περιγράψτε μια σκηνή του δρόμου ή οπουδήποτε αλλού

Επειδή αντιπαθώ τις επισκέψεις στα νεκροταφεία και όλα τα μεταφυσικά με ...σκιάζουνε
(καθώς επίσης και τα διπλοτριπλοπρόφιλα - μιλάω μόνο γι αυτά που εμφανίστηκαν στο θέμα που έχω ανοίξει εγώ εδώ, εννοώ τα αντιπαθώ)
ενώ αντίθετα συμπαθώ τους εφηβικούς έρωτες, όπως αυτόν στο post #37
ας επανέλθω σε real life mode.
Τώρα με την οικονομική κρίση τα περισσότερα φώτα των δρόμων τη νύχτα είναι σβηστά, οι δρόμοι υποφωτίζονται και δε βλέπεις τη μύτη σου,
άσε που να περπατάς στο σκοτάδι είναι κι επικίνδυνο.
Προχτές λοιπόν με το πολύ κρύο, κατεβαίνοντας κατά τις 11 το βράδυ το δρόμο που αρχίζει απ' το βουνό και φτάνει στο κέντρο της πόλης,
ψιλοχιόνιζε και δεν κυκλοφορούσε ψυχή. Απ' τη μια μεριά του δρόμου 4-5 νταλίκες παρκαρισμένες η μια πίσω απ' την άλλη έκοβαν την ορατότητα
τελείως από κείνη τη μεριά του δρόμου κάνοντας τα πράγματα χειρότερα.
Μόνο ένα σκυλάκι συνάντησα, ένα άσπρο κανίς τυλιγμένο μ' ένα απ' αυτά τα μάλλινα που τους φοράνε οι άνθρωποι για να μην κρυώνουν.
Κούτσαινε άσχημα και με το ζόρι κατάφερνε να περάσει απέναντι. Του 'πιασα την κουβέντα προσπαθώντας να το κάνω να περάσει στο απέναντι πεζοδρόμιο
μην το πατήσει καν' αυτοκίνητο. Θα 'πρεπε να το 'χε σκάσει από κάποιο σπίτι.
Όμως την Κυριακή το μεσημέρι ο σταθμός του μετρό ήταν γεμάτος παιδάκια μασκαράδες -τι πειρατές μονόφθαλμοι, τι σερίφηδες με κρόσια και όπλα έτοιμοι
να πυροβολήσουν να βαράνε ο ένας το κεφάλι του άλλου με πλαστικά σφυριά, τι σεριφίνες με γυαλιστερά κόκκινα κοντά φουστάκια και άσπρα καλτσονάκια,
τι βαμπίρ με κέρατα και ουρές, γάτοι με μαύρα μουστάκια ζωγραφιστά...
Τελικά ακόμα και κάτω απ' τις πιο αντίξοες συνθήκες, είναι ωραία να βλέπεις τις Απόκριες χαρούμενες γελαστές φάτσες γύρω σου...

eixα παει για μια ακομη φορα να δω τον θειο μου,που τοτε παλευε με τον καρκινο του...επρεπε να γυρισω στο σπιτι μου με ταξι κι ετσι κατα τις ωχτομιση ξεκινησα...για τον γυρισμο...ηταν χριστουγεννα..εγω γιορταζα..
στον δρομο απο παντου φεγγοβολουσαν τα φωτα ολoυ του κοσμου..κανενα ομως δεν μπορουσε να αγγιξει την ψυχη μου..
τι ηθελαν ολα αυτα τα γιορτινα φωτα?ολα ηταν τοσο ασχετα και απειλητικα...νομισα πως θα με τυφλωναν..
παντου μπαλκονια στολισμενα...ελατα και χαρες κι εγω..να νιωθω περισσοτερο μονη απο ποτε ενω ταυτοχρονα ειχα γυρω μου ολο τον κοσμο..
ξαφνικα με ακολουθει ενα τεραστιο σκυλι...φοβαμαι μα στεκομαι για λιγο..με μυριζει..με ακολουθει..ηταν τοσο φιλικο μα εγω δεν ηθελα φιλους εκεινη την ωρα...
το διωχνω για να βγω στον κεντρικο...
ξουτ...αντε μεγαλε...πηγαινε καπου αλλου...φυγε,μην με ακολουθεις αλλο,εγω θα περασω τον δρομο τωρα..
σαν να ενιωθε την ψυχολογια μου φαινεται πως δεν ηθελε να με αποχωριστει...
εκανε ομως πως φευγει...κοντοσταθηκε εκει ακοηνητος...και με κοιτουσε...
ξεκινησα να συνεχισω παρακατω..γυρνοντας το βλεμμα μου για αλλη μια φορα πισω,θελοντας να σιγουρευτω πως εχει φυγει...ηταν ακομη εκει και απλα με κοιτουσε ακινητος..
βγαινω στον δρομο..παιρνω απεναντι για να βρω ταξι...την ιδια στιγμη που ακουσα το αποτομο φρεναρισμα και το ουρλιαχτο του..
εμεινε στην ακρη του δρομου να ξεψυχα με ματια δακρυσμενα...κι εγω μες στο κρυο να τον χαιδευω και να τον φιλω και να φωναζω:θεε,γιατι σε εμενα...γιατι αυτην την δυσκολη ημερα??γιατιιιιι?
παιρνω τηλ τον αντρα μου και μου λεει να μεινω εκει για να καλεσει την φιλοζωικη...
τον ξαναπαιρνω μετα απο δεκα λεπτα...για να του πω..πως δεν χρειαζονταν πια...ο φιλος μας παιθανε εκει καπως ετσι,αβοηθητος...κοιταζοντα ς με μες στα ματια με τις μεγαλες εκφραστικες ματαρες του γεματος απο αγαπη και απογνωση...
το χαδι μου υπηρξε λιγο....δεν εκανε τιποτε το κακο,ηθελε απλα να γινει φιλος μου..
εγω ενα ρακος...διεσχισα την λεοφωρο...εφυγα...πηρα ταξι...γυρισα σπιτι...
εβαλα χατζηγιαννη
δεν ειμαι εδω για κανεναν...
εβγαλα το τηλ απο την μπριζα...εκλεισα το κινητο...
τα χρονια πολλα φανταζαν γελοια...δεν ηθελα να δω κανεναν...
δεν ηθελα να ακουω τιποτα...
καποιος ανθρωπος πεθαινε την ιδια στιγμη που ενα ζωακι ξεψυχησε μπροστα στα ματια μου...
δεν ημουν εκει για κανεναν...
δεν ειμαι εδω για κανεναν..
η χειροτερη γιορτη ολης μου της ζωης...

Μια ιστορία με αρχή, μέση και τέλος? Η αρχή στις ιστορίες του δρόμου είναι τότε που νιώθουμε το δρόμο που πατάμε, τότε που αποκτάμε συναίσθηση του γύρω περιβάλλοντος. Τότε που κλείνουμε τα ακουστικά, τότε που ακούμε τα βήματα των διπλανών μας. Αυτή είναι η αρχή και γίνεται μία φορά... Και από τότε όποιος την έχει κάνει αυτή την αρχή γεμίζει την ψυχή του με τέτοιες ιστορίες. Με ιστορίες που δεν τους αρκεί ένα ποστ για να εκφραστούν. Αυτές οι ιστορίες για να ειπωθούν θέλουν να τις πει η καρδιά του αφηγούμενου.. ¨Οχι σε ένα απρόσωπο κοινό αλλά στον ίδιο τον εαυτό του. Τότε αποκτά ''μέση'' η ιστορία του δρόμου, όταν νιώθουμε μέσα μας ότι τη ζήσαμε.
Και αυτές οι ιστορίες δεν τελειώνουν ποτέ...
19 χρονών έπαθε ξαφνικά εσωτερική αιμορραγία και κατέληξε στο νοσοκομείο της πόλης της. Οι γιατροί ανίκανοι να της πάρουν αίμα της τρυπούσαν τα χέρια, τις παλάμες, την κοιλιά, για 3 μέρες με ελάχιστα ποσοστά επιτυχίας. 1 στα 4 τρυπήματα είχε επιτυχία και τα υπόλοιπα έτρεχαν αίμα. Αυτή έφταιγε να σκέφτεται ότι ναι, μόνη της μπορεί να κοπεί καλύτερα?
Πέρασε κι αυτό, πάει καιρός. έκλεισαν οι πληγές και άνοιξαν άλλες . φανερώθηκαν και κρύφτηκαν μπροστά στα μάτια της πολλά. όμως καμία από αυτές τις ιστορίες δεν θα ειπωθεί ακόμα, καμία δεν θα προχωρήσει πέρα από την αρχή...για να μιλήσει στον εαυτό της πρέπει να τον βρεί πρώτα.

Ω.. ελπίζω η κοπέλα που αναφέρεται στο παραπάνω post να 'ναι γερή.

Λοιπόν... τώρα εγώ θα περιγράψω μια σκηνή όχι του δρόμου,
αλλά του κολυμβητήριου παρακαλώ.
Έκανα το πέμπτο μήκος της πισίνας προσπαθώντας ν' ανακτήσω την αναπνοή μου,
να γλιτώσω από το κοντανάσεμα που μ' έπνιγε.
Κρύο χειμωνιάτικο πρωινό έξω
και μέσα το χλώριο κι οι υδρατμοί σχημάτιζαν ένα πηχτό σύννεφο ατμού πάνω απ' την πισίνα
που έκανε τα πράγματα χειρότερα.
Οι νεότεροι κολυμπούσαν με τρομερή ενέργεια,
ακόμα και μια κοπέλα που έχει σκλήρυνση κατά πλάκας και μιλάμε λίγο
κι αυτή κολυμπούσε ζωηρά.
Κάποιες ηλικιωμένες γυναίκες -μερικές έρχονται υποβασταζόμενες σε πι- έλεγαν
στο διπλανό διάδρομο για το ζέσταμα που επιβάλλεται
πριν αρχίσεις το ελεύθερο.
Πέρασα στη διαδρομή ταχείας κυκλοφορίας με θράσος.
Χάζευα τους κολυμβητές που πήγαιναν σφαίρα
-με 1000- και με στιλ, πετώντας μου νερά στα μούτρα.
Ένας ευτραφής νεαρός έκανε άρσεις και βυθίσματα
κρεμασμένος από τη μεταλλική μπάρα ενός από τα starting points της πισίνας
αποκαλύπτοντας υπερήφανα στις αναδύσεις το δασύτριχο στέρνο
και τα τατουάζ της ωμοπλάτης και του μπράτσου του.
Μετά από 40 λεπτά μέσα, κολύμπησα προς τα σκαλάκια εισόδου-εξόδου.
Ταυτόχρονα προς τα κει κατευθυνόταν κι ένας άντρας που κολυμπούσε
φορώντας γυαλιά μυωπίας.
"Υπάρχουν γυαλιά μυωπίας κατάλληλα και για κολύμπι;" αναρωτήθηκα
που -αναγκαστικά- χωρίς τα γυαλιά στην πισίνα δε βλέπω τη μύτη μου.
Ξαφνικά ένα τσούρμο ενιάχρονα ως εντεκάχρονα, η πιτσιρικαρία,
η παιδική ομάδα του πόλο, με τα παρδαλά μαγιό και τα μπλε σκουφιά τους
μπούκαραν αλαλάζοντας πίσω απ' τον προπονητή τους κατευθυνόμενα απειλητικά προς την πισίνα.
Ώρα να φεύγουμε όλοι οι άλλοι.
Απ' τη μια στιγμή στην άλλη η πισίνα γέμισε παιδιά και φωνές.
Aνέβηκα στο πατάρι να πιω καφέ μέσα στις αναθυμιάσεις του χλωρίου
-γυμναστική είναι κι αυτό-
και τα χάζευα να κολυμπάνε σαν σφαίρες χωρίς πέδιλα και κουραφέξαλα
κάνοντας σε δευτερόλεπτα τα 25 μέτρα για πλάκα...
Παιδιά, σας ζηλεύω!

