Απέραντο άγχος, η ζωή μου...

Όχι τελείως διαφορετικά είπα το να αφεθείς στη ροή των γεγονότων. Δεν μίλησα για ακινησία , είπα να ξεφύγεις από τον απόλυτο προγραμματισμό. Να αφήσεις λίγο χώρο στο τυχαίο, στο αυθόρμητο, μην το κόψεις επειδή θέλεις να έχεις τον απολυτο έλεγχο των πραγμάτων.
Ίσως να μην το συνειδητοποιείς τη στιγμή που το κάνεις...
Ο φόβος Λένα μου είναι που μας σταματαει να πραξουμε ή να μην πράξουμε. Και φυσικά κάποιες φορές μας προστατεύει άλλες φορές όμως μας καθηλώνει σ' αυτό που ουσιαστικά εσύ ανέφερες πριν με διαφορετικο τρόπο , στην ακαμψία.
Ναι και όταν λέω απογορευμένα εννοώ αυτο ακριβώς, να ξεφύγεις από τις νόρμες σου..Και αν έχω καταλάβει καλά, όσο μπορώ από εδώ, είναι ότι και το άνοιγμα σου στην κοινωνικοποίηση ακολουθούσε συγκεκριμένες νόρμες.

Δυστυχώς είναι δύσκολοι καιροί και τους ευφυείς, αφού καταλαβαίνουν τι πραγματικά τους συμβαίνει & τι συμβαίνει στον κόσμο γενικότερα !
Το να αφεθείς για μένα σημαίνει να αφήνεις άλλους να ορίζουν την τύχη σου...

edit: οι αξίες είναι σταθερές στο χρόνο και είναι αυτές που μας κάνουν αυτό που είμαστε.

Aχ Frini έχεις απόλυτο δίκιο, ξαναχτύπησες φλέβα....
Ευχαριστώ πάρα πολύ για τις απαντήσεις σου!
Nαι ξεκάθαρα η κοινωνικοποίηση ακολουθούσε συγκεκριμένες νόρμες. Και ναι! δεν το αντιλαμβανόμουν τη στιγμή που έκανα τον προγραμματισμό, το βλέπω τώρα κοιτάζοντας πίσω τα χρόνια που πέρασαν...
Το πρόβλημα είναι ότι έχω ταυτίσει τη δράση με τον προγραμματισμό, την ακινησία με την επανάπαυση και τη ζωή μου ως άνθρωπος με την ιδιότητά μου ως μαθήτρια/φοιτήτρια...δυστυχώς έτσι έμαθα από μαθήτρια, όταν είσαι βαθμοθήρας, δεν έχεις περιθώρια αποτυχίας οπότε εξαναγκάζεις τον εαυτό σου να λειτουργεί προς την κατεύθυνση της επιτυχίας, και αυτό μετά πέρασε αυτόματα στη γενικότερη ζωή μου.

Κerasi, υπήρξαν αλλά δεν εξελίσσονταν.
Wundeer, συμφωνώ απόλυτα! αλλά νομίζω, όσο μπορώ να αντιληφθώ ότι η Frini λέει κάτι άλλο...

Γιατι δεν προχωρουσε σε σχεση το πραγμα? Για πες κανενα παραδειγμα για να καταλαβεις και τι εφταιξε.

Το να αφεθείς για μένα σημαίνει να αφήνεις άλλους να ορίζουν την τύχη σου...
Δεν είναι έτσι, απλά να κρατάμε όσο μπορούμε μια ισορροπία ανέμεσα στο αυθόρμητο και στο προγραμματισμένο. Για μας ...για κανέναν άλλο

edit: οι αξίες είναι σταθερές στο χρόνο και είναι αυτές που μας κάνουν αυτό που είμαστε.[/QUOTE]
Κάποιες αξίες είναι σταθερές, κάποιες άλλες που τις ονομάζουμε αξίες είναι άκαμπτες πρακτικές που τις χρειαζόμαστε για να δικαιολογούμε την πορεία μας ή πιθανά και τα λάθη μας. Είναι τα τείχη που μόνοι μας χτίζουμε για να "προστατέψουμε" τον εαυτό μας.

Να σαι καλά lena μου, πιστεύω ότι σε κάποια καμπή της εξέλιξης μας, η ίδια ζωή μας υποχρεώνει ν' αναθεωρήσουμε. Κρατώντας τις "σταθερές " αξίες μας και πετώντας τις άλλες, που πριν τις ανέφερα σαν άκαμπτες πρακτικές.
Αρκεί να μην μπερδευτούμε στο τι θα κρατήσουμε και τι θα πετάξουμε:)

Quote:

---

Originally Posted by Frini

Το να αφεθείς για μένα σημαίνει να αφήνεις άλλους να ορίζουν την τύχη σου...
Δεν είναι έτσι, απλά να κρατάμε όσο μπορούμε μια ισορροπία ανέμεσα στο αυθόρμητο και στο προγραμματισμένο. Για μας ...για κανέναν άλλο

edit: οι αξίες είναι σταθερές στο χρόνο και είναι αυτές που μας κάνουν αυτό που είμαστε.

---

Κάποιες αξίες είναι σταθερές, κάποιες άλλες που τις ονομάζουμε αξίες είναι άκαμπτες πρακτικές που τις χρειαζόμαστε για να δικαιολογούμε την πορεία μας ή πιθανά και τα λάθη μας. Είναι τα τείχη που μόνοι μας χτίζουμε για να "προστατέψουμε" τον εαυτό μας.[/QUOTE]

Για μένα ισχύει ότι και για τη Λένα. Το αυθόρμητο υπάρχει μέσα στα όρια του προγραμματισμένου. Προγραμματίζω κάτι ακόμα και στην περίπτωση να αποτύχει. Έχω την αίσθηση ότι τα πάντα δρουν στα πλαίσια του αναμενόμενου και άθελά μου τα προβλέπω. Όχι προφητικά, αλλά παρατηρώντας τις συμπεριφορές των ανθρώπων μπορείς να βγάλεις εύκολα συμπεράσματα. Ίσως η Λένα προσπαθώντας να προστατευτεί βάζει και λίγο ακόμα "αλάτι"... αλλά η αξία της αγάπης και της αναζήτησης αυτής, θα έπρεπε να είναι άκαμπτη κατά τη γνώμη μου. Αξίες είναι ο σεβασμός, η αγάπη, η ελευθερία της άποψης και δεν ξέρω τι άλλο θα μπορούσε να είναι εκτός από αυτά.

Απλά ζούμε στην εποχή της ανηθικότητας και της βρωμιάς... Αν κάποια φορούσε λιγότερα ρούχα το 1920 θα την κατέκριναν ως @@@ ενώ τώρα συμβαίνει το αντίθετο. Ο περισσότερος κόσμος δρα σαν κοπάδι και στις πεποιθήσεις, και στα όνειρα (αν έχει, πράγμα σπάνιο), στις αντιλήψεις για το σεξ, τη θέση του άντρα/της γυναίκας και ξαφνικά κάποιος που είναι "νορμαλ" φαίνεται σαν τη μύγα μέσα στο γάλα. Δυστυχώς ο κόσμος δεν πρόκειται να αλλάξει και ούτε κ το να ψάχνεις κάποιον/κάποια να σε αγαπάει, οπότε δαγκώνεις τα χείλη σου κ δε σταματάς να ονειρεύεσαι. Είναι δύσκολο, αλλά όχι ακατόρθωτο.

