Η ιστορία μου με εναν παρανοϊκό ζηλιαρη.

Quote:

---

Originally Posted by Constantly curious

Ελισσαβετ το κατάλαβα στους 3μηνες. Λογω και άλλων συνθηκών που δεν μπορώ να γράψω λόγω δημοσιων κειμένων έκανα υπομονή. Το πρώτο μπαμ ήταν " πως έχεις ντυθεί έτσι; ενοχλούσε το χρωμα ( το θεωρουσε προκλητικο) από τις γόβες μου απαίτησε να πάω να αλλάξω και εγώ υπακουσα. Ξεκίνησε η αντίστροφη μέτρηση απαιτήσεων σε ο λ α. Που μιλάω που κοιτάω τι φοραω Φυσικά σε όλα μαζί μου... Φίλες και βολταρισμα χωρίς εκείνον δεν έπαιζε. Επέλεγε εκείνος πάντα που θα πάμε και πόσο θα μείνουμε. Ασκούσε έλεγχο έμμεσο και στο φαγητό!!! (δεν αντέχω να το σχολιάσω καν αυτό) !!!! Ένιωθα συνεχώς αυτό καταπίεση. Πάλευα η χαζή να εξηγήσω ότι δεν είμαι αντικείμενο να με πηγαίνει φέρνει. Δεν είμαι υποχείριο. Με πληγώνει με την τάδε συμπεριφορά. Έσκυβε κεφάλι έλεγε το ποίημα και άντε πάλι. Φρικτές ανασφάλειες είχε. Δε μπορούσα για πολυυυυ καιρό να μου συγχωρήσω το γεγονός ότι ήμουν με το πρότυπο που μισουσα. Άντεξα ακόμα 3 μήνες. Είχα γίνει βέβαια πειθήνιο στρατιωτακι. Μέχρι που ένιωσα ότι είμαι ικανή εγώ για βία. Εκει τέλος. Κατόπιν έμαθα ότι η μητέρα του ήταν θύμα βίας και απιστίας. Ο " μπαμπάς του " είχε επιβληθεί με κάθε τρόπο. Η κυρια αυτή καλή της ώρα όπου και αν είναι κατάφερε μετά από πολλή υπομονή να τον παρατήσει. Ναι!!! Όταν ο γιος έφτασε 34 εκεινη έφυγε.
Έψαχνε " κάτι σοβαρό" δηλαδη εννοούσε -Γυναικα για γάμο = ίδια με την μάνα μου. Οπότε έβγαλε όλα όσα είχε μέσα του. Επίσης είχε ένα μοτίβο στάνταρ συμπεριφορων και εκφρασεων. Έξω σε όλους είχε ένα μόνιμο χαμογελο. Μόνιμο. Σαν αυτοκόλλητο. Χαμηλό επίπεδο νοημοσύνης να προσθέσω.

---

Κατάλαβα...περισσότερο μοιάζει για θέμα ελέγχου. Αυτοί οι άνθρωποι εξαιτίας της τρομερής ανασφάλειας τους, νιώθουν την ανάγκη να ελέγχουν τα πάντα. Ακόμα και το φαγητό που λες (!!???).
Τον φοβόσουν; Μετά τους πρώτους μήνες εννοώ που άρχισαν να φαίνονται τα σημάδια, ένιωθες φόβο;

Quote:

---

Originally Posted by Constantly curious

Δεν πιστεύω ότι είχε αισθήματα για εμένα. Ήμουν ακόμα ένα εφόδιο στην ανάγκη του για καλύτερη εικόνα εαυτού. Για αυτό έδινε διαταγές. Ταρακουνηθηκα από όλο αυτό. Το δυστυχες φαινόμενο είναι πως στα 17 μου τέτοιους τύπους τους κοζαρα και δεν πλησίαζα καν. Πως κατέληξα αργότερα -υποτίθεται πιο "ώριμη" να ζήσω αυτό το κακοηθεστατο σκηνικό ούτε και ξέρω. Ακόμα και τώρα όταν θυμάμαι τι συνέβη αηδιάζω με εμένα.

