Printable View
@VelvetUnderground:
Το να επισπεύδει τη διαδικασία προκειμένου να νιώσει σύντομα ο ασθενής του καλύτερα, δε θα έλεγα ότι είναι πάντα θετικό χαρακτηριστικό. Καμιά φορά ο ασθενής είναι απαραίτητο να περάσει ομαλά από κάποια ευεργετικά στάδια μέχρι να ανακουφιστεί πλήρως, κι ας χρειαστεί αυτό κάποιο χρόνο.
Όπως και νά χει, VelvetUnderground, τα σχόλιά σου είναι πολύ χρήσιμα και σ\' ευχαριστώ πολύ.
@marina38:
Σ\' ευχαριστώ για τα σχόλιά σου.
Είσαι πολύ τυχερή αν έχεις συναντήσει δύο ψυχοθεραπευτές που να ταιριάζετε τόσο, καθώς όσοι αναζητούμε ψυχοθεραπευτική ανακούφιση δυσκολευόμαστε να βρούμε έστω και έναν. Κι εγώ νομίζω πως τον έχω βρει, αλλά έχω λίγο ακόμα δρόμο να διανύσω.
Σχετικά με το πρώτο σου σχόλιο, αναφερθήκαμε στη άποψη του researcher που βλέπει έτσι το θεραπευτή. Προσωπικά, διαφώνησα με τη σκέψη πως ο ασθενής μπορεί να βλέπει έτσι το θεραπευτή του με την έννοια πως δεν απευθύνεται σε κάποιον που έχει αντιμετώπισει όλες τις πλευρές του εαυτού του. Σίγουρα μπορεί να έχει δουλέψει με αυτές, αλλά αυτό δε σημαίνει πως δεν έχει τίποτα περαιτέρω να αναζητήσει ή να διορθώσει. Αναμφισβήτητα, όμως, μια πετυχημένη θεραπευτική σχέση χρειάζεται μια ισορροπημένη ψυχική διάθεση εκ μέρους του θεραπευτή.
Η δια βίου ψυχοθεραπεία του θεραπευτή ίσως δεν είναι καν απαραίτητη, αλλά σε στάδια κρίσεων που όλοι περνάμε είναι σίγουρα σημαντική. Δε νομίζω να νοείται θεραπευτής που μπορεί να έχει πάθει burnout ή να αντιμετωπίζει προβλήματα οικογενειακά με συνέπειες στην ποιότητα δουλειάς του με τους άλλους και να μην αναζητά ψυχοθεραπεία.
Το να έχει κάνει θεραπεία ο ίδιος ο ψυχοθεραπευτής δεν αναλύεται με ποσοτικούς όρους... Είναι απαραίτητο, τουλάχιστον για την ενσυναίσθησή του. Θα ήταν, πιστεύω, εξαιρετικά ανησυχητικό αν δεν είχε καταφύγει ποτέ σε αυτό που υπηρετεί.
Προσωπικά, είμαι λίγο καιρό στο ψυχοθεραπευτικό πλαίσιο και ακόμα δουλεύω την αποστασιοποίηση. Κατά τα άλλα, λειτουργώ αυτόνομα με τους πελάτες μου.
τι εννοεις ακομα οταν λες δουλευω την αποστασιοποιηση?
εαν θελεις βεβαια λες....
Το να φορτίζομαι συναισθηματικά δεν είναι καλό, αγαπητέ (ή αγαπητή;) researcher. Για να το κάνω πιο συγκεκριμένο, στενοχωριέμαι για κάποιους από τους πελάτες μου και αυτό δε μου επιτρέπει να κρατήσω τη σωστή συναισθηματική απόσταση που χρειάζεται. Αποστασιοποίηση σημαίνει να μπορεί ο θεραπευτής να βλέπει τον κόσμο μέσα από τα μάτια (σαν από ένα παράθυρο) του θεραπευόμενου, ΑΛΛΑ χωρίς να ταυτίζεται με την κατάστασή του. Ε, εγώ καμιά φορά θλίβομαι παραπάνω απ\' όσο πρέπει, με αποτέλεσμα το συναίσθημα αυτό να με ακολουθεί και εκτός συνεδρίας. Είχα το ίδιο πρόβλημα ήδη από τις πρακτικές μου, αλλά όπως σου είπα δεν είχα καλούς ψυχοθεραπευτές... Είναι κάτι που το παθαίνω γενικά στις σχέσεις μου με τους άλλους, πες το υπερευαισθησία ή όπως θέλεις. Τώρα πάω σε έναν που μέχρι στιγμής με έχει βοηθήσει πολύ. ;)
ωραια!