Kerasi, αν βρω το γιατί (σε σχέση με μένα), ελπίζω ότι θα βρω και τη λύση....αλλά δεν είναι τόσο απλό. It takes two to tango...
Ένα παράδειγμα είπα πιο πάνω με έναν τύπο (κονέ από φιλικό μου ζευγάρι) που με ρωτούσε πόσα λεφτά έχω μαζέψει δουλεύοντας τόσα χρόνια και με τόσες σπουδές... αν ο άλλος δεν σε καταλαβαίνει και, το χειρότερο, δεν σε υποστηρίζει ή σε μειώνει επειδή πχ δεν έχεις αυτοκίνητο, άστα να πάνε...
Εννοείται πως δεν προχώρησε η όλη φάση, όχι μόνο από αυτό, αλλά από όλο το πακέτο!
Άλλος πχ ήθελε η σύντροφός του να είναι δημόσιος υπάλληλος για να έχει σίγουρο σταθερό εισόδημα. Μου το είπε ξεκάθαρα το άτομο που μάς σύστησε εκ των υστέρων βέβαια!
Άλλος ψάχνει μια "χαζογκομενίτσα" να περνάει την ώρα του.... στην κατηγορία αυτή δεν εμπίπτω, το είπαμε και πιο πάνω.
Ψάχνω κάτι σοβαρό και αληθινό για να χτίσω τη ζωή μου! και αυτό φαίνεται.... ίσως αγχώνει κάποιους, δεν αντιλέγω.

Ναι ρε παιδακι μου, εγω σε ρωτησα για φλερτ γενικοτερα, ασε τα πιο σοβαρα για γαμους κλπ. Πχ στο σχολειο κανενας συμμαθητης? Κανενας δικηγορος μετα στη σχολη ή στα δικαστηρια? Που ειναι και ολοι σενια παιδια....η απο αλλου. Τα παραδειγματα που λες κανουνε μπαμ οτι ειστε ασυμβατοι. Αλλα υπηρξαν? Κανενας που να σου αρεσε?

Frini, πιστεύεις ότι ένας ψυχολόγος θα με βοηθούσε να αντιληφθώ και να βελτιώσω αυτές τις άκαμπτες πρακτικές?

Kerasi, βεβαιότατα ναι! αρκετοί! αχ όταν λέω αρκετοί, εννοώ 4, άντε 5 αν βάλουμε και έναν συμμαθητή από το λύκειο. Κοίτα, δεν μου αρέσει κάθε μέρα και διαφορετικός, ένας κάθε 3-4 χρόνια. Και αυτό το λέω βλέποντας πίσω τα χρόνια που πέρασαν. Δεν γινόταν επί τούτου. Ούτε ανοίγομαι εύκολα. Και μού παίρνει χρόνο για να γνωρίσω τον άλλο, να τον εμπιστευθώ και να πω ότι ενδιαφέρομαι.Με το συμμαθητή δεν προχώρησε λόγω μικρής ηλικίας, να κοιτάξουμε τα μαθήματά μας, να περάσουμε στις πανελλήνιες κλπ. Με ένα παιδί στο πανεπιστήμιο πάλι δεν προχώρησε, ίσως δεν το επεδίωξα και εγώ, καταλήξαμε σε άλλες παρέες, και τελικά παντρεύτηκε αυτός μια κοπέλα που γνώρισε μετά. Ένα κονέ από τους γονείς μου επίσης δεν προχώρησε γιατί ο τύπος ήταν κολλημένος στην πρώην του, πολύ κολλημένος, και φυσικά τα ξανάφτιαξε με αυτή. Με ένα παιδί από τη δουλειά πάλι, μια χαρά επικοινωνία, και έξοδοι και όλα καλά, τηλέφωνα, εκδρομές, έξοδοι, όλα αυτά με παρέες φυσικά, έδειχνε να ενδιαφέρεται πολύ, εγώ ανταποκρινόμουν όσο με έπαιρνε για να μη με πάρουν με τις ντομάτες, αλλά ποτέ δεν μίλησε, αν και είχε τις ευκαιρίες.... Είμαι και του παλιομοδίτικου ρεπερτορίου, τί να κάνουμε? Δεν θα του έκανα πρόταση εγώ για να τα φτιάξουμε... Άλλαξα εταιρεία, έφυγε και αυτός, χαθήκαμε....
Σε μια πρώτη ανάγνωση, πιστεύω ότι φταίει και το γενικότερο κλίμα της εποχής (ίσως οι υπερπροστατευτικές μαμάδες) που κάνει κάποιους άντρες σχετικά άβουλους, να πετάνε το μπαλάκι στην κοπέλα για να παίξει το ρόλο της διεκδίκησης ή ακόμη προσεγγίζουν άκομψα (πχ μού έτυχε πριν καμιά βδομάδα να βγω απογευματάκι για καφέ με ένα φιλικό ζευγάρι και τους περίμενα σε μια πλατεία στην επαρχιακή μου πόλη. Επειδή άργησαν να έρθουν, περίμενα αρκετά σε ένα σημείο που είναι meeting point των νέων της πόλης. Ένας τύπος, αρκετά εμφανίσιμος, που περίμενε και αυτός εκεί, με πρόσεξε και άρχισε να κόβει βόλτες γύρω γύρω. Βόλτες εγώ, βόλτες και αυτός. Ώσπου σε κάποια φάση, κάπως έτυχε και οι βόλτες μας διασταυρώθηκαν και αυτός βρέθηκε ακριβώς μπροστά μου. Τον κοιτάζω και δεν με κοίταζε, κοίταζε πάνω από τον ώμο μου, κάπου απροσδιόριστα... Ούτε μού μίλησε... Περίμενε να κάνω την πρώτη κίνηση εγώ ! ... ).
Είναι και πολλές κοπέλες πολύ "επιθετικές" στο θέμα αυτό με την έννοια ότι πέφτουν με τα μούτρα να κάνουν σχέση, οποιαδήποτε σχέση, αρκεί να κάνουν σχέση...το θεωρούν μίασμα να είναι μόνες τους.

Μαλιστα, καταλαβα. Κατι αλλο που θα σε βοηθησει για το κομματι των σχεσεων, θα σου προτεινα να χασεις βαρος. Θα σκεφτεσαι οτι το κανεις για την υγεια σου, γιατι και οσο περνανε τα χρονια παχαινεις πιο ευκολα, οποτε ειναι καλο να εχεις περιθωρια. Αν χασεις βαρος θα σε κοιτανε και περισσοτεροι αντρες, οποτε ειναι και πιο πιθανο να γινει κατι. Χωρια οτι θα σε ωφελησει σαν υγεια και μακροζωια.

To έχω δρομολογήσει αυτό...αλλά και πάλι ο στόχος μου είναι τα 60 κιλά. Είμαι περίπου 68 τώρα με 1,64 ύψος. Χοντρή δεν είμαι σε καμιά περίπτωση, ούτε ποτέ ήμουν, απλά δεν είμαι και skinny.
Aν σου πω ότι έχω δει κοπέλες χοντρές να βρίσκουν κάτι παιδιά, που ακόμη αναρωτιέμαι τί και πώς? Με κοιλιές, με τις αθλητικές φόρμες που τις τόνιζαν ακόμη περισσότερο, αμακιγιάριστες? αλλά μες στην άνεση, την πλάκα και το χαλαρό στυλάκι?
Και η εμφάνιση δεν παίζει καταλυτικό ρόλο, τώρα πια το πιστεύω. Αν έπαιζε ρόλο, θα είχα ήδη παντρευτεί, πίστεψέ με!
Η κοινωνικότητα, ο αέρας, σαφέστατα ναι!αλλά η εμφάνιση, όχι!
Ακόμα και εσύ, φίλε Kerasi, ποιά θα προτιμούσες? μια κοπέλα αμακιγιάριστη, χοντρούλα, χαλαρή και άνετη, με την οποία είσαι ο εαυτός σου, ή μια κοπέλα που με την εμφάνιση και το στυλ της σε πιέζει?

