Τι θα κάνω με την πάρτι μου;

Να ξέρεις πως και εγώ έχω τώρα την ίδια σχέση με την μητέρα μου όπως εσύ. Απλά πλέον δεν την βλέπω όπως την εβλεπα τόσα χρόνια κι αυτό με βοήθησε. Όπως και τον πατέρα μου. Δεν τον βλέπω σαν το θύμα. Είχα και έχω καλη σχέση μαζί του αλλά πλέον έχω μια σωστή εικόνα και για τους δύο. Γιατί θεωρώ ότι την αδίκησα.

Θα σχολιάζω αυτά που γράφεις (όταν έχω κάτι να πω) με βάση αυτά που λες. Αν θες κάτι πιο συγκεκριμένο που πιστεύεις ότι μπορώ να βοηθήσω και πρέπει να αναφέρω κάτι προσωπικο μου, μπορείς να μου στείλεις μήνυμα.

Με βοήθησες ήδη γιατί τώρα δεν τα βλέπω τόσο μαύρα όσο το πρωί.
Το ξέρω ότι η οποία αλλαγή θα έρθει αργά. Ως τότε όμως πρέπει να σκεφτώ τι θα κάνω με τους γύρω μου γιατί δεν μας φταίνε οι άλλοι για το πώς μας τα έφερε η ζωή...

Όχι δεν μας φταίνε. Οι αλλαγές που θα κάνεις, θα τις κάνεις για σένα. Θα σε βοηθήσει η ψυχολόγος σου. Και με αυτά που μου αναφέρεις φαίνεται καλή. Μην φτάσουμε όμως στο άλλο άκρο. Να μας πατάνε από πάνω για να μην τους πληγωσουμε. Θα σε βοηθήσει να βελτιωθεις σαν άτομο. Να μάθεις να ξεχωρίζεις τους ανθρώπους που αξίζει να ασχολησε, να μάθεις ποτέ πρέπει να θυμώνεις, να αγνοείς, να προσπαθείς. Όλα θέλουν τον χρόνο τους. Να δουλεύεις με τον εαυτό σου.

ίσως θα έπρεπε να συμβουλευτείς και κάποιον ειδικό που ασχολείται με διαγνώσεις, γιατί καλή η ενσυναίσθηση και η κατανόηση αλλά μερικές φορές δεν είναι αρκετή.

Quote:

---

Originally Posted by george1520

Οι αλλαγές που θα κάνεις, θα τις κάνεις για σένα.

---

Αυτός είναι ο σκοπός που ξεκίνησα την θεραπεία. Έχω καταλάβει ότι στη ζωή οι άνθρωποι έρχονται και φεύγουν, το θέμα είναι ότι πλέον δεν μπορώ να συμβιώσω με τον εαυτό μου. Όλη αυτή η συμπεριφορά ενοχλεί εμένα. Πολλές φορές αναρωτιέμαι "γιατί να είμαι έτσι;". Ξέρεις αυτό που έμαθα από το σπίτι μου είναι το "εγώ ξέρω καλύτερα, εγώ θα σας γλιτώσω όλους από τις στραβοτιμωνιές, εγώ, εγώ, εγώ". Μέσα σε όλο αυτό σηκώνω και ευθύνες που δεν μου αναλογούν όπως και βάρη. Όλα αυτά όμως τα καταλαβαίνω εκ των υστέρων. Με αυτό το περιστατικό που αναφέρω στη αρχή του ποστ εγώ τρόμαξα. Λέω δεν μπορεί να είμαι έτσι. Κι όμως είμαι... Και έτσι ήταν και είναι και η μαμά μου. Όταν ζεις όλη σου τη ζωή με έναν γονιό θέλοντας και μη ξεσηκώνεις και τις συμπεριφορές του. Πλέον αναρωτιέμαι αν θα έρθει ποτέ αυτή η πολυπόθητη αλλαγή.

Πλέον σκέφτομαι αυτό που λέει ο/η aeolus74, ίσως να ήταν καλό να δω και έναν γιατρό.

Η αλλαγή θα έρθει επειδή είσαι ένας άνθρωπος ψυχικά υγιής. Μόνο ένας άνθρωπος που είναι έτσι καταλαβαίνει πως η συμπεριφορά του δεν είναι "καλή" και θέλει να το αλλάξει. Είναι η αρχή αυτό.

