Bi ή gay? Και άλλα προβήματα. Βοήθεια!

Quote:

---

Originally Posted by tzimani

Με προβληματίζει μιας και λόγω φόβου στιγματισμού αποφεύγω να βγαίνω ραντεβού και τέτοια δημοσίως και να ανοίγομαι στον οποιονδήποτε ώστε να μην έχω ανάγκη τέτοιες λύσεις.




Γύρισα γιατί πιέστηκα. Και γιατί μου έλειπαν οι δικοί μου. Απλά ήθελα να εξαφανιστώ. Ένιωσα ότι φέρθηκα αχάριστα και δεν έχω τα μούτρα να ξαναζητήσω βοήθεια. Ίσως όμως χρειαζόταν αυτή η φυγή για λίγο καιρό να ηρεμήσω. Έχω σκεφτεί την ψυοθεραπεία λίγο καιρό, έξω ή εδώ.




Συμφωνώ δυστυχώς έχει δημιουργηθεί τώρα αυτή η στενωπός η οποία θα μου προκαλέσει τρύπα στο στομάχι στο τέλος. Ήδη ζούσα άσχημα. Έκοψα την γυμναστική. Έπινα. Με τρώγανε και με τρώνε τύψεις. Η εμπειρία μου είναι πως μια δουλειά του τύπου σερβιτόρος είναι εύκολο έξω και με πιο καλά χρήματα. Θέλω να πιστεύω ότι υπάρχουν επιλογές και ότι θέλω πραγματικά να αλλάξω τη ζωή μου. Να τους κάνω να το πιστέψουν πως αντιλαμβάνομαι την κατάστασή μου και θέλω να την αλλάξω.




Ρόκ κιθάρα και μέταλ παίζω. Ρεπερτόριο λες ότι έχω εκτενές. Ίσως όχι για μπουζούκια βέβαια. Πήγα σε ωδείο μικρός και μετά ιδιαίτερα. Δεν έχω πτυχίο ή σπουδές ανάλογες. Τα πιο πολλά τα μελέτησα μόνος και με βοήθεια ιντερνετ, βιβλία κτλ. Έχω όμως μουσικό αυτί και πιάνω εύκολα τονικότητες, ακόρντα, μελωδίες σχεδόν για οτιδήποτε.


Μόνος σου, συγνώμη χαχα




Ναι το ξέρω. Υπάρχουν άπειρα περισσότερες ευκαιρίες για π.χ. υπάλληλος σε μαγαζί τύπου Praktiker με μισθό άνω του βασικού και γνώσεις προαπαιτούμενες λίγες.

Τσικό δηλαδή μαθητευόμενος.

---

Για πες....

Quote:

---

Originally Posted by Vox

Πιστεύεις ότι αυτό εννοούσε; Εγώ κατάλαβα κάτι σαν πίεση ή και κατακραυγή από το κοινωνικό περιβάλλον του σε σχέση με τη γενικότερη κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει, όχι κάτι τόσο προσωπικό (που υποθέτω ότι παραμένει μυστικό ακόμα).

---

Ακριβώς, κατακραυγή παύλα κακή φήμη.

Quote:

---

Originally Posted by gdgreece

Έχεις δει ποτέ κάποιον ειδικό για να σε βοηθήσει να αντιμετωπίσεις την κατασταση;

---

Το έγραψα, το σκέφτομαι. Έχω ξαναπάει αλλά δεν είχα αποτέλεσμα.

Quote:

---

Originally Posted by tzimani

Με προβληματίζει μιας και λόγω φόβου στιγματισμού αποφεύγω να βγαίνω ραντεβού και τέτοια δημοσίως και να ανοίγομαι στον οποιονδήποτε ώστε να μην έχω ανάγκη τέτοιες λύσεις.

---

Εννοείται ότι δε γίνεται να ανοίγεσαι στον οποιονδήποτε σχετικά μ' αυτά τα θέματα. Ακόμα και σε μια πιο ανεκτική κοινωνία, μπορεί να αντιμετωπίσεις βία (στις διάφορες μορφές της) για τέτοιες προσωπικές ιδιαιτερότητες.

Η έννοια της ανάγκης όμως είναι κάπως υποκειμενική. Δε νιώθουμε όλοι αυτή την ανάγκη.

Quote:

---

Originally Posted by tzimani

Γύρισα γιατί πιέστηκα. Και γιατί μου έλειπαν οι δικοί μου. Απλά ήθελα να εξαφανιστώ. Ένιωσα ότι φέρθηκα αχάριστα και δεν έχω τα μούτρα να ξαναζητήσω βοήθεια. Ίσως όμως χρειαζόταν αυτή η φυγή για λίγο καιρό να ηρεμήσω. Έχω σκεφτεί την ψυοθεραπεία λίγο καιρό, έξω ή εδώ.

---

Η ψυχοθεραπεία θα σε βοηθήσει αν το πρόβλημά σου είναι εσωτερικό. Είναι πράγματι έτσι; Ή μήπως είναι συνέπεια συγκυριών, και σε άλλο περιβάλλον θα λειτουργούσες όπως οι περισσότεροι άνθρωποι;

Quote:

---

Originally Posted by tzimani

Συμφωνώ δυστυχώς έχει δημιουργηθεί τώρα αυτή η στενωπός η οποία θα μου προκαλέσει τρύπα στο στομάχι στο τέλος. Ήδη ζούσα άσχημα. Έκοψα την γυμναστική. Έπινα.

