Printable View
'Ατομα σαν εμάς??? Άκομη πιο βαρετό Ιοannis δεν πιστεύεις? Τι θα μπορούσε μια απομίμηση σου να κάνει? Να σε καταλάβει? Να γίνει ο καλύτερος σου φίλος??
Τον πάν είναι να μπορείς να πορεύεσαι μόνος . Να μην περιμένεις από τους άλλους πάντα.
Καλοί # Κακοί... Ο καθένας έχει και τις δυο πλευρές
..συμφωνώ...Quote:
Originally Posted by tzina
Αλλωστε οι άνθρωποι συμπληρώνουν ο ένας τον άλλο. Είναι ωραίο να ταιριάζεις με κάποιον, αλλά είναι ακόμη πιο ενδιαφέρον να ανακαλύπτεις τη διαφορετικότητα του άλλου και μεσα από αυτή να μαθαίνεις καινούργια πράγματα.
Εμένα προσωπικά με προσελκύουν εντελώς διαφορετικοί άνθιρωποι από μένα, γι αυτό οι φίλοι μου δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους.
Το μονο κοινό χαρακτηριστικό που κοιτάζω όταν ξεκινάω μια σχέση είναι να είναι ο άλλος καλός άνθρωπος.
τι ειναι οι ''ανθιρωποι''?? :p
Συμφωνώ με τον Ιωάννη..Δεν νομίζω οτι εννοεί να βρίσκουμε ανθρώπους ΑΚΡΙΒΩΣ τους ίδιους με εμας αλλα ανθρώπους που να κινούμαστε στο ιδιο μήκος κύματος..
Τζινα ναι να πορευόμαστε χωρις να στηρίζουμε όλες μας τις ελπίδες στους άλλους αλλα οχι και να μένουμε μόνοι μας..Καλό ειναι αν υπάρχει η δυνατότητα να έχουμε τουλάχιστον φίλους..ΑΝ και εχω παρατηρήσει σε εμένα προσωπικά οτι οταν δεν εχω φίλους προχωράω πιο πολυ μπροστά σε άλλους τομείς της ζωής μου γιατί οταν έχω παρεα μεγαλο μερος της προσοχής μου πέφτει εκει με θυσίες κλπ αλλα για αυτο φταίω εγω και οχι οι αλλοι..
Ακριβώς αυτό εννοούσα, δεν το διατύπωσα σωστά.Quote:
Originally Posted by PostMortem
Συμφωνώ με τη Θεοφανία ότι το κοινο χαρακτηριστικο που πρεπει να κοιταμε όταν ξεικινάμε μια σχέση είναι να ναι ο άλλος καλός άνθρωπος. Κι εμενα με προσελκύουν οι εντελώς διαφορετικοί ανθρωποι απο μενα, για τους λόγους που λες, δυστυχώς όμως σπανια βρίσκω αναλογη ανταποκριση.
Μα.... ο άνθρωπος πάνω στο άνθος της ηλικίας του:p:pQuote:
Originally Posted by Broken_DoLL
στο άνθος της ηλικίας του πρέπει να διασκεδάζει τη ζωή του, να σφύζει από ζωντανια και όχι να ταλαπωρείται με προβλήματα ψυχολογικου χαρακτηρα....τύχη ή ατυχίαQuote:
Originally Posted by tzina
τζινα αντε κ ειχα σκασει ;pQuote:
Originally Posted by tzina
Με αφορμή το ερώτημά σου θα κάνω μια σύντομη αναδρομή στη ζωή μου, για να κρίνετε εσείς. Πράγματι, κατόπιν ωρίμου σκέψεως συνειδητοποιώ ότι με εκείνους στο Γυμνάσιο δεν πολυταίριαζα. Αρέσκονταν ως επί το πλείστον να μιλούν για αθλητικά, celebrities και λοιπές σαχλαμάρες. Ίσως ο λόγος που κολλούσα σε αυτούς, παρόλο που με απέρριπταν, ενέκειτο στο ότι ήταν οι πρώτοι που με είχαν αποδεχτεί και εγώ, όπως προανέφερα, δυσχεραίνομαι στο να αποκτήσω καινούριους φίλους. Ένας άλλος που τον επισκεπτόμουν σπίτι του ακόμα και τώρα δεν έχω καταλάβει γιατί με απέφευγε, ενώ θεωρώ ότι ταιριάζαμε.Quote:
Originally Posted by ioannis2
Αργότερα, στη Β’ Λυκείου ήρθε και μου μίλησε ένα παιδί, όταν με είδε καθισμένο μόνο μου. Δεν είμαι σίγουρος αν είχαμε κοινό έδαφος, πάντως ένιωθα άνεση μαζί του και μπορούσα να είμαι ο εαυτός μου. Μείναμε φίλοι για αρκετά χρόνια, αν και βγαίναμε σπάνια. Με τον καιρό είχα την αίσθηση ότι απομακρυνόμασταν, καθότι όλο και συχνότερα δεν απαντούσε στα μηνύματά μου με το αιτιολογικό ότι δεν είχε μονάδες, ενώ έπαψε να παίρνει την πρωτοβουλία να με καλέσει. Εκνευρισμένος από τη γενικότερα αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά του θόλωσα και πήρα εκδίκηση, αλλά τελικά με αντιλήφθηκε και τώρα είμαστε σχεδόν σε ρήξη. Βλακεία μου, γιατί έτσι τίναξα στον αέρα τις απειροελάχιστες ελπίδες που είχα. Είχα γνωρίσει και έναν άλλον μέσω αυτού και συνηθίζαμε να βγαίνουμε οι τρεις. Αλλά όταν ήμασταν μόνοι ήταν ολοφάνερο ότι με βαριόταν, με αποτέλεσμα τελικά να αποστασιοποιηθούμε. Διόλου περίεργο, αφού δεν ταιριάζαμε ιδιαίτερα και μας συνέδεε μόνο ο κοινός φίλος.
Με το μοναδικό που κατάφερα να συμφιλιωθώ στη σχολή είχα πολλές συζητήσεις επιπέδου, αλλά μου δόθηκε η εντύπωση ότι σιγά σιγά χανόταν και, για να είμαι ειλικρινής, δεν περνούσα και πολύ ευχάριστα μαζί του.
Το καλοκαίρι που πέρασε εμφανίστηκε μια φίλη από το πουθενά που τελικά εξαφανίστηκε με τον ίδιο τρόπο. Την είχα γνωρίσει μέσω φβ, όπου και συνομιλούσαμε για μεγάλο χρονικό διάστημα. Της ανοιγόμουν και με άκουγε με υπερβάλλοντα ζήλο. Της εξομολογήθηκα μάλιστα το πρόβλημά μου και ήταν πρόθυμη να με βοηθήσει. Υπήρχε αυτό που αποκαλείτε χημεία. Βρήκα κάποια στιγμή το θάρρος να συναντηθούμε εκ του σύνεγγυς. Την ερωτεύτηκα κιόλας, αλλά αποδείχτηκε ότι με έβλεπα αποκλειστικά σε φιλικό επίπεδο. Έκανα την καρδιά μου πέτρα και συμβιβάστηκα μ’ αυτό, όμως τελικά τίποτα καλό δεν κρατάει για πάντα. Όταν της έκανα παρατήρηση που μου ανέβαλλε συνεχώς τις εξόδους, τσακωθήκαμε. Ως φαίνεται, δεν πρέπει να εκφράζεις τις υποψίες σου, γιατί σαν αυτοεκπληρούμενη προφητεία γίνονται πραγματικότητα. Τα ξαναβρήκαμε βέβαια, αλλά υπέπεσα μετά σε άλλο λάθος, όχι τόσο σοβαρό και ασυγχώρητο, που όμως της προκάλεσε ανασφάλεια, άγχος και πίεση απέναντί μου, δίνοντας το τελειωτικό κτύπημα. Για εκείνο το «πταίσμα» έκανε στροφή 180 μοιρών και μου ζήτησε να ξεκόψουμε. Μου είναι αδιανόητο και ασύλληπτο με τι ευκολία με παράτησε, παρόλο που ήταν σχεδόν σαν δικός μου άνθρωπος. Μου έχει στοιχίσει βαριά και ταλαιπωρούμαι ακόμα να το ξεπεράσω. Δεν ξέρω αν ήμασταν απολύτως ταιριαστοί, μιας και πολλοί από την υπόλοιπη παρέα της διέφεραν μαζί μου σαν τη μέρα με τη νύχτα. Μάλλον ήταν από τα ανοικτά άτομα που συναναστρέφονται ευρύ φάσμα χαρακτήρων.
Τέλος πάντων, ελπίζω να σας κάλυψα.
..σελντον, έχω δυο ερωτήσεις...Quote:
Originally Posted by sheldon
Πόσο χρονών είσαι?
