τι στο διαολο συνεβη μολις τωρα

Ξερεις, δεν ανεφερα το να ειμαι πιο εξωστρεφεις η πιο δημοφιλης... θα θελα να μαι πιο ανετη, εχω βαρεθει να πιεζομαι τοσο πολυ σε κοινωνικες καταστασεις σε σημειο να παω να σκασω. Εχω βαρεθει ενω αγαπαω τη παρεα των αλλων να εκφραζομαι τοσο δυσκολα με εκεινους. Βαρεθηκα να προσπαθω, κουραστηκα. Δεν ειπα οτι καποιος ειναι καλυτερος η κατωτερος, ετσι κι αλλιως η αξια του ανθρωπου δε μπορει να μετρηθει τοσο ευκολα, αν μπορει κιολας. Και προσωπικα το οτι κλαιω το βλεπω σαν προσωπικη ηττα. Αντι να περιμενω να παω σπιτι, κλαιω εκει στη μεση του δρομου. Να με βλεπουν ολοι. Το μωρο, η ανωριμη. Χαρη στον εαυτο μου κανω με τα δακρυα μου... ουτε αυτα δε μπορω να συγκατησω. Αυτα που μου λες και εσυ περι εκφρασης των συναισθηματων τα λεω και γω στον εαυτο μου... απλα αυτο το καιρο εχω απελπιστει μαλλον λιγο παραπανω. Ιtw, τη γνωριζω πολυ καλα τη πιεση που νιωθεις οταν βρισκεσαι σε κοινωνικη κατασταση. Τουλαχιστον εμενα αυτο με κανει να κλαιω... τωρα προσφατα προστεθηκαν και αλλα πραγματα. Και μπορω να σκεφτω πολυποικιλες περιπτωσεις ανθρωπων που με εχουν δει να κλαιω μεσα σε 1 χρονο... δε θα ξεχασω ποτε την εκφραση τους. Μια μιξη λυπης, awkwardness και ευγενικου ενδιαφεροντος... ειναι ασχημο.

Quote:

---

Originally Posted by psy_spirit

Ειχα μερικες πολυ δυσαρεστες σκεψεις αυτο το απογευμα... σκεψεις που με γεμισαν λυπη και αγχος. Ενιωθα οτι ημουν μονη, μισουσα τον εαυτο μου σκεφτομουν οτι κανενας ποτε δν με θελει. Μετα ξαφνικα εγινε ενα κλικ, δε ξερω πως αλλιως να το περιγραψω, αρχισα να προσποιουμαι τη χαρουμενη προσπαθησα να χαμογελαω. Ημουνα φρικαρισμενη, προσπαθουσα να δειχνω χαρουμενη. Μιλαγα με τη μανα μου και νομιζε οτι ημουνα σαρκαστικη και ενα αλλο ατομο ειπε το ιδιο... απελπιστηκα και σκεφτηκα οτι ειμαι ματαιο να προσπαθω να κανω τη καλη, ολοι με μισουνε. Βγηκα εξω και αρχισα να περπαταω, το μυαλο μου ηταν κενο. Ενιωθα ενεργεια για λιγο, αλλα ηταν παραξενο σαν να μην ημουνα εγω, σαν κατι να με πιεζει. Η οραση μου ειναι καπως θολη, ακομα και τωρα, χωρις πριν να χα καποιο σοβαρο προβλημα ορασης. Ημουνα πολυ ομιλιτικη ολη αυτην την ωρα και μολις γυρισα σπιτι με επιασε κατι σαν νυστα (γυρω στις 20¨00) και νιωθω επισης το κεφαλι μου σαν να με πιεζει κατι στο κεντρο.
Ακομανιωθω νυστα και η οραση μου θολη. Δε ξερω τι στο διαολο μου συνεβη, ακομα ειμαι φρικαρισμενη. Δεν ξερω καν που να γραψω το θεμα αυτο, συγχωρεστε με αν το βαλα σε λαθος κατηγορια. Νιωθω μια υπερβολικη λυπη απλα.... χωρις φαινομενικα κανενα επουσιωδη λογο!!!! Ειμαι απελπισμενη!!!

---

πολύ μπερδεμενη ακούγεσαι...μεσα στις σκεψεις
γιατι να σε μισουνε ολοι?
η οραση θολωνει καμια φορα και από την πιεση η από τις πολλες ωρες στο πισι

xfactor... ελπίζω το πρόβλημα σου να βελτιώθηκε, αλήθεια πως είσαι; Ίσως ήμουν λίγο σκληρή τη τελευταία φορά στο θέμα σου, όποτε βλέπω το όνομα username σου το θυμίζομαι. Οπότε θα θελα να σου ζητήσω συγγνώμη, αν τη δεχτείς. Δεν νομίζω να φταίει το πισι, γιατί ενώ είμαι μέσα τόσες ώρες, έχει βελτιωθεί απ την ώρα που ηρέμησα κάπως, άρα μάλλον απ τη πίεση. Έχω χάσει πολλά άτομα από το παρελθόν στη ζωή μου και κατηγορώ κατά ένα μεγάλο βαθμό τον εαυτό μου. Έχω τη τάση να είμαι απρόσωπη και να εξαφανίζομαι, κατά ένα παράδοξο τρόπο.