Αυτό που θες να βοηθήσεις, να τρέξεις το έχω κι εγώ. Έτυχε να πάω να υπερασπιστώ κάποιον και στο τέλος να εκτεθώ εγώ.

Ειναι οι συζητήσεις που πρέπει να κάνεις όμως με την ψυχολόγο. Να ξέρεις πως όλος ο δρόμος είναι δύσκολος. Γιατί ξαναζεις καταστάσεις για να τις αποβάλλεις. Και σταμάτα να βλέπεις μόνο αρνητικά σε σένα. Δεν σε βοηθά.. Αν νομίζεις ότι μπορώ να σε βοηθήσω κάπου ρώτησε με. Θα σου πω. Έχουμε πολλά κοινά.
Να ξέρεις ότι αυτό που θα σε βοηθήσει πολύ είναι να συγχωρέσεις την μητέρα σου. Γιαυτό σου έχω πει καλό είναι να μάθεις την ζωή της. Εγώ ακόμη δεν το έχω κάνει. Αλλά την βλέπω με άλλα μάτια. Μακάρι κάποτε να καταφέρω να την συγχωρεσω.

Σε έχει πάρει ποτέ αγκαλιά? Ή ο πατέρας σου;

George1520 Έχω περάσει περιόδους που ήθελα να την ξεγράψω (και μερικώς το είχα καταφέρει) αλλά γνωρίζω ότι η μόνη "λύση" είναι η ειρήνη. Να κάνουμε ειρήνη που λέμε. Μόνο που αυτό δεν εξαρτάται μόνο από τη δική μου πλευρά και η δική της δεν φαίνεται συνεργάσιμη. Σκέψου ότι πάνω σε καβγά της είπα ότι βλέπω μια ψυχολόγο για να μιλήσω για την σχέση μας και η απάντηση της ήταν κάτι σαν "ε σιγά είναι της μόδας"...

Ξέρω όμως ότι η λύση είναι αυτή. Η συγχώρεση. Ένας μεγάλος μου φόβος είναι ότι κάποτε θα φύγει από τη ζωή θα θα έχουμε μείνει έτσι.

Αν μπορούσες να μου πεις τα θετικά που έχεις δει μέχρι τώρα από την θεραπεία σου πιστεύω θα χαιρόμουν. Θα μπορούσα να σκεφτώ "να δες αυτός κατάφερε αυτά, μπορώ κι εγώ".
Με ψυχίατρο έχεις δοκιμάσει;

Ποτέ κανείς δεν με πήρε αγκαλιά. Ίσως όταν ήμουν πολύ μωρό αλλά δεν το θυμάμαι. Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου ποτέ δεν συνέβη. Γι αυτό έχω μια δυσκολία όταν με παίρνουν αγκαλιά τρίτοι. Το κατάλαβε αυτό η ψυχολόγος και κάθε φορά κλείνουμε την συνάντηση μας με μια αγκαλιά. :) Την κάνω λίγο άτσαλα αλλά την κάνω έστω.

Αυτό με την αγκαλιά το έχω κι εγώ. Ίσως επειδή δεν ξέρω τι είναι (η μητρική αγκαλιά) ίσως επειδή το μόνο άγγιγμα που είχα από αυτήν είναι να με βαράει.

Όχι δεν έχω πάει σε ψυχίατρο, αν και μου είχε πει ότι θα ήταν καλό να πάρω χάπια παράλληλα γιατί είχε φορές που δεν ήμουν στο παρόν. Ένιωθα ότι έκανα την ζωή μου μηχανικά. Έχω πάρει όμως ομοιοπαθητικα. Έχω δει διαφορά στο στομάχι. Είχα τρομερό θέμα λόγο άγχους.

Θετικά... Χμμ. Να σκεφτώ.

Θα σου πω πρώτα για το πως ήμουν εκείνη την περίοδο και πως έγινα μετά.. Όταν πήγα εκεί ήμουν σε άλλο κόσμο. Δεν ήμουν στην πραγματικότητα. Το γεγονός ότι σηκωνομουν από το κρεβάτι για μένα ήταν μια νίκη. Φοβόμουν να βγω από το σπίτι, νόμιζα πως μακριά από το σπίτι μου θα πέθαινα. Αυτα πλέον δεν υπάρχουν.

