τι επαγγελμα θα θελατε να κανετε?

[Sonia]

Θα βγούμε εκτός θέματος τώρα, αλλά οκ. Ας προσπαθήσω να το εξηγήσω λίγο...

Όλα τα επαγγέλματα που έχουν να κάνουν με κόσμο είναι πολύ δύσκολα, πολύ απλά γιατί δεν είναι όλοι ίδιοι με όλους και διότι δεν μπορείς να μπεις στο μυαλό του καθενός. Κάθε άνθρωπος έχει την δική του ιδιοσυγκρασία, τον δικό του τρόπο επικοινωνίας, τις δικές του ανάγκες, τις δικές του απόψεις και φυσικά ανά κάθε ώρα και στιγμή διαφορετική ψυχολογία και διάθεση.
Θα μου πεις "Πολύ φιλοσοφικά μας τα λες". Έλα όμως που έτσι είναι.

Ας πούμε κλείνει ένα ζευγάρι ένα δωμάτιο σε ξενοδοχείο και ξενερώνει που παίζει μουσική το μπαρ ως αργά γιατί θέλει ησυχία, να κάνει το μπάνιο του και να πηγαίνει από νωρίς για ύπνο και κλείνει ένα άλλο ζευγάρι και λέει "νεκροταφείο είναι το μέρος, τι χάλι είναι αυτό, κλείνετε το μπαρ από τις 1;" γιατί θέλουν έντονη νυχτερινή ζωή στις διακοπές τους.Κλείνει η άλλη διακοπές σε resort hotel, χάνει την πτήση της, έρχεται μια μέρα αργότερα και χτυπιέται στη ρεσεψιόν που δεν βρίσκει ραντεβού
στο σπα και για μασάζ και που δεν σκεφτήκαμε να της κλείσουμε έγκαιρα. "Γυναίκα είμαι, τι θα ήθελα να κάνω από δραστηριότητες;" ρωτάει...Κι όμως, στο συγκεκριμένο resort οι πιο δημοφιλείς δραστηριότητες ανάμεσα στις γυναίκες είναι τα watersports και το tennis... Μπαίνει κάποιος χαρούμενος που είναι στις διακοπές του, ευδιάθετος και σε φάση ομιλητικότητας σε ένα εστιατόριο που γίνεται ο χαμός και αντί να παραγγείλει κάθεται και προσπαθεί να πιάσει την πάρλα περί ανέμων και υδάτων ενώ ο άλλος καίγεται.
Έχει κάποιος άλλος τα νεύρα του, του λες Καλημέρα και μόνο που δε σε βρίζει και τρώγεται με τα ρούχα του και όλα του φταίνε ας πούμε. Μπαίνει κάποιος σε ένα μαγαζί
με ρούχα και λέει "θέλω κάτι απλό και καθημερινό" και εννοεί ότι πιο φτηνό υπάρχει, μπαίνει κάποιος άλλος και λέει θέλω κάτι απλό και καθημερινό και του δείχνεις η πωλήτρια ότι πιο φτηνό υπάρχει και λέει ο άλλος "Τι τσόλια μου δείχνεις, κουρελής θα βγω στο δρόμο;" κι εννοεί κάτι άλλο, κάτι σε πιο απλή γραμμή αλλά καλής ποιότητας που του πρώτου θα του φαινότανε πανάκριβο και θα έβριζε τους υπαλλήλους ότι πάνε να τον κλέψουν. Δηλαδή σε αυτές τις δουλειές πρέπει να έχεις γαϊδουρινή υπομονή, να είσαι πολύ διπλωματικός και να κάνεις και τον ψυχολόγο του καθενός.

