Aγχος και απόγνωση....

Quote:

---

Originally Posted by marina38

Άφηνε πίσω τις απώλειες και προχώρα δυναμικά μπροστά :)

---

Τί ωραία προτροπή...και πόσο συμφωνώ...
Αλλά και πόσο δύσκολα υλοποιείται... κουράζεσαι από ένα σημείο και μετά όταν οι κατραπακιές διαδέχονται η μια την άλλη, όταν πρέπει να υπερβαίνεις συνεχώς τον εαυτό σου...
Ακόμα και το σώμα κουράζεται από την τόση ταλαιπωρία...
Προσωπικά, μετά από απανωτές δυσκολίες/αναποδιές/επιτυχίες/αποτυχίες/νοσοκομεία-αρρώστειες-θανάτους συγγενών, τα τρία τελευταία χρόνια περνάω μια φάση που απλά θέλω να πατήσω off στο μυαλό μου, στις υποχρεώσεις μου, να σταματήσει να τρέχει ο χρόνος και μαζί του και εγώ...απλά να υπάρχω χωρίς να κάνω κάνω τίποτα με αποτέλεσμα να σέρνομαι για τα στοιχειώδη...
Άρα το ερώτημά μου....... πώς στο καλό αφήνουμε πίσω τις απώλειες όταν είμαστε τόσο τραυματισμένοι ψυχικά και από ποιά δεξαμένη αντλούμε δύναμη για να προχωρήσουμε?

Αυτό είναι αλήθεια Λένα... Ειδικά όταν υπάρχουν απανωτές δυσκολίες ή δύσκολες συγκυρίες, κάπου φτάνεις σε αυτό που λες, να σέρνεσαι για τα στοιχειώδη. Οπότε, θα έλεγα ότι τη δύναμη την αντλείς από άλλη δεξαμενή, μέχρι να πάρεις το χρόνο και την ενέργεια να γεμίσεις την προηγούμενη. Δηλαδή, από φιλίες, ερωτικές σχέσεις, δραστηριότητες, την επαφή με τη φύση. Θα μου πεις, μα οι υποχρεώσεις τρέχουν...Συνήθως όμως είναι απόρροια ενός συγκεκριμένου τρόπου ζωής και κάποιων πάγιων συνηθειών. Άλλες πάλι μπορούν να αναβληθούν για ένα μικρό διάστημα, χωρίς σημαντικό ρίσκο. Οπότε σε αρκετές μπορείς να πατήσεις ένα φρένο και να πεις 'όχι αυτό το μήνα'. Προσωπικά έχω επιλέξει να παρατείνω τις 'διακοπές' όποτε μπορώ και να ασχολούμαι με οτιδήποτε άλλο εκτός από εργασιακές και άλλες υποχρεώσεις. Είναι όχι μόνο αναζωογονητικό, αλλά σε κάνει να αναθεωρείς προτεραιότητες και να συνειδητοποιείς ότι όσα αξίζουν σε αυτή τη ζωή μετριούνται αλλιώς.

Quote:

---

Originally Posted by marina38

pinko μην το παίρνεις προσωπικά. Εγώ μέχρι στιγμής έχω φύγει από εξαιρετικούς λογιστές, για λόγους που είχαν να κάνουν καθαρά με το δικό μου συμφέρον και δεν είχαν καμία σχέση με το πόσο καλοί ήταν στη δουλειά τους. Άλλοι μπορεί να φύγουν για άλλους λόγους φαινομενικά άσχετους με το συμφέρον, πχ όπως είπες ο γκόμενος ή ο αδελφός μπορεί να είναι μια σημαντική επιρροή. Ας μην μπούμε στη συζήτηση του αν τελικά όσοι φεύγουν είναι ή όχι πραγματικοί φίλοι, ή αν είναι αυτόνομοι και δυναμικοί άνθρωποι... γιατί θα χαθεί ο στόχος: και ο στόχος εδώ είναι, πώς εσύ θα πας καλά επαγγελματικά. Και για να πας καλά, χρειάζεται να προσπερνάς γρήγορα τέτοιες απογοητεύσεις και να μην τις βιώνεις σαν απόρριψη προς εσένα σαν άτομο κι επαγγελματία. Και να προχωράς στο επόμενο πλάνο, σε άλλους ανθρώπους, σε άλλες επαγγελματικές κινήσεις.

Κάποιοι άνθρωποι λοιπόν, ακόμα και φίλοι θα απευθυνθούν σε άλλο επαγγελματία, για χίλιους δυο λόγους άσχετους με τη δική σου επάρκεια. Καταλαβαίνω την απογοήτευση σου, αλλά καλώς ή κακώς δεν είμαστε η μοναδική επιρροή στη ζωή των φίλων μας και οι αποφάσεις τους δεν καθορίζονται μόνο από τη φιλία. Άφηνε πίσω τις απώλειες και προχώρα δυναμικά μπροστά :)

---

Στριφογυρνάει πολύ στο μυαλό μου το μηνμα σου απο χθες...λες μεγαλες αληθειες!!!Είναι έτσι,τα ξέρω κ γω...είμαι στο ξεκινημα μου και δεν έχω μάθει να λειτουργω απολυτα επαγγελματικά .Μπλέκω τη στυγνη κ απολυτη συμπεριφορα που θα επερεπε να εχει ενας επαγγελματιας με τη "συναισθηματικη" μου φυση...αλλα δυστυχως είμαι σαν ανθρωπος ετσι...δεν θα πρεπε καν να με ενδιαφερει ποιοι ειναι οι λογοι που τοσοι στενοι μου ανθρωποι επιλεγουν αυτη τη σταση ζωης και όχι να μπαινω στη διαδικασια να καταλάβω την οποια συμπεριφορα...κ όλο αυτο περα οτι με καθημέρινα με ρουφάει κ αντλει ενέργεια, με πάει πίσω
Αλλά πραγματικά δεν μπορώ να μείνω ανεπηρέαστη...τωρα μόλις ηρθε ένας θειος μου στο γραφείο(ειναι σπιτι μας καθημερινά) να μου ζητήσει να του γράψω στον υπολογιστή ένα ιδ.συμφωνητικό...φυσικά χωρίς πληρωμή όλο αυτό αλλά δεν έιναι αυτό που με πειράζει όσο το γεγονός οτι φυσικά κ δεν μου έχει εμπιστοσύνη για τη δηλωσή του κ θα ανέβει αθηνα να του την κάνει μια αγνωστη λογίστρια....τι να πω?τα κλαμματα θέλω να βάλω....

