Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΟΥ

Quote:

---

Originally posted by Kleanthis
Χμ...είναι λίγο περίεργο το ζήτημα συναίσθημα & λογική.Μοιάζει και με ψιλοφιλοσοφικό...Εγώ νομίζω ότι έχει να κάνει και με τα δύο γιατί βρίσκονται σε άμεση αλληλεπίδραση...Ας πούμε τα συναισθήματα ενός μη λογικού άνθρωπου δε νομίζω ότι είναι και τα πιο υγιή...( στους ψυχασθενείς ας πούμε...)

---

μονο που αυτο που αποκαλουμε "μη λογικος ανθρωπος" και σηκωνει πολυ νερο, σημαινει στην πραγματικοτητα ανθρωπος με προβληματικο συναισθημα......
οταν πασχει η λογικη μπορεις να μιλησεις για νοητικη καθυστερηση....
σιγουρα υπαρχει αλληλεπιδραση, κι αυτος ειναι και ο λογος που σηκωνει βελτιωση η κατασταση...προσπαθουμε με λογικες διεργασιες να κανουμε το συναισθημα να λειτουργησει σωστα..(καπως ετσι)
αυτο που ειπα απλα, ειοναι οτι ΔΕΝ αρκει η λογικη, η η αναγνωριση του προβληματος που προκυπτει απο την λογικη....η δουλεια ειναι πολυ βαθυτερη και πρεπει να φτασει μεχρι...το συναισθημα...

ετσι νομιζω εγω δηλαδη... :)

παρότι πάντα ήμουν ένα άτομο που λειτουργούσε με βάση τη λογική, πα΄νω στο θέμα της βουλιμίας, η κατάσταση ξέφυγε.Μπορεί να κουράστηκα πάντα να λειρουργώ με βάση το 'πρέπει', ή το 'είναι σωστό', 'είναι καλό' και όλα αυτά τα κλισέ που μας μαθαίνουν. Προσπάθώντας να σκιαγραφήσω το ν τρόπο που σκέφτομαι λίγο πριν το βουλιμικό επεισόδιο, μπορώ να πώ ότι θέλω να καταπιώ τη σοκολάτα που είναι στο ντουλάπι και για να το κάνω προσπάθώ να φιμώσω τη φωνούλα μέσα μου που λέει 'ΤΙ ΠΑΣ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΠΑΛΙ;;;;'. Ξέρω ότι είναι κακό, και γι αυτό τρώω τη σοκολάτα γρήγορα πριν προλάβω να το μετανιώσω....
Ξέρω τη συμπεριφορά μου, την αναγνωρίζω ,την έχω επεξεργαστεί κι όμως συνεχίζω....άρα ναι κάποιο ξεκούρδιστο συναίσθημα υπάρχει, ή τέλος πάντων κάτι που καταργεί το μυαλό και σε σπρώχνει. Έχω προσέξει ότι όταν καταφέρνω να μείνω μακριά απότη βουλιμία για κάποιες μέρες, νιώθω όπως αυτοί που νηστεύουν και δεν βλέπουν την ώρα να τελειώσει η νηστεία. Και λέω άντε λίγο ακόμη.....Και τότε είναι που λέω....'ΚΑΤΙ ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΚΑΛΑ ΜΕ ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΜΟΥ......

Το πρόβλημα δεν είναι οτι δεν παει καλά το μυαλό μας,αλλά μάλλον το οτι πηγαίνει περισσότερο καλά απο όσο θα έπρεπε....Νομίζω να καταλαβαίνεις τι θέλω να πω....
Κι όσο για τη λογική,λογική είναι να κάνουμε αυτο που θέλουμε ,όπως ΕΜΕΙΣ το θέλουμε και όπως μας κάνει να νιώθουμε ευτυχισμένοι άσχετα να αυτό δεν ταιριάζει με το σύνολο!
Μεγάλωσα κι εγώ πολυ καταπιεσμένα αλλά μια στιγμή , εκεί μόλις άγκιξα τον πάτω, ξεσπασα και έδωσα μια γερή σφαλιάρα στον εαυτό μου και του είπα "Ωραία , μέχρι τώρα έζησες τη ζωή που σε εβαλαν να ζήσεις, τώρα όμως θα ζήσεις τη ζωή που σου ταιριάζει"
Κι έτσι άφησα τον εαυτό μου να ζει ελεύθερα!Και πιστεψε με ειναι καλύτερα!!!