Θα σου πω για την συμπεριφορά μου γενικά. Ήμουν ένας άνθρωπος που πάντα εγώ έπρεπε να δώσω το οκ για να πάμε κάπου με την παρέα μου. Κανονίζαμε να βγούμε, έλεγαν που ήθελαν και αν συμφωνούσα εγώ θα πηγαίναμε. Στις συζητήσεις που είχα μέσα στο σπίτι πάντα ήταν με φωνές. Ήθελα πάντα η φωνή μου να ήταν πιο πάνω από αυτόν που μαλωνα.. Νόμιζα πως μονο έτσι θα με άκουγε. Με τους γύρω μου δεν άφηνα τίποτα να πέσει κάτω. Μπορεί να μου έκαναν χίλια καλά και εγώ να έβλεπα το ένα λάθος τους. Και να πληγωνομουν. Να κρατούσα αποστάσεις. Γνώριζα κάποιον και την πρώτη εικόνα που σχηματιζα την κρατούσα για πάντα. Ότι και να έκανε, εγώ εκεί. Επέλεγα πάντα ανθρώπους που με απερριπταν ή δεν με συμπαθουσα και προσπαθούσα να τους κάνω να αλλάξουν γνώμη. Με απερριπταν και εμένα. Δεν ήξερα τι σημαίνει συζητώ. Ήμουν κάθετος και απολυτος. Όσο αφορά τα ερωτικά μου. Πάντα στην τρίχα. Ήθελα να εντυπωσιαζω τους άλλους με το περιτύλιγμα μου. Έδειχνα την εικόνα του ψωνιου, του "ξέρω ότι είμαι ωραίος" γιατί δεν ήθελα να δει κανένας τι έχω μέσα μου. Γιατί πάντα πίστευα πως οι άνθρωποι βρίσκουν τι σε πληγώνει και σε πληγώνουν συνέχεια. Εκεί. Πάντα έτρεχα να βοηθήσω τον πιο ευάλωτο.. Να τον υπερασπιστώ.

Τώρα είμαι ήρεμος, δεν φωνάζω. Εκτός κι αν με φέρουν στα όρια μου. Συζητάω, ακούω τι έχει να μου πει ο άλλος. Δίνω ευκαιρία να γνωρίσω τον χαρακτήρα αυτού που γνωρίζω. Να δω τα καλά, τα κακα χωρίς να είμαι απολυτος. Πλέον μιλάω με επιχειρήματα, δεν μιλάω απλά για να μιλήσω. Ακούω και συμβουλεύω όσο μπορώ. Βγαίνω με τους φίλους μου χωρίς να χρειάζεται να δώσω εγώ το τελικό οκ. Η κριτική της μητέρας μου, η άσχημη συμπεριφορά της πλέον δεν με στεναχωρεί τόσο. Άρχισα να έχω συναισθήματα γενικά. Πριν είχα μόνο θυμό. Απογοήτευση.

Ακόμη δεν μπορώ να με αγκαλιάσουν χωρίς την συγκατάθεση μου, χωρίς πρώτα να νιώσω άνετα ενώ είχα πολλές σχέσεις αυτό το κομμάτι πάντα με δυσκόλευε. Υπάρχουν φορές που με αγκαλιάζουν και παγωνω. Οι άλλοι νομίζουν ότι το κάνω επίτηδες αλλά δεν είναι έτσι. Κάποιες φορές είμαι σκληρός με τους άλλους, ειδικά όταν με αδικούν. Αυτό με την εμφάνιση ακόμη ισχύει. Ντυνομαι καλά, φτιαχνομαι. Δείχνω πως ξέρω ότι είμαι ωραίος. Εμμ δεν μου έρχεται κάτι άλλο.