Quote:

---

Originally Posted by betelgeuse

Πινκο , διαφημιζεις την δουλεια σου μεσω ιντερνετ?
Πχ Linkedn , vrisko.gr , facebook ή ακομα μεσω ενος δικου σου site( 25 ευρω για δυο χρονια κοστιζει ).

Δεν ξερω πως ειναι να εισαι ελευθερος επαγγελματιας , αλλα σαν πελατισσα οταν ψαχνω καποιον επαγγελματια μετραει για μενα το να εχει το δικο του site και να μπορω να διαβασω το βιογραφικο του.

---

Εαν μου εγκριθεί ενα χρηματοδοτουμενο προγραμμα σκεφτομαι να κανω διαφημιση γιατι τωρα που λεφτα...αλλα κ πάλι δεν ξερω αν θα αποδωσει το ιντερνετ...σε μια μικρη τουριστικη περιοχη ειμαι κ δεν λειτουργουν ετσι εδω...δηλ δεν θα ρθει ενας πελατης ,μιση ωρα δρομο απο την πολη για να κανει τη δηλωση σου π.χ....
Αλλά θα το ψάξω περισοοτερο αν κ εφοσον εγκριθει το προγραμμα...σευχαριστω πολυ :)

Quote:

---

Originally Posted by Lena01

H προσωπική ανάμειξη είναι ο λόγος, όσο μπορώ να καταλάβω με βάση αυτά που διαβάζω και χωρίς να ξέρω τί είδους επικοινωνία έχετε ή τί σόι χαρακτήρες είναι οι φίλοι-ες σου...Επέλεξαν έναν άγνωστο επαγγελματία να φτιάξει τα χαρτιά τους με τη λογική του ψεκάστε-σκουπίστε-τελειώσατε. Ανωνυμία και μια αναλώσιμη εξυπηρέτηση με αρχή-τέλος ήθελαν, όχι φιλία...

Όσοι είμαστε σε τέτοιου είδους ελεύθερα επαγγέλματα (που απαιτούν εμπιστοσύνη γιατί ο πελάτης μάς δίνει πρόσβαση σε ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα του και δεν είναι εύκολα μετρήσιμο το αποτέλεσμα) κάνουμε διπλό κόπο, αφενός να χτίσουμε σοβαρό προφίλ και κύκλο για τα επαγγελματικά μας και αφετέρου να αποκτήσουμε φιλικό κύκλο για να μπορούμε να πούμε και μια κουβέντα σαν άνθρωποι και δυστυχώς αυτοί οι κύκλοι κινούνται παράλληλα, δεν τέμνονται, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων...
Η εμπιστοσύνη του πελάτη κατακτάται εξαιρετικά δύσκολα, όταν ξεκινάς μόνος χωρίς υποστήριξη/διχτύωση και οικογενειακό background.
Είσαι αξιέπαινη και μόνο που το παλεύεις!!!!

---

Λένα έτσι ειναι...δυστυχώς για να κερδίσεις την εμπιστοσύνη ή το βήμα έστω να σε δοκιμάσει ο άλλος θέλει πολύ κόπο κ ιδρωτα....αλλά κ σωστος επαγγελματίας να είσαι δεν αναγνωρίζεται πάντα...εχω κ στο μυαλο μου σπουδαία μυαλα που αν κ εχουν κανει την προσπαθεια να δημιουργησουν κατι απετυχαν...δηλ η ρηση του "οτι αξιζεις παιρνεις" δε με βρισκει συμφωνη...
Αν ο λογος είναι η προσωπικη αναμειξη τότε είναι κρίμα πραγματικά να σκεφτονται/σκεφτομαστε ετσι.....νιωθω παγιδευμενη συναισθηματικα γιατι όλες αυτες οι καταστασεις με εχουν τοσο πολυ βαρυνει που χανεται κ η διαθεση για δουλεια....κ καθομαι κ εγκλοβιζω το μυαλο μου σε πραγματα γιατα οποια αλλοι δε δινουν δεκαρα....ξοδευομαι χωρις να υπαρχει λόγος κ ουσια κ μου ειναι πραγματικα πολυ επιπονο να αποφασισω το οτιδηποτε...

Οσο για το φιλικο περιβαλλον σε αυτο που εγραψες ειναι ετσι ακριβως...ολο αυτο ειναι φαυλος κυκλος !πως εγω θα μπορεσω να ανοικτω ,να πω τους προβληματισμους ή τις φοβιες μου ,όλα αυτα που γρταφω εδω τελοπαντων ακομα κ στην κολλητη μου οταν βλεπω οτι σκεφτεται έτσι...δεν θελω φυσικα,ειμαι πολυ περηφανη...ασε που σου λενε και το πολυ πετυχημενο,ελα σκεψου θετικα κ να δεις οτι ολα καλα θα πανε...εγω στους ανθρωπους μου δεν σκορπαω ψευτικες και επιφανειακες συμβουλες...τους στηρίζω εμπρακτα και ουσιαστικά...και αντε μετα να πάρεις τα πανω σου....αναλωνεσαι,κλεινεσαι στον εαυτο σου και καταληγεις να του θεωρεις κ ξενους ...

Δε ξερω αν συνεχιζω να παλευω,ή απλα περιμένω το τέλος...σευχαριστω παντως!