---

Πώς είσαι σήμερα; Όσον αφορά τα παραπάνω στοιχεία σχετικά με τον τρόπο ζωής.

Quote:

---

Originally Posted by tzimani

Με τρώγανε και με τρώνε τύψεις. Η εμπειρία μου είναι πως μια δουλειά του τύπου σερβιτόρος είναι εύκολο έξω και με πιο καλά χρήματα.

---

Αυτό εξαρτάται από τη χώρα. Σε μια μεγάλη χώρα που έχει πολλές προσφορές εργασίας ίσως να είναι πιο εύκολο.

Quote:

---

Originally Posted by tzimani

Ρόκ κιθάρα και μέταλ παίζω. Ρεπερτόριο λες ότι έχω εκτενές. Ίσως όχι για μπουζούκια βέβαια. Πήγα σε ωδείο μικρός και μετά ιδιαίτερα. Δεν έχω πτυχίο ή σπουδές ανάλογες. Τα πιο πολλά τα μελέτησα μόνος και με βοήθεια ιντερνετ, βιβλία κτλ. Έχω όμως μουσικό αυτί και πιάνω εύκολα τονικότητες, ακόρντα, μελωδίες σχεδόν για οτιδήποτε.

---

Λατρεύω τη μουσική, συγκεκριμένα είδη βέβαια. Θα σε ενθαρρύνω να ασχοληθείς πιο συντεταγμένα, στα πλαίσια σπουδών αν είναι δυνατόν. Και μην πεις ότι είσαι μεγάλος για τέτοια. Εγώ ξεκίνησα μεγαλύτερος από σένα και σήμερα, 14 χρόνια μετά, συνεχίζω, παρά το μεγάλο φόρτο στη ζωή μου με διάφορα άλλα. Επίσης η μουσική διαίσθηση που έχεις αναπτύξει μέσω της πρακτικής ενασχόλησης θα σε βοηθήσει πολύ σ' ένα τέτοιο εγχείρημα. Βέβαια στην κατάσταση που βρίσκεσαι αυτό ίσως να φαίνεται άνευ σημασίας. Ποτέ δεν ξέρεις όμως. Η τακτική επαφή με άλλους ανθρώπους, η προσπάθεια, η υπομονή που χρειάζεται και η επίτευξη στόχων μπορεί να σε κάνουν να δεις ορισμένα πράγματα αλλιώς. Φυσικά δε σε ξέρω και μπορεί όσα γράφω να είναι εντελώς άτοπα.

Quote:

---

Originally Posted by tzimani

Ναι το ξέρω. Υπάρχουν άπειρα περισσότερες ευκαιρίες για π.χ. υπάλληλος σε μαγαζί τύπου Praktiker με μισθό άνω του βασικού και γνώσεις προαπαιτούμενες λίγες.

---

Αυτά είναι καλά ως προσωρινές λύσεις ώστε να βρεις κάτι που θα σου ταιριάζει περισσότερο. Δε γίνεται να αξιοποιήσεις κάπως το πτυχίο σου; Ή την, έστω περιορισμένη, προϋπηρεσία που ανέφερες πριν;

Quote:

---

Originally Posted by Vox

Εννοείται ότι δε γίνεται να ανοίγεσαι στον οποιονδήποτε σχετικά μ' αυτά τα θέματα. Ακόμα και σε μια πιο ανεκτική κοινωνία, μπορεί να αντιμετωπίσεις βία (στις διάφορες μορφές της) για τέτοιες προσωπικές ιδιαιτερότητες.

Η έννοια της ανάγκης όμως είναι κάπως υποκειμενική. Δε νιώθουμε όλοι αυτή την ανάγκη.


Η ψυχοθεραπεία θα σε βοηθήσει αν το πρόβλημά σου είναι εσωτερικό. Είναι πράγματι έτσι; Ή μήπως είναι συνέπεια συγκυριών, και σε άλλο περιβάλλον θα λειτουργούσες όπως οι περισσότεροι άνθρωποι;


Πώς είσαι σήμερα; Όσον αφορά τα παραπάνω στοιχεία σχετικά με τον τρόπο ζωής.


Αυτό εξαρτάται από τη χώρα. Σε μια μεγάλη χώρα που έχει πολλές προσφορές εργασίας ίσως να είναι πιο εύκολο.


Λατρεύω τη μουσική, συγκεκριμένα είδη βέβαια. Θα σε ενθαρρύνω να ασχοληθείς πιο συντεταγμένα, στα πλαίσια σπουδών αν είναι δυνατόν. Και μην πεις ότι είσαι μεγάλος για τέτοια. Εγώ ξεκίνησα μεγαλύτερος από σένα και σήμερα, 14 χρόνια μετά, συνεχίζω, παρά το μεγάλο φόρτο στη ζωή μου με διάφορα άλλα. Επίσης η μουσική διαίσθηση που έχεις αναπτύξει μέσω της πρακτικής ενασχόλησης θα σε βοηθήσει πολύ σ' ένα τέτοιο εγχείρημα. Βέβαια στην κατάσταση που βρίσκεσαι αυτό ίσως να φαίνεται άνευ σημασίας. Ποτέ δεν ξέρεις όμως. Η τακτική επαφή με άλλους ανθρώπους, η προσπάθεια, η υπομονή που χρειάζεται και η επίτευξη στόχων μπορεί να σε κάνουν να δεις ορισμένα πράγματα αλλιώς. Φυσικά δε σε ξέρω και μπορεί όσα γράφω να είναι εντελώς άτοπα.


