Printable View
Μα για μένα το πρόβλημα δεν είναι ότι βρίσκομαι σε φάση «νεκρής περιόδου» όπου δεν υπάρχει κανείς και τίποτα να με συγκινεί, έχω περάσει στο παρελθόν απο αυτή την κατάσταση, είμαι στη φαση που έχουν υπάρξει κατα καιρούς διάφορα πρόσωπα που μ' έχουν γοητεύσει, που έχουμε φλερτάρει αλλά για κάποιο λόγο το θέμα δεν προχωρα. Κι αυτό είναι κάτι που μ' έχει κουράσει πολύ.Quote:
Originally Posted by Natalia_sups
Πως να το πω;; δεν ευοδωνεται ο έρωτας. Κάτι γίνεται και στραβωνει το πράγμα. Εκτός κι αν επιλέγω περιπτώσεις που είναι εξ ορισμού δύσκολες ή αν κάνω κάτι εγώ που δεν το καταλαβαίνω.
Novia επειδη εχω αυτοανοσο και τα εχω ψαξει παρα πολυ, μπορεις να παίρνεις συμπληρωμα D, δεν ειναι κατι σοβαρο... Κυριως με κακη απορροφηση ασβεστιου συνδεεται, αρα και οστεοπορωση αργοτερα.
Ολο αυτο που περιγραφεις μου κανει για μετατραυματικο στρες ...
Αν ελκυεις τις "δύσκολες" περιπτώσεις και ελκυεσαι από αυτές πιθανόν αυτο έχει να κάνει με τα θέματα που προσπαθείς να επιλύσεις...αν κάποιος εχει πχ φόβο απόρριψης μάντεψε τι είδους σχέση θα τον ελκύσει...κατά πάσα πιθανότητα μία στην οποία θα βιώσει έντονα την απόρριψη. Ίσως αυτό γίνεται για να ερχόμαστε σε προστριβή με όσα φοβόμαστε/μας βασανίζουν για να αναγκαζομαστε να τα αντιμετωπίσουμε. Τώρα το ποιο μπορεί να είναι το ευαισθητο σημείο στη περίπτωση σου...μόνο εσύ μπορείς να το ξέρεις. Ή μπορεί να είναι απλά και θέμα ατυχίας...αν και δεν το πιστεύω αυτό, πιστεύω υπάρχει λόγος για όλα...
Υπάρχει κάποιος κοινός παρονομαστής στις γνωριμιες που δεν προχώρησαν όπως θα το ήθελες; Έχεις παρατηρήσει κάτι...;
Πιστευω οτι τα παντα ξεκινανε απο τη χαμηλη αυτοεκτιμηση...
Και οι φοβοι και οι ανασφαλειες.
Δεν αποκλείεται, άλλωστε έχουν συμβεί διάφορα τραυματικά γεγονότα και διαδοχικά μέσα στα τελευταια 4 χρόνια, απώλεια εργασίας, οικονομικα προβλήματα, ανεργία, προδοσίες απο φίλους, άσχημες συμπεριφορές, παρασκήνιο, κουτσομπολιά απο ανθρώπους που με στοχοποίησαν, χειρουργείο, απόρριψη απο πρόσωπα, έχασα μέσα σε διάστημα 3 ετών και τα δύο ζωάκια μου το τελευταίο πέθανε πέρσι το καλοκαίρι 31 Αυγούστου, ένα θέμα υγείας της μαμά μου πέρσι τα Χριστούγεννα συνέχεια μου δίνε... δεν βρίσκω πια κάτι απο το οποίο ν' αντλήσω λίγη χαρά.. η τελευταία ερωτική απογοήτευση μ' έχει τσακίσει, ήταν ένας άνθρωπος που τον ερωτεύτηκα τόσο πολύ... βιάστηκα να επενδύσω συναισθηματικά... βάστικα να κάνω πράγματα γι' αυτό και στο τέλος με άδειασε... δεν ξέρω πως θα το ξεπεράσω αυτό. Η φάση έχει ξεκινήσει απο το φθινώπορο του '14, το καλοκαίρι είχαμε φτάσει να έχουμε αποκτήσει μια καλή επικοινωνία μεταξύ μας γιατί έγιναν πολλά στο ενδιάμεσο, πολλά λόγια, πολλά πρόσωπα, πολλά μπερδέματα που δεν μας άφηναν να εμπστευτούμε ο ένας τον άλλον κι εκεί που άρχισαν να πιστεύω ότι θα πάει καλά το πράγμα, πέρσι το χειμώνα, σχεδόν ένα χρόνο μετα άφησα τη ζήλια μου να με κυριεύσει κι έδωσα μια και τα τίναξα όλα στον αέρα. Είχα κουραστει βέβαια να περιμένω... Απο τον Γενάρη του 2016 έχουμε κόψει κάθε επαφή, εγώ προσπάθησα να τον ξαναπροσεγγίσω δεν μου έδειξε να ενοχλείται απο αυτό αλλά δεν έχει κάνει κι εκείνος κάποια κίνηση εκ τότε είμαι απαρηγόρητη... δεν μπορώ να το χωνέψω με τίποτα...Quote:
Originally Posted by Mara.Z
Κάπου έχω εστιάσει σε σχεση με τη δική μου στάση με τα πρόσωπα που ενδιαφερομαι αλλά δεν το 'χω ξεκάθαρο μέσα μου πιστεύω πως μόνο αυτός που το εισπράττει απο εσένα μπορεί να σου πει τι είναι, εσύ να το καταλάβεις απο μόνος σου είναι δύσκολο. Κάποιος κάποτε μου είχε πει ότι θέλω να γίνονται τα πράγματα με τον δικό μου τρόπο κι ότι δεν πάει έτσι. Και πράγματι, τώρα που το σκέφτομαι αισθάνομαι ότι αν τα πράγματα δεν πάνε όπως εγώ τα έχω φτιάξει με το μυαλό μου ότι τα χάνω, ότι δεν μπορώ να τα χειριστώ μετά. Θυμώνω, ξενερώνω, νευριάζω, σπάζομαι... Σαν τα κακομαθημένα που τσατίζονται όταν δεν γίνεται το δικό τους.Quote:
Originally Posted by Natalia_sups
Πολλοί μου λένε ότι διακρίνουν σε μένα μια ένταση, μια νευρικότητα, ότι δεν είμαι χαλαρή. Επίσης αισθανομαι ότι μου βγαίνει ένας ανταγωνισμός με τους άντρες που γουστάρω. Δεν ξέρω γιατί... απο την έντονη σεξουαλική έλξη;; καμία σχέση με γλυκειά και τρυφερή ύπαρξη που ενδεχομένως να θέλουν οι άντρες. Ίσως να με φοβούνται ο ίδιος που είχε πει ότι θέλω να γίνονται τα πράγματα με τον δικό μου τρόπο μου είχε πει ότι είμαι too much..
Μαλιστα...
Ειχα και εγω μια παρομοια εμπειρια, με κεραυνοβολο! τουλαχιστον εσυ τον γνωρισες λιγο πριν...
Σε εκδηλωση κοινων γνωστών με βαρεσε κατακουτελα. Και σκεψου οτι δεν λειτουργω ετσι στα κανονικα μου ουτε μου ειχε ξανασυμβει.
Μπηκα σε μια διαδικασια, επειδη δεν ηθελα να ανακατεψω κοινους γνωστους, να τον πλησιασω μονη μου, εκανα αρκετες προσπαθειες, και παντα διακριτικος αλλα με απομακρυνε. Τελικα κρατησαμε επαφη μεσω facebook και για ενα χρονο ειχα κολλησει να παρακολουθω τι κανει, ποιους φιλους εχει, να προσπαθω να μαντεψω ποια ειναι η πρωην του, τελικα την εντοπισα-γιατι ερωτευθηκε αυτηΗ, και ποια ειναι αυτη, τι εχει κανει στη ζωη της, που κινειται κλπ.... Ωσπου πηγα στο χωριο μου καποιους μηνες το χειμωνα για να ξεκοψω απο το facebook και ολο αυτο το αρρωστημενο κολλημα.
Σε μια φαση αυτος μου εδωσε ελπιδες, μετα το πηρε πισω, τον εβρισα και εγω... γιναμε μπιλιες. Μετα εμαθα οτι ειχε σχεση αλλα εγω τοτε δεν το ηξερα! μετα απο καποιους μηνες τον ειδα τυχαια σε μια εκδηλωση και εκοβε βολτες πισω μου, θα μπορουσα ανετα να του μιλησω αλλα θεωρησα οτι εχει σχεση, και τελικα ειχε χωρισει.... Τα ειχε με αλλη, οχι αυτη που ζηλεψα στο facebook...και τωρα δεν μιλαμε!! χαχα
αυτο με τη νευρικοτητα το ειχα και εγω. Φευγει με τη γυμναστικη... την εχω κανει καραμελα τη γυμναστικη αλλα πραγματικα βοηθαει...Quote:
Originally Posted by novia35
Μηπως δεν ειναι ανταγωνισμος αλλα μια προσπαθεια να τους εντυπωσιασεις?