σε ευχαριστω για την απαντηση σου
εχεις ευαισθησια οποτε μαλλον θα εισαι καλη θεραπευτρια!
ναι φυσικα το να φορτιζεσαι συναισθηματικα ειναι πολυ δυσκολο για σενα φανταζομαι
και γω σαν θεραπευομενη
θα ηθελα οση δυστυχια και να μεταφερω και οση δυσκολια στη θεραπευτρια μου
θα ηθελα εκεινη να με συναισθανεται μεν αλλα να παραμενη υγειης και ευτυχης στα δικα της πλαισια...
θελει ισοροπια αυτο
και παραδοχη οτι η ευθυνη του αλλου ειναι ευθυνη του αλλου και οχι δικη σου
και επισης ακουω δεν σημαινει και αναλαμβανω και τον αλλον η το βαρος του
οποιος εχει τα γενια
πιστευω πως εχει και τα χτενια
το πιο καλο ειναι να εμπιστευεσαι οτι τα εχει τα χτενια
και οτι θα τα βρει με τη βοηθεια σου
επισης τα γενια δεν ειναι δικα σου
κι ακομα κι αν βλεπεις οτι τα γενια ειναι ολο κομπους για καποιο λογο ειναι και παραμενουν ετσι
και για καποιο αλλο λογο καπου παρακατω θα ξεμπερδευτουν και θα καλοχτενιστουν
τωρα αμα τα παιρνεις παραμασχαλα
εσυ θα γινεις μαλλιαρη και οι αλλοι θα νιωθουν φαλακροι
αυτααααααα!
σορυ αλλα μετα απο τοση ψυχοθεραπεια κατι εχω πιασει..... λεμε τωρα!
ειμαι η... researcher
πολύυυ καλό researcher!Quote:
Originally posted by researcher
επισης τα γενια δεν ειναι δικα σου
κι ακομα κι αν βλεπεις οτι τα γενια ειναι ολο κομπους για καποιο λογο ειναι και παραμενουν ετσι
και για καποιο αλλο λογο καπου παρακατω θα ξεμπερδευτουν και θα καλοχτενιστουν
τωρα αμα τα παιρνεις παραμασχαλα
εσυ θα γινεις μαλλιαρη και οι αλλοι θα νιωθουν φαλακροι
Και πολύ καλά τό \'χεις πιάσει το θέμα, καλή μου researcher! Πολύ σωστά... :)
ευχαριστω
και σενα Μαρινα
και σενα Διωνη
I feel good now :)
Χμ...τυχερή? Ίσως θα έπρεπε να διευκρινίσω ότι αυτούς τους δύο τους είχα συναντήσει πριν από περίπου 15 χρόνια (πώς περνάει ο καιρός!...) σαν εκπαιδευόμενη. Έχω γνωρίσει πολλούς περισσότερους ακατάλληλους :) Ακόμα θυμάμαι μία συνάδελφο που κάποτε σκέφτηκα να της αναφέρω ένα προσωπικό θέμα που με προβλημάτιζε: ήταν τόσο επικριτική και απόλυτη, που μου έκοψε κάθε διάθεση.Quote:
Originally posted by Διώνη
@marina38:
Σ\' ευχαριστώ για τα σχόλιά σου.
Είσαι πολύ τυχερή αν έχεις συναντήσει δύο ψυχοθεραπευτές που να ταιριάζετε τόσο, καθώς όσοι αναζητούμε ψυχοθεραπευτική ανακούφιση δυσκολευόμαστε να βρούμε έστω και έναν. Κι εγώ νομίζω πως τον έχω βρει, αλλά έχω λίγο ακόμα δρόμο να διανύσω.