Αυτά είναι καλά ως προσωρινές λύσεις ώστε να βρεις κάτι που θα σου ταιριάζει περισσότερο. Δε γίνεται να αξιοποιήσεις κάπως το πτυχίο σου; Ή την, έστω περιορισμένη, προϋπηρεσία που ανέφερες πριν;

---

1. Περιστατικά βίας ευτυχώς στον τόπο μου δεν έχω ακούσει. Αλλά γενικά δεν θέλω να ασχολούνται μαζί μου το απεχθάνομαι. Άφησέ με να υπάρχω όπως εγώ νομίζω. Δεν ξέρω αν υπάρχει ανάγκη ή μιλάει ο εθισμός αλλά αυτή την εκτόνωση που έχει ανάγκη το σώμα εγώ δυστυχώς την έχω με αυτό τον τρόπο.

2. Εσωτερικά δεν νομίζω ότι έχω πολλά. Η κατάσταση τα μεγενθύνει 1000 φορές σίγουρα. Και είναι ένας λόγος που απέχω από ειδικούς. Υπάρχουν σοβαρά προβλήματα ψυχικής υγείας που υπάρχουν σε άλλους ανθρώπους. Εγώ είμαι εκ φύσεως αναλυτικός και τελειομανής και έτσι τραγικοποιώ κάποια πράγματα αλλά γρήγορα ξεδιαλύνονται. Σε αυτή τη φάση και μερικές άλλες κολλήσα τόσο. Γιατί δεν υπάρχει διέξοδος μεν και γιατί δεν προχωράει τίποτα. Ένας στόχος, μια δουλειά, μια σχέση, λίγες μέρες διακοπές κάπου, μια ωραία παρέα, ένας καφές. Όλα σιγά σιγά εξαφανίστηκαν. Τα όνειρα και οι ελπίδες. Αν όλα αυτά υπήρχαν δεν θα ήμουν εδώ να γκρινιάζω.

3. Σήμερα καλύτερα. Μου αρέσει που έστω εδώ υπάρχει υποστήριξη. Ήμουν σίγουρος οτι με παρακολουθούν και όπου κι αν μιλούσα έπαιρνα ειρωνία στις απαντήσεις. Όχι σοβαρές κουβέντες. Σαν να μου επιστρέφουν τις σκέψεις μου, να μου φέρονται όπως εγώ νιώθω και θεωρώ. Πχ αυτό για τη βία πιο πάνω που λες. Ποτέ δεν το σκέφτηκα. Στο κάτω κάτω δεν είμαι άτομο αδύναμο ή φοβισμένο. Θα φερθώ όπως μου φερθούν. Εγώ την ελπίδα θέλω να ξαναβρώ όχι να ασχολούμαι με τον κάθε κομπλεξικό που δεν έχει τι να κάνει και μπορεί να φερθεί ακόμα και βία σε άτομο διαφορετικό από αυτόν. Το θεωρώ απίστευτο χάσιμο χρόνου και που το συζητάμε.

Χθες είχα πρόβλημα. Αυπνία, εκνευρισμός, ταχυπαλμία.

4. Δεν ξέρω πώς μπορώ να το αξιοποιήσω. Θα πρέπει να κινηθώ κατάλληλα και να απασχολήσω τα κατάλληλα άτομα. Ίσως να έρθω σε επαφή με κάποιον παλιό καθηγητή, γραφεία διασύνδεσης κτλ. Στην πόλη μου οι επιλογές είναι λίγες. Αλλά δεν χάνω τίποτα να κάνω άλλη μια από τις δεκάδες γύρες σε τοπικές επιχειρήσεις. Μουσικά επίσης ίσως έχω κάποιες επιλογές. Εδώ και 6-7 μήνες δεν είχα κουράγιο να κάνω τίποτα. Δεν είχα κουράγιο να βγω από την πόρτα. Όλοι με κοιτάζουν περίεργα. Δεν βοηθάει κανείς. Ειρωνεία παντού. Οι φίλοι και οι γονείς δε μου μιλάνε λογικά. Δεν μπορώ να βγάλω άκρη. Οι γονείς κάνουν τρελά. Αφήνουν επίτηδες σίδερα και συσκευές στην πρίζα. Παρήγγειλα μια πίτσα και την έφεραν κομματιασμένη. Πάντα λάθη στις παραγγελίες. Εργοδότες με έχουν ειρωνευτεί. Βλέπεις έχει βάθος η δική μου περίπτωση. Γι' αυτό μιλάω ότι βλέπω τα κάγκελα του μπαλκονιού και σκέφτομαι να πέσω. Είναι κάτι που δεν μπορεί κανείς να μου στερήσει και που σίγουρα θα με λυτρώσει. Απλά στηρίζονται στο ότι δεν έχω χάσει κάθε ελπίδα νομίζω οι δικοί μου για αυτό δεν παίρνουν σοβαρά αυτό το ενδεχόμενο. Αυτό που δεν υπολογίζουν είναι ότι η ανθρώπινη συμπεριφορά είναι μερικές φορές απρόβλεπτη. Έχω την εντύπωση και από προσωπική εμπειρία ότι η αυτοχειρία προκύπτει αυθόρμητα.

