Originally Posted by
-moonlight-
Ναι, συμβαίνει κι' αυτό που λες! Δεν έχω μιλήσει ΠΟΤΕ ανοιχτά με τους δικούς μου. Ακόμη και με την ψυχολόγο, δυσκολεύομαι να μιλήσω. Με πιέζει τις ώρες της συνεδρίας τουλάχιστον να μιλήσω για συναισθήματα και είναι τόσο δύσκολο. Ποτέ δεν έχω μάθει να το κάνω (αν και όπως μου είπε η ίδια, το έχω εξασκήσει με άλλους τρόπους, βλέπε φόρουμ, και ως ένα βαθμό τα καταφέρνω), ούτε και οι δικοί μου ήταν και είναι δεχτικοί. Όσες φορές προσπάθησα δειλά δειλά, βρήκα τοίχο. Λένε πως είμαι μυστικοπαθής, βασικά δεν με ξέρουν ΟΥΤΕ ΣΤΟ ΕΛΑΧΙΣΤΟ, αλλά βλέπω πως δεν θέλουν ούτε να με μάθουν. Έχουν αρκετά σοβαρότερο πρόβλημα με τον αδερφό που δεν χωράω κι' εγώ σε όλα αυτά. Κι' αν ήμουν στην θέση τους δεν ξέρω αν θα άντεχα κιόλας. Δεν τους είχα μιλήσει ούτε για την κατάθλιψη και δεν είχα ούτε σκοπό να τους μιλήσω. Το έμαθαν με άλλο τρόπο δυστυχώς και φρίκαρας, επιπλέον βλέπω πως δεν θέλουν να ακούνε και ειδικά ο μπαμπάς μου μου το δείχνει, οπότε; Είναι καλύτερα και γι' αυτούς αλλά και για μένα να μην ξέρουν πολλά πολλά. Ξέρω πως ακόμη κι' αν έχουν κάθε καλή πρόθεση, δεν θα με καταλάβουν, και οκ, δεν το λέω σαν παράπονο αλλά σαν μια πραγματικότητα.
Έχω μιλήσει σε μια φίλη μου για όλα αυτά γιατί είχα σκοπό να την δοκιμάσω. Παρόλα αυτά όμως, είναι σαν να τους διώχνω. Δεν θέλω να βλέπω κανέναν και να προσποιούμαι σαν χαζοχαρούμενο όπως έκανα όλο αυτό το διάστημα. Ίσως ήταν κι' αυτός ένας λόγος που της μίλησα, για να μην πιστεύει πως έχω κάτι προσωπικό μαζί της και την αποφεύγω.