PS: xrusaki, χάρηκα πολύ που ξανάγραψες εδώ ...
Να 'σαι πάντα καλά.

Αν και κάποια από τα τελευταία Post που διάβασα είχαν στενάχωρο περιεχόμενο, όχι αδικαιολόγητα, λόγω εποχής.. δεν θα ήθελα να περιγράψω ένα από τα πολλά τέτοια που έχω κατά νου..
Είναι όμορφος και ιδιαίτερος ο τρόπος που γράφει ο καθένας και όλοι παραστατικοί..

Τυγχάνει να με συναρπάζουν οι τυχαίες γνωριμίες και δη αναρωτιέμαι γιατί να μην είμαστε πιο κοινωνικοί με τους γύρω μας όπου κι αν τύχει να βρεθούμε παρά βάζουμε, ακουστικά, κινητά, γυαλιά, καπέλα, σκέψεις κ.α. για να μη μας απασχολήσει ο όποιος άλλος.. προσωπικά σπάνια το κάνω..στο θέμα μας όμως..

Είχα σκοπό να ταξιδέψω για Ρόδο, από Θεσσαλονίκη, και βρίσκομαι πρωί-πρωί στον ΟΣΕ να βγάλω εισιτήριο μέχρι Αθήνα..
Θέλοντας να χαρώ την εκκίνηση του ταξιδιού την επομένη παίρνω ένα θερμό γεμάτο καφέ από το σπίτι, τη βαλίτσα και χαρτούρες για να ζωγραφίσω τοπία..στη διπλανή θέση μια κοπέλα σκεπασμένη με το μπουφάν της να τρέμει, ούτε φαινόταν. Ρώτησα αν είναι καλά και απάντησε ένα κοφτό ναι, οπότε κατάλαβα ότι δεν ήταν να πω κάτι παραπάνω..Έχοντας τον καφέ στην αγκαλιά και το μολύβι στην άλλη κοιτούσα έξω, ο γραφίτης μούδιαζε το χαρτί και γυάλιζε στις έντονες γραμμές του..στιγμές πολύτιμες με το μυαλό άδειο, μέχρι που..τα μαλλιά της πέφτουν πάνω στο χαρτί, το μελί τους χρώμα φώτισε τους άχρωμες μουτζούρες μου σαν ήλιος, με απορρόφησε η εικόνα και μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα πέφτει όλο το κεφάλι της στο χέρι μου, ο καφές να κυλάει πάνω στο χαρτί, στα μαλλιά της, στα ρούχα μου και γω να μην αντιδράω..κοιμόταν βαριά, δεν είχε λιποθυμήσει ευτυχώς, απλά κοιμόταν πολύ βαριά και δεν κατάλαβε τίποτα, σκούπισα όλο τον τόπο που γέμισε καφέ, έβαλα το κουρασμένο σώμα της σε μια πιο βολική στάση και την σκέπασα και με το δικό μου μπουφάν..είδα το πρόσωπο της τόσο ταλαιπωρημένο και κουρασμένο..ξύπνησε στη μέση περίπου της διαδρομής με έμενα να την προσέχω σα μωρό παιδί, και ξεκίνησε να μου μιλάει χωρίς να τη ρωτήσω κάτι.. ένιωσα το στομάχι μου να σφίγγεται, την αναπνοή μου να μην θέλει να βγει για να μην τη διακόψω, τα τοπία πίσω από την εικόνα της πλέον θολά και αδιάφορα, με ριγούσε η βραχνιασμένη φωνή της και η επιθυμία που έσταζαν τα χείλη της να φιλήσει τον έρωτα.."Θέλω να ερωτευτώ και να το ζήσω..ήταν οι τελευταίες της κουβέντες, αφού έκλαψε για τον αποτυχημένο γάμο της που την οδήγησε στα ναρκωτικά, ευτυχώς για λίγο.. Την άφησα με ένα βλέμμα που δεν ήθελα αυτό να τελειώσει και ο κόσμος που κατέβαινε με φούρια μας παρέσυρε σε αντίθετες κατευθύνσεις στον σταθμό..πήρα αμέσως ταξί γιατί θα έχανα το πλοίο, και ένιωθα να καρφώνομαι στη θέση.. δεν ήθελα να φύγω, όχι χωρίς αυτήν.. στο ταξί σκάει το ψυγείο και βγαίνω να αρπάξω την ευκαιρία να την ψάξω, μόλις ανοίγω τη βαριά και ζόρικη πόρτα του peugeot και βγαίνω στεκόταν μπροστά μου, κοκκινισμένη από το τρέξιμο " σε πρόλαβα, ευτυχώς, το χαρτί σου, ψέλλισε ανάμεσα στις κοφτές ανάσες, γιατί είναι έτσι;", "Εδώ αποτυπώθηκε η συνάντηση μας", λέω μετά από ώρες που είχα να πω κουβέντα, τα χείλη μου είχαν κολλήσει.. Το σφίγγω πάνω της και μου λέει "Στα μάτια σου είδα τον κόσμο που θέλω να ερωτευτώ, με άκουσες με φρόντισες χωρίς να με ξέρεις και να μπορεί να σε νοιάζει, το είχα ανάγκη μεγάλη. Θα το κρατήσω γιατί θέλω να σε θυμάμαι.." . Το φιλί της μου μούδιασε τα χείλη και τα γόνατα μου πια δεν με κράτησαν..Στα 19 μου μια 26χρονη που μου διηγήθηκε τη ζωή της, που σε καμμία στιγμή δεν πίστεψα οτι θα μασταν μαζί..ίσως για μια, ναι..μου δώρισε τον έρωτα σαν αίσθημα που πρώτη φορά φώλιασε στην καρδιά μου..εγώ έχω το δαχτυλίδι της που μου άφησε στη τσέπη..ένιωσα να με γέννησαν τα μάτια της, να με ζωντάνεψε η φωνή της, με έλιωσε το βλέμμα της και με πόνεσε η φυγή της.. δεν με πλήγωσε, όχι.. αναρωτιέμαι αν θα παίξει κάποιο παιχνίδι η μοίρα στην πορεία..

Οι λεπτομέρειες που θυμάμαι είναι απίστευτες, δεν τις έβαλα να μην σας κουράσω, από σκηνή περιέγραψα ιστορία, να με συγχωρείτε, θα τη σβήσω αν ενοχλεί..Joann.
Εξαρχής σκόπευα να σας περιγράψω σε τι κατέληξε το σκίτσο μου και πως αλλά παρασύρθηκα στο συναίσθημα.. Πόσοι περνάνε καθημερινά δίπλα μας και χρειάζονται απλά την προσοχή μας και μας ανταμείβουν πάντα νομίζω, όπως διάβασα και σε άλλες ιστορίες με συναισθήματα ανείπωτα και ανεκτίμητα..

PS: xrusaki, χάρηκα πολύ που ξανάγραψες εδώ ...
Να 'σαι πάντα καλά.[/QUOTE]

κουκλα οποτε ξεκλεβω χρονο το κανω!!μου σρεσουν τα δημιουργικα θεματα!

ειμαι στην οδο αγαπης
εκει δεν εχει πονο...δεν εχει θυμο η απογνωση
εκει εχει μονο λουλουδια και πουλια..
και πρασινο...ποσο πρασσινο θεε μου!
ειναι παραδεισος αυτο?
κρατω στα χερια μου δυο περιστερια
το ενα λευκο..το αλλο μαυρο..
το ενα θελει να χαθει στο απεραντο..
φυγε μαυρο περιστερι..
εσυ εισαι η θλιψη μου
η ατυχια και τα λαθη μου
σε ελευθερωνω απο εμενα..
πηγαινε να νιωσεις γαληνη..ταξιδεψε οπως η ψυχη μου θα ηθελε..
το λευκο περιστερι δακρυσε..
-μα πως θα μεινω εδω μου ειπε χωρις το ταιρι μου?
αφησε με,θελω να φυγω κι εγω τωρα..
-γιατι?του αποκριθηκα.εσυ εισαι η αγαπη,η τυχη μου,η χαρα μου
θα περασουμε μια χαρα οι δυο μας,τι να κανεις το μαυρο περιστερι?
-μα ξερεις..ειναι κατι το πολυπλοκο..
απαντησε..
πως θα γνωριζεις πως ειμαι χαρα αν πρωτα δεν νιωσεις πως ειναι η λυπη?
ποια λαθη θα διορθωνω?ποιο θα ειναι το νοημα για να ζω?
και υστερα σκεψου εναν κοσμο..μονο αγαπη?αν ενιωθαν ολοι τους μονο αγαπη..
ενα και μονο συναισθημα θα επιανε μονο τοσο δα χωρο στην καρδια..και θα αφηνε την υπολοιπη καρδια κενη..παγωμενη
-μηπως τωρα δεν ειναι κενη?δεν παγωνει?
-ναι..μα αυτο ειναι το νοημα της ζωης..οταν καποιος δυστιχει και υστερα χαιρεται,εκτιμα το συναισθημα και το απολαμβανει
γι αυτο η ζωη εχει νοημα..αυτο αποτελει το ενδιαφερον της ζωης..
αν ολα ηταν τελεια..τοσο τελεια..ποιο θα ηταν τοτε το νοημα?
εγω ακουσα με προσοχη..
-πηγαινε...αντε να βρεις το ταιρι σου..και φερτο πισω εδω σε εμενα..
θελω να ζω!θελω να πονω μα και να χαιρομαι..να χαιρομαι και μετα να λυπαμαι..και μεσα απο αυτο να σηκονομαι παλι ποιο δυνατη απο ποτε..
και να ελπιζω..να πεισμωνω και να συγχωρω..να μισω και να αγαπω..ΘΕΛΩ ΝΑ ΖΗΣΩ..
υστερα ξυπνησα...και μεσα στην σκεψη μου εμειναν αυτα τα δυο περιστερια που κουβαλω απο τοτε παντα μαζι μου..
ναι..μα πως να τα αποχωριστω?ειναι μεσα στην σκεψη μου..ειναι στην σκεψη ολων μας..
αυτα τα δυο πουλια...ειναι η συνειδηση
ελπιζω να καταλαβατε οτι δεν ειδα στ'αληθεια αυτο το ονειρο..
ισως ειναι λιγο ακυρο με το θεμα.προσπαθησα να φανταστω αυτη την φορα μια σκηνη του δρομου,αλλα μου βγηκε καπως ετσι στην πορεια:-)

ΜΗΝΥΜΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΕΟ: "ΕΣΥ ΕΧΕΙΣ ΤΑΛΕΝΤΟ! ΚΑΠΟΤΕ ΘΑ ΓΙΝΕΙΣ ΔΙΑΣΗΜΗ"
(St. Peter)

Quote:

---

Originally Posted by Goofy

ΜΗΝΥΜΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΕΟ: "ΕΣΥ ΕΧΕΙΣ ΤΑΛΕΝΤΟ! ΚΑΠΟΤΕ ΘΑ ΓΙΝΕΙΣ ΔΙΑΣΗΜΗ"
(St. Peter)

---

μυνημα απο θνητη:
απο το στομα σου και στου θεου τ'αυτι!!χαχαχα!
α!ο θεος ειπαμε εισαι...χαχαχα!
οπως και να 'χει γκουφυ για αλλη μια φορα μου ανεβασες την ψυχολογια