Εσύ τι πιστεύεις πως φταίει και οι άνθρωποι ενώ σε πλησιαζουν αρχικά, μετά απομακρύνονται?
Έχω γράψει ότι θα πάω τρίτο έτος, οπότε είμαι 20 χρονών. Και πιστεύω ότι αυτό που φταίει είναι ότι με βαριούνται, καθότι δεν είμαι και ο πιο ευχάριστος για συντροφιά. Βέβαια, ο καθένας θα έχει τη δική του εκδοχή.Quote:
Originally Posted by Θεοφανία
Την ηλικία τη ρώτησα γιατί έχεις μια τάση να γράφεις σαν ηλικιωμένος (λολ).Quote:
Originally Posted by sheldon
Κοίτα, είσαι σε μια ηλικία που ούτε καν ξέρεις ποιος είσαι πόσω δε μαλλον να βάζεις ταμπέλες στον εαυτό σου τύπου "βαρετός".
Τώρα, στο θέμα του ότι δεν είσαι ευχάριστος, πρέπει να το δουλέψεις. Οκ, όλοι έχουμε την αναγκη να κλαφτούμε στους φίλους μας, αλλά εκτός αυτού έχουμε και την ανάγκη να γελάσουμε, να κάνουμε χαβαλέ, να διασκεδάσουμε και μάλιστα αυτές τις εποχές το έχουμε ανάγκη όσο ποτέ.
Η γκρίνια και η μιζέρια θέλουν πολύ μικρές δόσεις για να μη φυγουν οι άλλοι τρέχοντας.
Δεν λέω ότι το κάνεις, λέω πως μπορεί να το κάνεις.
Πού είδες την τάση να γράφω σαν ηλικιωμένος; Συμφωνώ ότι δεν πρέπει να φαινόμαστε κατσουφιασμένοι μπροστά στους φίλους μας, αλλά δεν είναι κάτι που το ελέγχω. Και δε νομίζω να ευθύνεται μόνο αυτό.Quote:
Originally Posted by Θεοφανία
χρησιμοποιεις κάποιες πιο "βαριες" εκφράσεις γι αυτό το είπα, αλλά δεν είναι εκεί το θεμα μας.Quote:
Originally Posted by sheldon
Όσο και αν σου φαίνεται ανευ σημασίας, ή πως δεν ευθύνεται αυτό σε πληροφορώ πως έχει και μάλιστα μεγάλη.
Εγώ προσωπικά έχω κόψει πολύ κόσμο που ξεκίνησα γνωριμία που θα μπορούσε να οδηγήσει σε φιλία και το σταμάτησα, ευγενικά μεν, αλλα απομακρύνθηκα τρέχοντας.
Οπως σου είπα και παραπάνω, όλοι έχουμε την ανάγκη να πούμε τον πόνο μας κάπου, αλλά όταν κάνουμε ΜΟΝΟ αυτό, οι άλλοι κουράζονται και ψάχνουν άτομα πιο ευχάριστα και αισιόδοξα προκειμένου να παίρνουν τέτοια ερεθίσματα και όχι να πέφτουν ακόμη περισσότερο.
Έστω, δεκτό. Υστερώ όμως σε χιούμορ και δεν έχω την παραμικρή ιδέα πως να γίνω ευχάριστος. Να λέω ανέκδοτα; Αυτό έχει καταντήσει κλισέ. Και δεν είναι ό,τι πιο εύκολο να φέρεσαι σαν χαρούμενος, όταν μέσα σου καίγεσαι.Quote:
Originally Posted by Θεοφανία
δεν έχει αξία κάτι αν δεν ξεκινάει από μέσα σου.Quote:
Originally Posted by sheldon
Δουλειά με τον εαυτό σου πρέπει να κάνεις και αυτό θα βγαίνει και στους άλλους.
Πχ, κάτσε και σκέψου τα θετικά που προκύπτουν από σένα. Θα σου πω εγώ το εξής ένα που μπορώ να ξέρω: είσαι μόλις 20 χρονών.
Αυτό σημαίνει πως έχεις όλη τη ζωή μπροστά σου να φτιάξεις πράγματα και να γίνεις ευτυχισμένος.
Φτάνει να το θες και να το κυνηγάς.
Είμαι σίγουρη πως αν ψάξεις θα βρεις και άλλα θετικά σε σένα.
