Απορίες

[Deleted-member250416]

πριν πάρω τα χαπια και εγω ετρωγα για να κοιμηθω...και μετα μαστουρωνα και ετρωγα για να κοιμηθω.. και στις 2 περιπτωσεις ξυπνουσα το αλλο πρωι ζαμπον!... ιδια μερα με την προηγουμενη ...καρμπον..και ο πονος ο ιδιος ...
μοιαζει με απαθεια αλλα δεν ειναι, απλα καταλαμβανει τοσο μεγαλο χωρο στο μυαλο μας που δεν καταλαβαινουμε τιποτα αλλο. απλα ολα ειναι χωρις νοημα...σαν να βρισκεσαι σε ενα μονιμο αδιεξοδο.
καταλαβαινεις τον θυμο για τον εαυτο σου, δεν σε νοιαζει οντως τιποτα, ουτε για την ζωη σου..και οτι ενστικτα υπάρχουν εχουν κατασταλει μαζι με τις επιθυμιες και ολες τις υπόλοιπες φυσιολογικες λειτουργιες του εγκεφαλου.

προτεινω να αρχισεις να παιρνεις κατι για να σε βοηθαει να κοιμηθεις. φροντισε να μην ειναι κατι που ανοιγει την ορεξη... θα ξυπνας πολυ πιο ξεκουραστη και πιο ελαφρια το πρωι. και ισως αυτο σου δωσει ενα εναυσμα για να ξεκινησεις διαφορετικα τη μερα σου..την καθε μερα σου.
το να νιωθεις εστω για καποιες ωρες λειτουργικη βεβαια δεν λυνει το μεγαλο προβλημα. Βοηθαει ομως... και οτι μας βοηθαει ειναι πάντα ευπροσδεκτο.

να θυμασαι πως και ο πονος ειναι εθιστικος...και ηδονιστικος . πολλες φορες δεν κανουμε τιποτα, γιατι τελικα μας αρεσει ολο αυτο, υπάρχει μια γοητεια στο σκοταδι και γενικα σε οτι οδηγει σε θανατο. Ισως γιαυτο προτιμαμε να σακατευουμε το στομαχι μας , την υγεια μας γενικα ..απο το να βοηθηθουμε σε κατι πιο απλο.
δεν ξερω αν υσχυει στην δικη σου περιπτωση βεβαια , μιλάω οπως το χω βιωσει εγω.. αλλα περνα το και αυτο αν θες λίγο απο σκεψη...

αστους να λένε για μετακομησεις και για ιστοριες για αγριους. οταν εισαι σε αυτην την κατασταση μονο ηρεμια χρειαζεσαι ...

Αχ βρε Ρέα. Αυτό συμβαίνει νομίζω (βλ.bold). Υπάρχει το ένστικτο της επιβίωσης αλλά εφόσον εκείνη την ώρα θες να πεθάνεις, κάθεσαι εκεί απαθής και περιμένεις το ξύλο (το εύχεσαι κιόλας!), άρα και τον θάνατο. Ντρέπομαι που το γράφω γιατί λόγω αξιοπρέπειας και μόνο θα έπρεπε να αντιστέκομαι, αλλά ισχύει. Και επειδή συμβαίνει αυτό (είχα γράψει και ένα περιστατικό στον mindcrime αλλά το έσβησα μετά), δεν έχω καμία ηρεμία στο σπίτι γιατί ζω με γονείς και αδερφό και εδώ και 3 χρόνια υπάρχουν πολλές εντάσεις και άσχημοι καυγάδες, κάποιες φορές συμβαίνουν διάφορα ακραία, και γι' αυτό με "διώχνουν" συχνά πυκνά από το σπίτι. Εγώ δεν φεύγω όμως. "Η πόλις θα σ' ακολουθεί". Όσες φορές το δοκίμασα, όλα αυτά είναι μέσα μου και το εναλλακτικό περιβάλλον είναι κι' αυτό καταθλιπτικό (βεβαιά οκ, δεν συγκρίνεται με αυτό που ζω εδώ, αλλά και πάλι).

Ίσως όμως συμβαίνει αυτό που λες εσύ. Ένας στίχος από τραγούδι λέει "I'm in love with my sorrow". Ίσως νιώθω πως αυτό ακριβώς μου αξίζει...

Το βράδυ παίρνω μαγνήσιο, κοιμάμαι σχετικά εύκολα. Το πρόβλημα είναι ότι ξυπνάω 2-3 φορές μέσα στην νύχτα από εφιάλτες. Σήμερα είδα πως ο αδερφός έτρεχε στο μπαλκόνι με σκοπό να αυτοκτονήσει επειδή μάλλωσε με τους γονείς και τρέχαμε όλοι να τον σώσουμε, γενικά, ωραία πράγματα! Δεν φταίει πάντα το φαγητό (γιατί και τις μέρες πουδεν τρώω ή είμαι ΚΑΝΟΝΙΚΑ χορτάτη μου συμβαίνει) αλλά η γαμημένη διάθεση. Βρίσκω παντού προβλήματα ε; Βρίστε με ελεύθερα

[Deleted-member250416]

καλήμερα
είμαι καινούργιος στο φόρουμ και δεν έχω ασχοληθεί πότε σε ότι έχει να κάνει με ψυχική υγεία όποτε συγνώμη αν πω κάτι λάθος
τ ότι σ έχει πιάσει μια απάθεια και μια αναισθησία είναι κάπως λογικό γιατί εκείνη την στιγμή που θέλεις κάποιος να σε ακούσει και να σε καταλάβει αυτός σου κάνει επίθεση και σου βγάζει όλα τ αρνητικά που έχεις
έχεις κάτσει ποτέ να μιλήσεις με τους δικού σου χωρίς να ανεβάσετε την ένταση της φωνή σας
να τους πεις όλους του προβληματισμούς σου
με τους φίλους σου μιλάς λες τη σ ενοχλεί
όσο λιγότερο μιλάμε τόσο λιγότερες άμυνες έχουμε (αν δεν σπάσεις και κανα βάζω) πως θα τους δείξεις ότι είσαι παρών ότι έχεις φωνή
σ ότι αφορά το φαγητό βάλε ένα πρόγραμμα και ακολούθησε το είναι δύσκολο το καταλαβαίνω αλλά αν το κάνεις για ένα χρονικό διάστημα θα σου γίνει συνήθεια
όταν σε πιάνει η τάση να φας βγες μια βόλτα πάρε έναν φίλο σου τηλ. να ξεχαστείς
όταν σε πιάνει ανορεξία βγες με κάποιον φίλο για φαγητό για κρασάκι να σου ανοίξει η όρεξη
το ξέρω ότι εύκολα τα λέμε αλλά είναι δύσκολα στην πράξη
όλα ξεκινάν και τελειώνουν στο μυαλό μας βάλε στόχους και κάθε μήνα να πετύχεις από έναν