Για να το εστιάσω πιο πολύ στον τουρισμό, σκέψου ότι συχνά δεν έχουμε μόνο την διαφορετικότητα του κάθε ατόμου που κινείται έστω μέσα σε κάποια κοινά πολιτισμικά
πλαίσια, αλλά ανθρώπους από όλα τα μονοπάτια της ζωής και όλες τις γωνιές της γης, με εντελώς διαφορετικά βιώματα, προσδοκίες και ανάγκες.
Έχεις φανταστεί να σκάει μια παρέα οικογένειες Έλληνες σε μία ταβέρνα ας πούμε και να λέει θέλω να κάνω κράτηση 32 άτομα, οι 6 άντρες. ετοιμάστε μου δύο τραπέζια για
τις 2 το μεσημέρι; Και τι να εννοεί; Γιατί ζητάει ένα 6αρι και ένα μεγάλο για 28 άτομα πίσω; Ε, με Σαουδάραβες έχει συμβεί, οι 6 άντρες στο ένα τραπέζι και οι γυναίκες με τα
παιδιά και τις νταντάδες ξέχωρα σε άλλο τραπέζι πιο πίσω. Έχει τύχει Έλληνας να ζητάει μονίμως βραστό νερό με το φαγητό του ή στο δωμάτιο του ξενοδοχείου ακόμα και με καύσωνα 40 βαθμούς και να βρωμοκοπάει ο τόπος από τους ατμούς; Για τον Κινέζο είναι δεδομένο ότι ποτέ δεν εμπιστεύεται το νερό να είναι καθαρό και πόσιμο από
τη βρύση και επίσης είναι δεδομένο ότι θα πίνει από το πρωί ως το βράδυ τσάγια και ροφήματα από βότανα που κουβαλάει μαζί του.Έχετε δει Ελληνόπουλο να μπαίνει
σε σουβενιράδικο και να αδειάζει το μαγαζί σε χρόνο dt μέσα στις τσέπες του κι αν το πιάσουν να κλέβει να μην ιδρώνει και το αυτί του; Σπάνια. Για δείτε τα Βελγόπουλα ή κάτι Ιταλάκια από Νότια τι κάνουν... Το θέμα είναι που τραβάς την γραμμή στο τι είναι αποδεχτό και τι όχι και πόσο υποχωρείς για να καλύψεις τις ανάγκες και τις νοοτροπίες του καθενός και πως τα χειρίζεσαι τα διάφορα ζητήματα ώστε να είναι όλοι ευχαριστημένοι.