---

Γιατί να αηδιάζεις με τον εαυτό σου; Όλα μαθήματα είναι και μια χαρά το χειρίστηκες που έφυγες.
Ίσως σε πέτυχε σε μια φάση αδύναμη με τον εαυτό σου.
Εμένα ο τύπος με είχε πετύχει σε μια φάση που ήμουν σε τρομερή διάθεση αυτοκριτικής σε σημείο αυτομαστιγώματος. Το μυρίζονται φαίνεται. Το θεώρησα τραυματική εμπειρία αλλά δεν το μετανιώνω, θεωρώ ότι το χρειαζόμουν για να μάθω να εκτιμώ περισσότερο κάποια πράγματα στον εαυτό μου και να δουλέψω το κομμάτι των ενοχών μου. Και εσύ είμαι σίγουρη οτι πήρες κάποια μαθήματα από την όλη εμπειρία. Δεν πιστεύω πως μας συμβαίνει τίποτα τυχαία.

Quote:

---

Originally Posted by elisabet

Κατάλαβα...περισσότερο μοιάζει για θέμα ελέγχου. Αυτοί οι άνθρωποι εξαιτίας της τρομερής ανασφάλειας τους, νιώθουν την ανάγκη να ελέγχουν τα πάντα. Ακόμα και το φαγητό που λες (!!???).
Τον φοβόσουν; Μετά τους πρώτους μήνες εννοώ που άρχισαν να φαίνονται τα σημάδια, ένιωθες φόβο;

---

Δεν είμαι σίγουρη αν ένιωθα φόβο πως θα με κακοποιησει σωματικα. Ήμουν ήδη κακοποιημένη ψυχολογικά από εκείνον σε καθημερινή βάση. Δεν ήμουν ο εαυτός μου. Ήμουν στα μέτρα του και ένα κομμάτι του εαυτού μου συνεχώς έλεγε " τι κάνεις ;; πότε θα το σταματήσεις;; " καλά προφανώς και ήμουν σε ανισόρροπη συνθήκη εαυτού. Μόνο οταν ένιωσα πως θα τον χτυπήσω ( το να εκτονωθώ μέσω βίας πάνω σε άνθρωπο το θεωρώ για τον δικό μου χαρακτήρα πλήρη αλλοτρίωση / θα έπεφτα σε καταθλιψαρα ή κάτι χειρότερο ψυχολογικά εάν το έκανα) εξαιρείται η αυτό άμυνα !!! και σωματικα ρισκαρα και εμένα - έδωσα τέλος οριστικό. Το επόμενο πρωί τα μάζεψα και έφυγα. Εκείνος επιδίωξε πολλές φορές επανασύνδεση εγώ ήμουν σίγουρη πως θα το χοντραινε το θέμα θα γινόταν χειρότερος. Δεν με παρηγορεί τίποτα. Έφταιγα που δεν χώρισα από εκείνη τη στιγμή που με διέταξε να αλλάξω παπούτσια. Ακούγεται απλό αλλά δεν εμπειριειχε ζηλιτσα. Με είχε δει ως " αντικειμενο ".

Quote:

---

Originally Posted by Constantly curious

Δεν είμαι σίγουρη αν ένιωθα φόβο πως θα με κακοποιησει σωματικα. Ήμουν ήδη κακοποιημένη ψυχολογικά από εκείνον σε καθημερινή βάση. Δεν ήμουν ο εαυτός μου. Ήμουν στα μέτρα του και ένα κομμάτι του εαυτού μου συνεχώς έλεγε " τι κάνεις ;; πότε θα το σταματήσεις;; " καλά προφανώς και ήμουν σε ανισόρροπη συνθήκη εαυτού. Μόνο οταν ένιωσα πως θα τον χτυπήσω ( το να εκτονωθώ μέσω βίας πάνω σε άνθρωπο το θεωρώ για τον δικό μου χαρακτήρα πλήρη αλλοτρίωση / θα έπεφτα σε καταθλιψαρα ή κάτι χειρότερο ψυχολογικά εάν το έκανα) εξαιρείται η αυτό άμυνα !!! και σωματικα ρισκαρα και εμένα - έδωσα τέλος οριστικό. Το επόμενο πρωί τα μάζεψα και έφυγα. Εκείνος επιδίωξε πολλές φορές επανασύνδεση εγώ ήμουν σίγουρη πως θα το χοντραινε το θέμα θα γινόταν χειρότερος. Δεν με παρηγορεί τίποτα. Έφταιγα που δεν χώρισα από εκείνη τη στιγμή που με διέταξε να αλλάξω παπούτσια. Ακούγεται απλό αλλά δεν εμπειριειχε ζηλιτσα. Με είχε δει ως " αντικειμενο ".

