Originally Posted by
Νεφέλη98
Είμαι 21 χρονών και έχω περίπου 7 χρόνια σχέση. Είναι μια σχέση απο εφηβική ηλικία και λέω περίπου γιατί έχουμε χωρίσει αρκετές φορές. Θα σας πω πάνω κάτω όλο το στόρυ για να μπορέσετε βοηθήσετε. Γνωριστήκαμε στο σχολείο. Όταν τον είδα, είπα αμέσως εδώ είμαστε, παρόλο που δεν ήταν τόσο όμορφος τότε και γενικά δεν είχε και την καλύτερη φήμη. Συγκριτικά με εκείνον ήμουν πολύ πιο όμορφη. Κάτι που παρόλο που το άκουγα συχνά απο τρίτους δε με εμπόδισε να προχωρήσω. Αναφέρω την διαφορά γιατί είναι μάλλον και ο λόγος που ποτέ δε μ είχε εμπιστοσύνη. Ήταν απο την αρχή ανασφαλής με τον εαυτό του αλλά ποτέ δε τον έκανα να νοιώσει άσχημα, ίσα ίσα που προσπαθούσα να του δείξω ότι αξίζει περισσότερα απο όσα πιστεύει. Καβγάδες υπήρχαν πολλοί και χωρίς σοβαρό λόγω. Σχεδόν κάθε λίγους μήνες δε μιλούσαμε και μετά απο 2-3 μήνες πάλι μαζί. Σχεδόν κάθε μέρα έκλαιγα αλλά το λάθος που έκανα πάντα ήταν πως τον δικαιολογούσα για κάθε άσχημη συμπεριφορά του. Ωστόσο δε μπορώ να πω πως δε περνούσαμε και καλές στιγμές. Να αναφέρω πως κάποιο διάστημα που είχαμε χωρίσει εκείνος έκανε κάτι με κάποια κοπέλα από το σχολείο και εντελώς φανερά ενώ όταν εγω έκανα κάτι με κάποιον, απο αντίδραση κρυβόμουν για να μη μας δει και νοιώσει άσχημα. Τελευταίος χρόνος για μένα στο λύκειο και ήμασταν καλύτερα απο ποτέ. Στεναχωριόμασταν βεβαία που εγώ θα έφευγα για σπουδές και εκείνος θα έμενε πίσω αλλά ήμασταν τόσο αγαπημένη και πιστεύαμε ότι θα πετύχει και είπαμε να το προσπαθήσουμε. Συμφωνήσαμε βέβαια αν ποτέ κάποιος θελήσει να αποκτήσει εμπειρίες να το πούμε πριν είναι αργά... Φεύγω για σπουδές μέσα στην εβδομάδα είχα ήδη γνωρίσει άτομα(μόνο κορίτσια) και αρχίσαμε να βγαίνουμε. Ξεκίνησαν οι τσακωμοί. Πριν κλείσω καν εβδομάδα μ ζητάει να χωρίσουμε. Μαθαίνω ωστόσο ότι έκανε κάτι με μια κοπέλα απο το καινούριο του σχολείο (είναι ένα χρόνο μικρότερος). Περνούν τρεις μέρες γυρίζει μετανιωμένος. Τον συγχώρεσα και τον δικαιολόγησα πάλι για τον λόγο του ότι υπήρχαν πολλοί που του έλεγαν για μένα. Βέβαια δε δικαιολογείται γιατί αν μ είχε εμπιστοσύνη δε θα γινόταν τίποτα απο αυτά. Αλλά απο την άλλη όταν ακούς τα ίδια πράγματα κάθε μέρα και στο σχολείο και στο σπίτι παρασύρεσαι... Για ενάμιση χρόνο όλα καλά είχε αλλάξει και ήξερε πως αν ξαναγίνει κάτι δε πρόκειται να με ξαναέβλεπε. Πέρσυ την άνοιξη έγινε κάτι που με έκανε να ξενερώσω εντελώς. Κάποιο πολύ αγαπημένο μ πρόσωπο είχε ένα πολύ σοβαρό θέμα υγείας έφυγα απο τις σπουδές μου για να είμαι δίπλα στην οικογένεια μ, που βασικά ήμουν η μόνη που μπορούσε να είναι στο νοσοκομείο και έμεινα εκεί 12 μέρες μέχρι που ξέφυγε τον κίνδυνο. Το Αγόρι μ όμως πέρα του ότι δεν ήρθε ποτέ να με επισκεφτεί, να είναι δίπλα μου σε όλο αυτό που περνούσα και ενώ ήξερε πως ήμουν μόνη μου, κάθε μέρα ήταν μέσα στα νεύρα και την τελευταία εβδομάδα δε μιλούσαμε καθόλου. Γύρισα στο πανεπιστήμιο μου και με πήρε τηλ. γεμάτο θυμό του είπα να μη με ξαναενοχλήσει γιατί ήταν ότι χειρότερο μπορούσε να μου κάνει, τον θεωρούσα ανθρωπό μου και εκείνος με άφησε μόνη μ την πιο δύσκολη περίοδο της ζωής μου κτλ. κτλ...