Τι εννοώ ότι η κατάσταση είναι πολύ πιο χάλια σε σχέση με παλιότερα... Γενικότερα ο τρόπος που λειτουργεί ο κόσμος και η κοινωνία έχει αλλάξει. Παλιότερα ας πούμε υπήρχε κι ένας σεβασμός και μία ευγένεια στις συναναστροφές μας με ανθρώπους που συναντούσαμε πρώτη φορά ή δεν γνωρίζαμε.
Ένας 20αρης είχε μία κάποια συστολή να μιλήσει σε έναν 60αρη όπως μιλάει στον κολλητό του. Ένας άνθρωπος που έμπαινε σε ένα μαγαζί για πρώτη φορά θα έλεγε ένα ευγενικό Καλημέρα σας στον υπάλληλο, δεν θα του γύριζε τον κώλο. Πάντα υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει ο τύπος που πάει κάπου άγνωστος μεταξύ αγνώστων για να συμπεριφερθεί σαν γουρούνι και να βγάλει τα απωθημένα του, ωστόσο όταν κάποιος είχε μία ποιότητα χαρακτήρα, γενικότερα την τηρούσε όπου κι αν πήγαινε, ακόμα περισσότερο όταν πήγαινε σε ένα άγνωστο μέρος και είχε έναν καλώς εννοούμενο "φόβο" ότι μπορεί από άγνοια να έχει και κάπου λάθος ή ότι ένας λόγος παραπάνω να συμπεριφερθεί άψογα σαν εκπρόσωπος του εαυτού του, της οικογένειάς του και του τόπου καταγωγής του. Τώρα τίνουμε να γίνουμε άξεστα πλάσματα, που την αυθάδεια, την ξιπασιά και την ημιμάθεια τα θεωρούμε και προσόντα.
Επίσης ο κόσμος κατά κάποιο τρόπο έχει αποκτήσει τρομερή αυτοπεποίθηση και πάντα δικαιολογεί τον εαυτό του και κατηγορεί εύκολα τους άλλους και εθελοτυφλεί στις ελλείψεις του ενώ έχει χαθεί η έννοια της ατομικής ευθύνης. Για παράδειγμα, παλιά πήγαινε κάποιος πολύ χαμηλού εισοδήματος κι έμπαινε σε ένα πολυτελές ξενοδοχείο για ένα γεύμα ή έμπαινε για πρώτη φορά σε ένα καζίνο και είχε κάπου και μία ντροπή ή την αυτογνωσία ότι για αυτόν ήταν μία υπέρβαση. Αν για κάτι δεν έφτανε η μόρφωση, το υπόβαθρο ή η οικονομική του κατάσταση, καταλάβαινε ότι το πάπλωμά του έφτανε ως εκεί και δεν άπλωνε τα πόδια του παραπέρα.
Τώρα τα έχουμε κάνει και λίγο ίσωμα. Δηλαδή αν έχεις 1000 ευρώ για να αγοράσεις αυτοκίνητο, πας και παίρνεις ένα Fiat Panda μεταχειρισμένο ή μπαίνεις μέσα στην Porsche και ωρύεσαι ότι είναι κλέφτες που ζητάνε 400 000 για το τελευταίο μοντέλο και θα έπρεπε να στο δώσουν για χίλια ευρώ; Έτσι και όταν διαθέτεις ας πούμε 30 ευρώ για ένα δωμάτιο τη βραδιά δεν μπορείς να ωρύεσαι που μένεις σε ένα ξενοδοχείο με ανάλογες, βασικές παροχές και δεν έχεις παροχές κι εξυπηρέτηση επιπέδου Μεγάλης Βρετανίας. Αν έχεις 6 ευρώ για να χορτάσεις 4 άτομα, πήγαινε πάρα σουβλάκια και κάτσε να τα φας στο παγκάκι βρε αδερφέ. Δεν μπορείς να πιάνεις σε ώρα αιχμής το τραπέζι μιας ταβέρνας, να έχεις πάρει μία σαλάτα στα 4, να έχεις κατσικωθεί εκεί 3 ώρες και να πηγαινοφέρνεις τον σερβιτόρο 800 φορές πέρα δώθε να σου γεμίζει καράφες νερό και να διαμαρτύρεσαι που δεν σου έφερε και κέρασμα μετά. Δηλαδή όπου μας βολεύει έχουμε καπιταλισμό κι όπου μας βολεύει το παίζουμε κομμουνιστές κι έτσι; Για την ψυχή της μάνας του δουλεύει ο άλλος ή η επιχείρηση είναι φιλανθρωπικό ίδρυμα; Κι όμως, ο περισσότερος κόσμος σήμερα έχει χάσει το μέτρο.

Μετά σαν κοινωνία για το οτιδήποτε έχουμε μάθει να ψάχνουμε τον φταίχτη αλλού κι όχι στον εαυτό μας ή απλά στο ότι έτσι είναι η κατάσταση. Για παράδειγμα περπατάει η άλλη στην παραλία, στραβοπατάει στα βότσαλα, παίρνει παραμάζωμα μια ξαπλώστρα, το πόδι της ξαπλώστρας της κόβει το πόδι. Φυσικό είναι να στεναχωρηθεί όταν ήθελε να περάσει της διακοπές της ήρεμα κι ωραία, να κάνει τα μπάνια της και να είναι ξένοιαστη και τώρα πονάει το πόδι, δεν κάνει να μπει στη θάλασσα, πρέπει να αλλάζει γάζες κάθε λίγο και λιγάκι. ΟΚ ως εκεί. Το φυσικό είναι να πει, τι να κάνουμε συμβαίνουν αυτά ή ας μην ήμουν αφηρημένη. Το καθόλου μη λογικό και αφύσικο είναι να τα βάλει με όποιον βρει μπροστά της, να κράξει τη ρεσεψιόν και μετά τον διευθυντή του ξενοδοχείου και μετά να κάνει μήνυση στο ξενοδοχείο στο ότι δεν υπήρχε προστατευτικό λάστιχο στο συγκεκριμένο πόδι της συγκεκριμένης ξαπλώστρας όπου έκοψε το πόδι της, άρα δεν φταίει ούτε η απροσεξία της, ούτε η κακιά στιγμή που χτύπησε και χαλάσαν οι διακοπές της, αλλά το κακό ξενοδοχείο που δεν έβαλε λάστιχο στο κάτω μέρος του ποδιού της ξαπλώστρας.

