Printable View
Έχεις ένα δίκιο!:p
Αλλά ο κάθε άνθρωπος όταν παθαίνει κατάθλιψη την παθαίνει για κάποιο λόγο. Κάποιες καταστάσεις ή κάποιοι άνθρωποι του τη δημιουργούν. Εγώ όσα περνάω είναι εξαιτίας τέτοιων καταστάσεων και εξαιτίας του πατέρα μου αλλά αυτό που δεν ξέρω είναι εάν όλα αυτά μου έχουν δημιουργήσει θλίψη-μελαγχολία ή κατάθλιψη.
Τύψεις δεν χρειάζονται και δεν βοηθάνε άλλωστε και σε τίποτα τώρα, για κάτι που έγινε. Αυτό που χρειάζεται είναι οι κατάλληλες τεχνικές για να αντιμετωπίσετε αποτελεσματικά την βίαιη συμπεριφορά του, που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ως συναισθηματική κακοποίηση. Υπάρχει η τηλεφωνική γραμμή 15900, από την γραμματεία ισότητας των φύλων, όπου θα μπορούσες ν' απευθυνθείς εσύ ή η μαμά και να σας κατευθύνουν για περισσότερα.. Πιστεύω πως ότι και ν' ακούσει κανείς, από κάποιον ειδικό, που έχει εμπειρία σε τέτοια θέματα σίγουρα, θα βοηθούσε.
Σ' ευχαριστώ για τη βοήθεια!:)
Σκέφτομαι από το Σεπτέμβρη ν' αρχίσω να ξαναπηγαίνω σε κάποια/ο ψυχολόγο.
Πάντως μην αμφισβητείς τα όσα σου είχε πει η ψυχολόγος για "πολύ θλίψη". Ο ρόλος της δεν είναι να σε παρηγορεί, αλλά να κάνει διάγνωση. Αν ήταν κατάθλιψη σίγουρα θα τόλεγε, γιατί η κατάθλιψη δεν είναι απλή θλίψη ή μελαγχολία, αλλά πάθηση, που θέλει αντιμετώπιση. Η αμφισβήτηση των όσων σου λέει έχει κι αυτή να κάνει με τα βιώματα, που σου έχουν δημιουργηθεί από τα όσα έχεις περάσει.
Απλά έχει τύχει να διαβάσω άρθρα και κάποια βιβλία σχετικά με την κατάθλιψη και τη μελαγχολία και από κει συμπέρανα πως τα περισσότερα συμπτώματα που εμφανίζω ταυτίζονται με τα συμπτώματα που υπάρχουν στην κατάθλιψη. Τουλάχιστον την ελαφριάς μορφής κατάθλιψη.
Με τις 2 ξένες γλώσσες συνεχίζεις; Άλλες δραστηριότητες έχεις;
Nαι με τις ξένες γλώσσες! Δεν έχω χρόνο για άλλες δραστηριότητες.Quote:
Originally Posted by μαρκελα
Αλλά και να είχα, δεν έχω πλέον κέφι.:p
Συνήθως για "ξεχνιέμαι" ακούω μουσική, διαβάζω βιβλία-κυρίως μυθιστορήματα και μαγειρεύω. Αλλά το τελευταίο το κάνω μόνο όταν δεν είμαι πολύ πεσμένη.
palabra διαβαζω οσα γραφεις και στο μυαλο μου εξελισσονται παρομοιες σκηνες.προσεχε γιατι εισαι νεα και η ζωη ειναι μπροστα σου.υπαρχουν αντρες με Α κεφαλαιο και αυτο ειναι βεβαιο.προσεχε γιατι κι εγω απο διαφορες παρομοιες καταστασεις εγινα ενα κλειστο,φοβικο παιδι που αντι να ξεφυγω επεσα στα χειροτερα.και οσο επιθυμουσα μια οικογενεια ηρεμη οσο κι αν προσπαθησα δεν το καταφερα.και βρισκομαι κατηγορουμενη σαν μανα τωρα και βλεπω πληγωμενα παιδια. τα δικα μου παιδια.σου ευχομαι η ζωη απο εδω και μπρος να σου δειξει την γλυκια της πλευρα.εισαι πολυ δυνατο κοριτσι και θα τα καταφερεις.