Quote:

---

Originally Posted by Lena01

To έχω δρομολογήσει αυτό...αλλά και πάλι ο στόχος μου είναι τα 60 κιλά. Είμαι περίπου 68 τώρα με 1,64 ύψος. Χοντρή δεν είμαι σε καμιά περίπτωση, ούτε ποτέ ήμουν, απλά δεν είμαι και skinny.
Aν σου πω ότι έχω δει κοπέλες χοντρές να βρίσκουν κάτι παιδιά, που ακόμη αναρωτιέμαι τί και πώς? Με κοιλιές, με τις αθλητικές φόρμες που τις τόνιζαν ακόμη περισσότερο, αμακιγιάριστες? αλλά μες στην άνεση, την πλάκα και το χαλαρό στυλάκι?
Και η εμφάνιση δεν παίζει καταλυτικό ρόλο, τώρα πια το πιστεύω. Αν έπαιζε ρόλο, θα είχα ήδη παντρευτεί, πίστεψέ με!
Η κοινωνικότητα, ο αέρας, σαφέστατα ναι!αλλά η εμφάνιση, όχι!
Ακόμα και εσύ, φίλε Kerasi, ποιά θα προτιμούσες? μια κοπέλα αμακιγιάριστη, χοντρούλα, χαλαρή και άνετη, με την οποία είσαι ο εαυτός σου, ή μια κοπέλα που με την εμφάνιση και το στυλ της σε πιέζει?

---

εγώ πάντως (αν και δε με ρώτησε κανείς) αυτή με την εμφάνιση και το στυλ... :)
έχεις σκεφτεί μήπως παίζει ρόλο το μέρος που ζεις ; εννοώ σε μια π.χ. μικρή πόλη θα έχεις και λιγότερες πιθανότητες. Επίσης, έχεις σκεφτεί οι άλλοι να κομπλάρουν μαζί σου; Προσωπικά μπροστά σε μια γυνάικα με εμπειρία και μυαλό σαν το δικό σου θα κόμπλαρα σε πρώτη φάση.. Σε δεύτερη θα ξεκόμπλαρα! Όπως κ έκανα με τη γυναίκα μου. Η αλήθεια είναι ότι μιλούσα σε πολλές αλλά μόλις τη γνώρισα κ ήθελα να της ζητήσω να βγούμε μου κόπηκαν τα πόδια ! Πιστεύω επίσης πως για να δεις τι δε σου κολλάει ή τι σε χαλάει, πρέπει να ρωτήσεις άντρες.. ρώτα κάποιον στα ίσα: θα σου άρεσα ; τι σε χαλάει πάνω μου χωρίς ενδοιασμό;

οι περιπτώσεις που αναφέρεις μου φαίνονται normal... είναι λογικό να κολώνει κάποιος..

Wundeer, ευχαριστώ πολύ! Είσαι πολύ καλός!
Tώρα πρόσφατα ήρθα στη μικρή μου πόλη, μέχρι πρότινος ήμουν στην πρωτεύουσα...
Δεν κομπλάρουν, πιστεύω... τουλάχιστον δεν έχω καταλάβει κάτι τέτοιο...
Με έχεις εξιδανικεύσει....ποιό μυαλό και ποιά εμπειρία...Μην το λες αυτό...
Έχω ρωτήσει γνωστούς και φίλους και μου έχουν πει ότι δείχνω πολύ σφιγμένη, αγχωμένη, πιεσμένη... και φοβισμένη.
Παλιότερα πιο πολύ, τώρα το έχω δουλέψει ως ένα βαθμό.

Quote:

---

Originally Posted by Lena01

Wundeer, ευχαριστώ πολύ! Είσαι πολύ καλός!
Tώρα πρόσφατα ήρθα στη μικρή μου πόλη, μέχρι πρότινος ήμουν στην πρωτεύουσα...
Δεν κομπλάρουν, πιστεύω... τουλάχιστον δεν έχω καταλάβει κάτι τέτοιο...
Με έχεις εξιδανικεύσει....ποιό μυαλό και ποιά εμπειρία...Μην το λες αυτό...
Έχω ρωτήσει γνωστούς και φίλους και μου έχουν πει ότι δείχνω πολύ σφιγμένη, αγχωμένη, πιεσμένη... και φοβισμένη.
Παλιότερα πιο πολύ, τώρα το έχω δουλέψει ως ένα βαθμό.

---

μα όταν σε βλέπει ο άλλος και "περιμένεις να κάνεις αυτός την πρώτη κίνηση" πιστεύεις ότι δεν κομπλάρει; Η πιστεύεις ότι οι άντρες κομπλάρουν μόνο μπροστά στην Δούκισσα Νομικού; Αν ήταν έτσι, σε όλους μας θα άρεσε μια ! Ποιος σου είπε ότι δεν αρέσουν οι "σφιγμένες" ; Ποιος σου είπε ότι θα έπρεπε να είσαι αεράτη; Δεν υπάρχουν defaults συμπεριφοράς! Τα defaults προσδιορίζονται από την κοινωνία και την τοπική κουλτούρα. Δες μια ταινία '20s, μία από το μεσαίωνα και μια του 2013 και βγάλε συμπέρασμα.

Κάτι άλλο. Οι άντρες σήμερα, νιώθουν απειλούμενοι από τη θεση της γυναίκας στην κοινωνία. Πιστεύω το ξέρεις, δε θέλει ανάλυση. Αν το συνδυάσεις με την οικονομική κρίση π.χ. ανεργία και έλλειψη χρημάτων, πως να έχει αυτοπεποίθηση ένας άντρας; Όταν βγάζει κάποιος 500 ευρώ το μήνα, πως θα σκεφτεί να σου κάνει το τραπέζι; Όταν είναι άνεργος, τι θα έρθει να σου πει; "Έχεις τίποτα ψιλά να πάμε για καφέ;". Εννοείται πως η οικονομική κρίση επηρεάζει τις σχέσεις...

Πίστεψέ με, αφού περίμενες τόσα χρόνια (κ εγώ μια από τα ίδια αν και άντρας) όταν θα έρθει η στιγμή, θα είναι καλύτερα από ότι φανταζόσουν γιατί θα είναι συνειδητή επιλογή. Κ άσε τους άλλους να το αποδίδουν σε συντηρητισμό και ξενερωματικότητα...

Quote:

---

Originally Posted by Lena01

Αυτό το θεματάκι με τα στανταρντς, το έχω ακούσει άπειρες φορές. Το βλέπω και σε φίλους-ες μου.
Το έγραψα και πιο πάνω, φίλη μου γιατρός παντρεύτηκε πρόσφατα ηλεκτροτεχνίτη και μάλιστα μού έλεγε "χαμήλωσε τα στανταρντς σου και αμέσως θα βρεις". Αλλά δεν είναι τόσο απλό... Αλλο να περιορίσεις τις προσδοκίες σου στο οικονομικό/επαγγελματικό κομμάτι και άλλο στο θέμα του χαρακτήρα. Δεν φαντασιώνομαι ότι θα βρω τον επόμενο Ωνάση, δεν θέλω να ζω πλούσια και να τρέχουν τα λεφτά από τα μπατζάκια μου, δεν γουστάρω το lifestyle, δε γουστάρω να πουλάω μούρη. Το μόνο που θέλω είναι να τα βγάζω πέρα με αξιοπρέπεια, να μην με κυνηγάει η εφορία, να έχω μια καλή ασφάλιση, ένα άνετο σπιτικό (ποιός από εμάς θα ήθελε να ζει σε μια υπόγεια γκαρσονιέρα? λχ) και να έχω τις ευκαιρίες μου να πάω ένα ταξίδι κλπ. Δεν θα σκάσω που δεν μπορώ να μείνω σε 5αστερο ξενοδοχείο, πάω και στο camping.
Άρα, για ποιά στανταρντς μιλάμε? αν πούμε ότι κινούμαι οικονομικά σε ένα μικρο/μεσοαστικό πλαίσιο, εννοείται ότι οικονομικά θα ήθελα κάποιον με κάτι αντίστοιχο, που είναι οι 8 στους 10.
Τώρα για το μορφωτικό και καλά επίπεδο, τρομάρα μου, ξέρετε την αρχαιοελληνική παροιμία που λέει "όμοιος ομοίω αεί πελάζει"? ο καθένας συχνάζει με αυτούς που του ταιριάζουν._ Αυτή είναι η αλήθεια. Και για αυτό μετά λέμε να είμαστε προσαρμοστικοί, ευέλικτοι, να ανοιγόμαστε, για να έχουμε περισσότερες πιθανότητες να γίνουμε αποδεκτοί από άτομα που εκ πρώτης όψεως δεν μάς πολυταιριάζουν... Δεν περιμένω να βρω τον επόμενο Αινστάιν ούτε τον φωστήρα στον τομέα μου ούτε την επόμενη μεγαλοδιάνοια...Αλλά ναι, έχω την απαίτηση να καταλάβει ότι είχα όνειρα, ξεκίνησα να δουλεύω στα 25 μου με 300 ευρώ το μήνα, ανασφάλιστα, στοχεύω σε κάτι καλό, έχω κοπιάσει πάρα πολύ και να με υποστηρίξει.
Ξέρετε τί μου είπε κάποιος υπάλληλος κυλικείου, παρακαλώ, μια φορά ? Δουλεύεις από τα 25, πόσα λεφτά μάζεψες?... τί να το κάνεις που σπούδασες... εγώ έχω στην άκρη από τη δουλειά μου 30.000 ευρώ!
Και μετά εμείς έχουμε τα υψηλά στανταρντς....
Και το πιο σημαντικό, το θέμα του χαρακτήρα! εδώ δεν υπάρχουν στανταρντς. Ή ταιριάζεις ή δεν ταιριάζεις. Τέλος!
Τις παλιότερες εποχές έλεγαν ότι για να μείνει κάποια ανύπαντρη, προφανώς το ένα τής μύριζε, το άλλο τής βρώμαγε... Δε νομίζω ότι ισχύει κάτι τέτοιο σήμερα! έχω δει "χαζογκομενίτσες" να λειτουργούν έτσι, να έχουν δίπλα τους το αγοράκι, να το τρέχουν πάνω-κάτω συνεχώς και αυτός σούζα. Ρίξτε μια ματιά στις καφετέριες, πόσες τέτοιες θα δείτε καθημερινά? Και όμως, όλες είναι ζευγαρωμένες! Άρα, κάτι σημαίνει αυτό για το πώς επιλέγουν οι άντρες....
Γνωστή μου πρόσφατα μού έλεγε ότι οι άντρες φοβούνται όταν μια κοπέλα έχει φτάσει ψηλά και δεν την πλησιάζουν!!!!!!!! χαχαχαχαχα τί άλλο θα ακούσω πια?
Τα σχόλια δικά σας!

---

Στην περίπτωση της φίλης μου τα στάνταρ είναι κυρίως προς το μορφωτικό-κοινωνικό επίπεδο, και όχι τόσο στο οικονομικό. Αλλά επειδή θα παρεξηγηθεί έτσι όπως το γράφω (γιατί εννοείται όλοι μας-ή σχεδόν όλοι μας- εκτιμάμε και επιζητάμε ενα αντιστοιχο επιπεδο από τον αλλον (ομοιος οιμοιω αει πελαζει που λες κ εσυ), αυτο που ισχυει στη δικη της περιπτωση επιγραμματικα ειναι οτι τα στανταρ της αντιστοιχουν στα στανταρ που περιμενεις να εχει ο αντρας σου, ο συζυγος σου, ο ανθρωπος που θα παντρευτεις. εκεινη το εχει στο μυαλο της πως θα περιμενει τον 'καταλληλο' για να ολοκληρωσει, ο οποιος και θα ειναι σε θεση να εκτιμησει οτι ειναι ο πρωτος της και αρα θα παει σε σοβαρη σχεση-και γιατι οχι- και σε γαμο.
ήταν απλώς ένα παράδειγμα, δεν λέω πως είναι το ίδιο με εσενα. αυτα που είπες τα καταλαβαίνω κ εννοείται πως συμφωνω. δε νομιζω πως καποια ισορροπημενη κοπελα εχει ως μινιμουμ στανταρ το δισεκατομμυριουχο με το γιωτ, ή τον σωσια του αϊνστάιν. δεν το πήγαινα καθολου εκει.
αυτο που προσπαθω να καταλαβω ειναι αν εχεις απορριψει πχ καποιον στο παρελθον που εδειξε ενδιαφερον ,που ήταν καλο παιδι (στο θεμα του χαρακτηρα νερο στο κρασι δε χωραει για κανενα λογο), αλλα που για καποιο λογο δε σε ειλκυε ερωτικα. οταν λεω ότι ίσως θα έπρεπε να ρίξεις λίγο τα στάνταρ το εννοούσα πιο πολύ με την εννοια του να δωσεις πιο ευκολα ευκαιρια να γνωρισεις τον αλλον ακομα και αν δε σου αρεσει εκ πρωτης οψεως. μπορει στην κουβεντα και σταδιακά να αρχισεις να ανακαλυπτεις πραγματα, κ ετσι να καταλήξεις να κανεις σχεση μ ενα ατομο που ποτε δε φανταζοσουν πιο πριν.
θα συμφωνησω 1000% με Frini σχετικα με οσα ειπε για το οτι ησουν ατομο που ειναι μετρημενο, ισορροπημενο, προσπαθει να ειναι λογικο, οχι πολυ στα ακρα εκτος κ αν προκειται για συγκεκριμενα ζητηματα οποτε εκει μπορει να παρεις απολυτη θεση, με υπολογισμενες και προσεκτικες κινησεις. ειναι δυσκολο να 'δαμασουμε΄' την ταση μας να σκεφτομαστε με κουτακια και να παγιδευομαστε σ αυτα. και αυτο που το κανει χειροτερο ειναι η ταση για για υπεραναλυση.
μη σκεφτεσαι τοσο πολυ. το λεω για να το ακουω κ εγω γιατι ειναι μια παγιδα που πολλες φορες πεφτω :)
η ζωη ειναι μικρη. προσπαθησε να εισαι λιγοτερο σφιγμενη. το να χαλαρωσεις και να κανεις και μια 'μικρο-κινηση' πρωτη καμια φορα δε θα αφαιρεσει κατι απο τη σοβαροτητα σου ή το χαρακτηρα σου. φλέρταρε λίγο πιο συχνά, κάνε αστεία, και με άτομα που δε σ αρέσουν απαραίτητα. αστειευσου στον περιπτερα ή τον μπαρμαν, προσπαθησε να λυθεις σιγα σιγα. χαζα παραδειγματα κι εχω ηδη γραψει πολλα, αλλά δε ξερω πως αλλιως να σου μεταφερω ακριβως αυτο που σκεφτομαι.
με πιο απλα λογια: χαλάρωσε και άσε λίγο πιο πολλή θετική ενέργεια να σε περιβαλλει. εξωτερικευσε την οχι μονο στους φιλους σου και τα οικεια σου προσωπα αλλα και στον κοσμο που δε σε ξερει. ναι στη σοβαροτητα, οχι στη σοβαροφανεια, αν καταλαβαινεις τι θελω να πω. εννοειται οτι εσυ ανηκεις στην 1η κατηγορια απλως προσπαθησε να αποβαλλεις χαρακτηριστικα οπως το 'σφιγμενη/αποστασιποποιημενη', που ειναι και λίγο και αμυνα και συστολη, και βγες εξω με πιο πολυ θαρρος (επαναλαμβανω: σα σταση ζωης, και διαθεσης οχι να πας να την πεσεις σε καποιον!)

Quote:

---

Originally Posted by kerasi

Γεια σου Μ., να σε ρωτησω απο περιεργεια αυτα τα στανταρς που εχει η φιλη σου ποια ειναι? Ειναι πχ να χει σπουδασει? Ή και εμφανισιακα?