[Sonia]

Ακόμα, ο τουρισμός και τα ταξίδια έχουν γίνει κάτι το πολύ βασικό και προσβάσιμο στην μάζα, ενώ παλιότερα ήταν κάτι που απευθυνόταν σε πιο ειδικά και περιορισμένα κοινά. Αυτό σήμαινε ότι ο απλός, λαϊκός άνθρωπος πήγαινε διακοπές στο χωριό του και αυτοί που ταξιδεύανε ευρύτερα ήταν είτε άνθρωποι μεγαλύτερης οικονομικής επιφάνειας, είτε άνθρωποι με οικονομική στενότητα, αλλά πολύ πιο συνειδητοποιημένοι στο που πάνε, γιατί πάνε, που φτάνει η τσέπη τους και τι ζητάνε. Άρα είτε είχαν κάνει έρευνα από πριν
και ήξεραν ότι εκεί που πάνε η κοινωνία κινείται έτσι, οι συνήθειες των ντόπιων είναι αυτές, είναι σε αυτά τα σημεία διαφορετικά από την κουλτούρα της δική μου
αλλά θα προσαρμοστώ ως εκεί κι εκεί και υπήρχαν λιγότερες παρεξηγήσεις, είτε γενικότερα οι άνθρωποι είχαν πιο πολύ το πνεύμα της περιπέτειας μέσα τους και αντιμετωπίζαν με μεγαλύτερη στωικότητα κάτι που πήγαινε στραβά ή δεν το περιμέναν.
Πλέον ο περισσότερος κόσμος δεν ξέρει τι θέλει και τι του φταίει, πράγμα που κάνει εξαιρετικά δύσκολο να τον ικανοποιήσεις. Τώρα ας πούμε βρίσκει ο άλλος ένα φτηνο πακέτο, δεν το ψάχνει καθόλου αν είναι αυτό που νομίζει, βάζει 10 δόσεις στην πιστωτική, δεν κάνει καμία έρευνα και μετά έρχεται και του φταίνε όλα.
Έχω μιλήσει με κοπέλα στο μήνα του μέλιτος κάπου στην Σαχάρα στη Νότια Τυνησία και μου λέει, οκ το ταξίδι, αλλά δεν θα το ξαναεπέλεγα, δεν είναι όπως το φανταζόμουν. Ταξίδι περιηγητικού τουρισμού στα αξιοθέατα της χώρας, μέσα σε μία βδομάδα 5-6 τοποθεσίες μιλάμε τώρα έτσι... Και τη ρωτάω πως το περίμενες δηλαδή;
Ε, να, φανταζόμουν να αράζω σε παραλίες με φοίνικες, να κάνω κανένα μπάνιο, να αράζω στο ξενοδοχείο χαλαρά... Μα καλά, δεν είδες τι έκλεινες ρε παιδάκι μου; Τη ρωτάω. Ε, το έκλεισε ο άντρας μου, το άφησα πάνω του μου λέει. Και μιλάμε και για γαμήλιο ταξίδι τώρα έτσι; Δηλαδή η χώρα σου φταίει μετά ή το στραβό σου το κεφάλι και είσαι μέσα στη μίρλα και την κακομοιριά;
Ακόμα, όλο αυτό το μαζικό και η έλλειψη κριτικής σκέψης και η αποχαύνωση με τις τεχνολογίες κτλ έχουν κάνει την επικοινωνία σε ένα ουσιαστικό επίπεδο πολύ δύσκολη. Στέλνει ο άλλος e-mail και ρωτάει ας πούμε " Σκέφτομαι να έρθω με τα παιδιά τα Χριστούγεννα, τι τιμές έχετε;" Τι απαντάς τώρα σε αυτόν τον άνθρωπο; Ποιές ημερομηνίες; Πόσα άτομα; Πόσοι ενήλικες, πόσα παιδιά; Τι παροχές ψάχνετε; Μονόχωρο δωμάτιο; Ξεχωριστά δωμάτια; Interconnected; Με θέα ή χωρίς; Με πρωινό ή γεύμα ή τι άλλες παροχές; Να μυρίσω τα νύχια μου; Να καλέσω μέντιουμ; Έχουμε τρελαθεί εντελώς;;;


Έχω ήδη γράψει ένα κατεβατό και δεν έχω γράψει ούτε καν το ένα εκατοστό από όσα θα ήθελα να γράψω και έχει περάσει η ώρα και πρέπει να πάω για δουλειά. Ωστόσο νομίζω πήρες μία ιδέα τι εννοώ...

