περιγράψτε μια σκηνή του δρόμου ή οπουδήποτε αλλού

[secretly]

PS: xrusaki, χάρηκα πολύ που ξανάγραψες εδώ ...
Να 'σαι πάντα καλά.[/QUOTE]

κουκλα οποτε ξεκλεβω χρονο το κανω!!μου σρεσουν τα δημιουργικα θεματα!

[secretly]

ειμαι στην οδο αγαπης
εκει δεν εχει πονο...δεν εχει θυμο η απογνωση
εκει εχει μονο λουλουδια και πουλια..
και πρασινο...ποσο πρασσινο θεε μου!
ειναι παραδεισος αυτο?
κρατω στα χερια μου δυο περιστερια
το ενα λευκο..το αλλο μαυρο..
το ενα θελει να χαθει στο απεραντο..
φυγε μαυρο περιστερι..
εσυ εισαι η θλιψη μου
η ατυχια και τα λαθη μου
σε ελευθερωνω απο εμενα..
πηγαινε να νιωσεις γαληνη..ταξιδεψε οπως η ψυχη μου θα ηθελε..
το λευκο περιστερι δακρυσε..
-μα πως θα μεινω εδω μου ειπε χωρις το ταιρι μου?
αφησε με,θελω να φυγω κι εγω τωρα..
-γιατι?του αποκριθηκα.εσυ εισαι η αγαπη,η τυχη μου,η χαρα μου
θα περασουμε μια χαρα οι δυο μας,τι να κανεις το μαυρο περιστερι?
-μα ξερεις..ειναι κατι το πολυπλοκο..
απαντησε..
πως θα γνωριζεις πως ειμαι χαρα αν πρωτα δεν νιωσεις πως ειναι η λυπη?
ποια λαθη θα διορθωνω?ποιο θα ειναι το νοημα για να ζω?
και υστερα σκεψου εναν κοσμο..μονο αγαπη?αν ενιωθαν ολοι τους μονο αγαπη..
ενα και μονο συναισθημα θα επιανε μονο τοσο δα χωρο στην καρδια..και θα αφηνε την υπολοιπη καρδια κενη..παγωμενη
-μηπως τωρα δεν ειναι κενη?δεν παγωνει?
-ναι..μα αυτο ειναι το νοημα της ζωης..οταν καποιος δυστιχει και υστερα χαιρεται,εκτιμα το συναισθημα και το απολαμβανει
γι αυτο η ζωη εχει νοημα..αυτο αποτελει το ενδιαφερον της ζωης..
αν ολα ηταν τελεια..τοσο τελεια..ποιο θα ηταν τοτε το νοημα?
εγω ακουσα με προσοχη..
-πηγαινε...αντε να βρεις το ταιρι σου..και φερτο πισω εδω σε εμενα..
θελω να ζω!θελω να πονω μα και να χαιρομαι..να χαιρομαι και μετα να λυπαμαι..και μεσα απο αυτο να σηκονομαι παλι ποιο δυνατη απο ποτε..
και να ελπιζω..να πεισμωνω και να συγχωρω..να μισω και να αγαπω..ΘΕΛΩ ΝΑ ΖΗΣΩ..
υστερα ξυπνησα...και μεσα στην σκεψη μου εμειναν αυτα τα δυο περιστερια που κουβαλω απο τοτε παντα μαζι μου..
ναι..μα πως να τα αποχωριστω?ειναι μεσα στην σκεψη μου..ειναι στην σκεψη ολων μας..
αυτα τα δυο πουλια...ειναι η συνειδηση
ελπιζω να καταλαβατε οτι δεν ειδα στ'αληθεια αυτο το ονειρο..
ισως ειναι λιγο ακυρο με το θεμα.προσπαθησα να φανταστω αυτη την φορα μια σκηνη του δρομου,αλλα μου βγηκε καπως ετσι στην πορεια:-)

[Goofy]

ΜΗΝΥΜΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΕΟ: "ΕΣΥ ΕΧΕΙΣ ΤΑΛΕΝΤΟ! ΚΑΠΟΤΕ ΘΑ ΓΙΝΕΙΣ ΔΙΑΣΗΜΗ"
(St. Peter)