η αλήθεια είναι femalethess ότι δεν καταλαβαίνω τί εννοείς με το ότι το μυαλό μας πάει καλύτερα από ότι θα έπρεπε. Εκτός και αν εννοείς ότι σκεφτόμαστε παράπανω από ότι θα έπρεπε. Γιατί η αλήθεια νομίζω ότι αν 'χρωστάω' κάτι στη βουλιμία είναι ότι μα έβαλε στη διαδικασία να σκέφτομαι περισσότερο, να ψάχνω μέσα μου, να γνωρίσω τον εαυτό μου, να σκαλίσω στην ψυχή μου. Πράγματα που νομίζω ότι σε άλλη περίπτωση δεν θα έμπαινα στη διαδικασία να κάνω. Βέβαια έχω ξαναπεί ότι φοβάμαι κάποιες φορές ότι μου έκανε κακό. Και αυτό γιατί ένιωθα σαν εξωγήινος. Σαν ένας καθόλου φυσιολογικός άνθρωπος. Πάντως πραγματικά σε θαυμάζω που ζεις ελεύθερα. Εγώ σκέφτομαι αυτό που λέει ο Κλεάνθης. Έχω τόσο ονειρευθεί τη ζωή μου ελεύθερη από τους εμετούς, που νομίζω ότι δεν θα γίνει ποτέ αλήθεια......

Κοιτα marmade,
και για μένα η προσπάθεια να ξεφυγω δεν ήταν καθόλου εύκολη!Όταν ήμουν χωμένη μέσα στις βουλιμίες μου νόμιζα οτι ποτέ δε θα ξεφύγω από αυτές κι οτι για πάντα θα είναι μέσα στη ζωή μου.Νόμιζα οτι ποτέ δε θα κατάφερνα να κάνω μπάνιο χωρις να ξεράσω πάνω μου,νόμιζα οτι ποτέ δε θα μπορούσα να φάω μινό πιάτο φαγητό χωρίς να το ξεράσω στα επόμενα 5 λεπτά, νόμιζα οτι ποτέ δε θα κατάφερνα να ξυπνήσω ένα πρωινό χωρίς εφιάλτες.Μου έμοιαζε όλο αυτό σαν ένα άπιαστο όνειρο.
Ο αγώνας ήταν μεγάλος και μοναχικός.Ποιος άλλωστε μπορούσε να καταλάβει τι είναι ακριβώς αυτο το πρόβλημα?
Οι δικοί μου το μόνο που κοιτούσαν ήταν το πόσα κιλά τυρι έτρωγα σε μια μέρα και το συμπερασμα που έβγαζαν ήταν οτι τους κόστιζα πολυ.
Δεν είχα ουτε μισό άνθρωπο δίπλα μου,ούτε οταν ξεκίνησαν οι βουλιμίες ούτε όταν τις ζούσα ούτε και όταν ήθελα να ξεφύγω απο αυτές.
Ότι κατάφερα το κατάφερα μόνο με τη δική μου δύναμη και θέληση.Δεν ήταν όμως εύκολο!
Μόλις νόμιζα οτι κάτι έχω καταφέρει εκει και πάλι λύγιζα και άρχισα τον αγώνα και πάλι απο το μηδεν.
Πόλλες ήταν οι φορές που απελπίστηκα και με απογοήτευσα.Δεν σταμάτησα όμως τον αγώνα.Συνέχισα και απο οτι φαίνεται μάλλον έχω κερδίσει.
Ο τρόπος που μιλάω μπορεί να φαίνεται λίγο ποιητικός και ενθουσιώδεις δεν είναι τίποτα άλλο όμως από τη εσωτερική μου δίψα να δώσω κουράγιο και φλόγα σε ανθρώπους που ζουν αυτά που κι εγω έζησα με τη χειρότερη μορφή.
Πρέπει να πιστέψεις στον εαυτό σου και να του δείξεις εμπιστοσύνη.Πρέπει να τον φροντίσεις λίγο περισσότερο και να τυ δώσεις αυτά που του αξίζουν.
Γεμισε το χρόνο με όμορφα ενδιαφέροντα και μην αφήνεις χρόνο μίζερο να σε μελαγχολεί και να σε γυρίζει πίσω στισ βουλιμίες.
Εγώ σε εκείνη τη περίοδο ξεκίνησα να κάνω οτι μπορείς να φανταστεις. Τεννις,ορειβασιες,μουσική,� �α γράφω στίχους,να γράφω μουσική,πιγκ πονγκ,ζωγραφική και πολλά ακόμα.
Δεν ήθελα να μου μένει χρόνος κενός γιατι ήξερα πολυ καλά το που θα με γύριζε.
Ετσι σιγά σιγά τονώθηκε το ηθικό μου,ξεκίνησε να μου αρέσει η ζωή μου,γνωρισα ανθρώπους που εκτίμησαν αυτό που είμαι και άρχισα να σκάω τα πρώτα χαμόγελα.
Κι έτσι σημερα μετά απο 2 χρόνια συνειδητοποιώ οτι απέχω απο τον εφιάλτη!
Σαν στόχο δε πρέπει να βάλεις να ξεπεράσεις τισ βουλιμίες , ούτε να μετράς το πόσες μέρες είσαι καθαρή.
Πρέπει να βγει απο τον μυαλό σου το οτι εσύ είσαι ένα ατομο που βασανίζεται με βουλιμίες.
Σαν στόχο θα βάλεις να ομορφαίνεις τη ζωή σου σιγά σιγα και τότε θα δεις που κι εσύ μετα από καιρό θα καταλάβεις και θα εκπλάγεις οτι τελικά το ξεπέρασες χωρίς να καταλάβεις ακριβώς πότε το ξεπέρασες!!!