Σ' ευχαριστώ πολύ Γιώτα μου!:)
Μακάρι όλα να πάνε καλά και στη δική μου ζωή αλλά και στη δική σου!
Το ξέρω πως υπάρχουν και καλοί άνδρες και καλές γυναίκες, όπως και κακοί άνδρες και κακές γυναίκες αλλά έχω απογοητευτεί πολύ όχι μόνο από την οικογένειά μου αλλά και από άλλα πράγματα και καταστάσεις που βλέπω και πλέον είμαι πολύ επιφυλακτική.
Βέβαια, έτσι όπως είναι η κατάστασή μου δεν μπορώ να πω πως έχω κέφι και όρεξη να κάνω κάποια σχέση.
Boltseed
:D:D:D:D:D:D.....ποσο δικιο εχεις!!!!!!!! πολυ μου αρεσε, θα το υιοθετησω!
Εγω , επειδη θυμαμαι τα νειατα μου τωρα(!!!), θα σου ελεγα οτι αν δεν καταλαβεις και συγχωρεσεις τον πατερα σου (οχι να τον δικαιολογησεις-αυτο δεν γινεται), δεν θα βρεις γιατρεια απο το προβλημα σου. Για να γινει αυτο ομως πρεπει να αποστασιοποιηθεις....η μητερα σου μπορει να ειναι ο καλυτερος ανθρωπος του κοσμου αλλα υπηρξε αδυναμη να σε προστατευσει. Αφου δεν μπορεσε λοιπον ι , κατι πρεπει να κανεις εσυ για τον εαυτο σου. Απεγκλωβισου και απο εκεινην και απο εκεινον. Δεν θα το καταφερεις αν μονιμα ταυτιζεσαι με τη μαμα και κατηγορεις τον μπαμπα. Αυτο που εισαι (που φαινεται να εισαι 'κατι' ομορφο και καλο) το οφειλεις και στους δυο...και οι δυο εκαναν αυτο που ΝΟΜΙΖΑΝ καλυτερο για εσενα....
Θα ηθελα να σε ρωτησω κατι ακομη...αν θες....καταρχην για το προβλημα του αδελφου σου, ποσο σοβαρο ειναι? Και δευτερον αν ο πατερας σου δουελευε πολυ...αν θες απαντησε μας...
Θα μπορούσα να τον συγχωρήσω εάν μετά από κάθε βρισίδι που μας κάνει ερχόταν να μας πει πως "Μη με παρεξηγείτε κι αν πω καμιά κουβέντα παραπάνω! Μη μου δίνετε σημασία, πίνω λιγάκι παραπάνω και λέω βλακείες". Δεν το κάνει όμως! Και όχι μόνο αυτό αλλά εάν προσπαθήσω να του ανοίξω εγώ συζήτηση γι' αυτό το θέμα βγαίνει από πάνω και μου λέει "Και που σε είπα *******;; Τι έγινε;; Σιγά τη βρισιά".
Εν τω μεταξύ καταριέται συνεχώς τη μητέρα μου και εμένα. Και μου έχει πει μέσα στα μούτρα πως μετάνιωσε που με έκανε και πως δεν με θέλει για κόρη του.
Επομένως, τι να του συγχωρέσω;; Συγχωρείς κάποιον ένα δεις έστω και ένα δείγμα μετάνοιας, όχι να σου κάνει χειρότερα.:(
και εμενα με ειχε πληγωσει πολυ.....και μου ειχε πει πραγματα 'που δεν λεγονται' σε κανεναν, ποσο μαλλον στο παιδι σου. Καπου ομως στο μυαλο μου βρηκα στοιχεια της αγαπης του...εσυ εχεις τετοιες μνημες? τετοιες εμπειριες? Να νιωσεις την αγαπη του?