Καλα σου λεει η Θεοφανία, είσαι 20 χρονών, έχεις όλη τη ζωή μπροστα σου να φτιάξεις πράγματα και να γίνεις ευτυχισμένος. Και ότι αμα ψάξεις θα βρεις και αλλα θετικα για σενα. Έχεις ήδη ένα τεράστιο θετικο που τωρα υποτιμάς αλλά παρα πολλοί σε ζηλεύουν, ότι εισαι 20 χρονών, μπορείς να αλλάξεις τη ζωή σου, ξεκινωντας από το τώρα, σταθερα, καθημερινα να κάνεις βήματα. Ψάξε βρες που είναι το πρόβλημα και όλοι φεύγουν. Μήπως στην αρχή ξέρεις τον τροπο να κινείς το ενδιαφέρον, όμως μετα αφήνεις τη φιλία/ σχεση να ατονεί, καθεσαι και περιμενεις από τους άλλους τις πρωτοβουλίες κι αυτο το επιζητας σαν επιβεβαιωση για σενα ότι σε θελουν για φίλο? μονο που αυτοι μπορει να μην το βλεπουν έτσι αλλά να περιμενουν και απο σενα πρωτοβουλίες και κατι να δώσεις, όχι μόνο αυτοι να δίνουν και εσύ απλά να το μοιραζεσαι μαζί τους. Μήπως είσαι καχύποπτος ή σου λείπει ο αυθορμητισμός ή δεν είσαι εύθυμος? γιατι είναι σημαντικο κομματι μιας φιλιας αυτα. Μήπως στη συνεχεια δε δινεις τίποτα το καινουργιο στη φιλία και ετσι την καταντας μια καθημερινοτητα όπου επαναλαμβανονται περιπου μηχανικα τα ιδια και τα ίδια? Μήπως δεν ανοιγεις το στομα και περιμενεις απ τους άλλους πρωτοι να μιλήσουν ή να θεσουν αυτοι τα θεματα προς συζητηση? Μήπως το υφος σου ειναι σκυθρωπο και τα λογια σου απαισιοδοξα για τη ζωή και όλο παραπονο? Μήπως φοβασαι ή κομπλαρεις να μιλήσεις ή να διεκδικησεις? Αυτα τα ερωτηματα σου τα θετω για προβληματισμό και σαν ξεκινημα για βελτιωση εκεί που υστερεις.
Ένα άλλο πολύ σημαντικο που σου βρισκω είναι ότι έχεις πολύ συγκροτημένο και ακριβή λόγο τεκμηριωμένο, σαφή, κι αυτο σου συνιστω να το καλλιεργήσεις περισσοτερο τόσο στην καριερα σου όσο και στις διαπροσωπικες σχεσεις. Φανταζομαι τα πας καλα με τις σπουδες σου ή αμα θες τα πηγαινεις ακομα καλυτερα.Κανε τον όπλο με το οποιο θα κερδίζεις τους άλλους. Γιατι ο λογος σου δείχνει συγκροτημενη προσωπικοτητα και είναι κριμα να παραμενει αδρανης λόγω της δυσκολιας στις συναναστροφες.
μαθε να μη χρειαζεσαι κανεναν και να μην εχεις αναγκες! οι ανθρωποι ειναι αδυναμια, θα σε κανουν αδυναμο κι εσενα, γεμιζωντας σε συναισθηματα.
ξεκινα τη τελετη, εις το ονομα του KENO του πατρος του υιου και του αγιου οινοπνευματος, ακολουθα τη κενοτητα, στασου στα ποδια μονος σου!
οταν θα το πετυχεις αυτο και θα νιωθεις δυνατος να ξεχωριζεις, τοτε θα δεις που και οι αλλοι θα κολλησουν διπλα σου σαν βδελλα...