όλοι θέλουν το καλό μας αλλά κανένας δεν μας ρωτάει ποιώ είναι
την αξία σου την ξέρεις μόνο εσύ

Ναι, συμβαίνει κι' αυτό που λες! Δεν έχω μιλήσει ΠΟΤΕ ανοιχτά με τους δικούς μου. Ακόμη και με την ψυχολόγο, δυσκολεύομαι να μιλήσω. Με πιέζει τις ώρες της συνεδρίας τουλάχιστον να μιλήσω για συναισθήματα και είναι τόσο δύσκολο. Ποτέ δεν έχω μάθει να το κάνω (αν και όπως μου είπε η ίδια, το έχω εξασκήσει με άλλους τρόπους, βλέπε φόρουμ, και ως ένα βαθμό τα καταφέρνω), ούτε και οι δικοί μου ήταν και είναι δεχτικοί. Όσες φορές προσπάθησα δειλά δειλά, βρήκα τοίχο. Λένε πως είμαι μυστικοπαθής, βασικά δεν με ξέρουν ΟΥΤΕ ΣΤΟ ΕΛΑΧΙΣΤΟ, αλλά βλέπω πως δεν θέλουν ούτε να με μάθουν. Έχουν αρκετά σοβαρότερο πρόβλημα με τον αδερφό που δεν χωράω κι' εγώ σε όλα αυτά. Κι' αν ήμουν στην θέση τους δεν ξέρω αν θα άντεχα κιόλας. Δεν τους είχα μιλήσει ούτε για την κατάθλιψη και δεν είχα ούτε σκοπό να τους μιλήσω. Το έμαθαν με άλλο τρόπο δυστυχώς και φρίκαρας, επιπλέον βλέπω πως δεν θέλουν να ακούνε και ειδικά ο μπαμπάς μου μου το δείχνει, οπότε; Είναι καλύτερα και γι' αυτούς αλλά και για μένα να μην ξέρουν πολλά πολλά. Ξέρω πως ακόμη κι' αν έχουν κάθε καλή πρόθεση, δεν θα με καταλάβουν, και οκ, δεν το λέω σαν παράπονο αλλά σαν μια πραγματικότητα.

Έχω μιλήσει σε μια φίλη μου για όλα αυτά γιατί είχα σκοπό να την δοκιμάσω. Παρόλα αυτά όμως, είναι σαν να τους διώχνω. Δεν θέλω να βλέπω κανέναν και να προσποιούμαι σαν χαζοχαρούμενο όπως έκανα όλο αυτό το διάστημα. Ίσως ήταν κι' αυτός ένας λόγος που της μίλησα, για να μην πιστεύει πως έχω κάτι προσωπικό μαζί της και την αποφεύγω.

[Deleted-member250416]

moonlight τι ύψος έχεις και πόσα κιλά; Έχεις σκεφτεί να αρχίζεις να μειώνεις τα παχυντικά φαγητά και να το γυρίσεις λίγο στην υγιεινή διατροφή; Με μικρά βήματα όχι να βάλεις τον εαυτό σου να πιεστεί να κάνει κάτι. Να τρώς μικρά και πολλά γεύματα; Αυτή τη στιγμή όπως λειτουργείς αλλοιώνεις τον ρυθμό του μεταβολισμού σου και για αυτό λές πως έχεις χάλια μεταβολισμό. Το να πιέζεις τον εαυτό σου να τρώει περισσότερο από όσο εκείνος χρειάζεται είναι συναισθηματική υπερφαγία και φαύλος κύκλος, αλλά πραγματικά αναρωτιέμαι αν θα σου ήταν δύσκολο να αλλάξεις λίγο το τρόπο ζωής σου; Να μην είσαι τόσο σπιτόγατη, αλλά να βγαίνεις πχ μια βόλτα να περπατήσεις μία ώρα, να δίνεις στον οργανισμό σου νερό για να μην είναι αφυδατωμένος, να τρώς φαγητά που όσο και να φας δεν θα σε παχαίνουν όπως για παράδειγμα λαχανικά, κουνουπίδι, μπρόκολο, φασολάκια δηλαδή λαχανικά που όσο και να τρώς είναι τόσο λίγες οι θερμίδες τους που δεν θα σε βλάψουν. Για γυμναστήριο να υποθέσω πως δεν έχεις την ψυχική διάθεση να το κάνεις, αλλά μια βόλτα να περπατήσεις μία ώρα να δεις τις βιτρίνες σαν γυναίκα που είσαι, δεν έχεις όρεξη να το κάνεις αυτό με μία φίλη σου για παράδειγμα;

Δεν θέλω να πω, είπαμε... Τόσα έχω πει, αν γράψω κι' αυτό, με φωτογράφισα τελείως Κανονική είμαι πάντως, απλά έχω 6-7 περιττά κιλά. Είχα καταφέρει πριν 4 χρόνια να χάσω 5-6 με τον τρόπο που λες (πολλά μικρά υγιεινά γεύματα και λίγο περπάτημα) αλλά τότε ζούσα μόνη και ήμουν φουλ ενεργητική και χαρούμενη. Τώρα φαντάζει τόσο δύσκολο..

Αυτό με τον μεταβολισμό και την διατροφή δεν φαντάζεσαι πόσο ισχύει. Μέσα στις γιορτές κοιμόμουν 14-17 ώρες, ξυπνούσα και ήταν βράδυ, έτρωγα ό,τι πιο παχυντικό μπορείς να φανταστείς σε μεγάλες ποσότητες και μετά ΞΑΝΑΚΟΙΜΟΜΟΥΝ το πρωί. Τελικά έκανα εξετάσεις και μου είπαν πως έχω χαμηλό σίδηρο λόγω κακής διατροφής και επειδή έμενα για αρκετές ώρες νηστική, τόσο καλά