Πινει πολυ ? εχει προβλημα αλκοολισμου? Αν ναι, ανεκαθεν?
Τη μονη διαφορα που βλεπω στην περιπτωση μας ειναι οτι στην δικη μου, η μητερα μου προσπαθουσε να τον δικαιολογει παντα...Τον αγαπουσε....και ισως μας εμαθε και εμας να τον αγαπαμε!! Επισης ο πατερα μου δουλευε πολυ....κουραζοταν πολυ για να μας προσφερει ο,τι χρειαζομασταν....Για αυτο σε ρωταω...
Δυστυχώς, δεν έχω τέτοιες μνήμες!Quote:
Originally Posted by missirlou
Δεν είναι από τους ανθρώπους που θα κάνει πράγματα ή θυσίες για το παιδί του.
Όσο για το ποτό, πάντοτε έπινε αλκοόλ και του άρεσε αλλά έπινε κανονικά.
Όταν είχε πολλές δυσκολίες ή άγχος έπινε πιο πολύ για να του δίνει δύναμη, αλλά τον έκανε χειρότερο.
Από τότε που έμπλεξε με τη γυναίκα αυτή πίνει παραπάνω για να τη σκέφτεται και για να μπορεί να πάρει θάρρος ώστε να μας βρίζει εμάς μετά.
Επιπλέον, πάντοτε ήταν λιγάκι τεμπελάκος με τη δουλειά. Δουλεύει 5 ώρες την ημέρα 3 το πρωί και 2 το βράδυ και λέει πως τον έχουμε είλωτα.
Τώρα με το ποτό βαριέται ακόμα περισσότερο. Επιπλέον, έχει γίνει πολύ τσιγκούνης. Δε μου δίνει λεφτά ούτε για να πάρω ένα καλσόν.
Τα λεφτά για τα φροντιστήρια, για την ένδυσή μου και για άλλα έξοδά μου μου τα δίνει η μητέρα μου από μία γκαρσονιέρα που νοίκιαζε μέχρι πριν 3 χρόνια.
Εκείνος μου δίνει το πολύ για να πάρω καμιά τυρόπιτα όταν είμαι στο φροντιστήριο.
Επισης, ετσι για την ιστορια , να σου πω οτι οι δικοι μου τελικα χωρισαν οταν ημουν 30!!!!!! Εβγαλαν απιστευτη κακια ο ενας προς τον αλλον και ταλαιπωρηθηκα και εκει πολυ. Ο πατερας μου ηταν πολυ δυσπιστος απεναντι μου, θεωρουσε οτι με νοιαζει μονο η μητερα μου...Σημερα, μετα απο δεκα χρονια χωρια. εχουν καλη σχεση και εμεις με τον πατερα μου το ιδιο...Ειναι και οι δυο πολυ πιο ηρεμοι και ο πατερας μου ποτε δεν μου ειπε ουτε συγνωμη ουτε οτι με αγαπαει...Μου το λενε τα ματια του ομως και μου αρκει....Ετσι του εμαθαν να το εκφραζει.
ΟΚ Palabra!!!! Προσπαθησα αλλα δεν βλεπω φως!:D..για τον πατερα σου λεω....
Μερικοι ανθωρποι απλα ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ...ας μην ψαχνουμε τον λογο...Δεν κανουν ολοι οι ανθρωποι για οικογενεια. Αφου και η μητερα σου δεν τον θελει πια, οργανωθειτε και φυγετε απο εκεινον....Αφου δεν μπορεις να φυγεις μονη σου, φυγετε μαζι. Οκ, λευτα δεν εχει η Μητερα σου αλλα και τωρα δεν νομιζω να περναει ανετα, ετσι δνε ειναι? Βρειτε δουλεια και οι δυο σας και θα τα καταφερετε....