ειναι καλο να στηριζεσαι στον εαυτο σου, αλλα σιγουρα ξερεις πως ειναι σταθερος? δεν εχουμε αναγκη ο,τι περιττο, αλλα οι σχεσεις δεν ειναι αγωνας δρομου. ουτε θελει εγχειριδιο. αμα δεν βρισκεις φιλους κατι φταιει. ειμαστε ''ζωα'' αγγελης! η μοναξια μας καταστρεφει και κατανταμε απλα να μν το παραδεχομαστε λεγοντας πως ''καλητερα μονος μου εγω κ ο πονος μου να κανουμε παρεα''Quote:
Originally Posted by KENO
δε διαφωνω Broken_Doll, απλα δεν ειμαστε ολοι οι ανθρωποι το ιδιο. καποιοι ξεχωριζουν απ'την αγγελη, ειναι οι μοναχικοι λυκοι και κανουν οτι μπορουν να επιβιωσουν μονοι τους (ή τουλαχιστον με λιγοτερους - αν τους ακολουθησει κανεις). γιατι δε ταιριαζουμε ολοι με ολους! δε γινομαστε ολοι αποδεκτοι το ιδιο ευκολα, κι ετσι τοτε τι μπορεις να κανεις ? να πιασεις τους αλλους απ'το λαιμο να τους πεις "θελω παρεα" ? δε μπορουμε να ελεξουμε τους αλλους ανθρωπους, κι ετσι το μονο που μπορουμε να κανουμε, ειναι να μαθουμε να ζουμε και να επιβιωνουμε μονοι (μηπως και στη πορεια αλλαξει τουλαχιστον αυτο)...Quote:
Originally Posted by Broken_DoLL
δεν ταιριαζουμε. αλλαζουν οι καταστασεις μαζι με μας ομως οπως σωστα ειπες ''μηπως στην πορεια αλλαξει''. αλλαζει σιγουρα καλυτερα η χειροτερα . πχ παρ το απ την ζωη γενικα, στο σχολειο ειχες φιλους πιο πολλους απ οτι τωρα, στην σχολη ακομα περισσοτερους (ειδηκα αν ησουν κομματοσκυλο) στα 40 σου θα χεις 2-3 (συμπεριλαμβανομενου του κουμπαρου) και οταν γερασεις πολυ θα χεις μονο την οικογενεια που σου χει απομεινει (εκτος αν εισαι γραμμενος σε ΚΑΠΙ)
δεν ταιριαζουμε αλλα μας απορροφαει η μαζα θελουμε δεν θελουμε. αναγκαζομαστε να συναναστρεφομαστε με αλλους καθε μερα και εν τελει απο κει που μπορει να μας ξυνισει, συνιθιζουμε και μας αρεσει.
οι καταστασεις ειναι που μας φερνουν κοντα σε αλλους τελικα, το να βρισκομαστε στον ιδιο χωρο, να εχουμε κοινα, να ζουμε το ιδιο. το σχολειο πχ ειναι ενα καλο παραδειγμα κοινωνικοποιησης. εχεις κοινα τα μαθηματα κι αλλες δραστηριοτητες, κι ετσι ζεις μαζι με τους αλλους συμμαθητες σου, και ειναι μια καλη ευκαιρια να γινεις και φιλος τους.
τι κριμα ομως που ουτε κι εκει ταιριαζουμε ολοι το ιδιο ευκολα, παρολα τα κοινα που εχουμε, καποιοι ξεφευγουν και μενουν μονοι. γιατι συμβαινει αυτο ? γιατι πολυ απλα, στη συγκεκριμενη χρονικη στιγμη (οπως κι οποια αλλη αργοτερα), ξεχωριζουμε τοσο που οι αλλοι δε μας δεχονται, ακομα κι αν ζουμε μαζι τους και ειμαστε σαν αυτους!
ειτε ειναι λογο παραξενιας, ειτε λογο ασχημιας, ειτε λογο κακης επικοινωνιας, ειτε οτι αλλο. το μαυρο προβατο ξεχωριζει μεστα ασπρα και το κανουν περα. δεν αρκει που ειναι ολα προβατα.
ναι δυστυχως ειναι ετσι. κ εγω το χω κανει πολλες φορες, δλδ καποιο ατομο που μπορει να το συμπαθω αλλα βρωμαει (κυριολεκτικα) , δεν πλενεται και βρωμαει, αλλα ειναι καλος ανθρωπος και αστειος και ο,τι αλλο να ναι, θεωρω πως δεν ταιριαζει με μενα που ειμαι καθαρη και κανω μπανιο 3 φορες την μερα.
το θεμα ειναι πως εκεινος ισως δεν εχει καταλαβει πως βρωμαει.η βρωμα η δικια σου δεν σου μυριζει. οποτε καταληγουμε πως ειμαστε μονοι μας και μηπως πρεπει να αναρωτηθουμε οτι πρεπει να ''κανουμε μπανιο'' καποια στιγμη. δηλαδη να αναθεωρησουμε. οχι επειδη εχουμε αναγκη καπου να ενταχθουμε, αλλα επειδη θα το κανουμε θετοντας δικους μας ορους.