---

Καταλαβαίνω πως το λες. Μπορεί να φαίνεται όντως μικρό, αλλά μέσα μας ξέρουμε ποιο είναι το όριο της "αυτοξεφτίλας" ας πουμε και δεν μας το συγχωρουμε ευκολα.

Εγω ειχα κανει την εξυπναδα να του επιτρέψω να ψάξει το κινητό μου και όλη την τσάντα μου. Του είπα τέλος μεν, αλλά είχα βαλθεί να αποδείξω πως με κατηγορεί αδίκως και δέχτηκα διάφορα ξεφτιλίκια πάνω στην ταραχή μου. Ξύπνησα μονο όταν θέλησε να διαβάσει και τους διαλόγους με την κολλητή μου στο μεσενζερ κ μόνο εκεί έβαλα στοπ. Δεν του αρκούσε που του έδειξα από μόνη μου κάποια αποσπάσματα της συνομιλίας για να επιβεβαιώσει για το πώς μιλούσα για εκείνον. Ήθελε να διαβάσει τα πάντα. Αρνήθηκα γιατί θεώρησα πως δεν είχα δικαίωμα να το κάνω μιας και στην συνομιλία υπήρχαν και προσωπικά θέματα της φίλης μου που συζητούσαμε. Αυτό το χρησιμοποίησε ως επιχείρημα για το ότι κάτι έκρυβα.

Επειδή ειμαι απο το κινητο και δε μπορώ να κανω μαζικα ταγκ θα απαντήσω με ενα γενικό μήνυμα. Οχι δεν ήμουν τοσο μικρη αλλα και παλι στα 22 δε γνώριζα από νομους ουτε από; αυτοφορη διαδικασία.Ο γιατρός στο νοσοκομείο δε με ρώτησε τίποτα... Μονο πλακα ήξερε να κάνει οσο με εραβε..Δε φοβήθηκα οταν ξαναπήγα, ίσως να ηταν ριψοκίνδυνο αλλα ήμουν και πιο αφελης στα 22.Δεν εχω πικρία που δε τον πήγα αστυνομία μιας που δε γνώριζα αλλα ναι, ακομα και τωρα αναρωτιέμαι γιατί δε τον σκοτωσα ενω το άξιζε..

Quote:

---

Originally Posted by Constantly curious

Μια φορά έμπλεξα με παθολογικό ζηλιάρη. Καταρχάς είχε στοιχεία ναρκισου. Σε όλους φορούσε μάσκα καλού παιδιού σε εμένα έβγαζε τα αρνητικά στοιχεία. Ήθελε πάντοτε σε ότι προτείνει να πω ΝΑΙ. Στο όχι έξαλλος ! Διενυα μια περίοδο μηδενισμού ( όταν είπα σε κοντινό άτομο " δεν πάει καλά αυτός ο άνθρωπος πρέπει να χωρίσω και άκουσα - είσαι αυστηρη δώσε μια ευκαιρία - εξαιτίας της χαμηλής αυτοεκτίμησης και της υψηλής εκτίμησης που είχα τοτε στο άτομο που απάντησε Ακύρωσα το ένστικτο μου η χαζή!!! Μεγαλύτερη ευθύνη φέρω ήμουν ενήλικη. Αγχώδης και καταθλιπτικη πρόσθεσα επιπλέον άγχος φόβου. Την στιγμή που ένιωσα ότι θα τον πνίξω από τον θυμό μου αποφάσισα να τον χωρίσω. Συζουσαμε. Με μαλακο τρόπο τα μάζεψα και κατάλαβε πως μπήκαμε επιλογο. Αντιδράσεις κλασσικές. Λεκτική βία, απειλητικη ατμόσφαιρα, επιβολή με άπειρους χειριστικους δεξιοτεχνισμους, ψέμματα για πολλά. Ακατανόητες αντιδράσεις του. Όταν χώρισα κατάλαβα πως είχα επιλέξει αυτόν για να ξυπνήσω η ίδια. Πόσο χαμηλά με είχα ρίξει. Πόσο πίστευα ότι μου αξίζει αυτή η εκμετάλλευση. @Φαντασία εσενα ξεπέρασε κάθε οριο. Χτύπημα στο κεφάλι; ; ; Ο Άνδρας που σέβεται ότι είναι Άνδρας Φεύγει για να μη γίνει το "κακό ". Εσύ τι κράτησες από αυτή την εμπειρία υπέρ σου;