---

ελπιζω να σε καλυψα με αυτα που ειπα πιο πανω :)

Με καλυψες, αλλα αν στα βασικα στανταρς ειναι το μορφωτικο επιπεδο μου κανει εντυπωση που δεν εχει παιχτει κατι, γιατι σημερα ολα τα παιδια εχουνε σπουδασει. Η συντριπτικη πλειοψηφια δηλαδη. Μηπως ειναι ασχημη?

Quote:

---

Originally Posted by wundeer

Κάποιες αξίες είναι σταθερές, κάποιες άλλες που τις ονομάζουμε αξίες είναι άκαμπτες πρακτικές που τις χρειαζόμαστε για να δικαιολογούμε την πορεία μας ή πιθανά και τα λάθη μας. Είναι τα τείχη που μόνοι μας χτίζουμε για να "προστατέψουμε" τον εαυτό μας.

---

Για μένα ισχύει ότι και για τη Λένα. Το αυθόρμητο υπάρχει μέσα στα όρια του προγραμματισμένου. Προγραμματίζω κάτι ακόμα και στην περίπτωση να αποτύχει. Έχω την αίσθηση ότι τα πάντα δρουν στα πλαίσια του αναμενόμενου και άθελά μου τα προβλέπω. Όχι προφητικά, αλλά παρατηρώντας τις συμπεριφορές των ανθρώπων μπορείς να βγάλεις εύκολα συμπεράσματα. Ίσως η Λένα προσπαθώντας να προστατευτεί βάζει και λίγο ακόμα "αλάτι"... αλλά η αξία της αγάπης και της αναζήτησης αυτής, θα έπρεπε να είναι άκαμπτη κατά τη γνώμη μου. Αξίες είναι ο σεβασμός, η αγάπη, η ελευθερία της άποψης και δεν ξέρω τι άλλο θα μπορούσε να είναι εκτός από αυτά.

Απλά ζούμε στην εποχή της ανηθικότητας και της βρωμιάς... Αν κάποια φορούσε λιγότερα ρούχα το 1920 θα την κατέκριναν ως @@@ ενώ τώρα συμβαίνει το αντίθετο. Ο περισσότερος κόσμος δρα σαν κοπάδι και στις πεποιθήσεις, και στα όνειρα (αν έχει, πράγμα σπάνιο), στις αντιλήψεις για το σεξ, τη θέση του άντρα/της γυναίκας και ξαφνικά κάποιος που είναι "νορμαλ" φαίνεται σαν τη μύγα μέσα στο γάλα. Δυστυχώς ο κόσμος δεν πρόκειται να αλλάξει και ούτε κ το να ψάχνεις κάποιον/κάποια να σε αγαπάει, οπότε δαγκώνεις τα χείλη σου κ δε σταματάς να ονειρεύεσαι. Είναι δύσκολο, αλλά όχι ακατόρθωτο.[/QUOTE]

Αγαπητέ wundeer, το αυθόρμητο δεν μπορεί να υπάρξει μέσα στα όρια του προγραμματισμένου, είναι δύο έννοιες που δεν συμβαδίζουν, από την ίδια τους τη φύση είναι αλληλοσυγκρουόμενες. Και παρατηρώντας τις συμπεριφορές των ανθρώπων, ιδιαίτερα αν έχεις κάποια εμπειρία, μπορείς να βγάλεις συμπεράσματα όχι όμως ασφαλή. Ο άνθρωπος δεν είναι μονοδιάστατος, έχει πολλές πτυχές που δεν μπορούμε να τις γνωρίζουμε.
Δεν υπερασπίζομαι την εποχή μας, και μένα με ενοχλεί βαθειά η ανηθικότητα που αναφέρεις απλά δεν την βλέπω στο πόσα ρούχα θα φορέσει μια γυναίκα. Και δεν νομίζω ότι οι παλιότερες εποχές ήταν περισσότερο ηθικές αλλά υποκριτικές. Άλλωστε το να είσαι ηθικός επειδή δεν μπορείς να κάνεις διαφορετικά, για μένα δεν έχει αξία.
Ο ορισμός του νορμάλ από την άλλη είναι και αυτός σχετικός. Τι είναι νορμάλ στην τελική?

Και για να επανέλθουμε , θεωρώ ότι χωρίς αξίες δεν μπορούμε να ζήσουμε. Τις εχουμε ανάγκη για να στήσουμε το οικοδόμημα του εαυτού μας μέσα στο πλαίσιο της κοινωνίας και για να βαδίσουμε στη ζωή μας με κάποια αξιοπρέπεια.
Απλά μεγαλώνοντας γίνομαι όλο και πιο σίγουρη, ότι η ταυτότητα είναι ένα δικό μας επινόημα που πολλές φορές μας βασανίζει γιατί απαιτεί να φερόμαστε σύμφωνα μ' αυτό. Έτσι δεν μπορούμε να είμαστε απόλυτα παρόντες στο τώρα γιατί είμαστε δεμένοι με τα πράγματα του παρελθόντος που υπήρξαν καθοριστικά για τη δημιουργία της ταυτότητας μας. Μήπως όμως η αληθινή μας φύση βρίσκεται έξω από τα στενά όρια του κατασκευασμένου μας εγώ και δεν μπορεί να κλειστεί μέσα τους?
Μήπως είμαστε αιχμάλωτοι ενός εγώ που μας περιορίζει σε λίγες γνώριμες απαντήσεις?
Για αυτό μίλησα για διαχωρισμό των αξιών μας σε πραγματικές και σε άκαμπτες πρακτικές.

Quote:

---

Originally Posted by Lena01

Frini, πιστεύεις ότι ένας ψυχολόγος θα με βοηθούσε να αντιληφθώ και να βελτιώσω αυτές τις άκαμπτες πρακτικές?

---

Αυτό καλή μου είναι όπως εσύ το αισθάνεσαι. Αν νιώθεις την ανάγκη να το κανεις , ναι. Στην τελική εσύ θα είσαι πάλι που θα το παλέψεις με τον εαυτό σου.

Frini, σε καταλαβαίνω... Δεν κινούνται όμως οι σκέψεις σου σε ένα ιδεατό/ιδανικό επίπεδο? Και πώς μπορώ να τις προσαρμόσω στην πεζή καθημερινότητα?
Νομίζω ότι οι κοινωνικές συμβάσεις είναι τόσο σκληρές που καταλήγουν να μάς φυλακίζουν, και ο αληθινός μας εαυτός στραγγαλίζεται στο βωμό της ρουτίνας και της επιβίωσης.
Πχ στην περίπτωσή μου, ήμουν κάποτε, ίσως προσχολικά, πολύ αυθόρμητη, αθώα, ειλικρινής μέχρι αηδίας, αγαπούσα όλους τους ανθρώπους. Αλλά όταν οι γονείς, οι συγγενείς, το σχολείο βάζει ταμπέλες, συγκρίνει, εύκολα παρερμηνεύει, απαξιώνει και ακόμη πιο εύκολα κακοχαρακτηρίζει, άρα περιθωριοποιεί, πώς να διατηρήσεις τον αυθορμητισμό αυτό? Δεν επιβιώνεις... Περιχαρακώνεσαι για να μπορέσεις να προχωρήσεις και να φύγεις. Στα 20 το περιβάλλον μου έλεγε ότι είμαι πολύ μικρή για μια σχέση, να μην είμαι ανυπόμονη και να περιμένω, οπότε όταν θέλεις να αρέσεις, να έχουν οι άλλοι μια καλή ιδέα για σένα και εξαρτάσαι οικονομικά, δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς. Υπακούς, κόβεις χέρια και πόδια, σφίγγεις την καρδιά και κάνεις ό,τι σου λένε. Στα 25 μικρή ακόμα, να ριζώσω σε μια δουλειά πρώτα... και πάλι στο κλουβί, με κλειστή την πόρτα. Στα 30 σού ανοίγουν την πόρτα γιατί δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς, αλλά το νερό έχει κυλήσει στο αυλάκι, είναι δύσκολο να αλλάξεις πλαίσιο... Τώρα το κλουβί είναι ανοιχτό, αλλά πού φτερά για πέταγμα?