Μπορεί να με πείτε πεσσιμιστή και αρνητικά σκεπτόμενο, αλλά αδυνατώ να σκεφτώ πολλά θετικά πάνω μου. Μερικά που μου έρχονται στο μυαλό είναι ότι έχω ελαφρώς πάνω από το μέσο όρο δείκτη νοημοσύνης ή ότι είμαι ήσυχος, τίποτα όμως από αυτά δεν εκτιμάται από τους άλλους, πόσο μάλλον για να σου παρέχουν κοινωνικά προβάδισμα. Τότε σε τι ωφελούμαι στην τελική από αυτά; Για να αυτοθαυμάζομαι και να τονώσω την αυτοπεπείθησή μου; Το ότι είμαι μόλις 20 χρονών δε με καθιστά ολωσδιόλου περήφανο, γιατί σε αυτή την ηλικία θα έπρεπε να ξεφαντώνω σε μπαρ και νυχτερινά κέντρα, αντί να μιζεριάζω και να βασανίζομαι για τα αυτονόητα.Quote:
Originally Posted by ioannis2
Δηλαδή από το ιστορικό μου που σας αφηγήθηκα συνάγεται ότι στην πορεία τούς διώχνω εγώ άθελά μου; Αν το δεχτούμε ως αληθές, που αμφιβάλλω, δεδομένου ότι ούτε στους ξένους κάνω εύκολα καλή εντύπωση, ισχύουν όντως πολλά από αυτά που αναφέρεις. Επειδή υποβάλλω συχνά τον εαυτό μου σε αυτοκριτική, περιμένω φερ' ειπείν και από τους άλλους πρωτοβουλίες για να εξακριβώσω πόσο πιστοί είναι, υποψιάζομαι τάσεις αποφυγής όταν μου αναβάλλουν ένα ραντεβού με συνέπεια να με θεωρούν καχύποπτο, δεν είμαι εύθυμος όπως έχω προαναφέρει, δυσκολεύομαι να θέσω ένα θέμα προς συζήτηση και είμαι λιγομίλητος, γιατί όσο και να σπάζω το κεφάλι μου δε βρίσκω πως να συνεισφέρω σε μια κουβέντα. Περισσότερο θα τα χαρακτήριζα βέβαια σαν επακόλουθα, παρά σαν γενεσιουργούς αιτίες.
Ευχαριστώ για την κολακευτική σου παρατήρηση, αλλά δια ζώσης δε λειτουργώ έτσι. Όταν έχω τον άλλον απέναντί μου, ενώπιος ενωπίω, το προσόν συγκροτημένου λόγου αναιρείται ως δια μαγείας. Κομπιάζω, κάνω παύσεις και χάνω τον ειρμό μου. Δεν έχεις την πολυτέλεια να σβήσεις και να ξαναγράψεις αυτά που θέλεις να πεις, να σκεφθείς πως θα τα διατυπώσεις και από κεκτημένη ταχύτητα κάνεις γκάφες. Οπότε το πλεονέκτημα αχρηστεύεται.
Έχω ευχηθεί πολλές φορές να ήμουνα ανεξάρτητος και αυτοτελής ψυχικά, ώστε να μην έχω ανάγκη κανέναν...Quote:
Originally Posted by KENO
Υπήρχαν ενδείξεις, τότε, στη δευτέρα γυμνασίου, ότι η παρέα σου όντως σε απέφευγε, πιστεύεις πως ήταν βασισμένες στην πραγματικότητα οι υποψίες σου? Πως η πραγματικότητα τις επιβεβαίωνε με τρόπο που να μη σου αφήνει αμφιβολίες? Στο γράφω αυτό, γιατί αν ήδη είχες παρέες, τότε κάτι διαφορετικό έκανες απ' αυτό που κάνεις τώρα. Υπάρχει περίπτωση οι υποψίες σου να μην προέρχονταν από τη δική τους στάση πραγματικά αλλά ίσως από κάποια πιθανόν αρνητική εικόνα για τον εαυτό σου? Σκέψεις μου.
Aναρωτιέμαι το ίδιο με την Ρέιν. Δεν μας είπες ποια είναι τα δικά σου ενδιαφέροντα γενικότερα? Εγώ μέσα από τα λεγόμενα σου διακρίνω μια προσωπικότητα συγκρότημενη όπως είπαν και τα παιδιά αλλά και λίγο "άκαμπτη" θα έλεγα. Σου λείπει ο αυθορμητισμός δηλαδή, εκεί πιστεύω πως είναι το κομβικό σημείο.
