Printable View
ξερεις μου ερχονται σκεψεις αυτοκαταστροφης. αλλα φοβαμε να το κανω... προτιμω να υποφερω...Quote:
Originally Posted by proteus
ενα αλλο που με βασανιζει αυτον τον καιρο ειναι οτι βλεπω ανθρωπους παλιους μου φιλους να προχωρανε και εγω να μενω στασιμος........
ξερω τι θα μου πεις να κανω κατι... θα προσπαθησω.....
εμενα αυτη η σκεψη με τρομαζει... με κανει ακομα χειροτερα οταν το σκεφτομαι.. γιατι λεω εχω καταφερει οτι εχω καταφερει να κανω και αυτο? η αυτοκτονια ειναι δειλια.....δεν το λεω να στην πω.. αλλα εχει τυχει να πω στην ζωη μου "θα αυτοκτονησω" εκεινη την στιγμη με ανακουφιζει αλλα φοβαμε να το κανω πραξη....Quote:
Originally Posted by proteus
Οπως το θέτεις είναι δειλία. Κι εγώ έτσι το βλέπω. Ξέρω πως δεν θα φτάσω ως εκεί. Την αγαπάω τη ζωή, Ηλία. Κι εσύ την αγαπάς με το δικό σου τρόπο...Quote:
Originally Posted by hlias1988
Υπάρχει μια ηδονή στο να είσαι ανήμπορος, η υγρή ηδονή του βουλιάγματος στο ζεστό βούρκο της αυτολύπησης...
εχω μπει στο ιντερνετ και διαβαζω για την μοναξια... και επεσα σε ενα αρθρο που λεει οτι καλυτερα να εισαι μονος παρα να εισαι με αλλους και να νιωθεις μονος... και νομιζω με εκφραζει....Quote:
Originally Posted by proteus
https://www.pillowfights.gr/eros-ksi...n-eisai-monos/
Quote:
Originally Posted by proteus
Εφόσον έζησες κατά κάποιον τρόπο το γεγονός με τον πατέρα σου, δεν έχεις μπει στη διαδικασία να το αποβάλλεις όλο αυτό και να μην υπάρχει ούτε καν σαν σκέψη γνωρίζοντας πόσο πόνο μπορεί να προκαλέσει στον περίγυρο σου?
Υπάρχει σαν επιλογή. Αυτό μου αρκεί. Με τις άλλες μου επιλογές φροντίζω επαρκώς να απομακρύνω αυτό το ενδεχόμενο.Quote:
Originally Posted by Marilou
Όσο για τον πόνο, μην ανησυχείς. Κανένας δεν πρόκειται να μας κλάψει για περισσότερο από κάποιες μέρες. Η ζωή θα συνεχιστεί μια χαρά και χωρίς εμάς...
Είναι πολύ σκληρό αυτό που λες...Quote:
Originally Posted by proteus
Γιατί έχεις τέτοια άποψη για τον ευατο σου?
Νομίζεις ότι δεν έχεις ανθρώπους αυτή την στιγμή κοντά σου που σε θεωρούν δικό τους άνθρωπο.Που θέλουν να είσαι καλά και να χαίρονται με την παρουσία σου?
Φυσικά έχω. Έτσι είναι η ζωή όμως.Quote:
Originally Posted by Marilou
Δεν είναι σκληρό. Οι άνθρωποι θα συνεχίσουν να χαίρονται και με την απουσία μου.
Όχι όλοι ....Quote:
Originally Posted by proteus
Τουλάχιστον έτσι το βλέπω για τους δικούς μου ανθρώπους .
Η ζωή δεν θα είναι ποτε ξανά η ίδια χωρίς αυτούς ...
Αυτό νομίζω έχει να κάνει καθαρά με τον χαρακτήρα του κάθε ανθρώπου.
Νομιζω οτι ειναι εγωιστικο να περιμενουμε οτι μετα θανατον μας οι γυρο μας θα αποκτησουν μονιμη στεναχωρια, η οτι θα παθουν μεγα τραυμα και θα το ξεπερσουν πολυ αργα και με πολυ πονο!
Το υγειες ειναι να το ξεπερασουν γρηγορα, το υγειες ειναι να επιθυμουμαι κι εμεις για αυτους, να δυνεχισουν να ζουν την ζωη τους, την δουλεια τους, την κοινωνικοτητα τους.
Ο θανατος, η αυτοκτωνια ειναι το μιζον θεμα της φιλοσοφιας, εξαλου μερικοι λενε οτι ο σκοπος της ειναι να εξηγησει τον θανατο.
Ο ντοστογιεφσκι εγραφε οτι αυτος που θα καταφερει να σταματησει να φοβαται γινεται Θεος! Αλλοι ελεγαν οτι ο θανατος ειναι κατις που το μετεπειτα του ειναι αγνωστο για τους πολλους κι οπως ξερουμε το αγνωστο ανεκαθεν μας τρομαζαι σαν ανθρωπους.
Εκει ερχετε ο χριστιανησμος να σε απαλαξει απο τις φοβιες, απο τον αγωνα να τρεξεις να κανεις πραγματα που λαχταρσς να τα κανεις οσο ζεις, να αποκτησεις υλικα αγαθα, η να γευτεις ηδωνες της ζωης.Ο χριτιανισμος σου απανταει οτι υπαρχει "μετα" οπου ειναι πολυ πιο ενδηαφερον απο το τωρα! κι απεναντιας με οσα νομιζουμε θελει οσο πιο εναρετη ζωη για οσο πιο καλο μεταθανατον υπαρξη. Εκει ειναι που παρεξιγιεται αυτη η θρησκεια λογο του οτι οι μη πιστευοντες αντιλαμβανονοντε την στερηση της χαρας ως στοχο. Δεν ειναι αυτο ομως, απεναντιας αυτη η πιστη σου λεει οτι η μεγιστη κατασταση ειναι ο διαχωρισμος σωματος απο την ψυχη! και αφου ειναι δυο τελειος ασχετα μεταξυ τους δεν εχουν και σχεσει αυτα που προσφερουν χαρα στο σωμα με αυτα που προσφερουν στη ψυχη.
Παντος ,οπως συνηθως τα πραγματα ειναι απλα, δεν ειναι δλδ περυπλοκα οπως του Νιτσε ,οπου εφτασε να γραψει οτι ο θεος πεθανε! αφου , εμεις οι ανθρωποι τον σκοτωσαμε!
Αποψη μου ειναι οτι σκοπος μας δεν πρεπει να ειναι η μελετη του θανατου που θα βρουμε, αλλα η ενασχοληση με την ζωη!
Αφου , ο θανατος δεν θα μας απασχολησει πωτες με την εννοια της "συναντησεις", αφου οταν αυτος θα ερθει , εμεις απλα δεν θα ειμαστε εδω! και οσο εμεις ουμε και υπαρχουμε αυτος δεν ειναι εδω! αρα ειναι ασκοπο να τον σκεφτομαστε με τοσο φοβο, ας δουμε λοιπον την ζωη οπως εγραφε ο επικουρος, ως το φαγητο για παραδηγμα, ελεγε οτι σημασια δεν εχει να φας οσο πιο πολυ γινεται, αλλα να φας οτι πιο νοστημο γινεται! ετσι και στη ζωη, νοημα δεν εχουν τα πολλα χρονια να ζησουμε αλλα το να ειναι ευχαριστα.