Quote:
Originally posted by NikosD.
Εάν οι δυτικές κοινωνίες δεν είχαν ιατροκεντρική σκέψη, θα χορηγούνταν πολύ λιγότερα φάρμακα στις ψυχικές παθήσεις και αναφέρομαι κατά βάση σε εκείνες που καλύπτονται από τον παιλαιότερο ορο \"νευρώσεις\".
Ένα σημαντικό ζήτημα στον προβληματισμό που έχει τεθεί είναι τι ορίζουμε ως θεραπεία στην σφαίρα της ψυχολογίας. Ορίζουμε την άμεση ανακούφιση από ένα σύμπτωμα, ορίζουμε την μακροχρόνια απαλλαγή από αυτό, ορίζουμε την αλλαγή της συμπεριφοράς, κάτι άλλο?
Θα υποθέσω οτι αρκετοί από εσάς θα απαντήσουν \"την μακροχρόνια απαλλαγή από τα συμπτώματα\". Προσωπικά θα διαφωνήσω, ομως αν μείνω σε αυτή την απάντηση, τότε δυστυχώς η φαρμακοθεραπεία δεν έχει να επιδείξει πολλά πράγματα.
Στη βουλιμία ο αρχικός ενθουσιασμός της επιστημονικής κοινότητας ότι τα αντικαταθλιπτικά θα λύσουν το πρόβλημα, έχει κοπάσει εδώ και 20 χρόνια.
Στις ψυχώσεις όσο αναγκαία κι αν είναι η φαρμακοθεραπεία, μόνο το 30% των ασθενών βλέπει μακρόχρονη θεραπεία.
Στην κατάθλιψη, σταθερά στο χρόνο, ο ισχυρότερος σύμμαχος του θεραπευτή παραμένει η θέληση του θεραπεύομενου.
Στις αγχώδεις διαταραχές τα φάρμακα αν και μαλακώνουν το πρόβλημα/σύμπτωμα, περισσότερο ενοχοποιούνται για συντήρηση του προβλήματος και διαιώνιση του παρά για απαλλαγή από αυτό. (συν την ψυχολογική και ενίοτε την οργανική εξάρτηση που προκαλούν).
Δεν προσπαθώ να πείσω ότι η ψυχοθεραπεία αποτελεί την καλύτερη λύση σε κάθε ψυχολογική κατάσταση. Υπάρχουν ξεκάθαρες περιπτώσεις που η φαρμακοθεραπεία είναι επιβεβλημένη.
Ομως, και μιλάω απο την ψυχή μου και έχοντας διαβάσει εκατοντάδες προσωπικές μαρτυρίες εδώ στο φόρουμ αλλά και σε μέιλς που καταφθάνουν στο e-psychology.gr,
πιστέψτε με, πάνω από το 50-60% των ανθρώπων εδώ έχουν μπει άσκοπα σε μακρόχρονια φαρμακευτική θεραπεία. Πονάει η ψυχή μου όποτε ψυχανεμίζομαι κάτι τέτοιο και κυρίως όταν αυτό αφορά νέους ανθρώπους 18, 20, 30 χρονών τους οποιους διαβάζω να είναι σε αγωγή 5 και 10 χρόνια.
Αναφέρομαι κυρίως στις προσωπικές μαρτυρίες που υπάρχουν στις ενότητες του φόρουμ \"άγχος, φοβίες, διαταραχές προσληψης τροφής, κατάθλιψη, γενικά\".
Και με αυτή την επισήμανση, ανακύπτει ένα άλλο τεράστιο θέμα προς συζήτηση. Πότε μπορώ να παρέμβω? Εχω το δικαίωμα να παρέμβω όταν ψυχανεμίζομαι/εκτιμώ κάτι τέτοιο? Είναι φρόνιμο/διευκολυντικό να πως τις σκέψεις μου πάνω σε μια ήδη στημένη θεραπευτική σχέση γιατρού- \"ασθενή\"?
Η απάντηση που μέχρι τώρα έχω δώσει στον εαυτό μου, τουλάχιστον στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων είναι πως οχι, δεν ειναι βοηθητικό να παρέμβω μέσω ενός φόρουμ σε μια τέτοια θεραπευτική σχέση.
Χαίρομαι που υπάρχει κάποιος ειλικρινής........Μπορεί π.χ η βουλιμία να γιατρεύεται με αντικαταθλιπτικά αλλά όταν διακοπεί η φαρμακευτική αγωγή το πρόβλημα επανεμφανίζεται........Υποτρο πή παρατηρείται και στην κατάθλιψη μετά από την διακοπή των αντικαταθλιπτικών.......