Κοιτα μηπως πας σε εταιρια, εργοστασιο κλπ ή κανενα διαγωνισμο ή καποια θεση στην εκπαιδευση. Κατα τ αλλα το προβλημα σου το αντιμετωπιζει ολη η ελλαδα και φυσικα ολοι οι συναδελφοι σου.

Quote:

---

Originally Posted by marina38

Αυτό είναι αλήθεια Λένα... Ειδικά όταν υπάρχουν απανωτές δυσκολίες ή δύσκολες συγκυρίες, κάπου φτάνεις σε αυτό που λες, να σέρνεσαι για τα στοιχειώδη. Οπότε, θα έλεγα ότι τη δύναμη την αντλείς από άλλη δεξαμενή, μέχρι να πάρεις το χρόνο και την ενέργεια να γεμίσεις την προηγούμενη. Δηλαδή, από φιλίες, ερωτικές σχέσεις, δραστηριότητες, την επαφή με τη φύση. Θα μου πεις, μα οι υποχρεώσεις τρέχουν...Συνήθως όμως είναι απόρροια ενός συγκεκριμένου τρόπου ζωής και κάποιων πάγιων συνηθειών. Άλλες πάλι μπορούν να αναβληθούν για ένα μικρό διάστημα, χωρίς σημαντικό ρίσκο. Οπότε σε αρκετές μπορείς να πατήσεις ένα φρένο και να πεις 'όχι αυτό το μήνα'. Προσωπικά έχω επιλέξει να παρατείνω τις 'διακοπές' όποτε μπορώ και να ασχολούμαι με οτιδήποτε άλλο εκτός από εργασιακές και άλλες υποχρεώσεις. Είναι όχι μόνο αναζωογονητικό, αλλά σε κάνει να αναθεωρείς προτεραιότητες και να συνειδητοποιείς ότι όσα αξίζουν σε αυτή τη ζωή μετριούνται αλλιώς.

---

Ομορφα μηνυματα κ τα 2!!!
Ετσι νίωθω...σερνομαι για τα στοιχειωδη!!!αλλά δεν έχω καμια δεξαμενη να αντλησω...στερεψαν όλες..σταδιακά !!!κ είναι μια περίοδος που δεν με παιρνει να πατησω το pause...οι εκρεμετοτητες τρεχουν ...
τα τελ.3 χρόνια μόνο απώλειες μετραω,εχω χασει κ το λογ/μο...έχω αδειασει!!!θα θελα πολυ να κλεισω τα παντα,να φυγω απο τα παντα και απλα να ξυπναω κ να κοιμαμαι με αδειο το μυαλο κ ηρεμη τη σκεψη.....

Quote:

---

Originally Posted by pinko8

Ετσι νίωθω...σερνομαι για τα στοιχειωδη!!!αλλά δεν έχω καμια δεξαμενη να αντλησω...στερεψαν όλες..σταδιακά !!!κ είναι μια περίοδος που δεν με παιρνει να πατησω το pause...οι εκρεμετοτητες τρεχουν ...
τα τελ.3 χρόνια μόνο απώλειες μετραω,εχω χασει κ το λογ/μο...έχω αδειασει!!!θα θελα πολυ να κλεισω τα παντα,να φυγω απο τα παντα και απλα να ξυπναω κ να κοιμαμαι με αδειο το μυαλο κ ηρεμη τη σκεψη.....

---

Σε νιώθω απόλυτα...
και για τις δεξαμενές που στέρεψαν....και για τις εκκρεμότητες που τρέχουν...και για τις απώλειες...και για το άδειασμα!!!!

Να φανταστείς παλιά δούλευα 12ωρο και είχα κέφι τα σ/κ να κάνω πράγματα... τώρα τα οργανώνω καιρό πριν και αναρωτιέμαι αν θα τα βγάλω πέρα ή θα ξεμείνω στο δρόμο...
Πέρασα και φάση σε νοσοκομείο με τελική απώλεια συγγενικού μου προσώπου, 10 μήνες σχεδόν καθημερινά εκεί από τις 7 το πρωί ως τις 11 το βράδυ, που με αποτελείωσε σωματικά...
Έκανα ψυχοθεραπεία ένα εξάμηνο, προσπάθησα να βρω απαντήσεις αλλά δεν βρήκα....η ψυχίατρος μού έλεγε ότι είμαι πολύ δυνατή (!!!!!) και να αντλήσω δύναμη από τις καλές στιγμές του παρελθόντος...και φυσικά να κοιτάζω μπροστά....

Πιστεύω, μετά από πολλή σκέψη...., ότι μέσα σε όλο αυτόν τον κυκεώνα της δουλειάς, του τρεξίματος, του άγχους να προλάβουμε, της σωματικής κούρασης με τα ξενύχτια και τις πολλές δουλειές, χάσαμε την επαφή με την ουσία του εαυτού μας, της ψυχής μας. Χάσαμε επαφή με την αλήθεια των συναισθημάτων μας, αλλοτριωθήκαμε...
Ειδωλοποιήσαμε τη σκέψη μας, τον ορθολογισμό μας (που καλώς ή κακώς είναι το απαραίτητο εργαλείο της δουλειάς μας, όπως για έναν αγρότη είναι το αλέτρι πχ, για έναν μπογιατζή η βούρτσα, για έναν ταξιτζή το όχημά του, σε επαγγέλματα όπως τα δικά μας είναι η μαθηματική σκέψη) και χάσαμε το νόημα της ύπαρξής μας...
Ταυτιστήκαμε με το 1+1=2 και αν αυτό.... = τότε εκείνο, κλπ, αλλά η ζωή δεν μπαίνει σε τέτοια κουτάκια...

