Κρισεις πανικου. Δυο βηματα μπροστα, ενα πισω...

Blue βγες έξω. Πήγαινε να περπατήσεις με γρήγορο βήμα για 30-40 λεπτά. Γύρνα βάλε μουσική και κάνε κάποια χειρονακτική εργασία πχ φτιάξε τη ντουλάπα σου ή το δωμάτιό σου. Αλλαξε τη θέση των επίπλων στο χώρο που κοιμάσε και καθάρισέ τον τέλεια. Αραξε μετά και φτιάξε μια λίστα με τις εκκρεμότητές σου και ένα πρόγραμμα (αρκετά χαλαρό) με τους τρόπους που μπορείς να τις φέρεις εις πέρας. Κάνε ένα σχέδιο για πράγματα που θες να κάνεις (πχ να βρεις δουλειά, να αρχίσεις γυμναστική, να κάνεις κάτι αλλο που θα ήθελες κτλ). Μετά κάνε μια κούρα ομορφιάς και χαλάρωσε!!!

Ενεργοποιήσου και άσε τις σκέψεις και το άγχος για άυριο. Σήμερα είναι μια υπέροχη μέρα!!:cool:

Ειλικρινά ευχαριστώ για τον χρόνο που διαθέτετε για μια απάντηση παιδιά.
Mariakiou μπορει να μην τα κάνω όλα αυτά μαζί αλλά κάποαι θα κάνω σίγουρα :)

Χαλάρωσε και καλωσόρισε σου λέω και τις κακές σου μέρες.
Μην τις πολεμάς. Μπουνιές στο είναι σου δίνεις κι αυτό πονάει.
Θα γυρίσει ο τροχός με την επόμενη νίκη σου.
Φιλιά και κουράγιο....

Μεγάλη κουβέντα αυτή που είπες.
Θέλει πολλά κότσια να καλωσορίσει κανείς τις κακές του μέρες.
Πολύ μεγάλη κουβέντα...

Χμμμ...Σου έχει τύχει ποτέ να σε εκνευρίσει τόσο πολύ κάποιος που να θες να τον δείρεις? Έστω οτι έναν τέτοιο άνθρωπο τον έχεις κατσικωμένο στο σπίτι σου και μπαίνει μες το δωμάτιό σου όποτε γουστάρει. Μπορείς να του φωνάξεις, να τον πλακώσεις στις μπουνιές, οτιδήποτε. Κι αυτός να συνεχίζει απτόητος να εισβάλει στο χώρο σου. Τι θα κάνες? Έχω να πω οτι σίγουρα το καλωσόρισμα δεν θα ήταν το πρώτο πράγμα που θα σκεφτόμουν, αν ήμουν στη θέση σου, αλλά εσύ τι θα κανες?

Στην αρχή αδιαφορείς (αφού δεν μπορείς να τον πλακώσεις) αλλά βλέπεις οτι η αδιαφορία δεν πιάνει πάντα. Πιάνει τα πρώτα δέκα λεπτά.
Ίσως το καλωσόρισμα πραγματικά να είναι κάτι που δεν περιμένει και ίσως έτσι σταματήσει να είναι ενοχλητικός και γλυκάνει λίγο.
Πώς καλωσορίζονται όμως βρε παιδια οι κρίσεις πανικού και όλη αυτή η φρικτή διάθεση που τις ακολουθεί;...

Στα λόγια μου φτάνεις.
Δε λέω ότι όταν θα έρθει η ώρα του πανικού θα είσαι μες την τρελή χαρά.
Απλά όταν έρχονται οι πανικοί έχεις να κάνεις με κάτι που έχεις ξαναπεράσει πολλές φορές και το έχεις ξεπεράσει.
Δύσκολο? Το ξέρω πόσο. Το περνάω κάθε μέρα. Αλλά έχω καταλήξει ότι είναι ένας από τους πιο ανώδυνους τρόπους.

Quote:

---

Originally posted by Blue9791
Στην αρχή αδιαφορείς (αφού δεν μπορείς να τον πλακώσεις) αλλά βλέπεις οτι η αδιαφορία δεν πιάνει πάντα. Πιάνει τα πρώτα δέκα λεπτά.
Ίσως το καλωσόρισμα πραγματικά να είναι κάτι που δεν περιμένει και ίσως έτσι σταματήσει να είναι ενοχλητικός και γλυκάνει λίγο.
Πώς καλωσορίζονται όμως βρε παιδια οι κρίσεις πανικού και όλη αυτή η φρικτή διάθεση που τις ακολουθεί;...