Προσπαθούσα να βγαίνω έξω με 1-2 άτομα μια φορά την βδομάδα, να κάνω λίγο περπάτημα, κάνω και κάποια μαθήματα μια φορά την βδομάδα σε ένα κοριτσάκι (αυτό είναι το μόνο πράγμα που νιώθω πως με βοηθάει) αλλά τώρα τα σταμάτησα όλα (εκτός από το τελευταίο). Δεν θέλω να βγαίνω έξω και να βλέπω κανέναν αλλά και για λόγους υγείας οι γιατροί με συμβούλεψαν να περπατάω λίγο έξω για να οξυγονώνεται ο εγκέφαλος. Μου φαίνεται βουνό να φορέσω γυμναστικά και να περπατήσω 30 λεπτά εδώ στο τετράγωνο, όσο δικαιολογία κι' αν ακούγεται. Θα το κάνω όμως γιατί δεν γίνεται αλλιώς... Γυμναστήριο επειδή έχω ξαναπάει παλιά, δεν αντέχω τόσο κόσμο και κλειστούς χώρους, οπότε πάντα προτιμούσα το έξω. Για διάθεση ακόμη και για χάζεμα μιας απλής βιτρίνας, μην μιλήσω Έχω απομονωθεί εντελώς και δεν έχω διάθεση για τίποτα, γι' αυτό προσπαθώ να βγάλω μια άκρη και ελπίζω να με βρίσει κάποιος. Ίσως είναι ένα επιπλέον κίνητρο για μένα για να συνεχίζω γιατί αυτή την στιγμή αναπνέω μόνο για να μην πληγώσω τους άλλους γύρω μου.

[mindcrime]

Sorry δεν ήθελα να σε κάνω να νιώσεις πως φωτογραφίζεις τον εαυτό σου απλώς ήθελα να δω κατά πόσο έχεις επιβαρύνει τον εαυτό σου αφενος και αφετέρουν αν πραγματικά χρειάζεσαι να χάσεις αυτά τα 6-7 κιλά (10 μου είχες πει στην αρχή) ή είναι απλώς η ιδέα σου ή θέλεις να φτιάξεις ένα τελείο σώμα. Μία βόλτα έξω από το σπίτι είναι αναγκαία, την χρειάζεται ο οργανισμος στο λένε και οι γιατροί αυτό και θα πρέπει σιγά σιγά να αρχίζεις να την επιδιώκεις. Ας μην είναι μία ώρα ή μισή ώρα στην αρχή, ας είναι 15 λεπτά, αλλά να είναι 15 λεπτά περπατηματάκι για να ξεπιαστεί και το μυοσκελετικό σύστημα του οργανισμού. Δώσε κάτι και εσύ στον εαυτό σου για να μπορέσει και εκείνος να σου δώσει κάτι. Δεν χρειάζεται να σε βρίσουμε εμείς, σου ρίχνει μπινελίκια ο οργανισμός σου που και εμείς να ξεκινήσουμε να σε βρίζουμε θα είναι μια πλεονεξία και τίποτα περισσότερο.

[giang]

Ναι, συμβαίνει κι' αυτό που λες! Δεν έχω μιλήσει ΠΟΤΕ ανοιχτά με τους δικούς μου. Ακόμη και με την ψυχολόγο, δυσκολεύομαι να μιλήσω. Με πιέζει τις ώρες της συνεδρίας τουλάχιστον να μιλήσω για συναισθήματα και είναι τόσο δύσκολο. Ποτέ δεν έχω μάθει να το κάνω (αν και όπως μου είπε η ίδια, το έχω εξασκήσει με άλλους τρόπους, βλέπε φόρουμ, και ως ένα βαθμό τα καταφέρνω), ούτε και οι δικοί μου ήταν και είναι δεχτικοί. Όσες φορές προσπάθησα δειλά δειλά, βρήκα τοίχο. Λένε πως είμαι μυστικοπαθής, βασικά δεν με ξέρουν ΟΥΤΕ ΣΤΟ ΕΛΑΧΙΣΤΟ, αλλά βλέπω πως δεν θέλουν ούτε να με μάθουν. Έχουν αρκετά σοβαρότερο πρόβλημα με τον αδερφό που δεν χωράω κι' εγώ σε όλα αυτά. Κι' αν ήμουν στην θέση τους δεν ξέρω αν θα άντεχα κιόλας. Δεν τους είχα μιλήσει ούτε για την κατάθλιψη και δεν είχα ούτε σκοπό να τους μιλήσω. Το έμαθαν με άλλο τρόπο δυστυχώς και φρίκαρας, επιπλέον βλέπω πως δεν θέλουν να ακούνε και ειδικά ο μπαμπάς μου μου το δείχνει, οπότε; Είναι καλύτερα και γι' αυτούς αλλά και για μένα να μην ξέρουν πολλά πολλά. Ξέρω πως ακόμη κι' αν έχουν κάθε καλή πρόθεση, δεν θα με καταλάβουν, και οκ, δεν το λέω σαν παράπονο αλλά σαν μια πραγματικότητα.

Έχω μιλήσει σε μια φίλη μου για όλα αυτά γιατί είχα σκοπό να την δοκιμάσω. Παρόλα αυτά όμως, είναι σαν να τους διώχνω. Δεν θέλω να βλέπω κανέναν και να προσποιούμαι σαν χαζοχαρούμενο όπως έκανα όλο αυτό το διάστημα. Ίσως ήταν κι' αυτός ένας λόγος που της μίλησα, για να μην πιστεύει πως έχω κάτι προσωπικό μαζί της και την αποφεύγω.

τελικά όλοι πάνω κάτω έχουμε τα ίδια προβλήματα ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ δεν μιλάμε δεν μας μιλάνε και η ζωή συνεχίζετε
μένεις μόνη σου με τους δικούς σου έχεις κάποια σχέση οικονομικά πως είσαι έχεις δουλειά
πρέπει να βρεις ένα άτομο να μιλάς να του λες τι σε βασανίζει και να σου λέει τι τον βασανίζει
αν δεν αποφασίσεις να ξεριζώσεις το δέντρο απ την ρίζα το δέντρο θα μεγαλώνει με το κλάδεμα το συντηρείς
πρέπει να δόσεις στους δικούς σου να καταλάβουν ότι είσαι κι εσύ εκεί
όταν τραβάς το λούκι μόνη σου και δεν τους είχες ενημέρωσή έγκαιρα ότι έχεις κι εσύ πρόβλημα δεν έχουν μόνο αυτοί την ευθύνη έχεις κι εσύ ένα μεγάλο μερίδιο ευθύνης
αναβλητικότητα δεν είναι λύση αν δεν θέλουν να σ ακούσουν βάλτους με το ζόρι να καταλάβουν ότι είσαι κι εσύ εκεί
κι ας σας ακούσει όλο το τετράγωνο με την σιωπή χάνεις τα δικαιώματα σου και στο τέλος αυτοί βγαίνουν από πάνω
είστε οικογένεια και πρέπει να σε ακούσουν κι ας κάνουν ότι θέλουν μετά
εσύ θα ξέρεις ότι προσπάθησες και θα νιώσεις πολύ πιο δυνατή

