Ο γλάρος

[proteus]

Ημέρα 5η
Απόψε το σμίξιμό μας ήταν απόλυτο σαν ανακοίνωση θανατικής καταδίκης.
Τη ρώτησα γιατί κλαίει.
«Θρηνώ τη μοναδικότητα των στιγμών», απάντησε.
«Είναι ο θρίαμβος της ζωής επάνω στο θάνατο»
«Ποιος θα θρηνήσει για το θάνατο?»…

Ημέρα 4η
Την έψαχνα για ώρες στα στενά της Χώρας. Ακουγα τα βήματά της στο καλντερίμι, μα στην επόμενη στροφή την έχανα.
Το βράδυ με βρήκε καθισμένο στην ακροθαλασσιά. Με πλησίασε.
«Σε πρόδωσε το περπάτημά σου στα χαλίκια», της είπα.
«Με πρόδωσαν τα φτερά που δεν έχω», αποκρίθηκε χαμογελώντας.

Ημέρα 3η
Ατένισε το πέλαγο. Τα γιορτινά της μάτια γέμισαν σύννεφα.
«Σήμερα δε φάνηκαν οι γλάροι», είπε.
«Πρώτη φορά εστιάζεις στην έλλειψη».
«Το δικό μου τοπίο δεν έχει ελλείψεις». Χαμογέλασε. Από τα μάτια της πέταξαν πουλιά.

Ημέρα 2η
Μπαλκόνι στο Αιγαίο. Η θωριά της ημέρεψε τα κύματα.
«Παρατήρησε το πέταγμα των γλάρων. Δεν έχει τίποτα περιττό. Κι όμως, είναι μια χορογραφία ονείρων που αναζητούν τη χαμένη αθωότητα». Τα μάτια της σκοτείνιασαν.
«Μιλάς σα να θεωρείς μάταιη αυτή την αναζήτηση»
«Όταν την αναζητάς είσαι ήδη ένοχος. Και τότε δεν υπάρχει επιστροφή»

Ημέρα 1η
«Έχετε κλείσει μονόκλινο. Όλα τα δίκλινα είναι πιασμένα». Η ξενοδόχος δεν έκρυψε την ενόχλησή της.
«Ξέρετε, η κυρία που στέκεται δίπλα μου είναι γλάρος. Τη βρήκα πληγωμένη ενώ ερχόμουν. Τι θα κάνατε στη θέση μου…»
«Ότι και τώρα. Θα σας χρέωνα για δίκλινο»

Η συνάντηση.
«Πώς βρέθηκες εδώ?». Τη βρήκα κουλουριασμένη στην άκρη του κρεβατιού, γυμνή και πανέμορφη κάτω από το λεπτό λευκό φόρεμά της. Ήταν ολοφάνερα λαθρεπιβάτης.
«Η καμπίνα έχει μόνο ένα κρεβάτι. Πώς μπήκες?»
«Από εδώ», απάντησε δείχνοντάς μου το φινιστρίνι.
«Α, γιατί δε μου το’ λεγες τόση ώρα πως είσαι γλάρος», είπα.
Ξεσπάσαμε κι οι δυό σε γέλια.

Η αναχώρηση.
«Τελευταία μέρα μας στο νησί. Τι θα ήθελες να κάνουμε?»
Το δωμάτιο είχε τη μυρωδιά της απουσίας της.
Η ξενοδόχος με διαβεβαίωσε πως δεν την είδε να φεύγει.
Βγήκα στο μπαλκόνι. Θάλασσα και ουρανός. Ψηλά, ένα κοπάδι γλάρων χόρευε στον αέρα. Ένας από αυτούς ξέκοψε. Ήρθε και κάθισε στην άκρη του πέτρινου τοίχου.
«Φεύγεις όπως ήλθες. Από ένα φινιστρίνι», είπα, ακουμπώντας το χέρι στο στήθος μου…

[homebod]

Τελικά ποιος θα θρηνήσει τον θάνατο;

[proteus]

Τελικά ποιος θα θρηνήσει τον θάνατο;

Είχε πει κάποιος πως αιτία του θανάτου είναι η γέννηση.

