Ο κόσμος των μεγάλων και η απομυθοποίηση του έρωτα...

Κατερίνα,

Από όσα γράφεις και όσα σχόλια διάβασα, η δική μου αποψη είναι ότι το πρόβλημα δεν έγκειται στο ότι ο φίλος σου δεν έχει αποκτήσει μέχρι τώρα ένα επίπεδο μόρφωσης και σταθερή δουλειά, αλλά στο ότι δεν έχει θέληση να καταβάλει την απαιτούμενη προσπάθεια για να αποκτήσει τα εφόδια που του λείπουν. Στα νυχτερινά σχολεία πηγαινουν όχι μόνον εργαζόμενοι νέοι αλλά και μεσόκοποι. Το ότι εγκατέλειψε δύο εργασίες \"για ψύλλου πήδημα\" θα πρέπει να σε βάλει σε πολλές σκέψεις, διότι πέραν από αντικειμενικές δυσκολίες που μπορούν να υπάρχουν στο περιβάλλον εργασίας, υπάρχει προφανώς πρόβλημα προσαρμοστικότητας.

Δεν αναφέρεις τις ηλικίες σας, αλλά τα χρόνια περνούν καί αν πράγματι σε αγαπά και ήθελε να ζήσετε μαζί θα έκανε τις απαιτουμένες γι αυτό πρσπάθειες. Νομίζω ότι πηγαίνεις στο γκρεμό με μιά σχέση που μόνο προβλήματα θα σου προσφέρει.
Ενω τα βλέπεις και σύ η ίδια δεν βρίσκεις την δύναμη να διακόψεις μία αδιέξοδη σχέση.

Υπάρχουν σίγουρα γύρω σου πολλοί αξιόλογοι άνδρες που θα ήθελαν να κάνουν μια σχέση μαζι σου αλλά εσύ είσαι δέσμια του εαυτού σου, εγκλωβισμένη μάλλον στις επιθυμίες σου, παραβλέποντας την πραγματικότητα.

Ισως θα ήταν καλλίτερα να απομακρυνθείς για λίγο καιρό από κοντα του, για να εξετάσεις μέσα σου τι θέλεις από την ζωη, πως θα ήθελες την μελλοντική σου οικογένεια, τη σχέση με τον σύντροφο σου, κ.ά.

Φιλικά

Αννα Ο.

αννα ο.δεν ξερεις καταρχας την σχεση τους και δεν ξερεις αν αυτο το παιδι εχει καμια καταθλιψη!!!διαβασαι στη διπολικη διαταραχη την δικη μου ιστορια και θα καταλαβεις!!!ετσι ευκολα χωριζεις εσυ?ετσι οπως μιλας μου φαινεσαι ανωριμη εντελως!!!εσυ μαλλον δεν καταφαιρες πολυχρονη σχεση ετσι δεν ειναι?γιαυτο μιλας ετσι!!!κοπελια μην την ακους καθολου τη χαζη!!!κοιταξε να βοηθησεις την σχεση σου και το αγορι σου που σε αγαπαει και το αγαπας και εσυ!!!μην τον αφησεις μονο του και μην γκρεμισεις τα ονειρα που κανατε μαζι και την σχεση που την κρατησατε τοσο καιρο μαζι!!!ετσι μου εκανε και η δικια μου αντι να με βοηθησει να ξεπερασω την καταθλιψη μου...με γεμησε!!! και πονο θα δωσεις? πονο θα λαβεις ειναι στανταρ αυτο...και η αγαπη ειναι δυσκολο πραγμα στις μερες μας μην το ξεχνας αυτο κατερινα!!!

Να \'σαι καλά atwa, αλλά η καλοσύνη μου είναι φαινομενική. Αν κάνω κάποια πράγματα είναι σίγουρο ότι θα με μισήσει αυτός που αγαπώ. Δε θεωρώ ότι είμαι πλέον καλή αφού αυτό που κάνω είναι υποκριτικό, δε φανερώνω τα θέλω μου είτε στους άλλους είτε στο σύντροφό μου. Κάνω
για τους άλλους περισσότερες θυσίες απ\' ότι για μένα. Φαίνεται ποτέ δεν αγάπησα τον εαυτό μου:)

ʼννα μου, πράγματι το ότι δεν είναι πρόθυμος να αποκτήσει κάποια σημαντικά εφόδια είναι κι αυτό ένα πρόβλημα. Π.χ. ξεκινήσαμε να συζητάμε από πέρσυ για το νυχτερινό σχολείο και μου είχε πει ότι θα πήγαινε τη φετινή χρονιά. Φέτος γράφτηκε αλλά πάλι δεν πήγε επειδή δεν ήταν έτοιμος όπως είπε. Είχα προσφερθεί μάλιστα να τον βοηθήσω στα οδοιπορικά έξοδα αλλά δεν θέλησε. Τέλοσπάντων είπε ότι θα το σκεφτεί για του χρόνου αλλά το βλέπω χλωμό. Δε θέλω να τον πιέζω και πολύ αφού βλέπω ότι δεν το θέλει, απλά του λέω ότι θα το χρειαστεί ίσως αργότερα. Οι ηλικίες μας είναι 28 και 33, δηλαδή δεν είμαστε για χαζομάρες:)

Αλλά πιο πολύ με προβληματίζει η φθορά μας που ίσως δημιουργήθηκε σιγά σιγά λόγω του χρόνου και όλων των άλλων προβλημάτων. Δεν ξέρω τι να κάνω...