[Deleted-member250416]

Sorry δεν ήθελα να σε κάνω να νιώσεις πως φωτογραφίζεις τον εαυτό σου απλώς ήθελα να δω κατά πόσο έχεις επιβαρύνει τον εαυτό σου αφενος και αφετέρουν αν πραγματικά χρειάζεσαι να χάσεις αυτά τα 6-7 κιλά (10 μου είχες πει στην αρχή) ή είναι απλώς η ιδέα σου ή θέλεις να φτιάξεις ένα τελείο σώμα. Μία βόλτα έξω από το σπίτι είναι αναγκαία, την χρειάζεται ο οργανισμος στο λένε και οι γιατροί αυτό και θα πρέπει σιγά σιγά να αρχίζεις να την επιδιώκεις. Ας μην είναι μία ώρα ή μισή ώρα στην αρχή, ας είναι 15 λεπτά, αλλά να είναι 15 λεπτά περπατηματάκι για να ξεπιαστεί και το μυοσκελετικό σύστημα του οργανισμού. Δώσε κάτι και εσύ στον εαυτό σου για να μπορέσει και εκείνος να σου δώσει κάτι. Δεν χρειάζεται να σε βρίσουμε εμείς, σου ρίχνει μπινελίκια ο οργανισμός σου που και εμείς να ξεκινήσουμε να σε βρίζουμε θα είναι μια πλεονεξία και τίποτα περισσότερο.

Το Καλοκαίρι είχα χάσει 3 κιλά λόγω διατροφής και γυμναστικής οπότε με έλεγες κανονική προς αδύνατη, τώρα για να θεωρούμαι κανονική χωρίς περιττά κιλά πρέπει να χάσω 6-7, αυτό εννοούσα. Προφανώς και δεν έχω τους στόχους, την ενέργεια και την διάθεση που είχα πιο παλιά, αν χάσω 5 θα είμαι ευχαριστημένη!

Έχεις δίκαιο σ' αυτά που λες... Ελπίζω να μην μείνω μόνο στα λόγια και να το κάνω πράξη από σήμερα! Μπαα μην το λες πάντως, δεν αρκούν τα δικά μου μπινελίκια χαχαχα! Σ' ευχαριστώ για τον χρόνο και τις συμβουλές σου!

[Deleted-member250416]

τελικά όλοι πάνω κάτω έχουμε τα ίδια προβλήματα ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ δεν μιλάμε δεν μας μιλάνε και η ζωή συνεχίζετε
μένεις μόνη σου με τους δικούς σου έχεις κάποια σχέση οικονομικά πως είσαι έχεις δουλειά
πρέπει να βρεις ένα άτομο να μιλάς να του λες τι σε βασανίζει και να σου λέει τι τον βασανίζει
αν δεν αποφασίσεις να ξεριζώσεις το δέντρο απ την ρίζα το δέντρο θα μεγαλώνει με το κλάδεμα το συντηρείς
πρέπει να δόσεις στους δικούς σου να καταλάβουν ότι είσαι κι εσύ εκεί
όταν τραβάς το λούκι μόνη σου και δεν τους είχες ενημέρωσή έγκαιρα ότι έχεις κι εσύ πρόβλημα δεν έχουν μόνο αυτοί την ευθύνη έχεις κι εσύ ένα μεγάλο μερίδιο ευθύνης
αναβλητικότητα δεν είναι λύση αν δεν θέλουν να σ ακούσουν βάλτους με το ζόρι να καταλάβουν ότι είσαι κι εσύ εκεί
κι ας σας ακούσει όλο το τετράγωνο με την σιωπή χάνεις τα δικαιώματα σου και στο τέλος αυτοί βγαίνουν από πάνω
είστε οικογένεια και πρέπει να σε ακούσουν κι ας κάνουν ότι θέλουν μετά
εσύ θα ξέρεις ότι προσπάθησες και θα νιώσεις πολύ πιο δυνατή

Καταρχήν καλωσόρισες στο φόρουμ! Βιαζόμουν να απαντήσω σε όλους πριν και ξέχασα να σε καλωσορίσω

Λοιπόν, ζω με τους δικούς μου, δεν έχω κάποια σχέση και δεν έχω δουλειά. Είμαι φοιτήτρια βασικά (παρά την ηλικία μου ), έχω πάρει αναστολή ένα χρόνο και αν όλα πάνε καλά θα τελειώσω σε 2 χρόνια... Έχω την ψυχολόγο μου. Έχω ξεπεράσει πλέον την φάση "τα βγάζω όλα από μέσα μου" και κάθε φορά που έχω συνεδρία σκέφτομαι πως δεν θέλω να πάω και δεν θέλω να μιλάω γενικά, πόσο μάλλον όταν ξέρω πως μερικοί άνθρωποι δεν θα με καταλάβουν. Το έχω προσπαθήσει όμως! Κάθε φορά γίνομαι χειρότερα, οπότε καλύτερα να κάθομαι στα αυγά μου Εφόσον έχουν μάθει ότι υπάρχει πρόβλημα, και ειδικά στην αρχή είχαν σοκαριστεί και ανησυχήσει, τότε κι' εγώ είπα πως θα προσπαθήσω να πω κάποια πράγματα μόνο που δεν είναι σε θέση να ακούσουν. Είναι σε άρνηση, προτιμούν να προσποιηθούν πως δεν υπάρχει πρόβλημα, τουλάχιστον για μένα, γιατί τους έχει πάρει πολύ από κάτω το πρόβλημα του αδερφού και τους καταλαβαίνω, δεν αντέχουν άλλη στεναχώρια, δεν έχουν άλλες αντοχές και νιώθω κι' εγώ υπεύθυνη για την δική μου κατάσταση και τα συναισθήματα που τους προκαλώ όσο κι' αν το κρύβουν.