Quote:

---

Originally Posted by xrusaki

ειμαι στην οδο αγαπης
εκει δεν εχει πονο...δεν εχει θυμο η απογνωση
εκει εχει μονο λουλουδια και πουλια..
και πρασινο...ποσο πρασσινο θεε μου!
ειναι παραδεισος αυτο?
κρατω στα χερια μου δυο περιστερια
το ενα λευκο..το αλλο μαυρο..
το ενα θελει να χαθει στο απεραντο..
φυγε μαυρο περιστερι..
εσυ εισαι η θλιψη μου
η ατυχια και τα λαθη μου
σε ελευθερωνω απο εμενα..
πηγαινε να νιωσεις γαληνη..ταξιδεψε οπως η ψυχη μου θα ηθελε..
το λευκο περιστερι δακρυσε..
-μα πως θα μεινω εδω μου ειπε χωρις το ταιρι μου?
αφησε με,θελω να φυγω κι εγω τωρα..
-γιατι?του αποκριθηκα.εσυ εισαι η αγαπη,η τυχη μου,η χαρα μου
θα περασουμε μια χαρα οι δυο μας,τι να κανεις το μαυρο περιστερι?
-μα ξερεις..ειναι κατι το πολυπλοκο..
απαντησε..
πως θα γνωριζεις πως ειμαι χαρα αν πρωτα δεν νιωσεις πως ειναι η λυπη?
ποια λαθη θα διορθωνω?ποιο θα ειναι το νοημα για να ζω?
και υστερα σκεψου εναν κοσμο..μονο αγαπη?αν ενιωθαν ολοι τους μονο αγαπη..
ενα και μονο συναισθημα θα επιανε μονο τοσο δα χωρο στην καρδια..και θα αφηνε την υπολοιπη καρδια κενη..παγωμενη
-μηπως τωρα δεν ειναι κενη?δεν παγωνει?
-ναι..μα αυτο ειναι το νοημα της ζωης..οταν καποιος δυστιχει και υστερα χαιρεται,εκτιμα το συναισθημα και το απολαμβανει
γι αυτο η ζωη εχει νοημα..αυτο αποτελει το ενδιαφερον της ζωης..
αν ολα ηταν τελεια..τοσο τελεια..ποιο θα ηταν τοτε το νοημα?
εγω ακουσα με προσοχη..
-πηγαινε...αντε να βρεις το ταιρι σου..και φερτο πισω εδω σε εμενα..
θελω να ζω!θελω να πονω μα και να χαιρομαι..να χαιρομαι και μετα να λυπαμαι..και μεσα απο αυτο να σηκονομαι παλι ποιο δυνατη απο ποτε..
και να ελπιζω..να πεισμωνω και να συγχωρω..να μισω και να αγαπω..ΘΕΛΩ ΝΑ ΖΗΣΩ..
υστερα ξυπνησα...και μεσα στην σκεψη μου εμειναν αυτα τα δυο περιστερια που κουβαλω απο τοτε παντα μαζι μου..
ναι..μα πως να τα αποχωριστω?ειναι μεσα στην σκεψη μου..ειναι στην σκεψη ολων μας..
αυτα τα δυο πουλια...ειναι η συνειδηση
ελπιζω να καταλαβατε οτι δεν ειδα στ'αληθεια αυτο το ονειρο..
ισως ειναι λιγο ακυρο με το θεμα.προσπαθησα να φανταστω αυτη την φορα μια σκηνη του δρομου,αλλα μου βγηκε καπως ετσι στην πορεια:-)

---

WOW... I'm speechless...

thank's κοριτσακια μου!!!μου δινεται ωθηση να συνεχισω να γραφω

μια πραγματικη σκηνη.ειδα εναν παπα καθως περπαταει να χουφτωνει ενα κοριτσακι..κουφο? ωμο?κι ομως αληθεια!

Γυρίζοντας σπίτι προχτές τ' απόγευμα κοίταξα κάτω απ' το γεφυράκι
μέσα στο ρέμα. Το χειμώνα που βρέχει τα νερά του τρέχουν ορμητικά
παρασύροντας πλαστικές σακούλες και παλιοπά****** και τα βγάζουν
στους υπονόμους στο Φάληρο.
Οι χείμαρροι είναι πολύ ορμητικοί από τότε που μας κάψανε το βουνό
κι επειδή το ρέμα το μπαζώσανε σε πολλά σημεία για να χτίσουν πολυκατοικίες.
Μέχρι και 2 άνθρωποι που τους έχει παρασύρει ο χείμαρρος όταν έβρεχε δυνατά
έχουν βρεθεί πνιγμένοι σ' αυτό το ρέμα.
Τώρα τα νερά του είναι στάσιμα, πράσινα.
Οι μαργαρίτες που έχουν ανθίσει πνίγουν και τις δυο πλαγιές του.
Τα βατράχια τραγουδάνε μανιασμένα κι ακατάπαυστα.
Έχει έρθει η άνοιξη στην πόλη.

πολυ καλλιτεχνικο..μου αρεσει που ελεγες οτι δεν το χεις!μια χαρα το χεις

παιρνω μια βαθυα ανασα
η αναδρομη ειναι δυσκολη
κοιταξε ο ουρανος...κοιτα τα συννεφα
καποτε ξεγνοιαστα αφεθηκες να τα χαζευεις και προσπαθουσες να καταλαβεις τι σχημα επαιρναν
και τωρα...
θυμασαι
θυμασαι......
ανοητη
ειχες πει οτι μπορεις να αλλαξεις αυτον τον κοσμο
και ποια εισαι εσυ που θα εκανε κατι τετοιο?
δεν εισαι ουτε ποιο ψηλη,ουτε ποιο δυνατη..ουτε εξυπνοτερη απο αλλους που προσπαθησαν πριν
<<τα λογια μου χανονται μπροστα σε μια τετοια κριτικη>>
ειπα στη δευτερη φωνη μου
μα πως να την αγνοησω??μου μιλα ολη την ωρα
γιατι θεε?γιατι πες μου οι ανθρωποι ξεχασαν να αγαπουν?
περιμενω απαντηση τωρα εγω...
εσυ!εκει πανω!βοηθησε με να αλλαξω τον κοσμο!
το ειχα ζητησει ωρες και ωρες,μερες και μερες...μηνες και μηνες...
βαρεθηκα
τα χρονοια περασαν..ποσα χρονοια κι εγω ηλπιζα..
-κοιταξε τα δεντρα...τα βουνα...τους οριζοντες..
μπορεις να μετακινησεις κατι απο αυτα?
-χαχαχα!
απαντω στον εαυτο μου
-τι αστειακι ειναι παλι και αυτο?
-αν νομιζεις οτι μπορεις να αλλαξεις τον κοσμο,μετακινησε πρωτα ενα βουνο
-πλακα μου κανεις?
-αν νομιζεις οτι μπορεις να το κανεις,εισαι ο θεος
δεν μπορεις γλυκια μου,μονο εκεινος μπορει..και αν εκεινος που μπορει δεν εχει αλλαξει τον κοσμο,εσυ πως θες να το κανεις?
τοτε τα εχασα...

τωρα εχουμε γινει φιλες..εγω με τον εαυτο μου
ξερω καλα τι μπορω..και τι οχι
αλλωτε ξεχνιεμαι και προσπαθω σαν να ημουν 12
κι αλλωτε παλι παταω στην γη μου
μυριζω στον αερα την θλιψη του κοσμου
τιποτα δεν μπορω να κανω γι'αυτο,μονο λυπαμαι
βλεπω τις αλυσιδες γυρω απ'την ελλαδα μου..
βλεπω την ελλαδα μου να τρωγεται ζωντανη..
κι εγω ελπιζω
κι ελπιζω...
κι ελπιζω...
κι αν με πειτε χαζη ειναι το μονο που εχει μενει για να εχω..
η ελπιδα μου
και αν παρουν τα παντα απο εμενα..εγω παλι θα ελπιζω..
να μην αυτοκτονησει αλλος ανθρωπος θεε μου
να μην μας βρει αλλο κακο απο εκεινο
βαλε με εναν μπατη να ξυπνησει η λογικη και η αγαπη..
βαλε εσυ που μπορεις...

μεσα στον καμπο τα ονειρα
εκει οπου τα δεντρα ξερουν να σιωπουν
και μια ηλιαχτιδα σχηματιζει την ελπιδα
τα ζωα εδω δεν εχουν πονηρια,μονο μηχανικες αντιδρασεις επιβιωσης
ξερουν να ακουν και δεν τα νοιαζει αν βρεξει η αν ριξει κεραυνους
λουλουδι κοκκινο και δυοσμος
φεγγαρι πρασσινο κι στεναγμος
δως μου μια ηλιαχτιδα ηλιε να κρατω στα χερια
να εχω το φως ολης της ανοιξης δικο μου
κι αν ημουν μια πεταλουδα σαν εσενα
η ευτιχια μου σε μια μαργαριτα

Quote:

---

Originally Posted by xrusaki

μεσα στον καμπο τα ονειρα
εκει οπου τα δεντρα ξερουν να σιωπουν
και μια ηλιαχτιδα σχηματιζει την ελπιδα
τα ζωα εδω δεν εχουν πονηρια,μονο μηχανικες αντιδρασεις επιβιωσης
ξερουν να ακουν και δεν τα νοιαζει αν βρεξει η αν ριξει κεραυνους
λουλουδι κοκκινο και δυοσμος
φεγγαρι πρασσινο κι στεναγμος
δως μου μια ηλιαχτιδα ηλιε να κρατω στα χερια
να εχω το φως ολης της ανοιξης δικο μου
κι αν ημουν μια πεταλουδα σαν εσενα
η ευτιχια μου σε μια μαργαριτα

---

ο ποιητης παραλυρει λιγο αλλα ποιος ξερει τι σκεφτονταν :-))

μπροστα στον ηλιο ενας αητος...με την σκια του...
καλυπτει λιγη απ'την λαμψη του φωτος..
ποιο δυνατος θαρρεις πως ειναι απο το συμπαν
κι αμα λαβωθηκε αυτος γνωριζει κι ετσι να πετα μεσα στο φως..
κι αν ειναι τοσο δυνατος γιατι ποναει?
και αν ποναει πως ανοιγει τα φτερα?
μα ειναι αητος μην το ξεχνατε..δεν πεθαινει..
ενας αητος δεν θα πεθανει ετσι απλα..



αν και παλι βγηκα εκτος τοπικ τζοαν σορυ μου βγηκε αυθορμητα και αυτη η νουβελα
το αφιερωνω σε εμενα και σε ολους τους αητους που ξερουν να πονανε και να τελειωνουν περηφανοι και μεσα απο ολα ξανανοιγουν τα φτερα και ξεκινουν απ'το μηδεν
καλο σας βραδυ μαγκες και λοιποι..

Quote:

---

Originally Posted by xrusaki

αν και παλι βγηκα εκτος τοπικ τζοαν σορυ μου βγηκε αυθορμητα και αυτη η νουβελα
το αφιερωνω σε εμενα και σε ολους τους αητους που ξερουν να πονανε και να τελειωνουν περηφανοι και μεσα απο ολα ξανανοιγουν τα φτερα και ξεκινουν απ'το μηδεν
καλο σας βραδυ μαγκες και λοιποι..

---

E σιγά και τι έγινε! Δε βγήκες εκτός!
Ό,τι να 'ναι γράφουμε
αρκεί να 'ναι εντελώς δικό μας κι όχι αντιγραφή.
Κι εσύ αυτό το πετυχαίνεις.