[secretly]

ΜΗΝΥΜΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΕΟ: "ΕΣΥ ΕΧΕΙΣ ΤΑΛΕΝΤΟ! ΚΑΠΟΤΕ ΘΑ ΓΙΝΕΙΣ ΔΙΑΣΗΜΗ"
(St. Peter)

μυνημα απο θνητη:
απο το στομα σου και στου θεου τ'αυτι!!χαχαχα!
α!ο θεος ειπαμε εισαι...χαχαχα!
οπως και να 'χει γκουφυ για αλλη μια φορα μου ανεβασες την ψυχολογια

[Joann]

ειμαι στην οδο αγαπης
εκει δεν εχει πονο...δεν εχει θυμο η απογνωση
εκει εχει μονο λουλουδια και πουλια..
και πρασινο...ποσο πρασσινο θεε μου!
ειναι παραδεισος αυτο?
κρατω στα χερια μου δυο περιστερια
το ενα λευκο..το αλλο μαυρο..
το ενα θελει να χαθει στο απεραντο..
φυγε μαυρο περιστερι..
εσυ εισαι η θλιψη μου
η ατυχια και τα λαθη μου
σε ελευθερωνω απο εμενα..
πηγαινε να νιωσεις γαληνη..ταξιδεψε οπως η ψυχη μου θα ηθελε..
το λευκο περιστερι δακρυσε..
-μα πως θα μεινω εδω μου ειπε χωρις το ταιρι μου?
αφησε με,θελω να φυγω κι εγω τωρα..
-γιατι?του αποκριθηκα.εσυ εισαι η αγαπη,η τυχη μου,η χαρα μου
θα περασουμε μια χαρα οι δυο μας,τι να κανεις το μαυρο περιστερι?
-μα ξερεις..ειναι κατι το πολυπλοκο..
απαντησε..
πως θα γνωριζεις πως ειμαι χαρα αν πρωτα δεν νιωσεις πως ειναι η λυπη?
ποια λαθη θα διορθωνω?ποιο θα ειναι το νοημα για να ζω?
και υστερα σκεψου εναν κοσμο..μονο αγαπη?αν ενιωθαν ολοι τους μονο αγαπη..
ενα και μονο συναισθημα θα επιανε μονο τοσο δα χωρο στην καρδια..και θα αφηνε την υπολοιπη καρδια κενη..παγωμενη
-μηπως τωρα δεν ειναι κενη?δεν παγωνει?
-ναι..μα αυτο ειναι το νοημα της ζωης..οταν καποιος δυστιχει και υστερα χαιρεται,εκτιμα το συναισθημα και το απολαμβανει
γι αυτο η ζωη εχει νοημα..αυτο αποτελει το ενδιαφερον της ζωης..
αν ολα ηταν τελεια..τοσο τελεια..ποιο θα ηταν τοτε το νοημα?
εγω ακουσα με προσοχη..
-πηγαινε...αντε να βρεις το ταιρι σου..και φερτο πισω εδω σε εμενα..
θελω να ζω!θελω να πονω μα και να χαιρομαι..να χαιρομαι και μετα να λυπαμαι..και μεσα απο αυτο να σηκονομαι παλι ποιο δυνατη απο ποτε..
και να ελπιζω..να πεισμωνω και να συγχωρω..να μισω και να αγαπω..ΘΕΛΩ ΝΑ ΖΗΣΩ..
υστερα ξυπνησα...και μεσα στην σκεψη μου εμειναν αυτα τα δυο περιστερια που κουβαλω απο τοτε παντα μαζι μου..
ναι..μα πως να τα αποχωριστω?ειναι μεσα στην σκεψη μου..ειναι στην σκεψη ολων μας..
αυτα τα δυο πουλια...ειναι η συνειδηση
ελπιζω να καταλαβατε οτι δεν ειδα στ'αληθεια αυτο το ονειρο..
ισως ειναι λιγο ακυρο με το θεμα.προσπαθησα να φανταστω αυτη την φορα μια σκηνη του δρομου,αλλα μου βγηκε καπως ετσι στην πορεια:-)

WOW... I'm speechless...