Οι αντρες εντυπωσιαζουν με τα επιτευγματα τους, εμεις εντυπωσιαζουμε με την εμφανιση μας. Κανονας!
Θελουν σαφως γλυκεια και τρυφερη ύπαρξη - και εγω δεν το εχω, η σκεψη μου ειναι περισσοτερο ανδρικη παρα γυναικεια. Ξερεις σε τι εχω καταληξει? παιζουμε το ρολο της γλυκειας.
μην το ψαχνεις, μετατραυματικο στρες ειναι...Quote:
Originally Posted by novia35
ειναι παρα πολλα, υπερβολικα πολλα για να τα διαχειριστεις....
εγω με μια δουλεια στην οποια εχω βαλτωσει, και με το κεραυνοβολο και τις περιπετειες διαλυθηκα...Ενιωθα το μυαλο μου διαλυμενο σε χιλια κομματια, λες και ειχε διασκορπιστει στα 4 σημεια του οριζοντα.. και εγω σα διανοητικα καθυστερημενο να πρεπει να ανταποκριθω με το μυαλο που ειχα καποια χρονια πριν.
Ωραία...ξεκινά από αυτά που αντιλαμβάνεσαι λοιπόν για αρχή...αφού έχεις αυτή τη πληροφορία δες πως μπορείς να το αλλαξεις/βελτιωσεις για την δικιά σου την ηρεμία πρωτα από όλα...πως το κάνεις στη πράξη; Έλα μου ντε...είναι σημαντικό να γίνει το "κλικ" στην οπτική σου, να το πιστεψεις ή ίδια καταρχήν...
Προφανώς και είναι φυσιολογικό να αντιδραμε σε ότι μας χαλάει και μας τη δίνει ή όταν αισθανόμαστε αδικία απέναντι μας και το να καταπιέζεις το πώς νιώθεις, να "κουμπωνεις" πιο πολύ δεν είναι λύση...πρέπει να εκφράζεσαι..το να μη το κάνεις είναι νομίζω εξίσου κακό.
Αλλα από την άλλη πρέπει να καταλαβαίνουμε πως κάποια πράγματα απλά είναι έξω από τον έλεγχο μας και δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα για αυτό...ε άμα δεν μπορουμε να κάνουμε τίποτα για κάτι σε τι βοηθάει το να βγάζουμε άγχος και ένταση; Το αποτέλεσμα δεν εξαρτάται από εμάς...τέτοιες περιπτώσεις είναι πχ κάποια πράγματα που μπορεί να νιώθει/σκεφτεται ο άλλος, κάποιες άσχετες εξωτερικές συνθήκες ή συγκυρίες, χίλια δυο...και αυτό είναι οκ...σε τέτοιες περιπτώσεις οκ αγχωσου, αλλά προσπάθησε να είσαι λίγο πιο στα @@ σου...
Και ακόμα σε αυτά που έχουμε τον έλεγχο παίζει ρόλο το πώς εκφραζομαστε...τι σου εμπνέει περισσότερη αξιοπιστία και ηρεμία, ένας άνθρωπος που εκφράζεται συγκροτημένα και άρα ξέρει τι θέλει ή κάποιος που βγάζει άγχος και φόβο ή κάποιον που γενικά δεν ελέγχει τις αντιδράσεις του; Φαντάζομαι το πρώτο...
Ειχα κι εγώ παρόμοιο πρόβλημα στο παρελθόν...στο κομμάτι των αντιδράσεων δηλαδή. Πολύ περιληπτικά ας πούμε ότι ήμουν άκαμπτος και πεισματάρης συνομιλητης και ότι τελευταία εχω μαθει να ακουω καλυτερα και να αντιδρω πιο μετρημενα.
Αλλά αυτό έγινε επειδή το συνειδητοποίησα και το πίστεψα ή ίδια, δεν θα αρκούσε να μου το πει απλά κάποιος τρίτος...
Θέλω να πω δηλαδή πως μπορείς να δουλέψεις με επιτυχία σε οποιαδήποτε πλευρά της αλληλεπίδρασης σου με τους άλλους αρκεί να φτάσεις εσύ στο συμπέρασμα ότι το χρειάζεσαι για εσένα και να το πιστεψεις και να το θελήσεις για εσένα. Οχι επειδή έτσι λέει κάποιος...
