Γειά σου,Μένη.(εγώ λυπημένη δε σε αποκαλώ-στο μυαλό μου είσαι μια Μελπομένη)Quote:
Originally posted by lipimeni
Λοιπόν με είχες αφήσει μέσα στη μάχη και με βρίσκεις ακόμα να μάχομαι..αυτός ο πόλεμος είναι ατέλειωτος.. Σήμερα ζυγίστηκα ξανά.Μπας και πάρω λίγο μπρος.Στα 89 κιλά ένα κλικ από τα 90...Είμαι καλά,μπορώ να πω.Με πιάνουν τα ψυχολογικά μου ώρες ώρες,όπως αυτή η περίοδος,αλλά κατά τα άλλα σε πλαίσια λογικά θαρρώ. Γεμάτη και δημιουργική η αλήθεια είναι ότι δε νιώθω.Έχω αργήσει αρκετά να τα βρω με τον εαυτό μου και ακόμη είμαστε στις γνωριμίες.. Πέφτω,σηκώνομαι,ξαναπέφτω, ξανασηκώνομαι...τρέχα γύρευε! Είναι που ακόμα δεν μπορώ να συγχωρέσω τον εαυτό μου.Υπάρχουν στιγμές που με κοιτάω και λέω ρε συ τι αγώνα έκανες και με θαυμάζω.Υπάρχουν και στιγμές που μισώ τον εαυτό μου που δεν μπορώ να πάρω ένα χαπάκι και να φτάσω στα κανονικά μου κιλά,πιστεύοντας πως έτσι θα λυθούν τα προβλήματά μου.. Τις προάλλες με έπιασε μια κρίση..και ξέσπασα σε μία φίλη μου λέγοντας της, πόσο μετανιώνω για όλα αυτά τα χρόνια που πήγαν χαμένα,όπως λέει και το τραγούδι.Θα μου πεις σε πήραν τα χρόνια..όχι ..στα 25 αισίως. Αλλά είναι αυτό το γαμώτο που νιώθεις ότι δεν έζησες,κλεισμένη μέσα σε 4 τοίχους βλέποντας τους άλλους να ζουν! Είδες?τελικά μάλλον όλα γυρίζουν γύρω από τα κιλά..όσο και να θέλω να το αποφύγω..Είχα πει πως το λυπημένη,θα το αλλάξω όταν πατήσω τα 99..Αλλά δεν το έκανα.Δεν ξέρω γιατί.Κάτι με σταμάτησε..
Σημείωσα στα λόγια σου όσα έκρινα σημαντικά καθώς θεωρώ πως διαβάζοντας σε παίρνεις την καλύτερη απάντηση όλων μας.
Ας τα πάρουμε με τη σειρά.Αρχικά αν έχεις το χαπάκι εκείνο που,παίρνοντας το,φτάνεις στα κανονικά σου κιλά και δε μας το δίνεις
θα σε μισήσει όλη η υπέρβαρη υφήλιος,όχι μόνο εσύ!Άσε που θα γίνεις και πάμπλουτη,οπότε και θα έχουμε ακόμα ένα σοβαρότατο λόγο
να σε μισήσουμε επίσης όλοι μας!Όπως καταλαβαίνεις το να νιώθεις άσχημα( μα "μισώ";) για τον εαυτό σου που δεν κάνει κάτι ανέφικτο
είναι τουλάχιστον ανελέητα μαζοχιστικό και θα μου επιτρέψεις κι ανόητο.Και μάλιστα όταν ήδη έχεις καταφέρει τόσο σπουδαίο έργο
στο θέμα αυτό!Στο ψητό τώρα.Δύο πολύ σημαντικά πράγματα λένε τα λόγια σου:
1) Έχεις μεταθέσει στο επιθυμητό βάρος πολύ μεγαλύτερο φορτίο χαράς κι ευθύνης για τα της ζωής σου απ'όσο του αναλογεί
2) Αν δε συγχωρήσεις τον εαυτό σου για όποια εγκλήματα θεωρείς πως του έκανες,απλά η λίστα αυτή θα μακραίνει
και τα χαμένα χρόνια,τα κλεισμένα στους 4 τοίχους,τα λυπημένα θα αυξάνονται.Απλά πράγματα.
Κλαίμε πάνω στο χυμένο γάλα λες και ήταν από το τελευταίο γελάδι της γης εν ζωή!Κι όσο κλαίμε για όσα χάσαμε στο παρελθόν,
για όσα βλέπουμε να γλυστρούν μέσα απ'τα χέρια μας για το μέλλον,βιώνουμε τη μόνη σοβαρή απώλεια,αυτήν του παρόντος.
Ζούμε ΓΙΑ το μέλλον,για όταν θα το ένα και τ'άλλο,ΜΕ το παρελθόν,κουβαλώντας τα βαρίδια του,ΧΩΡΙΣ το παρόν μας!
Και στοιβάζεται αυτό στα χαμένα χρόνια του παρελθόντος χωρίς να το συνειδητοποιούμε μέρα τη μέρα και για το φόνο αυτό τσιμουδιά!