Προσωρινές λύσεις? Κι αν δε βρεθεί αυτό που θέλω? Νομίζει είναι εύκολο να εργαστείς στο praktiker στην Ελλάδα? Ποτέ δεν με έχουν ειδοποιήσει στις 10δες αγγελίες που έχω στείλει. Σοβαρά δεν μου έχει φερθεί κανείς. Ποτέ. Πίστεψέ το αγαπητέ κύριε.

Τόσοι άνθρωποι εργάζονται σε τέτοιες επιχειρήσεις. Δεν ξέρω κατά πόσο καλύπτονται προσωπικά αλλά ξέρω ότι έχουν βρέξει χιονίσει τα χρήματά τους. Ζούνε.

Quote:

---

Originally Posted by tzimani

Ένας στόχος, μια δουλειά, μια σχέση, λίγες μέρες διακοπές κάπου, μια ωραία παρέα, ένας καφές. Όλα σιγά σιγά εξαφανίστηκαν. Τα όνειρα και οι ελπίδες. Αν όλα αυτά υπήρχαν δεν θα ήμουν εδώ να γκρινιάζω.

---

Γι' αυτόν ακριβώς το λόγο ρώτησα. Φαίνεται να επιβεβαιώνεις τις υποψίες μου. Δεν έχει νόημα να μιλάμε για ειδικούς και ψυχοθεραπείες όταν ξέρεις τόσο καλά ποιο είναι το φάρμακο για την περίπτωσή σου.

Quote:

---

Originally Posted by tzimani

Εγώ την ελπίδα θέλω να ξαναβρώ

---

Μακάρι να μπορούσα να σε βοηθήσω. Καλά όλα όσα λέμε εδώ αλλά στο «δια ταύτα» τι γίνεται; Ίσως άλλα μέλη εδώ να μπορούσαν να σε κατευθύνουν στο πρόβλημα της εργασίας μέσα στην Ελλάδα. Αν λυνόταν αυτό θα είχε γίνει ένα μεγάλο βήμα.

Quote:

---

Originally Posted by tzimani

Εδώ και 6-7 μήνες δεν είχα κουράγιο να κάνω τίποτα. Δεν είχα κουράγιο να βγω από την πόρτα. Όλοι με κοιτάζουν περίεργα. Δεν βοηθάει κανείς. Ειρωνεία παντού. Οι φίλοι και οι γονείς δε μου μιλάνε λογικά. Δεν μπορώ να βγάλω άκρη. Οι γονείς κάνουν τρελά. Αφήνουν επίτηδες σίδερα και συσκευές στην πρίζα. Παρήγγειλα μια πίτσα και την έφεραν κομματιασμένη. Πάντα λάθη στις παραγγελίες. Εργοδότες με έχουν ειρωνευτεί.

---

Πολύ δυσάρεστα όσα περιγράφεις εδώ. Πώς ξέρεις ότι οι γονείς σου σκηνοθετούν τέτοιες ... φάρσες; Και το να αφήσεις ηλεκτρική συσκευή μεγάλης ισχύος αναμμένη μόνο φάρσα δεν είναι, είναι επικίνδυνο.

Quote:

---

Originally Posted by tzimani

Βλέπεις έχει βάθος η δική μου περίπτωση. Γι' αυτό μιλάω ότι βλέπω τα κάγκελα του μπαλκονιού και σκέφτομαι να πέσω. Είναι κάτι που δεν μπορεί κανείς να μου στερήσει και που σίγουρα θα με λυτρώσει. Απλά στηρίζονται στο ότι δεν έχω χάσει κάθε ελπίδα νομίζω οι δικοί μου για αυτό δεν παίρνουν σοβαρά αυτό το ενδεχόμενο. Αυτό που δεν υπολογίζουν είναι ότι η ανθρώπινη συμπεριφορά είναι μερικές φορές απρόβλεπτη. Έχω την εντύπωση και από προσωπική εμπειρία ότι η αυτοχειρία προκύπτει αυθόρμητα.

---

Πολύ φοβάμαι ότι έχεις δίκιο, είναι δύσκολο να αποτραπεί το απονενοημένο διάβημα. Ελπίζω απλά αυτή η συζήτηση, που με στενοχωρεί ιδιαίτερα, να παραμείνει στα ράφια της θεωρίας.

Quote:

---

Originally Posted by tzimani

Προσωρινές λύσεις? Κι αν δε βρεθεί αυτό που θέλω? Νομίζει είναι εύκολο να εργαστείς στο praktiker στην Ελλάδα? Ποτέ δεν με έχουν ειδοποιήσει στις 10δες αγγελίες που έχω στείλει. Σοβαρά δεν μου έχει φερθεί κανείς. Ποτέ. Πίστεψέ το αγαπητέ κύριε.

Τόσοι άνθρωποι εργάζονται σε τέτοιες επιχειρήσεις. Δεν ξέρω κατά πόσο καλύπτονται προσωπικά αλλά ξέρω ότι έχουν βρέξει χιονίσει τα χρήματά τους. Ζούνε.

---

Όπως επισήμανα πιο πάνω, γράφω χωρίς να σε ξέρω. Στάθηκα απλά στο ότι έχεις κάποιο πτυχίο, μια φυσική ροπή στα καλλιτεχνικά και κάποιες προϋπηρεσίες. Μ' αυτό το σκεπτικό μίλησα για κάτι που μπορεί να σου ταιριάζει περισσότερο. Αν εσύ νομίζεις ότι μια οποιαδήποτε απλή εργασία που αμείβεται επαρκώς σε ικανοποιεί, τότε τέλεια. Όπως γράφτηκε και προηγουμένως, καμιά τίμια δουλειά δεν είναι ντροπή.

