ΠΑΝΤΑ ΑΠΩΝ......ΑΛΛΑ ΠΟΥ ΝΑ ΒΡΩ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ?

Quote:

---

Originally Posted by ΜΑΡΙΑ.Α

ΟΧΙ,ΟΤΑΝ ΕΙΣΑΙ ΑΡΡΩΣΤΟΣ ΚΑΙ ΑΙΣΘΑΝΕΣΑΙ ΑΔΥΝΑΜΟΣ ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΕΙΣ ΤΙΠΟΤΑ!
ΕΓΩ ΕΧΩ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗΣ!
ΕΧΩ ΜΙΑ ΚΟΡΗ 21 ΕΤΩΝ.
ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΦΟΡΑ ΤΗΣ ΒΡΗΚΕ Ο ΓΥΝΑΙΚΟΛΟΓΟΣ ΚΑΤΙ ΣΤΟ ΣΤΗΘΟΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΙΠΕ ΝΑ ΠΑΕΙ ΣΕ ΟΓΚΟΛΟΓΟ.ΕΚΛΕΙΣΕ ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΝΑ ΠΑΕΙ.
ΠΑΡΑΚΑΛΑΓΑ ΠΩΣ ΝΑ ΜΗΝ ΠΑΩ ΜΑΖΙ ΤΗΣ,ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΦΑΝΤΑΣΤΕΙΣ ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΡΑΓΜΑ!!!!!!!!!!!

---

Αργυγώ, απαντάω σε εσένα παρόλο που φαίνεται να απαντώ στην Μαρία (αλλά θα πω κάποια πράγματα και με τη Μαρία στο τέλος). Ήθελα να γράψω κάτι αλλά τέλος το μετάνιωσα και δεν έγραψα. Ήθελα να σου πω ότι είναι χρήσιμο να βλέπεις τις καταστάσεις από τα μάτια του άλλου, να μπεις στη θέση του άλλου. Και την τέλεια απάντηση την έδωσε η Μαρία.

Διάβασα αυτό: "Η μητερα μου μας μεγαλωσε προσπαθοντας να αποστασιοποιηθουμε απο το προβλημα του και μας εμαθε να τον αγαπαμε". Και ίσως σαν εξωτερικός παρατηρητής είναι ευκολότερο να δω τι γίνεται (συνήθως δυσκολευόμαστε να δούμε τα δικά μας). Στην ουσία, αν το σκεφτείς, και εσύ έφυγες από τον πατέρα σου. Σαν εξωτερικός παρατηρητής, καταλαβαίνω ότι η μητέρα σου τον απομόνωσε (από εσένα, ίσως και από άλλους). Από μακρυά και έχοντας λάβει μέρος στην αντίστοιχη απομόνωση του πατέρα μου, φαίνεται καθαρά σε εμένα το λάθος. Για την απομόνωση του πατέρα μου, ξέρω ότι είναι ένα από τα μεγαλύτερα λάθη που έχω κάνει στη ζωή μου. Τώρα καταλαβαίνω ότι είναι πολύ άσχημο να έχουμε αδικήσει κάποιους έστω από άγνοιά μας.

Τέλος θέλω να πω ότι δεν έχει σημασία αν δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι, όπως η Μαρία που λέει ότι δεν μπορούσε να πάει με την κόρη της στον γιατρό. Αυτό δεν πειράζει γιατί δεν κάνει κακό. Δεν πειράζει αν δεν μπορούμε να κάνουμε το καλό, αρκεί να μην κάνουμε το κακό. Και όταν κάποιος γνωρίζει πραγματικά τον εαυτό του και τις καταστάσεις γύρω του δεν γίνεται να κάνει το κακό.

Επίσης να πω στη Μαρία ότι κανονικά δεν θα πρέπει να αισθάνεται ότι δεν είναι ψυχικά υγιής. Μαρία, αντίθετα, κάποιος δεν είναι ψυχικά υγιής όταν κάνει κάτι και δεν καταλαβαίνει τι είναι αυτό που κάνει. Αν εγκαταλείψεις κάποιον (η εγκατάλειψη μπορεί να είναι από το ελάχιστο ως το πιο σημαντικό) και γνωρίζεις ότι εγκαταλείπεις δεν κάνεις κακό. Φεύγεις εγκαταλείποντας, αλλά δεν έχεις την αλλαζονεία του "σωστού". Αντίθετα όταν κάποιος εγκαταλείπει και έχει και μια δικαιολογία γι' αυτό που κάνει, τότε φεύγει αλλαζονικά, κοιτώντας τον άλλο στα μάτια. Αυτό κάνει κακό.

Και όσο κι αν κάποιος προσφέρει σε έναν ή σε περισσότερους ανθρώπους, πάντα θα υπάρχει κάτι παραπάνω που θα μπορούσε να προσφέρει. Ποτέ δεν έχει τέλος η προσφορά. Αν κάνεις 10 θα μπορούσες να κάνεις 11. Κι αν έχεις κάνει 100 θα μπορούσες να έχεις κάνει 101. Υπάρχει όριο; Όμως, όπως είπα πριν, ο αλλαζονικός άνθρωπος προσφέρει 10 και έχει την εντύπωση ότι έχει προσφέρει παραπάνω από αυτά που θα έπρεπε. Και αυτός νιώθει σωστός.