Να γράψω για την αναχώρηση ή την επιστροφή;
:-I
Επιστροφή λοιπόν!

Eπιστροφή
Αφήνοντας τον τόπο προορισμού των ολιγοήμερων διακοπών
στη νοτιοδυτική Πελοπόννησο
και πρόσωπα προσφιλή λυπημένα, αλλά δε γινόταν κι αλλιώς,
στο δρόμο της επιστροφής με το λεωφορείο του ΚΤΕΛ,
τρεις ντάλα καταμεσήμερο, 39 βαθμοί έξω.
Έχουμε αφήσει πίσω την παραλία του Καλού Νερού, το Κοπανάκι, το Δώριο.
Δεξιά κι αριστερά απλώνονται σειρές με ελιές
που τις χωρίζουν χαμηλές πέτρινες μάντρες
και πού και πού περνάς από πέτρινα γεφύρια με 3-4 καμάρες
και πυκνές ψηλές καλαμιές,
αλλά τα ποτάμια κατάξερα παντού. Σταλιά νερού πουθενά.
Στο πλάι του δρόμου αριστερά-δεξιά
πεύκα, κυπαρίσσια, ευκάλυπτοι και πικροδάφνες.
Αρχίζοντας το ανέβασμα των στροφών των βουνών
από Μεσσηνία προς Αρκαδία
τ΄αφτιά βουλώνουν και ξεβουλώνουν
όπως παλιότερα όταν περνούσαμε τον Αχλαδόκαμπο (τον Κωλοσούρτη).
Κάπου στο αχανές των βουνών
ένα μικρό χωριό με καμιά τριανταριά παλιά πέτρινα σπίτια
με δροσερούς κήπους με λιοτρόπια, μουριές, συκιές, φραγκοσυκιές,
ένα παλιό καφενείο με τραπεζάκια έξω
και παραέξω απ' το χωριό θάμνοι με θυμάρια και μελίσσια.
Το ανέβασμα του βουνού δεν έχει τέλος.
Φτάνοντας στην κορυφή
τελειώνει η ανηφόρα με τις στροφές
και το τοπίο ξαφνικά αλλάζει.
Μόνο λίγη κατάξερη αγριοβρώμη
και γκρι γυμνοί ξεροί κορμοί λιόδεντρων
που τα κατάκαψε η φονική φωτιά της Ηλείας,
όπως και μεγάλο μέρος του Πάρνωνα και του Ταϋγέτου
τον Αύγουστο του 2007.
Κι άλλα χωριά μετά που τ' αφήνουμε πίσω
και ξαναμπαίνουμε στην εθνική.
Δίπλα αριστερά οι ράγες του τρένου.
Μέχρι που καταργήθηκε και το τελευταίο δρομολόγιο του τρένου
ουδέποτε είχα χρησιμοποιήσει γι' αυτήν τη διαδρομή το λεωφορείο του ΚΤΕΛ.
Πάντα με το τρένο κι ας ήταν η διαδρομή 6-7 ώρες με την ταχεία
(και παλιότερα 9)
αντί τρεισήμιση με το λεωφορείο.
Στο πέρασμα από την Κακιά Σκάλα
το τρένο πάντα περνούσε τις απότομες κλειστές στροφές,
γέρνοντας φοβόμασταν επικίνδυνα σύριζα στον γκρεμό
προς τη θάλασσα με τα διάφανα γαλανά νερά,
το μαγικό σημείο του ταξιδιού αυτό,
καθώς και τα παραλιακά χωριά του Κορινθιακού
(Δερβένι! Πλάτανος! Διακοφτό!)
και στο μαγικό Καϊάφα που έγινε αποκαΐδια με τις φωτιές της Ηλείας.
Πίσω στο δρόμο της επιστροφής στην εθνική οδό.
Στ' αριστερά του δρόμου πάλι μαύροι λόφοι, πίσσα κατράμι.
Το βουνό καμένο παντού εδώ, ίχνος ζωής -εντόμου ή φυτού- πουθενά.
Κατάμαυρο το έδαφος μ' ένα παχύ στρώμα στάχτης
που έχει κατακάτσει από την πρόσφατη βροχή,
πρέπει να 'ναι από τις προχτεσινές φωτιές της Μεγαλόπολης.
Πού και πού καμιά ξερή αγριοβρώμη.
Και συνεχώς μαύρα δέντρα με μαύρα κλαδιά.
Σε λίγο τούνελ κι άλλο τούνελ.
Υπόγειες σκαμμένες σήραγγες μέσα στο βουνό και στην έξοδο διόδια.
Εξοικονόμηση χρόνου εις βάρος της απόλαυσης της παλιάς διαδρομής.
Κι άλλες βουνοκορφές, πολλές ανεμογεννήτριες, ΚΤΕΛ Τρίπολης.
Στάση 15 λεπτών. Βιομηχανική ζώνη έξω από την Τρίπολη.
Απ' τη μια μεριά του δρόμου ξεροχώραφα
και στα 500 μέτρα πίσω απ' αυτά,
βενζινάδικα, συνεργεία με τρακτέρ, φρέζες, γκρέιντερ, γερανοί
και μάντρες με παλιά σαραβαλιασμένα βαν κι αυτοκίνητα.
Απ' την άλλη πινακίδες, και μετά εργοστάσια μπετόν, λατομεία.
Μ' άρεσε πολύ περισσότερο η παλιά στάση του ΚΤΕΛ στον Ισθμό
για σουβλάκια και αγορά λουκουμιών Λουτρακίου (γλυκά Kazino)
και βιαστική βόλτα
να προλάβουμε να κοιτάξουμε κάτω από τη γέφυρα το κανάλι.
Αν τύχαινε και περνούσες νύχτα ακόμα καλύτερα
να βλέπεις κάτω από τη σιδερένια γέφυρα του τρένου το κανάλι του Ισθμού
μαύρο και σκοτεινό να το διασχίζει κατάφωτο βαπόρι.
Τίποτα απ' όλα αυτά εδώ στα σύγχρονα κτίρια του ΚΤΕΛ Τρίπολης.
Αναγκαστικά καθηλώνεσαι σ' ένα από τα πολλά τραπέζια
του μπαρ αναμονής του σταθμού
ακούγοντας τις μηχανές των σταθμευμένων λεωφορείων
να δουλεύουν ακατάπαυστα.
Επιστροφής συνέχεια.
Ανάμεσα στην εθνική και το βουνό,
που είναι δεν είναι ένα χιλιόμετρο δεξιά κι αριστερά του δρόμου,
ίσιωμα και μάντρες με προκάτ και τσιγγάνικοι καταυλισμοί με τσαντίρια
κι από πάνω περνάνε 2 καναντέρ.
Κάπου εκεί κοντά έχει πάλι πυρκαγιά.
Διόδια Τρίπολης προς Αθήνα.
Ο οδηγός του λεωφορείου ακούει "Ντέρτι" και σκυλάδικα,
αλλά ευτυχώς σε πολύ χαμηλή ένταση κι ίσα που ακούγονται.
Οροπέδιο Τρίπολης. Το βουνό δεξιά κι αριστερά και μπροστά μας
υψώνεται με ατέλειωτες στροφές.
Ένα country burger fast food στη μέση του πουθενά
προτού μπούμε στη σήραγγα του Αρτεμισίου.
Μπήκαμε. Κόβεται η σύνδεση των κινητών
κι αυτοί που μιλάνε σταματάνε απότομα. Ωραία!
Το λεωφορείο τρέχει καταπίνοντας χιλιόμετρα...
Α 134,4, Α 134,0...
Δεύτερη σήραγγα, τρίτη σήραγγα!
Mα τι διάολο! Όλο το βουνό έχουν τρυπήσει;
Ατέλειωτα τα βουνά του οροπέδιου της Τρίπολης!
Σε κάποιο σημείο το πέτρωμα θυμίζει το φαράγγι του Γκραν Κάνιον!
Έχει πολυμορφία το έδαφος της Ελλάδας,
όχι όπως της Ευρώπης με το ατέλειωτο ίσιωμα
και αγελάδες να βόσκουν σε λιβάδια με γκαζόν.
Διόδια Κορίνθου. Δεξιά κι αριστερά πεύκα κι ελιές
και ατέλειωτες σειρές με αμπέλια.
Ακροκόρινθος.
Τα τείχη του κάστρου (του μεγαλύτερου της Ελλάδας)
κατά μήκος όλης της κορυφογραμμής του απόκρημνου βράχου
(το Σινικό τείχος μου θύμιζε)
με τα σκαλιά και τα καλντερίμια.
Περιττό να πω ότι αφημένο ανυπεράσπιστο χωρίς φύλακες
σιγά σιγά πέφτει, ρημάζει και χάνεται...
Κόρινθος, γέφυρα του Ισθμού, Αττική.
Τέτοια ώρα χτες ετοιμαζόμασταν για το απογευματινό
ή το βραδινό μπάνιο στη θάλασσα
και αργά το βράδυ βόλτα με τους φίλους μου
στο μπαράκι με την τέλεια μουσική
ακριβώς στην κορυφή του βράχου του λιμανιού
με το μώλο που δένουν οι ψαρόβαρκες από κάτω
και την απέραντη θέα του Ιονίου στον Κυπαρισσιακό κόλπο,
τα φώτα της Ζαχάρως απέναντι μέσα στη θάλασσα
και τα φώτα της παραλίας του Καλού Νερού δεξιά.
Ανυπομονώ να υλοποιήσω την υπόσχεσή μου
και να επιστρέψω το συντομότερο...

τζοαν μου,τι υπεροχη περιγραφη...ηταν σαν να τα εβλεπα ολα μπροστα μου

Quote:

---

Originally Posted by xrusaki

τζοαν μου,τι υπεροχη περιγραφη...ηταν σαν να τα εβλεπα ολα μπροστα μου

---

Να 'σαι πάντα καλά, Χρύσα μου, που μου λες καλά λόγια!
Σ' ευχαριστώ που έκανες τον κόπο και διάβασες όλο αυτό το κατεβατό
που έγραφα σ' όλη τη διαδρομή:-)

Quote:

---

Originally Posted by Joann

Να 'σαι πάντα καλά, Χρύσα μου, που μου λες καλά λόγια!
Σ' ευχαριστώ που έκανες τον κόπο και διάβασες όλο αυτό το κατεβατό
που έγραφα σ' όλη τη διαδρομή:-)

---

α!εσυ εισαι οργανομενη!!κτρατουσες και σημειωσεις,καλο!