Σχετικά με το πρώτο σου σχόλιο, αναφερθήκαμε στη άποψη του researcher που βλέπει έτσι το θεραπευτή. Προσωπικά, διαφώνησα με τη σκέψη πως ο ασθενής μπορεί να βλέπει έτσι το θεραπευτή του με την έννοια πως δεν απευθύνεται σε κάποιον που έχει αντιμετώπισει όλες τις πλευρές του εαυτού του. Σίγουρα μπορεί να έχει δουλέψει με αυτές, αλλά αυτό δε σημαίνει πως δεν έχει τίποτα περαιτέρω να αναζητήσει ή να διορθώσει. Αναμφισβήτητα, όμως, μια πετυχημένη θεραπευτική σχέση χρειάζεται μια ισορροπημένη ψυχική διάθεση εκ μέρους του θεραπευτή.
Η δια βίου ψυχοθεραπεία του θεραπευτή ίσως δεν είναι καν απαραίτητη, αλλά σε στάδια κρίσεων που όλοι περνάμε είναι σίγουρα σημαντική. Δε νομίζω να νοείται θεραπευτής που μπορεί να έχει πάθει burnout ή να αντιμετωπίζει προβλήματα οικογενειακά με συνέπειες στην ποιότητα δουλειάς του με τους άλλους και να μην αναζητά ψυχοθεραπεία.
Το να έχει κάνει θεραπεία ο ίδιος ο ψυχοθεραπευτής δεν αναλύεται με ποσοτικούς όρους... Είναι απαραίτητο, τουλάχιστον για την ενσυναίσθησή του. Θα ήταν, πιστεύω, εξαιρετικά ανησυχητικό αν δεν είχε καταφύγει ποτέ σε αυτό που υπηρετεί.
Προσωπικά, είμαι λίγο καιρό στο ψυχοθεραπευτικό πλαίσιο και ακόμα δουλεύω την αποστασιοποίηση. Κατά τα άλλα, λειτουργώ αυτόνομα με τους πελάτες μου.
Συμφωνώ σε αυτό που λες για τη γενικότερη ισορροπία του θεραπευτή, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι στην προσωπική του ζωή και στη σχέση με τον εαυτό του είναι όλα στην εντέλεια.
Όσο για τα στάδια κρίσεων, το κλειδί είναι αυτό που λες \'με συνέπειες στην ποιότητα δουλειάς του\'. Γιατί μπορεί θαυμάσια κάποιος να έχει π.χ. οικογενειακά προβλήματα κι όμως σαν θεραπευτής να λειτουργεί άψογα, καθώς και να μη χρειάζεται καθόλου ψυχοθεραπεία ο ίδιος. Εδώ χρειάζεται και η \'αποστασιοποίηση\' που λες, όσο και η εμπειρία. Ένας άπειρος θεραπευτής, μπορεί υπό το βάρος μιας κρίσης να μην αντιληφθεί ότι έχει επηρεάσει τη δουλειά του.
Τέλος, συμφωνώ ότι δεν έχει να κάνει με ποσοτικούς όρους. Το ανέφερα γιατί δυστυχώς βλέπω συχνά συναδέλφους να δηλώνουν \'έχω κάνει τόσον καιρό θεραπεία\', σαν να ζητούν ένα άλλοθι και μια έξωθεν απόδειξη για την επάρκεια τους να ασκήσουν το επάγγελμα.
Marina38,
το κυριότερο πρόβλημά μου με τους δύο προηγούμενους θεραπευτές ήταν αυτή ακριβώς η επικριτική τους διάθεση... Μα το ξέρω πως είναι εύκολο και απενοχοποιητικό για τον καθένα να βάζει τους άλλους απέναντι στις ευθύνες τους, αλλά με αυτό τον τρόπο, το ύφος της αυθεντίας και της προσωπικής ικανοποίησης δεν είναι εποικοδομητικό ψυχοθεραπευτικά. Ήταν άσχημες οι μέρες μου μαζί τους (και ειδικά με τον έναν που ήταν της ίδια κατεύθυνσης μ\' εμένα και ήμουν σε θέση να διαπιστώσω πολύ εύκολα πότε καταστρατηγούνταν βασικές αρχές).
Το θέμα της ποσοτικής πείρας τίθεται παντού, δυστυχώς... Είχα καθηγήτρια που φώναζε πως είχε κάνει 10 χρόνια σπουδές και είχε άποψη για κάθε ψυχολογικό ζήτημα, αλλά λειτουργούσε μόνο ακαδημαϊκά και σε εργαστηριακά πόστα. Είχα συνάδελφο στην ψυχοθεραπευτική εκπαίδευση που θεωρούσε πως ερχόταν τύποις στα μαθήματα και την εποπτευόμενη πρακτική γιατί είχε κάνει 4 χρόνια ως θεραπευόμενη...