Πάντως στενοχωριέμαι λίγο που αισθάνομαι οτι δε μπορώ να σε βοηθήσω.Μη νομίζεις και εγώ δεν έχω και τη καλύτερη διάθεση και πολύ εύκολα μπορώ να αισθανθώ το κενό μέσα μου να θεριεύει ή η ενέργεια μου να στερεύει σταδιακά και κάθε φορά που συμβαίνει αυτό φοβάμαι.Να και τώρα αισθάνθηκα κάπως έτσι και βασικά νομίζω οτι θα βάλω τα κλάματα,για τα δικά μου θέματα και τις δικές μου ενοχές.Τέλος πάντων.Βρήκες τώρα και εσύ άνθρωπο να σε εμψυχώσει ή να σε βοηθήσει.. Που εδώ αρνούμαι να βοηθήσω τον εαυτό μου και όλοι με κρίνουν για αυτό,γιατί όπως λένε δεν έχω κάποιο σοβαρό πρόβλημα.
Δεν είσαι ανώριμη πάντως ούτε μωρό που δε μπορείς να συγκρατήσεις τα δάκρυα σου έξω.Να βλέπεις τι κάνεις,σκέφτεσαι και χαρακτηρίζεις αρνητικά τον εαυτό σου για πράγματα που δε θα χρειαζόταν ίσως τόσο.Εκφράστηκες μέσα από το κλάμα.Ε και? Δεν είναι και τόσο περίεργο πια και δε καταλαβαίνω γιατι παίρνουν αυτή την έκφραση τα άτομα που είναι δίπλα σου.Κάνω στο μυαλό μου την εικόνα γιατί και εμένα μου έχει συμβεί στο λύκειο και μάλιστα από άτομα που δεν ενδιαφέρονταν πραγματικά για εμένα και μετά αυτό το ενδιαφέρον μου φάνηκε τόσο υποκριτικό και δήθεν.
Γενικά,αυτό που έχω καταλάβει οτι έχει σημασία είναι το πώς πουλάς τον εαυτό σου στους άλλους τελικά.Ας πούμε εγώ στους άλλους βγάζω κάτι απωθητικό και μίζερο ίσως,για αυτό και στη σχολή δε μιλάω με άτομα γιατί προδιαθέτω το κλίμα αρνητικά και έχω και εγώ μεγάλο θέμα στο να εκφράζομαι σε σημεία που μερικές φορές αισθάνομαι καθυστερημένο,ενώ δεν είμαι καθόλου.Ενώ ας πούμε αν μπορούσα να είμαι πιο άνετη,να μη ντρέπομαι τόσο,να βγάζω κάτι πιο ευχάριστο στους άλλους ίσως δεν ήμουν μόνη μου τώρα.Το θέμα είναι οτι εμένα δε με απασχολεί τόσο το τι άποψη θα σχηματίσουν οι άλλοι για εμένα για αυτό και δε προσπαθώ να δείχνω κάτι που δεν είμαι.

Quote:

---

Originally Posted by psy_spirit

xfactor... ελπίζω το πρόβλημα σου να βελτιώθηκε, αλήθεια πως είσαι; Ίσως ήμουν λίγο σκληρή τη τελευταία φορά στο θέμα σου, όποτε βλέπω το όνομα username σου το θυμίζομαι. Οπότε θα θελα να σου ζητήσω συγγνώμη, αν τη δεχτείς. Δεν νομίζω να φταίει το πισι, γιατί ενώ είμαι μέσα τόσες ώρες, έχει βελτιωθεί απ την ώρα που ηρέμησα κάπως, άρα μάλλον απ τη πίεση. Έχω χάσει πολλά άτομα από το παρελθόν στη ζωή μου και κατηγορώ κατά ένα μεγάλο βαθμό τον εαυτό μου. Έχω τη τάση να είμαι απρόσωπη και να εξαφανίζομαι, κατά ένα παράδοξο τρόπο.

---

δεν πειραζει εγω δεν σου καραταω κακια ετσι και αλλιως :)
μαλλον σου ανεβηκε η πιεση από την στεναχωρια..
τι εννοεις εξαφανίζεσαι? σταματας να επιδιωκεις επαφες?
και ποσο καιρο εισαι σε αυτό το μουντ λυπης και στεναχωριας?