Εμένα η μητέρα μου δεν το δικαιολογεί. Το μόνο που μου λέει είναι πως σαν πατέρας μας αγαπάει αλλά δεν ξέρει να το δείχνει.Quote:
Originally Posted by missirlou
Εγώ όμως έχω μάτια και βλέπω. Γι' αυτό εκνευρίζομαι όταν μου το λέει αυτό η μητέρα μου. Πλέον, είμαι σίγουρη πως δεν με αγαπά. Μου το έχει πει και ο ίδιος.
Εγώ και η μητέρα μου νιώθουμε θυμό γι' αυτόν αλλά δε θέλουμε να πάθει κανένα κακό.
Αν και εγώ μερικές φορές πάνω στο θυμό μου λέω μέσα μου πως ό,τι και να πάθει δε μ' ενδιαφέρει αλλά ίσως και να μην είναι έτσι.
Τέλος, ο πατέρας μου ζηλεύει πολύ την αγάπη που έχω εγώ και ο αδερφός μου στη μητέρα μας. Δεν καταλαβαίνει πως με όσα τη βλέπουμε να περνάει θα πάρουμε το μέρος της;;
Έτσι και εκείνος προσπαθεί να μας βάζει φυτιλιές. Λέει σε μένα και στον αδερφό μου πως η μητέρα μας μας μισεί και στη μητέρα μου πως εμείς τη μισούμε.
Άστα...βράστα!
Έχω προσπαθήσει να βρω δουλειά αλλά όλοι θέλουν προϋπηρεσία.Quote:
Originally Posted by missirlou
Έπειτα μία 60χρονη πώς και πού θα βρει δουλειά;;
Θα κάνουμε υπομονή να φύγει από το σπίτι και να πάει να ζήσει στο χωριό.
μακαρι να φυγει τελικα, οπως περιμενετε...μεχρι τοτε προσπαθησε να λειπεις απο το σπιτι οσο περισσοτερο μπορεις...
Αυτό θα κάνω!:)Quote:
Originally Posted by missirlou
Και πάλι σ' ευχαριστώ για το χρόνο που ξόδεψες στο πρόβλημά μου!:)
Πίστεψέ με ότι το πρόβλημά σου είναι και δικό μας, γιατί κι εγώ όπως κι η μισιρλού, είχα κι έχω τα ίδια θέματα περίπου με τον πατέρα μου. Συμφωνώ με όσα λες μισιρλού. Από την στιγμή πάντως, που κάνεις πράγματα για σένα, όσα μπορείς και θες, μην ανησυχείς.. Επισημαίνω κι εγώ ότι πρέπει να βγαίνεις με φίλες, γιατί το χάρισμά του χιούμορ, που έχεις είναι κρίμα να το στερούνται εκείνες, αλλά κι εσύ μ' αυτό να μπορείς να ξεδίνεις. Πόσο σημαντικό, αλήθεια είναι, να μπορείς ειδικά σήμερα να κάνεις τους γύρω σου να γελάνε!
ετσι ειναι....οπως τα λεει η Μαρκελα....Καποτε ειχε πει ενας γνωστος νεοφιλοσοφος 'ευτυχως ειχα δυσκολα παιδικα χρονια'!!!!! Μακαρι λοιπον να μπορουμε ολοι να αξιοποιησουμε την ενταση απο τη θλιψη μας και να την μετατρεψουμε σε εμπνευση!!!
Δυστυχώς, δεν έχω φίλες!Quote:
Originally Posted by μαρκελα
Έχω όμως αρκετές γνωστές και γνωστούς από τη σχολή μου με τους οποίους κάνω παρέα αλλά όχι πολύ συχνά μιας και αυτοί έχουν τις δουλειές τους και τις σπουδές τους.
