Originally Posted by
poema
Καλημέρα, κληρονομικό δεν νομίζω να είναι δεν έχει πάθει κανείς στο περιβάλλον μου κάτι παρόμοιο απ’ όσο ξέρω… Το ξέρω ότι δεν αξίζει να μπλέξω με χάπια γι’ αυτό και δεν τα πήρα. Αυτό που κάνω είναι να λέω στον εαυτό μου αυτά που θα έλεγα στον ψυχολόγο, να τα γράφω και να τα αναλύω και έτσι έχω βρει τις αιτίες που προκάλεσαν την κατάσταση μου.. Έτσι μου φαίνεται δηλαδή δεν είμαι ειδικός απλώς προσπαθώ να γνωρίσω τον εαυτό μου και τις αντιδράσεις του. Νομίζω ότι όλο το πρόβλημα ξεκινάει από τους γονείς μου και το πώς με βλέπουν. Η συμπεριφορά τους με κάνει να νιώθω ότι δεν αξίζω, ότι δεν με εκτιμούν, ότι με θεωρούν υπερευαίσθητη και αδύναμη (και μόνο που το λένε σε άλλους νιώθω ότι μου κόλλησε η ταμπέλα) και ότι δεν μπορώ να κάνω τίποτα στη ζωή μου. Επίσης δεν εκτιμούν το αγόρι μου και το προσβάλλουν(όχι μπροστά του φυσικά), γεγονός που με κάνει να νιώθω άσχημα γιατί εγώ τον επέλεξα και είναι ο άνθρωπος μου. Όλα αυτά σε συνδυασμό του ότι δεν έχω δουλειά (και με κάνουν να νιώθω ότι εγώ φταίω για αυτό ενώ ψάχνω και δεν με παίρνουν πουθενά) με οδήγησαν σε αυτή την κατάσταση. Όσο μένω μαζί τους χειροτερεύω, θέλω τόσο πολύ να φύγω να γίνω ανεξάρτητη και δεν μπορώ, χάνω τις ελπίδες μου, δεν μπορώ άλλο να τους ζητάω λεφτά