Οπότε, Pinko8, φιλικά θα πρότεινα να προσπαθήσεις να μην σκέφτεσαι δυσάρεστα, απώλειες, παρελθόν....
Να γεμίζεις το μυαλό σου, όσο μπορείς, με ομορφιά... πχ μουσική, φύση, θάλασσα.... (το ξέρω ότι είναι δύσκολο, μπορεί να φαίνεται ανούσιο ή μάταιο αλλά πίστεψέ με βοηθάει...).
Αν δεν μπορείς να κουνηθείς για σπορ, βρες μια καφετέρια δίπλα στο κύμα και πιες χαλαρά τον καφέ σου εκεί πέρα βλέποντας τη θάλασσα...σιγά σιγά η ζωή θα ξυπνήσει και πάλι μέσα σου...

Quote:

---

Originally Posted by Lena01

Σε νιώθω απόλυτα...
και για τις δεξαμενές που στέρεψαν....και για τις εκκρεμότητες που τρέχουν...και για τις απώλειες...και για το άδειασμα!!!!

Να φανταστείς παλιά δούλευα 12ωρο και είχα κέφι τα σ/κ να κάνω πράγματα... τώρα τα οργανώνω καιρό πριν και αναρωτιέμαι αν θα τα βγάλω πέρα ή θα ξεμείνω στο δρόμο...
Πέρασα και φάση σε νοσοκομείο με τελική απώλεια συγγενικού μου προσώπου, 10 μήνες σχεδόν καθημερινά εκεί από τις 7 το πρωί ως τις 11 το βράδυ, που με αποτελείωσε σωματικά...
Έκανα ψυχοθεραπεία ένα εξάμηνο, προσπάθησα να βρω απαντήσεις αλλά δεν βρήκα....η ψυχίατρος μού έλεγε ότι είμαι πολύ δυνατή (!!!!!) και να αντλήσω δύναμη από τις καλές στιγμές του παρελθόντος...και φυσικά να κοιτάζω μπροστά....

Πιστεύω, μετά από πολλή σκέψη...., ότι μέσα σε όλο αυτόν τον κυκεώνα της δουλειάς, του τρεξίματος, του άγχους να προλάβουμε, της σωματικής κούρασης με τα ξενύχτια και τις πολλές δουλειές, χάσαμε την επαφή με την ουσία του εαυτού μας, της ψυχής μας. Χάσαμε επαφή με την αλήθεια των συναισθημάτων μας, αλλοτριωθήκαμε...
Ειδωλοποιήσαμε τη σκέψη μας, τον ορθολογισμό μας (που καλώς ή κακώς είναι το απαραίτητο εργαλείο της δουλειάς μας, όπως για έναν αγρότη είναι το αλέτρι πχ, για έναν μπογιατζή η βούρτσα, για έναν ταξιτζή το όχημά του, σε επαγγέλματα όπως τα δικά μας είναι η μαθηματική σκέψη) και χάσαμε το νόημα της ύπαρξής μας...
Ταυτιστήκαμε με το 1+1=2 και αν αυτό.... = τότε εκείνο, κλπ, αλλά η ζωή δεν μπαίνει σε τέτοια κουτάκια...

Οπότε, Pinko8, φιλικά θα πρότεινα να προσπαθήσεις να μην σκέφτεσαι δυσάρεστα, απώλειες, παρελθόν....
Να γεμίζεις το μυαλό σου, όσο μπορείς, με ομορφιά... πχ μουσική, φύση, θάλασσα.... (το ξέρω ότι είναι δύσκολο, μπορεί να φαίνεται ανούσιο ή μάταιο αλλά πίστεψέ με βοηθάει...).
Αν δεν μπορείς να κουνηθείς για σπορ, βρες μια καφετέρια δίπλα στο κύμα και πιες χαλαρά τον καφέ σου εκεί πέρα βλέποντας τη θάλασσα...σιγά σιγά η ζωή θα ξυπνήσει και πάλι μέσα σου...

---

Δεν είναι κ το πιο ευχαριστο όταν ακους κ απο άλλους ανθρωπους να έχουν περασει τοσο δυσκολα...ναι,μπορει να σκεφτεις δεν ειμαι η μονη, οκ...αλλα ξαφνικα γεμιζει το μυαλο σου με όλες αυτες τι εικονες που τρεχουν καθημερινα μπροστα σου και ελπιζεις οτι θα αφησεις καποια στιγμη πισω σου....οτι θα βρεις τη δυναμη να συγχωρεσεις,να κατανοησεις και να πας μπροστα λυτρωμενη ....κ οσο κ να ελπιζεις ,δεν τα καταφερνεις...
Ειναι πολύ ωραιο " Χάσαμε επαφή με την αλήθεια των συναισθημάτων μας, αλλοτριωθήκαμε..." το νιωθω πολυ εντονα αυτο...πλεον κ τον "πόνο μου" δεν τον βιωνω..δεν ξερω να στο εξηγησω απολυτα..εχω κουραστει απο τα ιδια τα συναισθηματα μου...δεν μπορω να βιωσω ουτε τον πονο μου πλεον...δεν εχω την ηρεμια να ερθω σε επαφη με ολα αυτα που εχω μεσα μου..μονο ανακατες σκεψεις που με εγκλωβιζουν....
Τα 3τελ.χρονια εχασα κομματια μου ...μονο απωλειες...θανατο..προδωσια. ..αποξενωση...και πρεπει να σταθω σε ενα επαγγελματικο τεραστιο βημα μονη μου!!!Με το κεφαλι ψηλα και την ψυχολογια ακμαια.....

Κ η Θάλασσα,κ η μουσικη,η φυση ,ένα μικρο παιδι...βοηθανε..αλλα για λιγο..μονο για λιγο....

Κ γω το πιστευω οτι εισαι δυνατος ανθρωπος Λενα..και όμορφος..
ουτε εμενα με βοηθησε η ψυχολογος,εκανα 3 μηνες αλλα...ουτε απαντησεις πήρα ,ουτε μπορεσε να με κανει να δω λιγο πιο θετικα ή αισιοδοξα...

