Θα βγούμε εκτός θέματος τώρα, αλλά οκ. Ας προσπαθήσω να το εξηγήσω λίγο...
Όλα τα επαγγέλματα που έχουν να κάνουν με κόσμο είναι πολύ δύσκολα, πολύ απλά γιατί δεν είναι όλοι ίδιοι με όλους και διότι δεν μπορείς να μπεις στο μυαλό του καθενός. Κάθε άνθρωπος έχει την δική του ιδιοσυγκρασία, τον δικό του τρόπο επικοινωνίας, τις δικές του ανάγκες, τις δικές του απόψεις και φυσικά ανά κάθε ώρα και στιγμή διαφορετική ψυχολογία και διάθεση.
Θα μου πεις "Πολύ φιλοσοφικά μας τα λες". Έλα όμως που έτσι είναι.
Ας πούμε κλείνει ένα ζευγάρι ένα δωμάτιο σε ξενοδοχείο και ξενερώνει που παίζει μουσική το μπαρ ως αργά γιατί θέλει ησυχία, να κάνει το μπάνιο του και να πηγαίνει από νωρίς για ύπνο και κλείνει ένα άλλο ζευγάρι και λέει "νεκροταφείο είναι το μέρος, τι χάλι είναι αυτό, κλείνετε το μπαρ από τις 1;" γιατί θέλουν έντονη νυχτερινή ζωή στις διακοπές τους.Κλείνει η άλλη διακοπές σε resort hotel, χάνει την πτήση της, έρχεται μια μέρα αργότερα και χτυπιέται στη ρεσεψιόν που δεν βρίσκει ραντεβού
στο σπα και για μασάζ και που δεν σκεφτήκαμε να της κλείσουμε έγκαιρα. "Γυναίκα είμαι, τι θα ήθελα να κάνω από δραστηριότητες;" ρωτάει...Κι όμως, στο συγκεκριμένο resort οι πιο δημοφιλείς δραστηριότητες ανάμεσα στις γυναίκες είναι τα watersports και το tennis... Μπαίνει κάποιος χαρούμενος που είναι στις διακοπές του, ευδιάθετος και σε φάση ομιλητικότητας σε ένα εστιατόριο που γίνεται ο χαμός και αντί να παραγγείλει κάθεται και προσπαθεί να πιάσει την πάρλα περί ανέμων και υδάτων ενώ ο άλλος καίγεται.
Έχει κάποιος άλλος τα νεύρα του, του λες Καλημέρα και μόνο που δε σε βρίζει και τρώγεται με τα ρούχα του και όλα του φταίνε ας πούμε. Μπαίνει κάποιος σε ένα μαγαζί
με ρούχα και λέει "θέλω κάτι απλό και καθημερινό" και εννοεί ότι πιο φτηνό υπάρχει, μπαίνει κάποιος άλλος και λέει θέλω κάτι απλό και καθημερινό και του δείχνεις η πωλήτρια ότι πιο φτηνό υπάρχει και λέει ο άλλος "Τι τσόλια μου δείχνεις, κουρελής θα βγω στο δρόμο;" κι εννοεί κάτι άλλο, κάτι σε πιο απλή γραμμή αλλά καλής ποιότητας που του πρώτου θα του φαινότανε πανάκριβο και θα έβριζε τους υπαλλήλους ότι πάνε να τον κλέψουν. Δηλαδή σε αυτές τις δουλειές πρέπει να έχεις γαϊδουρινή υπομονή, να είσαι πολύ διπλωματικός και να κάνεις και τον ψυχολόγο του καθενός.
Για να το εστιάσω πιο πολύ στον τουρισμό, σκέψου ότι συχνά δεν έχουμε μόνο την διαφορετικότητα του κάθε ατόμου που κινείται έστω μέσα σε κάποια κοινά πολιτισμικά
πλαίσια, αλλά ανθρώπους από όλα τα μονοπάτια της ζωής και όλες τις γωνιές της γης, με εντελώς διαφορετικά βιώματα, προσδοκίες και ανάγκες.