George1520 Πολλά από όσα περιγράφεις σαν συμπεριφορές μου θυμίζουν εμένα. Στην παρούσα φάση δυστυχώς ή ευτυχώς έχω μόνο την σχέση μου για να πιαστώ και πνίγω το άλλο άτομο. Θέλω 100% την προσοχή, με την παραμικρή αλλαγή φέρνω την καταστροφή και πολλές φορές σε όλη αυτή την προσπάθεια μου έχω ξεσπάσματα που οδηγούν στον παραλογισμό. Με το παιδί τα ξαναβρήκαμε με δική του καθαρά πρωτοβουλία. Αλλά από δικά μου λάθη βλέπω ότι τον γυρνάω σε παλιές καταστάσεις (χειριστικότητας). Κάπου και ο άλλος χάνει την ελπίδα του και λέει ότι γυρίσαμε στα ίδια πάλι.

Αυτό είναι που με στεναχωρεί. Η αλλαγές είναι αργές και θέλουν κόπο αλλά δεν φταίει ο άλλος να του φορτώνομαι έτσι άσχημα. Δεν διακρίνω τα όρια. Και σκέφτομαι όλο αυτό, που ξεκίνησε με τις καλύτερες των προθέσεων, και έχω την αίσθηση ότι πάλι τα ίδια κάνω και πάλι ο άλλος έχει τάσεις φυγής. Και δεν του ρίχνω άδικο έτσι;

Ξέρεις άτομα στην θέση μας (γνωρίζω κι άλλες περιπτώσεις με παρόμοιες ιστορίες) το κάνουν αυτό το λάθος. Πιάνονται από έναν σύντροφο με την ελπίδα να τους βγάλει από το τέλμα.

Είναι απλά το κενό που δεν μας γέμισαν οι δικοί μας. Γιαυτό όταν μας δίνουν οι άλλοι, θέλουμε κι άλλο κι άλλο. Και ψάχνουμε να βρούμε πάντα κάτι για να τους στήσουμε στον τοίχο. Εγώ πλέον δεν είμαι σε υπερβολικό σημείο. Έχω υπομονή και μπορώ να καταλάβω τον άλλον. Όχι πάντα. Αλλά ποιος μπορεί να καταλάβει τον άλλον απόλυτα;

Έτσι όπως το λες είναι. Συχνά μου λένε "να εστιάζεις στα καλά, στραβά έχουμε όλοι". Δεν το καταφέρνω αυτό. Εδώ δεν το καταφέρνω και για τον εαυτό μου, να δω τα καλά μου. Σίγουρα πάντως και μέχρι το σημείο που το έχεις φτάσει είναι κατόρθωμα! Μην το θεωρείς λίγο. Μακάρι να φτάσω κι εγώ σε αυτό το σημείο...

Η δική σου σχέση με τους γονείς σου πώς έχει διαμορφωθεί τώρα;

Θέλει χρόνο. Δεν είναι κουμπί και να πεις "από σήμερα και μπρος θα δίνω σημασία μόνο στα θετικά στους ανθρώπους". Μακάρι όλα να ήταν τόσο απλά. Αλλά δεν ειναι. Θα δουλέψεις με τον εαυτό σου. Και με τις ερωτήσεις που κάνει η ψυχολόγος. Εγώ είχα πάντα το συνήθειο να βλέπω τα πράγματα από μια οπτική. Με τις ερωτήσεις της άρχισα σιγά σιγά να βλέπω περισσότερες από μία. Αλλά σου λέω. Ακόμη έχω δρόμο μπροστά μου. Ειδικά όταν συναναστρεφομαι με την μητέρα μου. Λέω γιατί να τραβάω όλα αυτά εξαιτίας της; γιατί εγω να θέλω να βελτιωθώ και αυτή όχι; γιατί εγώ να θέλω να με αποδεχτεί έστω και τώρα (είμαι κοντά στα 30) ενώ αυτή όχι;

