόγω του χαρακτήρα σου, είτε είτε... ΓΙΑ ΜΕΝΑ (το τονίζω αυτό) λοιπόν είναι πολύ διαφορετικό να έρχεται η κολλητή μου και να μου λέει "Γαμώτο ρε συ, θέλω τον Κώστα αλλά αυτός δεν με θέλει" από το να έρχεται και να μου λέει "Είναι όμορφο συναίσθημα ο έρωτας και θέλω να βρω κάποιον να ερωτευτώ". Οκ, οι ΛΟΓΟΙ που το θες τόσο και σε τρώει και το σκέφτεσαι μέρα με την μέρα; Για ποιές ανάγκες; Γιατί στα πρώτα εισαγωγικά η μοναδική ανάγκη είναι να νιώθει και ο Κώστας ό,τι και η κολλητή μου ώστε να μπορέσουν να το χαρούν/μοιραστούν μαζί...
Ειλικρινά δεν θέλω να υποτιμήσω τα συναισθήματα κάποιου, απλά προσπαθώ να οργανώσω τις σκέψεις μου και αν μπορούσα να επηρέασω κάποιον ΘΕΤΙΚΑ ώστε να μην δίνει τόση σημασία σε πράγματα που έτσι κι' αλλιώς δεν εξαρτώνται μόνο από το χέρι του, όπως τα συναισθήματα αυτού που θα ερωτευτείς και αν όντως βρεθεί αυτός ο κάποιος που θα ερωτευτείς στον δρόμο σου (άρα και η τύχη).
Δεν ξέρω ρε παιδιά, ίσως τα βλέπω λάθος και λόγω απειρίας, αλλά ήθελα να το μοιραστώ ακριβώς γιατί αυτός ο τρόπος σκέψης εμένα με βοηθάει. Όταν δεν είμαι ερωτευμένη και είμαι μόνη μου, δεν επηρέαζομαι και δεν έχω ανάγκη για σχέση (ακόμη κι' αν αναγνωρίζω όλα τα θετικά, ακόμη κι' αν συγκινούμαι όταν βλέπω υγιής σχέσεις γύρω μου). Παραδόξως, έχω τόσες ανασφάλειες αλλά ό,τι κι' αν μου πουν γι' αυτό το θέμα, σπάνια με αγγίζει και σπάνια το αφήνω να με επηρέαζει αρνητικά...
Συγγνώμη για την πολυλογία και το τεράστιο κείμενο. Ήθελα όσο μπορούσα να γίνω κατανοητή και να βοηθήσω. Ιππότη δεν αναφέρθηκα αποκλειστικά σε σένα. Απλά εσύ ήσουν η αφορμή και πραγματικά ΕΛΠΙΖΩ να βοήθησα έστω και λίγο (γιατί καταλαβαίνω πως είναι απίστευτα δύσκολο να μπορεί κανείς να αλλάξει την οπτική γωνία που βλέπει τα πράγματα και να το ελέγχει) και να μην έκανα τα πράγματα χειρότερα γιατί είναι κρίμα να βασανίζεσαι έτσι...
Ευχαριστω για την αναλυτικη και εμπεριστατωμενη απαντηση σου.Συμφωνω σε αυτα που λες και πρεπει να βρεις μια σχεση που να σε ενδιαφερει ωστε να σε απασχολει και οχι αοριστα να λες οτι πρεπει να βρεις μια καλη σχεση.Ελπιζω να βρεις το ετερον σου ημισι που να σε κανει ευτυχισμενη.