Προσωπικά, είμαι άπειρη ακόμα, αλλά το παλεύω και τα περιστατικά προχωράνε καλά... Οψόμεθα.
αποστασιοποιηση
ως θεραπευομενη μου ακουγεται ασχημη λεξη
δε θα ηθελα η θεραπευτρια μου να αποστασιοποιειται
θα ηθελα να παραμενει κοντα συναισθηματικα
δεν πιστευω στην αποστασιοποιηση
αλλα στην εσωτερικη συναισθηματικη της ισοροποια
που τη βοηθα να ερχεται κοντα
παραμενοντας ο εαυτος της
χωρις να χανει τιποτα απο κεινη
και δινοντας μου να καταλαβω πως ενω με καταλαβαινει
με αποδεχεται και με εκτιμα
δεν με αναλαμβανει
δεν με ακυρωνει
αλλα με ακουει
και προσπαθει να καταλαβει
και να ειναι μαζι μου
ακομη κι οταν νιωθω πως εγω με χανω
με βοηθα να με βρω ακουγοντας αυτο ακριβως πως με εχω χασει...
κι αυτο ειναι τελειο! (για μενα και στα δικα μου ματια φυσικα...:)
μα αν ειναι δυνατονQuote:
Originally posted by Διώνη
Marina38,
το κυριότερο πρόβλημά μου με τους δύο προηγούμενους θεραπευτές ήταν αυτή ακριβώς η επικριτική τους διάθεση... Μα το ξέρω πως είναι εύκολο και απενοχοποιητικό για τον καθένα να βάζει τους άλλους απέναντι στις ευθύνες τους, αλλά με αυτό τον τρόπο, το ύφος της αυθεντίας και της προσωπικής ικανοποίησης δεν είναι εποικοδομητικό ψυχοθεραπευτικά. Ήταν άσχημες οι μέρες μου μαζί τους (και ειδικά με τον έναν που ήταν της ίδια κατεύθυνσης μ\' εμένα και ήμουν σε θέση να διαπιστώσω πολύ εύκολα πότε καταστρατηγούνταν βασικές αρχές).
Το θέμα της ποσοτικής πείρας τίθεται παντού, δυστυχώς... Είχα καθηγήτρια που φώναζε πως είχε κάνει 10 χρόνια σπουδές και είχε άποψη για κάθε ψυχολογικό ζήτημα, αλλά λειτουργούσε μόνο ακαδημαϊκά και σε εργαστηριακά πόστα. Είχα συνάδελφο στην ψυχοθεραπευτική εκπαίδευση που θεωρούσε πως ερχόταν τύποις στα μαθήματα και την εποπτευόμενη πρακτική γιατί είχε κάνει 4 χρόνια ως θεραπευόμενη...
Προσωπικά, είμαι άπειρη ακόμα, αλλά το παλεύω και τα περιστατικά προχωράνε καλά... Οψόμεθα.
αυτοι οι ακαδημαικοι ειναι απιστευτοι
και καλα αμα δεν ασχολουνται με ψυχολογια παει κι ερχεται να ειναι επικριτικοι νευρωτικοι και ο,τι αλλο
αλλα ακομα και οταν ειναι μες στον ψυχολογικο χωρο?
θα μου πειτε αν ολοι οσοι ηταν στον ψυχολογικο χωρο γλιτωναν κι απο τα προβληματα τους
θα ηταν οχι ψυχολογικος χωρος αλλα παραδεισος :)
ολοι μπαινουμε σε ενα χωρο παιρνοντας μαζι τα παθη τις νευρωσεις μας τον τροπο μας το χαλι μας το καλο μας το μαυρο το ασπρο και το γκρι μας
λογικο τελικα....