Η σχέση μου μαζί τους. Με την μητέρα μου έκανα 2 χρόνια να της μιλήσω. Και να σου πω κάτι; ηρέμησα. Δεν είχα στο κεφαλι μου τα πικρόχολα σχόλια της, την κριτική της. Είχα όμως πάντα εκείνα τα 2 ματιά που ψάχνουν να βρουν το λάθος σου. Αλλα δεν μου το έλεγε και αυτό με βοήθησε πάρα πολύ.
Με τον πατέρα μου έχω την ίδια σχέση, καλή. Πλέον όμως τον βλέπω διαφορετικά. Ένας ανθρωπος που έμαθε να μην αντιδράει και πάντα σε κάθε δυσκολία μου, μου ελεγε "δεν πειράζει, μην ασχολησε". Με συμβούλευε να μην έχω φωνή. Νόμιζα ότι αυτό ήταν το θετικό, αλλά όχι. Όταν δεν μιλάς σε πατάνε. Δεν με αγκάλιασε ποτέ του, δεν με πήρε κάπου να παίξω, δεν με ρώτησε πως πήγα στο σχολείο, στο πανεπιστήμιο. Πήρα πτυχίο με άριστα, καμία αντίδραση και από τους δύο. Δεν έχω ακούσει ποτέ ένα μπράβο, ένα Είσαι καλά; ζεις;

Μία μέρα που δεν ήμουν καλά ψυχολογικά. Τους είπα να καθησουν να μιλήσουμε. Τους ζήτησα να με στηρίξουν. Να μην μου πάνε κόντρα, να μην μου κόβουν τα φτερά, να με καταλάβουν. Δεν κατάλαβαν. Για πρώτη φορά στην ζωή μου τους μίλησα για συναισθήματα, για ανάγκες. Δεν κατάλαβαν. Δεν ξέρουν τι είναι. Από τότε μιλάω ελάχιστα στην μητέρα μου και στον πατέρα μου όπως ήμουν.

Πρέπει απλά να αποδεχτούμε τους γονείς μας έτσι όπως είναι, να μην περιμένουμε αλλαγές. Να αφήσουμε την ζωή που μας κατέστρεψαν και να αλλάξουμε το παρόν και το μέλλον μας. Αλλάζουμε για εμάς και μετά για τους άλλους. Αν και κάποτε το έχω παράπονο. Εγώ γιατί να αλλάξω και να γίνω καλύτερος και οι άλλοι όχι;

Αυτά που περιγράφεις στη 2η και 3η παράγραφο είναι εκπληκτικό το πόσο μου θυμίζουν τη δική μου οικογένεια!!!! Εμένα ο πατέρας μου δεν με συμβούλευε ακριβώς να σιωπήσω, έλεγε κάτι σαν "θα το κανονίσω, θα το δούμε". Στις πανελλήνιες όταν πέρασα σε άλλη πόλη ο πατέρας μου ανέλαβε όλα τα έξοδα και χάρη σε αυτόν πήγα. Και θυμάμαι με πόση οργή του είχε πει "αν πάθει κάτι εσύ θα φταις να το θυμάσαι"... Ίσως και να ευχόταν να πάθω για να βγει αληθινή, ποιος ξέρει.

Δεν θα τον περιέγραφα ως απών αλλά ας πούμε θα πει κάτι τέτοιο ("θα το δούμε") και ποτέ δεν θα ανοίξει συζήτηση με τους 3 μας μαζί. Το μόνο που θυμάμαι από τα παιδικά και εφηβικά μου χρόνια είναι σιωπή. Δεν μιλούσαμε. Αυτό που λες για μη αναφορά συναισθημάτων το έχω ζήσει κι εγώ. Σε κάποια φάση πριν λίγα χρόνια μου συνέβη κάτι και έπιασα πάτο (τελείως πάτο όμως) και θυμάμαι της μίλησα και για πρώτη φορά της είπα πώς ένιωθα (ένιωθα ένα μηδέν, ότι δεν έχω καταφέρει κάτι στη ζωή μου, ότι με συντηρούν και τρώω από τα έτοιμα, ότι είμαι γενικά ένα βάρος στον κόσμο αυτό) και ήταν η πρώτη φορά που μου στάθηκε. Τότε είχε τηρήσει μία στάση που ας πούμε δεν ήταν η συνηθισμένη της.

Μια άλλη φορά πάλι έκανε κάτι πολύ άσχημα και θυμάμαι το κατάλαβε αμέσως και τρόμαξε με αυτό που έκανε. Θυμάμαι το πρόσωπο της, τον μορφασμό που έκανε. Αυτές τις δύο φορές θυμάμαι μόνο σε όλη μου τη ζωή που είτε το μετάνιωσε (δεν ζήτησε συγγνώμη ποτέ, εγώ σαν παιδί μετά από καβγά ζητούσα) είτε έκανε κάτι διαφορετικό από το να με κατηγορεί.