---

Ίσως υπάρχει ένα ενδιάμεσο βήμα ανάμεσα στο πλάκωμα και το καλωσόρισμα. Εγώ όταν δεν μπορώ να πλακώσω κάποιον και αφού έχω προσπαθήσει να αδιαφορήσω χωρίς αποτέλεσμα, κάθομαι και τον παρατηρώ. Τον κοιτάω καλά καλά, να δω αυτός ο τύπος πια τι ζόρι τραβάει. Του δίνω σημασία, δηλαδή, δεν προσπαθώ να τον αγνοήσω. Αφού είναι εδώ και μου σπάει τα νεύρα, τον κοιτάω κι εγώ...Όποτε έχω καταφέρει να το κάνω(γιατί δεν μου σπάει μόνο τα νεύρα, με φοβίζει κιόλας), έχω ανακαλύψει πολλά πράγματα.Έχω κάνει, αν θες, μια νέα γνωριμία. Ώς εδώ. Και για αγκαλιά, βλέπουμε. Δεν εγγυώμαι.

Ναι Φοίβη το έχω κάνει κι αυτό.
Ερχόταν η κρίση και κάθε δευτερόλεπτο παρατηρούσα τα συμπτώματα.
Όσο μπορούσα φυσικά.
Υπήρχαν και κοίνες οι άτιμες στιγμές όμως που το μυαλό απειλούνταν τόσο από τον επικείμενο \'\'φανταστικό\'\' θάνατο ή από το νέο κι άγνωστο συμπτωματάκι, που η παρατήρηση κοβόταν απότομα και άρχιζε η πάλη για επιβίωση.
Για κείνες μιλάω στη blue.
Η μόνη σκέψη που με έσωζε κάθε μα κάθε φορά από τα επείγοντα ήταν ότι όλα αυτά τα έχω ξαναζήσει. Και αφού δε μου έκαναν κακό στο παρελθόν, ούτε τώρα θα μου κάνουν. Θα φύγουν όπως ήρθαν.
Κι αυτές οι μικρές μου νίκες με βοηθούν και συνεχίζω και το παλεύω απαλλαγμένη από χάπια και γιατρούς.

Είναι σαν σπίτι που χτίζεται σιγά σιγά...τούβλο τούβλο. Κι εσύ το έχτισες και συνεχίζεις να το χτίζεις και είσαι άξια θαυμασμού και εκτίμησης για τον αγώνα σου. Αυτό που ήθελα να πω είναι οτι το καλωσόρισμα για μένα είναι σαν τη μπογιά στους τοίχους αυτού του σπιτιού. Προυποθέτει να έχουν μπει τα τούβλα στη θέση τους, να έχει χτιστεί ο τοίχος.

Εγώ παιδιά δεν έχω πάθει εδώ και 2,5 χρόνια κρίση πανικού αλλα καμιά φορά είμαι στο όριο. Οταν αρχίζει πχ όταν αρχίσει η ταχυπαλμία ξέρω οτι αν κάτσω και το σκεφτώ ή αρχίσω να μετράω τους σφιγμούς κτλ θα το χάσω το παιχνίδι και θα με κυριέυει. Ετσι συνήθως προσπαθώ να το περάσω σαν κάτι ασήμαντο και σηκώνομαι να κάνω κάτι πχ ενα ντους ή φτιάχνω κάτι να φάω ή να πιω (κατα προτήμιση χαμομίλι και ζεστό γάλα). Γενικά κάνω κάτι που θα μου αποσπάσει την προσοχή. Οχι κάτι που θέλει σκέψη πχ διάβασμα γιατί είναι δύσκολο να συγγεντρωθώ και ξεστρατίζει η σκέψη μου. Οταν είναι κόσμος σπίτι απομονώνομαι στην τουαλέτα και πλένω το πρόσωπό μου, βουρτσίζω τα μαλλία μου και τέτοια μέχρι να ηρεμήσω. Προσπαθώ όμως να συγγεντρωθώ σε αυτό που κάνω και να μην σκέφτομαι οτι έχω ταχυκαρδία και τέτοια. Ξέρω ότι μια ταχυκαρδία ή τα μουδιάσματα και οι ζαλάδες δεν μπορούν να μου κάνουν κακό. Ως τώρα πιάνει. Επίσης δεν ξέρω για έσάς αλλά εμένα με επηρεάζουν πολλή ο καφές, το αλκοόλ, το φαγητό σε μεγάλες ποσότητες και κυρίως το βράδυ κτλ οπότε τα αποφέυγω. Πίνω ντεκαφεινέ, χαμομήλι, πράσινο τσάι και άλλα τέτοια. Ειδικά το χαμομήλι και το ζεστό γάλα με χαλαρώνουν και μου φέρνουν νύστα αμέσως!! Δεν ξέρω αν πιάνουν τα ίδια με όλους αλλά υποθέτω οτι ο καθένας μπορεί να βρει κάποια τρικ για να ξεγελάει τον πανικό και το άγχος. Κυρίως όμως να μην επικεντρώνεται στα συμπώματα γιατί χειροτερεύει.