Άσε τι λένε οι άλλοι...αν πουν ότι είσαι ελέφαντας σημαίνει ότι είσαι ελέφαντας; Οκ οι γνώμες των άλλων είναι μία καλη ένδειξη αλλά μπορεί να μην είναι αυτό που θα σε βοηθήσει ή καμιά φορά να είναι αστοχες...
Εσύ τι πιστεύεις ότι φταίει είναι το θέμα...όλα όλα δεν παίζει να τα βρεις...αλλά σίγουρα μπορείς να βρεις για αρχή ένα κομματάκι που θα οδηγήσει στη βελτίωση. Κι εγώ ακόμα ψάχνω τα δικά μου κομματάκια :)
Καλά, μη μου γράφεις άλλα (εννοείται γράψε μου κι άλλα, σχήμα λόγου) είναι σαν να διαβάζω την ιστορία μου. Ακριβώς το ίδιο.Quote:
Originally Posted by Mara.Z
Ούτε εγώ λειτουργώ έτσι, σπάνια να μου αρέσει κάποιος κι αν ναι το πιάνω απο εδώ, το πιάνω απο εκεί στην περίπτωση αυτή δεν ξέρω τι είδα στον άνθρωπο αυτό, τι περίεργο κλίκ έγινε στο μυαλό μου κι έπεσα με τα μούτρα, δεν έβλεπα τίποτα μπροστά μου, είχα θολώσει, έβλεπα παντού ανταγωνίστριες, τον ζήλευα πάρα πολύ, μέχρι και με κάτι φίλες μου πλακώθηκα γιατί του έκαναν like ενώ δεν τις είχε στις επαφές του (καλές καργιόλες κι αυτές, δεν το μετανιώνω). Κάποια στιγμή είπα Θεέ μου, θα καταλήξω σαν την Γκλεν Κλοουζ στο Fatal Attraction.
Εγώ πάλι δεν ήθελα ν' ανακατευτούν τρίτοι, γιατί συνήθως τα κάνουν σκατά και προσπάθησα κι εγώ να τον πλησιάσω μόνη μου σιγά σιγά κι έπειτα ήταν ενας χώρος που δεν ήθελα να δώσω δικαιώματα για σχόλια πέραν του ότι είμαι έτσι ως άνθρωπος. Απ' την πρώτη στιγμή ένιωσα οτι κάτι υπάρχει, έτσι τουλάχιστον μου φάνηκε εμένα, ερχόταν στο προφιλ μου σχολιάζε, έκανε like σε όλες μου τις αναρτήσεις, εγώ στην αρχή ήμουν λίγο μαγκωμένη επειδή εξαρχής μου άρεσε κι επειδή αυτός ερχόταν με μια φίλη του στο σεμινάριο που δεν ήξερα τι ρόλο βαράει ήθελα να δω τι παίζει πρώτα. Βέβαια αυτή η τύπισσα έχω την εντύπωση ότι τα έμπελεξε τα πράγματα. Νομίζω πως έβαζε λόγια γιατί στη συνέχεια κάποια στιγμή πλακώθηκαν για λόγου που αγνοώ μέχρι και σήμερα και σηκώθηκε κι έφυγε αυτή.
Αυτό!!!!!!!!!!!Quote:
Originally Posted by Mara.Z
Μεγαλη αρρωστεια το facebook....
τρομαξα να ξεκολλησω απο το ρολο detective στη ζωη του...
Τωρα οκ ειμαι πολυ πιο χαλαρα, ηρεμησα. Αλλα και παλι δεν μπορω να μην τον σκεφτώ...απλα τον σκεφτομαι πιο ηρεμα, οχι με την ενταση την παλια.
Ας πουμε τωρα παιζει μια εκδηλωση τον Οκτωβρη και σκεφτομαι απο τωρα τι να φορεσω, μακιγιαζ κλπ, μπας και εχω καμια ελπιδα...
Ειναι κι αυτος σε πολυ δυσκολη φαση. Πεθαναν οι γονεις του τα τελευταια χρονια, αναγκαστηκε να κλεισει ενα μαγαζι που ειχαν, και σκεφτοταν να φυγει εξωτερικο...Οποτε δεν τον πετυχα σε ευνοικη φαση... ειχε και σχεση τοτε που επνεε τα λοισθια αλλα υπηρχε...