---

Εγω απο τοτε εγινα πιο επιφυλακτικη με τους ανθρώπους.Επίσης επειδή ειχε αρχισει λεκτική βία, πλέον δε δέχομαι ουτε αυτο γιατί καταλαβαίνω οτι το ένα φέρνει το αλλο και δε το δικαιολογώ οπως εκανα μικρότερη. Γενικά δε θεωρώ οτι έγινε και κατι. Δε μου αφησε τραυμα. Μονο θυμο. Επίσης επειδή με τον συγκεκριμένο μειναμε μαζι απο τη πρωτη μερα που τα μπλέξαμε πλεον ειμαι πολυ προσεκτική και σε αυτό το κομματι καθώς αρκετοι μετα απο αυτόν μου έχουν πει για συγκατοίκηση αλλα φοβάμαι να μπω δε τετοια διαδικασια

δε ξερω αν εγινες επιφυλακτικη οπως λες εγω νομιζω οτι αλαξες προσωπικοτητα για καπιο λογο που δε κατανοω ακριβως

Quote:

---

Originally Posted by Νοσηρή φαντασία

Εγω απο τοτε εγινα πιο επιφυλακτικη με τους ανθρώπους.Επίσης επειδή ειχε αρχισει λεκτική βία, πλέον δε δέχομαι ουτε αυτο γιατί καταλαβαίνω οτι το ένα φέρνει το αλλο και δε το δικαιολογώ οπως εκανα μικρότερη. Γενικά δε θεωρώ οτι έγινε και κατι. Δε μου αφησε τραυμα. Μονο θυμο. Επίσης επειδή με τον συγκεκριμένο μειναμε μαζι απο τη πρωτη μερα που τα μπλέξαμε πλεον ειμαι πολυ προσεκτική και σε αυτό το κομματι καθώς αρκετοι μετα απο αυτόν μου έχουν πει για συγκατοίκηση αλλα φοβάμαι να μπω δε τετοια διαδικασια

---

Κι ο θυμός τραύμα είναι πάντως όταν παραμένει για καιρό.

Εγώ πάλι νομίζω οτι είμαι υπερευαίσθητη στην βία ακόμα και την λεκτική όπως λες γιατί όντως θεωρώ ότι το ένα φέρνει το άλλο. Δεν μπόρεσα ποτέ να καταλάβω αυτό που βλέπω σε πολλά ζευγάρια να στολίζει ο ένας τον άλλον με διάφορα κοσμητικά και μετά...πώς τον ξαναγκαλιάζεις αυτόν;
Το "κουσούρι" που μου έμεινε νομίζω οτι είναι οτι δεν μπορώ να ανεχτώ πια την παραμικρή αμφισβήτηση από τον άλλον ούτε στο πιο απλό. Όταν νιώσω πως δεν με πιστεύει σε κάτι ή έχει δευτερες σκέψεις, το κόβω μαχαίρι λες κ μου χει κανει την μεγαλύτερη προσβολή.

Quote:

---

Originally Posted by elisabet

Κι ο θυμός τραύμα είναι πάντως όταν παραμένει για καιρό.

Εγώ πάλι νομίζω οτι είμαι υπερευαίσθητη στην βία ακόμα και την λεκτική όπως λες γιατί όντως θεωρώ ότι το ένα φέρνει το άλλο. Δεν μπόρεσα ποτέ να καταλάβω αυτό που βλέπω σε πολλά ζευγάρια να στολίζει ο ένας τον άλλον με διάφορα κοσμητικά και μετά...πώς τον ξαναγκαλιάζεις αυτόν;
Το "κουσούρι" που μου έμεινε νομίζω οτι είναι οτι δεν μπορώ να ανεχτώ πια την παραμικρή αμφισβήτηση από τον άλλον ούτε στο πιο απλό. Όταν νιώσω πως δεν με πιστεύει σε κάτι ή έχει δευτερες σκέψεις, το κόβω μαχαίρι λες κ μου χει κανει την μεγαλύτερη προσβολή.

---

Κι εγώ τοχω αυτό, είναι υπερευαισθησία που δεν την καταλαβαίνουν οι περισσότεροι γιατί δεν την έχουν. Δηλαδή μου τη λέει χοντρά κάποιος γονιός μου ή κάποιος στη δουλειά και μετά από λιγο μου μιλάνε σα να μην έχει γίνει τίποτα ενώ εγώ είμαι χάλια

Quote:

---

Originally Posted by elisabet

Κι ο θυμός τραύμα είναι πάντως όταν παραμένει για καιρό.