πραγματικά μου δίνουν κουράγιο τα λόγια σου. Αυτό σημαίνει ότι υπάρχει ελπίδα και για εμένα. Έχω προσπάθήσει και εγώ να γεμίσω το χρόνο μου με ασχολίες. Και ως ένα βαθμό καταφέρνω να ξεχαστώ, όμως τελικά κάπου χάνω το παιχνίδι. Το μυαλό μου δεν μπορεί να ξεκολήσει από το φαγητό. Και τελικά διαπίστώνω ότι ακόμη και ανόμεσα στις ασχολίες αυτές καταφέρνω πολλές φορές να βρω χρόνο και για τη βουλιμία. Και το χειρότερό μου τελικά είναι η ώρα που πάω για ύπνο. Πολλές φορές είμαι εντελώς εξαντλημένη από τις διάφορες δραστηριότητες και τους εμετούς, κι όμως με πιάνουν τέτοιες τύψεις που δεν μου καλλάει ύπνος καθόλου και νομίζω ότι η καρδία μου μάλλον θα σταματήσει και θα πεθάνω. Και την άλλη μέρα είμαι πτώμα και πάει λέγοντας......Θέλω όμως να ελπίζω. Τις μέρες που ξυπνάω και νιώθω αισιόδοξη, και νιώθω ότι υπάρχει ελπίδα...το μυαλό μου δεν πάει στις σοκολάτες αλλά στη ζωή.....Δεν ξέρω αν συμβαίνει σε άλλους αλλά από τις τύψεις που νιώθω για το τί κάνω στον εαυτό μου προσπάθώ να ευχαριστήσω αγαπημένα μου πρόσωπα. Για παράδειγμα μπορεί να ξοδέψω αρκετά χρήματα για να πάω τη μαμά μου σε μία συναυλία που ξέρω ότι θα της αρέσει, ή να πάρω δώρο στο αγόρι μου χωρίς να υπάρχει λόγος (εννοείται ότι δεν ξέρουν τίποτε, τουλάχιστον δεν έχουν αποδείξεις για τίποτε). Σαν να προσπάθώ να ζητήσω συγχώρεση...από τον εαυτό μου, από τους άλλους....Και πραγματικά με κάνει να νιώθω καλύτερα...περίεργο

Υποθέτω πως ευχαριστείς τα κοντινά σου πρόσωπα, γιατί θες πάλι να νιώσεις ότι είσαι σημαντική και καλά με τον εαυτό σου.ʼλλωστε μετά τα βουλιμικά επεισόδια,η αυτοπεποίθηση είναι στο πάτωμα και το να βλέπεις ανθρώπους που χαίρονται με τις πράξεις σου σε κάνει να νιώθεις πάλι σημαντική...( για λίγο ...υποθέτω...)

η αλήθεια είναι ότι πράγματι η αυτοπεποίθησή μου είναι, όχι στο πάτωμα αλλά κάτω από αυτό. Το να βλέπω αυτούς που αγαπώ να χαίρονται εξαιτίας μου, σίγουρα με κάνει να νιώθω πολύ καλά. Δεν μου τονώνει όμως καθόλου την αυτοεκτίμηση, δυστυχώς.......Πριν από κάποια χρόνια η μαμά μου πέρασε μία περιπέτεια με καρκίνο. Από τότε νιώθω ότι πρέπει να κάνω τα πάντα για να είναι όσο πιο καλά γίνεται. Με τη βουλιμία, νιώθω κάπου ότι την προδίδω. Εκείνη με έκανε άνθρωπο και εγώ βάζω τα χέρια μου και με σκοτώνω. Σκέφτομαι ότι μάλλον ζητάω συγνώμη ή προσπαθώ να επανορθώσω με το να της χαρίζω ευχάριστες στιγμές. Ξέρω...είναι μία αυταπάτη....από την άλλη δεν είναι κακο να χαίρομαι έστω και για μία στιγμή τόσο εγώ όσο και κάποιος άλλος...όποιος και αν είναι ο βαθύτερος λόγος