Κάτι άλλο εξίσου δύσκολο είναι όταν σε ρωτάει κάποιος για την σχέση σου με τον γονιό σου. Κάποιος καλός φίλος ή σύντροφος. Επειδή δεν γνωρίζουν αναλυτικά τα σκηνικά αυτά βγάζουν εύκολα συμπεράσματα είτε ότι οι γονείς είναι για τα ανάθεμα είτε ότι εσύ τους απομονώνεις και δεν "συγχωρείς". Ειδικά άτομα που στάθηκαν πιο τυχερά στη ζωή τους στο θέμα οικογένεια. Δεν ξέρω αν σου έχει συμβεί εσένα, εμένα μου έχει συμβεί. Ειδικά ο τωρινός μου σύντροφος δεν το πολυκαταλαβαίνει.

Θα έλεγα πως μέσα στα χρόνια η στάση του πατέρα μου ήταν παθητική. Έβλεπε, άκουγε αλλά δεν αντιδρούσε. Δεν θεωρώ αντίδραση το ότι πάτησε πόδι να πάω σε άλλη πόλη για σπουδές. Μετά επέστρεψα και γυρίσαμε στα ίδια. Ίσως με τα χρόνια και ο ίδιος έχει παραιτηθεί ή ίσως έκανε απλά "ειρήνη" μαζί της. Δεν ξέρω πώς το βλέπει, δεν θέλω να κατηγορώ, αλλά έχουν υπάρξει φορές που του είπα ξεκάθαρα ότι δεν πάει άλλο και δεν έκανε κάτι. Ξέρεις τη γνώμη του μπαμπά και την αποδοχή πάντα την κυνηγούσα. Πολλές φορές έχει τύχει να τον βγάζει μπροστά και να λέει "κάνε ότι θέλεις αλλά ο μπαμπάς τι θα πει;". Τύπου ότι ο μπαμπάς είναι μπαμπούλας. Αυτό συνέβη και πρόσφατα που είχε την φαεινή ιδέα να μου πει ότι ο μπαμπάς θεωρεί πως έχω μείνει πίσω με τις σπουδές μου και ότι θεωρεί πως "τα παράτησα". Ποτέ δεν ειπώθηκε κάτι τέτοιο ενώπιον μου αλλά για κάποιο λόγο την πίστεψα και για αρκετό καιρό έμεινα στάσιμη σκεπτόμενη αυτό.

Δεν περιμένω αλλαγές από την άλλη πλευρά. Η μόνη αλλαγή που μπορώ να κάνω είναι σε εμένα. Σε κανέναν άλλον.

Ξέρεις ποιο είναι το κακό και των δύο; είναι ότι έχουμε απαιτήσεις από τον ένα γονιό. Το ότι η μητέρα ήταν η σκληρή δεν σημαίνει ότι έκανε περισσότερη ζημιά από τον πατέρα που ήταν απαθής ή αδιάφορος ή δεν έπαιρνε θέση.

George1520 Συμφωνώ μαζί σου. Αλλά όπως η μάνα δεν θα αλλάξει τροπάρι έτσι και ο πατέρας δεν θα γίνει ξαφνικά στοργικός. Οι γονείς, κατά την ταπεινή μου γνώμη, πολλές φορές κοιτάζουν να προσφέρουν στα παιδιά υλικά αγαθά. Οι δικοί μου γονείς αυτό έκαναν. Πλήρωσαν έναν σκασμό λεφτά για εκπαίδευση κλπ και δεν μου έδωσαν βασικά πράγματα. Ένα άλλο που θυμάμαι πολύ έντονα από παιδί είναι το γεγονός της μοναξιάς. Μετά από μία ηλικία έμενα πολλές ώρες μόνη μου. Ποτέ δεν κατάφερα να αναπτύξω φιλίες. Θυμάμαι σε εορταστικές περιόδους όλους να είναι σε σπίτια οικογενειακά κλπ κι εγώ αυτό το πολύ απλό πράγμα να το ζηλεύω.