Joann, τι ωραία περιγραφή! Μου έφερε στο μυαλό τις άπειρες φορές που είχα κάνει την ίδια διαδρομή με τον ίδιο τρόπο. Πέρσι κατέβαινα συχνά, φέτος άλλαξαν τα δεδομένα κι άλλαξαν οι διαδρομές. Σου εύχομαι να υλοποιήσεις σύντομα την υπόσχεση της επιστροφής :)

marina38, χαίρομαι που βρήκες ενδιαφέρουσα την περιγραφή
και καταλαβαίνω ότι και σένα, όπως και μένα,
σου είναι πολύ γνώριμη αυτή η διαδρομή. :-)
Και μπορεί να λέει πολλά σε κάποιον
όχι για τις εντυπωσιακές θέες,
αλλά για το λόγο ότι την έχει κάνει πολλές φορές
από την παιδική ηλικία με την οικογένεια,
στην εφηβεία και πολλά χρόνια αργότερα
(μέχρι και Ανάσταση έχει τύχει να κάνω στο τρένο
στη διάρκεια αυτού του ταξιδιού)
άλλοτε με φίλους ή συντρόφους
κι άλλοτε μόνη ή συνομιλώντας με ενδιαφέροντες συνεπιβάτες.
Eνδιαφέρον όμως έχει και ν' αλλάζουν οι διαδρομές, ε;

xrusaki, κάθε άλλο παρά οργανωμένη είμαι:-p
Μάλλον χαοτική, αλλά από νευρικότητα,
δεν μπορώ να περιμένω ακίνητη ώρες
στην καρέκλα του λεωφορείου όταν ταξιδεύω
κι έτσι ή γράφω ή διαβάζω ή κάνω σκιτσάκια
ή μιλάω -σπάνια- ακατάπαυστα στο διπλανό μου :-)

Quote:

---

Originally Posted by Joann

marina38, χαίρομαι που βρήκες ενδιαφέρουσα την περιγραφή
και καταλαβαίνω ότι και σένα, όπως και μένα,
σου είναι πολύ γνώριμη αυτή η διαδρομή. :-)
Και μπορεί να λέει πολλά σε κάποιον
όχι για τις εντυπωσιακές θέες,
αλλά για το λόγο ότι την έχει κάνει πολλές φορές
από την παιδική ηλικία με την οικογένεια,
στην εφηβεία και πολλά χρόνια αργότερα
(μέχρι και Ανάσταση έχει τύχει να κάνω στο τρένο
στη διάρκεια αυτού του ταξιδιού)
άλλοτε με φίλους ή συντρόφους
κι άλλοτε μόνη ή συνομιλώντας με ενδιαφέροντες συνεπιβάτες.
Eνδιαφέρον όμως έχει και ν' αλλάζουν οι διαδρομές, ε;

---

Γνώριμη δεν λες τίποτα.... Ναι, δεν είναι η θέα, όσο όλες αυτές οι στιγμές που μαζεύονται μέσα μας και εξελίσσονται μαζί μας, από την παιδική ηλικία και την οικογένεια, τις παρέες, τα ερωτικά, μέχρι και τους απλούς συνεπιβάτες. Αλλά ναι, είναι ενδιαφέρον να αλλάζουν οι διαδρομές... μπορεί να ξαναγυρίσουμε στη ‘βάση’, αλλά πιο γεμάτοι, πιο ανοιχτοί κι ευδιάθετοι :)

23 Σεπτεμβρίου.
Ελπίζω ο καλός καιρός να συνεχιστεί τουλάχιστον μέχρι το τέλος του Οκτώβρη
και να συνεχίσουμε να πηγαίνουμε για μπάνιο.
Ακόμα και στις επτά το απόγευμα μέχρι τις οκτώ που είχε σκοτεινιάσει τελείως
το νερό ήταν ευχάριστο, καθόλου κρύο.
Αν και φύσαγε και είχε κύμα
(κατάπια αρκετό νερό ...δαμάζοντας τα κύματα :-p )
είναι πολύ καλύτερα από τον Αύγουστο που γίνεται της φραπεδιάς
και του συνωστισμού και της γόπας των τσιγάρων στην άμμο.
Τώρα όλη η παραλία είναι δικιά σου. Άντε κι άλλων δέκα - είκοσι.
Ένα ζευγάρι που παίζουν ρακέτες, μια παρέα από δεκαεξάρηδες που παίζουν βόλεϊ,
δυο κορίτσια που έχουν κατέβει για βόλτα περπατάνε και τα λένε,
δίπλα στην άμμο, στο δρόμο με τ' αρμυρίκια
δυο σπορτίφ κυριούληδες με βερμούδες κάνουν ποδήλατο
κι εμείς.
Οι υπαίθριες καντίνες της παραλίας κλειστές. Ευτυχώς!
Το φεγγάρι φαίνεται από τις επτά κι είναι ωραία να το βλέπεις κολυμπώντας.
Όσο περνάει η ώρα κι όσο πιο πολύ πέφτει το σκοτάδι,
τόσο πιο έντονο γίνεται το φως του
που μπερδεύεται με τα φώτα των αεροπλάνων που πετάνε πολύ χαμηλά,
ακριβώς από κάτω του, πάνω απ' το κεφάλι σου, για προσγείωση στο Ελ. Βενιζέλος,
πολύ κοντά, πίσω από τους λόφους της παραλιακής του Σουνίου.
Απ' τον διπλανό κόλπο φαίνονται τα κατάρτια των ιστιοπλοϊκών που δένουν εκεί,
άλλα σκοτεινά κι άλλα με τα λαμπάκια τους αναμένα.
Επιβάλλεται να κολυμπάς κι όχι να χαζεύεις, αλλιώς κρυώνεις.
Κατά τις οκτώ ανάψανε και οι λάμπες με το πορτοκαλί φως της ψαροταβέρνας του ΝΑΟΒΒ,
με τα τραπέζια στην άμμο, τρία μέτρα από τη θάλασσα, κάτω από τις ψάθινες ομπρέλες.
Ήρθαν και δυο τρεις παρέες.
Στο δρόμο για το σπίτι όλα μένουν πίσω -απώλεια-
καθώς μπαίνει από τ' ανοιχτά παράθυρα του λεωφορείου
η μυρωδιά της τσίκνας από τα κοψίδια από τις χασαποταβέρνες στα Βλάχικα,
ενώ οι σούβλες στις βιτρίνες τους γυρίζουν πολλές μαζί, η μια κάτω από την άλλη,
σουβλίζοντας αρνιά, κατσίκια και γουρουνόπουλα.
Όμως κι εκεί καλά είναι. Ψευδαίσθηση επαρχίας.
Άσχημα είναι μόλις βγεις στην κεντρική λεωφόρο.
Το σκοτάδι, η σιωπή της παραλίας κι η μυρωδιά του θαλασσινού αέρα
έχουν χαθεί μέχρι να ξαναπάς.
Φώτα, συνωστισμός, κόσμος, φασαρία, πιάτσα ταξί,
παρκαρισμένα αμάξια έξω απ' το μολ
(το παρκάρισμα στο πάρκιν είναι κάπου 3 ευρώ
κι όμως πάντα έχει πολλή αστυνομία απ' έξω
που γράφει για παράνομη στάθμευση
και κόβουν πρόστιμα των 80 ευρώ).
Πολύ που με νοιάζει βέβαια, αλλά κολλάμε στην κίνηση
μ' όλην αυτήν τη βαβούρα.
Τίποτα δε μ' αρέσει σ' αυτήν την πόλη,
ούτε με κρατάει τίποτα εκτός από τους πολύ δικούς μου,
κι ευχαρίστως θα τη μούτζωνα
και θα 'παιρνα των ομματιών μου για την επαρχία
να καλλιεργώ περιβόλια με λαχανικά, βότανα και άλλα εδώδιμα προϊόντα
ή ακόμα καλύτερα γι' άλλη χώρα.

Quote:

---

Originally Posted by Joann

Eπιστροφή
Αφήνοντας τον τόπο προορισμού των ολιγοήμερων διακοπών
στη νοτιοδυτική Πελοπόννησο
...

---

Σ'ευχαριστούμε πολύ γιά την βόλτα Joann !!

Βορεια Ελλαδα , ειχα ξεχασει τις ομορφιες της , ειχα ξεχασει πως ειναι να ζεις στους ρυθμους της . Σημερα παραμονη Χριστουγεννων. Σε μια πολη κοντα σε μια λιμνη σε μια πολη που θυμιζει χωριο και πολλα αλλα παραλληλα . Η μυρωδια του καμενου ξυλου το πρωι με την μυρωδια του ζεστου καφε με την συντροφια ενος τσιγαρου, μου ξυπναει αναμνησεις απο αλλες εποχες , εποχες παλαιοτερες , εποχες που υπαρχουν στο μυαλο οπως οι τοιχογραφιες σε κατι παλι κτιρια που βρισκοντε χαμενα στο πληθος των θαμνων , ξεχασμενα και αγνωστα για τα ματια των περισσοτερων .

Τελευταιος ελεγχος στην τσαντα μου λιγο πριν ξεκινησω το ταξιδι της επιστροφης , τελευταια τζουρα καφε και λιγο καπνος παραπανω το κρυο μου τρυπαει το δερμα και ταυτοχρανα με κραταει σε μια κατασταση εγρηγορσης . Περπαταω και περνω το δρομο για τα κτελ. Χανομαι στο πληθος , κοσμος παντου ,φατσες με χαρα , φατσες σκεπτομενες , φατσες αγουροξυπνημενες , φατσες στοχασμου , φατσες διαφορου τυπου . Με περνουν οι σκεψεις μου σε ενα χορο γεματο ερωτιματικα. , αναβω ενα τελευταιο τσιγαρο πριν το λεωφορειο να ξεκινησει, ο κοσμος λιγος , χαιρομαι θα εχω χωρο να αραδιασω το πεπλο των σκεψεων μου ... Αφου εχω σβησει το τσιγαρο μου καθομαι στην δυαδα πριν τη γαλαρια , θα την χαρακτηριζα ως την αγαπημενη μου θεση . Μεχρι να βολευτω ειχαμε ηδη βγει απο την πολη , η θεα της λιμνης στο φως του ηλιου με ξυπνουσε ολο και πιο πολυ . Ζεσταινε την καρδια μου ,την ηρεμουσε . Το πνευμα μου ανησυχω οπως παντα , οι εικονες απο το χειμωνιατικο τοπιο στη διαδρομη αλλαζαν παραστασεις και η μουσικη που επαιζε απο το κινητο μου με εβαλαν ξανα σε σκεψεις , για μια στιγμη βουρκωσα. Αλλο ενα ερωτημα . Τοσα πολλα σε τοσο μικρο διαστημα ? Ανταποκριυικα με αισιοδοξια πως ναι οντως τοσα πολλα , σε τοσο μικρο χρονικο διαστημα , ξανα ερωτημα και τωρα τι? Αλλη μια στιγμη αισιοδοξιας και τωρα για αλλη μια φορα κοιταμε μπροστα , αλλη μια φορα θα κανουμε αυτο που καναμε ολα αυτα τα χρονια μπροστα Νικο , μπροστα ..... Μπορει να το ειπα και ΤΜ φορες εως οτου να το βαλω καλα μεσα στο μυαλο μου .

Ο ανθρωπος σαν ανθρωπος κανει σχεδια , ανθρωπος χωρις ονεοιρα = ζωη χωρις. Ουσια , μια μικρη φοβια με καταβαλλει , να φησω τον εαυτο μου να ονειρευτει η να αφησω τον φοβο της αποτυχιας να με περιβαλλει? Φοβερο δυλλιμα αλλα οχι κατι πρωτογνωρο ... Οταν εχεις μαθει να ονειρευεσαι ,εχεις μαθει ομως και να πληγωνεσαι λιγα λεπτα σκεψης και η απαντηση ηρθε απο μονη της .... Τα ονειρα ειναι για να τα ζεις , οποια και να ειναι η μοιρα σου θα πρεπει να την ζησεις , εξαλλου μια ζωη εχεις για να ζησεις και αυτη ειναι μικρη ....

Καλες γιορτες να εχτε και παντα με υγεια

Βορεια Ελλαδα , ειχα ξεχασει τις ομορφιες της , ειχα ξεχασει πως ειναι να ζεις στους ρυθμους της . Σημερα παραμονη Χριστουγεννων. Σε μια πολη κοντα σε μια λιμνη σε μια πολη που θυμιζει χωριο και πολλα αλλα παραλληλα . Η μυρωδια του καμενου ξυλου το πρωι με την μυρωδια του ζεστου καφε με την συντροφια ενος τσιγαρου, μου ξυπναει αναμνησεις απο αλλες εποχες , εποχες παλαιοτερες , εποχες που υπαρχουν στο μυαλο οπως οι τοιχογραφιες σε κατι παλι κτιρια που βρισκοντε χαμενα στο πληθος των θαμνων , ξεχασμενα και αγνωστα για τα ματια των περισσοτερων .