Το θέμα είναι τι γίνεται στην Ελλάδα. Έχω ακούσει και από αλλού ότι υπάρχει τρομακτική έλλειψη θέσεων εργασίας ακόμα και για ανειδίκευτους. Αυτό που μου γράφεις ουσιαστικά. Οπότε επιστρέφουμε στη λύση του εξωτερικού.

Και σε παρακαλώ μη με προσφωνήσεις ξανά με το «αγαπητέ κύριε». Ανατριχιάζω, χαχα.

Quote:

---

Originally Posted by tzimani

Το έγραψα, το σκέφτομαι. Έχω ξαναπάει αλλά δεν είχα αποτέλεσμα.

---

Αν έστω και μια φορά έχει περάσει από το μυαλό μας η αυτοκτονία επιβάλλεται να δούμε ψυχίατρο. Ο συνδυασμός φαρμακολογίας και ψυχοθεραπείας νομίζω ότι θα σε βοηθήσει να δεις πιο ξεκάθαρα τα πράγματα. Το έχω περάσει με τη μητέρα μου και η αλλαγή ήταν θεαματική.

Τι πέρασες δηλαδη? Εγώ σου λέω φοβάμαι να βγω από το σπίτι όπως κατάντησε το πράγμα.... Για πες....

Συγνώμη αν γίνομαι επιθετικός λίγο. Έχω τους λόγους μου.

Αν θέλεις μπορείς να μοιραστείς το πρόβλημα της μητέρας σου.

Βίωσε μια έντονη ψυχολογική κατάρρευση μετά από απώλεια συγγενικού προσώπου. Έχασε μέσα σε δύο μήνες 15 κιλά, δεν έτρωγε, δε μιλούσε, δεν κοιμόταν, απλά ήταν ξαπλωμένη και κοιτούσε το ταβάνι επί ώρες. Με αγωγή σε συνδυασμό με ψυχοθεραπεία ξαναβρήκε τον εαυτό της μέσα σε ένα εξάμηνο.

Quote:

---

Originally Posted by gdgreece

Βίωσε μια έντονη ψυχολογική κατάρρευση μετά από απώλεια συγγενικού προσώπου. Έχασε μέσα σε δύο μήνες 15 κιλά, δεν έτρωγε, δε μιλούσε, δεν κοιμόταν, απλά ήταν ξαπλωμένη και κοιτούσε το ταβάνι επί ώρες. Με αγωγή σε συνδυασμό με ψυχοθεραπεία ξαναβρήκε τον εαυτό της μέσα σε ένα εξάμηνο.

---

Χαίρομαι που συνήλθε και λυπάμαι για αυτό που βιώσατε. Θυμάμαι κι εγώ μικρότερος. Έχω ξανακάνει και therapy και έχω πάρει και αγωγή. Στην αρχή ήταν χάλια. Μετα με συνέφερε. Τελευταία φορά που πήρα όμως ήταν ένα τίποτα. Μήνες ολόκληρους έπαιρνα τα Ladose. Κολοκύθια. Οι επισκέψεις ήταν ανώφελες και τα φάρμακα 100% placebo. Μάλιστα έφυγα για εξωτερικό ενώ τα έπαιρνα. Πήγαν χαμένα... Όμως πριν καμία 10αρια χρόνια και βάλε είχα πάρει τα Effexor τα οποία σε ένα μήνα με έστρωσαν. Ήμουν βέβαια και πολύ πιο νέος και άμαθος σε τέτοιες ουσίες. Το 2016 2017 που πήρα τα Ladose, και τίποτα δε μου έκαναν παρα μονο να με εξιταρουν και μετά να πέφτω και κιλά πήρα και η ψυχοθεραπεία είχε αντικείμενο καθαρά την τύπου ανορεξία που με είχε πιάσει και μετρούσα μανιωδώς θερμίδες και είχα γίνει σκελετός καθώς και την ανασφάλεια που ένιωθα στο θέμα εργασία. Προσωπικά θέματα δεν καλύψαμε και γενικώς δεν μου φαινόταν σοβαρή η κατάσταση. Σαν να κάναμε πλάκα Τύπου "άσε μας ρε φίλε που ήρθες εδώ ανασφαλιστος να φας τη σύνταξη του πατέρα σου στο γιατρό ντεμέκ ότι έχεις πρόβλημα ενώ είσαι απλά μια κραγμένη και τεμπέλης του κέρατα και θες να σε ποτίζουμε φάρμακα να στανιαρεις". Αυτο ήταν μέσα μου το γενικό mood για την όλη φάση.

Quote:

---

Originally Posted by Vox

Γι' αυτόν ακριβώς το λόγο ρώτησα. Φαίνεται να επιβεβαιώνεις τις υποψίες μου. Δεν έχει νόημα να μιλάμε για ειδικούς και ψυχοθεραπείες όταν ξέρεις τόσο καλά ποιο είναι το φάρμακο για την περίπτωσή σου.