Αντώνη, μακάρι να μπορούσατε να καταλάβετε τη δική μου σχέση στο 100% αλλά δυστυχώς δε γίνεται, όπως κι εγώ δεν μπορώ να καταλάβω τις δικές σας ζωές στο 100%. Μόνο αν έχουμε περάσει τα ίδια ή έχουμε ζήσει ο ένας τον άλλο από κοντά μπορεί να γίνει αυτό. Γι\' αυτό ούτε η ʼννα αλλά ούτε κι εσύ ούτε κι εγώ μπορούμε να είμαστε απόλυτοι. Επομένως κανένας δεν είναι χαζός. O καθένας σύμφωνα με τα δικά του βιώματα καταθέτει τη δική του προσωπική γνώμη.

Μπορείτε να λέτε τη γνώμη σας, άλλωστε αν δεν με ενδιέφερε δε θα τη ζητούσα. Ίσα ίσα με ενδιαφέρει και πάρα πολύ, τόσο η γνώμη της ʼννας όσο και η δική σου και οποιουδήποτε άλλου αφιερώσει κάποια λεπτά για να πει την άποψή του.

Σίγουρα αν χώριζα θα ήταν για μένα το δυσκολότερο πράγμα που θα έχω κάνει ποτέ στη ζωή μου. Μην νομίζεις ότι μόνο για τον άλλο είναι δύσκολο...

Εσύ Αντώνη έχεις ζήσει την αντίπερα όχθη και ξέρεις σίγουρα ότι είναι μεγάλο πλήγμα να σε αφήνουν. Αυτό ακριβώς δε θέλω να το προκαλέσω στο αγόρι μου, μακάρι να γινόταν να μην τον πληγώσω. Δεν ξέρω η δική σου κοπέλα τι ένιωθε για τη σχέση σας αλλά εγώ νιώθω εγκλωβισμένη. Νομίζω πως θα πάθω κατάθλιψη κι εγώ στο τέλος με όλη αυτή την καταπίεση. Νιώθω πως θέλω να μείνω μόνη μου, για λίγο, να σκεφτώ. Και να σαι σίγουρος πως όσο κι αν φαίνεται οξύμωρο, δε θα τον εγκαταλείψω ποτέ, θα τον βοηθήσω σε ότι και να μου ζητήσει, ακόμα κι αν υποθετικά δεν θα είμαστε μαζί. Αλλά δεν ξέρω αν έχω τη δύναμη να κάνω κάτι για μένα...

απο οτι εχω καταλαβει κατερινιο ο φιλος σου οτι προγραματιζει το αναβαλει...και εγω ετσι ειμουν και τελικα ειχα καταθλιψη.γιατι δεν τον πας σε κανενα γιατρο ρε συ?και καλα πες οτι πρεπει να μιλησετε σε καποιον ειδικο για να βοηθηθει η σχεση σας.για να μην το παρει στραβα.

Αντώνη δε νομίζω ότι έχει κατάθλιψη επειδή είναι αναβλητικός...
Η αναβλητικότητα μπορεί να είναι απόρροια προκατάληψης αλλά δεν είναι και αποκλειστική της ένδειξη νομίζω.
Πιστεύω ότι κάτι τέτοιο θα το καταλάβαινα στα 8 χρόνια που είμαστε μαζί. Αν δεν το έχω καταλάβει σημαίνει ότι δεν τον γνώρισα ποτέ!

Και δεν το λέω σαν δικαιολογία για να πω \"αποκλείεται να έχει κατάθλιψη, άρα μπορώ να του πω να χωρίσουμε για λίγο\"...

Συγνώμη απόρροια κατάθλιψης ήθελα να γράψω

γιατι εγω 7 χρονια το ειχα καταλαβει η η δικια μου?7 χρονια ειμασταν μαζι...κανενας δεν ειχε καταλαβει τιποτα.την καταθλιψη δεν την καταλαβαινεις δυστυχως!!!

Αντώνη, σ\' αυτό έχεις δίκιο, δεν μπορώ να πω τίποτα γιατί δεν έχω την προσωπική εμπειρία που είχες εσύ...