[giang]

Καταρχήν καλωσόρισες στο φόρουμ! Βιαζόμουν να απαντήσω σε όλους πριν και ξέχασα να σε καλωσορίσω

Λοιπόν, ζω με τους δικούς μου, δεν έχω κάποια σχέση και δεν έχω δουλειά. Είμαι φοιτήτρια βασικά (παρά την ηλικία μου ), έχω πάρει αναστολή ένα χρόνο και αν όλα πάνε καλά θα τελειώσω σε 2 χρόνια... Έχω την ψυχολόγο μου. Έχω ξεπεράσει πλέον την φάση "τα βγάζω όλα από μέσα μου" και κάθε φορά που έχω συνεδρία σκέφτομαι πως δεν θέλω να πάω και δεν θέλω να μιλάω γενικά, πόσο μάλλον όταν ξέρω πως μερικοί άνθρωποι δεν θα με καταλάβουν. Το έχω προσπαθήσει όμως! Κάθε φορά γίνομαι χειρότερα, οπότε καλύτερα να κάθομαι στα αυγά μου Εφόσον έχουν μάθει ότι υπάρχει πρόβλημα, και ειδικά στην αρχή είχαν σοκαριστεί και ανησυχήσει, τότε κι' εγώ είπα πως θα προσπαθήσω να πω κάποια πράγματα μόνο που δεν είναι σε θέση να ακούσουν. Είναι σε άρνηση, προτιμούν να προσποιηθούν πως δεν υπάρχει πρόβλημα, τουλάχιστον για μένα, γιατί τους έχει πάρει πολύ από κάτω το πρόβλημα του αδερφού και τους καταλαβαίνω, δεν αντέχουν άλλη στεναχώρια, δεν έχουν άλλες αντοχές και νιώθω κι' εγώ υπεύθυνη για την δική μου κατάσταση και τα συναισθήματα που τους προκαλώ όσο κι' αν το κρύβουν.

όταν κάθεσαι στ αυγά σου δυο τα ενδεχόμενα η τα τα σπάσεις η να τα κλωσήσεις και να βγουν πουλάκια
οπότε κάθεσαι που κάθεσαι στ αυγά σου σπαστά κιόλας να κάνεις μια τέλεια ομελέτα
αν κατάλαβα καλά έχουν δυο παιδιά εσένα και τον αδερφό σου άρα έχουν διπλές ευθύνες
είσαι μέλος της οικογενείας με το να τα καταπινεις και να μη μιλάς είστε όλοι χαμένοι
κι εσύ γιατί δεν είσαι ο εαυτός σου και αυτοί γιατί κοιμούνται τον ύπνο του δικαίου
έχεις σκεφτεί να βρεις ένα χόμπι να ξεδίνεις κάτι να έχει ένταση (πολεμικές τέχνες, χορό) σίγουρα θα σε απορροφήσει
και θα σε βάλει σε άλλο mood

[Deleted-member250416]

Ωραία τα λες

Ναι σωστά κατάλαβες. Μια γνωστή μας που είναι πάρα πολύ έξυπνη (την φωνάζουν μάγισσα λολ) είχε πει τις προάλες στην μαμά μου να με προσέχουν (χωρίς να με ξέρει καλά καλά) και ότι κρατάω πολλά πράγματα μέσα μου και δεν μιλάω. Η μάνα μου τότε την ρώτησε τι ακριβώς με βασανίζει και της απάντησε πως θα τους πω εγώ η ίδια όταν νιώσω έτοιμη κι' εγώ ήμουν κάπως WHAT THE FUCK! Δεν χρειάζεται να μιλήσω όμως μωρέ, εξάλλου δεν θα κάνω κάτι ακραίο για "να με προσέξουν" και δεν έχω την ανάγκη να πω κάτι, δεν μου βγαίνει ούτε στην ψυχολόγο, πόσο μάλλον σε γονείς.

Προτιμώ περπάτημα, τρέξιμο και κολύμπι, και φυσικά διάβασμα κάποιων βιβλίων. Το τελευταίο το έχω ξεκινήσει. Η μάνα μου μου έχει κλείσει ταξίδι με κάποιο συγγενικό πρόσωπο για να αλλάξω λίγο περιβάλλον και δεν ξέρω κατά πόσο θα βοηθήσει κάτι τέτοιο εφόσον εγώ νιώθω πως δεν μου αξίζει. Η διάθεση δεν αλλάζει αν αλλάξει το περιβάλλον και δυστυχώς αυτό το έχω δοκιμάσμενο... Δεν θέλω όμως να γίνομαι αχάριστη. Νιώθω ευθύνη για την πάθησή μου και θα προσπαθήσω να βγω από όλο αυτό γιατί δεν ζω μόνη μου στην Γη... Σ' ευχαριστώ για το ενδιαφέρον και τις απαντήσεις.

[giang]

Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο με βοηθάει αυτο που κάνω αυτή την στιγμή όποτε μη μου λες Ευχαριστώ
Ένα ταξίδι πάντα βοηθάει μπλέξεις σ άλλο mood ξεχνιέσαι γεμίζεις μπαταρίες
Ευθύνη για την ψυχική μας υγεία Δεν έχουμε μόνο εμείς έχει και το στενό οικογενειακό φιλικό περιβάλλον όποτε σταματά να ρίχνεις όλη την ευθύνη σ εσένα

[Deleted-member-250416b]

Αχ βρε Ρέα. Αυτό συμβαίνει νομίζω (βλ.bold). Υπάρχει το ένστικτο της επιβίωσης αλλά εφόσον εκείνη την ώρα θες να πεθάνεις, κάθεσαι εκεί απαθής και περιμένεις το ξύλο (το εύχεσαι κιόλας!), άρα και τον θάνατο. Ντρέπομαι που το γράφω γιατί λόγω αξιοπρέπειας και μόνο θα έπρεπε να αντιστέκομαι, αλλά ισχύει. Και επειδή συμβαίνει αυτό (είχα γράψει και ένα περιστατικό στον mindcrime αλλά το έσβησα μετά), δεν έχω καμία ηρεμία στο σπίτι γιατί ζω με γονείς και αδερφό και εδώ και 3 χρόνια υπάρχουν πολλές εντάσεις και άσχημοι καυγάδες, κάποιες φορές συμβαίνουν διάφορα ακραία, και γι' αυτό με "διώχνουν" συχνά πυκνά από το σπίτι. Εγώ δεν φεύγω όμως. "Η πόλις θα σ' ακολουθεί". Όσες φορές το δοκίμασα, όλα αυτά είναι μέσα μου και το εναλλακτικό περιβάλλον είναι κι' αυτό καταθλιπτικό (βεβαιά οκ, δεν συγκρίνεται με αυτό που ζω εδώ, αλλά και πάλι).

Ίσως όμως συμβαίνει αυτό που λες εσύ. Ένας στίχος από τραγούδι λέει "I'm in love with my sorrow". Ίσως νιώθω πως αυτό ακριβώς μου αξίζει...