Ξέρεις.. μου βγαλε κάτι όμορφο το ότι στεναχωριέσαι επειδή σκέφτεσαι ότι δε μπορείς να με βοηθήσεις, ελπίζω να μην φαίνομαι παράξενη. Και επίσης, με έκανε να χαμογελάσω η σκέψη ότι προσπαθείς να με χαροποιήσεις παρόλες τις δυσκολίες που αντιμετωπίζεις και συ στη ζωή σου. Ίσως και εγώ είμαι πολύ κλειστόμυαλη στη μαυρίλα μου και δεν αφήνω λογικές κουβέντες να με βοηθήσουν... Ισχύει αυτό που λες για το πώς φέρεις τον εαυτό σου, το έχω συνειδητοποιήσει και εγώ. Ό,τι ακτινοβολείς αυτό σου ρχεται πίσω, δυστυχώς για μας. Ώρες ώρες πάντως εύχομαι να κλάψω για να εκτονοθώ, όταν είμαι μόνη μου και δεν μου βγαίνει. Λυπάμαι που τα τα δικά μου προβλήματα σε έκαναν να σκεφτείς και τα δικά σου... πάντως εμένα η έντασή μου έχει ψιλοεκτονωθεί τώρα.

Quote:

---

Originally Posted by in the woods

Ας πούμε εγώ στους άλλους βγάζω κάτι απωθητικό και μίζερο ίσως,για αυτό και στη σχολή δε μιλάω με άτομα γιατί προδιαθέτω το κλίμα αρνητικά και έχω και εγώ μεγάλο θέμα στο να εκφράζομαι σε σημεία που μερικές φορές αισθάνομαι καθυστερημένο,ενώ δεν είμαι καθόλου.Ενώ ας πούμε αν μπορούσα να είμαι πιο άνετη,να μη ντρέπομαι τόσο,να βγάζω κάτι πιο ευχάριστο στους άλλους ίσως δεν ήμουν μόνη μου τώρα.Το θέμα είναι οτι εμένα δε με απασχολεί τόσο το τι άποψη θα σχηματίσουν οι άλλοι για εμένα για αυτό και δε προσπαθώ να δείχνω κάτι που δεν είμαι.

---

Εχεις θεσει πολυ εξειδικευμενα κριτιρια και προδιαγραφες οσον αφορα το ποιος αξιζει να γινει ο ανθρωπος σου.Μη ψαχνεις να βρεις ενα ατομο που θα τα καλυπτει ολα.Εγω με τον αδερφικο μου φιλο και στηριγμα ζωης που τον εχω απο το Λυκειο εχουμε πολλες διαφορες,δε με καλυπτει σε πραγματα που αγαπαω να κανω και παθιαζομαι.Τα θεωρει βλακειες επικινδυνα ή χασιμο χρονου χωρις να με πρηζει ομως με την αποψη του
Αυτα τα βρισκω αλλου,σε αλλα ατομα(και ετσι ανοιγεις και κυκλο τον οποιο τον κλεινεις οποτε θες αν παλαβωσεις με τις κοινωνικες υποχρεωσεις).

Δεν ειναι αυτα τα σημαντικα πραγματα της ζωης.Δεν ειναι τα βιβλια,η μουσικη,οι ταινιες,τα χομπι κτλ που πρεπει σωνει και καλα να εχει και ο αλλος.Ειναι η ψυχη του και η εμπιστοσυνη του,να ξερεις οτι θα του πεις τα παντα και θα σου πει τα παντα,που δε θα κανει ουτε παυση ουτε σκεψη οταν θα ζητησεις βοηθεια,και δε θα προδωσει ποτε ο ενας τον αλλον.Αυτος ο φιλος μου λοιπον ηταν ο ''φλωρος'' του Λυκειου που ακουγε λαικα και ηταν ''φυτο'' κι εγω ο μαγκας μεταλλας που δεν ειχα καμια δουλεια μαζι του γιατι μου φαινοταν πεζος,αχρωμος,της πλεμπας κτλ.Αλλα παρ ολα αυτα κολλησαμε επειδη μια μερα ηθελα να κανω κοπανα να παω για μπιλιαρδο κι ετυχε κι αυτος να κανει κοπανα να παει σπιτι να διαβασει και του ειπα οταν φευγαμε αν θελει να παμε παρεα.Και τα υπολοιπα ειναι ιστορια.(σα κλισε ταινια του χολιγουντ περι φιλιας ακουγεται αλλα ετσι εγινε)

Με ολα τα αλλα ατομα που συναναστραφηκα και που ειχαμε κοινα ενδιαφεροντα και που περασα ευχαριστα δεν ΕΤΥΧΕ κανεις να μπορει να γινει ο ανθρωπος μου.