Εγώ πάλι νομίζω οτι είμαι υπερευαίσθητη στην βία ακόμα και την λεκτική όπως λες γιατί όντως θεωρώ ότι το ένα φέρνει το άλλο. Δεν μπόρεσα ποτέ να καταλάβω αυτό που βλέπω σε πολλά ζευγάρια να στολίζει ο ένας τον άλλον με διάφορα κοσμητικά και μετά...πώς τον ξαναγκαλιάζεις αυτόν;
Το "κουσούρι" που μου έμεινε νομίζω οτι είναι οτι δεν μπορώ να ανεχτώ πια την παραμικρή αμφισβήτηση από τον άλλον ούτε στο πιο απλό. Όταν νιώσω πως δεν με πιστεύει σε κάτι ή έχει δευτερες σκέψεις, το κόβω μαχαίρι λες κ μου χει κανει την μεγαλύτερη προσβολή.

---

Ίσως εχεις δίκιο για τον θυμό, θα ηταν και λογικό μα μπυ μείνει τραυμα, δεν ηταν και λίγο.. Ναι και εγω πσο μεγαλωνω αρχίζω να μην ανεχομαι πολλα πολλα. Αν η σχεση μου δεν με καλυπτει πλήρως σαν χαρακτήρας έφυγα τρεχοντας... Οποτε σε καταλαβαινω

Quote:

---

Originally Posted by Eagle guy

Κι εγώ τοχω αυτό, είναι υπερευαισθησία που δεν την καταλαβαίνουν οι περισσότεροι γιατί δεν την έχουν. Δηλαδή μου τη λέει χοντρά κάποιος γονιός μου ή κάποιος στη δουλειά και μετά από λιγο μου μιλάνε σα να μην έχει γίνει τίποτα ενώ εγώ είμαι χάλια

---

Δεν με πειράζει απ τους άλλους. Στην δουλειά κι εγώ μπορεί να πω χοντράδες ή να μου πουν πάνω στην ένταση και σε 5 λεπτά το έχω ξεχάσει. Ή να τσακωθώ με έναν άγνωστο στον δρόμο να μου πει ότι θέλει και να μην με αγγίξει καν, να γελάσω.
Αλλά όχι απο σύντροφο. Δηλαδή όταν ο άλλος με πηρε τηλέφωνο μες την νύχτα ενώ κοιμόμουν και άρχισε να βρίζει χωρίς να ξέρω καν τον λόγο...ε νομίζω διακόσια χρόνια να περάσουν δεν θα ξεχάσω ποτέ ούτε τον τόνο της φωνής του , ούτε τους δύο χαρακτηρισμούς που άκουσα.

Βασικά αυτό που πόνεσε περισσότερο νομίζω είναι ότι εγώ του έδωσα το δικαίωμα να το κάνει. Δηλαδή αυτό που σκεφτόμουν την στιγμή που τον άκουγα να ωρύεται ήταν "πότε του επέτρεψα εγώ να μου μιλάει έτσι;"

Quote:

---

Originally Posted by Νοσηρή φαντασία

Ίσως εχεις δίκιο για τον θυμό, θα ηταν και λογικό μα μπυ μείνει τραυμα, δεν ηταν και λίγο.. Ναι και εγω πσο μεγαλωνω αρχίζω να μην ανεχομαι πολλα πολλα. Αν η σχεση μου δεν με καλυπτει πλήρως σαν χαρακτήρας έφυγα τρεχοντας... Οποτε σε καταλαβαινω

---

Ναι η ηλικία παίζει κι αυτή ρόλο. Μεγαλώνοντας οφείλω να ομολογήσω οτι ανέχομαι πολύ λιγότερα, ενώ σε κάποια δείχνω μεγαλύτερη κατανόηση από οτι παλιότερα. Σα να έχει αλλάξει ο τρόπος που αξιολογώ τις "μαλακίες" πια.

Quote:

---

Originally Posted by elisabet

Ναι η ηλικία παίζει κι αυτή ρόλο. Μεγαλώνοντας οφείλω να ομολογήσω οτι ανέχομαι πολύ λιγότερα, ενώ σε κάποια δείχνω μεγαλύτερη κατανόηση από οτι παλιότερα. Σα να έχει αλλάξει ο τρόπος που αξιολογώ τις "μαλακίες" πια.

---

Ναι και εγώ το επαθα αυτο με την κατανόηση και σε μερικες περιπτώσεις δε θα επρεπε να δειξω καν.. Πλεον ειμαι πιο ελαστική σε κάποια θέματα και σε αλλα καταπέλτης