Το βράδυ παίρνω μαγνήσιο, κοιμάμαι σχετικά εύκολα. Το πρόβλημα είναι ότι ξυπνάω 2-3 φορές μέσα στην νύχτα από εφιάλτες. Σήμερα είδα πως ο αδερφός έτρεχε στο μπαλκόνι με σκοπό να αυτοκτονήσει επειδή μάλλωσε με τους γονείς και τρέχαμε όλοι να τον σώσουμε, γενικά, ωραία πράγματα! Δεν φταίει πάντα το φαγητό (γιατί και τις μέρες πουδεν τρώω ή είμαι ΚΑΝΟΝΙΚΑ χορτάτη μου συμβαίνει) αλλά η γαμημένη διάθεση. Βρίσκω παντού προβλήματα ε; Βρίστε με ελεύθερα

πλακα κανεις? ποιος να σε βρισει και γιατι... τι πιο φυσιολογικο υπο αυτες τις συνθηκες να σε παιρνει απο κατω.οταν εχουμε μαθει μονο σε ενα ειδος ζωης πως να εχουμε διαθεση να ζησουμε. για εμας η ζωη ειναι πονος και φοβος και θλίψη και θυμος. για τα υπόλοιπα εχουμε ακουστα ..

θα ερθει η στιγμη που θα συνελθεις απο όλο αυτο και θα θελήσεις να βρεις την δυναμη να φτειαξεις μια αλλη ζωη..απαυτη που "ακουμε"... αυτην την ζωη αξιζεις, οχι αυτην που εχεις. υπομονη ...καποια στιγμη θα βρεις την δυναμη, μην αυτομαστιγωνεσαι...αρκετα μαστιγια πεφτουν πάνω σου, τουλάχιστον εσυ δικαιωσε τον εαυτο σου...κανεις οτι μπορεις... συνεχισε και με τον γιατρο σου..σιγα σιγα θα κοπάσει η μπορα..

[Deleted-member250416]

Σου έχουν μάθει με λόγια και πράξεις πως δεν αξίζεις σαν άνθρωπος και πως για να αξίζεις πρέπει να πληρείς κάποια χαρακτηριστικά. Μέχρι τώρα αυτομαστιγωνόσουν, ακόμη κι' αν βίωνες χαρές στον ΜΕΓΙΣΤΟ βαθμό (λόγω ευαισθησίας χαρακτήρα, άρα έντασης ΟΛΩΝ των συναισθημάτων), ένιωθες πως δεν σου αξίζει εφόσον άλλοι άνθρωποι υποφέρουν και εφόσον εσύ δεν πληρείς αυτά τα κριτήρια. Ακόμη κι' αν κατάφερνες κάτι, ακόμη κι' όταν το έκανες για τον εαυτό σου, όλα γκρεμίζονταν όταν έβλεπες πως δεν αρκούν, πως πάντα θα υπάρχει η σύγκριση έτσι κι' αλλιώς και δεν μπορούν να αναγνωριστούν. Αναβάλλεις τόσα πράγματα που πλέον νιώθεις πως χάνεις ολόκληρη την ζωή σου. Αν κάνεις απλά υπομονή, ξεγελάς τον εαυτό σου. Καμιά αλλαγή δεν γίνεται χωρίς πραγματική απόφαση, κόπο και μόχθο. Έχω φτάσει πολλές φορές στο σημείο να πω "Έφτασα στον πάτο. Με σιχαίνομαι αλλά ΦΤΑΝΕΙ", και μπορεί να έκανα κάποια μικρά βήματα για να ανέβω αλλά τίποτα δεν αρκούσε, πάντα έπεφτα ακόμη πιο κάτω. Κι' αυτό φαύλος κύκλος. Αλλά όχι ρε παιδιά, δεν γίνεται... Είμαι 23 και νιώθω 83. Εφόσον δεν έχω σκοπό να αυτοκτονήσω, δεν μπορώ να ζω άλλο έτσι, να κάνω υπομονή, να με σιχαίνομαι και να πιστεύω πως ό,τι ζω και ό,τι ακούω μου αξίζει. Η αλλαγή όμως πρέπει να είναι ριζική και θέλει χρόνο και πίστη. Μέχρι τώρα δεν βοηθάει καμία ψυχολόγος και κανένας γιατρός. Ό,τι μου λένε το ξέρω βαθιά μέσα μου. Άνθρωπος είμαι, μπορεί να με έμαθαν είτε άμεσα είτε έμμεσα πως δεν αξίζω και με την αυτοκαταστροφική μου συμπεριφορά να το επιβεβαιώνω, αλλά ό,τι μου λένε το λέω κι' εγώ σε άλλους. Η ουσία είναι να το πιστέψω για τον εαυτό μου και δεν μπορεί να με πείσει κανένας ψυχολόγος ή γιατρός γι' αυτό με καμία θεραπεία. Γίνεται αυτόματα όταν επιβιώνεις από δύσκολες καταστάσεις, όταν εσύ επιλέγεις να σηκώνεσαι και να μην παραιτείσαι παρά τα όσα έχεις μάθει, παρά την γλύκα/εθισμό της αυτοκαταστροφής και όταν βλέπεις πως μπορείς να νικάς κάθε φορά - κάθε στιγμή - κάθε μέρα, τον ίδιο σου το μυαλό, την ίδια σου την καρδιά. Εκεί καταλαβαίνεις πόση δύναμη έχει ο κάθε άνθρωπος μέσα του, ακόμη και ο πιο ευαίσθητος. Παλεύουμε όμως με λάθος τρόπο, λάθος νοοτροπία, μας ξεγελάνε τα λάθη, η αυτολύπηση, η αυτοεκτίμηση που πιάνει πάτο, ο εθιστικός πόνος! Αλλά μέχρι πότε;

Οκ, πολλά έγραψα. Δεν ελπίζω σε πολλά. Πιστεύω πως ακόμη κι' αν καταφέρω να κάνω το πιο μεγάλο βήμα για τον εαυτό μου και αλλάξω προσωπικότητα (όχι χαρακτήρα!), πάντα λόγω χαρακτήρα θα πονάω ακόμη και με το πιο μικρό πράγμα και ίσως με τιμωρώ μ' αυτό τον τρόπο κάποιες στιγμές που θα "ξεφεύγω", φτάνει όλο αυτό να μην με εμποδίζει στην καθημερινότητα και την λειτουργικότητά μου...

Θα κλείσω με κάτι στιχάκια (για όσους ενδιαφέρονται). Τα είχα αποθηκευμένα από παλιά!