Quote:

---

Originally Posted by psy_spirit

Ξερεις, δεν ανεφερα το να ειμαι πιο εξωστρεφεις η πιο δημοφιλης... θα θελα να μαι πιο ανετη, εχω βαρεθει να πιεζομαι τοσο πολυ σε κοινωνικες καταστασεις σε σημειο να παω να σκασω. Εχω βαρεθει ενω αγαπαω τη παρεα των αλλων να εκφραζομαι τοσο δυσκολα με εκεινους. Βαρεθηκα να προσπαθω, κουραστηκα. Δεν ειπα οτι καποιος ειναι καλυτερος η κατωτερος, ετσι κι αλλιως η αξια του ανθρωπου δε μπορει να μετρηθει τοσο ευκολα, αν μπορει κιολας. Και προσωπικα το οτι κλαιω το βλεπω σαν προσωπικη ηττα. Αντι να περιμενω να παω σπιτι, κλαιω εκει στη μεση του δρομου. Να με βλεπουν ολοι. Το μωρο, η ανωριμη. Χαρη στον εαυτο μου κανω με τα δακρυα μου... ουτε αυτα δε μπορω να συγκατησω. Αυτα που μου λες και εσυ περι εκφρασης των συναισθηματων τα λεω και γω στον εαυτο μου... απλα αυτο το καιρο εχω απελπιστει μαλλον λιγο παραπανω. Ιtw, τη γνωριζω πολυ καλα τη πιεση που νιωθεις οταν βρισκεσαι σε κοινωνικη κατασταση. Τουλαχιστον εμενα αυτο με κανει να κλαιω... τωρα προσφατα προστεθηκαν και αλλα πραγματα. Και μπορω να σκεφτω πολυποικιλες περιπτωσεις ανθρωπων που με εχουν δει να κλαιω μεσα σε 1 χρονο... δε θα ξεχασω ποτε την εκφραση τους. Μια μιξη λυπης, awkwardness και ευγενικου ενδιαφεροντος... ειναι ασχημο.

---

Θα σε ανακούφιζε, κάπως, εάν σου έλεγα ότι και εγώ κλαίω,( αν και άντρας) και μαρεσει κι όλας, όχι κάθε μέρα, στο σπίτι μου τα βράδια ακούγοντας ωραία μουσική και κάνοντας άσχημες σκέψεις!

Εστάλη από Redmi 4X στο E-Psychology.gr Mobile App

Μου έχει τύχει να κλάψω ΣΕ ΓΕΝΕΘΛΙΑ ΦΙΛΗΣ επειδή μου μίλαγε μια άλλη φίλη για κάτι στενάχωρο και δεν μπόρεσα να συγκρατηθώ (ενώ γενικά είμαι καλή ηθοποιός). Είμασταν σε ταβέρνα, εννοείται πως γύρισαν όλοι πάνω μου, ακόμα και από άλλα τραπέζια για να δούνε τι έπαθα, και, επειδή ένιωθα φουλ αμήχανα που με κοιτούσαν και που δεν συγκρατήθηκα και "χάλασα το κέφι", δεν μπορούσα να σταματήσω. Συνήλθα σε μια φάση, έπαιζαν διάφορα ρεμπέτικα live και η φίλη μου πάλι άρχισε τις στενάχωρες ιστορίες. Δεν ξέρω τι είχα πάθει, ξανάρχισα να κλαίω! Χαχαχαχα. Αυτή την φορά σηκώθηκα να πάω τουαλέτα. Μετά το ξαναέπαθα και 3η φορά και άρχισα να γελάω και να κλαίω ταυτόχρονα, οι γύρω δεν καταλάβαιναν τι από τα 2 συνέβαινα. Τελοσπάντων, ένιωσα αμήχανα αλλά να σου πω και κάτι; Η ζωή δεν είναι μόνο χαρές και μαγκιά σε εκείνους που μπορούν να δείξουν τις ευαισθησίες τους στους άλλους. Για μένα αυτοί είναι οι δυνατοί. Από τότε βαρέθηκα να προσποιούμαι πως είμαι καλά και να βγαίνω για να κάνω τον κλόουν. Τα άτομα που νοιάζονται για σένα, δεν το περιμένουν αυτό από σένα και δεν είναι αυτοσκοπός για να "περάσετε καλά". Περνάω καλά μόνο όταν βγαίνω με άτομα που μπορώ να κάνω ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΕΣ συζητήσεις, χωρίς να προσποιηθώ για τίποτα. Αλλιώς προτιμώ να κάθομαι στο σπίτι παρέα με την μουσική μου που με καταλαβαίνει.