Μακάρι να μπορούσα να σε βοηθήσω. Καλά όλα όσα λέμε εδώ αλλά στο «δια ταύτα» τι γίνεται; Ίσως άλλα μέλη εδώ να μπορούσαν να σε κατευθύνουν στο πρόβλημα της εργασίας μέσα στην Ελλάδα. Αν λυνόταν αυτό θα είχε γίνει ένα μεγάλο βήμα.


Πολύ δυσάρεστα όσα περιγράφεις εδώ. Πώς ξέρεις ότι οι γονείς σου σκηνοθετούν τέτοιες ... φάρσες; Και το να αφήσεις ηλεκτρική συσκευή μεγάλης ισχύος αναμμένη μόνο φάρσα δεν είναι, είναι επικίνδυνο.


Πολύ φοβάμαι ότι έχεις δίκιο, είναι δύσκολο να αποτραπεί το απονενοημένο διάβημα. Ελπίζω απλά αυτή η συζήτηση, που με στενοχωρεί ιδιαίτερα, να παραμείνει στα ράφια της θεωρίας.


Όπως επισήμανα πιο πάνω, γράφω χωρίς να σε ξέρω. Στάθηκα απλά στο ότι έχεις κάποιο πτυχίο, μια φυσική ροπή στα καλλιτεχνικά και κάποιες προϋπηρεσίες. Μ' αυτό το σκεπτικό μίλησα για κάτι που μπορεί να σου ταιριάζει περισσότερο. Αν εσύ νομίζεις ότι μια οποιαδήποτε απλή εργασία που αμείβεται επαρκώς σε ικανοποιεί, τότε τέλεια. Όπως γράφτηκε και προηγουμένως, καμιά τίμια δουλειά δεν είναι ντροπή.

Το θέμα είναι τι γίνεται στην Ελλάδα. Έχω ακούσει και από αλλού ότι υπάρχει τρομακτική έλλειψη θέσεων εργασίας ακόμα και για ανειδίκευτους. Αυτό που μου γράφεις ουσιαστικά. Οπότε επιστρέφουμε στη λύση του εξωτερικού.

Και σε παρακαλώ μη με προσφωνήσεις ξανά με το «αγαπητέ κύριε». Ανατριχιάζω, χαχα.

---

Χαχα σύμφωνοι δε το ξαναλεω!!

Λοιπον, ιδανικά εκεί που μου αρέσει θέλω να εργάζομαι. Αλλά ναι φυσικά δεν είναι ντροπή... Τα χρήματα είναι πάντα απαραίτητα κι αν πας έξω θα δεις ότι δρ υπάρχουν ντροπές που έχουμε εδώ χωρίς λόγο. Απο κάπου πρέπει να αρχίσουμε. Εξωτερικό έκανα εστιατοριο, φρουτοχυμους, ταμίας, τηλεφωνικο κέντρο μεταξύ άλλων. Μακάρι τόσα χρόνια να το είχα κάνει κι εδώ. Να είχα εγώ πιο πολλά να δείξω από τη ζωή μου και εμπειρίες κτλ που έχω μηδέν.

Το φάρμακο δηλαδή είναι να φύγω?? Να παω έξω ε; Κοίταξε έξω ήμουν σχεδόν ένα χρόνο. Λίγο τα δικά μου κόμπλεξ λίγο η ψυχολογική μου κούραση δεν φέρθηκα τόσο σωστά. Στην αρχή είχα όρεξη κτλ αλλά στην πορεία κατάλαβα ότι όλη μου τη ζωή δε με παίρνουν σοβαρά. Έτσι κι εκεί. Εργαζόμουν μεν αλλά όλο άκουγα διάφορα. Μια έκανα ότι δεν τα ακουγα αλλά στο τέλος με κατέβαλαν. Δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί μου φερόντουσαν έτσι. Το ίδιο κι εδώ. Φταίει η μακροχρόνια ανεργία μου? Εχω γίνει πλέον γραφικός? Εχω γίνει παρωδία του εαυτού μου? Νιώθω συνέχεια εκνευρισμό όσο τα θυμάμαι. Θυμώνω εύκολα αλλά δεν το εκφράζω εύκολα. Το καταπίνω και παθαίνω ψυχολογικά. Έλλειψη σεξ. Όλα μαύρα φίλε μου. Το λοιπόν ναι. Οι γονείς κανουν κι αυτοί χαζομάρες. Περνάω ώρες πολλές με το smartphone μου. Γύρισα και βρήκα το καλώδιο του φορτιστή κομμένο. Τύπου γύμνωσαν το καλώδιο σε ένα σημείο. Σου λέω ό,τι παράγγειλα από delivery τα φέρνουν επίτηδες λάθος. Δεν παίρνει κανείς πραγματικά σοβαρά την κατάσταση. Στιγμές ίσως ούτε εγώ ο ίδιος. Μήπως αυτή είναι η μοίρα των πουστηδων? Να τους γελοιοποιούν? Εκεί εδράζεται το όλο θέμα? Για αυτό άνοιξα εδώ το thread και όχι π.χ. στης κατάθλιψης το υποφόρουμ. Οι γνωστοί μου λένε πως η ερμηνεία που δίνω στα γεγονοτα είναι παθολογική. Πως παράτησα τη δουλειά μου και γύρισα Ελλάδα γιατί μου έστριψε. Πως ότι βλέπω το παρερμηνεύω ενώ το ξέρω πως με κοιτάζουν στο δρομο. Έχω βγει 3 το πρωί στο μπαλκόνι και βλέπω περαστικούς να να με κοιτάζουν. Να κάνουν επίτηδες πράγματα που ξέρουν ότι τα βλέπω. Τι να κάνω εγώ για όλα αυτά;; Να αδιαφορήσω? Να παω να βρω δουλειά και όλοι να φέρονται έτσι;; Το ξέρω από τώρα ότι θα σπάσουν τα νεύρα μου. Αυτο είναι??? Με τιμωρεί η κοινωνία γιατί πάντα είχα απαιτήσεις και ψηλά στάνταρ?? Μου αρέσει το ωραίο δεν θα το κρύψω. Διατηρώ τα όνειρά μου. Αλλά θέλω να τα πετύχω όσο είμαι λίγο νέος ακόμα. Σιγουρα δεν είναι αργά ποτέ αλλά δεν υπάρχει και χρόνος για χάσιμο.