Τέλωσπάντων, όσο και να αναλύω την κατάσταση δεν μπορώ να βεβαιωθώ για κάτι τέτοιο, κατά την ταπεινή μου γνώμη νομίζω ότι δεν ισχύει κάτι τέτοιο, δηλαδή να έχει κατάθλιψη... Μακάρι να μην κάνω λάθος!

Το Σαβ/κο ξεκίνησα εγώ μια συζήτηση μαζί του, όχι τόσο για να του πω εγώ τι σκέφτομαι για μας, αλλά να καταλάβω τις δικές του σκέψεις. Απ\' ότι κατάλαβα δεν έχει τις αμφιβολίες που έχω εγώ, είναι σίγουρος για αυτά που θέλει και δε θέλει εμπειρίες για να καταλάβει τι θέλει! Καταλαβαίνετε πώς ένιωσα, πολύ άσχημα, πολύ ένοχη!

Ωστόσο, εγώ δεν του μίλησα για μένα. Λάθος μου ίσως, αλλά φοβάμαι πολύ να τον πληγώσω. Τρέμω στη σκέψη μην κλάψει, δε θέλω! Μπορεί κάποιος να σκεφτεί ότι δεν του μιλάω για τις δικές μου σκέψεις γιατί στην πραγματικότητα είμαι δειλή και όχι γιατί τον νοιάζομαι. Είναι και τα 2! Αλλά πιστεύω ότι τον νοιάζομαι πολύ, πάρα πολύ. Με έχει βοηθήσει και αυτός με τον τρόπο του απίστευτα...Μερικές φορές και χωρίς να το κάνει συνειδητά...

Ακόμα και αν χωρίζαμε ποτέ δε θα τον \"άφηνα\", να μη μιλάμε, να μην έχουμε επικοινωνία, να μην τον βοηθάω σε οτιδήποτε χρειαστεί, οικονομικό ή άλλο. Δε θα τον άφηνα επειδή τον ΑΓΑΠΑΩ, δε θα άντεχα χωρίς αυτόν, ακόμα και αν ήταν πια ένας φίλος...


Το πρόβλημα είναι τι γίνεται όταν υπάρχει η αγάπη αλλά φτάνεις στο σημείο να βλέπεις τον άλλον σχεδόν αδερφικά... Παλεύω με τον εαυτό μου κάθε μέρα...

Τι να κάνω Αλέξη μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα. Στα συναισθήματά μου - που είναι και πολλά και διαφορετικά μαζί :) - είναι και ο οίκτος. Δε θα ήθελα να του κάνω κάτι για το οποίο θα πληγωνόμουν πολύ εγώ αν μου το έκανε αυτός.

Παίρνω αποφάσεις τη μία μέρα που δεν τηρώ την επόμενη. Σκέφτομαι να του μιλήσω για μένα τώρα και να του τα πω όπως τα λέω και σε σας, δηλαδή με όλη την ειλικρίνεια, για να με καταλάβει, να με νιώσει έστω και στο ελάχιστο...

Αλλά θα με καταλάβει; Ή θα με μισήσει και το γυαλί δεν πρόκειται πια να ξανακολλήσει; Θα με πει ηρωίδα που τόσο καιρό πολεμούσα τον εαυτό μου ελπίζοντας πως είναι μια φάση που θα περάσει ή υποκρίτρια που τον έκανα να πιστέψει ότι όλα είναι ωραία και καλά; Και πως έχω την αξίωση να με καταλάβει; Αν ήταν αυτός στη θέση μου κι εγώ στη δική του θα τον καταλάβαινα;

Είναι εγωιστικό να του ζητάω να με καταλάβει. Μόνο αν αιστανόταν και αυτός τα ίδια πράγματα θα με καταλάβαινε. Γι\' αυτό έκανα κι εκέινη τη συζήτηση μαζί του εκ του ασφαλούς βέβαια...

Δίλλημα...

κατερικούλα, συνονόματη!