[secretly]

thank's κοριτσακια μου!!!μου δινεται ωθηση να συνεχισω να γραφω

[kaity]

μια πραγματικη σκηνη.ειδα εναν παπα καθως περπαταει να χουφτωνει ενα κοριτσακι..κουφο? ωμο?κι ομως αληθεια!

[Joann]

Γυρίζοντας σπίτι προχτές τ' απόγευμα κοίταξα κάτω απ' το γεφυράκι
μέσα στο ρέμα. Το χειμώνα που βρέχει τα νερά του τρέχουν ορμητικά
παρασύροντας πλαστικές σακούλες και παλιοπά****** και τα βγάζουν
στους υπονόμους στο Φάληρο.
Οι χείμαρροι είναι πολύ ορμητικοί από τότε που μας κάψανε το βουνό
κι επειδή το ρέμα το μπαζώσανε σε πολλά σημεία για να χτίσουν πολυκατοικίες.
Μέχρι και 2 άνθρωποι που τους έχει παρασύρει ο χείμαρρος όταν έβρεχε δυνατά
έχουν βρεθεί πνιγμένοι σ' αυτό το ρέμα.
Τώρα τα νερά του είναι στάσιμα, πράσινα.
Οι μαργαρίτες που έχουν ανθίσει πνίγουν και τις δυο πλαγιές του.
Τα βατράχια τραγουδάνε μανιασμένα κι ακατάπαυστα.
Έχει έρθει η άνοιξη στην πόλη.

[secretly]

πολυ καλλιτεχνικο..μου αρεσει που ελεγες οτι δεν το χεις!μια χαρα το χεις

[secretly]

παιρνω μια βαθυα ανασα
η αναδρομη ειναι δυσκολη
κοιταξε ο ουρανος...κοιτα τα συννεφα
καποτε ξεγνοιαστα αφεθηκες να τα χαζευεις και προσπαθουσες να καταλαβεις τι σχημα επαιρναν
και τωρα...
θυμασαι
θυμασαι......
ανοητη
ειχες πει οτι μπορεις να αλλαξεις αυτον τον κοσμο
και ποια εισαι εσυ που θα εκανε κατι τετοιο?
δεν εισαι ουτε ποιο ψηλη,ουτε ποιο δυνατη..ουτε εξυπνοτερη απο αλλους που προσπαθησαν πριν
<<τα λογια μου χανονται μπροστα σε μια τετοια κριτικη>>
ειπα στη δευτερη φωνη μου
μα πως να την αγνοησω??μου μιλα ολη την ωρα
γιατι θεε?γιατι πες μου οι ανθρωποι ξεχασαν να αγαπουν?
περιμενω απαντηση τωρα εγω...
εσυ!εκει πανω!βοηθησε με να αλλαξω τον κοσμο!
το ειχα ζητησει ωρες και ωρες,μερες και μερες...μηνες και μηνες...
βαρεθηκα
τα χρονοια περασαν..ποσα χρονοια κι εγω ηλπιζα..
-κοιταξε τα δεντρα...τα βουνα...τους οριζοντες..
μπορεις να μετακινησεις κατι απο αυτα?
-χαχαχα!
απαντω στον εαυτο μου
-τι αστειακι ειναι παλι και αυτο?
-αν νομιζεις οτι μπορεις να αλλαξεις τον κοσμο,μετακινησε πρωτα ενα βουνο
-πλακα μου κανεις?
-αν νομιζεις οτι μπορεις να το κανεις,εισαι ο θεος
δεν μπορεις γλυκια μου,μονο εκεινος μπορει..και αν εκεινος που μπορει δεν εχει αλλαξει τον κοσμο,εσυ πως θες να το κανεις?
τοτε τα εχασα...