Αν σε κάποιον ότι γράφω ακούγεται γνώριμο ελπίζω να καταλαβαίνει ότι είμαι δύο όριό μου. Δεν υπάρχει άλλο. Έφτασα στο τέρμα μου.

Quote:

---

Originally Posted by tzimani

Χαίρομαι που συνήλθε και λυπάμαι για αυτό που βιώσατε. Θυμάμαι κι εγώ μικρότερος. Έχω ξανακάνει και therapy και έχω πάρει και αγωγή. Στην αρχή ήταν χάλια. Μετα με συνέφερε. Τελευταία φορά που πήρα όμως ήταν ένα τίποτα. Μήνες ολόκληρους έπαιρνα τα Ladose. Κολοκύθια. Οι επισκέψεις ήταν ανώφελες και τα φάρμακα 100% placebo. Μάλιστα έφυγα για εξωτερικό ενώ τα έπαιρνα. Πήγαν χαμένα... Όμως πριν καμία 10αρια χρόνια και βάλε είχα πάρει τα Effexor τα οποία σε ένα μήνα με έστρωσαν. Ήμουν βέβαια και πολύ πιο νέος και άμαθος σε τέτοιες ουσίες. Το 2016 2017 που πήρα τα Ladose, και τίποτα δε μου έκαναν παρα μονο να με εξιταρουν και μετά να πέφτω και κιλά πήρα και η ψυχοθεραπεία είχε αντικείμενο καθαρά την τύπου ανορεξία που με είχε πιάσει και μετρούσα μανιωδώς θερμίδες και είχα γίνει σκελετός καθώς και την ανασφάλεια που ένιωθα στο θέμα εργασία. Προσωπικά θέματα δεν καλύψαμε και γενικώς δεν μου φαινόταν σοβαρή η κατάσταση. Σαν να κάναμε πλάκα Τύπου "άσε μας ρε φίλε που ήρθες εδώ ανασφαλιστος να φας τη σύνταξη του πατέρα σου στο γιατρό ντεμέκ ότι έχεις πρόβλημα ενώ είσαι απλά μια κραγμένη και τεμπέλης του κέρατα και θες να σε ποτίζουμε φάρμακα να στανιαρεις". Αυτο ήταν μέσα μου το γενικό mood για την όλη φάση.

---

Και η μάνα μου το deprevix πήρε, δηλαδή βενλαφαξίνη και την έπιασε αμέσως. Έφτασε μέχρι τα 300mg ημερησίως σε διάστημα έξι μηνών, παρέμεινε εκεί κάνα 8μηνο και σταδιακά κατέβηκε στα 75mg, τα οποία θα τα παίρνει εσαεί.
Πάντως το ότι δεν έκανε δουλειά εκείνος ο θεραπευτής που είχες τότε δε σημαίνει ότι δεν κάνει κανείς. Ψάξ' το λίγο περισσότερο. Υπάρχουν πλέον πολλοί ψυχίατροι που κάνουν και ψυχοθεραπεία, οπότε θα μπορεί να σου δώσει και κάτι, αν το κρίνει απαραίτητο.
Και νομίζω ότι το μεγαλύτερο μας πρόβλημα είναι να σκεφτόμαστε συνεχώς πώς μας βλέπουν οι άλλοι. Οι άλλοι δε θα πάψουν ποτέ να λένε ακόμα κι αν τα κάνεις όλα τέλεια. Αυτός που θέλει να βρει κάτι να πει θα το βρει ακόμα κι αν είσαι ο σούπερμαν...

Quote:

---

Originally Posted by gdgreece

Και η μάνα μου το deprevix πήρε, δηλαδή βενλαφαξίνη και την έπιασε αμέσως. Έφτασε μέχρι τα 300mg ημερησίως σε διάστημα έξι μηνών, παρέμεινε εκεί κάνα 8μηνο και σταδιακά κατέβηκε στα 75mg, τα οποία θα τα παίρνει εσαεί.
Πάντως το ότι δεν έκανε δουλειά εκείνος ο θεραπευτής που είχες τότε δε σημαίνει ότι δεν κάνει κανείς. Ψάξ' το λίγο περισσότερο. Υπάρχουν πλέον πολλοί ψυχίατροι που κάνουν και ψυχοθεραπεία, οπότε θα μπορεί να σου δώσει και κάτι, αν το κρίνει απαραίτητο.
Και νομίζω ότι το μεγαλύτερο μας πρόβλημα είναι να σκεφτόμαστε συνεχώς πώς μας βλέπουν οι άλλοι. Οι άλλοι δε θα πάψουν ποτέ να λένε ακόμα κι αν τα κάνεις όλα τέλεια. Αυτός που θέλει να βρει κάτι να πει θα το βρει ακόμα κι αν είσαι ο σούπερμαν...