Ο θάνατος είναι μαζί μας στη μεγαλύτερη διάρκεια της ζωής. Από τα 25, με το που συμπληρώνεται η ανάπτυξη, ένας αριθμός κυττάρων πεθαίνει καθημερινά. Σταδιακά τα κύτταρα αυτά δεν αντικαθίστανται στο σύνολό τους. Έτσι σιγά σιγά γερνάμε.

Κουβαλάμε το θάνατο μέσα μας. Μαθαίνουμε από μικροί όμως να τον θεωρούμε το μεγαλύτερο μπαμπούλα. Μας αξίζει περισσότερη εξοικείωση μαζί του...

[homebod]

Ο Θάνατος είναι αρχαιοελληνική θεότητα του θανάτου.

Ο μύθος
Ο Ησίοδος αναφέρει ότι είναι δίδυμος αδελφός του Ύπνου, οι οποίοι είναι "δεινοί θεοί" που κατοικούν στο σκοτεινό Τάρταρο και ποτέ δεν τους φωτίζει ο ήλιος. Όμως ενώ ο Ύπνος ταξιδεύει ειρηνικά πάνω στη θάλασσα και στη γη και είναι ευχάριστος στους ανθρώπους, ο Θάνατος αντίθετα έχει σκληρή και σιδερένια καρδιά και μισείται από τους ανθρώπους, ακόμη κι από τους αθάνατους.

Άλλες φορές ο Θάνατος χαρακτηρίζεται, ιδιαίτερα από τους τραγικούς, ως ευεργέτης και μάλιστα γιατρός, γιατί απαλύνει τους ανθρώπους από τις αρρώστιες και τους πόνους. Στην Ιλιάδα ο Θάνατος εμφανίζεται, με εντολή του Δία και της Ήρας, για να παραλάβει το πτώμα του Σαρπηδόνα και να το μεταφέρει στη Λυκία. Ο Ευριπίδης παριστάνει το Θάνατο σαν βασιλιά των νεκρών, που φορά μαύρο πέπλο ή έχει μαύρα φτερά. Τον παρουσιάζει ως πικρό, αλόγιστο, άκριτο, λυπηρό, κακό δαίμονα κλπ.


Οι θεοί, Ύπνος και Θάνατος, μεταφέρουν το νεκρό σώμα ενός πολεμιστή.
Για τη λατρεία του θεού ελάχιστα πράγματα προσφέρονται, γιατί ο Θάνατος ούτε θέλει, ούτε δέχεται δώρα. Γι αυτόν δεν υπάρχει βωμός. Συνήθως παριστάνεται σαν όμορφος νέος, άλλοτε με φτερά κι άλλοτε χωρίς φτερά. Μερικές φορές συνοδεύεται από τον αδελφό του Ύπνο. Η προσωποποίηση του Θανάτου που τον παριστάνει ως σκελετό να κρατάει δρεπάνι είναι μεταγενέστερη.

Ζώα Πεταλούδα
Σύμβολα Θήτα, Παπαρούνα, σπαθί και αναποδογυρισμένη δάδα
Σύντροφος-οι Μακαρία του Ηρακλή
Γονείς Έρεβος και Νυξ
Αδέλφια Αιθέρας, Ημέρα, Στυξ (πιθανόν), Χάροντας και Ύπνος
Ετεροθαλή αδέρφια: Λύσσα, Απάτη, Μόρος, Μώμος, Νέμεσις, Φιλότης, Οϊζύς, Γήρας, Έρις, οι Κήρες, οι Εσπερίδες (πιθανόν) και Όνειρος


https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%98...3%CE%AF%CE%B1)

Υπάρχει το αρχαίο Ευ Θνήσκειν που παρουσιάζει τις καλύτερες συνθήκες θανάτου...