Τώρα ειδικά που τελείωσα με τη σχολή αισθάνομαι έντονη μοναξιά. Δεν βλέπω πολλά άτομα και μου λείπουν οι παρέες που έκανα εκεί.
εχεις δικιο....τα φοιτητικα χρονια ειναι σταθμος και οταν τελειωνουν μας δημιουργει καποια θλιψη...αλλα τα καλυτερα ειναι μπροστα σου.....προσεχε τον εαυτο σου και ολα θα πανε καλα!
Μακάρι!:)
Σ' ευχαριστώ πολύ!
+1000 συμφωνώ πως τα άσχημα βιώματα που έχουμε μπορούν να λειτουργήσουν σαν εφόδια για το μέλλον, για να χτίσουμε έναν καλύτερο εαυτό, για να μην πληγώσουμε άλλους ανθρώπους έτσι όπως μας πληγωσαν οι δικοί μας και για να φτιάξουμε στο μέλλον μια όμορφη οικογένεια. Παλάμπρα, δυστυχώς ο πατέρας σου δεν καταλαβαίνει και δεν θα καταλάβει ποτέ και σαν να μην έφτανε αυτό προσπαθεί να διαλύσει και την μεταξύ σας ενότητα. Κάλεσε στην γραμμή που σου υπέδειξαν και τ' άλλα μέλη, ίσως σου πουν χρήσιμα πράγματα για το πως να γλυτώσεις από τον τύραννο. Εχω και γω πολύ άσχημα βιώματα από τον καλό μου πατερούλη που προσπαθούσε πάντα να με πληγώνει ασυναίσθητα ή μη και σε καταλαβαίνω απόλυτα. Αν χρειαστείς κάτι, μπορείς να μου στείλεις και πμ.Quote:
Originally Posted by missirlou
Αναλόγως! Π.χ. και ο πατέρας μου είχε μεγαλώσει με αυστηρούς γονείς οι οποίοι όμως τον αγαπούσαν (τους είχα ζήσει και γω) όμως εκείνος δεν προσπάθησε να μας δώσει την τρυφερότητα που δεν του έδωσαν οι γονείς του, ίσα-ίσα έγινε πολύ πιο αυστηρός από εκείνους. Εκείνοι μπορεί να μην τον διαπαιδαγώγησαν σωστά αλλά ήταν καλοί άνθρωποι, και όταν ο πατέρας μου μεγάλωσε και τους είπε τα παράπονά του, εκείνοι στενοχωρήθηκαν και του ζήτησαν συγνώμη κλαίγοντας γιατί όπως του είπαν πίστευαν πως με την αυστηρότητα που του έδειχναν θα τον έκαναν καλύτερο άνθρωπο και πιο δυνατό.Quote:
Originally Posted by Gypsy Cello
Εκείνος όμως μας κάνει πολύ χειρότερα.
Επιπλέον, ο παππούς μου αγαπούσε πολύ τη γιαγιά μου και τη σεβόταν.
Σ' ευχαριστώ πολύ Gypsy Cello για την υποστήριξή σου!:)
Όπως ειπώθηκε και παραπάνω το να τον συγχωρέσεις όσο κι αν αυτό σου φαίνεται αδύνατον, λέγεται γιατί έτσι ελευθερώνεσαι εσύ κι αποστασιοποιείσαι. Δεν σημαίνει σε καμμιά περίπτωση, ότι είσαι υποχρεωμένη να τον ανέχεσαι, αν δεν το θέλεις. Μάλιστα αν ήταν δυνατόν να έφευγες κι από το σπίτι θάταν ό,τι το καλύτερο. Όμως η συγχώρεση μας βοηθάει ν' αποδεσμευτούμε και να πάμε παρακάτω. Ασυνείδητα το κάνεις και μόνη σου, όταν λες, ότι κι αυτός μεγάλωσε σ' ένα αυταρχικό περιβάλλον. Δεν μπορούμε σίγουρα να ξέρουμε, αυτό, πως επέδρασε στον ψυχισμό του. Αυτό που σίγουρα ξέρουμε είναι ότι δεν ανέπτυξε υγιείς άμυνες.