---

Η μητέρα όμως είναι λίγο διαφορετική περίπτωση. Είναι περίπτωση μετατραυματικου σοκ. Εμενα είναι σωρευμένη καταπίεση. Και στερήσεις μαζί με κάποια ελαττώματα του εαυτού μου, όπως ζήλια ή βιασύνη. Θα ήταν ίσως συνετό να επισκεφτώ κάποιον ειδικό αλλά τείνω στην άποψη του ότι όταν διορθώσω τα προβλήματά μου θα ηρεμήσω. Πρώτο και κύριο έχω Χρόνια χωρίς σεξ. Στην ηλικία μας αρκεί να σε τρελάνει....

Quote:

---

Originally Posted by tzimani

Η μητέρα όμως είναι λίγο διαφορετική περίπτωση. Είναι περίπτωση μετατραυματικου σοκ. Εμενα είναι σωρευμένη καταπίεση. Και στερήσεις μαζί με κάποια ελαττώματα του εαυτού μου, όπως ζήλια ή βιασύνη. Θα ήταν ίσως συνετό να επισκεφτώ κάποιον ειδικό αλλά τείνω στην άποψη του ότι όταν διορθώσω τα προβλήματά μου θα ηρεμήσω. Πρώτο και κύριο έχω Χρόνια χωρίς σεξ. Στην ηλικία μας αρκεί να σε τρελάνει....

---

Νομίζω ότι ένας ειδικός θα σε βοηθήσει να διορθώσεις τα προβλήματά σου πιο γρήγορα και πιο εύκολα. Δυστυχώς δε μπορούμε να τα λύσουμε όλα μόνοι. Όσο για σεξ στις μέρες μας είναι πολύ εύκολο να βρεις...

Θεωρώ ότι τα θέματά σου είναι πολύπλευρα, αλλά σημαντικό είναι αυτό το ενοχικό και η σχέση εξάρτησης που έχεις με τους γονείς σου. Μήπως από μικρό σου τα έπρηζαν και θέλαν σώνει και καλά να γίνεις αυτό που θέλαν αυτοί και όχι αυτό που θέλεις εσύ; Με αποτέλεσμα καλά καλά να μην είσαι σίγουρος για το τι θέλεις εσύ πραγματικά; Δηλαδή σπίτια, κοινωνική αναγνώριση, καλή δουλειά κτλ κτλ και παράλληλα να μην έχετε καλή επικοινωνία και να μην καταλαβαίνουν καν τι σε απασχολεί; (Πέρα από το σεξουαλικό;) Οι γονείς σου πιθανόν αν όντως π.χ. σου κόβουν το καλώδιο του φορτιστή, προσπαθούν να σε ξυπνήσουν με λάθος τρόπο από μια κατάσταση που μάλλον ερμηνεύουν και ερμηνεύεις λάθος. Είναι σαν να σου λένε "δραστηριοποιήσου εδώ που έχεις καθίσει κοτζάμ μαντράχαλος και παίζεις το κινητό σου όλη μέρα μες στο σπίτι" αλλά δεν σημαίνει αυτόματα αυτό που ερμηνεύεις εσύ ότι λένε "γιατί αυτός δεν έγινε διευθυντής τραπέζης με εξοχικό και αμαξάρα". Μπορεί στο πίσω μέρος του μυαλού τους να το θέλαν ή να το θέλουν αυτό, αλλά μπορεί απλά να σημαίνει " γιατί αυτός δεν παίρνει ένα τηλέφωνο να δει τον φίλο του τον τάδε να βγει μια βόλτα, γιατί δεν ψάχνει να βρει μια προσωρινή δουλειά μέχρι να δει τι θα κάνει, γιατί δεν κάνει ένα σεμινάριο ή δεν αρχίζει μια ξένη γλώσσα, γιατί δεν ζει και κάθεται μέσα στο σπίτι και έχει τελματώσει;"

Γνώμη μου είναι ότι το να ανεξαρτητοποιηθείς με κάποιον τρόπο είναι το πρώτο βήμα για να σταθείς στα πόδια σου και να δεις τα πράγματα αλλιώς. Αν βρεθείς μόνος σου σε άλλο περιβάλλον και πιο ελεύθερος θα είσαι, αλλά θα μάθεις να είσαι και πιο υπεύθυνος και να δίνεις πρακτικές λύσεις στα προβλήματά σου. Αν κατάλαβα καλά και εξωτερικό ήσουν σε κάποιους συγγενείς(;) Γιατί δεν προσπαθείς να πας κάπου όπου δεν θα έχεις ούτε τον στενό κορσέ την οικογένειας, αλλά ούτε και την στήριξή τους;

Είναι λογικό να σε επηρεάζει όλο αυτό το μπλέξιμο που έχεις στο κεφάλι σου με τα σεξουαλικά, αλλά νομίζω ότι πρέπει να τα διαχωρίσεις λίγο στο μυαλό σου και αυτό να πάει λίγο πίσω μέχρι να βάλεις λίγο σε σειρά τα της δουλειάς και την κοινωνικοποίησής σου γενικότερα. Το ένα θα φέρει σταδιακά το άλλο στην συνέχεια και θα την βρεις την άκρη και στο σεξουαλικό.