Μια υγιής νοοτροπία είναι κολλητική αλλά μην περιμένεις να την κολλήσεις από άλλους. Να είσαι εσύ ο φορέας.

If you're brave enough to leave behind everything familiar and comforting, which can be anything from your house to bitter, old resentments, and set out on a truth-seeking journey, either externally or internally, and if you are truly willing to regard everything that happens to you on that journey as a clue and if you accept everyone you meet along the way as a teacher and if you are prepared, most of all, to face and forgive some very difficult realities about yourself, then the truth will not be withheld from you.

Οι άλλοι μπορούν να σε σταματήσουν προσωρινά. Εσύ είσαι ο μόνος που μπορεί να το κάνει μόνιμα.

Δεν είναι το φορτίο που σε συνθλίβει. Είναι ο τρόπος που το κουβαλάς.

Δεν μπορείς να κόψεις στα μέτρα σου τις καταστάσεις που αντιμετωπίζεις στην ζωή, αλλά μπορείς να κόψεις στα μέτρα σου την στάση και την νοοτροπία σου για να αντιμετωπίζεις αυτές τις καταστάσεις. ͞

We all get discouraged and tired sometimes, and it's so tempting to throw in the towel and give up. That's usually when a breakthrough or a blessing is just around the corner, though. Rest if you need to, complain if you have to, then, as the song says: pick yourself up, dust yourself off and start all over again.

Sometimes there are things in life that aren't meant to stay. Sometimes change may not be what we want. Sometimes change is what we really need. And sometimes saying goodbye is the hardest thing you think you'll ever have to do, but sometimes it's saying 'hello again' that breaks you down and makes you the most vulnerable person you'll ever know. Sometimes change is too much to bear, but most of the time change is the only thing saving your life.

Για ν' αλλάξεις τρόπο σκέψης πρέπει να αλλάξεις νοοτροπία. Για να αλλάξεις νοοτροπία πρέπει να αλλάξεις συνήθειες. Για ν' αλλάξεις συνήθειες θέλει θέληση, δύναμη και προσπάθεια. Γιατί ο χειρότερος εχθρός μας είναι ο εαυτός μας. Έτσι αλλάζεις πεπρωμένο. Γιατί αλλάζοντας συνήθειες και τρόπο σκέψης, αλλάζεις επιλογές. Και κατά το μεγαλύτερο μέρος μας είμαστε οι επιλογές μας.

Αυτό το έγραψα στα 14 (?) καθώς ήμουν σε ένα όμορφο ελληνικό νησάκι. Πού να φανταζόμουν πως 9 χρόνια μετά αυτό το σύννεφο και η καταιγίδα θα είχαν άλλες έννοιες στο μυαλό μου.


Όλα μοιάζουν να τελειώνουν. Μα στην ουσία τίποτα δεν έχει ακόμα τελειώσει. Παγιδευμένος σε μια καταιγίδα, απέδειξε πως μπορείς να βγεις.

Τα σύννεφα εξαφανίζονται ξαφνικά και η βροχή σταματά.
Η μελαγχολία και η πίκρα στέρεψαν. Δεν νιώθω πια.

Το λευκό της αθωότητας και το βαθύ μπλε της αγριεμένης θάλασσας,
σε μεταφέρουν σε μια διαφορετική ομορφιά, σε μια παράξενη χαρά.

Η ανατολή κι' η δύση, των ονείρων μου η φύση,
ελπίδα κι' ανάμνηση στα καταγάλανα και σκοτεινά νερά.


Τελοσπάντων, κάπου εδώ πρέπει να σταματήσω. Όλα καλά είναι στην θεωρία αλλά για να αλλάξει κανείς νοοτροπία και στάση ζωής είναι από τα πιο δύσκολα πράγματα και θέλει καθημερινή δουλειά και κόπο. Κάθε φορά προσπαθώ να τα θυμάμαι για να ξεφορτωθώ επιτέλους τις ζώνες της λανθασμένης και αυτοκαταστροφικής συμπεριφοράς. Σας ευχαριστώ όλους για τις απαντήσεις σας γιατί όσο κι' αν κλείνομαι και δεν θέλω να μιλάω, καθώς διαβάζω κάποια λόγια μου έρχεται κάποια έμπνευση και θέλω να σχολιάζω πράγματα και να σκέφτομαι. Να' στε όλοι καλά.

[giang]

θα σου απαντήσω μ ένα απόφθεγμα από f/b
κανένας δε ξέρει πόσο δυνατός είναι μέχρι η δύναμη του να είναι η μόνη λύση του
παρακολουθώ το φόρουμ αρκετό καιρό αόρατος βέβαια
τ ότι κατάφερα κι έκανα λογαριασμό και να μιλήσω είναι μεγάλο βήμα
διαβάζοντας κατάλαβα ότι όλοι κρυβόμαστε πίσω από μάσκες που δυσκολευόμαστε να βγάλουμε
ένας λόγος που αποφάσισα να γράψω εδώ είναι η ανωνυμία δεν ξέρω και δεν με ξέρει κανένας όποτε μπορώ να γράφω άνετα χωρίς να στοχοποιω προβλήματα
κάτι παρόμοιο με τον αδερφό σου έχω περάσει και περνάω κι εγώ μέχρι που κατάλαβα ότι το πρόβλημα του με φέρνει πίσω
κανένας δεν είναι καλύτερος από έμενα και κανείς χειρότερος
όλοι είμαστε σ έναν λακο που πατάμε σε άλλα κεφάλια για ν ανέβουμε στην κορυφή
ευχαριστώ δεν θα πάρω δεν θα πατήσω σε κανένα κεφάλι θ ανέβω γιατί μπορώ γιατί παλεύω
ένα πλεονέκτημα που έχεις εδώ είναι η ανωνυμία κανένας δεν σε ξέρει και κανέναν δεν ξέρεις ( το ξέρεις καλύτερα από έμενα είσαι πολύ περισσότερο καιρό από έμενα εδώ μέσα )
όποτε μπορείς να πεις όλα αυτά που δεν λες ούτε στον ψυχαναλυτή σου
είναι στο χέρι σου να το εκμεταλλευτής σωστά
πίστεψε σ εσένα κανείς δεν θα το κάνει καλύτερα από εσένα

[Deleted-member250416]

Αυτό ακριβώς, πώς ξέχασα να το συμπληρώσω στην λίστα.
"You never know how strong you are, until being strong is the only choice you have" αν και κάποιες στιγμές μας παρασύρουν τα έντονα αρνητικά συναισθήματα και σκέψεις και έτσι βάζουμε στον εαυτό μας την ταμπέλα του αδύναμου και λειτουργούμε σαν να είμασταν αδύναμοι.