Έχεις φανταστεί να σκάει μια παρέα οικογένειες Έλληνες σε μία ταβέρνα ας πούμε και να λέει θέλω να κάνω κράτηση 32 άτομα, οι 6 άντρες. ετοιμάστε μου δύο τραπέζια για
τις 2 το μεσημέρι; Και τι να εννοεί; Γιατί ζητάει ένα 6αρι και ένα μεγάλο για 28 άτομα πίσω; Ε, με Σαουδάραβες έχει συμβεί, οι 6 άντρες στο ένα τραπέζι και οι γυναίκες με τα
παιδιά και τις νταντάδες ξέχωρα σε άλλο τραπέζι πιο πίσω. Έχει τύχει Έλληνας να ζητάει μονίμως βραστό νερό με το φαγητό του ή στο δωμάτιο του ξενοδοχείου ακόμα και με καύσωνα 40 βαθμούς και να βρωμοκοπάει ο τόπος από τους ατμούς; Για τον Κινέζο είναι δεδομένο ότι ποτέ δεν εμπιστεύεται το νερό να είναι καθαρό και πόσιμο από
τη βρύση και επίσης είναι δεδομένο ότι θα πίνει από το πρωί ως το βράδυ τσάγια και ροφήματα από βότανα που κουβαλάει μαζί του.Έχετε δει Ελληνόπουλο να μπαίνει
σε σουβενιράδικο και να αδειάζει το μαγαζί σε χρόνο dt μέσα στις τσέπες του κι αν το πιάσουν να κλέβει να μην ιδρώνει και το αυτί του; Σπάνια. Για δείτε τα Βελγόπουλα ή κάτι Ιταλάκια από Νότια τι κάνουν... Το θέμα είναι που τραβάς την γραμμή στο τι είναι αποδεχτό και τι όχι και πόσο υποχωρείς για να καλύψεις τις ανάγκες και τις νοοτροπίες του καθενός και πως τα χειρίζεσαι τα διάφορα ζητήματα ώστε να είναι όλοι ευχαριστημένοι.
Τι εννοώ ότι η κατάσταση είναι πολύ πιο χάλια σε σχέση με παλιότερα... Γενικότερα ο τρόπος που λειτουργεί ο κόσμος και η κοινωνία έχει αλλάξει. Παλιότερα ας πούμε υπήρχε κι ένας σεβασμός και μία ευγένεια στις συναναστροφές μας με ανθρώπους που συναντούσαμε πρώτη φορά ή δεν γνωρίζαμε.
Ένας 20αρης είχε μία κάποια συστολή να μιλήσει σε έναν 60αρη όπως μιλάει στον κολλητό του. Ένας άνθρωπος που έμπαινε σε ένα μαγαζί για πρώτη φορά θα έλεγε ένα ευγενικό Καλημέρα σας στον υπάλληλο, δεν θα του γύριζε τον κώλο. Πάντα υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει ο τύπος που πάει κάπου άγνωστος μεταξύ αγνώστων για να συμπεριφερθεί σαν γουρούνι και να βγάλει τα απωθημένα του, ωστόσο όταν κάποιος είχε μία ποιότητα χαρακτήρα, γενικότερα την τηρούσε όπου κι αν πήγαινε, ακόμα περισσότερο όταν πήγαινε σε ένα άγνωστο μέρος και είχε έναν καλώς εννοούμενο "φόβο" ότι μπορεί από άγνοια να έχει και κάπου λάθος ή ότι ένας λόγος παραπάνω να συμπεριφερθεί άψογα σαν εκπρόσωπος του εαυτού του, της οικογένειάς του και του τόπου καταγωγής του. Τώρα τίνουμε να γίνουμε άξεστα πλάσματα, που την αυθάδεια, την ξιπασιά και την ημιμάθεια τα θεωρούμε και προσόντα.
Επίσης ο κόσμος κατά κάποιο τρόπο έχει αποκτήσει τρομερή αυτοπεποίθηση και πάντα δικαιολογεί τον εαυτό του και κατηγορεί εύκολα τους άλλους και εθελοτυφλεί στις ελλείψεις του ενώ έχει χαθεί η έννοια της ατομικής ευθύνης. Για παράδειγμα, παλιά πήγαινε κάποιος πολύ χαμηλού εισοδήματος κι έμπαινε σε ένα πολυτελές ξενοδοχείο για ένα γεύμα ή έμπαινε για πρώτη φορά σε ένα καζίνο και είχε κάπου και μία ντροπή ή την αυτογνωσία ότι για αυτόν ήταν μία υπέρβαση. Αν για κάτι δεν έφτανε η μόρφωση, το υπόβαθρο ή η οικονομική του κατάσταση, καταλάβαινε ότι το πάπλωμά του έφτανε ως εκεί και δεν άπλωνε τα πόδια του παραπέρα.