Quote:

---

Originally Posted by oeo

Εχεις θεσει πολυ εξειδικευμενα κριτιρια και προδιαγραφες οσον αφορα το ποιος αξιζει να γινει ο ανθρωπος σου.Μη ψαχνεις να βρεις ενα ατομο που θα τα καλυπτει ολα.Εγω με τον αδερφικο μου φιλο και στηριγμα ζωης που τον εχω απο το Λυκειο εχουμε πολλες διαφορες,δε με καλυπτει σε πραγματα που αγαπαω να κανω και παθιαζομαι.Τα θεωρει βλακειες επικινδυνα ή χασιμο χρονου χωρις να με πρηζει ομως με την αποψη του
Αυτα τα βρισκω αλλου,σε αλλα ατομα(και ετσι ανοιγεις και κυκλο τον οποιο τον κλεινεις οποτε θες αν παλαβωσεις με τις κοινωνικες υποχρεωσεις).

Δεν ειναι αυτα τα σημαντικα πραγματα της ζωης.Δεν ειναι τα βιβλια,η μουσικη,οι ταινιες,τα χομπι κτλ που πρεπει σωνει και καλα να εχει και ο αλλος.Ειναι η ψυχη του και η εμπιστοσυνη του,να ξερεις οτι θα του πεις τα παντα και θα σου πει τα παντα,που δε θα κανει ουτε παυση ουτε σκεψη οταν θα ζητησεις βοηθεια,και δε θα προδωσει ποτε ο ενας τον αλλον.Αυτος ο φιλος μου λοιπον ηταν ο ''φλωρος'' του Λυκειου που ακουγε λαικα και ηταν ''φυτο'' κι εγω ο μαγκας μεταλλας που δεν ειχα καμια δουλεια μαζι του γιατι μου φαινοταν πεζος,αχρωμος,της πλεμπας κτλ.Αλλα παρ ολα αυτα κολλησαμε επειδη μια μερα ηθελα να κανω κοπανα να παω για μπιλιαρδο κι ετυχε κι αυτος να κανει κοπανα να παει σπιτι να διαβασει και του ειπα οταν φευγαμε αν θελει να παμε παρεα.Και τα υπολοιπα ειναι ιστορια.(σα κλισε ταινια του χολιγουντ περι φιλιας ακουγεται αλλα ετσι εγινε)

Με ολα τα αλλα ατομα που συναναστραφηκα και που ειχαμε κοινα ενδιαφεροντα και που περασα ευχαριστα δεν ΕΤΥΧΕ κανεις να μπορει να γινει ο ανθρωπος μου.

---

Τελευταία έχω αρχίσει να αναρωτιέμαι και να προβληματίζομαι πάνω σε αυτό το θέμα.Πραγματικά έχεις δίκιο σε αυτό που γράφεις,οτι δηλαδή θέτω πολύ εξειδικευμένα κριτήρια,έχω μια συγκεκριμένη "πάστα" ανθρώπων στο μυαλό μου που πιστεύω οτι μου ταιριάζουν και ψάχνω,βασικά δε ψάχνω,αυτό είναι ακόμη χειρότερο,περιμένω το πότε θα έρθουν (του αγίου ποτέ πες!) τέτοιοι άνθρωποι στη ζωή μου.Τους υπόλοιπους,απλά δεν τους επιτρέπω να με γνωρίσουν ή να με προσεγγίσουν,γιατί σκέφτομαι το εξής : Τι νόημα έχει άραγε να κάνω παρέα με κάποιον αν δε μπορώ να μοιραστώ μαζί του τους κόσμους μου και όσα με γοητεύουν πραγματικά και να τα καταλάβει ή κάποιον που δεν έχει παρόμοια οπτική με έμενα,παρόμοιες ανησυχίες ή δε κουβαλάει την ίδια "τρέλα"? Το θεωρώ απλά χάσιμο χρόνου και οτι η συντροφιά τέτοιων ανθρώπων δε θα με "γέμιζε".Χίλιες φορές να κάθομαι στο δωμάτιο μου με τη μουσική,τα βιβλία και τις ατμόσφαιρες μου παρά να συμβιβαστώ και να κάνω παρέα με το περίγυρό μου,με άτομα που πιστεύω,δηλαδή,οτι δεν έχουν να μου "πουν" κάτι,επειδή δεν έχω άλλη επιλογή ας πούμε. Αν και εδώ προκύπτει το θέμα οτι εγώ κρίνω τον άλλον από την όψη,όχι σε θέμα ομορφιάς,κατάλαβες τι εννοώ και απορρίπτω ανθρώπους χωρίς καν να έχω μιλήσει μαζί τους.Οπότε ίσως να είμαι κιόλας λίγο στενόμυαλη ή προκατειλημμένη.
Έχω γνωρίσει ένα άτομο που ταιριάζαμε πάρα πολύ σε κοσμοθεωρία,μουσική,ενδιαφ έροντα κλπ αλλά πριν μερικούς μήνες αποδείχτηκε οτι με αυτό το άτομο δεν μπορούσαμε να τα βρούμε στη καθημερινή επικοινωνία,στη κατανόηση,το σεβασμό κλπ.Αυτό ήταν μεγάλο σοκ για εμένα γιατί κατέρρευσε όλος μου ο κόσμος.Όμως συνεχίζω όλους τους ανθρώπους να τους συγκρίνω με βάση το συγκεκριμένο άτομο,με βάση των όσων μου "έδινε" η επικοινωνία μαζί του και όλα μου φαίνονται "λιγότερα".
Και εδώ προκύπτει το ερώτημα που με τυραννάει πλέον.Μεγαλύτερη σημασία έχει τελικά ο άλλος να σου προσφέρει γνώση,συντροφιά με την έννοια που περιέγραψα παραπάνω και να εκφράζεται μέσα από τον κόσμο σου ή να υπάρχει επικοινωνία και κατανόηση στα καθημερινά,χειροπιαστά θέματα? Το ιδανικότερο θα ήταν και τα δυο σε ισορροπία.Αλλά ξέρω οτι αυτό είναι άπιαστο όπως το έχω στο μυαλό μου.Οπότε.. ένας φαύλος κύκλος και το μυαλό μου απλά γίνεται σαλάτα από τις σκέψεις που δε καταλήγουν πουθενά.
Ευχαριστώ πάντως για το μήνυμά σου και σόρρυ αν σε έπρηξα με όσα έγραψα.