Είναι πράξη γενναιότητας η αυτοκτονία; Να διαλέξεις εσύ πότε και πώς θα αντιμετωπίσεις τον θάνατο;

[elis]

Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τη διαχείριση

[proteus]

Ο Ζήνων Ο Κυτιεύς, ιδρυτής της σχολής των Στωικών, λέγεται οτι αυτοκτόνησε τα 98 κρατώντας την αναπνοή του.
Ο Δημόκριτος αρνούνταν να φάει και αυτοκτόνησε στα 100.
Ισχυρίστηκαν οτι επετέλεσαν το σκοπό για τον οποίο γεννήθηκαν και δεν είχαν κάτι άλλο να περιμένουν.

Την εποχή του Ρομαντισμού ήταν της μόδας οι αυτοκτονίες (ο Μιμίκος και η Μαίρη, ο Περικλής Γιαννόπουλος κ.λ.π.)

Ο Λιαντίνης, άγνωστο γιατί, έβαλε τέρμα στη ζωή του μέσα σε ένα πηγάδι στον Ταύγετο. Το είχε αποφασίσει και ανακοινώσει από καιρό, κρατώντας μυστικό τον τόπο.

Η αυτοκτονία μπορεί να είναι πράξη γενναιότητας ή φυγής. Εξαρτάται από το κίνητρο.

[proteus]

Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τη διαχείριση

Κάθε πράγμα στην ώρα του.

[Marilou]

Ο Ζήνων Ο Κυτιεύς, ιδρυτής της σχολής των Στωικών, λέγεται οτι αυτοκτόνησε τα 98 κρατώντας την αναπνοή του.
Ο Δημόκριτος αρνούνταν να φάει και αυτοκτόνησε στα 100.
Ισχυρίστηκαν οτι επετέλεσαν το σκοπό για τον οποίο γεννήθηκαν και δεν είχαν κάτι άλλο να περιμένουν.

Την εποχή του Ρομαντισμού ήταν της μόδας οι αυτοκτονίες (ο Μιμίκος και η Μαίρη, ο Περικλής Γιαννόπουλος κ.λ.π.)

Ο Λιαντίνης, άγνωστο γιατί, έβαλε τέρμα στη ζωή του μέσα σε ένα πηγάδι στον Ταύγετο. Το είχε αποφασίσει και ανακοινώσει από καιρό, κρατώντας μυστικό τον τόπο.

Η αυτοκτονία μπορεί να είναι πράξη γενναιότητας ή φυγής. Εξαρτάται από το κίνητρο.

Πόσο δύσκολο μου φαίνεται να κατανοήσω ότι μια τέτοια πράξη όπως η αυτοκτονία μπορεί να κρύβει γενναιότητα....
Δεν μπορώ να το δεχτώ οποίο και αν είναι το κίνητρο για κάτι τέτοιο....

[proteus]

Πόσο δύσκολο μου φαίνεται να κατανοήσω ότι μια τέτοια πράξη όπως η αυτοκτονία μπορεί να κρύβει γενναιότητα....
Δεν μπορώ να το δεχτώ οποίο και αν είναι το κίνητρο για κάτι τέτοιο....

Μαριλού, εσύ κι εγώ απέχουμε πολύ από το να νιώθουμε οτι εκπληρώσαμε το πεπρωμένο μας, οτι εκμεταλλευτήκαμε πλήρως τις άπειρες δυνατότητές μας.

Η αυτοκτονία μπορεί να είναι καλυμμένη. Οταν η άνοια της μητέρας μου επιδεινώθηκε, ο πατέρας μου δε μπόρεσε να το αντέξει. Αρνήθηκε να πάρει τα φάρμακά του, με αποτέλεσμα να φύγει από τη ζωή 5 μήνες πριν από εκείνη. Δεν ξέρω τι τον έσπρωξε στην αυτοκτονία (γιατί αυτό ήταν η πράξη του), αλλά επαναλάμβανε διαρκώς οτι η ζωή δεν είχε νόημα χωρίς τη σύντροφό του. Μπορεί αυτό να μην ήταν γενναιότητα, ήταν πάντως αξιοπρέπεια...

[hlias1988]

εμενα ο πατερας μου αυτοκτονησε το 2004. οι γονεις μου ειχαν χωρισει... εγω τοτε ημουν 15 χρονων.......