το θεμα του τοπικ ειναι \"2 βηματα μπροστα και ενα πισω\".
οταν ομως κανεις μισο βημα μπροστα και 3 πισω τοτε τι γινεται?:(:(:(:(:(:(

μια ομοιπαθουσα

υγ.οχι δεν ειμαι απαισιοδοξη(γενικα)απλα τωρα δεν βρισκομαι και στην καλυτερη μου φαση.:(

Εγώ το σκέφτομαι έτσι:
Οι πανικοί είχαν μια αφετηρία και θα έχουν ένα τέλος.
Αν κοιτάω μπρος βρίσκω μπροστά μου το τέλος κι ας είναι μακρυα.
Αν κοιτάξω πίσω βρίσκω την αφετηρία και τη ζωή μου πριν απ\'αυτή.
Ο στόχος μου λοιπόν είναι αμφίδρομος.
Είτε φτάσω στο τέλος είτε στη ζωή μου πριν την αφετηρία το ίδιο μου κάνει.
Για δες το και λίγο έτσι.
Να ξέρεις επίσης ότι οι περίοδοι που\'\' δεν είμαστε στην καλύτερή μας φάση\'\' είναι οι μεγαλύτερη στη ζωή μας.
Ο άνθρωπος από τη φύση του έχει ροπή προς τη δυστυχία. Γι\' αυτό και επιδιώκει πάντα την ευτυχία.
Ετσι λοιπόν μάθε να ζεις και στις χειρότερές σου φάσεις.
Φιλιά...

Η σωστή διατροφή σίγουρα βοηθά.
Εξακολουθώ να πιστεύω οτι για να φύγουν οι πανικοί πρέπει να φύγουν οι αιτίες που τους προκαλούν.
Εκεί είναι το δύσκολο γιατί απαιτεί ενδοσκόπηση και δραστικές αλλαγές τις οποίες κανείς δεν είναι έτοιμος να κάνει.
Λίγο πολύ όλοι βολευόμαστε μεσα στη μιζέρια μας.
Το να παρατηρέις τα συμπτώματα είναι αφόρητα κουραστικό και επώδυνο.
Το να αδιαφορείς γι\'αυτά είναι ποοοοοοοοολύ δύσκολο.
Η αλήθεια πάντα βρίσκεται κάπου στη μέση.
Όταν έρχονται οι πανικοί αυτό που μπορούμε να κάνουμε είναι τα τους εκλογικεύσουμε (όσο αυτό γίνεται) ακριβώς για να μη κυριαρχίσει ο φόβος.
Ferro όλη αυτή η διαδικασία έχει άπειρα μπρος πισω δυστυχώς.
Το καλο είναι οτι οι στιγμές που είμαστε καλά (για μενα τουλάχιστον) ειναι περισσότερες και μεγαλύτερες σε διάρκεια απο αυτές που είμαστε χάλια.
Μάλλον είναι προφανές οτι είμαι λίγο καλύτερα σήμερα.
Και όταν βλέπεις οτι επανέρχεσαι γίνεται κάτι πολύ σπουδαιο.
Αν δείς τις θλιμένες φατσούλες που έχεις γράψει με το κεφάλι γερμένο προς τα δεξιά, μεταμορφώνονται σε χαμόγελα.
Άρα ίσως η λύση βρίσκεται στο να δούμε τις ζωές μας και τους εαυτούς μας υπο άλλη γωνία.
Ελπίζω με όλη μου τη ψυχή όλοι να είμαστε έστω και στο ελάχιστο καλύτερα κάθε στιγμή περνάει.

Quote:

---

Originally posted by ΒΙΚΥ
Εγώ το σκέφτομαι έτσι:
Οι πανικοί είχαν μια αφετηρία και θα έχουν ένα τέλος.
Αν κοιτάω μπρος βρίσκω μπροστά μου το τέλος κι ας είναι μακρυα.
Αν κοιτάξω πίσω βρίσκω την αφετηρία και τη ζωή μου πριν απ\'αυτή.
Ο στόχος μου λοιπόν είναι αμφίδρομος.
Είτε φτάσω στο τέλος είτε στη ζωή μου πριν την αφετηρία το ίδιο μου κάνει.
Για δες το και λίγο έτσι.

---

Αυτό που λες, Βίκυ μου αρέσει πολύ. Μου φαίνεται κάπως πιο ευέλικτο.