[Macgyver]

Σονια , γραφεις με τα δυο χερια στο πληκτρολογιο ? γιατι εγω γραφω με το ενα , πολυ αργα , και ολο κανω λαθη ( μουκανε εντυπωση το μεγεθος του κειμενου σου , εγω θαθελα τουλαχιστον 90 λεπτα για να γραψω τα 2 ποστ σου ...... δεν εχω και smart-phone , τα αντπαθω ....... ισως ειμαι ο μονος που εχει συσκευη παλια , τις αναδιπλουμενες , που ουτε φωτο δεν βγαζει , μαλιστα για να μην αναγκαστω να παρω ' παντοφλα ' , αγορασα και 3 μπαταριες εξτρα , μην ξεμεινω απο μπαταρια !!! ουτε τηλεοραση led εχω , εχω τις παλιες τις ογκωδεις !! ανθισταμαι σθεναρα στην τεχνολογια !!!!

[Vox]

Ωστόσο νομίζω πήρες μία ιδέα τι εννοώ...

Ναι, και σ' ευχαριστώ που έκανες τον κόπο. Είχα στο παρελθόν περιορισμένη επαφή με δουλειές που έχουν να κάνουν με κόσμο (όχι τουριστικά επαγγέλματα όμως) οπότε έχω μια ιδέα γύρω απ' αυτά. Προς αυτή την κατεύθυνση σκεφτόμουν.

[PositiveWave]

Μου φαίνεται ότι πρέπει να κάνουν υποχρεωτικό μάθημα στα σχολεία το Savoir Vivre. Αυτό έχω να πω μετά από όσα διάβασα και όσα έχω δει.

Επίσης πολλοί άνθρωποι επιλέγουν τη μη συναναστροφή με τους πωλητές. Θέλουν να μην τους ενοχλείς, αλλά παράλληλα ένα γεια ή μια καλημέρα ή μια καλησπέρα, χρειάζεται για να τους πεις "εδώ είμαι εγώ". Θα έρθουν, θα πάρουν αυτό που θέλουν και θα φύγουν χωρίς πολλά πολλά.

Και μια τάση των τελευταίων ημερών είναι οι ηλεκτρονικές αγορές. Ακόμη και τα ψώνια του σούπερμαρκετ σου φέρνουν στην πόρτα.

[Vox]

γιατι εγω γραφω με το ενα , πολυ αργα , και ολο κανω λαθη

Γιατί έτσι; Εγώ ξεκίνησα σχετικά μεγάλος και γράφω σήμερα με τα δύο χέρια χρησιμοποιώντας 3-4 δάχτυλα σε κάθε χέρι. Αλλά εξασκήθηκα ασταμάτητα για χρόνια. Μπορεί να βοήθησε και η μουσική γιατί τα τελευταία 10 χρόνια είδα σημαντική διαφορά.

...... δεν εχω και smart-phone , τα αντπαθω .......

Με σμαρτοφωνάκι γράφεις πολύ πιο αργά απ' ότι με κανονικό πληκτρολόγιο. Εκτός κι αν τα λάθη, σε σημείο που να μη βγαίνει νόημα από το κείμενο, δε σε απασχολούν.

ισως ειμαι ο μονος που εχει συσκευη παλια , τις αναδιπλουμενες , που ουτε φωτο δεν βγαζει , μαλιστα για να μην αναγκαστω να παρω ' παντοφλα ' , αγορασα και 3 μπαταριες εξτρα , μην ξεμεινω απο μπαταρια !!! ουτε τηλεοραση led εχω , εχω τις παλιες τις ογκωδεις !! ανθισταμαι σθεναρα στην τεχνολογια !!!!