Ο,τι και να σου πω... καλα κουραγια! σκέφτηκα πως θα σου εδινε ισως λιγη δυναμη αν ηξερες ότι αυτο το χειμωνα ζω ενα προϊδωμένο δράμα από όλους σχεδό, πλην εμού!!!
κι εγώ γνωρισα καποιον εφηβικό ερωτα στα 16... όχι δημοτικου βεβαια, αλλα με αρκετα μεγαλη διαφορα \"ταξική\" (ποτέ δεν πιστευα ότι θα το έλεγα αυτό!!!!) ήμουν μαθήτρια, κι εκείνος δημόσιος υπάλληλος. Εγω γονεις γιατρους, εκεινος μεγαλωσε σε στανη. Η θεόρατη διαφορά είναι πως εμείς, στα 18 μου παντρευτήκαμε...... από τότε, εγώ σπούδασα, πήγα πολύ καλά στις σπουδές -με 1 παιδί ήδη- κυρίως γνώρισα εναν άλλο κόσμο πολύ κοντά στα πνευματικά μου ενδιαφέροντα. Όσο σπουδαζα οι διαφορες μας , καθόλου ασημαντες, περνουσαν στα ψιλα.ειχα γεματο προγραμμα και εκεινος ηταν στις υποσημειωσεις της ημερας. Από το πτυχίο και μετα -κάναμε και 2ο παιδί- ένιωσα πραγματικά στο πετσί μου ότι παντρευτηκα. επιστρεψαμε στην επαρχία όπου εζησα 2 εφιαλτικα χρονια ανεργιας. κλεισμενη στο σπιτι με τα μικρα μου, με ένα αντρα σε ρολο \"κουβαλητή\" και \"προστατη\" -άκρως παραδοσιακό- να λειπει όλη τη μερα για δουλειές, ενώ στις κοινές μας ώρες, απέραντη πληξη. με τον καιρο καταλαβα ότι ειχε δημιουργηθει κομπλεξ απο τη μερια του που σπουδασα. Ο άνθρωπος που είχα δίπλα μου, δεν ήταν παρά μια εφηβική ειδυλλιακή περιπέτεια!! όλα μαύρα... καταθλιψη.. κρισεις, διαφωνίες, ανταγωνισμός... Η οικογενειακή γαλήνη, ενας βάλτος, μια ταφόπλακα. το χειρότερο ήταν ότι η σχεση μας δεν ξεπερνουσε τη συμπάθεια από τα χρόνια και τη σκετη σεξουαλική όρεξη.
στα 8 χρονια γαμου, τα 5 τα περασα ερωτευμενη με άλλους.. που ούτε οι ίδιοι δεν το ήξεραν. Και τώρα; Διαζύγιο δαγκωτό! Πονάω γιατί τον έχω αγαπήσει. Υποφέρω, πεθαίνω από την αγωνία μου για τα παιδιά μου και τον ίδιο. Έχω εναντίον μου γονείς, αδέλφια φίλους (που όλοι έβλεπαν περισσότερο από μενα τις διαφορές μας!) τύψεις, ενοχές, ηθικά διλήμματα. Ο κόσμος μου ανάποδα. Όμως, καλή μου, πιστευω ότι πρεπει πάση θυσία να ξαναδω τη ζωή μου με φως. η διαφορά μας -κι εγώ έκανα ό,τι κι εσύ: προσπαθούσα να αλλάξω τον εαυτό μου και να πω ότο είχα διπλα μου αλλον απο οτι νομιζα- με συνεθλιψε. δεν ξερω τι ελπιζω ακριβως, μα και μόνο που ομολογω την αληθεια, βρισκω τον εαυτο μου.
η συμβουλή μου: αν δεν οδηγειται η σχεση σας σε κάτι γόνιμο και μακροπρόθεσμα παραγωγικό (και μιλώ μόνο για πνευματικό και συναισθηματικό επίπεδο) σταμάτα το πριν κλαις κι εσυ για τα μωρά σου. Δεν αντεχεται αυτος ο πονος. ο μόνος.... (εξαλλου παντα θα τον αγαπας, το ξερω)

Quote:

---

Originally posted by katerina7
Τι να κάνω Αλέξη μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα. Στα συναισθήματά μου - που είναι και πολλά και διαφορετικά μαζί :) - είναι και ο οίκτος. Δε θα ήθελα να του κάνω κάτι για το οποίο θα πληγωνόμουν πολύ εγώ αν μου το έκανε αυτός.

Παίρνω αποφάσεις τη μία μέρα που δεν τηρώ την επόμενη. Σκέφτομαι να του μιλήσω για μένα τώρα και να του τα πω όπως τα λέω και σε σας, δηλαδή με όλη την ειλικρίνεια, για να με καταλάβει, να με νιώσει έστω και στο ελάχιστο...

Αλλά θα με καταλάβει; Ή θα με μισήσει και το γυαλί δεν πρόκειται πια να ξανακολλήσει; Θα με πει ηρωίδα που τόσο καιρό πολεμούσα τον εαυτό μου ελπίζοντας πως είναι μια φάση που θα περάσει ή υποκρίτρια που τον έκανα να πιστέψει ότι όλα είναι ωραία και καλά; Και πως έχω την αξίωση να με καταλάβει; Αν ήταν αυτός στη θέση μου κι εγώ στη δική του θα τον καταλάβαινα;

Είναι εγωιστικό να του ζητάω να με καταλάβει. Μόνο αν αιστανόταν και αυτός τα ίδια πράγματα θα με καταλάβαινε. Γι\' αυτό έκανα κι εκέινη τη συζήτηση μαζί του εκ του ασφαλούς βέβαια...