Ένα μήνα μετά αφού είχα γυρίσει και εγώ στο μέρος μ για το χειρότερο καλοκαίρι , ανέλαβα πάρα πολλές υποχρεώσεις που δεν άρμοζαν στην ηλικία μου αλλά δε με πείραζε τόσο γιατί είχα δίπλα μου τον σημαντικότερο άνθρωπο της ζωής μ που παραλίγο να μη ξανα έβλεπα ποτέ. Λίγες μέρες μετά μου έστειλε μνμ. Μη τα πολυλογώ το έπαιξα αρκετά δύσκολη...μιλούσα απότομα εν τέλει τα ξαναβρήκαμε. Όταν μ έστειλε μ είπε πως θέλει να με δει γιατί φεύγει φαντάρος... του ζήτησα χρόνο αλλά μ έστελνε κάθε μέρα μνμ και ήταν σα να μη πήρα ποτέ τον χρόνο για να δω αν θα γυρίσω ή όχι...φοβήθηκα επειδή είναι ευαίσθητος μη κάνει κακό στον εαυτό του και με την πίεση του στρατού αυτό θα ήταν πιο εύκολο... Σε λίγες μέρες απολύεται...το πρόβλημα μου είναι πως τελευταία νοιώθω πως είμαι παντρεμένη και αυτό με πνίγει...κάποια στιγμή μ είχε πει να έρθει να μείνει μαζί μ .. αλλά δε θέλω .. τον αγαπάω πολύ αλλά είμαστε πολύ μικροί για συγκατοίκηση. Ξέρω πως ως αγόρι θα θέλει κάποια στιγμή να έχει κι άλλες εμπειρίες πέρα απο τις δικές μας και όσο και αν τρελένομαι στην ιδέα ότι θα πάει με άλλη με πονάει αφάνταστα.. αλλά δε θέλω να του βγουν απωθημένα αργότερα που δε θα του επιτρέπει η θέση του να κάνει απιστίες. Έπειτα ξέρω πως εκείνος δε θα μ το πει ποτέ , ισχυρίζεται πως δε θέλει εμπειρίες παρά μόνο εμένα και πως δε θέλει να με χάσει ποτέ. Ένοιωθα και εγώ το ίδιο κάποτε, είχα τρελό κόλλημα. Τώρα ειλικρινά δε ξέρω σε τι φάση είμαι....Έχω βαρεθεί την απόσταση και τον τελευταίο καιρό βαριέμαι να μιλάω στο τηλ. δεν του έκανα και πολύ παρέα στο στρατό ή αλήθεια είναι και ήμουν κάθε μέρα με τις φίλες μου και αυτό τον έκανε να θυμώνει...αλλά δε μου το λέει...απο την μια θα ήθελα να νιώσω ξανά αυτό το αθώο φλερτ πριν την κάθε σχέση, τις ματιές, τα ραντεβού, το χτυποκάρδι να τον πετύχω κάπου, τα χαμόγελα... να βγαίνω με κάποιον που δε θα υπάρχει απόσταση μεταξύ μας, που δε θα χρειάζεται το τηλ. για να μιλήσουμε...από την άλλη όμως είναι ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής μου και έχουμε περάσει πάρα πολλά μαζί..είναι δύσκολο να τον αποχωριστώ και πόσο μάλλον να είμαι εγώ αυτή που θα το τελειώσει...και όσο εγωιστικό και αν είναι δε θα ήθελα να ξέρω πώς έχει άλλη κοπέλα στην ζωή του και ας ξέρω πώς εμένα θα αγαπάει για πάντα...
Είμαι μικρή ακόμα αλλά έχω μια μακροχρόνια σχέση από μικρή ηλικία. Δεν έχω μείνει μόνη μου (που έτσι και αλλιώς είμαι μοναχικό άτομο μου αρέσει η μοναξιά μου) και που πραγματικά μετά το καλοκαίρι αυτό το είχα πολύ ανάγκη να μείνω μόνη μ...αλλά ήξερα πώς και εκείνος με είχε ανάγκη...
Θεωρώ πώς όλα αυτά συν την απόσταση έχουν φθείρει την σχέση μας και εκείνος αν και το ξέρει δε θέλει να αλλάξει αυτό. Έγω απλά δε θέλω να κάνω κάτι που ίσως μετανιώσω... αλλά δε ξέρω αν πρέπει να κάνω κάτι ή απλά να αφήσω τον χρόνο να δείξει...