Τελευταιος ελεγχος στην τσαντα μου λιγο πριν ξεκινησω το ταξιδι της επιστροφης , τελευταια τζουρα καφε και λιγο καπνος παραπανω το κρυο μου τρυπαει το δερμα και ταυτοχρανα με κραταει σε μια κατασταση εγρηγορσης . Περπαταω και περνω το δρομο για τα κτελ. Χανομαι στο πληθος , κοσμος παντου ,φατσες με χαρα , φατσες σκεπτομενες , φατσες αγουροξυπνημενες , φατσες στοχασμου , φατσες διαφορου τυπου . Με περνουν οι σκεψεις μου σε ενα χορο γεματο ερωτιματικα. , αναβω ενα τελευταιο τσιγαρο πριν το λεωφορειο να ξεκινησει, ο κοσμος λιγος , χαιρομαι θα εχω χωρο να αραδιασω το πεπλο των σκεψεων μου ... Αφου εχω σβησει το τσιγαρο μου καθομαι στην δυαδα πριν τη γαλαρια , θα την χαρακτηριζα ως την αγαπημενη μου θεση . Μεχρι να βολευτω ειχαμε ηδη βγει απο την πολη , η θεα της λιμνης στο φως του ηλιου με ξυπνουσε ολο και πιο πολυ . Ζεσταινε την καρδια μου ,την ηρεμουσε . Το πνευμα μου ανησυχω οπως παντα , οι εικονες απο το χειμωνιατικο τοπιο στη διαδρομη αλλαζαν παραστασεις και η μουσικη που επαιζε απο το κινητο μου με εβαλαν ξανα σε σκεψεις , για μια στιγμη βουρκωσα. Αλλο ενα ερωτημα . Τοσα πολλα σε τοσο μικρο διαστημα ? Ανταποκριυικα με αισιοδοξια πως ναι οντως τοσα πολλα , σε τοσο μικρο χρονικο διαστημα , ξανα ερωτημα και τωρα τι? Αλλη μια στιγμη αισιοδοξιας και τωρα για αλλη μια φορα κοιταμε μπροστα , αλλη μια φορα θα κανουμε αυτο που καναμε ολα αυτα τα χρονια μπροστα Νικο , μπροστα ..... Μπορει να το ειπα και ΤΜ φορες εως οτου να το βαλω καλα μεσα στο μυαλο μου .

Ο ανθρωπος σαν ανθρωπος κανει σχεδια , ανθρωπος χωρις ονεοιρα = ζωη χωρις. Ουσια , μια μικρη φοβια με καταβαλλει , να φησω τον εαυτο μου να ονειρευτει η να αφησω τον φοβο της αποτυχιας να με περιβαλλει? Φοβερο δυλλιμα αλλα οχι κατι πρωτογνωρο ... Οταν εχεις μαθει να ονειρευεσαι ,εχεις μαθει ομως και να πληγωνεσαι λιγα λεπτα σκεψης και η απαντηση ηρθε απο μονη της .... Τα ονειρα ειναι για να τα ζεις , οποια και να ειναι η μοιρα σου θα πρεπει να την ζησεις , εξαλλου μια ζωη εχεις για να ζησεις και αυτη ειναι μικρη ....

Καλες γιορτες να εχτε και παντα με υγεια

undetermined, διάβασα ό,τι έγραψες προσεκτικά.
Είναι πολύ ενδιαφέρον.
Ομολογώ ότι μου προκάλεσες χαρά και έκπληξη
που ξανάφερες το thread στην επιφάνεια.
Αλλά περισσότερο που γράφεις αυθόρμητα.
Η μυρωδιά του καμένου ξύλου από τα τζάκια
και του καφέ έφτασαν ως εδώ.
Ειδικά με το κρύο που έχει κι εδώ στην Αθήνα
αυτές τις μέρες...
Για ξύλα στα τζάκια εδώ ούτε κουβέντα
αφού μόλις είδαν ότι υπάρχει ζήτηση
μετά τις αυξήσεις στο ρεύμα και στο πετρέλαιο,
αύξησαν τις τιμές και στα ξύλα οι μαυραγορίτες...
Όχι ότι έχω τζάκι, αλλά λέμε τώρα...
Η παλιά πόλη που αναφέρεις
μου 'φερε στο μυαλό την παλιά πόλη της Ξάνθης
που αγαπώ ιδιαίτερα,
χωρίς να κατάγομαι από τη Βόρεια Ελλάδα.
Από την αναφορά στη λίμνη
καταλαβαίνω ότι δε μιλάς για την Ξάνθη,
αλλά δεν έχει σημασία.
Οι πολύωρες διαδρομές, οι αναμονές στα ΚΤΕΛ
είναι κάτι που μ' αρέσει και μένα.
Η αίσθηση της φυγής και της ελευθερίας που δίνει το ταξίδι...
Πόσο μάλλον να διασχίζεις χειμωνιάτικα τοπία στη Βόρεια Ελλάδα...
Φαντάζομαι ότι τα βουνά είναι χιονισμένα.
Κι αν σκεφτώ ότι ανάμεσα στα ψηλά βουνά
υπάρχει και μια πόλη κυκλωμένη από μια λίμνη,
τότε η θέα πρέπει να 'ναι το κάτι άλλο!
Ωραία είναι αυτά που γράφεις στο τέλος
για τα όνειρα που πρέπει να έχεις και να τα ζεις,
αν και προσωπικά μετράω το ρίσκο.

Να είμαστε, να είναι, όλοι υγιείς κι ευτυχισμένοι!
Καλά Χριστούγεννα και Καλή Χρονιά!

Tzοαν ειχα την αναγκη να γραψω σημερα , το θρεντ ηξερα οτι υπηρχε και το εψαξα για να εκφραστω.... Χαιρομαι που υπαρχει , σε ευχαριστω για οτι ανεφερες στο παραπανω μνμ. Καλες γιορτες και παντα με υγεια

Σημερα 2η μερα του Χριστουγεννων μετα απο ενα ομορφο τραπεζι με οικογενειακη γευση ,ενιωσα την αναγκη να περπατησω στους δρομους της πολης μου .... Σε σοκακια που περπατησα πιτσιρικος ,σε μερη που πηγαινα σε ηλικιες που δε χρειαζοταν να σκεφτομαι και τοσο πολυ.... Ντυθηκα λοιπον πηρα τα ακουστικα μου και βγηκα μια βολτα ...
Δρομοι και μερη που με θυμησαν καταστασεις και διαφορεσ στιγμες της ζωης μου , μια πλευρα μου που χαθηκε με την παροδο των χρονο ... Αυτη η ριμαδα η αναζητηση μου προς το αγνωστο , αυτο το κυνήγι που δε σταματησε μεχρι στιγμης ... Απο εκεινες κιολες τις μερες , τις ανεμελες εκεινες στιγμες της παιδικης μου ηλικιας ημουν ονειροπολος ... Καθε σημειο που προσπερνουσα ολο και καποια σκεψη εσκαγε μυτη να μου θυμησει τις πτυχες του παρελθοντος μου .

Ξεκινησα απο το παλιο μου σπιτι εκει που περασα σχεδον ολη μου την παιδικη ηλικια . Τα πρωτα μου βηματα στην εφηβεια ... θυμηθηκα καταστασεις που ειχα ξεχασει οτι ειχαν γινει ,συνεχισα στο δρομο που επερνα καθημερινα για να βγω στο παρκακι που συχναζα ... Ποσο υπεροχα που ενιωθα !! ηταν σα να ξαναζω αυτες τις στιγμες .. Σε μια στιγμη κοντοστάθηκα σε ενα τοιχακι και παρατηρησα οτι υπαρχει ακομα μια ζωγραφια μου εκει ... Ανεξητηλη στο περασμα του χρονου ... Πωπω τι μερες ηταν αυτες , τι μου θυμησε αυτη η ζωγραφια , ποσο διαφορετικος ημουν και πως εγινα τωρα ... Καλα λενε οτι ο ανθρωπος αλλαζει με τα χρονια .... Συνεχισα και περασα απο το γυμνασιο μου το εβλεπα και σκεφτομουν ποσο αλλαξε η ζωη μου μετα απο το γυμνασιο ... Ποσες ασχημες εμπειριες ειχα εκεινα τα χρονια και ποσο δυσκολο ηταν για εμενα αυτο ....

Πηρα μια αποφαση να παω να κανω μια βολτα και να χαθω μεσα στ φωτα και στο κοσμο γιατι ολη αυτη η βολτα με ειχε ριξει λιγο ...Εκοψα λοιπον δρομο μεσα απο τα στενατης επταλοφου και πηρα το λεωφορειο για την παραλια .... Η πολη στολισμενη γεματη φωτα ... Μαγαζια που εβλεπα τοτε με μαγαζια που βλεπω τωρα ,φαντασματα του παρελθόντος που δεσποζουν στην μνημη μου . Η εγνατια στολισμενη και η πλατεια Αριστοτελους γεματη απο κοσμο ... Παρα πολυ κοσμο ,φωτα μουσικες ,ανθρωποι διαφορων τυπων να γυρνανε και να μιλανε , να χαμογελανε και να φωναζουν , παιδακια να τρεχουν απο εδω και απο εκει .... Σταματησα να παρω ενα καφεδακι και να συνεχισω προς την παραλια πηρα το δρομο ευθεια και τα ματια μου γεμισαν απο διαφορες εικονες που ειχα ξεχασει .... Μου αρεσε , μου αρεσε πολυ που χανομουν στο πληθος , που ημουν ακομα ενας αγνωστος περαστικος ... Σταματησα λιγο πριν την Τσιμισκη και ακουσα δυο πλανοδιους που επαιζαν τανγκο με βιολι και ακορντεον .... Ο ρυθμος γνωστος αλλα καθησα και χαθηκα λιγο στην μουσικη ... Εδωσα κατι για τον κοπο τους και συνεχισα απο Τσιμισκη περπατησα λιγο και χωθηκα μεσα στην Προξενου κορομηλα να δω τα ομορφα μαγαζακια που εχει εκει ... Καφετεριες γεματες κοσμο , παντου ψίθυροι και μια βοη ..... Ξαφνικα εκει που περπατουσα ακουω καποιον να φωναζει το ονομα μου ... Γυρναω και βλεπω ενα γνωστο μου , ειχα να τον δω πανω απο 4 χρονια ... Σταματησαμε λιγο και τα ειπαμε ... Με ειπε τα νεα του , τον ειπα και τα δικα μου και επειτα περπατησα να βγω στην λεωφορο Νικης , εκει ανοιξαν τα ματια μου διαπλατα , η εικονα του θερμαικου κολπου μπροστα μου ανοιγε σαν ενα πουλι που ανοιγει τα φτερα του για να πεταξει ... Βουρκωσαν λιγο τα ματια μου απο την χαρα .... Περασα απεναντι και πηρα το δρομο για τον λευκο πυργο σταθηκα λιγο μπροστα και θυμηθικα σκηνες παλι απο το παρελθον μου νομιζω οτι ειχα παρει αρκετο αερα απο Θαλασσα και ειπα να γυρισω αλλα απο διαφορετικο δρομο ...
Εκοψ λοιπον ευθεια απο την ΧΑΝΘ ανεβηκα την αγγελακη και βγηκα ξανα στην εγνατια ,περπατησα απο την καμαρα και απο την ναυαρινου και εφτασα ξανα στην σταση του λεωφορειου ....