Δίλλημα...

---

Καλησπέρα παιδιά, χρόνια πολλά και Χριστός Ανέστη. Ειχα αρκετό καιρό να επικοινωνήσω. Θέλησα να χωνέψω όλα αυτά που από ενδιαφέρον με συμβουλέψατε και να σκεφτώ...Αυτούς τους μήνες είχα αρκετά σκαμπανεβάσματα στη διάθεσή μου, ένιωσα πολύ χάλια. Τσακωθήκαμε αρκετά με το αγόρι μου, είχα κάνει να τον δω 10 μέρες και τσακωνόμασταν με το παραμικρό. Ο λόγος που με έκανε περισσότερο ευάλωτη είναι ότι πέρασα ένα πρόβλημα υγείας και δεν με είχε υποστηρίξει όπως θα ήθελα. Μου φάνηκε εντελώς στον κόσμο του. Τέλοσπάντων, μετά από αυτή την κρίση με βοήθησε πάρα πολύ, έγινε άλλος άνθρωπος και τα πράγματα ηρέμησαν σχετικά. Είχα ανάγκη από μια αγκαλιά, μια υποστήριξη γιατί είχα στενοχωρηθεί αρκετά με τα οικογενειακά προβλήματα που αντιμετώπισα μαζί με την υγεία μου...

Όσον αφορά τους υπόλοιπους τομείς της σχέσης μας, συνεχίζω να τον αγαπώ αλλά τον βλέπω αδερφικά, έχω παγώσει σα γυναίκα... Κι αυτό που με κάνει να νιώθω μερικές φορές και ενοχές είναι ότι εκείνος με περιμένει, δε με πιέζει καθόλου γι\'αυτό...

Το καινούριο που προέκυψε είναι ο πατέρας μου. Έμαθε (επιτέλους :) ) αλλά όχι από μένα, για τη σχέση μας και δεν θέλει ούτε να το ακούσει. Πιστεύει ότι είναι μαζί μου για προσωπικό του όφελος, ότι δεν ταιριάζουμε και ότι θα το μετανιώσω. Στενοχωρέθηκα πιο πολύ όχι γιατί δεν περίμενα ότι θα αντιδρούσε έτσι (σας το είχα πει άλλωστε) αλλά επειδή δεν είναι και καθόλου καλά στην υγεία του και αυτός τον τελευταίο καιρό (πάει για εγχείριση) και έχει στενοχωρηθεί πραγματικά.

Βέβαια είναι ένας κλασικός πατέρας. Οι περισσότεροι τα ίδια θα\'λέγαν (κοιν.και οικονομικό status κτλ κτλ.) Και ανεξάρτητα από τη δική μου μόρφωση και οικονομική κατάσταση, ποιος πατέρας θα ήθελε η κόρη του να παντρευτεί ένα 34άρη με 480ευρώ το μήνα και χωρίς να έχει κολλήσει ασφάλεια στη ζωή του ποτέ; Φανταστείτε να τα μάθει και αυτά. Ήδη μου είπε ότι δε θέλει ούτε να τον γνωρίσει. Αισθάνομαι πολύ άσχημα και για το μπαμπά μου και για το αγόρι μου. Έχει στενοχωρηθεί και αυτός πολύ.

Θεέ μου πώς τα έχω κάνει έτσι;

Μιάρα μου στενοχωριέμαι για την άσχημη κατάσταση στην οποία βρέθηκες αλλά και χαίρομαι που μπόρεσες και αγάπησες επιτέλους τον εαυτό σου. Όταν είσαι εσύ ευτυχισμένη θα είναι και τα παιδιά σου ευτυχισμένα, να το θυμάσαι. Είμαστε θύματα του εαυτού μας, είμαστε σκέτη αυτολύπηση. Πραγματικά πιστεύω κι εγώ ότι θα τον αγαπάς πάντα τον άντρα σου, μπορώ να σε καταλάβω απόλυτα. Εγώ ακόμα είμαι άξια της μοίρας μου... Εσύ προχωράς...

Αλέξη με συγκλόνισε αυτό που είπες. Θα αισθανόμουν εντελώς ξεφτίλα αν το αγόρι μου έμενε μαζί μου μόνο και μόνο επειδή με λυπόταν... Τον αγαπάω πολύ όμως, δεν είναι ότι τον λυπάμαι μόνο. Έχει πολύ καλά στοιχεία και πιστεύω ότι δεν θα υπάρχει άλλος άνθρωπος για μένα στον κόσμο, ότι θα είμαι αχάριστη να τον χωρίσω επειδή ο έρωτας ξεφούσκωσε απλά...

τελικά φοβάμαι ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ την μοναξιά...

Χμμμ...