Πολύ όμορφα όσα ανέφερε η Μαρίνα για τις δεξαμενές κουράγιου. Η σημαντικότερη δεξαμενή είναι ο εαυτός μας. Η θέλησή μας για ζωή, για δημιουργία, για ανθρώπινη επαφή. Είναι αυτό που σε κινητοποιούσε, Λένα, να εργάζεσαι ατέλειωτες ώρες και να συνεχίζεις να έχεις απόθεμα ενέργειας για την προσωπική σου ζωή. Αυτό που έχασες, όπως γράφεις, στην πορεία. Μάλιστα, το αναφέρεις έμμεσα. Είναι τα συναισθήματά σου...

Στη ζωή μας θέτουμε στόχους και διαμορφώνουμε προσδοκίες. Ολα αυτά είναι κατασκευάσματα του νου. Ο νους είναι αυστηρός κριτής. Μετράει την επιτυχία και την αποτυχία με νούμερα και ημερομηνίες. Συγκρίνει και επιβραβεύει ή επικρίνει. Ο νους λέει: Δεν έχει καμιά σημασία αν κάνω αυτό που μου αρέσει, που μου δημιουργεί συναισθηματική πληρότητα, είτε στον επαγγελματικό είτε στον προσωπικό μου χώρο. Αυτό που μετράει είναι η επιτυχία. Και μάλιστα η επιτυχία με τα πρότυπα της κοινωνίας. Πόσους πελάτες έχω, πόσοι είναι οι φίλοι μου, πόσο δραστήριος είμαι, πόσους στόχους μου πετυχαίνω, πόση κοινωνική αναγνώριση εισπράττω. Αφήνουμε λοιπόν το νου να κατευθύνει τη ζωή μας και χάνουμε την επαφή με αυτό που πραγματικά έχει σημασία: Τα συναισθήματά μας. Αυτό που χαρακτήρισες «αλλοτρίωση», Λένα και είναι ένας όρος που οφείλεται στους υπαρξιστές φιλόσοφους και ψυχοθεραπευτές.

Πίνκο, αναρωτιέσαι εάν η μουσική και η φύση μπορούν να σου χαρίσουν πληρότητα. Μα, φυσικά μπορούν. Η φύση, η τέχνη, η αυθεντική ανθρώπινη αλληλεπίδραση χωρίς προσδοκίες και συγκρίσεις (π.χ. γιατί οι συγγενείς και οι φίλοι μου δε με υποστηρίζουν επαγγελματικά), αυτά δεν είναι η ουσία στη ζωή μας? Όλα αυτά όμως ακουμπάνε το συναίσθημα. Πώς μπορούμε να τα εκτιμήσουμε όταν έχουμε χάσει την επικοινωνία με τα συναισθήματά μας?

Πίνκο, πάρτο αλλιώς. Εντάξει, να βάζεις στόχους στη ζωή σου, επαγγελματικούς και προσωπικούς, αλλά μην εξαρτάς την ευτυχία σου και την αυτοεκτίμησή σου από αυτούς. Προσπάθησε να χαρείς τη ζωή, να της επιτρέψεις να σε αγγίξει και να σε συγκλονίσει. Κι αυτό δε θα συμβεί όσο εμπλέκεσαι σε μια νοητική κούρσα με την επιτυχία. Κάνε μια άσκηση. Κάθησε δίπλα στη θάλασσα και απόλαυσέ τη. Κι όταν αρχίσουν οι σκέψεις να έρχονται και να προσπαθούν να σε επαναφέρουν στον ανταγωνιστικό κόσμο του νου σου, διώξτες ευγενικά λέγοντάς τους «συγγνώμη, αλλά απολαμβάνω τη ζωή»…

Quote:

---

Originally Posted by nick cave

Αυτό που μετράει είναι η επιτυχία. Και μάλιστα η επιτυχία με τα πρότυπα της κοινωνίας. Πόσους πελάτες έχω, πόσοι είναι οι φίλοι μου, πόσο δραστήριος είμαι, πόσους στόχους μου πετυχαίνω, πόση κοινωνική αναγνώριση εισπράττω. Αφήνουμε λοιπόν το νου να κατευθύνει τη ζωή μας και χάνουμε την επαφή με αυτό που πραγματικά έχει σημασία: Τα συναισθήματά μας. Αυτό που χαρακτήρισες «αλλοτρίωση», Λένα και είναι ένας όρος που οφείλεται στους υπαρξιστές φιλόσοφους και ψυχοθεραπευτές.

---

Ακριβώς έτσι σκεφτόμαστε ή μάλλον πέφτουμε στην παγίδα να σκεφτόμαστε έτσι...η επιτυχία με τα πρότυπα της κοινωνίας (λεφτά, επίδειξη με ρούχα/σπίτι/αυτοκίνητο και γάμος/οικογένεια) :
- πόσα λεφτά βγάζω (έχω ακούσει γνωστούς μου να μου λένε πλαγίως τί το ήθελα και σπούδασα αφού δεν βγάζω λεφτά? η κόρη της τάδε που τελείωσε το τει ιχθυοκομίας βρήκε μια δουλίτσα σε μια εταιρεία και τακτοποιήθηκε...),
- γιατί δεν έχω παντρευτεί ακόμα? (έχω υψηλά στάνταρντς? είμαι απαιτητική? περίεργη? ξινή? ξενέρωτη? ψάχνω τον κούκλο του παραμυθιού με τα πολλά λεφτά? και η κορυφαία ατάκα μιας ξαδέρφης μου (sic) που αναφερόμενη στην 22χρονη κόρη της που δεν έχει κάνει σχέση ακόμη αναρωτιόταν σα μάνα τί λάθος έκανε και κατέληξε έτσι αυτό το παιδί....
- γιατί δεν έχω ανακαινίσει το σπίτι μου
- γιατί δεν έχω αυτοκίνητο και ταλαιπωρούμαι με τα λεωφορεία και τα κτελ.....
- τί καλλυντικά έχω, τί μάρκες ρούχα φοράω, πόσο περιποιημένη/γυμνασμένη είμαι...