γιατι μενεις στην ευχη απλα και δε το προσπαθεις ? εχεις αλλη επιλογη μηπως οταν παραμενεις μονος ?Quote:
Originally Posted by sheldon
Ναι, δεν είναι δυνατόν στα καλά καθούμενα να μου καρφώθηκε ξαφνικά η ιδέα ότι με αποφεύγουν. Οι ενδείξεις ήταν ότι δεν έδιναν σημασία σε ό,τι τους έλεγα, ενώ οι ίδιοι δε μου μιλούσαν ποτέ. Τόσο απλά.Quote:
Originally Posted by RainAndWind
Παλιά εντρυφούσα στις επιστημονικές και τεχνολογικές εξελίξεις. Διάβαζα με προσήλωση περιοδικά και παρακολουθούσα ντοκυμαντέρ. Τώρα έχω περιοριστεί περισσότερο στον υπολογιστή, όπου βλέπω ταινίες, προσθέτω friend στο fb, γράφω σε φόρουμ και ενημερώνομαι για την επικαιρότητα. Για αλλαγή διαβάζω και κανένα βιβλίο.Quote:
Originally Posted by Gypsy Cello
Η έλλειψη αυθορμητισμού τι σχέση μπορεί να έχει με την ακαμψία; Και μου τον έχουν ακυρώσει οι άλλοι με την περιφρόνησή τους.
Γιατί είναι φύσει αδύνατον! Είμαστε εκ φύσεως κοινωνικά όντα, κάτι που δεν μπορούμε να αντιπαλέψουμε. Σαν τους φυσικούς νόμους που δεν παρακάμπτονται. Στην πράξη βέβαια είμαι ολομόναχος, αφού από το σπίτι μου δε φεύγω, αλλά στην ουσία κλαίω από μέσα μου.Quote:
Originally Posted by KENO
Θα προσπαθήσω να σου δώσω να καταλάβεις τι εννοώ με την "ακαμψία". Δεν σ' έχω μπροστά μου, δεν ξέρω πως μιλάς και πως φέρεσαι αλλά ο τρόπος που γράφεις με παραπέμπει σ' έναν άνθρωπο που είναι συνήθως σοβαρός και πολύ συγκρατημένος (σε υπέρμετρο βαθμό δηλαδή) και προσέχει πάντα τι θα πει, πως θα φερθεί κ.τ.λ. Αυτό σου στερεί την άμεση επικοινωνία με τους άλλους και η προσέγγιση γίνεται ακόμα δυσκολότερη. Δεν μπορείς ν' αλλάξεις τον εαυτό σου βέβαια και ούτε είναι επιθυμητό αυτό γιατί προσπαθώντας να τον αλλάξεις θα δυστηχήσεις αλλά μπορείς να κάνεις κάποια βήματα βελτίωσης ώστε να διευκολυνθεί η επαφή σου με τους άλλους.Quote:
Originally Posted by sheldon
Μην βιαστείς να κατηγορήσεις τον εαυτό σου, είσαι πολύ μικρός ακόμα και έχεις ένα απέραντο μέλλον μπροστά σου για να απολαύσεις την ζωή! Όλα σιγά σιγά θα γίνουν. Η επικοινωνία είναι αμφίδρομη για να εισπράτεις περιφρόνηση όπως λες κάτι πάει στραβά και μην ρίχνεις το βάρος της ευθύνης μόνο στους άλλους. Την επόμενη φορά που θα βρεθείς μέσα σε παρέα και κάτι θα πάει στραβά, πρόσπάθησε να δεις σαν εξωτερικός παρατηρητής τον εαυτό σου και τους άλλους, ίσως αυτό σε βοηθήσει.
σου προτεινω το εξης: να σκεφτεις σε τι νιωθεις οτι εισαι καλος κ καντο χομπι σου..ψαξε να βρεις μηπως υπαρχει καποια ομαδα που ασχολειται με το αντικειμενο αυτο κ γραψου..στην περιπτωση του κοινου ενδιαφεροντος τα πραγματα στις σχεσεις ειναι πιο ευκολα γιατι αποκτουν μια καλη βαση κ βρισκεις κ ατομα που σου ταιριαζουν πραγματικα..