Όλη αυτή η σιωπή με προβληματίζει...Πιστεύω ότι σκέφτεστε \"μα σου τα είπαμε, τι άλλο θες αφού ούτε πίσω κάνεις ούτε μπρος\"... Θεωρείτε τουλάχιστον ότι η στάση του πατέρα μου είναι λογική; Παρόλο που ξέρω ότι θεωρητικά έχει κάποιο δίκιο, δεν του έχω πει τίποτε για την κατάσταση του αγοριού μου, δε θέλω να του δώσω δικαιώματα, τον υπερασπίζομαι μπροστά του, δε θέλω να τον ρίξω στα μάτια του. ʼσχετα που εγώ δεν ξέρω τι να κάνω.

Δεν ξέρω ποιο είναι το πιο σωστό, τι να πω βρε παιδιά, είμαι πολύ μπερδεμένη...

Προχτές χρειάστηκε και πάλι λεφτά...Του τα έδωσα αμέσως, χωρίς καν να υπολογίσω αν εμένα μου φτάνουν γιατί ήταν και τα τελευταία μου... Μετά από μερικές μέρες διαπίστωσα ότι δε θα έχω να περάσω όλο τον επόμενο μήνα. Είπε ότι θα βρει και θα μου δώσει για να μη αναγκαστώ να δανειστώ κι εγώ. Περιμένω ...Πράγματα απλά που σκεφτόμουν να κάνω στο άμεσο μέλλον, διακοπές ή έστω ένα σαβ/κο στη θάλασσα, να βάψω τα μαλλιά μου, να κάνω μαθήματα οδήγησης, πάνε όλα στράφι... Τώρα περιμένω από εκείνον να μου δώσει, όχι για να τα κάνω όλα αυτά αλλά για να περάσω απλά το μήνα...Σκέφτομαι πως είμασταν στην αρχή και τώρα πώς φτάσαμε να είμαστε εντελώς μίζεροι...

Τελικά Κατερίνα δεν έχω κατάλάβει? Τι φοβάσαι πιο πολύ? Την μοναξιά επειδή έχεις συνηθίσει να είσαι με αυτόν τον άνθρωπο χρόνια ή ένα αβέβαιο μέλλον αν προχωρήσεις μαζί του? Χωρίς να ξέρω πολύπλευρα την σχέση σας μιας και διαβάζω μόνο την δική σου πλευρά νομίζω ότι δεν είσαι καθόλου ικανοποιημένη. Αν μου έγραφες ότι το μόνο κόλλημα στη σχέση σας είναι ο πατέρας σου και όλα τα άλλα ήταν οκ θα σου έλεγα προχωρείστε ενωμένοι.
Η απόφαση για γάμο δεν είναι εύκολη γιατί στον γάμο η αγάπη δεν είναι αρκετή. Είναι βασικό του συστατικό αλλά υπάρχουν και πρακτικά θέματα που αν πέφτουν καθημερινά στο τραπέζι μπορεί να προκαλέσουν πολλά προβλήματα. Τώρα έχεις όλη την καλή διάθεση να τον βοηθήσεις, να τον καταλάβεις. Αν με τον γάμο έρθει όμως και ένα παιδί με τα επακόλουθα έξοδά του, με την ρουτίνα κάθε παντρεμένου ζευγαριού και με την κούραση σου από την δουλειά και το σπίτι θα έχεις το κουράγιο να τον δικαιολογείς πάλι? Αν για κάποιο λόγο σταματήσεις να δουλεύεις για παράδειγμα λόγω άσχημης εγκυμοσύνης τι γίνεται? Ποιός θα φέρνει το φαγητό στο τραπέζι? Συγνώμη αν ακούγομαι λίγο πεζή και μιλάω για τελείως πρακτικά πράγματα, αλλά ο γάμος δεν είναι μόνο ροζ συννεφάκια. Σ\' αγαπώ, μ\'αγαπάς και δεν μας νοιάζει για τίποτα και για κανέναν πέρα από την αγάπη μας. Αυτό ούτως ή άλλως το έχουμε νιώσει οι περισσότεροι σε πολύ μικρότερες ηλικίες. Ο γάμος θέλει αέναη προσπάθεια για να πετύχει. Και αν τα προβλήματα προυπάρχουν τότε απλά γιγαντώνονται και σκάνε. Και αν σκάσουν ενώ είστε οι 2 σας, έχει καλώς. Όταν υπάρχουν παιδιά όμως...
Δεν αναφέρομαι κάν στο μορφωτικό του επίπεδο μιας και έχω γνωρίσει αξιόλογους ανθρώπους με χαμηλό μορφωτικό επίπεδο, αλλά με πολλά μαθήματα ζωής. Λες ότι είναι αναβλητικός αλλά νιώθω ότι και εσύ είσαι αναβλητική. Αφήνεις την σχέση και τον καιρό να περνάει ενώ πιστεύω πως πρέπει πραγματικά να πάρεις μια απόφαση. Ή θα δεχτείς πλέον ότι και να τον αγαπάς δεν μπορείτε να είστε μαζί πια γιατί, χώρις να το έχεις καταλάβει, έχει πέσει στα μάτια σου ή θα πρέπει να κάνετε ουσιαστικό διάλογο λέγοντας ότι ενοχλεί τον ένα στον άλλο ξεκάθαρα χωρίς προσβλητικούς τόνους και να δείτε μαζί αν και πως μπορείτε να προχωρήσετε. Το βασικό όμως είναι να πάρεις μια απόφαση άμεσα που να προέρχεται από την καρδιά σου. Καλή η συζήτηση και η θεωρία Κατερίνα μου. Όσο και αν αναλύεις όμως ένα πρόβλημα πρέπει κάποια στιγμή να μπείς στη διαδικασία της λύσης του.
Δεν ξέρω αν το παιδί έχει κάποιο άλλο πρόβλημα όπως αυτό που ανέφερε ο Αντώνης. Διότι αν έχει τότε η συζήτησή μας μπαίνει κάτω από τελείως διαφορετικό πρίσμα.