Θέλω να πιστεύω ότι το παλεύω τώρα πια να μην σκέφτομαι έτσι...Έκανα τις επιλογές μου στο παρελθόν που με οδήγησαν εδώ και τις υποστηρίζω...
Και στο κάτω κάτω της γραφής δεν λογοδοτούμε σε κανέναν για το τί επιλέγουμε να κάνουμε, δεν θα ήταν άμυνα μια τέτοια συμπεριφορά και θυματοποίηση μας?
Αλλά νιώθω ότι δεν ανταγωνίζομαι τόσο το νού μου, τις προσδοκίες που θέλω να κάνω πραγματικότητα όσο το χρόνο και τα κοινωνικά στερεότυπα...
Και η αυτοεκτίμηση δεν δυναμώνει στη μοναξιά, δυναμώνει στην αλληλεπίδραση και στην κοινωνικότητα.
Άρα και πάλι φαύλος κύκλος...

Quote:

---

Originally Posted by Lena01

........
Και η αυτοεκτίμηση δεν δυναμώνει στη μοναξιά, δυναμώνει στην αλληλεπίδραση και στην κοινωνικότητα.
Άρα και πάλι φαύλος κύκλος...

---

Ναι... τι εμποδίζει λοιπόν να γίνει αυτό το βήμα προς την αλληλεπίδραση και την κοινωνικότητα? :)

Η αυτοεκτίμηση γιατί είπαμε πως εξαρταται από την κοινωνικότητα? Δηλαδή ένας άνθρωπος ερημίτης, δεν μπορεί να αγαπά, εκτιμά και σέβεται τον εαυτό του πολύ περισσότερο από έναν μαέστρο της κοινωνικότητας? Η κοινωνικότητα είναι ο μέγιστος ετεροκαθορισμός. Οι ματιές των άλλων δεν είναι ένας καθρέφτης, παρά παραμορφωτικός, φτιάξε τον δικό σου καθρέφτη, είναι ο μόνος τρόπος να σε βλέπεις όχι μέσα από τα μάτια των άλλων, με τις στραβώσεις, τις μεγεθύνσεις ή τις σμικρύνσεις, αλλά καθαρά.

Quote:

---

Originally Posted by Lena01

Αλλά νιώθω ότι δεν ανταγωνίζομαι τόσο το νού μου, τις προσδοκίες που θέλω να κάνω πραγματικότητα όσο το χρόνο και τα κοινωνικά στερεότυπα...
Και η αυτοεκτίμηση δεν δυναμώνει στη μοναξιά, δυναμώνει στην αλληλεπίδραση και στην κοινωνικότητα.
Άρα και πάλι φαύλος κύκλος...

---

Λένα, αν τα κοινωνικά στερεότυπα σου προκαλούν ανταγωνιστική διάθεση, σημαίνει πως τα έχεις ενσωματώσει -έστω, έμμεσα- στις νοητικές σου προδιαγραφές. Διαφορετικά θα τα είχες λύσει μέσα σου και θα σε άφηναν αδιάφορη.

Η αυοτεκτίμηση δε χρειάζεται τους άλλους για να δυναμώσει. Προκύπτει από τη συνειδητοποίηση οτι είμαστε όλοι κομμάτια της φύσης, άρα έχουμε άπειρες δυνατότητες, που ο κοινωνικός περίγυρος (οικογένεια, δάσκαλοι, κρατική εξουσία, φίλοι κ.λ.π.) φροντίζει από νωρίς να τοποθετήσει στην προκρούστεια κλίνη. Στην πράξη βέβαια, κανένας δε νιώθει ολοκληρωμένος αν δε σχετιστεί με τους άλλους. Οχι για να συγκριθεί, αλλά για να συμπορευτεί. Αρκεί οι σχέσεις που δημιουργεί να είναι αλληλεπίδρασης και όχι αλληλεξάρτησης. Κοινωνικότητα, σύμφωνοι, αλλά όχι "κοινωνική συμμόρφωση"...

Nick καλημέρα:)
μου αρέσουν οι απόψεις σου κ σε θεωρητικό επίπεδο με βρίσκεις απόλυτα σύμφωνη.
Όμως αναρωτιέμαι
Προσπαθώ να βαδίζω εκτός κοινωνικών στερεοτύπων όχι από στείρα αντίδραση αλλά γιατί αισθάνομαι ότι αυτό με φέρνει πιο κοντά στον εαυτό μου.
Παρόλα αυτά , η κοινωνία θέτει πάνω κατω συγκεκριμένα πρότυπα που αν δεν κινηθείς μέσα σ' αυτά ή έστω σε μια παράλληλη πορεία , σε ξερνάει.
Ακόμα και αν κάποιοι άνθρωποι ή ομάδες δείχνουν ότι συμμερίζονται και υποστηρίζουν την στάση σου, στην τελική δεν την αντέχουν και απομακρύνονται, ίσως γιατί τους φέρνει αντιμέτωπους με την ίδια την ζωή τους.
Έπειτα συχνά αναρωτιέμαι πόσο αντιλαμβανόμαστε αν οι σχέσεις μας είναι αλληλεπίδρασης και όχι αλληλεξάρτησης? Και φυσικά δεν σου μιλάω για το πασιφανές, αλλά για τις σχέσεις που διαμορφώνονται χρόνια ολόκληρα σ' ενα πλαισιο με τέτοιο τρόπο ,
΄που ακόμα και η εμπειρία δεν μπορεί να τις καταδείξει σαν τέτοιες

Quote:

---

Originally Posted by Lena01

Και στο κάτω κάτω της γραφής δεν λογοδοτούμε σε κανέναν για το τί επιλέγουμε να κάνουμε, δεν θα ήταν άμυνα μια τέτοια συμπεριφορά και θυματοποίηση μας?
Αλλά νιώθω ότι δεν ανταγωνίζομαι τόσο το νού μου, τις προσδοκίες που θέλω να κάνω πραγματικότητα όσο το χρόνο και τα κοινωνικά στερεότυπα...
Και η αυτοεκτίμηση δεν δυναμώνει στη μοναξιά, δυναμώνει στην αλληλεπίδραση και στην κοινωνικότητα.
Άρα και πάλι φαύλος κύκλος...