Καταλαβαίνω ότι δεν ακούγεται ωραία η \'αποστασιοποίηση\', αλλά στην ουσία σημαίνει να μην γίνεσαι και εσύ, ως θεραπευτής, μέρος του προβλήματος. Να μην βουλιάξεις και εσύ στην κατάθλιψη επειδή κάνεις συνεδρίες με άτομα που έχουν κατάθλιψη. Να μην επηρεάζεται η προσωπική σου ζωή επειδή στενοχωριέσαι για τα προβλήματα που έχουν οι θεραπευόμενοι. Να μην προσπαθείς να αναπληρώσεις όλα τα σημαντικά άτομα που έχουν ή δεν έχουν στη ζωή τους. Να καταλαβαίνεις αλλά να μην συμπάσχεις. Να έχεις ενσυναίσθηση και όχι συναισθηματική εμπλοκή (γι\' αυτό άλλωστε δεν αναλαμβάνουμε ανθρώπους με τους οποίους προϋπάρχει στενή συναισθηματική σχέση). Αποδοχή και όχι αυταπάρνηση. Και πολλά άλλα...που νομίζω researcher ότι περιγράφεις πολύ ωραία.
Τώρα για τους ακαδημαϊκούς και τους ψυχοθεραπευόμενους...τι να πω...έτσι είναι Διώνη, ημιμάθεια και προκαταλήψεις. Εσύ πάντως φαίνεται ότι ξεκινάς με καλές προδιαγραφές οπότε σου εύχομαι καλή συνέχεια! Θα σου έλεγα να προσπαθήσεις να αναπτύξεις ολόπλευρα τον εαυτό σου και να έχεις μια υγιή προσωπική ζωή, είναι η καλύτερη προϋπόθεση και προστατευτικός παράγοντας από τα ποικίλα συμπλέγματα \'ακαδημαϊκών\' και \'ψυχοθεραπευθέντων\'... :)
Quote:
Originally posted by marina38
Καταλαβαίνω ότι δεν ακούγεται ωραία η \'αποστασιοποίηση\', αλλά στην ουσία σημαίνει να μην γίνεσαι και εσύ, ως θεραπευτής, μέρος του προβλήματος. Να μην βουλιάξεις και εσύ στην κατάθλιψη επειδή κάνεις συνεδρίες με άτομα που έχουν κατάθλιψη. Να μην επηρεάζεται η προσωπική σου ζωή επειδή στενοχωριέσαι για τα προβλήματα που έχουν οι θεραπευόμενοι. Να μην προσπαθείς να αναπληρώσεις όλα τα σημαντικά άτομα που έχουν ή δεν έχουν στη ζωή τους. Να καταλαβαίνεις αλλά να μην συμπάσχεις. Να έχεις ενσυναίσθηση και όχι συναισθηματική εμπλοκή (γι\' αυτό άλλωστε δεν αναλαμβάνουμε ανθρώπους με τους οποίους προϋπάρχει στενή συναισθηματική σχέση). Αποδοχή και όχι αυταπάρνηση. Και πολλά άλλα...που νομίζω researcher ότι περιγράφεις πολύ ωραία.
καλα
καταλαβα απο αυτα που μου γραφεις
μερικα πραγματακια
σε ευχαριστω
καποια αλλα τα ψαχνω
σχετικα με την ψυχοθεραπευτικη σχεση
ωραιο θεμα παντως! :)
Δεν εχω κανει ποτε ψυχοθεραπεια,κυριως για οικονμικους και αλλους λογους.
Δεν βλεπω και το λογο,τα περισσοτερα προβληματα μου εχουν να κανουν με θεματα αλυτα οπως η μνημη κλπ,δυναμαι να βελτιωθω βεβαια...αλλα δεν ξερω φοβαμαι μην αποκτησω περισσοτερα κουσουρια:P
Ενας τομεας που θα ηθελα να βελτιωθω ειναι η επικοινωνια και η επαφη με αλλους ανθρωπους γιατι τωρα αισθανομαι σαν να εχω ανθρωποδιωκτη:D και δεν μπορω να αυτοαναλυθω αρκετα ωστε να δω τι παει στραβα.
Πιστευω οτι εκτος απο τις σπουδες παιζει πολυ ρολο η χημεια μεταξυ θεραπευτη-θεραπευομενου,να υπαρχει αυτη η επικοινωνια,αυτο το τσαφ που μπορεις να το εχεις με καποιον που τον ξερεις ελαχιστα ενω με καποιον που μπορεις να τον γνωριζεις και χρονια να μην το εχεις...μπα παλι μια συγκεκριμενη γυναικα σκεφτομαι:D ξεκολλα keep_walking lol.