Εμένα πάντως δε με «χτυπάς»: δεν έχω ούτε τηλεόραση ούτε κινητό τηλέφωνο. Δεν κάνω αντάρτικο εναντίον της τεχνολογίας όπως εσύ, απλά μένω σ' αυτά που μου χρειάζονται.

[Macgyver]

Θενκς vox για την απαντηση ........ εδω ξερω προγραμματιστη καλο που γραφει κι αυτος με το ενα χερι ....... και δεν εξασκουμαι στο πληκτρολογιο ........ νομιζω οτι ειναι θεμα εξασκησης , γιατι ο πατερας μου , 93 , γραφει και με τα 2 χερια , αλλα ειναι μανιωδης κομπιουτερας ...... μου φαινονται πολυ μικρα τα πληκτρα του smart -phone ........
οντως , δεν σε ' χτυπαω ' καλα κανεις και δεν εχεις τηλεοραση και κινητο τηλεφωνο, σε παρδεχομαι !!!
ουτε εγω κανω ανταρτικο εναντιον της τεχνολογιας , αλλα ειναι ενα ειδος τεχνολογιας που δεν μαρεσει .....
προτιμω αυτοκινητα -μοτοσυκλεττες , εχω 3 μοτο .......

[Sonia]

Σονια , γραφεις με τα δυο χερια στο πληκτρολογιο ? γιατι εγω γραφω με το ενα , πολυ αργα , και ολο κανω λαθη ( μουκανε εντυπωση το μεγεθος του κειμενου σου , εγω θαθελα τουλαχιστον 90 λεπτα για να γραψω τα 2 ποστ σου ...... δεν εχω και smart-phone , τα αντπαθω ....... ισως ειμαι ο μονος που εχει συσκευη παλια , τις αναδιπλουμενες , που ουτε φωτο δεν βγαζει , μαλιστα για να μην αναγκαστω να παρω ' παντοφλα ' , αγορασα και 3 μπαταριες εξτρα , μην ξεμεινω απο μπαταρια !!! ουτε τηλεοραση led εχω , εχω τις παλιες τις ογκωδεις !! ανθισταμαι σθεναρα στην τεχνολογια !!!!

Καλημέρα.
Πριν χρόνια και πριν εμφανιστούν τα smart phones είχα για τη δουλειά ένα από αυτά τα BlackBerry τις γκουμούτσες, αλλά αποδείχτηκε σχεδόν άχρηστο γιατί WiFi δεν υπήρχε πουθενά τότε, το ίντερνετ σερνότανε και ήθελα μισή μέρα να δεχτώ και να απαντήσω σε ένα e-mail. Τώρα που υπάρχει σχεδόν παντού WiFi, το internet είναι πιο φτηνό και γρήγορο κτλ, δεν το χρειάζομαι εκτός δουλειάς, άρα δεν έχω smart phone. Ένα παλιό καλό αρχαίο Nokia χρησιμοποιώ.
Εδώ σας γράφω από το laptop μου και ναι, χρησιμοποιώ και τα δύο χέρια αλλά όχι, δεν γράφω και πολύ γρήγορα, δυστυχώς...

[Sonia]

Ναι, και σ' ευχαριστώ που έκανες τον κόπο. Είχα στο παρελθόν περιορισμένη επαφή με δουλειές που έχουν να κάνουν με κόσμο (όχι τουριστικά επαγγέλματα όμως) οπότε έχω μια ιδέα γύρω απ' αυτά. Προς αυτή την κατεύθυνση σκεφτόμουν.

No problem : ) Είναι πάρα πολλά που θα μπορούσα να προσθέσω και με κάνουν να ακούγομαι και πολύ γριά και γκρινιάρα, δεν είμαι! Κάτω από 40 είμαι, απλά έχω γεννηθεί και μεγαλώσει σε τουριστικό μέρος, έχω σχετικές σπουδές, έχω δουλέψει σε πολλά μέρη της Ελλάδας και λίγο εξωτερικό και πραγματικά κάποιος με ανοιχτά μάτια βλέπει τι γίνεται και βλέπει και τις διαφορές με τα χρόνια...

[Sonia]

Μου φαίνεται ότι πρέπει να κάνουν υποχρεωτικό μάθημα στα σχολεία το Savoir Vivre. Αυτό έχω να πω μετά από όσα διάβασα και όσα έχω δει.

