Originally Posted by
ΚΑΣΣΑΝΔΡΑ
Η μητέρα σου φαίνεται οτι είναι ανώριμη σαν προσωπικότητα, αφού δεν καταλαβαίνει τις προτεραιότητες στην ζωή. Μην στεναχωριέσαι! Οι γονείς ποτέ δεν είναι τέλειοι και αυτοί που δείχνουν τέλειοι στην πραγματικότητα μπορεί να είναι οι χειρότεροι. Εσύ θα γίνεις καλύτερη μαμά από κείνην.
Πρόσεξέ με, εγώ έκανα άμβλωση κάποτε, στα 18 επειδή δεν ήθελα να δυσαρεστηθεί και να ρεζιλευτεί η "τέλεια" , υπερπροστατευτική, μικροαστή μαμά μου που όλα τα φρόντιζε και με είχε στα "ώπα-ώπα" που λένε αλλά ήταν αμετακίνητη και προσηλωμένη σε κάποιους κοινωνικούς κανόνες. Στην πραγματικότητα ήταν πολύ σκληρός άνθρωπος και περισσότερο νοιαζόταν για την εικόνα της στον κόσμο, παρόλο που σαν μητέρα ήταν υπόδειγμα!
Ο πατέρας μου ήταν άνθρωπος πολύ θρήσκος και καλός και δεν τον ένοιαζε τί θα πει ο κόσμος αλλά δεν πέρναγε η γνώμη του στο σπίτι.
Είχα σχέση 1μιση χρόνο με έναν 22χρονο που ο πατέρας του ήταν Έλληνας και η μητέρα του από την Σιγκαπούρη. Μέσα σ αυτό το διάστημα κατάλαβα σιγά σιγά οτι δεν ταιριάζαμε καθόλου, είχε διαφορετική νοοτροπία γιατί ήταν μεγαλωμένος στην Σιγκαπούρη, και η μητέρα του ήταν μουσουλμάνα και όλοι οι συγγενείς του από την μητέρα του(ο ίδιος ήταν βαπτισμένος χριστιανός αλλά είχε κάνει και την περιτομή των μουσουλμάνων).
Πάνω λοιπόν που το αποφάσισα προέκυψε η εγκυμοσύνη. Το κόλημά μου να κρατήσω το παιδί ήταν η αντίδραση της μητέρας μου και δεν ήθελα να τους προκαλέαω ντροπή και σύγχυση. Έτσι λοιπόν το έριξα αλλά το μετάνοιωσα από την πρώτη στιγμή.
Είχα εφιάλτες και τα βράδυα έκλαιγα για χρόνια μετά! Δεν μπορούσα να το ξεπεράσω!
Και το "κερασάκι" στην όλη ιστορία είναι οτι δεν μπόρεσα να ξανακάνω παιδί. Είχα 3 αποβολές και μετά επειδή ο άντρας μου απέκτησε ψυχιατρικό πρόβλημα αναγκάστηκα να το βγάλω τελείως από το μυαλό μου και να μην ξαναπροσπαθήσουμε.
Απ ό,τι φάνηκε δηλαδή τελικά, το δικό μου κατάλληλο "timing"για την εγκυμοσύνη ήταν τότε και όχι μετά από χρόνια που γνώρισα τον άντρα μου. Αν δηλαδή το είχα κρατήσει το παιδάκι θα είχε μεγαλώσει και δεν θα στεναχωριόμουν που μετά με τον άντρα μου δεν κάναμε για τους χ, ψ λόγους.
Θα ήταν πάντως καλό να ζητήσεις βοήθεια από φίλους, συγγενείς, γνωστούς. Υπάρχει και ένας σύλλογος προστασίας αγέννητου παιδιού (Λέγεται "η αγκαλιά") που μπορούν να σε στηρίξουν και υλικά και συναισθηματικά και να σε συμβουλεύσουν για ό,τι χρειαστείς.
Επίσης, υπάρχουν και άλλοι σύλλογοι προστασίας μητέρας και παιδιού. Δεν ξέρω αν ζεις στην Αθήνα ή στην επαρχία.
Πάντως να ξέρεις οτι το παιδί θα αλλάξει την ζωή σου προς το καλύτερο και θα της δώσει άλλο νόημα. Μπορεί να είναι ευθύνη αλλά είναι και ευτυχία μαζί. Δέξου την πρόκληση και άνοιξε την αγκαλιά σου σ αυτό το παιδάκι.
Όσο για τον μάγκα, σούταρέ τον ευγενικά και διακριτικά, εν ανάγκη πες του οτι το παιδί του το ριξες. Να ξέρεις οτι μπορεί στην πατρίδα του να έχει άλλη γυναίκα και παιδί και να μην το ξέρεις κιόλας. Ο δικός μου είχε και ένα παιδί στην Σιγκαπούρη από μια ντόπια εκεί και το χε παρατήσει και είχε έρθει στην Ελλάδα.
Ξεφορτώσου τον κατά την γνώμη μου, δεν πρόκειται να σου συμπαρασταθεί σαν άντρας και σαν πατέρας, θα το δεις, μόνο προβλήματα θα σου δημιουργήσει.
Αυτός δηλαδή με το που δέχτηκε να το κρατήσετε το παιδί το πρώτο που σκέφτηκε είναι να κάνει τραπέζια και χορούς και γλέντια στους δικούς του κι εσένα να μην σε στηρίξει καθόλου οικονομικά γιατί δεν θα του περισσεύουν από τα τραπεζώματα στους συγγενείς του και τους φίλους του; Από κει να καταλάβεις πόσο χεσμένη σε έχει! (Συγνώμη για την λέξη αλλά...)
Σε κάθε περίπτωση πάντως ηρέμησε σε πρώτη φάση και σκέψου με νηφαλιότητα και ψυχραιμία. Σου εύχομαι το καλυτερο!