Και δεν υπάρχει ψυχικά μη υγιής άνθρωπος.
.

ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΠΩ ΚΑΤΙ,ΕΧΩ ΕΓΚΑΤΑΛΙΨΕΙ ΤΗΝ ΜΗΤΕΡΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΔΕΡΦΗ ΜΟΥ ΓΙΑΤΙ ΜΟΥ ΚΑΝΟΥΝ ΚΑΚΟ.
ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΡΟΣΤΑΤΕΨΩ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ,ΑΠΟ ΑΥΤΕΣ.
ΞΕΡΩ ΟΤΙ ΜΙΑ ΜΕΡΑ Η ΜΗΤΕΡΑ ΜΟΥ ΘΑ ΦΥΓΕΙ ΑΠΟ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΚΑΙ ΤΟΤΕ ΟΙ ΤΥΨΕΙΣ ΜΟΥ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΜΕΓΑΛΕΣ!
ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΟΜΩΣ!
ΕΦΤΑΣΑ ΜΕΧΡΙ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΑΕΙ!
ΔΕΝ ΘΕΛΩ,ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ,ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ!

Με τη μητέρα σου θυμώνεις? Γιατί όπως το κοιτάω εγώ απ'έξω, έχει το ίδιο μερίδιο ευθύνης, μη σου πω και μεγαλύτερο.
Όταν ο ένας γονιός είναι "απών" για τους δικούς του λόγους, που μπορεί να είναι όχι μόνο ένας αλλά περισσότεροι, άσχετα αν φαινομενικά ήταν "απλά το αλκοόλ", τότε ο άλλος γονιός δεν έχει την υποχρέωση να τον φέρει προ των ευθυνών του, να ανοίξει το δρόμο για την αλήθεια, χωρίς ωραιοποιήσεις ή προσπάθειες κάλυψης του προβλήματος?
Όταν λοιπόν η μητέρα σου έκανε τα στραβά μάτια, αρνιόταν να παραδεχτεί, ή να αναλάβει πρωτοβουλίες για τη θέαση της αλήθειας από όλα τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας, ώστε να καταφέρετε να μείνετε δεμένοι, να κρατηθούν ανοιχτοί οι δίαυλοι επικοινωνίας, τότε τι απόμενε στα παιδιά αφού οι ενήλικες ήταν βυθισμένοι ο καθένας στους δικούς του τρόπους άμυνας απέναντι στην πραγματικότητα? Να προστατέψουν τα ίδια τον εαυτό τους και ανάμεσα σ'άλλα, υιοθετώντας τις τακτικές των ενηλίκων, να ζουν αμυντικά, όχι φυσικά.
Αυτό που για μένα είναι ανησυχητικό, είναι πως θυμώνεις με σένα για κάτι που δεν ήταν δική σου επιλογή. Ένα παιδί δε μπορεί να γίνει γονιός στη θέση των γονιών του και αν το κάνει είναι για κείνο άδικη μια τέτοια υποκατάσταση, όσο και αρπαχτική των ημερών του, των στιγμών του, των εμπειριών που θα του έδιναν βάση για τον μελλοντικό του εαυτό, έναν εαυτό παιδικό που έχασε μέσα σε χασίματα άλλων.

Να προτείνω κάτι? Κάτι που μπορεί να σε ελευθερώσει κομματάκι? Ο πατέρας σου δε ζει, αλλά μπορείς ένα συμβολικό τρόπο ξεκαθαρίσματος να τον κάνεις.
Πήγαινε στον τάφο του. Και μίλα. Και άνοιξε όσα δεν είχες την ευκαιρία να ανοίξεις. Και κλάψε. Και θρήνησε. Και πες όλα όσα σου γεμίζουνε τα στήθη και πιέζουνε να βγουν και έχουν μείνει μετέωρα και δίχως δικαίωμα έκφρασης, δίχως κανένας να τα ακούσει και κανένας να τιμήσει το παραπονάκι σου τούτο εδώ.

Μετά γύρνα σε σένα. Που έχεις μείνει να σε κρίνεις και να σε τιμωρείς. Πες στον εαυτό σου "ΖΩ! Εγώ υπάρχω! Και θέλω να έχει ένα νόημα αυτό που πέρασα, γιατί αυτό το νόημα που θα του δώσω θα με ελευθερώσει."
Και δώσε στον πόνο και στο πέρασμά σου απ' αυτόν, στην εμπειρία σου την σημαντική, ένα λόγο ύπαρξης, που θα σε βοηθήσει να αντλήσεις νοήματα, συναισθήματα, που θα σε στηρίξει για το από δω και πέρα. Κοίτα εσένα, το παιδί ενήλικα, με όσα περιέχεις, στο παρόν αλλά και στο μέλλον που δικαιούσαι.