Οσο περιμενα το λεωφορειο διπλα μου καθοταν ενα ζευγαρακι απο νεαρα παιδακια ... Χωρις να θελω ακουγα τι λεγαν και γελουσα , δε γελουσα απο κοροιδια αλλα επειδη παραλληλα θυμόμουν παρομοιες καταστασεις ... Αυτο το χαμογελο λοιπον κρατησε στο προσωπο μου σε ολη την διαρκεια της διαδρμοης του γυρισμου .... Οι μερες εκεινες περασαν και εμειναν βαθεια χαραγμενες μεσα στο μυαλο μου ,μαζι με ολα τα προσωπα και τις καταστασεις .....

Εαν τυχει ξανα να κανω αυτη την βολτα μετα απο δεκα χρονια πιστευω οτι παλι τα ιδιες σκεψεις θα κανω .... Γιατι οχι?? ετσι και αλλιως καλο ειναι να θυμασαι καμια φορα και το πως εζησες και το τι εζησες .... Οι αναμνησεις υπαρχουν γιαυτο το λογο ,για να σου θυμιζουν το παρελθον σου .... Εως τοτε βεβαια καλα να ειμαστε και γεροι να το ξανακανουμε .... Καλα να περνατε ολοι και να θυμαστε οτι οτι εγινε στο παρελθον ανηκει εκει , ειτε καλο ειτε κακο ... Ζει μεσα σας για να σας υπενθυμιζει μοναχα και οχι για να σας κατατρωει .... Να ειστε ολοι καλα και καλο υπολοιπο στις γιορτες σας

Ένα περίπατο, μια βόλτα,

πόσο την είχε ανάγκη κι όμως όλα τα πρόσφατα συμβάντα είχαν χαθεί από τον ορίζοντά της,
δεν είχαν μείνει μέσα της παρά σαν αμυδρά ίχνη κάποιας ονειρικής κατάστασης,
σαν να μην την είχε ζήσει η ίδια με τη σάρκα και το αίμα της.
Ποιος την είχε ζήσει;
Λίγο την ενδιέφερε στην τωρινή της κατάσταση,
που σύντομα πήρε μια ανεπαίσθητη στροφή
και μεταμορφώθηκε σε πλατιά γαλήνη.
Έμοιαζε με μεγάλο αμόλυντο πέλαγος,
ένα πέλαγος που δεν υποψιαζόταν τις θύελλες
που ξεσπούσαν μέσα στους ανθρώπους
παρασύροντας τους στα ύψη ή στα βάθη της ύπαρξης,
που τους γέμιζαν με παρορμήσεις δράσης, με πόθους επίτευξης και εκπλήρωσης.
Τι είχαν γίνει εκείνα τα πανίσχυρα ρεύματα ζωής, που είχαν δονήσει το είναι της τον τελευταίο καιρό;
Ποια άμπωτη τα είχε παρασύρει σε άγνωστες μακρινές εκτάσεις, απρόσιτες στη συνείδησή της;
Αδιάφορο, ένιωθε σαν να είχε αναδυθεί μόλις από τον αφρό της θάλασσας, γέννημά της.
Όλες οι πρόσφατες εμπειρίες είχαν γίνει απλές υποψίες εννοιών ή ιδεών,
Όλα τύποι κάποιας μελλοντικής δράσης, κι ας είχαν κιόλας συμβεί κι ας ήταν κι όλας παρελθόν.
Η πλατιά γαλήνη του ωκεαγέννητου είναι της, μόλις και γνοιάστηκε να αναρωτηθεί πως ήταν δυνατό
το παρελθόν, το γεγονός, το σαρκωμένο, το σφραγισμένο στο κορμί της ύλης,
να είναι ταυτόχρονα μια Πλατωνική, θαμπή Ιδέα που περίμενε
τη γέννησή της στον χρόνο.

Ήταν βαρύ; Να το ελαφρύνουμε;

Συνέχισε να περπατά στην παραλία,

παρ όλη την ψύχρα του δειλινού έπειτα από λίγο η κοπέλα μας αναρωτήθηκε:
Ποιος ή τι μέσα μου νιώθει όλες αυτές τις διαβαθμίσεις των αισθημάτων και καταστάσεων;
Μπορεί η σκέψη να κάνει αυτή τη δουλειά; Αποκλείεται. Είναι πολύ άκαμπτη, πολύ λογική,
αγαπάει πολύ τις αποδείξεις, τα απτά γεγονότα.

Μ’ άλλα λόγια είναι κολλημένη στην ύλη. Θέλει να δει, να ακούσει, να πιάσει, να γευτεί.
Ότι δεν έχει σχέση με τις αισθήσεις δεν το δέχεται, το απορρίπτει σαν μη-πραγματικό.
Νάναι το συναίσθημα; Μμμ! Δεν αποκλείεται, αν και το συναίσθημα έχει κι αυτό τα δικά του αξιώματα,
τις δικές του απαιτήσεις. Θέλει να διαχέεται, ζητάει ανταπόκριση, ζεστασιά και τα παρόμοια.

Αλλά εγώ ζω ακριβώς το αντίθετο. Άρα αποκλείεται και το συναίσθημα. Νάναι οι αισθήσεις;
Αλλά αυτές μοιάζουν πολύ με τη λογική, μόνο που δεν φτιάχνουν θεωρίες και συστήματα.
Πιστεύουν μόνο στο χειροπιαστό. Εγώ όμως δεν ζω χειροπιαστές καταστάσεις. Νάναι η διαίσθηση;
Μου φαίνεται πολύ πιθανό διότι η λεγόμενη διαίσθηση δεν στηρίζεται στην απτή πραγματικότητα των αποδείξεων.

Είναι έξω-αισθητηριακή, έξω-λογική, έξω-συναισθηματική. Όταν όμως δεν λειτουργεί η διαίσθηση
ούτε τίποτα άλλο μέσα μου και απλώς παρακολουθώ με κρυστάλλινη καθαρότητα και απόσταση τα γεγονότα.
Τι είναι αυτό που λειτουργεί και καταγράφει; Είναι σκέφτηκε μια κατάσταση διαφάνειας, κρυσταλλικής καθαρότητας,
που παρακολουθεί και καταχωρεί τα πάντα, είτε αυτά έχουν σχέση με τις αισθήσεις, είτε με τη λογική,
είτε με το συναίσθημα, είτε με τη διαίσθηση. Έχει μια γενική εποπτεία του συνόλου θα έλεγα.

Τι είναι αυτό; Ένας καθαρός, απρόσωπος, αμέτοχος φακός, ένα μάτι που παρακολουθεί αντικειμενικά κι αδέκαστα.
Πως να το ονομάσω αυτό το κάτι; Δεν φαίνεται να εξαρτάται από καμιά λειτουργία
και ενεργοποιείται είτε όταν βρίσκεται σε δράση κάποια λειτουργία είτε όταν όλες οι λειτουργίες βρίσκονται σε απραξία.
Είναι φανερό ότι έχω να κάνω μ’ έναν εντελώς ανεξάρτητο παράγοντα. Ωστόσο, όταν θαμπώνει το γυαλί του,
νιώθω να στενεύω και να γίνομαι ή μόνο σκέψη, ή μόνο συναίσθημα, ή μόνο διαίσθηση, ή μόνον αισθήσεις.

Καμιά φορά μάλιστα διχάζομαι ανάμεσα στη σκέψη και το συναίσθημα και περνώ από βίαιες συγκρούσεις,
λες και είναι ανάγκη να επικρατήσει ο ένας από τους δυο αντιπάλους μέσα μου.
Όταν ανοίξει πάλι ο φακός και το κρύσταλλο ξεθαμπώσει, τότε παρατηρώ τους δύο αντιπάλους να παλεύουν
και έχω σαφή αντίληψη των διαφορών και των επιδιώξεών τους.
Πως να ονομάσω αυτή την εποπτική λειτουργία, αλήθεια; Με τον καιρό ίσως να βρισκόταν η απάντηση.






____________________________________
Εκείνος είχε μπροστά του το Σαββατοκύριακο, η Δευτέρα που θα την ξανάβλεπε στο γραφείο ήταν μακριά. Δεν θέλω να δω κανέναν, σκέφτηκε.
Ξαναπήγε προς τη θάλασσα. Κάθησε στο καφενεδάκι. Σήκωσε τα μάτια του προς τον ουρανό. Τα σύννεφα είχαν ροδίσει. Καθώς τα έσπρωχνε ο άνεμος άλλαζαν σχήμα.
Αιχμαλωτισμένος παρακολουθούσε τις αλλαγές τους. Ένα σύννεφο τράβηξε την προσοχή του. Ναι δεν υπήρχε αμφιβολία. Είχε σχήμα δράκου.
Να, λοιπόν, ο δράκος, ήταν αρσενικός. Το στοιχείο του ήταν ο βυθός της θάλασσας. Ένας κόμπος βάραινε το στομάχι του. Άρχισε να του μιλάει φωναχτά:

«Εμπρός γέρο δράκε, βγες στην επιφάνεια, στη στεριά φαντάζεις σπουδαίος και φοβερός όσο είσαι κρυμμένος στο νερό, αλλά όταν βγεις από αυτό, μπορεί να μη είσαι παρά ένα βατράχι.
Εμπρός, λοιπόν, αν είσαι παλικάρι, βγες έξω να κονταροχτυπηθούμε, και τότε βλέπουμε ποιος θα νικήσει».

Μόλις τελείωσε την πρόκλησή του, ξέσπασε σε γέλια. Φωτίστηκε.
Είδε πως ο δράκος ήταν ο θάνατος. Πως το είδε; Από το ότι ο ίδιος για μια στιγμή είχε πάρει τη θέση του Διγενή Ακρίτα ενώ ο δράκος τη θέση του Χάροντα. Έπειτα από το πρώτο σάστισμα
κάτι άστραψε μέσα του. Αυτή τη στιγμή ήταν ταυτισμένος με τους φόβους του, τα άγχη του, την ανάγκη του να ακουμπήσει κάπου για να ξεχάσει το κενό του.
Αυτός ο φόβος ήταν ανάγκη να θανατωθεί, επειδή του ψιθύριζε στο αυτί: “ Και πως θα περάσεις τη ζωή σου μέσα στην κατάσταση του τίποτα;”
Τόσο μαυλιστικά ήταν τα λόγια του δράκου των φόβων του. Πόση ανακούφιση ένιωθε ύστερα από αυτές τις διαπιστώσεις.
Ένα μεγάλο κομμάτι του δράκου διαλύθηκε κιόλας αφήνοντας μια τρύπα στη θέση του. Ένα χαμόγελο καράβισε στα χείλη του και άραξε εκεί αρκετή ώρα.