Όπως έχω πει πολλές φορές όλοι μας έχουμε το προσωπικό μας στοίχημα με τη ζωή.Έχουμε συνηθίσει να ζούμε μέσα στην ταυτότητα μας. Μας φοβίζει να αφήσουμε τον εαυτό μας να παρασυρθεί χωρίς το φρένο που αυτή μας δίνει. Συνειδητοποιούμε και προσπαθούμε ν' αλλάξουμε κάτι που μας βαραίνει, μας περιορίζει ή μας πονάει. Η αλλαγή αυτή όμως μπορεί να είναι επίπονη για αυτό και την αποφεύγουμε. Μπορούμε όμως ανάλογα με τον χαρακτήρα και τις εμπειρίες του ο καθένας να τολμάμε λίγο περισσότερο, ίσως όσο αντέχουμε τη δεδομένη στιγμή.
Ναι ο εαυτός μας στραγγαλίζεται κάθε μέρα στην ρουτίνα της επιβίωσης. Ναι και μας έχουν βάλει ταμπέλες. Δεν έχουμε όμως μια ηθική υποχρέωση απεναντι στον εαυτό μας να προσπαθήσουμε να είμαστε πιο όμορφα με μας? Στο κάτω κατω είμαστε εδώ μόνο για να επιβιώνουμε? δεν αξίζουμε κάτι καλύτερο? Πόσο μας έχουν "εξυπηρετήσει" οι ταμπέλες που μας έβαλαν οι άλλοι ή ακόμα και εμείς οι ίδιοι?
Οι σκέψεις μου δεν ξέρω αν κινούνται σε κάποιο ιδεατό επίπεδο. Και εγώ όπως και εσύ (για διαφορετικούς λόγους) αναρωτιέμαι .
"Νομιζω πως θα είμαστε πολύ πιο ζωντανοί αν τολμήσουμε να συνειδητοποιήσουμε πως δεν είμαστε υποχρεωμένοι να ξέρουμε κάθε στιγμή ποιοι είμαστε και ούτε χρειάζεται να εγγυηθούμε με ακρίβεια και λεπτομέρειες τι μπορεί κανείς να περιμένει από εμάς"

Για κάποιους συγκεκριμένους λόγους έχεις φτάσει σ' ενα σημείο όπου αυτό που έχεις δεν σου κάνει , έτσι?
Σκέψου και αν θέλεις μου λες...κυρίως εσύ στον εαυτό σου. Τι θα ήθελες ν' αλλάξεις? Τι θα ήθελες να έχεις?

Για κάποιους συγκεκριμένους λόγους έχω φτάσει σ' ένα σημείο όπου αυτό που έχω δεν είναι αυτό που περίμενα, αυτό στο οποίο είχα επενδύσει... Νιώθω ότι πλήρωσα με χρυσάφι για να αγοράσω κάρβουνο. Και στο επαγγελματικό και στο προσωπικό κομμάτι.
Αυτό που ήθελα να αλλάξω, το σκηνικό δηλαδή και το περιβάλλον και το πλαίσιο, το έκανα στα 18. Και τις υπερβάσεις που μπορούσα να κάνω... Αλλά δεν απέδωσε τους καρπούς που περίμενα... Τώρα νιώθω ότι δεν υπάρχει κάτι να αλλάξω, να βελτιώσω σίγουρα, αλλά να κάνω δραστικές, καταλυτικές αλλαγές, όχι!
Στο επαγγελματικό κομμάτι έχω απηυδήσει, είμαι εκτός δουλειάς αρκετό καιρό, προσπαθώ να διαβάσω, άλλοτε μπορώ άλλοτε βαριέμαι... το λούκι είναι να περάσω! αν περάσω, το νερό θα κυλήσει στο αυλάκι. Άρα καταλαβαίνεις ότι και πάλι, για πολλοστή φορά είμαι παγιδευμένη στην επίτευξη ενός στόχου με αποτέλεσμα να πιέζω τον εαυτό μου να λειτουργήσει προς μια κατεύθυνση...
Στο προσωπικό κομμάτι έχω προσπαθήσει απίστευτα πολύ, ιδίως τα τελευταία 7-8 χρόνια... τόσο πολύ που δεν ξέρω πια τί άλλο να κάνω, τί παραπάνω να προσθέσω στη λίστα!!!!

Τί θέλω? Ό,τι ήθελα πάντα, ό,τι προσπάθησα τόσο πολύ να πετύχω...
Μια δουλειά που να με ανταμείβει χωρίς να με στραγγίζει από ενέργεια.
Και μια αληθινή σχέση για να χτίσω τη ζωή μου.
Αλλά δεν είναι τόσο απλό ούτε τόσο εύκολο. Έχω καταστρώσει άπειρα σχέδια για το πώς θα τα πετύχω αλλά ενώ στο χαρτί βγαίνουν, στη ζωή κάτι μού ξεφεύγει...

Για το επαγγελματικό κομμάτι , καταλαβαίνω απόλυτα τι λες. Είχες επενδύσει πολύ εκεί, πιστεύοντας και ελπίζοντας ότι θα σου δώσει καταξίωση, ευημερία και προσωπική ευτυχία. Προσπάθησε για το καλύτερο στο επίπεδο αυτό αλλά θα σου έλεγα να μην πιέσεις τον εαυτο σου προς μια κατευθυνση αποκλειοντας όλα τα υπόλοιπα γύρω σου.
Στο προσωπικό ίσως φταίει ότι προσπάθησες πάρα πολύ. Έχω την εντύπωση γενικά ότι πιέζεις πολύ τον εαυτο σου για την επιτυχία. Όλα καλα συντονισμένα...
Σε πιο πρακτικό συμφωνώ με την Μ. Δεν χρειάζεται να ρίξεις τα στανταρ σου, τουλάχιστον απ' ότι μας είπες δεν ζητάς τρελλά πράγματα. Απλά ανοίξου περισσότερο΄, δώσε περισσότερες ευκαιρίες σ' ανθρώπους που εκ πρώτης εντύπωσης μπορεί να μην σου λένε κάτι διαίτερο. Σκέψου ότι και οι άλλοι έχουν τα θέματα και τις ανασφάλειες τους και δεν τολμαν να δείξουν ποιοι πραγματικά είναι. Συν τοις άλλοις, επειδή ποτέ δεν συμμετείχες στο ερωτικό "παιχνίδι" μπορεί να δίνεις την εικόνα της απόμακρης ή στην καλύτερη, της καλής γλυκειάς φίλης. Προσπάθησε ν' αλλάξεις τον ρόλο αυτό γιατί έχεις μπει για τα καλά στο καλούπι του. Για να σε πλησιάσει κάποιος θα πρέπει να νιώθει ότι έχεις ανοικτή την πόρτα. Να εκπέμπεις ερωτισμο. Και αυτό δεν είναι ούτε πρόστυχο ουτε ανήθικο. Και σαφέστατα δεν έχει να κάνει ούτε με προκλητικό ντύσιμο ουτε με τα επιπλέον κιλά. Μια γυναίκα απλα συμπαθητική και αρκετά σεμνή στην εμφάνιση μπορεί να εκπέμπει πολυ περισσοτερο ερωτισμο από μια προκλητική κουκλάρα.
Και πλησίασε εσύ...δεν είναι κακο ουτε ντροπή να το κάνεις.

Έχεις απόλυτο δίκιο.... χτύπησες φλέβα και πάλι....έτσι ακριβώς είναι...!!!!!
Σε ευχαριστώ πάρα πολύ!!!!!!