Χαιρόμαι που βρήκες το κουράγιο και άρχισες να μιλάς γιατί πολλές φορές μας πνίγει το να τα κρατάμε όλα μέσα μας. Νιώθω πολύ πιο άνετα να τα λέω σε άτομα που δεν είναι στην ζωή μου γιατί στην πραγματική μου ζωή λέω μετρημένα πράγματα μόνο σε 2 φίλες που νιώθω πιο κοντά μου και νιώθω πως δεν με κρίνουν και έχουν την διάθεση να κάτσουν να ακούσουν και να καταλάβουν 2 πράγματα ακόμη κι' αν τα ακούνε για πρώτη φορά. Αλλά όταν είναι στην ζωή μου κάποιος, ταυτόχρονα νιώθω πως τον φορτώνω, πως ανησυχεί κλπ και έτσι κλείνομαι περισσότερο. Εδώ το μόνο που καταφέρνεις όμως είναι να ξεσπάς, άντε να ακούσεις και κάποιες σωστές κουβέντες ή να δώσεις κι' εσύ κάποια βοήθεια για να νιώσεις καλύτερα. Μόνο εμείς όμως μπορούμε να βοηθήσουμε τον εαυτό μας στην τελική, ίσως γι' αυτό το βρίσκω ανώφελο να κάθομαι να αναλύω το παρελθόν ή κάποιες αντιδράσεις με την ψυχολόγο (και πλέον να μην μου βγαίνει κιόλας) εφόσον αναγνωρίζω πως είναι λάθος και ποιές πράξεις πρέπει να κάνω όσο δύσκολα κι' αν είναι τα πράγματα. Πηγαίνω εκεί και το μόνο που ακούω είναι πως έχω αυτοέλεγχο και με θαυμάζει, πως αξίζω κλπ, ε ναι χαίρω πολύ, ειδικά το τελευταίο θα το πιστέψω όταν καταφέρω πράγματα και όταν πάψω να αυτοκαταστρέφομαι ακόμη κι' αν νιώθω ανάξια. Νιώθω πως προσπαθεί να καταλάβει και να βοηθήσει αλλά δεν μπορεί. Μπορεί να ακούγεται υποτιμητικό γι' αυτούς αλλά ξέρω τι ισχύει για τον εαυτό μου ή τι μπορεί να με βοηθήσει. Και δυστυχώς κάποιες φορές όσο σκαλίζεις κάποια πράγματα για να βρεις υποτίθεται αιτίες/την ρίζα, τόσο περισσότερο μένεις πίσω...

Τελοσπάντων, δεν ξέρω γιατί έγραψα πάλι τόσα πολλά... Σε ευχαριστώ και πάλι, μου κάνουν καλό αυτά που λέω και αυτά που διαβάζω από εσάς

[giang]

Αυτό ακριβώς, πώς ξέχασα να το συμπληρώσω στην λίστα.
"You never know how strong you are, until being strong is the only choice you have" αν και κάποιες στιγμές μας παρασύρουν τα έντονα αρνητικά συναισθήματα και σκέψεις και έτσι βάζουμε στον εαυτό μας την ταμπέλα του αδύναμου και λειτουργούμε σαν να είμασταν αδύναμοι.

Χαιρόμαι που βρήκες το κουράγιο και άρχισες να μιλάς γιατί πολλές φορές μας πνίγει το να τα κρατάμε όλα μέσα μας. Νιώθω πολύ πιο άνετα να τα λέω σε άτομα που δεν είναι στην ζωή μου γιατί στην πραγματική μου ζωή λέω μετρημένα πράγματα μόνο σε 2 φίλες που νιώθω πιο κοντά μου και νιώθω πως δεν με κρίνουν και έχουν την διάθεση να κάτσουν να ακούσουν και να καταλάβουν 2 πράγματα ακόμη κι' αν τα ακούνε για πρώτη φορά. Αλλά όταν είναι στην ζωή μου κάποιος, ταυτόχρονα νιώθω πως τον φορτώνω, πως ανησυχεί κλπ και έτσι κλείνομαι περισσότερο. Εδώ το μόνο που καταφέρνεις όμως είναι να ξεσπάς, άντε να ακούσεις και κάποιες σωστές κουβέντες ή να δώσεις κι' εσύ κάποια βοήθεια για να νιώσεις καλύτερα. Μόνο εμείς όμως μπορούμε να βοηθήσουμε τον εαυτό μας στην τελική, ίσως γι' αυτό το βρίσκω ανώφελο να κάθομαι να αναλύω το παρελθόν ή κάποιες αντιδράσεις με την ψυχολόγο (και πλέον να μην μου βγαίνει κιόλας) εφόσον αναγνωρίζω πως είναι λάθος και ποιές πράξεις πρέπει να κάνω όσο δύσκολα κι' αν είναι τα πράγματα. Πηγαίνω εκεί και το μόνο που ακούω είναι πως έχω αυτοέλεγχο και με θαυμάζει, πως αξίζω κλπ, ε ναι χαίρω πολύ, ειδικά το τελευταίο θα το πιστέψω όταν καταφέρω πράγματα και όταν πάψω να αυτοκαταστρέφομαι ακόμη κι' αν νιώθω ανάξια. Νιώθω πως προσπαθεί να καταλάβει και να βοηθήσει αλλά δεν μπορεί. Μπορεί να ακούγεται υποτιμητικό γι' αυτούς αλλά ξέρω τι ισχύει για τον εαυτό μου ή τι μπορεί να με βοηθήσει. Και δυστυχώς κάποιες φορές όσο σκαλίζεις κάποια πράγματα για να βρεις υποτίθεται αιτίες/την ρίζα, τόσο περισσότερο μένεις πίσω...

Τελοσπάντων, δεν ξέρω γιατί έγραψα πάλι τόσα πολλά... Σε ευχαριστώ και πάλι, μου κάνουν καλό αυτά που λέω και αυτά που διαβάζω από εσάς

εγώ ευχαριστώ που μοιραζόμαστε τα προβλήματά μας
μερικές φορές και μόνο που τα βγάζουμε από μέσα μας είναι λύτρωση
στην πραγματικότητα ξέρουμε την αξία μας αλλά δεν θέλουμε να την πιστέψουμε
να μας πιστέψουν θέλουμε ούτε λόγια ούτε κορδέλες
κι όπως λέει και το άσμα θέλω τρέλα θέλω πράγματα ανεβασμένα...!!!