Κοίτα δεν φταίει τόσο το περιβάλλον στο οποίο μεγάλωσε, πιστεύω πως απλώς γεννήθηκε με σκληρή ψυχή.
Γιατί οι γονείς του ήταν αυστηροί μαζί του επειδή από πολύ μικρός ήταν αθυρόστομος και πολύ ζωηρός.
Π.χ. όταν τσακωνόταν με κάποιο παιδί του μπινελίκωνε τη μάνα και τότε η δική του η μητέρα τον ξύλιζε.
Ο αδερφός του που μεγάλωσε με τους ίδιους γονείς δεν βγήκε έτσι. Είναι πολύ τρυφερός με την οικογένειά του.
Επομένως, δεν μπορώ να τον συγχωρέσω τόσο εύκολα!:(
Δε θέλω να πάθει κανένα κακό αλλά δεν μπορώ να ξεχάσω όσα μας έκανε και μας κάνει!
Δεν νομίζω να πιστεύεις ότι ο άνθρωπος μπορεί να γεννηθεί με σκληρή ψυχή, γιατί αυτό δεν ισχύει! Το περιβάλλον το οικογενειακό κι αργότερα το κοινωνικό διαμορφώνει χαρακτήρες και πλάθει ψυχές. Μωρέ το καλύτερο θάταν να μην είχατε καμμία επαφή μαζί του! Ωστόσο η συγχώρεση κόβει τον "λώρο" της αρνητικής επιρροής, που έχει πάνω σας. Καταλαβαίνω ότι είναι δύσκολο να το αντιληφθείς. Όσο μπορείς κράτα τον σε απόσταση.
Σίγουρα το οικογενειακό περιβάλλον επηρεάζει τον χαρακτήρα ενός ανθρώπου αλλά ξαναλέω πως ο αδερφός του είναι τελείως διαφορετικός.
Μαζί μεγάλωσαν. Και μάλιστα απ' όσο μου έχει πει ο πατέρας μου οι γονείς τους δεν έκαναν διακρίσεις ανάμεσα στα παιδιά.
Πιστεύω πως ο κάθε άνθρωπος έχει τον χαρακτήρα που έχει 70% εκ γενετής και 30% επηρεαζόμενο από το περιβάλλον. ΟΚ! Τα ποσοστά ίσως να μην είναι αυτά ακριβώς, αλλά το μεγαλύτερο μέρος του χαρακτήρα του ανθρώπου δημιουργείται από τη γέννησή του. Μάλιστα παρακολούθησα πρόσφατα ένα σεμινάριο ψυχολογίας στο οποίο μας είχαν πει κάτι ανάλογο. Εξ΄ου και μπορεί 2 παιδιά από τους ίδιους γονείς που έχουν μεγαλώσει μέσα στο ίδιο σπίτι μπορεί να έχουν εντελώς αντίθετους χαρακτήρες.
Προσωπικά έχω γνωρίσει τέτοια αδέλφια που πραγματικά απορείς πώς γίνεται να είναι αδέλφια.:p
Palabra, δεν κάνει τίποτα άλλωστε και μένα μου αρέσει να μιλάω με ομοιοπαθείς.:) Θέλω να πιστεύω πως εμείς ως νεότερες γενιές, είμαστε και πιο μορφωμενοι και πιο συγκροτημένοι για να μην επαναλάβουμε τα ίδια λάθη. (για μένα μετράει πολύ και η παιδεία του κάθε ανθρώπου). Και ναι έχεις πολύ δικιο, από την ίδια οικογένεια βγαίνουν πολύ διαφορετικοί άνθρωποι.Quote:
Originally Posted by Palabra