Quote:

---

Originally Posted by in the woods

Έχω γνωρίσει ένα άτομο που ταιριάζαμε πάρα πολύ σε κοσμοθεωρία,μουσική,ενδιαφ έροντα κλπ αλλά πριν μερικούς μήνες αποδείχτηκε οτι με αυτό το άτομο δεν μπορούσαμε να τα βρούμε στη καθημερινή επικοινωνία,στη κατανόηση,το σεβασμό κλπ.Αυτό ήταν μεγάλο σοκ για εμένα γιατί κατέρρευσε όλος μου ο κόσμος.Όμως συνεχίζω όλους τους ανθρώπους να τους συγκρίνω με βάση το συγκεκριμένο άτομο,με βάση των όσων μου "έδινε" η επικοινωνία μαζί του και όλα μου φαίνονται "λιγότερα".
Και εδώ προκύπτει το ερώτημα που με τυραννάει πλέον.Μεγαλύτερη σημασία έχει τελικά ο άλλος να σου προσφέρει γνώση,συντροφιά με την έννοια που περιέγραψα παραπάνω και να εκφράζεται μέσα από τον κόσμο σου ή να υπάρχει επικοινωνία και κατανόηση στα καθημερινά,χειροπιαστά θέματα? Το ιδανικότερο θα ήταν και τα δυο σε ισορροπία.Αλλά ξέρω οτι αυτό είναι άπιαστο όπως το έχω στο μυαλό μου.Οπότε.. ένας φαύλος κύκλος και το μυαλό μου απλά γίνεται σαλάτα από τις σκέψεις που δε καταλήγουν πουθενά.
Ευχαριστώ πάντως για το μήνυμά σου και σόρρυ αν σε έπρηξα με όσα έγραψα.

---

Σε καταλαβαινω και πιστευω οτι απλα πρεπει να δοκιμασεις μια αλλη ''στρατηγικη''...οταν θα εισαι ετοιμη.

Αρκετα εξυπνα ατομα περνανε την φαση που περνας κι εσυ,να βλεπουν γυρω τους ανθρωπους που ασχολουνται με ανουσια πραγματα,ακους καποιον να κουτσομπολευει κα ιθες να τον σπασεις στο ξυλο με την χαζομαρα που τον διακατεχει,ν ακους ολοι ν ασχολουνται με Survivor και λοιπες μοδες κτλ.
Οσο μεγαλωνω ομως αυτο που βλεπω ειναι οτι πρεπει να ειμαστε οσο το δυνατον κοινωνικοι.Οπως κι εσυ η ιδια παρατηρησες περιμενεις να ερθει το ατομο ως δια μαγειας να σου χτυπησει την πορτα.Αυτο δε θα γινει,αυτοι που ψαχνεις ειναι εκει εξω και θελει προσπαθεια και υποχωρησεις για να τους βρεις.