Θυμήθηκε ένα απλό σχεδιάγραμα του ανθρώπινου εγκέφαλου...εξωτερικά, ήταν ο σύγχρονος εγκέφαλος το πρόσφατο επίτευγμα της εξέλιξης του είδους. Στη μέση,
ήταν ο μεσεγκέφαλος και στο πίσω μέρος ο πιο αρχαίος και πιο πρωτογενής εγκέφαλος, η παρεγκεφαλίδα. Ώστε ο άνθρωπος είχε τρεις εγκεφάλους, τον ένα πάνω στον άλλον.
Κι όμως λειτουργούσε συνειδητά μόνο σ’ ένα μέρος του πρόσφατου εγκεφάλου θυμόταν το σχήμα που συνόρευε με το μεσεγκέφαλο είχε σχήμα δράκου ή ιππόκαμπου
κι αυτός είχε τώρα την έντονη αίσθηση ότι οι τυφλοί φόβοι του η ενστικτώδης ανάγκη του να ψάξει να βρει ασφάλεια, η εξάρτησή του από τους άλλους ανήκαν σ’ αυτό
το ζωόμορφο μέρος του εγκεφάλου. Θάλεγε κανείς ότι ο ιππόκαμπος ήταν ένα είδος μήτρας που κρατούσε τα παιδιά της δεμένα σ’ αυτήν με τα σχοινιά της επιθυμίας και του φόβου.
Η εξέλιξη είχε σπρώξει τον εγκέφαλο να αναπτυχθεί περισσότερο και τον άνθρωπο να εξελιχθεί ψυχολογικά πέρα κι από την ενστικτώδη μήτρα του ψυχολογικού ιππόκαμπου
και να βγει στη ζωή που σφύζει έξω από την προαστατευτική του μήτρα, και αφού κερδίσει τον κόσμο και δεν θα έχει πια να πάρει τίποτα από αυτόν,
ίσως να μπορέσει να επιστρέψει στη μήτρα του ιππόκαμπου για να ξεναγεννηθεί..
Έτσι πάει πολύ μακριά το πράγμα κατέληξε. Και γιατί όχι; Ή φτάνει κανείς μέχρι το τέλος του ταξιδιού ή δεν ξεκινά καθόλου το ταξίδι.

..Aπάντησε μονό εσύ... :)

Ό,τι γράφτηκε εδώ
γράφτηκε πριν 15 μέρες περίπου,
και είναι και ανεπίκαιρο
αφού χάλασε ο καιρός, αλλά let it be.

Στο δρόμο για έναν από τους τόπους εργασίας
όταν η διαδρομή για να φτάσεις είναι δυο ώρες,
μετά τον τερματικό σταθμό του μετρό
επιβιβάζεσαι στο λεωφορείο στην αφετηρία.
Η γυναίκα στο πίσω κάθισμα μιλάει στο κινητό:
"...Πάω να κάνω μάθημα
και δεν ξέρω πώς θα κάνω μάθημα αυτήν τη στιγμή.
Θα τους μεταδώσω όλη μου τη μελαγχολία...
Τέλος πάντων...".
Για φαντάσου...
κι άλλοι έχουν τα ίδια προβλήματα με μένα.
Έβρεχε όλη νύχτα, έχει συννεφιά κι ακόμα βρέχει
αν και κάνει πολλή ζέστη για μέσα Δεκεμβρίου.
Σαν να είμαι στην Αυστραλία.
Όχι ότι εδώ θα γίνουμε ποτέ Αυστραλία και Βondi Beach
με surfers, gliders, σιντριβάνια, κιόσκια,
πολύχρωμα πιτσιρίκια που τρώνε παγωτά
και φάρμες με πρόβατα.
Αυτά είναι μόνο στις ακουαρέλες της Erin Hill.

Εδώ είναι τα μνημόνια, η φορολογία των ανέργων,
τα χαράτσια, ο βραχνάς της ανεργίας και η χρόνια κατάθλιψη όταν είσαι άνεργος,
ο φόβος μη μείνεις άνεργος όταν δουλεύεις στον ιδιωτικό τομέα
που σε κάνει να υφίστασαι την οικονομική εκμετάλλευση,
οι ειδήσεις στο ραδιόφωνο για την εξάπλωση του aids στους χρήστες και στους άστεγους,
τούρκικα σίριαλ και σουλεϊμάν,
λένες μαντές άρλεκιν, όλες οι αποχρώσεις του γκρι,
στα προσεχώς της ηλιθιότητας το ανάγνωσμα.
Δεν ήμουν ποτέ φανατική, ούτε εθνικίστρια.
Πάντα περνούσα τα πάντα από πολλά φίλτρα.
Όμως ο σχολιαστής που αναρωτήθηκε αν θα πρόβαλαν
στην Τουρκία σίριαλ με τον Κολοκοτρώνη μ' έβαλε σε σκέψεις
και αν και μη έχοντας προσωπική άποψη,
καταλαβαίνω ότι οι ενστάσεις δεν μπορεί να είναι μόνο
από ...πατριωτικό συναίσθημα.

Προς Ελευθέριος Βενιζέλος. Χωρίς διόδια.
Άντε και τη φάγαμε τη μισή διαδρομή.
Κι εδώ στα Μεσόγεια, διασχίζοντας την ανοιχτή λεωφόρο,
στην εξοχή ανάμεσα στα χωράφια με τις ελιές και τ' αμπέλια,
όσο να πεις ανοίγει το μάτι.
1η στάση αεροδρομίου.
Πίσω πλευρά του αεροδρομίου. Ατέλειωτες σειρές από αποθήκες
και τα ραντάρ ξεπροβάλλουν πίσω από το λόφο.
Πέρασμα της διασταύρωσης και κατεύθυνση προς την παραλία.
Άφιξη σ΄έναν από τους τόπους εργασίας
(ανήκω στους εργαζόμενους - ΤΑΧΙ).
Μάθημα. Τέλος καλό, όλα καλά.
Τουλάχιστον το να κάνεις αυτό που σ' αρέσει έχει μεγάλη σημασία.

Στο γυρισμό
επιστρέφοντας από τις εξοχές της ανατολικής Αττικής
και βλέποντας ακόμα και πρόβατα να ροβολάνε
στις κατηφοριές και στις ραχούλες της Βραυρώνας,
έχουμε αποχαιρετήσει τη βουκολική ατμόσφαιρα του βουνού και τη στάνης
των ανατολικών περιοχών του Υμηττού.
Ανεβαίνοντας τη λεωφόρο Μαραθώνος
γύρω γύρω κι απ' τις δυο μεριές του δρόμου,
βλέπεις μαγαζιά τύπου:
οβελιστήριον ο Κίτσος, Γύρο - γύρο πίτα,
μάρκετ κρεάτων, μπουτίκ κρεάτων
με γουρουνόπουλα και γουρουνοκεφαλές να κρέμονται από τα τσιγκέλια.

Τα μαγαζιά με τα χριστουγεννιάτικα στολίδια,
τους χιονάνθρωπους και τα στημένα ψεύτικα έλατα απ' έξω στη σειρά,
μοιάζουν τελείως παράταιρα.
Completely out of place στις τρεισήμιση
ένα ηλιόλουστο μεσημέρι
με τον εκτυφλωτικό ήλιο να μπαίνει μέσ' απ' τα τζάμια του λεωφορείου
και 20 βαθμούς θερμοκρασία
σ' ένα τελείως ανοιξιάτικο τοπίο.
Κι όμως δεν μπορώ να μη σκέφτομαι
ότι οι αποδοχές μου είναι μειωμένες κατά 25%
σε σχέση με πέρσι,
καθώς και οι ώρες εργασίας μου μειωμένες,
αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.

Ανάκατες εικόνες και σκόρπιες σκέψεις
πηγαίνοντας προς και γυρίζοντας από τη δουλειά
κατά τη διάρκεια της πολύωρης διαδρομής.

@ marika, μην απαντήσεις!

Mιλουσα προσφατα με εναν πολυ καλο φιλο , εκανα μια επισκεψη στο σπιτι του και ειχαμε μια συζητηση γιατι εχουμε πολλα κοινα ενδιαφεροντα .. Τον εξηγησα λιγο το τι κονσεπτ εχω υποψην στο μυαλο μου να κανω για το επομενο ετος . Μεσα απο αυτο το θεμα το εμπνευστικα και λεω να το κανω μια δοκιμη .... Joann σε ευχαριστω παρα πολυ γιατι μεσα απο ολο αυτο μου ηρθε μια πολυ ωραια ιδεα ...

Επειδη μου αρεσει παρα πολυ να περπαταω και να χανομαι μεσα στο πληθος , να βλεπω τα πραγματα απο την δικη μου οπτικη γωνια ,αποφασησα λοιπον το επομενο δωρο για τον εαυτο μου να ειναι μια φωτογραφικη μηχανη και μεσα απο αυτα που θα βλεπει ο φακος μου θα βγαινει και η σκηνη ....

A, undetermined, τώρα που θα πάρεις φωτογραφική μηχανή,
να βγάζεις και ασπρόμαυρες φωτογραφίες. :-)
Να ξέρεις - ίσως το ξέρεις ήδη -
ότι οι ασπρόμαυρες είναι οι καλύτερες.
Οι όγκοι και οι φόρμες γράφουν πολύ καλύτερα με άσπρο - μαύρο,
παρά με χρώμα.
Κι όταν μπουχτίσεις από τις φωτογραφίες,
μπορεί ν' αποφασίσεις να τραβάς slides.
Εγώ έτσι έκανα.
Έχουν - στο περίπου τώρα -
80% απόδοση της πληροφορίας που καταγράφουν
ενώ η φωτογραφία περίπου 30%,
που σημαίνει ότι όταν αργότερα τα δεις σ' ένα φτηνό πράγμα σαν προτζέκτορα,
είναι σαν να 'σαι εκεί.
Αυτά τα 'μαθα σ' ένα τριετές τμήμα γραφιστικής που έκανα
και εκτός από ελεύθερο και γραμμικό σχέδιο,
κάναμε και μάθημα φωτογραφίας.
Καμιά σχέση μ' αυτό που κάνω τώρα,
ούτε μ' αυτό που αρχικά σπούδαζα.
Πάντως έχω ακόμη δεκάδες φωτογραφίες και slides
που τράβηξα με μια παλιά ρώσικη φωτογραφική μηχανή
αναλογική ΖΕΝΙΤ, χειροκίνητη.
Βάζω μόνη μου διάφραγμα, ταχύτητες, απόσταση.
Δεν έχω ψηφιακή, ακόμα την αντίκα μου έχω.
Είναι πλέον ...συλλεκτικό κομμάτι!
Αλλά απ' ό,τι λένε οι άλλοι κι απ' ό,τι βλέπω κι εγώ,
οι φωτογραφίες μ' αυτήν τη μηχανή είναι πολύ καλύτερες
απ' ό,τι με ακριβές καλές ψηφιακές.
Ε κι αν μπουχτίσεις κι απ' τα slides,
επιστρέφεις στη ζωγραφική που δε συγκρίνεται με τη φωτογραφία
και βέβαια είναι κλάσεις ανώτερη τέχνη.
Καλή αρχή πάντως!
Κάπου έχεις γράψει ότι ζωγραφίζεις.
Και σίγουρα ο καλός ζωγράφος γίνεται πάρα πολύ καλός φωτογράφος!

Το περπάτημα στους δρόμους,
η παρατήρηση των ανθρώπων, των πραγμάτων,
η καταγραφή των σκηνών ακόμα και στο μυαλό μας μόνο ,
ναι, μ' αρέσει και μένα ακόμα και στους δρόμους του κέντρου.
Μόνο που εδώ στην Αθήνα
δεν πρέπει να πολυχάνεσαι στις σκέψεις σου,
αλλιώς κινδυνεύεις να σου βουτήξουν το πορτοφόλι ανά πάσα στιγμή
και να σε ληστέψουν για λίγα ευρώ.

Εχω και εχω μια ζενιτ πανω απο 30 ετων του πατερα μου αλλα θελω να παω καιμια ψηφιακη ... Απο ζωγραφικη οντως παω καλα αλλα δεν εχω κανει ποτε μαθηματα.... Θα κανω ενα αρχικο κομματι και θα σε στειλω να δεις να με πεις εντυπωσεις ....