Λοιπόν Κατερινάκι...
απο όσα έγραψες εγώ καταλαβαίνω πως τον αγαπάς πολύ και ότι δεν είσαι μαζί του από συνήθεια ή από φόβο μήπως μείνεις μόνη σου. Επίσης καταλαβαίνω ότι ταιριάζεται πολύ αφού είστε μαζί τόσο καιρό. Εγώ χωρίς να θέλω να φανώ ρομαντική (όχι ότι ήμουν και ποτέ) θα σου πω πως ένας άνθρωπος είναι πολύ τυχερός όταν έχει δίπλα του ένα σύντροφο που να τον ολοκληρώνει,να τον γεμίζει και να τον κάνει ευτυχισμένο...(και είναι πολύ σημαντικό κάποιος να μπορεί να σε κάνει να αισθάνεσαι πλάι του ευτυχισμένος). Αν λοιπόν τα αισθάνεσαι όλα αυτά και επειδή το μονοπάτι της ζωής σου θα το προχωρήσεις ΕΣΥ, να κρατήσεις στο πλάι σου όποιον ΕΣΥ πραγματικά θες να σου κρατάει το χέρι. Μην κάνεις κάτι απλά για αναζήτηση μιας εμπειρίας καινούργιας και λαμπερής γιατί και αυτό σε λίγο θα ξεθωριάσει.

Βέβαια με μπέρδεψες λίγο όταν έγραψες ότι σε απωθεί όταν σε αγγίζει. Το είχα νίωσει και εγώ αυτό μετά από τέσσερα χρόνια σχέσης αλλά ήταν επειδή είχα ερωτευτεί (πραγματικά όμως και ήταν κάτι που ένιωσα για πρώτη φορά) τον τωρινό μου σύντροφο. ʼφησα έναν άνθρωπο που αγάπησα και τον πλήγωσα πολύ. Πονούσα, είχα τύψεις και μου πήρε χρόνο να το πάρω απόφαση, αλλά τα αισθήματα που ένιωθα δεν μου άφηναν καμμία άλλη επιλογή. Δεν θα το μετανιώσω γιατί όσα αισθάνθηκα κατόπιν και ακόμα αισθάνομαι είναι τόσο υπέροχα και μπορεί αν έμενα τελικά να μην τα ζούσα ποτε ακόμη και αν ποτέ χωρίσουμε. Είναι όντως πολύ άσχημο το συναίσθημα να πληγώνεις κάποιον που γνωρίζεις τόσο καλα και αγαπάς. Όμως η περίπτωσή μας διαφέρει. Ίσως αυτή η ερωτική αποστροφή που νιώθεις να είναι προσωρινή. Δεν γίνεται να είσαι με κάποιον τόσα χρόνια και να τον ποθείς συνέχεια όπως στην αρχή. Δυστυχώς αυτός είναι ο νόμος της συνήθειας και της τριβής. Πρέπει μάλλον να αφήσεις λίγο χρόνο και να καταλάβεις αν τον θές ακόμη γιατί και η ερωτική ζωή είναι πολύ σημαντική στην ισσοροπία της σχέσης.