Τώρα τα έχουμε κάνει και λίγο ίσωμα. Δηλαδή αν έχεις 1000 ευρώ για να αγοράσεις αυτοκίνητο, πας και παίρνεις ένα Fiat Panda μεταχειρισμένο ή μπαίνεις μέσα στην Porsche και ωρύεσαι ότι είναι κλέφτες που ζητάνε 400 000 για το τελευταίο μοντέλο και θα έπρεπε να στο δώσουν για χίλια ευρώ; Έτσι και όταν διαθέτεις ας πούμε 30 ευρώ για ένα δωμάτιο τη βραδιά δεν μπορείς να ωρύεσαι που μένεις σε ένα ξενοδοχείο με ανάλογες, βασικές παροχές και δεν έχεις παροχές κι εξυπηρέτηση επιπέδου Μεγάλης Βρετανίας. Αν έχεις 6 ευρώ για να χορτάσεις 4 άτομα, πήγαινε πάρα σουβλάκια και κάτσε να τα φας στο παγκάκι βρε αδερφέ. Δεν μπορείς να πιάνεις σε ώρα αιχμής το τραπέζι μιας ταβέρνας, να έχεις πάρει μία σαλάτα στα 4, να έχεις κατσικωθεί εκεί 3 ώρες και να πηγαινοφέρνεις τον σερβιτόρο 800 φορές πέρα δώθε να σου γεμίζει καράφες νερό και να διαμαρτύρεσαι που δεν σου έφερε και κέρασμα μετά. Δηλαδή όπου μας βολεύει έχουμε καπιταλισμό κι όπου μας βολεύει το παίζουμε κομμουνιστές κι έτσι; Για την ψυχή της μάνας του δουλεύει ο άλλος ή η επιχείρηση είναι φιλανθρωπικό ίδρυμα; Κι όμως, ο περισσότερος κόσμος σήμερα έχει χάσει το μέτρο.
Μετά σαν κοινωνία για το οτιδήποτε έχουμε μάθει να ψάχνουμε τον φταίχτη αλλού κι όχι στον εαυτό μας ή απλά στο ότι έτσι είναι η κατάσταση. Για παράδειγμα περπατάει η άλλη στην παραλία, στραβοπατάει στα βότσαλα, παίρνει παραμάζωμα μια ξαπλώστρα, το πόδι της ξαπλώστρας της κόβει το πόδι. Φυσικό είναι να στεναχωρηθεί όταν ήθελε να περάσει της διακοπές της ήρεμα κι ωραία, να κάνει τα μπάνια της και να είναι ξένοιαστη και τώρα πονάει το πόδι, δεν κάνει να μπει στη θάλασσα, πρέπει να αλλάζει γάζες κάθε λίγο και λιγάκι. ΟΚ ως εκεί. Το φυσικό είναι να πει, τι να κάνουμε συμβαίνουν αυτά ή ας μην ήμουν αφηρημένη. Το καθόλου μη λογικό και αφύσικο είναι να τα βάλει με όποιον βρει μπροστά της, να κράξει τη ρεσεψιόν και μετά τον διευθυντή του ξενοδοχείου και μετά να κάνει μήνυση στο ξενοδοχείο στο ότι δεν υπήρχε προστατευτικό λάστιχο στο συγκεκριμένο πόδι της συγκεκριμένης ξαπλώστρας όπου έκοψε το πόδι της, άρα δεν φταίει ούτε η απροσεξία της, ούτε η κακιά στιγμή που χτύπησε και χαλάσαν οι διακοπές της, αλλά το κακό ξενοδοχείο που δεν έβαλε λάστιχο στο κάτω μέρος του ποδιού της ξαπλώστρας.