[Marilou]

Μαριλού, εσύ κι εγώ απέχουμε πολύ από το να νιώθουμε οτι εκπληρώσαμε το πεπρωμένο μας, οτι εκμεταλλευτήκαμε πλήρως τις άπειρες δυνατότητές μας.

Η αυτοκτονία μπορεί να είναι καλυμμένη. Οταν η άνοια της μητέρας μου επιδεινώθηκε, ο πατέρας μου δε μπόρεσε να το αντέξει. Αρνήθηκε να πάρει τα φάρμακά του, με αποτέλεσμα να φύγει από τη ζωή 5 μήνες πριν από εκείνη. Δεν ξέρω τι τον έσπρωξε στην αυτοκτονία (γιατί αυτό ήταν η πράξη του), αλλά επαναλάμβανε διαρκώς οτι η ζωή δεν είχε νόημα χωρίς τη σύντροφό του. Μπορεί αυτό να μην ήταν γενναιότητα, ήταν πάντως αξιοπρέπεια...

Αυτο που επέλεξε ο πατέρας σου ,τον αργό θάνατο (έτσι θα το χαρακτήριζα εγώ),δεν το έχω στον μυαλό μου σαν αυτοκτονία....Μπορείς να το δεις και έτσι όμως...

Δεν ξέρω αλλά σαν έννοια στο δικό μου μυαλό υπάρχει σαν μια πράξη απότομη, βίαια ασυναίσθητη που μόνο λύτρωση δεν προσφέρει...

Όταν πριν χρόνια είχα φτάσει στο σημείο να μην αντέχω λόγο αφορητων πόνων μετά από ένα περιστατικό το μόνο που ζητούσα ήταν λύτρωση ,οποία ήταν αυτή ...
Σίγουρα ως δεν ήταν μέσα από αυτή την πράξη ...

[hlias1988]

λυτρωση... αυτο ψαχνω... οταν εχω αυτοκτονικες σκεψεις τις διωχνω... εχω προγραμμα στην καθημερηνοτητα μου... αρνητικο (γιατι δεν κανω κατι αξιολογο) αλλα εχω προγραμμα..

[proteus]

εμενα ο πατερας μου αυτοκτονησε το 2004. οι γονεις μου ειχαν χωρισει... εγω τοτε ημουν 15 χρονων.......

Λυπάμαι πολύ!
Φαντάζομαι πόσο τραυματικό θα ήταν αυτό για σένα...

[proteus]

Αυτο που επέλεξε ο πατέρας σου ,τον αργό θάνατο (έτσι θα το χαρακτήριζα εγώ),δεν το έχω στον μυαλό μου σαν αυτοκτονία....Μπορείς να το δεις και έτσι όμως...

Δεν ξέρω αλλά σαν έννοια στο δικό μου μυαλό υπάρχει σαν μια πράξη απότομη, βίαια ασυναίσθητη που μόνο λύτρωση δεν προσφέρει...

Όταν πριν χρόνια είχα φτάσει στο σημείο να μην αντέχω λόγο αφορητων πόνων μετά από ένα περιστατικό το μόνο που ζητούσα ήταν λύτρωση ,οποία ήταν αυτή ...
Σίγουρα ως δεν ήταν μέσα από αυτή την πράξη ...

Κι εγώ υπέφερα πριν από καιρό και -τι παράξενο- η σκέψη οτι έχω την επιλογή όταν τα πράγματα γίνουν αφόρητα να τερματίσω τη ζωή μου με ανακούφιζε...

[proteus]

λυτρωση... αυτο ψαχνω... οταν εχω αυτοκτονικες σκεψεις τις διωχνω... εχω προγραμμα στην καθημερηνοτητα μου... αρνητικο (γιατι δεν κανω κατι αξιολογο) αλλα εχω προγραμμα..

Είναι προτιμότερο να έχεις ένα πρόγραμμα στην καθημερινότητά σου που απομακρύνει αυτές τις σκέψεις, κι ας έχει αρνητικό πρόσημο, πίστεψέ με....