---

Πργματικά δε με ενδιαφέρει αυτου του ειδους η ευτυχια...δεν παλέυω για να αποδείξω κάτι ,ούτε ακόμα στον εαυτό μου τον ίδιο...ναι, κυνηγάμε την καθημερινότητα ,βαζουμε στοχους,τρεχουμε να προλαβουμε,και στο τελος της ημερας μενει μονο η κουραση και οι εννοιες!!!το κυνηγι όμως έχει να κάνει με την επιβίωση...και την αυτοικανοποιηση ,αν με ρωτησεις...μέσα από την επίτευξη ένος στόχου δεν παίρνεις μικρές δόσεις ευτυχίας?όποιος κ αν ειναι αυτος για τον καθένα...αναμετράς τις δυνάμεις σου,την υπομονή ,βλέπεις ποια ειναι τα ορια σου τα ξεπερνας ,πεφτεις ξανασηκωνεσαι..
Κ σιγουρα επιθυμεις να βραβευτεις γιαυτο,και ναι κ χρηματικά,δεν ειναι όμως μόνο για το χρηματικό επαθλο όλο αυτό το κυνηγι...προσωπικά,ποτε δεν ονειρευόμουν τα μεγαλα σπιτια,ακριβά αυτοκίνητα,οι επιδειξεις,τι εχεις εσυ,εχω εγω περισσοτερα...
Αυτό που ονειρευόμουν ήταν η δυνατότητα αυτο που αγαπας και γνωριζεις να χειριζεσαι να μπορει να σου προσφερει τα αναγκαια προς επιβιωση... ένα όμορφο και απλο μερος να μπορεις να ζησεις, να χεις τη δυνατοτητα να στεκεσαι στα ποδια σου,να στηρίζεσαι σε σενα κ μόνο,να μπορεις να βγαλεις τους φίλους σου έξω να τους κεράσεις,να μπορεις να πας διακοπες σε ένα ομορφο νησί, να δεις ενα ομορφο φορεμα και να χεςι τη δυνατοτητα να το αγορασεις κ νατο φορεσεις για σενα ,οχι για να κανεις επιοδειξη σε φιλους...αυτα..ειναι παρα πολλά?αυτά θα ηθελα...και γιαυτα θελω να παλεψω...και οπως η Λενα εγραψε πολυ σωστα νιώθω ότι δεν ανταγωνίζομαι τόσο το νού μου, τις προσδοκίες που θέλω να κάνω πραγματικότητα όσο το χρόνο και τα κοινωνικά στερεότυπα νιωθω οτι φευγουν τα χρονια κ δεν καταφερνω τιποτα απο ολα...
Κ οσο κ αν πιστευω στις δυναμεις μου ναι "η αυτοεκτίμηση δεν δυναμώνει στη μοναξιά, δυναμώνει στην αλληλεπίδραση και στην κοινωνικότητα "

Quote:

---

Originally Posted by Frini

Προσπαθώ να βαδίζω εκτός κοινωνικών στερεοτύπων όχι από στείρα αντίδραση αλλά γιατί αισθάνομαι ότι αυτό με φέρνει πιο κοντά στον εαυτό μου.
Παρόλα αυτά , η κοινωνία θέτει πάνω κατω συγκεκριμένα πρότυπα που αν δεν κινηθείς μέσα σ' αυτά ή έστω σε μια παράλληλη πορεία , σε ξερνάει.
Ακόμα και αν κάποιοι άνθρωποι ή ομάδες δείχνουν ότι συμμερίζονται και υποστηρίζουν την στάση σου, στην τελική δεν την αντέχουν και απομακρύνονται, ίσως γιατί τους φέρνει αντιμέτωπους με την ίδια την ζωή τους.
Έπειτα συχνά αναρωτιέμαι πόσο αντιλαμβανόμαστε αν οι σχέσεις μας είναι αλληλεπίδρασης και όχι αλληλεξάρτησης? Και φυσικά δεν σου μιλάω για το πασιφανές, αλλά για τις σχέσεις που διαμορφώνονται χρόνια ολόκληρα σ' ενα πλαισιο με τέτοιο τρόπο ,
΄που ακόμα και η εμπειρία δεν μπορεί να τις καταδείξει σαν τέτοιες

---

Φρύνη, ο φόβος της απόρριψης, της μοναξιάς και της απομόνωσης υπάρχει μέσα μας μόνον εφ' όσον περιμένουμε από τους άλλους -τις περισσότερες φορές μάλιστα, απαιτούμε- να μας αποδεχτούν και να εκτιμήσουν την αξία μας. Η προσδοκία αυτή αυτόματα θέτει όρους στο σχετίζεσθαι. Δηλαδή, κάνω σχέση μαζί σου, αλλά περιμένω από εσένα -και μάλιστα προκαταβολικά- να εκπληρώσεις τις προσδοκίες του εγώ μου. Μάλιστα, ακόμα και όταν πηγαίνουμε κόντρα στο ρεύμα από αντίδραση, πάλι το κάνουμε για να μας προσέξουν και να μας αποδεχτούν κάποιοι "ομοιδεάτες" μας. Βέβαια, δεν είναι κακό να επιθυμούμε οι άλλοι να αναγνωρίσουν την αξία μας. Κακό είναι στο βαθμό που η μη εκπλήρωση αυτής της επιθυμίας επηρεάζει την αυτοεκτίμησή μας και την ποιότητα των σχέσεων που κάνουμε. Κακό είναι να νιώθουμε πως μας ξερνάει η κοινωνία, ενώ στην ουσία συνεχίζουμε να είμαστε επιβάτες στο ίδιο τρένο, απλά σε διαφορετικά βαγόνια. "Δεν τρέχει τίποτα αν δε συμφωνείς μαζί μου, μπορούμε να συνυπάρχουμε και έτσι". Θα μου πεις, δε σκέφτονται όλοι έτσι. Ωραία, ας ξεκινήσουμε πρώτα να αλλάξουμε τον εαυτό μας και μετά θα βρούμε τρόπο να επηρεάσουμε και τους άλλους...