Αν έπαυες να νιώθεις λυπημένη στο διψήφιο επάνω(πόσο μάλλον τώρα στα 89!),εκεί που είχες υποσχεθεί στον εαυτό σου πως θ'άλλαζες όνομα,
αν η απώλεια βάρους μπορούσε να σου το εξασφαλίσει αυτό,να νιώθεις δηλαδή απλά εξαιτίας της χαρούμενη,τώρα δε θα σε έλεγαν Μέλπω!
Χαίρομαι που είσαι στη διαδικασία να γνωρίσεις καλύτερα τον εαυτό σου.Προσπάθησε να τον παρατηρείς.Είναι μεγάλο σχολείο!
Συνέχισε να σηκώνεσαι κάθε που βλέπεις να πέφτεις και θα φτάσεις στον όποιο στόχο σου,είναι απλά θέμα χρόνου.
Το θέμα είναι ένα:Αυτός ο στόχος ανταποκρίνεται στο βαθύτερο όντως θέλω σου;Είναι αυτό που σε οδηγεί
στα καλύτερα σου,να λάμπει το προσωπάκι σου από χαρά;Κι αν όχι,μήπως συντελεί στο να αιωρούνται στο λίκνο τους
τα άλλα σου θέλω,τα σημαντικότερα;Αυτά που είναι δύσκολο να φέρουμε στην επιφάνεια κι ενδεχομένως βολευόμαστε
μ'αντιπερισπασμούς.Νομίζω το δυσκολότερο για όλους μας είναι να ελέγχουμε ανά τακτά διαστήματα κατά πόσο
αυτό που επιδιώκουμε ανταποκρίνεται στο πραγματικό μας θέλω κι αν όχι,να βρίσκουμε τη δύναμη να επανασυντονιζόμαστε
στην ορθότερη κατεύθυνση με όποιο τίμημα.Κι εγώ που είμαι στα 41 μου,ζορίζομαι πολύ να το υλοποιήσω.Μπερδεύομαι διαρκώς
από παλιότερα θέλω μου,που ξεθώριασαν στο χρόνο,ενίοτε κι απ'αλλότρια θέλω και πρέπει(ακόμα χειρότερο αυτό)και χάνω τη μπάλα.
Επίσης δυσκολεύομαι να εγκαταλείψω.Λέω κρίμα τόσα χρόνια που προσπαθούσα για το Χ πράγμα,λες και δε θυσιάζω κι άλλα ακόμα.
Ο εγωισμός είναι μεγάλος αντίπαλος.Η τελειομανία,το εγώ δεν τα παρατώ κι ας εμμένω σε λάθος μάχες.Και μετά τύψεις,βάρος κοκ.
Εντωμεταξύ η μεγαλύτερη βλακεία όλων είναι να επιμένουμε με ίδιες μεθόδους προδοκώντας διαφορετικά αποτελέσματα!
Σε τι θα σε βοηθήσει να σου πω τι δε θα έδινα να ήμουν στην ηλικία σου και στα κιλά σου;Θα δεις τη θέση σου με άλλο μάτι;
Ξαφνικά θα εκτιμήσεις όσα υποτιμάς;Το τι σου δίνει χαρά και σε γεμίζει είναι καθαρά υποκειμενικό.Αν δεν το θρέψεις αυτό
καθ'εαυτό όμως,όχι κάποιο του υποκατάστατο ή αντιπερισπασμό,δε θα ανθίσεις.Είναι σα να έχεις φυτέψει μια κερασιά,την ποτίζεις,
τη σκαλίζεις,τη βλέπεις να μεγαλώνει και περιμένεις να σου δώσει ανανάδες όταν καρποφορήσει.Φταίει η κερασιά;Φταίνε τα 89 κιλά
για όποια ευτυχία,ισορροπία με τον εαυτό σου,τέλος κάθε έγνοιας και καλά σου υποσχέθηκαν;Προφανώς για να νιώθεις όπως νιώθεις
κάπου κάτι έχεις πάρει στραβά."Πήραμε τη ζωή μας λάθος κι αλλάξαμε ζωή"Εύκολα το λέμε-δύσκολα το πράττουμε.Το ξέρω καλά!
Η βαθύτερη φωνή μέσα σου,τα σημάδια που σου δίνει,ενίοτε και τα ουρλιαχτά της είναι ο πολύτιμος ιχνηλάτης σου στο κατά πόσο
βαδίζεις στο σωστό δρόμο.Να την ακούς τυφλά!Ευχή μου να μη σπαταλάς την ενέργεια σου σε λάθος μάχες,πάνω απ'όλα
να σε συγχωρέσεις και να σου εξασφαλίζεις κλικς χαράς!Και μη μετανιώνεις για τίποτα!Η ζωή είναι μπροστά σου!Ό,τι επέλεξες
ήταν αυτό που τη δεδομένη στιγμή έκρινες ως καλύτερο για σένα,αυτή που τότε ήσουν,αυτό που τότε μπόρεσες να κάνεις!
Αμέτρητες νέες επιλογές ανοίγονται εμπρός σου!Φρόντισε να τις πάρεις με σύμβουλο τη σοφία των προηγούμενων!Σε φιλώ!