Αν κάποιος τώρα είναι ικανός να κάνει εναν υγιή γάμο και οικογένεια αυτό εξαρτάται αποκλειστικά και μόνο από το τι σόι άνθρωπος είναι και ΚΑΘΟΛΟΥ από το μορφωτικό του επίπεδο ή την οικονομική του κατάσταση και πιστεψέ με έχω πολλά γνωστά παραδείγματα.
Προβλήματα και δυσκολίες στη ζωή μας συνανατάμε όλοι, όμως αν είστε πραγματικά αγαπημένοι και καταλαβαίνετε ο ένας τον άλλο θα τα ξεπερνάτε εύκολα. Αν είναι υπεύθυνος άνθρωπος και αν πραγματικά και εκείνος θέλει να γεράσετε μαζί τότε το να ξεπεράσει τα οικονομικά του προβλήματα και να βρεί μια σταθερή δουλειά είναι θέμα χρόνου.

Δώσε λοιπόν λίγο χρόνο στον εαυτό σου και να μην ξεχνάς πως μια τέτοια σημαντική απόφαση για τη ζωή σου πρέπει να τη λάβεις μόνη σου,χωρις να επηρεάζεσαι από οτιδήποτε άλλο γιατί μόνο εσύ ξέρεις τι σε κάνει ευτυχισμένη.

Αν απόφασίσεις πως θες να συνεχίσεις συνέχισε, χωρίς να φοβάσαι τίποτα, αν πάλι αποφασίσεις πως αυτό, ότι και αν αισθάνεσαι, έχει τελειώσει μέσα σου και πια δεν σε γεμίζει και πάλι μην φοβηθείς γιατί έτσι δεν θα μετανοιώσεις οποιαδήποτε και αν είναι η αποφασή σου.

Σου εύχομαι να βρεις αυτό που πραγματικά θες!
Φιλικά
Μαριάννα

Katerina

Δε διάβασα όλες τις τοποθετήσεις ούτε όλες τις δικές σου απαντήσεις λόγω χρόνου.
Δε ξέρω σε τι φάση βρίσκεσαι τώρα με το παλικάρι αλλά αυτό που ξέρω είναι ότι σίγουρα περνάτε μια κρίση βαθειά και γι αυτό άλλωστε και το ανέφερες σε ένα φόρουμ.
Όταν γράφω για τα κόμπλεξ τη χειραγώγηση τα ενοχικά συναισθήματα και τα πλαίσια που μας βάζει η Ελληνική πραγματικότητα ...μετά σου λένε κατηγορώ τους Έλληνες...
Τα προβλήματα που αντιμετωπίζεις αγαπητή μου με τη σχέση σου είναι πολλά αλλά μένεις μόνο σε λίγα ...στα πιο ασήμαντα θα έλεγα χωρίς να παρεξηγηθώ.
Κατ αρχήν το παλικάρι το έχεις υποτιμήσει πάρα πολύ μέσα στο μυαλό σου και στα μάτια σου...άρα δε μπορείς να τον δεις ίσο προς ίσο και αυτός το πιάνει ενεργειακά και μπλοκάρει και δε μπορεί να λειτουργήσει σε κανένα τομέα. Αυτό μπορεί να σου συμβαίνει για διάφορους λόγους που δε θέλω να μπω στη διαδικάσια να ερμνηνεύω μια και δε στέκει και μια και δε σε ξέρω σε βάθος...
Όμως εδώ συμβαίνει και κάτι άλλο, το παλικάρι έχει μια \"ύποπτη\" συμπεριφορά και να ξέρεις και κάτι άλλο ,επειδή τον βοήθησες οικονομικά και του στάθηκες γενικότερα,σε έχει υποτιμήσει κι αυτός και μάλιστα περισσότερο απ ότι εσύ.
Το \"ύποτπη συμπεριφορά\" το γράφω χωρίς επιφύλαξη μια και η στάση του γενικότερα απέναντι στη ζωή δε δείχνει ένα άτομο που να κάνει προσπάθειες....και μάλλον λέει και ψεματάκια...
Από τη στιγμή που δίνεις χρόνο χωρίς να μπαίνουν και όρια σε τίποτα και παρόλα αυτά αυτός δεν ενεργοποιείται για τίποτα .....ας μη το συζητήσω καλύτερα γιατί θα γίνω απαράδεκτος ...
Μάλλον θα είναι μια εμπειρία που θα πρέπει να τη χειριστείς με τη βοήθεια κάποιου ειδικού της εμπιστοσύνης σου για να μη σε οδηγήσει σε εσωστρέφεια στις επόμενες σχέσεις σου...μια και θα πληγωθείς πολύ,θα ενοχοποιηθείς πολύ,θα βάλεις όλους του άντρες σε ένα τσουβάλι και δύσκολα θα ξαναεμπιστευτείς κάποιον και βεβαίως θα χάσεις και τα χρήματά σου...
Ελπίζω να βγω ψεύτης μα είμαι σίγουρος ότι θα ταλαιπωρηθείς πολύ αν δε το χειριστείς κυρίως έξυπνα και πέρα από συναισθήματα ....

Τι να πω...

Σου εύχομαι το καλύτερο !

Γιάννης