Και ξερεις εκει που θα εχεις χτυπησει πορτες θα πεσεις σε πολυ σαπιλα αλλα απ αυτη τη σαπιλα οχι μονο θα βρεις το ατομο που θελεις(γιατι καπου εκει μεσα βρισκεται κι αυτος παγιδευμενος) αλλα με εκπληξη θα διαπιστωσεις οτι πολλα πραγματα στη ζωη σου θα εχουν βελτιωθει γιατι κατι θα παιρνεις απο τον καθενα.Να σου δωσω ενα παραδειγμα ποσο γαματο θα ειναι να γνωρισεις ενα ατομο απο τη σχολη σου πχ,το οποιο δεν εινα ιαυτο που ψαχνεις αλλα με λιγες υποχωρησεις μπορεις και το ψιλοκανεις παρεα.Και αυτο το ατομο τυγχανει με καποιο τροπο και γνωριζει κατι και σου βρει δουλεια μολις τελειωσεις τη σχολη σου.Θα εισαι ή δε θα εισαι κερδισμενη με μια τετοια τυχαια χαρουμενη εξελιξη?Προσεξε δεν εννοω να κανεις παρεα ατομα με το ζορι επειδη ''μυριστηκες'' οτι θα αποκομισεις οφελος..Απλα να σε προλαβω μη νομιζεις οτι σου προτεινω κατι τετοιο που το θεωρω ξεφτιλα.Εννοω να κανεις το πρωτο βημα και σε οσους μπορεις να τους λες ''παμε να δουμε να τσεκαρω κατι,παμε για καφε'' παρε τους το κινητο το fb κτλ ε κι αν δε τα βρειτε χεστηκες.ΚΑι ''λιγος'' να σου φαινεται ο αλλος εσυ να μη το βλεπεις σα χασιμο χρονου,δες το σαν ενα διαλειμμα απο τον ''κοσμο'' σου στον οποιο θα επιστρεψεις αργοτερα αφου δεις τι ρολο παιζει αυτο το ατομο κι αν αξιζει να το συνεχισεις ή οχι.
(κανονικα επρεπε να τα γραφουμε στο δικο σου θεμα αλλα νομιζω δε παρεξηγει η psy ειναι θεα!)

Σε αυτο το νημα, ζωγραφιζει ο oeo :)

Quote:

---

Originally Posted by oeo

Σε καταλαβαινω και πιστευω οτι απλα πρεπει να δοκιμασεις μια αλλη ''στρατηγικη''...οταν θα εισαι ετοιμη.

Αρκετα εξυπνα ατομα περνανε την φαση που περνας κι εσυ,να βλεπουν γυρω τους ανθρωπους που ασχολουνται με ανουσια πραγματα,ακους καποιον να κουτσομπολευει κα ιθες να τον σπασεις στο ξυλο με την χαζομαρα που τον διακατεχει,ν ακους ολοι ν ασχολουνται με Survivor και λοιπες μοδες κτλ.
Οσο μεγαλωνω ομως αυτο που βλεπω ειναι οτι πρεπει να ειμαστε οσο το δυνατον κοινωνικοι.Οπως κι εσυ η ιδια παρατηρησες περιμενεις να ερθει το ατομο ως δια μαγειας να σου χτυπησει την πορτα.Αυτο δε θα γινει,αυτοι που ψαχνεις ειναι εκει εξω και θελει προσπαθεια και υποχωρησεις για να τους βρεις.

Και ξερεις εκει που θα εχεις χτυπησει πορτες θα πεσεις σε πολυ σαπιλα αλλα απ αυτη τη σαπιλα οχι μονο θα βρεις το ατομο που θελεις(γιατι καπου εκει μεσα βρισκεται κι αυτος παγιδευμενος) αλλα με εκπληξη θα διαπιστωσεις οτι πολλα πραγματα στη ζωη σου θα εχουν βελτιωθει γιατι κατι θα παιρνεις απο τον καθενα.Να σου δωσω ενα παραδειγμα ποσο γαματο θα ειναι να γνωρισεις ενα ατομο απο τη σχολη σου πχ,το οποιο δεν εινα ιαυτο που ψαχνεις αλλα με λιγες υποχωρησεις μπορεις και το ψιλοκανεις παρεα.Και αυτο το ατομο τυγχανει με καποιο τροπο και γνωριζει κατι και σου βρει δουλεια μολις τελειωσεις τη σχολη σου.Θα εισαι ή δε θα εισαι κερδισμενη με μια τετοια τυχαια χαρουμενη εξελιξη?Προσεξε δεν εννοω να κανεις παρεα ατομα με το ζορι επειδη ''μυριστηκες'' οτι θα αποκομισεις οφελος..Απλα να σε προλαβω μη νομιζεις οτι σου προτεινω κατι τετοιο που το θεωρω ξεφτιλα.Εννοω να κανεις το πρωτο βημα και σε οσους μπορεις να τους λες ''παμε να δουμε να τσεκαρω κατι,παμε για καφε'' παρε τους το κινητο το fb κτλ ε κι αν δε τα βρειτε χεστηκες.ΚΑι ''λιγος'' να σου φαινεται ο αλλος εσυ να μη το βλεπεις σα χασιμο χρονου,δες το σαν ενα διαλειμμα απο τον ''κοσμο'' σου στον οποιο θα επιστρεψεις αργοτερα αφου δεις τι ρολο παιζει αυτο το ατομο κι αν αξιζει να το συνεχισεις ή οχι.
(κανονικα επρεπε να τα γραφουμε στο δικο σου θεμα αλλα νομιζω δε παρεξηγει η psy ειναι θεα!)