Φαντάσου για λίγο πως μπορούμε να απαλλαγούμε από κάθε προσδοκία όταν σχετιζόμαστε με τους άλλους. Αυτό θα σήμαινε πως κάθε σχέση θα είχε τη χαρά της επαφής, της επικοινωνίας. Πως θα ήμασταν ανοιχτοί στο διαφορετικό, χωρίς να το βλέπουμε σαν απειλή της υπόστασής μας. Μιά τέτοια διαλεκτική σχέση θα μας επέτρεπε να αποδεχτούμε την άποψη του άλλου όταν κρίνουμε πως είναι σωστή με όρους βιωματικούς-ενσυναίσθησης και όχι εγωιστικούς. Θα απολαμβάναμε την ανόθευτη ανθρώπινη επαφή και θα επιτρέπαμε στον εαυτό μας και στους άλλους να εξελιχθούν σαν προσωπικότητες. Τέτοια είναι μιά σχέση αλληλεπίδρασης. Και δεν είναι ουτοπική. Ολοι σε κάποια φάση της ζωής μας κατεβάσαμε τις αντιστάσεις του εγώ μας, δεχτήκαμε τον άλλο γι αυτό που είναι, αλλά και γι αυτό που μπορεί να γίνει. Ολοι ζήσαμε, έστω μία τέτοια σχέση. Το ξέρουμε, γιατί έχει χαραχτεί βαθιά μέσα μας και μας έχει καθορίσει. Μπορούμε λοιπόν να το κάνουμε. Είναι στη φύση μας...:)

Oμορφα...εγώ δεν μιλάω τόσο για φοβο της μοναξιάς και της απορριψης. Και συμφωνω με τις προσδοκίες που δεν είναι καλο να χουμε από τους άλλους και μάλιστα εν τη γένέσει της σχέσης. (αν ο άλλος αδυνατεί να τις καλύψει το θεωρούμε ως προδοσία)
Αυτα τα έχω αρκετά ξεκαθαρισμένα μέσα μου και δεν έχω σίγουρα το σύνδρομο ή την φοβία -οπως θες πες το- της απορριψης.
Αυτο που με απασχολεί ειναι κατά πόσο η προσπάθεια να είμαστε κοντύτερα στην "αληθινή" μας φύση προωθεί την επαφή ή την εμποδίζει. Θεωρητικά υποστηρίζω όπως και εσύ το πρώτο...η εμπειρία μου λίγο αντιστέκεται στην θέση μου αυτή

Quote:

---

Originally Posted by Frini

Αυτα τα έχω αρκετά ξεκαθαρισμένα μέσα μου και δεν έχω σίγουρα το σύνδρομο ή την φοβία -οπως θες πες το- της απορριψης.

---

Πολύ ωραία. Δεν είναι εύκολο να απαλλαγούμε από συνήθειες και διδαχές πολλών χρόνων. Προσωπικά δε μπορώ να ισχυριστώ οτι το έχω πετύχει 100%.

Quote:

---

Originally Posted by Frini

Αυτο που με απασχολεί ειναι κατά πόσο η προσπάθεια να είμαστε κοντύτερα στην "αληθινή" μας φύση προωθεί την επαφή ή την εμποδίζει. Θεωρητικά υποστηρίζω όπως και εσύ το πρώτο...η εμπειρία μου λίγο αντιστέκεται στην θέση μου αυτή

---

Φρύνη, η εμπειρία μας είναι χρήσιμη όταν αντιμετωπίζουμε γνωστά σε μας προβλήματα, αλλά άχρηστη όταν καλούμαστε να κάνουμε την υπέρβαση. Σε αυτές τις περιπτώσεις βασιζόμαστε στην πίστη μας και στη διαίσθησή μας και παίρνουμε το ρίσκο. Αλλωστε, όλη η εξέλιξη της ανθρωπότητας εκεί δε βασίζεται?

Τι ωραία που έχει εξελιχθεί η συζήτηση!

Η αυτοεκτίμηση σαφώς δεν εξαρτάται από την κοινωνικότητα. Αλλά κάποιες κοινωνικές επαφές είναι μια διευκολυντική συνθήκη, και αν ο λόγος που απομονωνόμαστε σχετίζεται με τη χαμηλή αυτοεκτίμηση, τότε ο φαύλος κύκλος θα σπάσει με την κίνηση προς την κατεύθυνση που αποφεύγουμε. Και οι σχέσεις είναι για να συμπορευτούμε, να απολαύσουμε, να αλληλεπιδράσουμε.

Κι εγώ πάντως έχω αναρωτηθεί για αυτό:

Quote:

---

Originally Posted by Frini

Αυτο που με απασχολεί ειναι κατά πόσο η προσπάθεια να είμαστε κοντύτερα στην "αληθινή" μας φύση προωθεί την επαφή ή την εμποδίζει. Θεωρητικά υποστηρίζω όπως και εσύ το πρώτο...η εμπειρία μου λίγο αντιστέκεται στην θέση μου αυτή

---

αλλά μάλλον καταλήγω κι εγώ σε αυτό:

Quote:

---

Originally Posted by nick cave

η εμπειρία μας είναι χρήσιμη όταν αντιμετωπίζουμε γνωστά σε μας προβλήματα, αλλά άχρηστη όταν καλούμαστε να κάνουμε την υπέρβαση.

---

Δεν είναι όμως και πολλοί έτοιμοι για κάθε είδους υπερβάσεις....