Quote:

---

Originally Posted by Frini

Για το επαγγελματικό κομμάτι , καταλαβαίνω απόλυτα τι λες. Είχες επενδύσει πολύ εκεί, πιστεύοντας και ελπίζοντας ότι θα σου δώσει καταξίωση, ευημερία και προσωπική ευτυχία. Προσπάθησε για το καλύτερο στο επίπεδο αυτό αλλά θα σου έλεγα να μην πιέσεις τον εαυτο σου προς μια κατευθυνση αποκλειοντας όλα τα υπόλοιπα γύρω σου.
Στο προσωπικό ίσως φταίει ότι προσπάθησες πάρα πολύ. Έχω την εντύπωση γενικά ότι πιέζεις πολύ τον εαυτο σου για την επιτυχία. Όλα καλα συντονισμένα...
Σε πιο πρακτικό συμφωνώ με την Μ. Δεν χρειάζεται να ρίξεις τα στανταρ σου, τουλάχιστον απ' ότι μας είπες δεν ζητάς τρελλά πράγματα. Απλά ανοίξου περισσότερο΄, δώσε περισσότερες ευκαιρίες σ' ανθρώπους που εκ πρώτης εντύπωσης μπορεί να μην σου λένε κάτι διαίτερο. Σκέψου ότι και οι άλλοι έχουν τα θέματα και τις ανασφάλειες τους και δεν τολμαν να δείξουν ποιοι πραγματικά είναι. Συν τοις άλλοις, επειδή ποτέ δεν συμμετείχες στο ερωτικό "παιχνίδι" μπορεί να δίνεις την εικόνα της απόμακρης ή στην καλύτερη, της καλής γλυκειάς φίλης. Προσπάθησε ν' αλλάξεις τον ρόλο αυτό γιατί έχεις μπει για τα καλά στο καλούπι του. Για να σε πλησιάσει κάποιος θα πρέπει να νιώθει ότι έχεις ανοικτή την πόρτα. Να εκπέμπεις ερωτισμο. Και αυτό δεν είναι ούτε πρόστυχο ουτε ανήθικο. Και σαφέστατα δεν έχει να κάνει ούτε με προκλητικό ντύσιμο ουτε με τα επιπλέον κιλά. Μια γυναίκα απλα συμπαθητική και αρκετά σεμνή στην εμφάνιση μπορεί να εκπέμπει πολυ περισσοτερο ερωτισμο από μια προκλητική κουκλάρα.
Και πλησίασε εσύ...δεν είναι κακο ουτε ντροπή να το κάνεις.

---

...εισαι φοβερή και ο τρόπος που μιλάς είναι καθηλωτικός ! χαίρομαι που παρακολουθώ την κουβέντα σας.. και χαίρομαι που υπάρχουν ακόμα άτομα σαν εσάς ! Εύχομαι τα καλύτερα και στις δύο.

Quote:

---

Originally Posted by Lena01

Frini, πιστεύεις ότι ένας ψυχολόγος θα με βοηθούσε να αντιληφθώ και να βελτιώσω αυτές τις άκαμπτες πρακτικές?

---

Γειά σου Λένα :)
Ναι, πιστεύω ότι αφού στο παρελθόν δοκίμασες τόσες εναλλακτικές κοινωνικοποίησης και δεν απέδωσαν..
η συνεργασία με ειδικό ίσως σε βοηθήσει να δεις ότι οι δοκιμές/προσπάθειες δεν σταματούν
όσο δεν έχουμε αποτέλεσμα, εξάλλου μέσα από την επανάληψη μαθαίνουμε και σ' αυτή
την περίπτωση, αλλά βελτιώνοντας ταυτόχρονα και τον τρόπο προσέγγισης, που ίσως μέχρι
σήμερα και παρά τις όποιες μας δραστηριότητες, δεν ήταν τελικά ο πλέον κατάλληλος για
να μας φέρει κοντά με τον άλλο.. Και σε ειδικό πιστεύω, ότι δεν απευθυνόμαστε μόνο όταν
αντιμετωπίζουμε κάποιο σοβαρό ψυχολογικό πρόβλημα, αλλά κι όταν θέλουμε να πάρουμε
συμβουλές.. ή να δούμε να πράγματα από μια άλλη οπτική, που λόγω ανύπαρκτης παιδείας
δεν αντιλαμβανόμαστε.. Το είπες και μόνη σου, πως κι οι γονείς, μας μεγαλώνουν μ' ένα σωρό
ξεπερασμένες αντιλήψεις, που μας κάνουν τη ζωή δύσκολη, μ' αποτέλεσμα νάμαστε συνεχώς
σε σύγκρουση με τον εαυτό μας κι ίσως έτσι να μην μπορούμε να δούμε ξεκάθαρα τις ανάγκες μας.. :)

......Συν τοις άλλοις, επειδή ποτέ δεν συμμετείχες στο ερωτικό "παιχνίδι" μπορεί να δίνεις την εικόνα της απόμακρης ή στην καλύτερη, της καλής γλυκειάς φίλης. Προσπάθησε ν' αλλάξεις τον ρόλο αυτό γιατί έχεις μπει για τα καλά στο καλούπι του. Για να σε πλησιάσει κάποιος θα πρέπει να νιώθει ότι έχεις ανοικτή την πόρτα. Να εκπέμπεις ερωτισμο.....


Το ξαναλέω, χτύπησες φλέβα, έτσι είναι.
Αρχικά απόμακρη, απότομη, ίσως αντικοινωνική, πολύ σφιγμένη, μέχρι και άβουλη.
Μετά γίνομαι η καλή γλυκειά φίλη, που πάντα ακούει, συμπαραστέκεται, συμβουλεύει κλπ. Όχι μόνο έχω μπει στο καλούπι του ρόλου, νιώθω την ταμπέλα της καλής φίλης στο μέτωπό μου...
Άρα να βελτιώσω την εικόνα που βγάζω προς τα έξω...και να με κάνω πιο άνετη, επικοινωνιακή, cool, και άρα ερωτεύσιμη.
Θα το παλαίψω και αυτό...αλλά είναι δύσκολο γιατί δεν είναι κάτι που μπορώ να το ελέγξω ή να παρατηρήσω, πχ η εμφάνιση ελέγχεται. Αν ήταν θέμα εμφάνισης και μόνο, θα το είχα. Είναι όπως μού βγει, και αν βγει, και όποτε βγει... Μόνο το άνοιγμα σε κοινωνικές επαφές μπορώ να επιδιώξω και από εκεί και πέρα όπως κάτσει...ουφφφφ

Lena μου τίποτα δεν είναι εύκολο. Δεν είναι εύκολο ν' αλλάξουμε τίς παλιές μας δομές που με κόπο χτίσαμε. Και να τις αλλάξουμε χωρίς να τις κριτικάρουμε ή να τις καταδικάσουμε γιατί αυτές μας βοήθησαν να επιβιώσουμε μέχρι σήμερα, κακά τα ψέμματα.
Απλα ότι πλέον δεν μας κάνει το αφήνουμε στην άκρη. Σου είπα μην προσπαθείς πολύ, αν καταλαβαίνεις τι εννοώ. Η πολλή προσπάθεια πολλές φορές φέρνει αντίθετα αποτελέσματα. Χαλάρωσε, νιώσε το σώμα σου, άφησε το βλέμμα σου, τα χέρια σου, μην πιέζεις το μυαλο σου. Καλο είναι να μην ελέγχεις την συμπεριφορά σου..μην την περνάς από μικροσκόπιο.
Χαίρομαι αν βοηθησα έστω και λιγο

Γεια σου Μαρκελάκι, δεν είναι θέμα παιδείας μονο οι συμπεριφορές μας καλο μου αν και ξέρω ότι χρησιμοποιείς τη λέξη με την ευρεία έννοια.

Ευχαριστούμε wundeer για τα καλά σου λόγια:)

Quote:

---

Originally Posted by Frini

..Γεια σου Μαρκελάκι, δεν είναι θέμα παιδείας μονο οι συμπεριφορές μας καλο μου αν και ξέρω ότι χρησιμοποιείς τη λέξη με την ευρεία έννοια.