---

Αυτό ακριβώς που μου γράφεις οτι όσο συναναστρέφομαι με άτομα θα διαπιστώσω οτι κάτι μπορεί να μου δώσει ο καθένας,το έχω χιλιοακούσει από κοντινά μου πρόσωπα.Αλλά εγώ μένω κολλημένη στο δικό μου τρόπο σκέψης,που δε λέω οτι είναι ο "σωστός",ίσως μάλιστα είναι και αρκετά παρωπιδικός,δε ξέρω.Προβληματίζομαι και ίσως κάποια στιγμή καταφέρω και δω τα πράγματα από μια άλλη οπτική που θα βοηθήσει κιόλας στην κοινωνικοποίηση μου.Απλά προκύπτει και ένα άλλο θέμα μέσα από το μήνυμά σου.Γράφεις να αρχίσω εγώ να μιλάω σε άτομα,αλλά αποκλείεται εγώ να πάω να μιλήσω σε άτομα.Θέλω να πω οτι αν οι άλλοι δε μου μιλήσουν,δε μου προτείνουν έξοδο κλπ εγώ απλά θα στέκομαι με τα ακουστικά μακριά από όλους.Έχω συνειδητοποιήσει οτι αυτό συμβαίνει είτε επειδή ντρέπομαι αρκετά είτε επειδή νιώθω πολύ άβολα να ξεκινήσω συζήτηση,να πάρω τη πρωτοβουλία να μιλήσω πρώτη σε ανθρώπους -άσε που δε καίγομαι κιόλας να μιλήσω με το περίγυρο μου,αλλά ας το αφήσουμε αυτό στην άκρη- .Από την άλλη,όμως,μου δημιουργεί μερικές φορές νευρικότητα το να φαίνομαι η "περίεργη" που κρατάει απόσταση από όλους.Τέλος πάντων,ευχαριστώ πολύ για τις συμβουλές και ειδικά για αυτό που μου έγραψες στην τελευταία πρόταση : "να μη το βλεπεις σα χασιμο χρονου.. αν αξιζει να το συνεχισεις ή οχι".Είναι ένας εναλλακτικός τρόπος σκέψης και μάλιστα πολύ βοηθητικός.Α,να σε ευχαριστήσω κιόλας για αυτό που μου είχες προτείνει σχετικά με τη συγκέντρωση,είναι όντως μια καλή μέθοδος αν και δεν τη πράττω.Δυστυχώς,λόγω του οτι δεν είμαι καλά ψυχολογικά,δεν είμαι όσο αποδοτική θα ήθελα ή θα έπρεπε για τη σχολή μου.Είναι στιγμές που αφαιρείται η ενέργεια μου πλήρως,απόλυτο κενό και από εκείνη την ώρα και μετά,επικρατεί πλήρης αδράνεια.Ελπίζω όταν καταφέρω να βάλω σε μια τάξη το χάος που επικρατεί μέσα μου,προχωρήσω σε πράξεις,θέσω στόχους και προτεραιότητες στη ζωή μου και το βασικότερο τα βρω με τον εαυτό μου,όλα να επανέλθουν σε μια ομαλότητα και ισορροπία.

Blackbird και antreas86, ευχαριστώ που μοιραστήκατε τις εμπειρίες σας μαζί μου. Έχετε πολύ δίκιο στο ότι πρέπει να μάθω να δέχομαι τα συναισθήματά μου, να τα αφήνω να με περιλούζουν και να μη νιώθω ντροπή ή να πιέζομαι... Και σε εμένα μου έχει τύχει να ξεσπάσω σε κλάμμα σε πολλές κοινωνικές περιστάσεις. οεο, καταλαβαίνω τί νόημα θες να μεταδώσεις με τα μηνύματά σου. Οι άνθρωποι είναι κατα βάση κοινωνικά όντα, μέσω των σχηματισμών κοινωνικών ομάδων επιβιώνουν καλύτερα... Μερικές φορές πρέπει να προσπαθούμε να κάνουμε πέρα τις ανασφάλειες και να μαστε ανοικτοί σε νέες γνωριμίες. Σέβομαι όμως επίσης και την άποψη της itw, στην προσύλωση ενός ατόμου στις ιδιαιτερότητές του και τη μη σύμβαση σε φιλίες μόνο και μόνο για την ανάγκη του να ανήκεις κάπου. Νομίζω πάντως ότι όλα στη ζωή είναι μια ισορροπία... Μέχρι σήμερα πάντως δεν έχω καταλάβει τι ακριβώς ήταν όλο αυτό που πέρασα πριν κάτι μέρες που έγραψα αυτό το νήμα. Μπορώ να πώ όμως ότι μέσω αυτού του θρεντ βρήκα μια στήριξη ενός είδους και για αυτό είμαι χαρούμενη και σας ευχαριστώ.