Επίσης πολλοί άνθρωποι επιλέγουν τη μη συναναστροφή με τους πωλητές. Θέλουν να μην τους ενοχλείς, αλλά παράλληλα ένα γεια ή μια καλημέρα ή μια καλησπέρα, χρειάζεται για να τους πεις "εδώ είμαι εγώ". Θα έρθουν, θα πάρουν αυτό που θέλουν και θα φύγουν χωρίς πολλά πολλά.

Και μια τάση των τελευταίων ημερών είναι οι ηλεκτρονικές αγορές. Ακόμη και τα ψώνια του σούπερμαρκετ σου φέρνουν στην πόρτα.

Κι εμένα με εκνευρίζει όταν πάω κάπου σαν πελάτης να έρθουν και να μου ζαλίσουν τον έρωτα. Εκεί είναι η μαγκιά του υπαλλήλου/πωλητή, να ψυχολογήσει τον καθένα πως θέλει να του συμπεριφερθούν. Από την άλλη σαν πελάτης και να μην θες πολλά πολλά, του το δίνεις του άλλου να το καταλάβει χωρίς να είσαι αγενής. Το να πεις ένα "καλημέρα, ρίχνω μια ματιά στο τάδε προϊόν, αν χρειαστώ βοήθεια θα σας μιλήσω" με ευγενικό τρόπο δεν είναι και τόσο δύσκολο. Δεν υπάρχει λόγος να γυρνάς τον κώλο σου στον άλλο απλά επειδή σου είπε καλημέρα ξέρω κι εγώ...

Μαθήματα Savoir Vivre δεν βοηθάνε, παιδεία χρειάζεται γενικότερη από παντού. Από οικογένεια, από σχολείο, από ΜΜΕ, γενικά σαν κοινωνία. Βλέπεις να υπάρχει κάτι τέτοιο; Χάλια των χαλίων χάλια είμαστε.

[Sonia]

Βιβλιοθηκονομος
Ανθοπωλης
Αρτοποιος-ζαχαροπλαστης
Παντοπωλειο με ρετρο αισθητικη κ ειδη υγιεινης διατροφης
Ιδιοκτητης μεζεδοπωλειου :P

προς το παρον το μονο που μπορω να κανω ειναι να βοηθω στο σπιτι.
Η εργασια μοιαζει με στοχος δυσκολος κ μακρινος.

Καλημέρα serios
Για να επανέλθουμε λίγο και στο θέμα,
Έχεις σκεφτεί να πας έστω ερασιτεχνικά σε κάποιο σεμινάριο πάνω σε αυτά που λες; Ιδίως για ζαχαροπλαστική και μαγειρική γίνονται πολλά συνεχώς στις περισσότερες πόλεις πλέον.

[Macgyver]

Καλημέρα.
Πριν χρόνια και πριν εμφανιστούν τα smart phones είχα για τη δουλειά ένα από αυτά τα BlackBerry τις γκουμούτσες, αλλά αποδείχτηκε σχεδόν άχρηστο γιατί WiFi δεν υπήρχε πουθενά τότε, το ίντερνετ σερνότανε και ήθελα μισή μέρα να δεχτώ και να απαντήσω σε ένα e-mail. Τώρα που υπάρχει σχεδόν παντού WiFi, το internet είναι πιο φτηνό και γρήγορο κτλ, δεν το χρειάζομαι εκτός δουλειάς, άρα δεν έχω smart phone. Ένα παλιό καλό αρχαίο Nokia χρησιμοποιώ.
Εδώ σας γράφω από το laptop μου και ναι, χρησιμοποιώ και τα δύο χέρια αλλά όχι, δεν γράφω και πολύ γρήγορα, δυστυχώς...

Σευχαριστω για την απαντηση ...........

[serios]

Καλημέρα serios
Για να επανέλθουμε λίγο και στο θέμα,
Έχεις σκεφτεί να πας έστω ερασιτεχνικά σε κάποιο σεμινάριο πάνω σε αυτά που λες; Ιδίως για ζαχαροπλαστική και μαγειρική γίνονται πολλά συνεχώς στις περισσότερες πόλεις πλέον.