τωρα εχουμε γινει φιλες..εγω με τον εαυτο μου
ξερω καλα τι μπορω..και τι οχι
αλλωτε ξεχνιεμαι και προσπαθω σαν να ημουν 12
κι αλλωτε παλι παταω στην γη μου
μυριζω στον αερα την θλιψη του κοσμου
τιποτα δεν μπορω να κανω γι'αυτο,μονο λυπαμαι
βλεπω τις αλυσιδες γυρω απ'την ελλαδα μου..
βλεπω την ελλαδα μου να τρωγεται ζωντανη..
κι εγω ελπιζω
κι ελπιζω...
κι ελπιζω...
κι αν με πειτε χαζη ειναι το μονο που εχει μενει για να εχω..
η ελπιδα μου
και αν παρουν τα παντα απο εμενα..εγω παλι θα ελπιζω..
να μην αυτοκτονησει αλλος ανθρωπος θεε μου
να μην μας βρει αλλο κακο απο εκεινο
βαλε με εναν μπατη να ξυπνησει η λογικη και η αγαπη..
βαλε εσυ που μπορεις...

[secretly]

μεσα στον καμπο τα ονειρα
εκει οπου τα δεντρα ξερουν να σιωπουν
και μια ηλιαχτιδα σχηματιζει την ελπιδα
τα ζωα εδω δεν εχουν πονηρια,μονο μηχανικες αντιδρασεις επιβιωσης
ξερουν να ακουν και δεν τα νοιαζει αν βρεξει η αν ριξει κεραυνους
λουλουδι κοκκινο και δυοσμος
φεγγαρι πρασσινο κι στεναγμος
δως μου μια ηλιαχτιδα ηλιε να κρατω στα χερια
να εχω το φως ολης της ανοιξης δικο μου
κι αν ημουν μια πεταλουδα σαν εσενα
η ευτιχια μου σε μια μαργαριτα

[secretly]

μεσα στον καμπο τα ονειρα
εκει οπου τα δεντρα ξερουν να σιωπουν
και μια ηλιαχτιδα σχηματιζει την ελπιδα
τα ζωα εδω δεν εχουν πονηρια,μονο μηχανικες αντιδρασεις επιβιωσης
ξερουν να ακουν και δεν τα νοιαζει αν βρεξει η αν ριξει κεραυνους
λουλουδι κοκκινο και δυοσμος
φεγγαρι πρασσινο κι στεναγμος
δως μου μια ηλιαχτιδα ηλιε να κρατω στα χερια
να εχω το φως ολης της ανοιξης δικο μου
κι αν ημουν μια πεταλουδα σαν εσενα
η ευτιχια μου σε μια μαργαριτα

ο ποιητης παραλυρει λιγο αλλα ποιος ξερει τι σκεφτονταν :-))

[secretly]

μπροστα στον ηλιο ενας αητος...με την σκια του...
καλυπτει λιγη απ'την λαμψη του φωτος..
ποιο δυνατος θαρρεις πως ειναι απο το συμπαν
κι αμα λαβωθηκε αυτος γνωριζει κι ετσι να πετα μεσα στο φως..
κι αν ειναι τοσο δυνατος γιατι ποναει?
και αν ποναει πως ανοιγει τα φτερα?
μα ειναι αητος μην το ξεχνατε..δεν πεθαινει..
ενας αητος δεν θα πεθανει ετσι απλα..



αν και παλι βγηκα εκτος τοπικ τζοαν σορυ μου βγηκε αυθορμητα και αυτη η νουβελα
το αφιερωνω σε εμενα και σε ολους τους αητους που ξερουν να πονανε και να τελειωνουν περηφανοι και μεσα απο ολα ξανανοιγουν τα φτερα και ξεκινουν απ'το μηδεν
καλο σας βραδυ μαγκες και λοιποι..

[Joann]

αν και παλι βγηκα εκτος τοπικ τζοαν σορυ μου βγηκε αυθορμητα και αυτη η νουβελα
το αφιερωνω σε εμενα και σε ολους τους αητους που ξερουν να πονανε και να τελειωνουν περηφανοι και μεσα απο ολα ξανανοιγουν τα φτερα και ξεκινουν απ'το μηδεν
καλο σας βραδυ μαγκες και λοιποι..

E σιγά και τι έγινε! Δε βγήκες εκτός!
Ό,τι να 'ναι γράφουμε
αρκεί να 'ναι εντελώς δικό μας κι όχι αντιγραφή.
Κι εσύ αυτό το πετυχαίνεις.

[Joann]

Να γράψω για την αναχώρηση ή την επιστροφή;
:-I
Επιστροφή λοιπόν!