Πρέπει να συντρέχουν πολλές συγκυρίες. Εκτός από το κοινό ενδιαφέρον, να ταιριάζουμε σαν χαρακτήρες, να είμαστε σε κοντινή ηλικία, να βρίσκεται και ο άλλος σε φάση αναζήτησης φίλων ώστε να εκδηλώσει ενδιαφέρον κλπ. Κατά συνέπεια, το ποσοστό των εν δυνάμει φίλων τείνει στο μηδέν.Quote:
Originally Posted by kalopisti
μη το πιεζεις τοσο πολυ το θεμα, γιατι στο τελος σιγουρα θα χαλασει. οταν κατι το πιεζουμε πολυ δε μας βγαινει. αφου εχεις ενδιαφεροντα, αφοσιωσου κι εσυ σ'αυτα, βρες και αλλα αν ειναι που σε κανουν πιο κοινωνικο (οπως ειπαν νομιζω προηγουμενως γραψου καπου οπου νομιζεις σου ειναι πιο ενδιαφερον, αν ειναι εστω και για να γνωρισεις κοσμο που πιστευεις σου ταιριαζει), και ηλπιζε για το καλυτερο. τι να γινει, η κωλοζωη που μπλεξαμε μας θελει μοναχικους πλεον.
γενικα ποιον να εμπιστευτεις πλεον με τοσα που γινονται και το πως μας εχουν καταντησει? αν την παθεις απο ''φιλους'' 1,2,3,4 μετα λες αι στα διαλα πια....... κατι σπαει μεσα σου. και να θες δεν μπορεις.
βεβαια αυτο δεν πρεπει να μας κανει προκατελειμενους οπως ειπα
Μήπως έχεις πολυ υψηλά στάνταρ για τους άλλους? Στο λεω γιατί και εγω έτσι είμαι..Οταν εχεις τον πήχη ψηλά πολύ λίγοι είναι αυτοι που θα ανταποκρίνονται στις "απαιτήσεις" σου. Δεν λεω να μην κάνεις παρέα με ανθρώπους που σου ταιριάζουν αλλα πρέπει να γίνονται υποχωρήσεις στις ανθρώπινες σχέσεις. Αλλιώς κανένας δεν θα έκανε παρέα με κανένα. Το θέμα ειναι να μην προσπαθείς τόσο πολυ και να μην το αναλύεις τόσο πολυ. Οσο το σκέφτεσαι και το αναλύεις τόσο το χειρότερο. Ασε τα ένστικτα σου να λειτουργήσουν. Αν είναι τυχερό να έρθει θα έρθει και να ξέρεις οτι κατα πασα πιθανότητα θα σου έρθει οταν δεν θα το περιμένεις.Quote:
Originally Posted by sheldon
δεν ειναι ουτε απαιτησεις ακριβως εκτος αν μιλαμε για καμια ψωνισμενη που απαιτει να της αγοραζουν δωρα και λουλουδια και γλυκα συνεχεια. ειναι απλα μια εικονα που προβαλλουμε στους αλλους, πχ οτι καποιος ειναι ετσι και αρα περιμενουμε να μας συμπεριφερθει αναλογα, και για να γινει φιλος μας θα πρεπει οντως να μας επαληθευσει αυτη την εικονα, αλλιως μπορει να νιωθουμε οτι δεν αξιζει ή μας προδωσε κλπ. ομως αν μας επαληθευαν ολοι συνεχως, θα καταντουσαν βαρετοι και προβλεψιμοι, και θα τους παρατουσαμε παλι. σημασια εχει να ειναι κι ανοιχτος να δεχτει τους αλλους και να κανει παρεα μαζι τους οπως ειναι, οχι οπως νομιζε ή θα θελε να ειναι. αυτο ειναι κατι που κι εγω προσπαθω, να δεχομαι δλδ τη διαφορετικοτητα. και οντως πιστευω θα μπορουσα με ολους να κανω παρεα, αρκει να νιωθω ανετα και να υπαρχει κατι κοινο να πουμε (ή να κανουμε).
Quote:
Originally Posted by sheldon
ναι αλλα οσο περισσοτερο κοσμο γνωριζεις, τοσο περισσοτερο αυξανονται οι πιθανοτητες να κανεις φιλιες
Συμφωνώ. Οταν ειπα απαιτήσεις εννοώ αυτά που ψάχνουμε στους άλλους. Χαρακτηριστικά, συνήθειες, ενδιαφέροντα, τρόπος σκέψης κλπ Γιατι καλώς ή κακώς υπάρχουν κάποια πράγματα που μας τραβάνε και κάποια που δεν μας τραβάνε στου άλλους. Ειτε ψάχνουμε για φίλους είτε για γκόμενους/ες.Quote:
Originally Posted by KENO