Ελα Σονια!!
Ειχα ξεκινησει Διεκ Αρτοποιια-Ζαχαροπλαστικη αλλα μου παρουσιαστηκαν καποια συμπτωματα(τα αρνητικα οπως λεγονται της σχιζοφρενειας) κ διεκοψα. Εχω παγωσει την φοιτηση στον ενα χρονο.
Για μενα ηταν καλη εμπειρια κ το εκανα απλα για να δοκιμαστω κ να κοινωνικοποιηθω.
Σ'αυτους τους δυο στοχους τα καταφερα αρκετα καλα πιστευω.
Κανω γλυκα κ ψωμι πλεον σπιτι,εκει που ημουν ασχετος τελειως.
Τωρα δεν ξερω αν συνεχισω απο Σεπτ.

Εχω τους παρακατω ενδοιασμους:
Ηλικιακα καθως ειμαι 30+
Επιπεδο σπουδων που δεν ειναι το καλυτερο.
Δεν μπορω να πω οτι εχω καψουρα με το αντικειμενο κατι που μετραει στην συγκεκριμενη δουλεια.
Κ η δυσκολια να σχεδιασω μακροπροθεσμα λογω του προβληματος.

[Sonia]

Στα 18 είχα πάει μετά το πρώτο έτος σπουδών για πρακτική και δούλευα σερβιτόρα σε ένα ξενοδοχείο. Ήταν από σχολή μαγειρικής κι έκανε πρακτική στην κουζίνα μία γυναίκα 46 χρονών παρακαλώ. Μπορεί με την ανωριμότητα της ηλικίας μερικοί από τους πρακτικάριους να την κοροϊδεύανε, οι περισσότεροι όμως την συμπαθούσανε. Η γυναίκα δεν είχε βιοποριστικό πρόβλημα, δεν το είχε απωθημένο που δεν το έκανε σε μικρή ηλικία, μάλλον είχε τα περισσότερα προβλήματά της λυμένα. Από μία άποψη ήταν πολύ εξιέπαινη. Της άρεσε απλά να μαθαίνει καινούρια πράγματα και το τολμούσε. Τον ελεύθερό της χρόνο απομαγνητοφωνούσε μαθήματα Φιλοσοφικής από την Πάντειο (το ίντερνετ ήταν στα σπάργανα τότε στην Ελλάδα) όπου ήταν κι εκεί γραμμένη. Ήταν ως ένα βαθμό σε άλλο μήκος κύματος από τους περισσότερους που είχαμε στο μυαλό μας στον ελεύθερό μας χρόνο να βγούμε, να το γλεντήσουμε, να γκομενίσουμε, αλλά πολλές φορές κάναμε και ωραίες συζητήσεις. Π.χ. τι βιβλία μας αρέσει να διαβάζουμε, τι ταξίδια είχε κάνει κτλ κτλ.

Θέλω να πω, μπορείς να πας στη σχολή και να το δεις απλά σαν εμπειρία όπως το είδες και την πρώτη φορά. Ηλικιακά δεν είσαι μεγάλος. Πρώτον ποτέ δεν είναι αργά, δεύτερον όλο και περισσότεροι επιστρέφουν στις σχολές είτε για να έχουν ένα χαρτί επιπλέον, είτε επειδή δεν το σπούδασαν όταν μπορούσαν, είτε επειδή σπούδασαν κάτι άλλο που δεν τους βγαίνει κτλ. Τρίτον, ακριβώς επειδή το βλέπεις πιο χαλαρά, ακόμα κι αν οι σπουδές δεν είναι τοπ, γιατί να σε χαλάει; Τέταρτον, την σήμερον ημέρα κανείς δεν μπορεί να σχεδιάσει μακροχρόνια έτσι κι αλλιώς : )

[serios]

Ευχαριστω Σονια για την απαντηση κ το παραδειγμα που εδωσες.
Δεν το εχω απορριψει αλλα θελω να λαβω καποιους παραγοντες υποψη για να εχω κ καποιο οφελος ισως ή να αυξησω τουλ καποιες πιθανοτητες γι'αυτο τον σκοπο.