Ευχαριστούμε wundeer για τα καλά σου λόγια:)

---

Γειά σου Φρύνη μου! Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου! Πάντα, ο καλός σου λόγος εκτός από λύσεις, δίνει κι ενθάρρυνση στον άλλο για να προχωρήσει.. Σ' ευχαριστώ κι εγώ! :)

Να σαι καλά Μαρκελάκι..
Βέβαια τώρα θυμήθηκα μια ατάκα που είχα ακουσει σ' ενα σήριαλ, ότι όλοι μας λίγο ή πολύ πάσχουμε από συναισθηματική πρεσβυωπία. Βλέπουμε καθαρά αυτά που είναι μακριά μας (των άλλων) και δεν βλέπουμε τα δικά μας:)

Ενδιαφέρον.....!!!Χρειάζεται λίγη τρελα όμως στη ζωή μας,έτσι Λένα?Πρέπει να τολμήσουμε λίγο παραπάνω.Από αυτά που διάβασα εσύ απομακρύνεις τους άντρες κι όχι ότι κάτι έχεις ή κατι φταίει...Δεν θέλουμε φίλες,εχουμε φίλους . Καταρχην το χάνεις με τον τρόπο που μιλας.Αναφέρεσαι στις ''χαζογκόμενες'' με την λέξη ''ζευγαρωμένες''....Προσωπικά αν μου το λεγες από κοντά,θα ξενέρωνα τη ζωή μου!!!Είναι καποιες λεπτομέρειες,για να σε βάλω στο τρυπάκι να καταλάβεις πως σκέφτεται ένας άντρας που δείχνει καποιο ενδιαφέρον.Μην χρησιμοποιείς τις σπουδές σου εκεί...Δεν είπα να γίνουμε το αλλο άκρο απλά δοκίμασε λίγο να ζήσεις στα όρια...!!!Αν όχι τώρα,πότε?Ίσως είμαι εκτός θέματος,αλλά μην ψάχνεις λύση στο αυτονόητο με διάφορες συζητήσεις επειδή σου λείπει το θάρρος να διεκδικήσεις τον άλλο :)
Φιλικά πάντα έτσι :) Δεν έχω σκοπο να προσβάλω κανέναν....

{p.S}Ναι ένας ψυχολόγος θα σε βοηθήσει γιατί λογω της οικογενειακής,σε πρώτη φάση,πίεσης έχεις κάποια απωθημένα........

Kαλημέρα!!!
Ntoubroutza ευχαριστώ για το σχόλιο σου!!!! Αλλά δεν με "έπιασες"... το θάρρος το έχω, δεν μπορείς να φανταστείς πόσο... και αυτό λέω! ότι το έχω, κάνω πράγματα αλλά ή ο άλλος δεν κινείται ή η όλη φάση δεν προχωράει...και ψάχνω το γιατί. Αλλά δεν είναι τόσο απλό, γιατί δεν εξαρτώνται όλα από μένα... Δεν θέλετε φίλες? είσαι σίγουρος? εσύ μπορεί όχι, άλλοι όμως ναι. Όχι μόνο φίλες, συμβουλάτορες... Να σου πω παράδειγμα, έβγαινα με έναν, ένα εξάμηνο περίπου, ο οποίος ενδιαφερόταν σοβαρά και το είχε δηλώσει σε φίλους και γνωστούς κιόλας. Σε πληροφορώ ότι κάθε μέρα, μα κάθε μέρα, μού τηλεφωνούσε και μού απαριθμούσε τί έκανε και πώς ένιωθε κατά τη διάρκεια της μέρας, σα να μου έδινε αναφορά...Στη δουλειά του, με τους φίλους του, τί έβλεπε στο you tube....και ποτέ μα ποτέ να με ρωτήσει πώς είμαι, πώς πέρασα, τί στο καλό έκανα, άντε να του έλεγα στο αρχικό 5λεπτο μια εξέλιξη και μετά για κανένα 2ωρο κρατούσε η αναφορά... Όταν βγαίναμε αναλυτικότατη αναφορά για το πόσο άσχημα περνάει στη δουλειά του, πόσο κακός είναι ο διευθυντής του, πόσο στενοχωρημένος είναι ο ίδιος, κλπ. Μια, δυο, τρεις, συνεχώς.... Όλο αυτό άρχισε να με κουράζει και κάποια στιγμή τού είπα, όσο πιο κομψά μπορώ, ότι δεν είναι κάπως υπερβολικό όλο αυτό? και ξέρεις ΤΙ μού απάντησε? ότι από τη σύντροφό του θέλει συμπαράσταση... Ελπίζω ότι μπορείς να νιώσεις πόσο ξενέρωσα....Και φυσικά το κατάλαβε, έκανε πίσω και μετά τηλεφωνούσε σε κοινούς μας φίλους και έλεγε να τού τηλεφωνήσω εγώ... Ξέρεις πώς ένιωσα? σα να μου έλεγε "αυτός είμαι, αν σου αρέσω προσαρμόζεσαι, αν όχι, τέλος"!!!
Τώρα για τις "χαζογκομενίτσες" έχει να κάνει με το περιβάλλον στο οποίο κινούμαστε... Εσύ θα ξενέρωνες και καλά θα έκανες. Στα 20 μου και εγώ θα ξενέρωνα με τέτοιες εκφράσεις...και τώρα ξενερώνω όταν βλέπω κοπελίτσες να φωνάζουν τα αγόρια τους "ρε μ@λ@κ@"...
Τις σπουδές μου δεν τις χρησιμοποιώ ποτέ... και εδώ δεν με έπιασες καθόλου...Δεν λειτουργώ έτσι, να προβάλλομαι, να πουλάω μούρη κλπ.
Ούτε κάνω παρέες μόνο με ομοίους, ούτε μόνο με άτομα της κατηγορίας μου. Μην ξεχνάς ότι δεν προέρχομαι από επιστημονική οικογένεια, από αγροτική οικογένεια προέρχομαι.
Το ότι έκανα λάθη στην επιλογή των παρεών, σίγουρα ναι.
Οι σχέσεις είναι μια ανταλλαγή, δίνεις για να πάρεις, παίρνεις για να δώσεις. Το είπα και πιο πάνω, νιώθω ότι έχω δώσει χρυσάφι και έχω πάρει κάρβουνο...άρα δεν είναι αυτονόητο, μπορεί να είναι για σένα, φίλε μου, αλλά για μένα δεν είναι, μακάρι να ήταν...
Να ζω στα όρια.... πώς το εννοείς? γιατί πίστεψέ με, έτσι όπως το εννοώ, το έχω κάνει και με έχει κουράσει τρελά.

Με τον τυπο αυτον ειχατε σχεση ή εισασταν φιλοι αυτο το εξαμηνο?

Kerasi, εγώ το λέω γνωριμία γιατί δεν είχαμε ολοκληρωμένη σχέση, άλλος θα το έλεγε σχέση...
Φίλοι όχι, γιατί ήταν κονέ από φίλους με προοπτική γάμου εξαρχής.

Αν δηλαδη δεν σε ζαλιζε με το πως περασε την ημερα, κατα τ αλλα σ αρεσε ο τυπος? Θα προχωρουσες μαζι του και ερωτικα και για μελλον?

Ναιιιιιιιιιιι....... εννοείται.............

Kαλα 6 μηνες γιατι δε το προχωρησε? Ειναι πολυ 6 μηνες. Μηπως νομιζεις οτι ειχατε σχεση? Φιλιοσασταν? Φασωνοσασταν? ή μονο λεγατε πως περασατε την ημερα? Δε μπορει ενας υγιης ανδρας 6 μηνες να κανει τη φιλεναδα. Μηπως εκανε κινηση και τον εκοψες?